Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-3.4011.357.2018.1.JK3
z 4 września 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 24 lipca 2018 r. (data wpływu 30 lipca 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z pokrywaniem kosztów związanych z pełnieniem funkcji członka rady nadzorczej – jest:

• prawidłowe - w zakresie uznania, że pokrywanie przez Spółkę kosztów przejazdów członków Rady Nadzorczej nie posiadających miejsca zamieszkania w W. na posiedzenia tej rady (i z powrotem) oraz koszty noclegu związanego z udziałem w tych posiedzeniach są przychodem podatkowym tych członków Rady Nadzorczej,
• nieprawidłowe – w zakresie możliwości zwolnienia z opodatkowania na podstawie przepisu art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 30 lipca 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z pokrywaniem kosztów związanych z pełnieniem funkcji członka rady nadzorczej.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka S.A. (dalej: Spółka lub Wnioskodawczyni) funkcjonuje Rada Nadzorcza. Zgodnie ze Statutem Spółki Rada Nadzorcza składa się co najmniej z pięciu członków, w tym Przewodniczącego oraz Wice-przewodniczącego, powoływanych i odwoływanych przez B. Spółka Akcyjna.

Zgodnie z art. 382 § 1 KSH, rada nadzorcza sprawuje stały nadzór nad działalnością spółki we wszystkich dziedzinach jej działalności. Członek rady zobowiązany jest w czasie swej kadencji do uczestnictwa w stałym nadzorze przez cały rok obrotowy spółki. W szczególności działania rady nadzorczej obejmują ocenę sprawozdań, o których mowa w art. 395 § 2 pkt 1 KSH, w zakresie ich zgodności z księgami i dokumentami, jak i ze stanem faktycznym oraz ocenę wniosków zarządu dotyczących podziału zysku albo pokrycia straty, a także składanie walnemu zgromadzeniu corocznego pisemnego sprawozdania z wyników tej oceny. Rada nadzorcza może również wykonywać inne kompetencje wskazane w KSH.

Również Statut Spółki wskazuje, że Rada Nadzorcza sprawuje stały nadzór nad działalnością Spółki we wszystkich dziedzinach jej działalności. Ponadto, postanowienia Statutu szczegółowo regulują kompetencje Rady Nadzorczej. Np. Rada Nadzorcza opiniuje wszelkie sprawy wnoszone przez Zarząd na Walne Zgromadzenie oraz zatwierdza zmiany w regulaminie organizacyjnym Spółki.

Członkowie Rady Nadzorczej Spółki pełnią swoje funkcje na podstawie powołania. Spółki i Członków Rady Nadzorczej nie łączą umowy o pracę.

Członkowie Rady Nadzorczej biorą udział kilka razy w roku, nie rzadziej jednak niż 3 razy w roku w posiedzeniach Rady Nadzorczej. Posiedzenia odbywają się w siedzibie Spółki w W.

Zgodnie z art. 392 § 3 KSH, członkom rady nadzorczej przysługuje zwrot kosztów związanych z udziałem w pracach rady.

Od początku roku 2018 w Radzie Nadzorczej Wnioskodawczyni zasiadają osoby mieszkające poza siedzibą Spółki. Udział w posiedzeniach Rady Nadzorczej wiąże się dla tych osób z poniesieniem kosztów przejazdów na posiedzenie (i z powrotem) i kosztów noclegów w W.

Wnioskodawczyni pokrywa koszty przejazdów i noclegów członków Rady Nadzorczej nie mających miejsca zamieszkania w W. w sytuacji, gdy dotyczą one przyjazdu członków Rady Nadzorczej na posiedzenie tej rady.

Pokrywanie kosztów przejazdów i zakwaterowania polega na bezpośrednim zwrocie członkom Rady Nadzorczej w oparciu o odpowiednie dokumenty potwierdzające poniesienie tego kosztu. Zwrot kosztów przejazdów następuje na podstawie biletów (faktur), zaś zwrot kosztów noclegów na podstawie faktur, przy czym w przypadku noclegów, jeżeli kwota przekracza 20-krotność stawki diety należnej w podróży krajowej, Spółka w uzasadnionych przypadkach wyraża na pokrycie tej kwoty swoją zgodę.

