Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT1-1.4012.473.2018.1.AJ
z 22 sierpnia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 28 czerwca 2018 r. (data wpływu 4 lipca 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 lipca 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest spółką z ograniczoną odpowiedzialnością będącą czynnym podatnikiem VAT, rezydentem podatkowym w Polsce (dalej: Wnioskodawca, Spółka, Najemca). Wnioskodawca zawarł umowę najmu z wynajmującym, także będącym czynnym podatnikiem VAT i polskim rezydentem podatkowym (dalej: Wynajmujący).

Przedmiotem najmu jest nieruchomość, na którą składają się: prawo użytkowania wieczystego czterech działek gruntu oraz stanowiące własność Wynajmującego (jako prawa związanego z użytkowaniem wieczystym nieruchomości): budynki, budowle i inne urządzenia, znajdujące się na nieruchomości.

Przedmiot najmu będzie wykorzystywany przez Najemcę do celów związanych z jego działalnością gospodarczą, podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Strony umowy ustaliły, że Najemca będzie płacić Wynajmującemu miesięczny czynsz w określonej kwocie powiększonej o podatek VAT w obowiązującej wysokości, która w dniu podpisania umowy wynosi 23%.

Strony przewidziały także, że wszelkie opłaty związane z korzystaniem ze środowiska lub inne opłaty, składki lub podatki nałożone przez prawo, odnoszące się do przedmiotu najmu lub do działalności Najemcy w przedmiocie najmu, które mogą zostać wprowadzone w okresie najmu, będą ponoszone przez Najemcę lub zwracane Wynajmującemu, gdy obowiązek uiszczenia danej opłaty, składki lub podatku obciąża Wynajmującego, jako użytkownika wieczystego nieruchomości.

Ponadto, niejako uzupełniająco w stosunku do czynszu najmu, Najemca będzie ponosił ekonomiczny koszt podatku od nieruchomości, który obciąża Wynajmującego – wedle postanowień umowy:

• podatki od nieruchomości (i podatki, które je zastąpią) będą opłacane przez Wynajmującego, a Najemca zobowiązany jest do zwrotu Wynajmującemu kwot zapłaconych z tego tytułu w terminie 7. dni od dnia otrzymania wezwania,
• jeżeli zgodnie z obowiązującymi przepisami do kwoty zobowiązania podatkowego podatku od nieruchomości powinien zostać doliczony podatek VAT, Najemca zobowiązany jest do zapłaty również takiego podatku.

Zgodnie z umową najmu, Najemca zobowiązuje się płacić przelewem czynsz wraz z należnym podatkiem VAT, bez wezwania, z góry, do 7 dnia każdego miesiąca kalendarzowego, na rachunek Wynajmującego podany na fakturze lub w inny sposób. Inne opłaty, wynikające z umowy płatne będą w terminie 7 dni od doręczenia stosownej faktury.

Wnioskodawca nabrał wątpliwości czy z punktu widzenia ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (dalej: uVAT) będzie uprawniony do odliczenia podatku wykazanego na fakturze, w tym dokumentującej przeniesienie na niego ekonomicznego kosztu podatku od nieruchomości.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy na podstawie art. 86 ust. 1 uVAT Wnioskodawca ma prawo do odliczenia podatku naliczonego wykazanego na fakturze Wynajmującego, a dokumentującej obciążenie Najemcy kosztem podatku od nieruchomości należnego od przedmiotu najmu?

Zdaniem Wnioskodawcy, przysługuje mu pełne odliczenie podatku od towarów i usług wykazanego na fakturach dokumentujących przeniesienie na niego równowartości podatku od nieruchomości uiszczonego przez Wynajmującego za przedmiot najmu.

Zauważyć należy, że podstawowa zasada dotycząca możliwości odliczenia podatku naliczonego została sformułowana w art. 86 ust. 1 uVAT. W przepisie tym wskazano, że w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje, co do zasady prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Ze wskazanych przepisów wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione następujące warunki: odliczenia dokonuje podatnik podatku od towarów i usług, a towary i usługi, w związku z nabyciem których podatek został naliczony, są wykorzystywane do czynności opodatkowanych.

Powyższa zasada wyklucza możliwość dokonania odliczenia podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku oraz niepodlegających temu podatkowi.

