Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-2.4012.396.2018.2.WH
z 14 sierpnia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800 ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 21 czerwca 2018 r. (data wpływu 28 czerwca 2018 r.) uzupełnionym w dniu 19 lipca 2018 r. (data wpływu 20 lipca 2018 r.) na wezwanie tut. Organu z dnia 10 lipca 2018 r. (skutecznie doręczone w dniu 18 lipca 2018 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży nieruchomości zabudowanej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 czerwca 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży nieruchomości zabudowanej.

Wniosek uzupełniony został w dniu 19 lipca 2018 r. (data wpływu 20 lipca 2018 r.) na wezwanie Organu z dnia 10 lipca 2018 r.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca, jest zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług. Wnioskodawca jest właścicielem nieruchomości, dla której prowadzona jest księga wieczysta, obejmująca działkę ewidencyjną, na której posadowione są naniesienia w postaci budynków niemieszkalnych.

Wnioskodawca nabył własność nieruchomości w trybie określonym przez przepis art. 115 ust. 5 ustawy z dnia 13 października 1998 r., z dniem wejścia w życie przywołanego przepisu tj. 1 stycznia 1999 r. Prawo własności Wnioskodawcy zostało wpisane do księgi wieczystej w dniu 8 kwietnia 2013 r., na podstawie wniosku Starosty z dnia 23 stycznia 2013 r. Wnioskodawcy nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w stosunku do nabycia prawa własności przedmiotowej nieruchomości, zarówno gruntu jak i budynków. Wnioskodawca nie czynił żadnych nakładów na przedmiotową Nieruchomość, nigdy nie dokonywał jej ulepszeń w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz przepisów ustawy o podatku od towarów i usług.

Rejestr ewidencji gruntów dla nieruchomości został założony w dniu 14 listopada 1972 r. Jako jej właściciela wpisano wówczas Skarb Państwa, zaś jako władającego wpisano wówczas Skarb Państwa, zaś jako władającego Miejski Zarząd. Od 1972 r. władającym nieruchomością było Przedsiębiorstwo Gospodarki komunalnej i Mieszkaniowej, które 27 listopada 1991 r. zostało przekształcone w zakład budżetowy miasta pod nazwą Zakład Gospodarki Komunalnej i Mieszkaniowej.

Na zabudowę nieruchomości składają się: budynek z płyt betonowych, budynek murowany z cegły ceramicznej oraz 2 komórki drewniane. Budynki pełnią funkcję komórek dla mieszkańców kamienicy położonej po przeciwnej stronie ulicy. Mieszkańcy nie uiszczają i nie uiszczali z tego tytułu żadnych opłat na rzecz Wnioskodawcy. Kartoteka budynków została założona tylko dla budynku położonego we wschodniej granicy działki zawierającego komórki gospodarcze, który jest wykonany z płyt betonowych. Zgodnie z danymi w niej zawartymi budynek został wybudowany w 1969 r. i ma powierzchnię zabudowy 40 m². Dla pozostałych obiektów brak kartoteki budynków, nie zostały one naniesione na mapę ewidencyjną i zasadniczą.

Według operatu szacunkowego sporządzonego przez rzeczoznawcę majątkowego, wszystkie budynki są w złym stanie technicznym, ich remont jest nieopłacalny. Brak informacji o legalności ich wybudowania.

Zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego zatwierdzonym uchwałą Rady Miejskiej z dnia 15 września 2016 r. przedmiotowa nieruchomość znajduje się na terenach zabudowy o charakterze śródmiejskim oznaczonych na rysunku planu symbolem 1.MS. Dla terenów oznaczonych 1.MS ustala się m. in. przeznaczenie:

1. podstawowe - tereny zabudowy o charakterze śródmiejskim i równoważnie:
   • mieszkaniowej wielorodzinnej,
     
   • usługowej i mieszkaniowo – usługowej,
     
   • mieszkaniowej jednorodzinnej
2. uzupełniające:
   
   
   • garaże (w tym podziemne, zespoły garażowe i wbudowane w bryły budynków realizowanych w ramach podstawowego przeznaczenia terenu),
     
   • zabudowa garażowa i gospodarcza,
     
   • sieci i urządzenia infrastruktury technicznej.
     
