Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL3-3.4011.249.2018.2.MC
z 20 sierpnia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 21 czerwca 2018 r. (data wpływu 27 czerwca 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 czerwca 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek – uzupełniony pismem z 2 sierpnia 2018 r. (data wpływu 9 sierpnia 2018 r.) – o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W dniu 14.07.2017 Wnioskodawczyni wraz z mężem zakupiła używane mieszkanie w kamienicy z 1965 roku za 150.000,00 zł, o powierzchni 52,26 m², z przeznaczeniem na gabinet w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą (…). Mieszkanie było zdatne do użytku, jednakże wystrój i wyposażenie były mocno zużyte. Dlatego ze względów estetycznych wymagało remontu, aby można było otworzyć w nim Biuro. Wymiany wymagały drzwi, okna, podłogi, płytki w łazience oraz pozostałe wyposażenie łazienki. Nakłady poniesione na modernizację mieszkania wyniosły 183.000,00 zł. W dniu 22.03.2018 Wnioskodawczyni otrzymała decyzję na zmianę sposobu użytkowania lokalu mieszkalnego na cele biurowe z dobudową zewnętrznych schodów wejściowych. Powiatowy Inspektorat Nadzoru Budowlanego w dniu 30.04.2018 wydał zaświadczenie, że inwestycja została zakończona. W dniu 30.04.2018 Wnioskodawczyni wprowadziła mieszkanie do ewidencji środków trwałych i zamierza rozpocząć odpisy amortyzacyjne przy zastosowaniu indywidualnej stawki amortyzacji.

Pismem z 2 sierpnia 2018 r. Wnioskodawczyni doprecyzowała stan faktyczny o następujące informacje:

Zgodnie z opisem technicznym projektu architektoniczno-budowlanego przedmiotem prac jest zmiana sposobu użytkowania lokalu mieszkalnego, lokale nr 1 i 2 (w sprawie chodzi o lokal nr 1) na lokal użytkowy (Kancelarię Notarialną). Taka zmiana wymaga prac budowlanych związanych z dwoma zakresami prac. Pierwszy to wykonanie nowego wejścia, i drugi to prace wewnątrz lokalu.

Planowany zakres prac.

1. Nowe wejście do lokalu

1.1 Schody wejściowe

W celu zminimalizowania prac związanych z posadowieniem nowych schodów na chodniku wykona się schody stalowe ażurowe kotwione do chodnika za pomocą kołków typu hilei. Takie rozwiązanie zastosowano już w kilku sąsiednich lokalach handlowych także przerobionych z lokali mieszkalnych.

Kotwienie stóp nóg planowanych schodów nie wymaga żadnych robót fundamentowych i w razie potrzeby umożliwia szybki demontaż schodów.

Konstrukcja nośna będzie składać się z dwóch poziomych i skośnych belek wykonanych z ceownika 100 lub przekroju zamkniętego 100 x 400 x 4 tworzących podpory spocznika i stopnic biegu schodowego. Konstrukcja ta będzie oparta na 4 słupach wykonanych z profili zamkniętych 80 x 80 x 4, a słupy będą oparte na stopach z blachy gr. 8 mm o wymiarach 20 x 20 cm.

Stopnie wykona się w formie ramy z kątownika 45 x 45 wypełnionego blachą ryflowaną lub kamieniem naturalnym (zmatowionym), tak samo wykona się spocznik.

Balustrada będzie wykonana z rur i prętów stalowych. Słupki i pochwyt wykona się z rur Ø 30-40, poziome pręty pośrednie wykona się z rur Ø 20 lub pręta st. Ø 12, a stężenia balustrady wykona się z prętów Ø 12. Całość konstrukcji schodów będzie z elementów ze stali nierdzewnej.

1.2 Drzwi wejściowe i witryna.

Do wykonania nowego wejścia do lokalu wykorzysta się istniejący (duży) otwór okienny, który będzie powiększony przez rozbiórkę ścianki pod parapetem w miejscu planowanych drzwi wejściowych.

Takie rozwiązanie nie wymaga żadnych prac związanych z przebudową nadproża. Nowa stolarka okienna i drzwiowa będzie aluminiowa lub pcw biała lub szara (podobnie jak wymienione stolarki w lokalach w tym budynku).

