Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-1.4011.334.2018.2.AP
z 13 sierpnia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 30 maja 2018 r. (data wpływu 5 czerwca 2018 r.), uzupełnionym pismem z dnia 18 lipca 2018 r. (data wpływu 24 lipca 2018 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie amortyzacji środka trwałego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 czerwca 2018 r. do tutejszego Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) w związku z czym pismem z dnia 9 lipca 2018 r., Nr 0113-KDIPT2-1.4011.334.2018.1.AP, na podstawie art. 13 § 2a, art. 169 § 1 i § 2 w związku z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawczynię do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 9 lipca 2018 r. (data doręczenia 12 lipca 2018 r.). Wnioskodawczyni uzupełniła ww. wniosek pismem z dnia 18 lipca 2018 r. (data wpływu 24 lipca 2018 r.), nadanym za pośrednictwem … w dniu 19 lipca 2018 r.

We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni jest osobą fizyczną prowadzącą pozarolniczą działalność gospodarczą na terenie Rzeczypospolitej Polskiej w zakresie działalności usługowej wspomagającej transport lotniczy. Zakupiła lokal mieszkalny w X, w celu prowadzenia w nim działalności gospodarczej, a następnie zarejestrowała go jako dodatkowe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej. Mieszkanie w całości wykorzystywane będzie w działalności gospodarczej Wnioskodawczyni.

W piśmie z dnia 18 lipca 2018 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku, wskazano, że Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą od dnia 11 stycznia 2016 r. w zakresie 52.23.Z - Działalność usługowa wspomagająca transport lotniczy oraz 85.60.Z - Działalność wspomagająca edukację. Działalność opodatkowana jest na zasadach ogólnych, a dokumentacja prowadzona jest w ramach księgi przychodów i rozchodów. Lokal mieszkalny dla celów prowadzenia działalności gospodarczej został zakupiony w dniu 13 marca 2018 r. (akt notarialny Rep. A Nr ..... Wnioskodawczyni stała się właścicielem ww. lokalu na podstawie ww. aktu notarialnego. Lokal mieszkalny został zakupiony w celu prowadzenia działalności gospodarczej. Wnioskodawczyni z racji świadczonych usług jest zobowiązana, aby w ciągu jednej godziny dotrzeć na lotnisko. W zakupionym lokalu Wnioskodawczyni pozostaje w ciągu dyżurów przewidzianych przez umowę zlecenia na świadczenie usług w charakterze członka personelu pokładowego. Bez posiadania tego lokalu dotarcie do lotniska w ciągu jednej godziny byłoby niemożliwe, tym samym niemożliwe byłoby wykonywania usług w ww. zakresie. Wnioskodawczyni mieszka w Y i nie jest właścicielem innego lokalu mieszkalnego. Wnioskodawczyni nie mieszka w lokalu w X, ponieważ mieszka w Y. Zakupiony lokal w chwili nabycia nie był kompletny i zdatny do użytku. Wnioskodawczyni w zakupionym lokalu od zakupu do końca kwietnia 2018 r. prowadziła prace remontowe, aby zapewnić stan zdatny do użytku. Zakupiony lokal mieszkalny został sklasyfikowany jako lokal niemieszkalny wg Klasyfikacji Środków Trwałych 121. Zakupiony składnik majątku spełnia definicję środka trwałego. Lokal został wprowadzony do ewidencji środków trwałych dla potrzeb prowadzonej przez Wnioskodawczynię działalności od dnia 31 maja 2018 r. Wnioskodawczyni amortyzuje zakupiony lokal mieszkalny od dnia 1 czerwca 2018 r. ze stawką amortyzacji 2,5%. Na wartość początkowa zakupionego lokalu mieszkalnego składała się cena zakupu 362 932 zł 42 gr wraz z podatkiem VAT (cena netto = 338 048 zł 54 gr x 8% VAT) oraz nakłady około 20 200 zł (netto). Wnioskodawczyni wykorzystuje zakupiony lokal tylko do celów prowadzenia działalności gospodarczej, nie wykorzystuje go do celów mieszkaniowych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawczyni może wprowadzić lokal do ewidencji środków trwałych, a jego wartość początkowa stanowić będzie podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 200, z późn. zm.)?

Zdaniem Wnioskodawczyni (ostatecznie przedstawionym w uzupełnieniu wniosku), może wprowadzić lokal do ewidencji środków trwałych, a jego wartość początkowa stanowić będzie podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 200, z późn. zm.).

Zdaniem Wnioskodawczyni, istnieje związek przyczyczynowo-skutkowy pomiędzy ponoszonymi wydatkami związanymi z zakupem lokalu a uzyskanym przychodem. Wnioskodawczyni świadczy bowiem usługi w charakterze członka personelu pokładowego na rzecz zleceniodawcy - Sp. z o. o., który kieruje Wnioskodawczynię do świadczenia usług na rzecz linii lotniczych. W wyznaczonych harmonogramem okresie Wnioskodawczyni musi pozostawać w ciągłych dyżurach, aby dotrzeć do lotniska. Co za tym idzie, bez posiadania przedmiotowego lokalu Wnioskodawczyni nie może prowadzić opisanej działalności gospodarczej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zgodnie z generalną zasadą zawartą w cytowanym przepisie, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, to pomiędzy tym wydatkiem a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek tego typu, że poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu, zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów. Podatnik ma zatem możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wszelkich wydatków, pod warunkiem, że mają one bezpośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma wpływ lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu.

Zatem, podatnik ma możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wszelkich wydatków pod warunkiem:

• faktycznego poniesienia wydatku,
  

• istnienia związku przyczynowego pomiędzy wydatkiem a przychodami,
  

• braku dokonanego wydatku na liście negatywnej, zawartej w art. 23 ustawy,
  

• odpowiedniego udokumentowania poniesionego wydatku.
  
