Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL3-3.4011.259.2018.3.MC
z 22 sierpnia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 24 czerwca 2018 r. (data wpływu 4 lipca 2018 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania 50% kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 lipca 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek – uzupełniony pismami z 31 lipca 2018 r. (data wpływu 31 lipca 2018 r.) oraz 6 sierpnia 2018 r. (data wpływu 6 sierpnia 2018 r.) – o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania 50% kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W latach 2010-2014 Wnioskodawca był zatrudniony w dwóch Firmach celem tworzenia projektów inżynierskich-mechanicznych na podstawie umowy o dzieło. Każda umowa dotyczyła innego tematu w zależności od potrzeb zamawiającego. Zakres prac, jaki był wykonywany w ramach umów, to zaprojektowanie mechanizmów zgodnie z wymaganą funkcjonalnością, tj. wymyślenie go oraz zamodelowanie w programie graficznym 3D. Następnie każda z części przedstawiana była w formie graficznej za pomocą rysunku wykonawczego 2D, który musiał być wykonany w sposób czytelny dla zamawiającego, co oznacza, że jego graficzna wizualizacja również musiała być wymyślona. Wobec tego każdy projekt był unikalny i niepowtarzalny. Dokumentacja projektowa była przekazywana zamawiającemu na nośniku w formacji plików: „prt”oraz „tiff”.

Po otrzymaniu dokumentacji zamawiający wypłacał umówioną kwotę potrąconą o należny podatek pomniejszony o 20% koszty uzyskania przychodu, z jednoczesnym zastrzeżeniem, że projekt mógł być wykorzystany tylko wyłącznie przez zamawiającego. Na zakończenie każdego roku podatkowego została podpisana umowa o przeniesienie praw autorskich do dzieł (utworów). W umowie o przeniesienie praw autorskich dookreślona została wysokość wynagrodzenia za przeniesienie praw autorskich oraz to, że wynagrodzenie za przeniesienie praw było częścią umowy o dzieło i zostało wypłacone po odebraniu każdego dzieła.

Pismem z 31 lipca 2018 r. stanowiącym uzupełnienie wniosku Wnioskodawca udzielił odpowiedzi na tak zadane pytania:

1. Czy Wnioskodawca w zakresie tworzonych w latach 2010-2014 projektów inżyniersko-mechanicznych był twórcą w rozumieniu ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych?
   TAK, Wnioskodawca w zakresie tworzonych w latach 2010-2014 projektów inżyniersko-mechanicznych był twórcą w rozumieniu ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych.
2. Czy tworzone w latach 2010-2014 projekty inżyniersko-mechaniczne były przedmiotem prawa autorskiego, a więc czy każdy z tych projektów spełniał przesłanki utworu określone w ustawie o prawie autorskim i prawach pokrewnych?
   TAK, tworzone w latach 2010-2014 projekty inżyniersko-mechaniczne były przedmiotem prawa autorskiego, a więc każdy z tych projektów spełniał przesłanki utworu określone w ustawie o prawie autorskim prawach pokrewnych.
3. W jaki sposób Wnioskodawca ustalił wynagrodzenie należne mu za przeniesienie praw autorskich (honorarium autorskie)?
   Wysokość wynagrodzenia została ustalona za pomocą porozumienia zamawiającego i Wnioskodawcy i zatwierdzona umową o przeniesienie majątkowych praw autorskich do powstałych utworów.
   
   

Następnie pismem z 6 sierpnia 2018 r. Wnioskodawca wskazał, że utwory zostały wycenione na podstawie porównania cen rynkowych ówcześnie obowiązujących i rzeczywistego nakładu pracy, jaki był potrzebny do stworzenia konkretnego utworu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy zasadne byłoby zastosowanie 50%-wych kosztów uzyskania przychodu dla części przychodu wynikającego z przeniesienia praw autorskich do dzieł, których zakres prac polegał na zaprojektowaniu i udokumentowaniu zaprojektowanych utworów, a do części, która nie była związana z powstaniem utworu i przeniesieniem praw autorskich, 20% kosztów uzyskania przychodu?

