Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT1-3.4012.406.2018.1.AT
z 16 sierpnia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 25 czerwca 2018 r. (data wpływu 2 lipca 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku zastosowania tzw. odwrotnego obciążenia dla usług spawalniczych – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 lipca 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku zastosowania tzw. odwrotnego obciążenia dla usług spawalniczych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka zajmuje się produkcją konstrukcji stalowych i ich montażem przy wznoszeniu obiektów budowlanych (budynków i budowli, obiektów hydrotechnicznych, koksowniczych i chemicznych). Spółka zawarła umowę na roboty budowlano montażowe z Generalnym Wykonawcą, jako podwykonawca, na wykonanie kompleksowej prefabrykacji, dostawę i montaż oraz projekt warsztatowy konstrukcji stalowej hali.

W zakres umowy wchodzi: kompleksowa dostawa materiałów, robocizny oraz wszelkiego potrzebnego sprzętu do wykonania zadania, tj.:

• warsztatowe wykonanie siłami własnymi konstrukcji stalowej wraz z projektem warsztatowym hali;
• dostawa i montaż konstrukcji na budowie;
• zakup i dostawa materiałów łącznych (tzn. nakrętki, śruby, podkładki);
• wykonanie dokumentacji powykonawczej obiektu.

Wynagrodzenie w umowie z Generalnym Wykonawcą jest ustalone łącznie w jednej kwocie za dostawę i montaż konstrukcji. Wykonana przez Spółkę usługa jest klasyfikowana jako specjalistyczne roboty związane ze wnoszeniem prefabrykowanych elementów konstrukcji stalowych budynków i pozostałych budowli w dziale 43 nr PKWiU 43.99.50.0.

W związku z wytwarzaniem konstrukcji Spółka korzysta z usług podwykonawców w zakresie usług spawalniczych, które są wykonywane na terenie zakładu Spółki i sklasyfikowane według PKWiU w dziale 25 nr PKWiU 25.62 – z takim numerem PKWiU Spółka otrzymuje faktury od podwykonawców.

Spółka jest czynnym, zarejestrowanym podatnikiem VAT, nie korzysta ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9 ustawy o VAT.

Podwykonawca, któremu Spółka zleciła warsztatowe spawanie konstrukcji, jest czynnym, zarejestrowanym podatnikiem VAT i nie korzysta ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 113 ust.1 i 9 ustawy o VAT.

W związku z powyższym opisem postawiono następujące pytanie.

Czy zgodnie z obowiązującym stanem prawnym, jeżeli Spółka jest podwykonawcą i do świadczonej usługi na rzecz Generalnego Wykonawcy stosuje odwrotne obciążenie, to czy nabyte od dalszych podwykonawców warsztatowe usługi spawalnicze, wykonane na terenie zakładu Spółki, będą opodatkowane na zasadach ogólnych według stawki 23%, czy będą podlegały mechanizmowi odwrotnego obciążenia?

Zdaniem Wnioskodawcy, usługi spawalnicze przy produkcji konstrukcji stalowych są klasyfikowane w dziale 25 pod numerem PKWiU 25.62, podwykonawcy posiadają zaświadczenia z GUS, które określa ich rodzaj działalności i taka usługa jest zaklasyfikowana w dziale 25 pod numerem 25.62, co jest zgodne z podstawowym rodzajem działalności podwykonawców wpisanej do ewidencji działalności gospodarczej.

W związku z zaistniałą sytuacją, w której prace spawalnicze wykonywane są przy produkcji konstrukcji stalowej w zakładzie Spółki i nie są pracami wykonywanymi przy montażu konstrukcji na placu budowy, Spółka nie rozpoznaje w nabywanych usługach spawalniczych usług podlegających mechanizmowi odwrotnego obciążeniu i rozlicza je na zasadach ogólnych według stawki 23%.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Na wstępie należy zauważyć, że przy określaniu prawidłowej stawki podatku od towarów i usług dla danej czynności, której miejsce świadczenia lub dostawy znajduje się na terytorium kraju, istotne jest prawidłowe jej zaklasyfikowanie wg symbolu PKWiU. Tym samym wydając przedmiotową interpretację organ oparł się na wynikającym z treści wniosku opisie sprawy.