2.2 Prace budowlane wewnątrz lokalu.

Prace te ograniczą się wyłącznie do prac wykończeniowych. Wykona się nowe podłogi z paneli podłogowych, nowe ścianki działowe z pryt K-G oraz odnowi się wszystkie pomieszczenia (prace tynkarsko-malarskie). Wymieni się też wszystkie instalacje wewnętrzne i dodatkowo zamontuje się dwa klimatyzatory na bocznej ścianie tylnej elewacji. Nie planuje się zmian w instalacji elektrycznej i wodnokanalizacyjnej.

Instalacja gazowa jest przedmiotem oddzielnego projektu. Zakres prac dotyczący instalacji gazowej to: wymiana kotła gazowego wiszącego, wymiana przyłącza gazowego, zamontowanie przewodu powietrzno-spalinowego.

3. Nowy układ funkcjonalny

Nowy lokal będzie pełnił funkcję biurową (kancelaria notarialna), będzie składał się z sal do obsługi klientów i zapleczy sanitarnych dla pracowników, kancelaria notarialna (lokal nr 1) ma 57,3 m².

Z powyższego opisu wynika, że zakres prac dotyczy prac remontowych – prace wewnętrzne, jak i prac modernizacyjnych – nowe wejście do lokaju. Tym samym wydatki zostały poniesione częściowo na remont wnętrza lokalu oraz na modernizację nowego wejścia do lokalu.

Lokal został zakwalifikowany zgodnie z Klasyfikacją Środków Trwałych (KŚT) do rodzaju 103 – Budynki handlowo-usługowe.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w związku z tym możliwe jest zastosowanie indywidualnej stawki amortyzacji zgodnie z art. 22j ustawy o podatku od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy w opisanym stanie faktycznym ma zastosowanie możliwość indywidualnej stawki amortyzacji zgodnie z art. 22j ustawy o podatku od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 22j ust. 1 pkt 4 u.p.d.o.f. podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% – 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

Z treści przytoczonego przepisu wynika, że ustawodawca uzależnił możliwość indywidualnego ustalenia stawki amortyzacyjnej dla danego środka trwałego w zasadzie od spełnienia dwóch przesłanek:

1. musi to być środek trwały używany lub ulepszony;
2. musi być po raz pierwszy wprowadzony do ewidencji środków trwałych.
   
   

Przepis art. 22j ust. 1 pkt 4 u.p.d.o.f. w przypadku środków trwałych wymienionych w ust. 1 pkt 1-3 określa, kiedy uznaje się je za używane i ulepszone, natomiast odnośnie środków trwałych wymienionych w ust. 1 pkt 4 (czyli budynków i lokali niemieszkalnych) takich wskazań nie zawiera.

Można w tym zakresie sięgnąć pomocniczo do kryteriów „ulepszenia środka trwałego” zawartych w art. 22g ust. 17 u.p.d.o.f. Zgodnie z tym przepisem środki trwałe uznaje się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3.500 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Stąd między innymi w orzecznictwie wskazuje się, że do celów podatkowych ulepszenie środka trwałego obejmuje: przebudowę, adaptację, rozbudowę, modernizację oraz ich rekonstrukcję (por. wyrok NSA z 16 czerwca 2000 r. I SA/1025199, LEX nr 47004).

Pod pojęciem ulepszenia, o którym mowa w art. 22j ust. 1 w związku z art. 22g ust. 17 u.p.d.o.f., należy zatem rozumieć: 1) przebudowę środka trwałego, tj. wykonanie takich prac, w wyniku których nastąpi jego dostosowanie do zmienionych potrzeb funkcjonalnych, użytkowych lub technicznych; 2) adaptację środka trwałego, tj. wykonanie prac mających na celu przystosowanie go do wykorzystania go do innych celów niż jego pierwotne przeznaczenie, albo nadaniu mu nowych cech użytkowych; 3) rozbudowę środka trwałego, tj. wykonanie prac, które powodują powiększenie środka trwałego; 4) modernizację, tj. unowocześnienie środka trwałego; 5) rekonstrukcję, tj. wykonanie prac, w wyniku których nastąpi odtworzenie zniszczonego środka trwałego do jego stanu poprzedniego. Zakres prac ulepszeniowych wyraża się więc zmianą dotychczasowej funkcji środka trwałego, zmianą jego standardu i przeznaczenia, w tym przystosowania go do potrzeb wynikających z danego rodzaju działalności gospodarczej (por. wyrok NSA z 5 grudnia 2003 r., I SA/Gd 357/01, LEX nr 103495, wyrok NSA z 14 marca 2005 r., FSK 1508/04, LEX nr 154730).