     
     

Wymienione we wniosku naniesienia nie były wykorzystywane w działalności gospodarczej Wnioskodawcy. Nie były także wykorzystywane gospodarczo przez Skarb Państwa. Pozostawały w faktycznym władaniu Zakładu Gospodarki Mieszkaniowej, który jest miejską jednostką organizacyjną Miasta, działającą w formie samorządowego zakładu budżetowego. Zgodnie z informacją przekazaną przez Zakład Gospodarki Mieszkaniowej, naniesienia były wykorzystywane przez mieszkańców lokali mieszkalnych jako pomieszczenia gospodarcze przynależne tj. do celów mieszkaniowych, tym samym zwolnione z podatku VAT. Jedno pomieszczenie w okresie od 1 lipca 2005 r. do 31 grudnia 2005 r. było przedmiotem najmu jako dodatkowe pomieszczenie gospodarcze. Umowa najmu spisana została pomiędzy Zakładem Gospodarki Mieszkaniowej a osobą fizyczną nie prowadzącą działalności gospodarczej. Najemca korzystał z dodatkowej komórki o powierzchni 7,76m² za kwotę 9,78 zł netto plus 22% VAT w wysokości 2,15 zł, co dawało czynsz brutto w wysokości 11,93 zł. Kwota tą była doliczana do czynszu miesięcznego za lokal, nie były wystawiane faktury ze względu na brak obowiązku ich wystawiania dla osób fizycznych. Pozostali mieszkańcy wykorzystywali pomieszczenia gospodarcze jako przynależne - nieodpłatnie.

W uzupełnieniu wniosku z dnia 19 lipca 2018 r. Wnioskodawca wskazał, że komórki drewniane, które mają być przedmiotem sprzedaży a także budynek z płyt betonowych oraz budynek murowany z cegły ceramicznej, spełniają definicję budynku w rozumieniu ustawy z dnia 7 lipca 1994 Prawo budowlane (Dz.U. z 2017 r. poz. 1331 z późn. zm.). Od czasu, kiedy zabudowania (budynek z płyt betonowych, budynek murowany z cegły ceramicznej oraz 2 komórki drewniane) znajdujące się na działce mającej być przedmiotem sprzedaży zaczęły być wykorzystywane przez mieszkańców jako pomieszczenia gospodarcze do czasu planowanej sprzedaży upłynie okres co najmniej 2 lat.

Dodatkowo Wnioskodawca wskazał, że zdarzenie przyszłe, do którego odnosi się pytanie oraz własne stanowisko Wnioskodawcy i do którego miałby odnieść się Organ ma polegać na sprzedaży nieruchomości, dla której prowadzona jest księga wieczysta, obejmująca działkę ewidencyjną nr 248, na której posadowione są naniesienia w postaci budynków niemieszkalnych. Potencjalnym kupującym przedmiotową nieruchomość może być zarówno płatnik podatku od towarów i usług jak i podmiot niebędący płatnikiem VAT. Zgodnie ze stanowiskiem Wnioskodawcy w przypadku dokonania planowanej sprzedaży przedmiotowej nieruchomości należy zastosować zwolnienie od podatku od towarów i usług przewidziane w art. 43 ust. 1 pkt 10 lub 10a Ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, niezależnie do tego czy kupujący będzie płatnikiem VAT.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w sytuacji sprzedaży przedmiotowej nieruchomości należy zastosować zwolnienie od podatku od towarów i usług przewidziane w art. 43 ust. 1 pkt 10 lub 10a Ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tj. Dz.U. 2017. poz. 1221 z późn. zm.).

Stanowisko Wnioskodawcy:

Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż w przypadku sprzedaży nieruchomości w przedstawionym stanie faktycznym zastosowanie znajdzie zwolnienie przewidziane w art. 43 ust. 1 pkt 10 Ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tj. Dz.U. 2017. poz. 1221 z późn. zm.)

W razie gdyby udzielający odpowiedzi stwierdził inaczej, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że zastosowanie znajdzie zwolnienie przewidziane w art. 43 ust. 1 pkt 10a Ustawy.

Art. 43 ust. 1 pkt 10 u.p.t.u. stanowi, iż zwalnia się od podatku „dostawę budynków, budowli lub ich części”. Zabudowania naniesione na przedmiotową działkę spełniają przesłanki uznania za budowle w rozumieniu przyjętym art. 3 pkt 3 Ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (tj. Dz.U.2017. 1332 z późn. zm.). Przedmiotem planowanej sprzedaży jest nieruchomość, na którą zgodnie z przepisami kodeksu cywilnego składa się grunt oraz budynki stanowiące jego części składowe. Wątpliwości może budzić to, czy art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy dotyczy sytuacji, w której wartość gruntu znacznie przewyższa wartość budynków zaś same budynki znajdują się w stanie technicznym na tyle złym, że ich remont jest nieopłacalny.