  

Przy czym, obowiązek wskazania związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesionym wydatkiem, a przychodem uzyskanym z działalności gospodarczej, zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów, spoczywa na podatniku.

Kosztem uzyskania przychodów, stosownie do art. 22 ust. 8 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zatem, aby dany składnik majątku był uznany za środek trwały musi:

• stanowić własność lub współwłasność podatnika,
  

• zostać nabyty lub wytworzony we własnym zakresie przez podatnika,
  

• być kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania,
  

• jego przewidywany okres używania musi być dłuższy niż rok,
  

• być wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością albo oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
  
  

Przy czym uznaje się, że składnik majątku spełnia kryterium kompletności, jeżeli jest wyposażony we wszystkie elementy umożliwiające jego funkcjonowanie, zgodnie z przeznaczeniem. Natomiast sformułowanie „zdatny do użytku” należy rozumieć jako możliwość faktycznego oraz prawnego użytkowania.

Stosownie do art. 22d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

Podstawą dokonywania odpisów amortyzacyjnych jest wartość początkowa środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych. Zgodnie bowiem z art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową, lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór.

Co do zasady, środek trwały podlega amortyzacji według stawki amortyzacyjnej określonej w Wykazie stawek amortyzacyjnych, stanowiącym załącznik nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Stosownie bowiem do przepisu art. 22i ust. 1 tej ustawy, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

Zgodnie z Wykazem rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym Załącznik Nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, budynki (lokale) niemieszkalne amortyzuje się według stawki 2,5%. Zatem, dla określenia prawidłowej stawki amortyzacyjnej istotne jest ustalenie charakteru budynku, tj. właściwe określenie Grupy Rodzajowej Środków Trwałych.

Sposób ustalenia stawki amortyzacyjnej dla środków trwałych uzależniony jest również od tego, do jakiego rodzaju środków trwałych, zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 3 października 2016 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT), (Dz. U. z 2016 r., poz. 1864), określony środek zostanie zakwalifikowany. Klasyfikacja Środków Trwałych jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustalania stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych. W Klasyfikacji Środków Trwałych za podstawową jednostkę ewidencji przyjmuje się pojedynczy element majątku trwałego spełniający określone funkcje w procesie wytwarzania wyrobów i świadczenia usług.

Wskazać przy tym należy, że kwalifikacji środka trwałego do określonej grupy Klasyfikacji Środków Trwałych dokonuje sam podatnik. Kwestii tej nie regulują przepisy prawa podatkowego, a tylko te przepisy, zgodnie z art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa mogą być przedmiotem interpretacji indywidualnej. Podatnik, w przypadku wątpliwości dotyczących odpowiedniej klasyfikacji, może zwrócić się o dokonanie klasyfikacji do Urzędu Statystycznego.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni jest osobą fizyczną prowadzącą pozarolniczą działalność gospodarczą w zakresie działalności usługowej wspomagającej transport lotniczy. Zakupiła lokal mieszkalny w X, w celu prowadzenia w nim działalności gospodarczej, a następnie zarejestrowała go jako dodatkowe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej. Mieszkanie w całości wykorzystywane będzie w działalności gospodarczej. Wnioskodawczy z racji świadczonych usług jest zobowiązana, aby w ciągu jednej godziny dotrzeć na lotnisko. W zakupionym lokalu Wnioskodawczyni pozostaje w ciągu dyżurów przewidzianych przez umowę zlecenia na świadczenie usług w charakterze członka personelu pokładowego dyżurów. Bez posiadania tego lokalu dotarcie do lotniska w ciągu jednej godziny byłoby niemożliwe, tym samym niemożliwe byłoby wykonywania usług w ww. zakresie. Wnioskodawczyni mieszka w Y i nie jest właścicielem innego lokalu mieszkalnego. Wnioskodawczyni nie mieszka w lokalu w X, ponieważ mieszka w Y. Zakupiony lokal w chwili nabycia nie był kompletny i zdatny do użytku. Wnioskodawczyni w zakupionym lokalu od zakupu do końca kwietnia 2018 r. prowadziła prace remontowe, aby zapewnić stan zdatny do użytku. Zakupiony lokal mieszkalny został zaklasyfikowany jako lokal niemieszkalny wg KŚT 121. Zakupiony składnik majątku spełnia definicję środka trwałego. Lokal został wprowadzony do ewidencji środków trwałych dla potrzeb prowadzonej przez Wnioskodawczynię działalności od 31 maja 2018 r. Wnioskodawczyni amortyzuje zakupiony lokal mieszkalny od dnia 1 czerwca 2018 r. ze stawką amortyzacji 2,5%. Na wartość początkową zakupionego lokalu mieszkalnego składała się cena zakupu wraz z podatkiem VAT oraz poniesione nakłady. Wnioskodawczyni wykorzystuje zakupiony lokal tylko do celów prowadzenia działalności gospodarczej, nie wykorzystuje go do celów mieszkaniowych.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku opis stanu faktycznego oraz obowiązujące uregulowania prawne stwierdzić należy, że skoro zakupiony przez Wnioskodawczynię lokal mieszkalny został sklasyfikowany jako lokal niemieszkalny wg Klasyfikacji Środków Trwałych 121, to prawidłową stawką jego amortyzacji jest stawka 2,5%, właściwa dla lokali niemieszkalnych. Zatem, Wnioskodawczyni mogła wprowadzić zakupiony lokal niemieszkalny do ewidencji środków trwałych, a jego wartość początkowa stanowić będzie podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawczyni należało zatem uznać za prawidłowe.

Wskazać należy, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Informuje się, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu opisu sprawy przedstawionego we wniosku, wydana interpretacja indywidualna traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.