Zdaniem Wnioskodawcy zasadnym byłoby zastosowanie 50%-wych kosztów uzyskania przychodu od części przychodu wynikającego z przeniesienia praw autorskich, gdyż zaistniało rozporządzenie własnością do powstałego utworu. W umowie o przeniesienie praw autorskich jednoznacznie określono wartość wynagrodzenia za przeniesienie praw do wykorzystania utworu. Ustawodawca odsyła w tym względzie do odrębnych przepisów, przez które należy rozumieć ustawę z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (t. j. Dz. U. z 2006 r. Nr 90, poz. 631 ze zm.).

Stosownie do art. 1 ust. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia sposobu wyrażenia (utwór). Ponieważ zakres pracy przy umowach wymagał inwencji twórczej przy wymyśleniu mechanizmu oraz sposobie jego prezentacji, prowadził do powstania utworu. Umowy o przeniesienie praw autorskich jednoznacznie określają wysokość wynagrodzenia za przekazanie własności do dyspozycji zlecającego stworzenie utworu, co jest w rozumieniu art. 18 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych „przychodem z praw majątkowych”.

Wobec tego częściowy dochód uzyskany to dochód z przekazania praw autorskich, do którego Wnioskodawca uważa, że powinny zostać zastosowane 50% koszty uzyskania przychodu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca w latach 2010-2014 był zatrudniony w dwóch Firmach celem tworzenia projektów inżynierskich-mechanicznych na podstawie umowy o dzieło. Zakres prac, jaki był wykonywany w ramach umów, to zaprojektowanie mechanizmów zgodnie z wymaganą funkcjonalnością, tj. wymyślenie go oraz zamodelowanie w programie graficznym 3D. Następnie każda z części przedstawiana była w formie graficznej za pomocą rysunku wykonawczego 2D, który musiał być wykonany w sposób czytelny dla zamawiającego, co oznacza, że jego graficzna wizualizacja również musiała być wymyślona. Wobec tego każdy projekt był unikalny i niepowtarzalny. Dokumentacja projektowa była przekazywana zamawiającemu na nośniku w formacji plików. Po otrzymaniu dokumentacji zamawiający wypłacał umówioną kwotę potrąconą o należny podatek pomniejszony o 20% koszty uzyskania przychodu, z jednoczesnym zastrzeżeniem, że projekt mógł być wykorzystany tylko wyłącznie przez zamawiającego. Na zakończenie każdego roku podatkowego została podpisana umowa o przeniesienie praw autorskich do dzieł (utworów). W umowie o przeniesienie praw autorskich dookreślona została wysokość wynagrodzenia za przeniesienie praw autorskich oraz to, że wynagrodzenie za przeniesienie praw było częścią umowy o dzieło i zostało wypłacone po odebraniu każdego dzieła. Wnioskodawca w zakresie ww. projektów inżyniersko-mechanicznych był twórcą w rozumieniu ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, a projekty te były przedmiotem prawa autorskiego, a więc każdy z tych projektów spełniał przesłanki utworu określone w ustawie o prawie autorskim prawach pokrewnych. Utwory zostały wycenione na podstawie porównania cen rynkowych ówcześnie obowiązujących i rzeczywistego nakładu pracy, jaki był potrzebny do stworzenia konkretnego utworu.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509): opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 9 ust. 2 tej ustawy: dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 24-25 nie stanowią inaczej, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów.

Stosownie do art. 10 ust. 1 ww. ustawy – odrębnymi źródłami przychodów są m.in.:

• działalność wykonywana osobiście (art. 10 ust. 1 pkt 2),
• kapitały pieniężne i prawa majątkowe, w tym odpłatne zbycie praw majątkowych innych niż wymienione w pkt 8 lit. a-c (art. 10 ust. 1 pkt 7).
  
  

Na podstawie art. 13 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się przychody z osobiście wykonywanej działalności artystycznej, literackiej, naukowej, trenerskiej, oświatowej i publicystycznej, w tym z tytułu udziału w konkursach z dziedziny nauki, kultury i sztuki oraz dziennikarstwa, jak również przychody z uprawiania sportu, stypendia sportowe przyznawane na podstawie odrębnych przepisów oraz przychody sędziów z tytułu prowadzenia zawodów sportowych.