Według Wnioskodawcy w niniejszej sprawie zachodzi dostawa gruntu zabudowanego, do której należy stosować treść art. 29a ust. 8 u.p.t.u. Na mocy tego przepisu w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu. W konsekwencji należy stosować odpowiednio zwolnienia przewidziane w art. 43 ust. 1 pkt 10 lub 10a u.p.t.u.

W zakresie ustaleń co do tego, czy stan budynków, ich znaczenie gospodarcze lub cel transakcji mają znaczenie w niniejszej sprawie, Wnioskodawca powołuje się na wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 4 kwietnia 2017 r. (III SA/Gl 196/17), w którym Sąd stanął na stanowisku, że wprowadzenie - jako kryterium zwolnienia podatkowego określonego w art. 43 ust. 1 pkt 10 i 10a u.p.t.u. - dodatkowej nieprzewidzianej w tych przepisach przesłanki zwolnienia w postaci ekonomicznego celu nabycia gruntów wraz z ich zabudową, jest naruszeniem prawa materialnego.

Z powyższych względów niezależnie od wartości i znaczenia gospodarczego budynków oraz wartości i znaczenia gospodarczego samego gruntu, w przypadku planowanej sprzedaży gruntu zabudowanego, zastosowanie ma zwolnienie podatkowe określone w art. 43 ust. 1 pkt 10 lub 10a u.p.t.u.

Wg stanowiska Wnioskodawcy w opisywanym przypadku należy stosować zwolnienie z art. 43 ust. 1 pkt 10 u.p.t.u. gdyż nie zostały spełnione warunki uzasadniające zastosowanie wskazanych w drugiej części przepisu wyjątków - obiekty powstały nie później niż w latach 60. XX wieku i od tego czasu byty użytkowane jako komórki mieszkańców zamieszkujących inne nieruchomości, zatem sprzedaż nie odbędzie się ani w ramach pierwszego zasiedlenia, ani tym bardziej przed nim, a między pierwszym zasiedleniem a dostawą minie okres zdecydowanie dłuższy niż przewidziane w ustawie 2 lata.

W razie gdyby udzielający odpowiedzi stwierdził, że nie jest możliwe zwolnienie Wnioskodawcy od podatku na gruncie art. 43 ust. 1 pkt 10 Ustawy, Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż zastosowanie znajdzie zwolnienie przewidziane w art. 43 ust. 1 pkt 10a, ponieważ w stosunku do przedmiotowych obiektów nie przysługiwało Wnioskodawcy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a także Wnioskodawca nie ponosił jakichkolwiek wydatków na ich ulepszenie

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Towarami zaś – w myśl art. 2 pkt 6 ustawy – są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Na mocy art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednocześnie należy zaznaczyć, że w oparciu o art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i ust. 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Przy czym, zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług, zostały określone między innymi w art. 43 ustawy.

W art. 43 ust. 1 pkt 10 i pkt 10a ustawy, ustawodawca przewidział zwolnienie od podatku VAT dla dostawy budynków, budowli lub ich części, spełniających określone w przepisach warunki.

Stosownie do treści art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem, gdy:

1. dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
2. pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.
   
   

Z powyższego uregulowania wynika, że dostawa budynków, budowli lub ich części jest generalnie zwolniona od podatku od towarów i usług. Wyjątek stanowi dostawa w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim oraz jeżeli pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Zatem, dla ustalenia zasad opodatkowania dostawy budynków, budowli lub ich części, kluczowym jest ustalenie, kiedy nastąpiło pierwsze zasiedlenie i jaki upłynął okres od tego momentu.

Przez pierwsze zasiedlenie – według art. 2 pkt 14 ustawy – rozumie się oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

1. wybudowaniu lub
2. ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.
   
   

Z kolei przepisy Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 z 11.12.2006 r., str. 1, z późn. zm.), zwanej dalej Dyrektywą 2006/112/WE, posługują się pojęciem „pierwszego zasiedlenia”, jednakże nie definiują tego pojęcia oraz nie wprowadzają dodatkowych warunków go określających.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE, państwa członkowskie mogą uznać za podatnika każdego, kto okazjonalnie dokonuje transakcji związanej z działalnością, o której mowa w art. 9 ust. 1 akapit drugi, w szczególności jednej z następujących transakcji:

1. dostawa budynku lub części budynku oraz związanego z nim gruntu, przed pierwszym zasiedleniem;
   
2. dostawa terenu budowlanego.
   