W świetle art. 22j ust. 1 pkt 4 u.p.d.o.f. sam fakt zakupienia środka trwałego, który wymaga jeszcze dodatkowych prac, nie pozwala na wpisanie go do ewidencji środków trwałych, pomimo to ustawodawca traktuje taki budynek jako środek trwały. Przepis ten przewiduje możliwość indywidualnego ustalenia stawki amortyzacyjnej dla ulepszonego środka trwałego w przypadku, gdy jako kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania zostanie on po raz pierwszy wprowadzony do ewidencji danego podatnika i rozpocznie się dokonywanie odpisów amortyzacyjnych (por. przywoływany wyżej wyrok NSA z 25 marca 2011 r.).

Na koniec Wnioskodawczyni zauważa, że druga przesłanka zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej również została spełniona, gdyż przedmiotowy środek trwały został wprowadzony przez nią po raz pierwszy do ewidencji środków trwałych.

W piśmie z 2 sierpnia 2018 r. stanowiącym uzupełnienie wniosku o wydanie interpretacji, w odniesieniu do powyżej zacytowanego stanowiska Wnioskodawczyni wskazała dodatkowo, że prace polegały w głównej mierze na wyremontowaniu lokalu mieszalnego tak, aby spełniał wymogi lokalu usługowego (Kancelaria Notarialna) oraz na dodaniu nowego wejścia do lokalu w celu ułatwienia dostępu do lokalu dla klientów.

Żadne z prac wykonanych nie zmieniało konstrukcji budynku, w którym znajduje się lokal i nie ma wpływu na ogólny stan techniczny budynku wybudowanego w 1965 roku (53 lata) oraz na okres jego eksploatacji. Tym samym budynek, w którym znajduje się lokal, nie można traktować jako nowy obiekt.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509): kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W myśl art. 22 ust. 8 powołanej ustawy: kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Na podstawie art. 22a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy: amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością – o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych przewidziano następujące metody amortyzacji:

• tzw. „amortyzację liniową”, zgodnie z Wykazem rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym Załącznik nr 1 do ustawy podatkowej (art. 22i ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych),
• amortyzację przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych ustalonych indywidualnie (art. 22j ww. ustawy),
• tzw. „amortyzację metodą degresywną” (art. 22k ust. 1 ww. ustawy),
• amortyzację przy zastosowaniu tzw. metody „jednorazowego odpisu dla małych i rozpoczynających działalność podatników” (art. 22k ust. 7 ww. ustawy).
  
  

Na podstawie art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 22h ust. 2 tej ustawy: podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

W myśl art. 22i ust. 1 ww. ustawy: odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

Z powyższych przepisów wynika, że do podatnika należy wybór metody amortyzacji. Wyboru tego dokonuje dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzowania i ma obowiązek stosować wybraną metodę dla pełnego zamortyzowania tego składnika.

Należy również wskazać, że sposób ustalenia stawki amortyzacyjnej dla środków trwałych uzależniony jest również od tego, do jakiego rodzaju środków trwałych, zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 3 października 2016 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) (Dz. U. z 2016 r., poz. 1864), określony środek zostanie zakwalifikowany. Klasyfikacja Środków Trwałych jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustalaniu stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych. W Klasyfikacji Środków Trwałych za podstawową jednostkę ewidencji przyjmuje się pojedynczy element majątku trwałego spełniający określone funkcje w procesie wytwarzania wyrobów i świadczenia usług. Może nim być np. budynek, maszyna, pojazd mechaniczny.

