Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-1.4011.285.2018.2.KS
z 9 sierpnia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 24 maj 2018 r. (data wpływu 30 maja 2018 r.) uzupełnionego pismem z dnia 27 lipca 2018 r. (data wpływu 3 sierpnia 2018 r.) w odpowiedzi na wezwanie z dnia 20 lipca 2018 r., Nr 0114-KDIP3-1.4011.285.2018.1.KS o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia ponoszonych wydatków dotyczących noclegów oraz samochodu osobowego stanowiącego środek trwały do kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 maja 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia ponoszonych wydatków dotyczących noclegów oraz samochodu osobowego stanowiącego środek trwały do kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca mieszka i pracuje w Niemczech. Do tego otworzył jednoosobową działalność gospodarczą w Polsce w zakresie obrotu nieruchomościami. Nie zatrudnia pracowników. Siedziba działalności gospodarczej to Polska. Wnioskodawca w swojej działalności gospodarczej jako środek trwały ma auto wykorzystywane do działalności gospodarczej niezbędne do spotkań z klientami w Polsce.

Pismem z dnia 27 lipca 2018 r. (data wpływu 3 sierpnia 2018 r.) w odpowiedzi na wezwanie z dnia 20 lipca 2018 r., Nr 0114-KDIP3-1.4011.285.2018.1.KS pełnomocnik Wnioskodawcy uzupełniła braki formalne wniosku poprzez wyczerpujące przedstawienie opisanego zdarzenia przyszłego, przeformułowanie pytań interpretacyjnych oraz przedstawienie własnego stanowiska w sprawie.

W uzupełnieniu wniosku podano, że Wnioskodawca posiada rezydencję podatkową, miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w Niemczech. Tam ma stałą pracę, płaci składki społeczne, w Niemczech znajduje się ośrodek życiowy podatnika. W związku z tym, że Wnioskodawca na stałe zamieszkuje w Niemczech (tam również posiada swoją rezydencję), a działalność gospodarczą związaną z obrotem nieruchomościami prowadzi w Polsce jego przyjazdy do Polski mają charakter tylko i wyłącznie służbowy. W swojej działalności gospodarczej podatnik posiada auto wprowadzone jako środek trwały wykorzystywany do wyjazdów służbowych podatnika. Koszty związane z wyjazdami samochodem wprowadzonym do działalności gospodarczej jako środek trwały to m.in: opłaty za przejazd autostradą, paliwo do samochodu osobowego, koszty części zamiennych do samochodu i napraw, przeglądy i usługi serwisowe, opłaty za myjnię, ubezpieczenie samochodu jak również koszty związane z noclegami w Polsce.

Poza środkiem transportu jakim jest samochód wprowadzony do działalności gospodarczej jako środek trwały podróże służbowe odbywać mogą się również samolotem oraz autem służbowym wynajętym na terenie RP w celu dojazdu do klienta na spotkanie. W związku z tym będzie ponosił m.in. koszty za bilety lotnicze, wynajem auta na terytorium Polski w celu spotkania z klientem oraz osobami współpracującymi co jest niezbędne w prowadzeniu firmy z branży podatnika.

Spotkania z klientami, a także osobami współpracującymi tj. pośrednikami, notariuszami, projektantami, ekipami remontowymi odbywać się będą poza siedzibą firmy.

Wnioskodawca będzie wykorzystywał samochód osobowy wprowadzony do ewidencji środków trwałych w prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej. Wprowadzony do ewidencji środków trwałych to samochód osobowy. Wnioskodawca nie będzie prowadził ewidencji przebiegu pojazdu.