   

Jak stanowi art. 12 ust. 2 zdanie drugie Dyrektywy 2006/112/WE, państwa członkowskie mogą określić szczegółowe zasady stosowania kryterium, o którym mowa w ust. 1 lit. a), do przebudowy budynków oraz zdefiniować pojęcie „gruntu związanego z budynkiem”.

Tym samym, państwa członkowskie mają możliwość określenia szczegółowych zasad stosowania kryterium pierwszego zasiedlenia jedynie w odniesieniu do sprecyzowanej kategorii czynności, tj. przebudowy budynków.

W konsekwencji, zarówno zgodnie z przepisami Dyrektywy 2006/112/WE oraz w świetle utrwalonego w tej materii orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, pierwsze zasiedlenie budynku należy rozumieć szeroko jako „pierwsze zajęcie budynku, używanie”. W efekcie, aby w tej sytuacji można było mówić o pierwszym zasiedleniu, musi dojść do zajęcia budynku, jego używania, w tym również na potrzeby własnej działalności gospodarczej.

Należy zauważyć, że w kwestii rozumienia definicji pierwszego zasiedlenia wypowiedział się NSA w wyroku z dnia 14 maja 2015 r. o sygn. I FSK 382/14. Sąd w wyroku tym stwierdził, że: „Wykładnia językowa, systematyczna i celowościowa dyrektywy 112 wskazuje wyraźnie, że ww. pojęcie należy rozumieć szeroko jako »pierwsze zajęcie budynku, używanie«. Zatem w taki sposób powinna być odczytywana definicja przewidziana w treści art. 2 pkt 14 ustawy o VAT. Sąd krajowy celem zapewnienia skuteczności normom dyrektywy 112 stwierdził zatem częściową niezgodność art. 2 pkt 14 lit. a) ustawy o VAT z art. 12 ust. 1 lit. a) i 2 dyrektywy 112, jak też art. 135 ust. 1 lit. j) dyrektywy 112. Mowa tu o części dotyczącej użytego w treści art. 2 pkt 14 lit. a) ustawy o VAT warunku »w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu«. Warunek ten w istocie doprowadza do sztucznego różnicowania sytuacji podmiotu gospodarczego, który po wybudowaniu budynku część oddał w najem a część budynku wykorzystywał na potrzeby własnej działalności gospodarczej, albowiem w obydwóch przypadkach doszło do korzystania z budynku. W pozostałym zaś zakresie należy dokonać wykładni prounijnej art. 2 pkt 14 lit. a) ustawy o VAT i skorygować treść w następujący sposób: pod pojęciem pierwszego zasiedlenia – rozumie się przez to użytkowanie przez pierwszego nabywcę lub użytkownika budynków, budowli lub ich części, po ich wybudowaniu”.

W przypadku nieruchomości niespełniających przesłanek do zwolnienia od podatku na podstawie powołanego wyżej przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, ustawodawca umożliwia podatnikom – po spełnieniu określonych warunków – skorzystanie ze zwolnienia wskazanego w pkt 10a tego przepisu, w powiązaniu z art. 43 ust. 7a ustawy.

Stosownie do treści art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10, pod warunkiem, że:

1. w stosunku do tych obiektów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego,
2. dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ich ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów.
   
   

Z kolei, na podstawie art. 43 ust. 7a ustawy, warunku, o którym mowa w ust. 1 pkt 10a lit. b, nie stosuje się, jeżeli budynki, budowle lub ich części w stanie ulepszonym były wykorzystywane przez podatnika do czynności opodatkowanych przez co najmniej 5 lat.

Jak wynika z powyższego, prawo do zwolnienia od podatku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy przysługuje wówczas, gdy w stosunku do obiektów, będących przedmiotem sprzedaży, nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego oraz dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ulepszenie tych obiektów, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów, chyba, że budynki, budowle lub ich części, w stanie ulepszonym były wykorzystywane przez podatnika do czynności opodatkowanych przez co najmniej 5 lat. Zatem, wykorzystywanie obiektu przez okres co najmniej 5 lat do czynności opodatkowanych, pozwala podatnikowi na zastosowanie zwolnienia od podatku nawet w sytuacji, gdy ponosił on wydatki na ulepszenie wyższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów, w związku z którymi to wydatkami miał prawo do odliczenia podatku VAT.