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 uVAT, kwotę podatku naliczonego stanowi, m.in. suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Jak wynika z art. 88 ust. 3a pkt 2 uVAT, podatnik nie może skorzystać z prawa do odliczenia m.in. w odniesieniu do podatku, który jest należny wyłącznie z tego względu, że został wykazany na fakturze w sytuacji, gdy transakcja nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Według art. 88 ust. 4 uVAT, obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do podatników, którzy nie są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni.

Jak wskazano wyżej, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje zarejestrowany, czynny podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych.

W analizowanej sprawie oba ww. warunki są spełnione, ponieważ, jak wynika z opisu sprawy, Wnioskodawca jest czynnym, zarejestrowanym podatnikiem VAT, a nabycie usług najmu ma związek z wykonywaniem przez niego czynności opodatkowanych.

Jak wynika z przywołanego wyżej art. 88 ust. 3a pkt 2 uVAT, podatnik nie może skorzystać z prawa do odliczenia w odniesieniu do podatku, który jest należny wyłącznie z tego względu, że został wykazany na fakturze w sytuacji, gdy transakcja nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku. Należy zatem również zbadać, czy w analizowanym przypadku, czynności udokumentowane przez Wynajmującego fakturami, tzn. podatek od nieruchomości należny od przedmiotu najmu, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W analizowanej sprawie na podstawie zawartej umowy Wnioskodawca nabył usługę najmu nieruchomości. Umowa najmu jest cywilnoprawną umową nakładającą na strony – zarówno wynajmującego, jak i najemcę – określone przepisami obowiązki. Zauważyć należy, że na podstawie art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny, przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Stosownie do treści powyższego przepisu, najem jest umową dwustronnie obowiązującą i wzajemną; odpowiednikiem świadczenia wynajmującego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania i pobierana pożytków, jest świadczenie najmu, polegające na płaceniu umówionego czynszu. Z powyższego wynika, że umówiony między stronami czynsz jest wynagrodzeniem za możliwość korzystania z cudzej rzeczy i stanowi świadczenie wzajemne należne za używanie rzeczy przez najemcę.

Na gruncie przepisów uVAT, usługa najmu wpisuje się w definicję usługi zawartą w art. 8 ust. 1 uVAT i na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 uVAT podlega opodatkowaniu VAT.

W analizowanej sprawie przedmiotem umowy najmu nie są nieruchomości o charakterze mieszkalnym. Do świadczonej usługi najmu nie ma zatem zastosowania zwolnienie od podatku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 36 uVAT. W konsekwencji usługa ta podlega opodatkowaniu VAT według stawki 23%.

Z kolei, zgodnie z art. 29a ust. 1 uVAT – podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a- 30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Według art. 29a ust. 6 uVAT podstawa opodatkowania obejmuje:

1. podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze, z wyjątkiem kwoty podatku;
2. koszty dodatkowe, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, pobierane przez dokonującego dostawy lub usługodawcę od nabywcy lub usługobiorcy.

Uregulowanie wynikające z art. 29a ust. 1 uVAT, stanowi odpowiednik art. 73 Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (dalej: Dyrektywa), zgodnie z którym podstawa opodatkowania obejmuje wszystko, co stanowi zapłatę otrzymaną lub którą dostawca lub usługodawca otrzyma w zamian za dostawę towarów lub świadczenie usług, od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z subwencjami związanymi bezpośrednio z ceną takiej dostawy lub świadczenia.

Jak stanowi art. 78 Dyrektywy, podstawa opodatkowania obejmuje również podatki, cła, opłaty i inne należności z wyłączeniem podatku VAT. Zgodnie z tym samym przepisem Dyrektywy, podstawa opodatkowania obejmuje dodatkowe koszty, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, którymi dostawca lub usługodawca obciąża nabywcę lub usługobiorcę. Państwa Członkowskie mogą uznać za dodatkowe koszty wydatki będące przedmiotem odrębnej umowy.

Przepis ten wyjaśnia, jakie elementy uwzględnia się przy ustalaniu wynagrodzenia, stanowiącego podstawę opodatkowania i wymienia przykładowo kilka rodzajów kosztów mieszczących się w pojęciu podstawy opodatkowania. Dotyczy on kosztów bezpośrednio związanych z zasadniczą dostawą towarów lub usług, które zwiększają łączną kwotę należną z tytułu transakcji. Zgodnie z tą regulacją, każdy koszt bezpośrednio związany z dostawą towarów lub świadczeniem usług, którym dostawca obciążył nabywcę lub klienta, powinien być włączony do podstawy opodatkowania. Zasada włączenia tych świadczeń do podstawy opodatkowania oznacza, że wartości tego typu kosztów, których ciężar przerzucany jest na nabywcę, nie wykazuje się jako odrębnego świadczenia, lecz traktuje, jako element świadczenia zasadniczego, z zastosowaniem stawki podatku właściwej dla świadczenia zasadniczego.