Wszystkie ww. wydatki podatnik będzie ponosił ze względu na dojazdy z miejsca zamieszkania w Niemczech do Polski, w sprawach służbowych tj. związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy wydatki ponoszone na: paliwo do samochodu osobowego, opłaty za autostrady, naprawy, serwis samochodu, myjnię, opłaty za postój na parkingach, ubezpieczenie auta rozliczane w ramach prowadzonej działalności gospodarczej stanowić będą koszty uzyskania przychodu w działalności gospodarczej podatnika?
2. Czy noclegi w Polsce będą stanowić dla Wnioskodawcy koszty uzyskania przychodu?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy wydatki ponoszone przez podatnika na dojazdy z Niemiec do Polski, które będą odbywały się samochodem osobowym Wnioskodawcy wprowadzonym na ewidencję środków trwałych do prowadzonej działalności gospodarczej, samolotem, lub autem wynajętym na terytorium RP w szczególności wydatki na opłaty za przejazd autostradą, paliwo do samochodu osobowego wprowadzonego do ewidencji środków trwałych w swojej działalności gospodarczej, koszty części zamiennych do samochodu i napraw, przeglądy i usługi serwisowe, opłaty za myjnię, ubezpieczenie, a także bilety lotnicze czy też opłata za najem auta na terytorium RP będą stanowiły koszt uzyskania przychodu.

Wydatki na noclegi w Polsce związane z wyjazdem niezbędnym do prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium RP w celach spotkania z klientem oraz osobami współpracującymi tj. pośrednikami, notariuszami, projektantami, ekipami remontowymi będą stanowiły koszt uzyskania przychodu w całości, w wysokości brutto poniesionego wydatku udokumentowanego fakturą.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenie przyszłego - jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 2a ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509), osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Stosownie do art. 3 ust. 2b pkt 3 ww. ustawy, za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w ust. 2a, uważa się w szczególności dochody (przychody) z działalności gospodarczej prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, w tym poprzez położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zagraniczny zakład.

W świetle powyższego, jeżeli osoba fizyczna nie ma na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlega obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej m.in. podlega opodatkowaniu z tytułu dochodów (przychodów) z działalności gospodarczej prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

W przedstawionym zdarzeniu przyszłym koniecznym jest odwoływanie się do regulacji umowy z dnia 14 maja 2003 r. między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku (Dz. U. z 2005 r. Nr 12, poz. 90).

Zgodnie z zasadą wynikającą z art. 7 ust. 1 ww. umowy, zyski przedsiębiorstwa Umawiającego się Państwa podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba, że przedsiębiorstwo prowadzi działalność gospodarczą w drugim Umawiającym się Państwie przez położony tam zakład. Jeżeli przedsiębiorstwo wykonuje działalność w ten sposób, to zyski przedsiębiorstwa mogą być opodatkowane w drugim Państwie, jednak tylko w takiej mierze, w jakiej mogą być przypisane temu zakładowi.

Według postanowień art. 7 ust. 2 umowy jeżeli przedsiębiorstwo Umawiającego się Państwa wykonuje działalność w drugim Umawiającym się Państwie poprzez położony tam zakład, to, z zastrzeżeniem postanowień ustępu 3 niniejszego artykułu, w każdym Umawiającym się Państwie należy przypisać temu zakładowi takie zyski, które mógłby on osiągnąć, gdyby wykonywał taką samą lub podobną działalność w takich samych lub podobnych warunkach jako samodzielne przedsiębiorstwo i był całkowicie niezależny w stosunkach z przedsiębiorstwem, którego jest zakładem.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 umowy w rozumieniu niniejszej umowy określenie „zakład” oznacza stałą placówkę, przez którą całkowicie lub częściowo prowadzona jest działalność przedsiębiorstwa.

W myśl art. 5 ust. 2 ww. umowy, określenie „zakład” obejmuje w szczególności:

1. miejsce zarządu,
2. filię,
3. biuro,
4. fabrykę,
5. warsztat i
6. kopalnię, źródło ropy naftowej lub gazu ziemnego, kamieniołom albo inne miejsce wydobywania zasobów naturalnych.
   
   

Mając na względzie zaprezentowane zdarzenie przyszłe oraz przytoczone wyżej przepisy stwierdzić należy, że skoro Wnioskodawca ma miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w Niemczech a działalność gospodarczą prowadzi w Polsce za pomocą położonego w tym państwie zakładu, to w takim zakresie Wnioskodawca podlega obowiązkowi podatkowemu w Polsce.