Członkowie Rady Nadzorczej nie zaliczają przedmiotowych kosztów przejazdów i noclegów do swoich kosztów uzyskania przychodu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy pokrywane przez Spółkę koszty przejazdów członków Rady Nadzorczej Wnioskodawczyni nie posiadających miejsca zamieszkania w W. na posiedzenia tej rady (i z powrotem) oraz koszty noclegów związanych z udziałem w tych posiedzeniach są przychodem podatkowym tych członków Rady Nadzorczej?
2. Jeżeli świadczenia, o których mowa w pytaniu nr 1 są przychodem podatkowym członków Rady Nadzorczej, to czy jest to przychód zwolniony z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych na podstawie przepisu art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?
   
   

Zdaniem Wnioskodawczyni.

1. Pokrywane przez Spółkę koszty przejazdów członków Rady Nadzorczej Wnioskodawczyni nie posiadających miejsca zamieszkania w W. na posiedzenia tej rady (i z powrotem) oraz koszty noclegu związanego z udziałem w tych posiedzeniach są przychodem podatkowym tych członków Rady Nadzorczej.
2. Przychód ten jest zwolniony z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych na podstawie przepisu art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ?
   
   

Uzasadnienie:

Ad. 1.

Zgodnie z przepisem art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychodami podatkowymi są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Za przychody należy zatem uznać każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno formę pieniężną jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika.

Przy czym wartość pieniężną innych świadczeń ustala się (art. 11 ust 2a ww. ustawy):

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia - według cen stosowanych wobec innych odbiorców;
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione - według cen zakupu;
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku - według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;
4. w pozostałych przypadkach - na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.
   
   

Przychody osób fizycznych klasyfikowane są w zależności od źródła, z którego są uzyskiwane. Jednym ze źródeł przychodów jest działalność wykonywana osobiście (art. 10 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy), która obejmuje m. in. (art. 13 pkt 7 ww. ustawy) przychody otrzymywane przez osoby, niezależnie od sposobu ich powoływania, należące do składu zarządów, rad nadzorczych, komisji lub innych organów stanowiących osób prawnych.

Biorąc pod uwagę powołane powyżej przepisy, należy stwierdzić, że zwrot członkom Rady Nadzorczej kosztów podróży na posiedzenia tej rady jak i zwrot kosztów noclegów związanych z posiedzeniami tej rady stanowi przysporzenie majątkowe tych członków Rady Nadzorczej i jest ich przychodem podatkowym. Przy czym jest to przychód z działalności wykonywanej osobiście, z tytułu pełnienia funkcji w radzie nadzorczej (art. 13 pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Wartość tego przychodu jest równa wartości zakupionych usług, czyli usług przejazdów i noclegów.

Ad. 2.

Należy zauważyć, że niektóre przychody podatkowe osoby fizycznej podlegają zwolnieniom podatkowym. Zwolnienia podatkowe zostały wymienione w art. 21 ust. 1 ww. ustawy. Analiza tego przepisu wskazuje na to, że w przypadku podróży, które członkowie Rady Nadzorczej odbywają na posiedzenia tej rady, zastosowanie znajduje przepis art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) ww. ustawy. Przepis ten stanowi, że wolne od podatku dochodowego są:

„diety i inne należności za czas:

(...)

2. podróży osoby niebędącej pracownikiem
   

- do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 13.”

Prawidłowa interpretacja cytowanego przepisu wymaga odniesienia się do następujących kwestii:

1. wyjaśnienia pojęcia „podróż”,
2. ustalenia, o jakie odrębne przepisy chodzi i jaka jest ich treść w kontekście analizowanego przepisu,
3. wyjaśnienia, co oznacza zastrzeżenie dotyczące ust. 13, o którym mowa w analizowanym przepisie.
   