Mając na uwadze art. 29a ust. 6 uVAT oraz treść art. 78 lit. a Dyrektywy, należy stwierdzić, że podstawę opodatkowania w przedmiotowej sprawie stanowi całość świadczonej usługi (wraz z podatkiem od nieruchomości) bez podatku VAT.

W kwestii opodatkowania VAT świadczonej łącznie z usługą najmu odsprzedaży „podatku od nieruchomości” należy wyjaśnić, że dla celów podatku VAT każde świadczenie powinno być zwykle uznawane za odrębne i niezależne, na co wskazuje art. 1 ust. 2 akapit drugi Dyrektywy.

Z utrwalonego orzecznictwa TSUE wynika jednak, że w pewnych okolicznościach formalnie odrębne świadczenia, które mogą być wykonywane oddzielnie, a zatem które mogą oddzielnie prowadzić do opodatkowania lub zwolnienia, należy uważać za jedną transakcję, jeżeli nie są one od siebie niezależne. Jedna transakcja występuje w szczególności wtedy, gdy dwa lub więcej elementów albo dwie lub więcej czynności, dokonane przez podatnika, są ze sobą tak ściśle związane, że tworzą obiektywnie tylko jedno niepodzielne świadczenie ekonomiczne, którego rozdzielenie miałoby charakter sztuczny. Jest tak również w sytuacji, gdy jedno lub więcej świadczeń stanowi świadczenie główne, natomiast inne świadczenie lub świadczenia stanowią jedno lub więcej świadczeń pomocniczych dzielących los podatkowy świadczenia głównego. W szczególności, świadczenie należy uznać za pomocnicze w stosunku do świadczenia głównego, jeżeli nie stanowi ono dla klienta celu samego w sobie, lecz służy skorzystaniu w jak najlepszy sposób ze świadczenia głównego usługodawcy.

W celu ustalenia, czy świadczenia stanowią kilka niezależnych świadczeń, czy jedno świadczenie, należy poszukiwać elementów charakterystycznych dla danej transakcji. Odwołując się dalej do dotychczasowego orzecznictwa, należy wziąć wówczas pod uwagę okoliczności, które występują w danej sytuacji.

W tym miejscu należy wskazać, że Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w wyroku z dnia 16 kwietnia 2015 r. w sprawie C-42/14 (Wojskowa Agencja Mieszkaniowa), kierując się ogólną zasadą wynikającą z art. 1 ust. 2 akapit drugi Dyrektywy, zgodnie z którą każde świadczenie należy traktować jako odrębne, rozstrzygnął, że najem nieruchomości i związane z nim: dostawa wody, energii elektrycznej, energii cieplnej oraz wywóz nieczystości, co do zasady należy uważać za odrębne i niezależne świadczenia, które winno się oceniać oddzielnie z punktu widzenia podatku od wartości dodanej, chyba, że elementy transakcji, które obejmują również ekonomiczne przesłanki zawarcia umowy, są ze sobą tak ściśle związane, że tworzą obiektywnie tylko jedno niepodzielne świadczenie ekonomiczne, którego rozdzielenie miałoby charakter sztuczny.

Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej rozważając orzecznictwo dotyczące kwestii opodatkowania towarzyszących najmowi nieruchomości dostawy towarów i usług (tj. wody, energii elektrycznej i cieplnej, odprowadzanie ścieków), zauważył, że świadczenia te generalnie są przydatne, a nawet niezbędne do korzystania z wynajmowanej nieruchomości, jednak mogą istnieć niezależnie od najmu nieruchomości. Bowiem w zależności od konkretnych okoliczności, zwłaszcza w zależności od treści umowy, mogą one stanowić usługi pomocnicze lub być nierozerwalnie związane z rzeczonym najmem i tworzyć wraz z nim jedno świadczenie. W szczególności, w celu ustalenia elementów charakterystycznych rozpatrywanej transakcji można uwzględnić elementy odzwierciedlające interesy stron umowy, takie jak, na przykład, sposoby taryfikacji i fakturowania. Należy zbadać również, czy na podstawie umowy najemca i wynajmujący zamierzają przede wszystkim, odpowiednio, uzyskać i udostępnić najem nieruchomości i jedynie pomocniczo zamierzają, odpowiednio, uzyskać i dostarczyć inne świadczenia, nawet jeśli są one niezbędne do korzystania z nieruchomości.