Podkreślić należy, że przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie określają szczególnych zasad ustalania kosztów uzyskania przychodu przez podatnika posiadającego ograniczony obowiązek podatkowy, który prowadzi działalność gospodarczą poprzez położony w Polsce zagraniczny zakład. To zaś oznacza, że w stosunku do takiego podatnika, zastosowanie znajdują analogiczne do obowiązujących podmioty krajowe zasady zaliczania ponoszonych wydatków do kosztów uzyskania przychodów z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Powyższa definicja kosztów uzyskania przychodów ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu, a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Innymi słowy, podstawową cechą kosztu podatkowego jest związek tego kosztu z przychodem (ewentualnie z zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów). Istotne znaczenie ma również cel, w jakim został poniesiony.

Aby zatem określony wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

1. musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
2. nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów,
3. musi być należycie udokumentowany.
   
   

Stosownie do art. 23 ust. 1 pkt 43 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów podatku od towarów i usług, z tym że jest kosztem uzyskania przychodów podatek naliczony:

• jeżeli podatnik zwolniony jest od podatku od towarów i usług lub nabył towary i usługi w celu wytworzenia albo odprzedaży towarów lub świadczenia usług zwolnionych od podatku od towarów i usług,
  

• w tej części, w której zgodnie z przepisami o podatku od towarów i usług podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty lub zwrot różnicy podatku od towarów i usług – jeżeli naliczony podatek od towarów i usług nie powiększa wartości środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej.
  
  
  

Przytoczony przepis wskazuje, że kosztem podatkowym może być podatek od towarów i usług w sytuacji, gdy zgodnie z przepisami ustawy o podatku od towarów i usług, podatek naliczony nie może zostać odliczony od podatku należnego lub zwrócony.

Jednocześnie należy wskazać, że samo wyliczenie kosztów, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodu, nie stwarza domniemania, że wszystkie pozostałe koszty, które nie są wymienione w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zostają z mocy samego prawa uznane za koszty podlegające odliczeniu. Innymi słowy, poniesienie wydatku, który nie został wyłączony w art. 23, nie oznacza, że wydatek taki automatycznie będzie uznany za koszt uzyskania przychodów. Podatnik ma bowiem możliwość odliczenia od przychodów wszelkich kosztów pod warunkiem, że mają one związek z przychodem z prowadzonej działalności gospodarczej, a ich poniesienie ma, bądź może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, czy też zachowanie albo zabezpieczenie źródła tego przychodu.

W przypadku źródła przychodów jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów. Konstrukcja kosztów uzyskania przychodów oparta jest więc na swoistej klauzuli generalnej, zgodnie z którą podatnik ma możliwość odliczania wszelkich kosztów, pod tym jednak warunkiem, że wykaże ich bezpośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu bądź zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodu.

Przy kwalifikowaniu poniesionych wydatków, należy wziąć pod uwagę ich celowość oraz potencjalną możliwość przyczynienia się wydatku do osiągnięcia przychodu, a także racjonalność wydatków, to znaczy ich adekwatność do rzeczywistych potrzeb i zakresu prowadzonej działalności oraz konieczność ich poniesienia dla osiągnięcia przychodu. Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie ograniczają możliwości wykorzystywania na potrzeby działalności gospodarczej różnych środków transportu, w tym także samochodów osobowych. Warunkiem koniecznym dla uznania wydatków związanych z eksploatacją składnika majątku – środka trwałego w postaci samochodu osobowego, za koszt uzyskania przychodu jest jego wykorzystywanie na potrzeby i w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