Zauważyć należy, że zgodnie z poz. 7.3 Zasad Metodycznych Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług zawartych w załączniku do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 29 października 2008 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) - dalej: „PKWiU”, zaliczanie danego produktu do odpowiedniego grupowania jest obowiązkiem producenta (względnie usługodawcy). Wynika to z faktu, że właśnie producent (usługodawca) posiada wszystkie informacje niezbędne do właściwego zaliczenia produktu do odpowiedniego grupowania PKWiU, tj. informacje dotyczące rodzaju użytego surowca, technologii wytwarzania, konstrukcji i przeznaczenia wyrobu lub charakteru usługi.

Należy jednak podkreślić, że dokonana przez producenta (usługodawcę) klasyfikacja nie może naruszać zasad budowy i logiki struktury PKWiU. W razie trudności przy zaliczaniu wyrobu (towaru) lub usługi do odpowiedniego grupowania PKWiU można wystąpić w tej sprawie do organów statystycznych. Procedury udzielania informacji w sprawie standardów klasyfikacyjnych (w tym Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług) określa Komunikat Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 24 stycznia 2005 r. w sprawie trybu udzielania informacji dotyczących standardów klasyfikacyjnych.

Tut. organ nie jest uprawniony do przyporządkowywania formalnego towarów i usług do określonego grupowania klasyfikacyjnego. Podkreślić należy, że kwestie dotyczące zaklasyfikowania towaru lub usługi do właściwego grupowania statystycznego nie mieszczą się w ramach określonych w art. 14b § 1 ww. ustawy Ordynacja podatkowa, zgodnie z którym Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Tak więc niniejszą interpretację wydano w oparciu o grupowanie PKWiU wskazane przez Wnioskodawcę we wniosku.

W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów opisanego stanu faktycznego (w szczególności w przypadku błędnej klasyfikacji PKWiU wymienionych we wniosku czynności) lub zmiany stanu prawnego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r, poz. 1221, z późn. zm.) – zwanej dalej „ustawą” – opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju (…).

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Jak stanowi art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Brzmienie tego przepisu przesądza, że zawarta w nim definicja „świadczenia usług” ma charakter komplementarny wobec definicji „dostawy towarów” i jest wyrazem realizacji zasady powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług, transakcji wykonywanych przez podatników, w ramach ich działalności gospodarczej.

W myśl art. 5a ustawy – towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

Przepisy z zakresu podatku od towarów i usług odwołują się w niektórych przypadkach do grupowań PKWiU. Przy czym prawidłowa identyfikacja towarów i usług w ramach klasyfikacji statystycznych stanowi niezbędny warunek do określenia wysokości opodatkowania lub podmiotu zobowiązanego do rozliczenia VAT w odniesieniu do towarów i usług, dla których przepisy z zakresu VAT powołują klasyfikację statystyczną.

Stosownie do art. 17 ust. 1 pkt 8 ustawy, podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne nabywające usługi wymienione w załączniku nr 14 do ustawy, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

1. usługodawcą jest podatnik, o którym mowa w art. 15, u którego sprzedaż nie jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9;
2. usługobiorcą jest podatnik, o którym mowa w art. 15, zarejestrowany jako podatnik VAT czynny.

Załącznik nr 14 do ustawy określa wykaz usług, o których mowa w wyżej cyt. art. 17 ust. 1 pkt 8 ustawy. I tak, w poz. 45 tego załącznika wymienione zostały „Roboty związane ze wznoszeniem konstrukcji stalowych” – PKWiU 43.99.50.0.

Według art. 17 ust. 1h ustawy, w przypadku usług wymienionych w poz. 2-48 załącznika nr 14 do ustawy przepis ust. 1 pkt 8 stosuje się, jeżeli usługodawca świadczy te usługi jako podwykonawca.