Zatem, co do zasady, towarzyszące najmowi nieruchomości dostawy towarów i usług, np. wody, energii elektrycznej i cieplnej, odprowadzanie ścieków, powinny być uważane za odrębne świadczenia, jeżeli najemca ma możliwość wyboru sposobu korzystania z nich (tj. danych towarów i usług) poprzez decydowanie o wielkości ich zużycia. Sytuacja taka występuje niewątpliwie w przypadku odrębnego rozliczania zużycia tych mediów w oparciu o wskazania liczników lub podliczników.

Powyższe zasady nie dotyczą jednak podatku od nieruchomości, który zawsze należy traktować jako element kalkulacyjny usługi najmu. Opłaty z ww. tytułu należy rozpatrywać odrębnie od innych opłat za media z uwagi na to, że mają one inny charakter niż opłaty np. z tytułu dostawy centralnego ogrzewania, gazu, wody, lub odprowadzanie ścieków.

W tym miejscu należy wyjaśnić, że w myśl art. 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa, podatkiem jest publicznoprawne, nieodpłatne, przymusowe oraz bezzwrotne świadczenie pieniężne na rzecz Skarbu Państwa, województwa, powiatu lub gminy, wynikające z ustawy podatkowej. Jest to więc świadczenie pieniężne nieekwiwalentne (w zamian za wpłacony podatek od nieruchomości podatnikowi nie przysługuje wzajemne świadczenie ze strony gminy). Z tych też względów podatek od nieruchomości nie może być przedmiotem sprzedaży lub innej czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, a w efekcie nie podlega „refakturowaniu”. Podatek ten ma charakter majątkowy i związany jest z posiadanym majątkiem, a nie wynagrodzeniem uzyskiwanym z tytułu posiadania nieruchomości.

Koszty podatku od nieruchomości są należnościami bezpośrednio związanymi z odpłatnym świadczeniem usługi najmu i podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na zasadach właściwych dla wiążącego strony stosunku cywilnoprawnego – tak jak czynsz.

Zobowiązanie podatkowe w podatku od nieruchomości ciąży na wynajmującym, jako właścicielu, i nie może być w drodze umowy przeniesione na osobę najemcy ze skutkiem zwalniającym wynajmującego z obowiązku podatkowego – inaczej niż w przypadku mediów, strony nie mogą umówić się, że podatek taki będzie regulował samodzielnie najemca, oczywistym jest też, że inaczej niż w przypadku dostawy mediów, nie może on decydować o wyborze dostawcy świadczenia.

Strony stosunku cywilnoprawnego, którymi w przypadku zawarcia umowy najmu są wynajmujący i najemca, mogą jednak w ramach swobody w kształtowaniu łączących je stosunków zobowiązaniowych, zawrzeć w umowie postanowienie co do zwrotu (refundacji) należności z tytułu ponoszonych przez wynajmującego opłat lub kosztów związanych z utrzymaniem nieruchomości, a więc również z tytułu podatku od nieruchomości. Niezależnie jednak od tego, czy zwracana wynajmującemu przez najemcę kwota podatku od nieruchomości została włączona do czynszu i stanowi jego element kalkulacyjny, czy jest wyodrębniona z czynszu, zawsze jest należnością obciążającą najemcę, wynikającą z odpłatnego świadczenia usługi najmu.

Podatek od nieruchomości ciąży na właścicielu nieruchomości i nie może być w drodze umowy przeniesiony na najemcę ze skutkiem zwalniającym wynajmującego z obowiązku jego zapłaty. Zapłata ta stanowi zatem nieodłączny element usługi najmu i powinna być traktowana jako jedna usługa z najmem, o ile wynajmujący decyduje się na „przeniesienie” jej kosztu na najemcę.

Rozpatrując niniejszą sprawę poprzez pryzmat powyżej przytoczonych okoliczności należy wskazać, że sam podatek od nieruchomości, jako że nie może być przedmiotem odsprzedaży, nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Jeżeli jednak strony umowy najmu postanowiły, że wynajmujący będzie przenosił koszt podatku od nieruchomości na najemcę (Wnioskodawcę) wówczas koszt ten stanowi element kalkulacyjny usługi najmu. Z uwagi na powyższe, opodatkowaniu nie podlega koszt podatku od nieruchomości, ale usługa najmu, w której jako element kalkulacyjny wchodzi koszt ww. podatku.