   

Ad a)

Wyjaśnienie pojęcia „podróż”

Dla prawidłowego rozstrzygnięcia, czy w przedmiotowej sprawie znajduje zastosowanie zwolnienie przedmiotowe wynikające z art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych koniecznym jest przede wszystkim ustalenie, jak należy rozumieć pojęcie „podróży” ujęte w tym przepisie.

Dla wyjaśnienia pojęcia podróż konieczne jest porównanie treści analizowanego przepisu z przepisem art. 21 ust. 1 pkt 16 lit a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przepis ten zwalnia od podatku

„diety i inne należności za czas:

1. podróży służbowej pracownika”.
   
   

Należy zauważyć, że ustawodawca w art. 21 ust. 1 pkt 16 ww. ustawy zarówno w lit. a), jak i w lit. b) używa pojęcia „podróż”. Różnica treści przepisów zawarta w lit. a) i lit. b) związana jest z faktem, że w podróży służbowej może pozostawać jedynie pracownik, gdyż regulacje w tym zakresie zawiera Kodeks pracy. Dlatego też w odniesieniu do osób niepozostających w stosunku pracy można mówić jedynie o podróży, a nie o podróży służbowej, w rozumieniu Kodeksu pracy. A zatem przy zwrocie kosztów osobom nie będącym pracownikami nie ma znaczenia definicja „podróży służbowej”, czyli „polecenie wyjazdu służbowego poza miejscowość, w której znajduje się siedziba pracodawcy, lub poza stałe miejsce pracy” w rozumieniu art. 775 § 1 Kodeksu pracy.

Pojęcia „podróży” z art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) nie należy więc utożsamiać z „podróżą służbową” - pojęciem zdefiniowanym w Kodeksie pracy. Zatem przy braku ustawowej definicji „podróży” należy przyjąć, że chodzi tu zarówno o podróż odbytą w związku z załatwianiem cudzych spraw, jak również o dojazd na miejsce wykonywania określonych czynności.

Takie stanowisko prezentują sądy administracyjne:

Przykładowo, w wyroku z dnia 2 września 2015 r. o sygnaturze I SA/GI 229/15 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach, uchylając interpretację indywidualną stwierdził:

„Pojęcia „podróży” nie należy utożsamiać z „podróżą służbową” - pojęciem zdefiniowanym w Kodeksie pracy. Zatem przy braku ustawowej definicji „podróży” należy przyjąć, że chodzi tu zarówno o podróż odbytą w związku z załatwianiem cudzych spraw, jak również o dojazd na miejsce wykonywania określonych czynności.

Reasumując powyższe rozważania wskazać więc należy, że w przypadku pracowników zwolnieniem objęte są wyłącznie diety i inne należności za czas ich podróży służbowej, natomiast u osób niebędących pracownikami mowa jest o świadczeniach otrzymanych w związku z szeroko rozumianą podróżą, o ile spełnione są przesłanki wymienione w ust. 13 (Podatek dochodowy od osób fizycznych - Komentarz pod redakcją J. Marciniuka, Wydawnictwo C.H. Beck. Warszawa 2014, str. 305).”

Wyrok ten został utrzymany w mocy przez Naczelny Sąd Administracyjny, który w dniu 14 grudnia 2017 r. wyrokiem o sygnaturze II FSK 3337/15 oddalił skargę kasacyjną Ministra Finansów.

Również w wyroku z dnia 14 czerwca 2017 r. I SA/Bk 424/17 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku, powtarzając za WSA w Gliwicach. stwierdził:

„Pojęcia "podróży" nie należy utożsamiać z „podróżą służbową” - pojęciem zdefiniowanym w Kodeksie pracy. Zatem przy braku ustawowej definicji „podróży” należy przyjąć, iż chodzi tu zarówno o podróż odbytą w związku z załatwianiem cudzych spraw, jak również o dojazd na miejsce wykonywania określonych czynności.