Zgodnie z komunikatem Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 24 stycznia 2005 r. w sprawie trybu udzielania informacji dotyczących standardów klasyfikacyjnych (Dz.Urz. GUS Nr 1, poz. 11): zasadą jest, że zainteresowany podmiot sam klasyfikuje prowadzoną działalność, swoje produkty (wyroby i usługi), towary, środki trwałe i obiekty budowlane według zasad określonych w poszczególnych klasyfikacjach i nomenklaturach, wprowadzonych rozporządzeniami Rady Ministrów lub stosowanych bezpośrednio na podstawie przepisów Wspólnoty Europejskiej. Natomiast w przypadku trudności w ustaleniu właściwego grupowania m.in. środka trwałego według Klasyfikacji Środków Trwałych, zainteresowany podmiot może zwrócić się z wnioskiem do Urzędu Statystycznego, który udziela informacji w zakresie stosowania takiej klasyfikacji.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że w 2017 r. Wnioskodawczyni wraz z mężem zakupiła używane mieszkanie w kamienicy z 1965 r. z przeznaczeniem na gabinet w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą (kancelaria notarialna). Mieszkanie było zdatne do użytku, jednak wystrój i wyposażenie były mocno zużyte. Dlatego ze względów estetycznych wymagało remontu. Nakłady poniesione na modernizację mieszkania wyniosły 183.000,00 zł. Wydatki zostały poniesione częściowo na remont wnętrza lokalu oraz na modernizację nowego wejścia do lokalu. W dniu 22.03.2018 r. Wnioskodawczyni otrzymała decyzję na zmianę sposobu użytkowania lokalu mieszkalnego na cele biurowe z dobudową zewnętrznych schodów wejściowych. Powiatowy Inspektorat Nadzoru Budowlanego 30.04.2018 r. wydał zaświadczenie, że inwestycja została zakończona. W dniu 30.04.2018 r. Wnioskodawczyni wprowadziła mieszkanie do ewidencji środków trwałych i zamierza rozpocząć odpisy amortyzacyjne przy zastosowaniu indywidualnej stawki amortyzacji. Lokal został zakwalifikowany zgodnie z Klasyfikacją Środków Trwałych (KŚT) do rodzaju 103 – Budynki handlowo-usługowe.

Wnioskodawczyni powzięła wątpliwość dotyczącą możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla ww. lokalu niemieszkalnego, który został wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Z uwagi na wskazaną przez Wnioskodawczynię klasyfikację środków trwałych należy wskazać, że w niniejszej sprawie środkiem trwałym jest lokal niemieszkalny (użytkowy), a nie budynek.

Jednocześnie standardowa stawka z Wykazu stawek amortyzacyjnych dla lokali niemieszkalnych wynosi 2,5%.

Natomiast możliwość ustalenia indywidualnej stawki amortyzacji dla środka trwałego, jakim jest lokal niemieszkalny, przewiduje art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z tym przepisem: podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% – 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

Powyższy zapis należy rozumieć w ten sposób, że indywidualne stawki amortyzacyjne mogą być ustalane jedynie dla takich środków trwałych, które – w rozumieniu ww. ustawy – są używane lub ulepszone, a ponadto nie były wcześniej wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, prowadzonej przez podatnika. Ustawodawca w przepisie tym określił również minimalne okresy dokonywania odpisów amortyzacyjnych przy zastosowaniu stawek indywidualnych, określając tym samym maksymalne stawki amortyzacyjne. Dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5%, minimalny okres amortyzacji należy ustalić przez pomniejszenie okresu 40 lat o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia oddania budynku (lokalu) po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia go do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podatnika. Ponadto okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

Przepisy podatkowe nie regulują, jakimi dowodami należy udokumentować używanie środka trwałego. Należy zatem przyjąć, że mogą to być wszelkie wiarygodne dowody potwierdzające używanie środka trwałego w określonym czasie. Ciężar udowodnienia takiego stanu rzeczy spoczywa jednak na podatniku.

W niniejszej sprawie Wnioskodawczyni zakupiła lokal w kamienicy z 1965 r.

Zatem, mając na względzie opis sprawy, jak i powołane przepisy, należy stwierdzić, że dla używanego lokalu użytkowego, o którym mowa we wniosku, spełniającego kryteria środka trwałego, o którym mowa w art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, dopuszczalne jest ustalenie indywidualnej stawki amortyzacyjnej na podstawie przepisu art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przy czym okres jego amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

Reasumując – Wnioskodawczyni ma możliwość zastosowania indywidualnej stawki amortyzacji zgodnie z art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.