Stosownie do art. 18 ww. ustawy: za przychód z praw majątkowych uważa się w szczególności przychody z praw autorskich i praw pokrewnych w rozumieniu odrębnych przepisów, praw do projektów wynalazczych, praw do topografii układów scalonych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również z odpłatnego zbycia tych praw.

Przechodząc do kwestii kosztów uzyskania przychodów, to są one uregulowane w przepisach rozdziału 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z treścią art. 22 ust. 1 ww. ustawy: kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W odniesieniu do niektórych przychodów ustawodawca dopuścił możliwość ustalenia kosztów zryczałtowanych. W przypadku korzystania przez twórców z praw autorskich i praw pokrewnych w rozumieniu odrębnych przepisów lub rozporządzania przez nich tymi prawami, mają zastosowanie 50% koszty uzyskanego przychodu.

W takim przypadku koszty uzyskania przychodów ustala się zgodnie z przepisem art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2012 r. stanowił, że: koszty uzyskania niektórych przychodów określa się z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich i artystów wykonawców z praw pokrewnych, w rozumieniu odrębnych przepisów, lub rozporządzania przez nich tymi prawami – w wysokości 50% uzyskanego przychodu, z tym że koszty te oblicza się od przychodu pomniejszonego o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe oraz na ubezpieczenie chorobowe, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, których podstawę wymiaru stanowi ten przychód.

Natomiast zgodnie z ww. art. 22 ust. 9 pkt 3 powołanej ustawy, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2013 r. – koszty uzyskania przychodów z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich i artystów wykonawców z praw pokrewnych, w rozumieniu odrębnych przepisów, lub rozporządzania przez nich tymi prawami określa się w wysokości 50% uzyskanego przychodu, z zastrzeżeniem ust. 9a, z tym że koszty te oblicza się od przychodu pomniejszonego o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe oraz na ubezpieczenie chorobowe, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, których podstawę wymiaru stanowi ten przychód.

W myśl art. 22 ust. 9a ww. ustawy, który wszedł w życie z 1 stycznia 2013 r. – w roku podatkowym łączne koszty uzyskania przychodów, o których mowa w ust. 9 pkt 1-3, nie mogą przekroczyć ½ kwoty stanowiącej górną granicę pierwszego przedziału skali podatkowej, o której mowa w art. 27 ust. 1.

W świetle art. 22 ust. 9 pkt 4 ww. ustawy: koszty uzyskania niektórych przychodów określa się z tytułów określonych w art. 13 pkt 2, 4, 6 i 8 – w wysokości 20% uzyskanego przychodu, z tym że koszty te oblicza się od przychodu pomniejszonego o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe oraz na ubezpieczenie chorobowe, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, których podstawę wymiaru stanowi ten przychód.

Stosownie natomiast do art. 22 ust. 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – obowiązującego do 31 grudnia 2012 r. – jeżeli podatnik udowodni, że koszty uzyskania przychodów były wyższe niż wynikające z zastosowania normy procentowej określonej w ust. 9 pkt 1-4 i pkt 6, koszty uzyskania przyjmuje się w wysokości kosztów faktycznie poniesionych.

Na podstawie art. 22 ust. 10 ustawy (obowiązującego od 1 stycznia 2013 r.): jeżeli podatnik udowodni, że koszty uzyskania przychodów były wyższe niż wynikające z zastosowania normy procentowej określonej w ust. 9 pkt 1-4 i pkt 6, koszty uzyskania przyjmuje się w wysokości kosztów faktycznie poniesionych. Przepisy ust. 5 i ust. 5a pkt 2 stosuje się odpowiednio.

Od 1 stycznia 2013 r. przepis ust. 10 stosuje się również, jeżeli podatnik udowodni, że w roku podatkowym łączne koszty uzyskania przychodów, o których mowa w ust. 9 pkt 1-3, były wyższe niż kwota określona w ust. 9a (art. 22 ust. 10a ustawy).