Reasumując należy wskazać, że w przypadku pracowników zwolnieniem objęte są wyłącznie diety i inne należności za czas ich podróży służbowej, natomiast u osób niebędących pracownikami mowa jest o świadczeniach otrzymanych w związku z szeroko rozumianą podróżą, o ile spełnione są przesłanki wymienione w ust. 13 (Podatek dochodowy od osób fizycznyoh - Komentarz pod redakcją J. Marciniuka. Wydawnictwo C.H. Beck. Warszawa 2014, s. 305).”

Wyroki te dotyczyły co prawda nie członków rad nadzorczych ale innych osób nie będących pracownikami, jednak wykładnia pojęcia „podróż” podana w tych wyrokach ma w pełni zastosowanie w sprawie będącej przedmiotem niniejszego wniosku.

Ad. b)

Odrębne przepisy

Odrębne przepisy, o których mowa w art. 21 ust. 1 powyżej to rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz. U. poz. 167).

Zgodnie z tym rozporządzeniem, z tytułu podróży krajowej oraz podróży zagranicznej, odbywanej w terminie i miejscu określonym przez pracodawcę, pracownikowi przysługują (§ 2 rozporządzenia):

1. diety;
   
2. dojazdów środkami komunikacji miejscowej,
   
3. noclegów,
   
4. innych niezbędnych udokumentowanych wydatków, określonych lub uznanych przez pracodawcę odpowiednio do uzasadnionych potrzeb.

W odniesieniu do zwrotów kosztów przejazdu, przepis § 3 ww. rozporządzenia stanowi, że:

„
1. Środek transportu właściwy do odbycia podróży krajowej lub podróży zagranicznej, a także jego rodzaj i klasę, określa pracodawca.
   
2. Pracownikowi przysługuje zwrot kosztów przejazdu w wysokości udokumentowanej biletami lub fakturami obejmującymi cenę biletu środka transportu, wraz ze związanymi z nimi opłatami dodatkowymi, w tym miejscówkami, z uwzględnieniem posiadanej przez pracownika ulgi na dany środek transportu, bez względu na to, z jakiego tytułu ulga przysługuje.
3. Na wniosek pracownika pracodawca może wyrazić zgodę na przejazd w podróży krajowej lub podróży zagranicznej samochodem osobowym, motocyklem lub motorowerem niebędącym własnością pracodawcy.
4. W przypadkach, o których mowa w ust. 3, pracownikowi przysługuje zwrot kosztów przejazdu w wysokości stanowiącej iloczyn przejechanych kilometrów przez stawkę za jeden kilometr przebiegu, ustaloną przez pracodawcę, która nie może być wyższa niż określona w przepisach wydanych na podstawie art. 34a ust. 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. z 2012 r. poz. 1265 oraz z 2013 r. poz. 21).”
   
   

Zaś zwrot kosztów noclegu w kraju reguluje przepis § 8 ww. rozporządzenia (w szczególności ust. 1 i 2), zgodnie z którym:

„
1. Za nocleg podczas podróży krajowej w obiekcie świadczącym usługi hotelarskie pracownikowi przysługuje zwrot kosztów w wysokości stwierdzonej rachunkiem, jednak nie wyższej za jedną dobę hotelową niż dwudziestokrotność stawki diety.
   
2. W uzasadnionych przypadkach pracodawca może wyrazić zgodę na zwrot kosztów noclegu stwierdzonych rachunkiem w wysokości przekraczającej limit, o którym mowa w ust. 1.”
   
   
   

Czyli tzw. „inne należności”, o których mowa w przepisie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, to m. in.: zwrot kosztów przejazdów i kosztów noclegów.

Z powyższego wynika więc, że na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osobie nie będącej pracownikiem przysługuje zwolnienie od podatku następujących otrzymanych świadczeń związanych z podróżą:

1. diet,
2. zwrot kosztów przejazdów,
3. zwrot kosztów dojazdów środkami komunikacji miejscowej,
4. zwrot kosztów koszty noclegów,
5. zwrot innych udokumentowane wydatków, określonych lub uznanych przez bezpośredniego przełożonego odpowiednio do uzasadnionych potrzeb.
   