Należy również zauważyć, że w myśl art. 43 ust. 10 ustawy, podatnik może zrezygnować ze zwolnienia od podatku, o którym mowa w ust. 1 pkt 10, i wybrać opodatkowanie dostawy budynków, budowli lub ich części, pod warunkiem, że dokonujący dostawy i nabywca budynku, budowli lub ich części:

1. są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni;
   
2. złożą, przed dniem dokonania dostawy tych obiektów właściwemu dla ich nabywcy naczelnikowi urzędu skarbowego, zgodne oświadczenie, że wybierają opodatkowanie dostawy budynku, budowli lub ich części.
   
   
   

Tak więc ustawodawca daje podatnikom, dokonującym dostawy budynków spełniających przesłanki do korzystania ze zwolnienia od podatku wskazanego w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy – po spełnieniu określonych warunków – możliwość rezygnacji ze zwolnienia i opodatkowania transakcji na zasadach ogólnych.

Podkreślić należy, że rezygnacji ze zwolnienia od podatku, o której mowa w art. 43 ust. 10 ustawy, można dokonać wyłącznie w odniesieniu do zwolnienia od podatku określonego na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy.

Analizując powyższe przepisy należy stwierdzić, że jeżeli dostawa budynków, budowli lub ich części będzie mogła korzystać ze zwolnienia z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, wówczas badanie przesłanek wynikających z przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy jest niezasadne. Zwolnienie wynikające z art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy znajduje bowiem zastosowanie jedynie do dostawy budynków, budowli lub ich części, która nie jest objęta zwolnieniem od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy.

Jeżeli nie zostaną spełnione przesłanki zastosowania zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 i 10a ustawy, należy przeanalizować możliwość skorzystania ze zwolnienia od podatku w oparciu o przepis art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Stosownie do tego przepisu, zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Zwolnienie od podatku określone w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, dotyczy wszystkich towarów – zarówno nieruchomości, jak i ruchomości – przy nabyciu (imporcie lub wytworzeniu) których nie przysługiwało podatnikowi prawo do odliczenia podatku VAT i wykorzystywanych – niezależnie od okresu ich używania przez podatnika (kilka dni, miesięcy czy lat) – wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku VAT.

Należy ponadto wskazać, że kwestię opodatkowania dostawy gruntu, na którym posadowione zostały budynki lub budowle, rozstrzyga przepis art. 29a ust. 8 ustawy, zgodnie z którym, w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli, z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