Podkreślenia wymaga fakt, że wykazanie związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy ponoszonymi wydatkami z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej), a osiągniętym przychodem spoczywa na podatniku. To on bowiem osiągać będzie korzyści polegające na możliwości zaliczenia ponoszonych wydatków do kosztów uzyskania przychodu i tym samym obniżeniu podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym. Na podatniku spoczywa nie tylko obowiązek wykazania związku poniesionych kosztów z prowadzoną działalnością gospodarczą, wykazania że ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiągniętych przychodów, ale także obowiązek właściwego ich udokumentowania.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 47 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów składek na ubezpieczenie samochodu osobowego w wysokości przekraczającej ich część ustaloną w takiej proporcji, w jakiej pozostaje równowartość 20.000 euro, przeliczona na złote według kursu sprzedaży walut obcych ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia zawarcia umowy ubezpieczenia w wartości samochodu przyjętej dla celów ubezpieczenia.

Oznacza to, że w przypadku opłacania składek na ubezpieczenie samochodu osobowego składki te stanowią koszt uzyskania przychodu tylko w części ustalonej od wartości samochodu nieprzekraczającej równowartości 20 000 euro (przeliczonej na złote według kursu sprzedaży walut obcych ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia zawarcia umowy ubezpieczenia w wartości samochodu przyjętej dla celów ubezpieczenia. Z tym, że przewidziane w art. 23 ust. 1 pkt 47 ww. ustawy ograniczenie wysokości składek na ubezpieczenie samochodu osobowego, które mogą zostać zaliczone go kosztów uzyskania przychodów dotyczy wyłącznie składek, których wysokość jest uzależniona od wartości samochodu (AC).

Z opisu zdarzenia przyszłego wywieść należy, że Wnioskodawca posiadający rezydencję podatkową w Niemczech prowadzi w Polsce działalność gospodarczą w zakresie obrotu nieruchomościami. Wnioskodawca będzie wykorzystywał do wyjazdów służbowych w prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej samochód osobowy wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Koszty związane z wyjazdami samochodem wprowadzanym do działalności gospodarczej jako środek trwały to m.in: opłaty za przejazd autostradą, paliwo do samochodu osobowego, koszty części zamiennych do samochodu i napraw, przeglądy i usługi serwisowe, opłaty za myjnię, ubezpieczenie samochodu jak również koszty związane z noclegami w Polsce. Wszystkie wydatki podatnik będzie ponosił ze względu na dojazdy z miejsca zamieszkania w Niemczech do Polski, w sprawach służbowych tj. związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku opis zdarzenia przyszłego stwierdzić należy, że ponoszone przez Wnioskodawcę wydatki związane z wykorzystywaniem samochodu osobowego stanowiącego środek trwały dla potrzeb prowadzonej przez niego działalności gospodarczej w Polsce, mogą być zaliczane do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Będą to wydatki poniesione na: zakup paliwa do ww. samochodu, opłaty za przejazd autostradami, naprawy, serwis samochodu, myjnię, opłaty parkingowe. Z tym, że wydatki na ubezpieczenie AC tego samochodu mogą być zaliczane do kosztów uzyskania przychodów tylko do wysokości limitu określonego w powoływanym uprzednio art. 23 ust. 1 pkt 47 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Do kosztów uzyskania przychodów Wnioskodawca będzie mógł również zaliczać na podstawie art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wydatki na noclegi, jeżeli w istocie wydatki te są racjonalne i niezbędne z punku widzenia prowadzenia działalności gospodarczej. Z tym, że kosztem podatkowym z uwzględnieniem art. 23 ust. 1 pkt 43 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych może być również podatek od towarów i usług w sytuacji, gdy zgodnie z przepisami ustawy o podatku od towarów i usług, podatek naliczony nie może zostać odliczony od podatku należnego lub zwrócony.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznano za prawidłowe.

Zastrzec jednak należy, że tut. Organ podatkowy dokonał oceny prawnej stanowiska Wnioskodawcy tylko w zakresie objętym treścią zadanych pytań interpretacyjnych. W związku z tym, nie odniósł się do stanowiska Wnioskodawcy w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków ponoszonych na dojazdy, które będą odbywały się samolotem lub autem wynajętym.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.