   

Przy czym w odniesieniu do zwrotu niektórych kosztów aby korzystały one ze zwolnienia podatkowego muszą mieścić się w limitach określonych w ww. rozporządzeniu.

Ad. c)

zastrzeżenie odnoszące się do ust. 13

Zgodnie z przepisem art. 21 ust. 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zwolnienie z art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) ww. ustawy stosuje się, „jeżeli otrzymane świadczenia nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów i zostały poniesione:

1. w celu osiągnięcia przychodów.”

Czyli aby osoba fizyczna nie będąca pracownikiem mogła skorzystać ze zwolnienia z art. 21 ust. 1 p. 16 lit b) ww. ustawy muszą zostać spełnione łącznie dwa warunki:

• osoba ta nie zaliczyła tych kosztów do swoich kosztów uzyskania przychodów oraz
• świadczenia te zostały poniesione (przez świadczącego) w celu uzyskania przychodów.
  
  

Podsumowując dotychczasowe rozważania z punktu a, b, c powyżej należy stwierdzić, że otrzymywane przez osobę nie będącą pracownikiem zwroty kosztów związanych z podróżą korzystają ze zwolnienia z opodatkowania, pod warunkiem łącznego spełniania następujących warunków:

1. osoba niebędąca pracownikiem odbywa podróż, przy czym pojęcie to nie może być utożsamiane z pojęciem „podróż służbowa” z ustawy Kodeks pracy,
2. dany rodzaj świadczenia przewidziany jest przepisami rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej,
3. wartość otrzymanych świadczeń nie przekracza limitów wskazanych w ww. rozporządzeniu,
4. wydatki na dane świadczenia zostały poniesione przez zapewniającego świadczenie w celu osiągnięcia przez niego przychodu,
5. wartość otrzymanych świadczeń nie została zaliczona w ciężar kosztów uzyskania przychodu po stronie osób otrzymujących świadczenia.
   
   

Zestawiając stan faktyczny przedstawiony w niniejszym wniosku o interpretację z zaprezentowaną powyżej analizą przepisów art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należy stwierdzić, że:

1. Przyjazd członków Rady Nadzorczej Spółki na posiedzenia tej rady będzie mieścił się w określeniu „podróż” zawartym w ww. przepisie. Jest to bowiem dojazd do miejsca wykonania czynności polegającej na odbyciu posiedzenia wymaganego przepisami prawa.
2. Zwrot kosztów przejazdu Członków Rady Nadzorczej i kosztów noclegów związanych z przyjazdem na posiedzenia rady mieści się w przepisach rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej i dokumentowana jest zgodnie z tymi przepisami.
3. Wartość otrzymanych przez członków Rady Nadzorczej świadczeń z tytułu noclegów nie przekracza limitów z ww. rozporządzenia, a jeżeli przekraczałaby, to Spółka zatwierdza w uzasadnionych przypadkach taką kwotę.
4. Podróże członków Rady Nadzorczej wiążą się z posiedzeniami tej rady, a obowiązki rady nadzorczej, w tym obowiązek odbywania posiedzeń wynika z przepisów powszechnie obowiązującego prawa. Spółka ponosi więc te koszty w celu uzyskania przychodów.
5. Członkowie Rady Nadzorczej nie zaliczają przedmiotowych kosztów do swoich kosztów uzyskania przychodów.
   