W świetle tego przepisu, przy sprzedaży budynków lub budowli, dokonywanej wraz z dostawą gruntu, na którym są one posadowione, grunt dzieli byt prawny budynków w zakresie opodatkowania podatkiem od towarów i usług. Oznacza to, że do dostawy gruntu stosuje się analogiczną stawkę podatku, jak przy dostawie budynków, budowli lub ich części trwale z gruntem związanych. Jeżeli dostawa budynków albo budowli lub ich części korzysta ze zwolnienia od podatku, ze zwolnienia takiego korzysta również dostawa gruntu, na którym obiekt jest posadowiony.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest właścicielem nieruchomości na której posadowione są naniesienia w postaci budynków niemieszkalnych. Wnioskodawca nabył własność nieruchomości w trybie określonym przez przepis art. 115 ust. 5 ustawy z dnia 13 października 1998 r z dniem wejścia w życie przywołanego przepisu tj. 1 stycznia 1999 r. Wnioskodawcy nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w stosunku do nabycia prawa własności przedmiotowej nieruchomości, zarówno gruntu jak i budynków. Wnioskodawca nie czynił żadnych nakładów na przedmiotową Nieruchomość, nigdy nie dokonywał jej ulepszeń w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz przepisów ustawy o podatku od towarów i usług. Na zabudowę nieruchomości składają się: budynek z płyt betonowych, budynek murowany z cegły ceramicznej oraz 2 komórki drewniane. Budynki pełnią funkcję komórek dla mieszkańców kamienicy położonej po przeciwnej stronie ul. Mieszkańcy nie uiszczają i nie uiszczali z tego tytułu żadnych opłat na rzecz Wnioskodawcy. Kartoteka budynków została założona tylko dla budynku położonego we wschodniej granicy działki zawierającego komórki gospodarcze, który jest wykonany z płyt betonowych. Zgodnie z danymi w niej zawartymi budynek został wybudowany w 1969 r. i ma powierzchnię zabudowy 40 m². Dla pozostałych obiektów brak kartoteki budynków, nie zostały one naniesione na mapę ewidencyjną i zasadniczą. Wszystkie budynki są w złym stanie technicznym, ich remont jest nieopłacalny. Wymienione we wniosku naniesienia nie były wykorzystywane w działalności gospodarczej Wnioskodawcy. Nie były także wykorzystywane gospodarczo przez Skarb Państwa. Pozostawały w faktycznym władaniu Zakładu Gospodarki Mieszkaniowej, który jest miejską jednostką organizacyjną Miasta, działającą w formie samorządowego zakładu budżetowego. Zgodnie z informacją przekazaną przez Zakład Gospodarki Mieszkaniowej, naniesienia były wykorzystywane przez mieszkańców lokali mieszkalnych jako pomieszczenia gospodarcze przynależne tj. do celów mieszkaniowych, tym samym zwolnione z podatku VAT. Jedno pomieszczenie w okresie od 1 lipca 2005 r. do 31 grudnia 2005 r. było przedmiotem najmu jako dodatkowe pomieszczenie gospodarcze. Wnioskodawca wskazał, że komórki drewniane, które mają być przedmiotem sprzedaży a także budynek z płyt betonowych oraz budynek murowany z cegły ceramicznej, spełniają definicję budynku w rozumieniu ustawy z dnia 7 lipca 1994 Prawo budowlane. Od czasu, kiedy zabudowania (budynek z płyt betonowych, budynek murowany z cegły ceramicznej oraz 2 komórki drewniane) znajdujące się na działce mającej być przedmiotem sprzedaży zaczęły być wykorzystywane przez mieszkańców jako pomieszczenia gospodarcze do czasu planowanej sprzedaży upłynie okres co najmniej 2 lat.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii, czy sprzedaż przedmiotowej nieruchomości korzystała będzie ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 lub 10a ustawy o VAT.

Mając na uwadze powołane powyżej przepisy prawa oraz przedstawiony opis sprawy należy wskazać, że – jak słusznie zauważył Wnioskodawca – opisana transakcja będzie stanowiła dostawę gruntu zabudowanego. Dla uznania gruntu za grunt zabudowany nie jest istotny stan techniczny budynków. Skoro Wnioskodawca wskazał, że budynek z płyt betonowych, budynek murowany z cegły ceramicznej oraz dwie komórki drewniane stanowią budynki w świetle przepisów ustawy Prawo budowlane, niezależnie od stanu technicznego tych budynków, opisana transakcja będzie stanowiła dostawę gruntu zabudowanego.

Jednocześnie w analizowanym przypadku spełnione są przesłanki warunkujące zastosowanie zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy. W analizowanym przypadku doszło bowiem do pierwszego zasiedlenia budynków i od momentu pierwszego zasiedlenia do chwili sprzedaży upłynie okres przekraczający dwa lata. Jak wskazał Wnioskodawca od czasu, kiedy zabudowania (budynek z płyt betonowych, budynek murowany z cegły ceramicznej oraz 2 komórki drewniane) znajdujące się na działce mającej być przedmiotem sprzedaży zaczęły być wykorzystywane przez mieszkańców jako pomieszczenia gospodarcze do czasu planowanej sprzedaży upłynie okres co najmniej 2 lat. Z opisu sprawy wynika także, że w stosunku do budynku z płyt betonowych, budynku murowanego z cegły ceramicznej oraz dwóch komórek drewnianych Wnioskodawca nie ponosił wydatków na ulepszenie, które stanowiłyby co najmniej 30% ich wartości początkowej. Zatem należy wskazać, że planowana przez Wnioskodawcę czynność sprzedaży budynków będzie korzystała ze zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy.

W konsekwencji zwolnienie z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy będzie miało również zastosowanie dla dostawy gruntu na którym budynki są posadowione, gdyż zgodnie z art. 29a ust. 8 ustawy w przypadku dostawy budynków, budowli lub ich części trwale z gruntem związanych z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

Zatem sprzedaż całej nieruchomości będzie korzystać ze zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy.

W konsekwencji, skoro sprzedaż nieruchomości będzie korzystać ze zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, niezasadne jest badanie przesłanek do zastosowania zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10a oraz pkt 2 ustawy.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym sprzedaż nieruchomości będzie korzystać ze zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
   
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.