Powołany przepis art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje, że ustalenie, czy określony przychód został osiągnięty z tytułu korzystania z praw autorskich lub pokrewnych (lub rozporządzania tymi prawami), i podatnik jest twórcą, czy też artystą wykonawcą należy ocenić w świetle odrębnych przepisów, czyli przepisów ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych.

O zastosowaniu 50% kosztów uzyskania przychodów z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich decyduje wyłącznie fakt uzyskania przychodu jako wynagrodzenia za korzystanie z praw autorskich i pokrewnych (lub rozporządzania tymi prawami) do utworu będącego przedmiotem prawa autorskiego w rozumieniu ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1191, z późn. zm.).

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje pojęć użytych we wskazanej regulacji, takich jak np. „twórca”, „korzystanie przez twórców z praw autorskich” lub pojęć z nimi związanych, jak np. „utwór”, zaś ustawodawca odsyła w tym względzie do odrębnych przepisów, przez które należy rozumieć ww. ustawę o prawie autorskim i prawach pokrewnych.

Na podstawie art. 1 ust. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych: przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia (utwór).

W świetle art. 1 ust. 2 ww. ustawy: w szczególności przedmiotem prawa autorskiego są utwory:

1. wyrażone słowem, symbolami matematycznymi, znakami graficznymi (literackie, publicystyczne, naukowe, kartograficzne oraz programy komputerowe);
2. plastyczne;
3. fotograficzne;
4. lutnicze;
5. wzornictwa przemysłowego;
6. architektoniczne, architektoniczno-urbanistyczne i urbanistyczne;
7. muzyczne i słowno-muzyczne;
8. sceniczne, sceniczno-muzyczne, choreograficzne i pantomimiczne;
9. audiowizualne (w tym filmowe).
   
   

Ochroną objęty może być wyłącznie sposób wyrażenia; nie są objęte ochroną odkrycia, idee, procedury, metody i zasady działania oraz koncepcje matematyczne (art. 1 ust. 21 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych). Utwór jest przedmiotem prawa autorskiego od chwili ustalenia, chociażby miał postać nieukończoną, a ochrona przysługuje twórcy niezależnie od spełnienia jakichkolwiek formalności (art. 1 ust. 3 i ust. 4 cytowanej ustawy).

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ww. ustawy: prawo autorskie przysługuje twórcy, o ile ustawa nie stanowi inaczej. Natomiast z przepisu art. 8 ust. 2 tej ustawy wynika, że: domniemywa się, że twórcą jest osoba, której nazwisko w tym charakterze uwidoczniono na egzemplarzach utworu lub której autorstwo podano do publicznej wiadomości w jakikolwiek inny sposób w związku z rozpowszechnianiem utworu.

Ponadto w rozumieniu prawa autorskiego jako twórczy traktowany jest taki rezultat działalności, który na tyle związany jest osobą twórcy, by było mało prawdopodobne, aby inna osoba podejmująca identycznie skierowany wysiłek twórczy uzyskała analogiczny lub zasadniczo zbliżony rezultat.

Przepis art. 17 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych stanowi zaś, że jeżeli ustawa nie stanowi inaczej, twórcy przysługuje wyłączne prawo do korzystania z utworu i rozporządzania nim na wszystkich polach eksploatacji oraz do wynagrodzenia za korzystanie z utworu.

Stosownie do treści art. 41 ust. 1 pkt 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych: jeżeli ustawa nie stanowi inaczej autorskie prawa majątkowe mogą przejść na inne osoby w drodze dziedziczenia lub na podstawie umowy. Umowa o przeniesienie autorskich praw majątkowych lub umowa o korzystanie z utworu, zwana dalej „licencją”, obejmuje pola eksploatacji wyraźnie w niej wymienione (art. 41 ust. 2 ww. ustawy).

W art. 43 ust. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych określone zostało, że jeżeli z umowy nie wynika, że przeniesienie autorskich praw majątkowych lub udzielenie licencji nastąpiło nieodpłatnie, twórcy przysługuje prawo do wynagrodzenia.