Zgodnie z art. 17 ust. 2 ustawy, w przypadkach wymienionych w ust. 1 pkt 4, 5, 7 i 8, usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego.

Powołane regulacje ustawy wprowadzają mechanizm polegający na przeniesieniu obowiązku rozliczania podatku od towarów i usług na podatnika, na rzecz którego wykonana została ściśle określona usługa.

Mechanizm „odwrotnego obciążenia” podatkiem od towarów i usług stanowi odstępstwo od generalnej zasady wyrażonej w art. 193 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 z 11.12.2006, str. 1, z późn. zm.) – dalej zwanej „Dyrektywą” – (zgodnie z którym osobą zobowiązaną do zapłaty VAT jest podatnik dokonujący dostawy towarów lub świadczenia usług) i przenosi obowiązek rozliczenia VAT należnego ze sprzedającego na nabywcę. Podstawą dla zastosowania tego szczególnego środka jest art. 199-199a Dyrektywy. W art. 199 ust. 1 oraz art. 199a ust. 1 Dyrektywy zawarty został zamknięty katalog transakcji, w odniesieniu do których państwa członkowskie mogą postanowić, że osobą zobowiązaną do zapłaty VAT jest podatnik podatku od towarów i usług – odbiorca towarów i usług będących przedmiotem tych transakcji, wśród których wymieniono dostawę zużytych materiałów, zużytych materiałów nienadających się do ponownego użycia w tym samym stanie, złomu, odpadów przemysłowych i nieprzemysłowych, odpadów przetwarzalnych, częściowo przetworzonych odpadów oraz dostawy pewnych towarów i świadczenia usług wymienionych w załączniku VI [ art. 199 ust. 1 lit. d) Dyrektywy]. Do decyzji państw członkowskich Unii Europejskiej pozostawiono zarówno ewentualne zaimplementowanie tego mechanizmu na grunt krajowych regulacji, jak również kwestię, które spośród enumeratywnie wskazanych w dyrektywie towarów i usług zostaną nim objęte.

W świetle art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednakże w myśl z art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Z treści złożonego wniosku wynika, że Spółka zajmuje się produkcją konstrukcji stalowych i ich montażem przy wznoszeniu obiektów budowlanych (budynków i budowli, obiektów hydrotechnicznych, koksowniczych i chemicznych). Spółka zawarła umowę na roboty budowlano montażowe z Generalnym Wykonawcą, jako podwykonawca, na wykonanie kompleksowej prefabrykacji, dostawę i montaż oraz projekt warsztatowy konstrukcji stalowej hali. Wykonana przez Spółkę usługa jest klasyfikowana jako specjalistyczne roboty związane ze wnoszeniem prefabrykowanych elementów konstrukcji stalowych budynków i pozostałych budowli w dziale 43 nr PKWiU 43.99.50.0. W związku z wytwarzaniem konstrukcji Spółka korzysta z usług podwykonawców w zakresie usług spawalniczych, które są wykonywane na terenie zakładu Spółki i sklasyfikowane według PKWiU w dziele 25 nr PKWiU 25.62 – z takim numerem PKWiU Spółka otrzymuje faktury od podwykonawców.

Spółka jest czynnym, zarejestrowanym podatnikiem VAT, nie korzysta ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9 ustawy o VAT. Podwykonawca, któremu Spółka zleciła warsztatowe spawanie konstrukcji, jest czynnym, zarejestrowanym podatnikiem VAT i nie korzysta ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 113 ust.1 i 9 ustawy o VAT.

Wnioskodawca powziął wątpliwość w kwestii zastosowania art. 17 ust. 1 pkt 8 ustawy w odniesieniu do nabywanych od podwykonawcy usług spawalniczych.

Rozstrzygając niniejszą sprawę w zakresie żądania wyrażonego przez Wnioskodawcę w postawionym pytaniu, sprowadzającym się do zakresu zastosowania tzw. mechanizmu odwróconego VAT w przypadku nabycia usług spawalniczych należy stwierdzić, że o charakterze wykonywanych czynności decyduje całokształt okoliczności faktycznych jakie towarzyszą realizacji tych czynności.