   

Z powyższego wynika, że pokrywane przez Spółkę koszty przejazdów członków Rady Nadzorczej Wnioskodawczyni nie posiadających miejsca zamieszkania w W. na posiedzenia tej rady (i z powrotem) oraz koszty noclegów związanych z udziałem w tych posiedzeniach są przychodem podatkowym zwolnionym z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych na podstawie przepisu art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe w zakresie uznania, że pokrywanie przez Spółkę kosztów przejazdów członków Rady Nadzorczej nie posiadających miejsca zamieszkania w W. na posiedzenia tej rady (i z powrotem) oraz koszty noclegu związanego z udziałem w tych posiedzeniach są przychodem podatkowym tych członków Rady Nadzorczej, natomiast stanowisko jest nieprawidłowe w zakresie możliwości zwolnienia z opodatkowania na podstawie przepisu art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do treści art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Jednocześnie, stosownie do art. 11 ust. 2 ww. ustawy, wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2-2c, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Na podstawie art. 11 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia – według cen stosowanych wobec innych odbiorców;
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione – według cen zakupu;
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku – według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;
4. w pozostałych przypadkach – na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.
   
   

Jak wynika z treści art. 11 ust. 2b ww. ustawy, jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń ustaloną według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika.

Katalog źródeł przychodów podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych zawiera art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych źródłem przychodów jest działalność wykonywana osobiście.

Stosownie do art. 13 pkt 7 ww. ustawy za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się przychody otrzymywane przez osoby, niezależnie od sposobu ich powoływania, należące do składu zarządów, rad nadzorczych, komisji lub innych organów stanowiących osób prawnych.

W świetle powyższego, za przychody należy uznać każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno formę pieniężną jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika. Tym samym, za przychód członka rady nadzorczej z tytułu pełnionej funkcji uznaje się każde świadczenie – nie tylko wynagrodzenie z tego tytułu – ale także nieodpłatne świadczenia otrzymywane w związku z pełnieniem obowiązków członka zarządu, rady nadzorczej lub innego organu stanowiącego osoby prawnej, niezależnie od sposobu powołania.

Dla celów podatkowych przez nieodpłatne świadczenie należy mianowicie rozumieć te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne przysporzenie majątku, mające konkretny wymiar finansowy. Innymi słowy, pod pojęciem tym należy rozumieć każde działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Przychody zaliczone do przychodów z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2 w związku z art. 13 pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podlegają opodatkowaniu na zasadach ogólnych przy zastosowaniu skali podatkowej określonej w art. 27 ust. 1 tej ustawy. Jednocześnie niektóre z takich świadczeń korzystać mogą ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych na podstawie art. 21 tej ustawy.

Jednakże w myśl art. 21 ust. 1 pkt 16 ww. ustawy, wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas:

1. podróży służbowej pracownika,
   
2. podróży osoby niebędącej pracownikiem

-do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 13.

Odrębnymi przepisami, o których mowa powyżej są przepisy rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz. U. z 2013 r., poz. 167).

Jednocześnie, zgodnie z art. 21 ust. 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przepis ust. 1 pkt 16 lit. b stosuje się, jeżeli otrzymane świadczenia nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów i zostały poniesione:

1. w celu osiągnięcia przychodów lub
2. w celu realizacji zadań organizacji i jednostek organizacyjnych działających na podstawie przepisów odrębnych ustaw, lub
3. przez organy (urzędy) władzy lub administracji państwowej albo samorządowej oraz jednostki organizacyjne im podległe lub przez nie nadzorowane, lub
4. przez osoby pełniące funkcje obywatelskie, o których mowa w art. 13 pkt 5, w związku z wykonywaniem tych funkcji.
   
   

Konsekwencją zakwalifikowania uzyskiwanych przychodów jako przychody z działalności wykonywanej osobiście, o których mowa w art. 13 pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jest ich opodatkowanie za pośrednictwem płatnika – na zasadach określonych w art. 41 i art. 42 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych

Stosownie do art. 41 ust. 1 ww. ustawy osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Płatnicy, o których mowa w art. 41, przekazują kwoty pobranych zaliczek na podatek oraz kwoty zryczałtowanego podatku w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki (podatek) – na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jednakże w przypadku gdy podatek został pobrany zgodnie z art. 30a ust. 2a, płatnicy, o których mowa w art. 41 ust. 10, przekazują kwotę tego podatku na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania (art. 42 ust. 1 ww. ustawy).