Przychody z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich lub artystów wykonawców z praw pokrewnych albo rozporządzania tymi prawami występują wówczas, gdy spełnione są dwie przesłanki. Po pierwsze – konieczne jest wystąpienie przedmiotu praw majątkowych (autorskich) w postaci utworu lub artystycznego wykonania. Po drugie zaś – osiągnięty przychód musi być bezpośrednio związany z korzystaniem z określonych praw autorskich lub pokrewnych albo rozporządzaniem nimi, stanowić skutek takiego korzystania lub rozporządzenia w postaci odpowiedniego wynagrodzenia autorskiego lub wykonawczego. W umowach, które towarzyszą zamawianiu utworów, strony powinny wyraźnie postanowić, że przedmiotem zamówienia jest właśnie dobro niematerialne, podlegające ochronie na mocy ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych.

Zatem, aby było możliwe zastosowanie 50% kosztów uzyskania przychodów, warunkiem koniecznym jest, aby osoba wykonująca czynności wynikające z umowy o dzieło stworzyła utwór w rozumieniu art. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, czyli aby wynik jej działań nosił cechy indywidualnej twórczości oraz osoba ta dokonała rozporządzenia prawami albo skorzystała ze swoich praw. Pojęcie „korzystanie” i „rozporządzanie” nie są dokładnie zdefiniowane w ustawie o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Jednak należy uznać, że przeniesienie praw autorskich lub udzielenie licencji na korzystanie z utworów lub przedmiotów praw pokrewnych mieści się w ich zakresie.

Fakt korzystania przez podatnika z prawa autorskiego powinien być dokumentowany, gdyż warunkiem zastosowania kosztów, o których mowa w art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jest, aby zaistniał utwór w rozumieniu ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, twórca udzielił licencji na korzystanie z danego utworu lub by doszło do rozporządzenia prawami autorskimi do tworzonego dzieła. Wykonanie pracy twórczej nie oznacza bowiem automatycznie powstania utworu i przejścia praw z tego tytułu na zleceniodawcę.

Podwyższone koszty uzyskania przychodów można więc stosować, jeżeli wykonywane obowiązki sprowadzą się do działalności twórczej i określone zostało wynagrodzenie za przeniesienie praw autorskich. Z treści zawartej umowy powinno więc wynikać, że wynagrodzenie (lub jego wyodrębniona część) stanowi honorarium za przeniesienie praw autorskich do utworu. Konieczne jest dokładne wyróżnienie (w jasny, czytelny sposób) tej części wynagrodzenia, która jest związana z przeniesieniem lub korzystaniem z praw autorskich oraz pozostałej jego części związanej z wykonaniem usługi.

Należy bowiem wskazać, że przepis art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odnosi się do przychodu – czyli do wynagrodzenia z tytułu rozporządzenia prawami autorskimi do powstałych projektów na rzecz zleceniodawcy, co oznacza, że ten przychód musi być wyraźnie „związany” z uzyskaniem praw autorskich i rozporządzeniem nimi.

Należy także pokreślić, że norma wskazana w art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ma charakter wyjątku od zasady. Przewidziana w nim preferencja zastosowania 50% stawki kosztów uzyskania przychodów nie może być zatem interpretowana w sposób rozszerzający.

Uzasadnieniem zastosowania tej preferencji jest szczególny rodzaj dochodu uzyskanego za stworzenie i przeniesienie praw do utworu. Istotą unormowania art. 22 ust. 9 pkt 3 omawianej ustawy nie jest preferowanie wynagrodzenia za rodzaj podejmowanych w dany czasie czynności lecz preferowanie wynagrodzenia za efekt działań twórczych, a więc stworzenie utworu. Tylko w przypadku jego określenia przez strony umowy możliwe jest zastosowanie do tego wynagrodzenia 50% stawki kosztów uzyskania przychodów.

Dla zastosowania preferencyjnych kosztów uzyskania przychodów konieczne jest zatem określenie honorarium za rozporządzenie prawami autorskim, a więc wynagrodzenia za przeniesienie praw do konkretnego stworzonego utworu.