W konsekwencji powyższego należy stwierdzić, że czynności (usługi spawalnicze) nabywane przez Wnioskodawcę, sklasyfikowane – jak podano we wniosku – według PKWiU w dziale 25 – PKWiU 25.62 (klasyfikacja podana na fakturach otrzymywanych przez Wnioskodawcę) – nie mieszczą się w załączniku nr 14 do ustawy. W związku z tym ich nabycie nie podlega opodatkowaniu według zasad wskazanych w art. 17 ust. 1 pkt 8 ustawy. W niniejszej sprawie nie został bowiem spełniony jeden z elementów warunkujących zastosowanie opodatkowania według tzw. mechanizmu odwróconego VAT. Wprawdzie wskazane we wniosku usługi spawalnicze nabyte zostały od kontrahenta Wnioskodawcy w związku z wytworzeniem konstrukcji na rzecz Generalnego Wykonawcy, tj. w związku z świadczeniem na Jego rzecz czynności wskazanych w poz. 45 załacznika nr 14 do ustawy „Roboty związane ze wznoszeniem konstrukcji stalowych” – PKWiU 43.99.50.0, jednak nabycie usług spawalniczych nie zostało zrealizowane na zasadzie podwykonawstwa. Na tle niniejszej sprawy zaznaczyć należy, że „podwykonawca – to firma lub osoba wykonująca pracę na zlecenie głównego wykonawcy” (internetowe wydanie Słownika języka polskiego, http://sjp.pwn.pl/sjp/podwykonawca; 2503008). Wskazać należy również, że przy dalszych „podzleceniach” przyjąć należy podejście, zgodnie z którym podwykonawca zlecający jest – w stosunku do swojego podwykonawcy – głównym wykonawcą swojego zakresu prac. W przedstawionym stanie faktycznym kontrahent Wnioskodawcy wykonuje na jego rzecz czynności sklasyfikowane wg PKWiU 25.62, a zatem niemieszczące się w załączniku nr 14 do ustawy o VAT. Natomiast, aby można było zastosować odwrotne obciążenie, istotne jest wystąpienie w podzleceniach tożsamego zakresu prac pomiędzy czynnościami realizowanymi przez kontrahenta Wnioskodawcy, a realizowanymi przez Wnioskodawcę w ramach podwykonawstwa czynnościami na rzecz Głównego Wykonawcy, tj. muszą to być usługi wymienione w załączniku nr 14 do ustawy o VAT.

Reasumując, Wnioskodawca nabywając od swojego kontrahenta usługi spawalnicze klasyfikowane według PKWiU 25.62, nie powinien rozpoznawać tzw. odwrotnego obciążenia tych czynności w trybie art. 17 ust. 1 pkt 8 ustawy. Czynności te podlegają opodatkowaniu według zasad ogólnych, a tym samym zobowiązanym do zastosowania odpowiedniej stawki podatku i właściwego rozliczenia jest wyłącznie podmiot wykonujący usługi spawalnicze na rzecz Wnioskodawcy. Podkreślić należy, że Wnioskodawca błędnie stwierdził w swoim stanowisku, iż Spółka nabywane usługi „rozlicza na zasadach ogólnych”, gdyż jak wskazano powyżej, to nie Spółka jest zobowiązana w tej sytuacji do rozliczenia podatku.

Z powyższych względów stanowisko Wnioskodawcy – pomimo potwierdzenia poglądu Wnioskodawcy, że nabycie wskazanych we wniosku usług nie podlega tzw. mechanizmowi odwrotnego obciążenia – uznano za nieprawidłowe.

Zaznacza się, że niniejsza interpretacja rozstrzyga wyłącznie w zakresie praw i obowiązków Wnioskodawcy i nie wywołuje żadnych skutków prawnopodatkowych dla podwykonawcy świadczącego na rzecz Wnioskodawcy opisane we wniosku usługi spawalnicze.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem.

Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.