Potwierdzają to jednolicie indywidualne interpretacje podatkowe, z których grona można wyróżnić:

• interpretację Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 3 czerwca 2016 r., znak: IBPP2/4512-213/16/KO,
• interpretację Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 15 lutego 2016 r., znak: ILPP3/4512-1-247/15-4/JO,
• interpretację Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 9 sierpnia 2017 r., znak: 0111- KDIB3-1.4012.225.2017.2.WN.

Z punktu widzenia prawa do odliczenia podatku naliczonego przez najemcę warto przywołać w tym miejscu wyrok NSA z dnia 8 marca 2017 r. o sygn. akt I FSK 1151/15. W orzeczeniu tym Sąd uznał, iż najemca może odliczyć VAT, nawet jeśli z faktury błędnie wynika, iż przedmiotem dostawy jest podatek od nieruchomości, który de facto jest elementem czynszu najmu.

Na kanwie tego wyroku Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej dnia 2 sierpnia 2017 r. (znak interpretacji: S-ILPP2/443-404/14/17/JK) zmienił dotychczas negatywną dla podatnika interpretację podatkową i uznał, że wnioskodawcy przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego wykazanego na fakturze, która dokumentuje podatek od nieruchomości jako element usługi najmu.

Reasumując, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że:

• w sytuacji gdy faktura dokumentująca czynsz najmu uwzględnia koszt zapłaconego przez wynajmującego za przedmiot najmu podatku od nieruchomości, a także gdy
• wystawiono dwie odrębne faktury, jedną tytułem czynszu i drugą tytułem przeniesionego na najemcę kosztu podatku od nieruchomości

- Wnioskodawcy przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego nie tylko w odniesieniu do samego czynszu najmu, ale także w tej części w jakiej faktury dokumentują przeniesienie na najemcę kosztu podatku od nieruchomości zapłaconego przez wynajmującego za przedmiot najmu. Prawo do odliczenia podatku naliczonego przysługuje niezależnie, czy usługa najmu zostanie udokumentowana fakturą wystawioną na jedną kwotę łącznie (tytułem czynszu najmu) – przy czym strony mają świadomość, że kwota ta zawiera w sobie również „przerzucony” podatek od nieruchomości – czy w dwóch fakturach.

Powyższe konkluzje wynikają z tego, że:

• Najemca (Wnioskodawca) jest zarejestrowanym podatnikiem VAT czynnym,
• podatek od nieruchomości stanowi element usługi najmu opodatkowanej w przedmiotowej sprawie podatkiem od towarów i usług stawką 23%,

- a tym samym, spełnione są zarówno przesłanki pozytywne uprawniające do odliczenia podatku naliczonego wymienione w art. 86 ust. 1 uVAT i jednocześnie nie występują przesłanki negatywne, wskazane w art. 88 ust. 3a pkt 2 uVAT.

W związku z powyższym, biorąc pod uwagę, że omawiany koszt dotyczący podatku od nieruchomości jest bezpośrednio i wyłącznie związany z działalnością opodatkowaną polegającą na najmie przedmiotu najmu na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej, a dodatkowo był związany z zawartą przez Wnioskodawcę umową najmu, Wnioskodawca nie widzi żadnych przeciwwskazań w zakresie możliwości pełnego odliczenia VAT na podstawie art. 86 ust. 1 uVAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Niniejszą interpretację wydano przy założeniu, że – będący przedmiotem zapytania – poniesiony wydatek służy wyłącznie wykonywanej przez Wnioskodawcę sprzedaży opodatkowanej.

Należy również wskazać, że niniejsza interpretacja rozstrzyga wyłącznie kwestię prawa do odliczenia podatku naliczonego, nie rozstrzyga natomiast innych kwestii poruszonych we wniosku, w tym prawidłowości wystawiania faktur przez Wynajmującego.

Ponadto należy zauważyć, że w myśl art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Zatem mając na uwadze fakt, że stroną wniosku o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego jest Spółka zaznacza się, że interpretacja nie ma mocy wiążącej dla Wynajmującego, który chcąc uzyskać interpretację indywidualną powinien wystąpić z odrębnym wnioskiem o jej wydanie. W konsekwencji regulacje zawarte w art. 14k-14n ustawy Ordynacja podatkowa nie będą miały zastosowania dla tego podmiotu.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłość prowadzonego postępowania są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.