Innymi słowy warunkiem zastosowania 50% kosztów uzyskania przychodów jest uzyskanie przychodu przez twórcę lub artystę wykonawcę, źródłem tego przychodu muszą być prawa autorskie lub prawa pokrewne i uzyskanie przychodu przez twórcę musi wynikać z korzystania przez twórcę lub artystę wykonawcę z tychże praw lub z rozporządzenia tymi prawami.

Odnosząc powyższe regulacje prawne do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, należy stwierdzić, że skoro:

• Wnioskodawca w zakresie tworzonych projektów inżyniersko-mechanicznych był twórcą w rozumieniu ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych,
• w wyniku czynności Wnioskodawcy powstawały utwory w rozumieniu ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych,
• na zakończenie każdego roku podatkowego została podpisana umowa o przeniesienie praw autorskich do dzieł (utworów), w której dookreślona została wysokość wynagrodzenia za przeniesienie praw autorskich oraz to, że wynagrodzenie za przeniesienie praw było częścią umowy o dzieło i zostało wypłacone po odebraniu każdego dzieła,

to wynagrodzenie uzyskane przez Wnioskodawcę z tytułu stworzonych projektów inżyniersko-mechanicznych (utworów) należy uznać za wynagrodzenie z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich, o których mowa w art. 18 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wobec tego w niniejszej sprawie znajduje zastosowanie art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W związku z tym Wnioskodawca może zastosować 50% koszty uzyskania przychodów do wynagrodzenia dotyczącego przeniesienia praw autorskich, przy czym koszty te nie mogą przekroczyć kwoty stanowiącej 1/2 górnej granicy pierwszego przedziału skali podatkowej, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Natomiast do pozostałej części wynagrodzenia uzyskanego z tytułu umów o dzieło, które nie było związane z powstaniem utworu i przeniesieniem praw autorskich mają zastosowanie – zgodnie z art. 22 ust. 9 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – 20% koszty uzyskania przychodu.

Końcowo Organ wskazuje na treść art. 70 § 1 Ordynacji podatkowej, zgodnie z którym: zobowiązanie podatkowe przedawnia się z upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku.

W związku z ww. regulacją należy zauważyć, że zobowiązanie podatkowe w podatku dochodowym od osób fizycznych za lata 2010-2011 przedawniło się.

Reasumując – zasadne byłoby zastosowanie 50%-wych kosztów uzyskania przychodu dla części przychodu wynikającego z przeniesienia praw autorskich do dzieł tworzonych w latach 2010-2014, których zakres prac polegał na zaprojektowaniu i udokumentowaniu zaprojektowanych utworów, a do części która nie była związana z powstaniem utworu i przeniesieniem praw autorskich 20% kosztów uzyskania przychodu.

Należy również podkreślić, że przedmiotu niniejszej interpretacji nie stanowi ocena prawidłowości stanowiska Wnioskodawcy w kwestii uznania efektów pracy za utwory w rozumieniu ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych.

Ocena stanowiska Wnioskodawcy została dokonana jedynie na podstawie przepisów prawa podatkowego. Definicja prawa podatkowego zawarta jest w art. 3 pkt 2 Ordynacji podatkowej, w świetle której: ilekroć w ustawie jest mowa o przepisach prawa podatkowego – rozumie się przez to przepisy ustaw podatkowych, postanowienia ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską umów o unikaniu podwójnego opodatkowania oraz ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską innych umów międzynarodowych dotyczących problematyki podatkowej, a także przepisy aktów wykonawczych wydanych na podstawie ustaw podatkowych.

Stosownie do tej definicji przepisy ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych nie są przepisami prawa podatkowego.

W trybie wydawania interpretacji określonym w art. 14b ustawy – Ordynacja podatkowa Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej nie ma uprawnień do interpretowania tych przepisów, a tym samym do stwierdzenia, czy efektem pracy danej osoby jest powstanie utworów w rozumieniu ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych. W sprawach interpretowania wskazanych przepisów ustawy o prawach autorskich i prawach pokrewnych uprawnione jest Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego Departament Prawno-Legislacyjny.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.