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni jest Spółką, w której funkcjonuje Rada Nadzorcza. Zgodnie ze Statutem Spółki Rada Nadzorcza składa się co najmniej z pięciu członków, w tym Przewodniczącego oraz Wice-przewodniczącego. Zgodnie z art. 382 § 1 KSH, rada nadzorcza sprawuje stały nadzór nad działalnością spółki we wszystkich dziedzinach jej działalności. Członek rady zobowiązany jest w czasie swej kadencji do uczestnictwa w stałym nadzorze przez cały rok obrotowy spółki. Również Statut Spółki wskazuje, że Rada Nadzorcza sprawuje stały nadzór nad działalnością Spółki we wszystkich dziedzinach jej działalności. Ponadto, postanowienia Statutu szczegółowo regulują kompetencje Rady Nadzorczej. Członkowie Rady Nadzorczej Spółki pełnią swoje funkcje na podstawie powołania. Spółki i Członków Rady Nadzorczej nie łączą umowy o pracę. Członkowie Rady Nadzorczej biorą udział kilka razy w roku, nie rzadziej jednak niż 3 razy w roku w posiedzeniach Rady Nadzorczej. Posiedzenia odbywają się w siedzibie Spółki w W. Zgodnie z art. 392 § 3 KSH, członkom rady nadzorczej przysługuje zwrot kosztów związanych z udziałem w pracach rady. Od początku roku 2018 w Radzie Nadzorczej Wnioskodawczyni zasiadają osoby mieszkające poza siedzibą Spółki. Udział w posiedzeniach Rady Nadzorczej wiąże się dla tych osób z poniesieniem kosztów przejazdów na posiedzenie (i z powrotem) i kosztów noclegów w W. Wnioskodawczyni pokrywa koszty przejazdów i noclegów członków Rady Nadzorczej nie mających miejsca zamieszkania w W. w sytuacji, gdy dotyczą one przyjazdu członków Rady Nadzorczej na posiedzenie tej rady.

Mając na uwadze powołane przepisy oraz przedstawiony we wniosku opis stanu faktycznego stwierdzić należy, że pokrywane przez Spółkę koszty w związku z wykonywaniem przez członków Rady Nadzorczej powierzonych im funkcji – a w szczególności koszty przejazdu na posiedzenia Rady Nadzorczej oraz związane z tym koszty zakwaterowania – stanowią dla członków Rady Nadzorczej przychód, o którym mowa w art. 13 pkt 7 w związku z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Ponadto, przychód ten nie mieści się w zakresie żadnego ze zwolnień wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jak również nie został od niego zaniechany pobór podatku w drodze rozporządzenia Ministra Finansów. W szczególności do otrzymywanych przez członków Rady Nadzorczej przychodów nie znajduje zastosowania art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Oznacza to, że z tego tytułu na Wnioskodawcy ciąży obowiązek pobrania i odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Zauważyć bowiem należy, że w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych posłużono się terminem „podróż” bez określenia „służbowa” co oznacza, że zakres tego zwolnienia nie ogranicza się jedynie do podróży służbowych w rozumieniu art. 775 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 2018 r., poz. 917, z późn. zm.), ale do wszelkich podróży osób niebędących pracownikami. Niemniej jednak definiując pojęcie podróży należy mieć na uwadze pojęcie podróży służbowej określone w art. 775 § 1, zgodnie z którym pracownikowi wykonującemu na polecenie pracodawcy zadanie służbowe poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy, lub poza stałym miejscem pracy przysługują należności na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową. Posiłkując się treścią zacytowanego przepisu przyjąć więc należy, że podróżą w sensie ogólnym będzie wykonywanie zadania poza miejscowością, w której znajduje się siedziba Spółki, bądź stałe miejsce wykonywania zadań członków Rady Nadzorczej. Podróż to zdarzenie incydentalne, tymczasowe i krótkotrwałe w stosunku do zadania powierzonego członkom Rady Nadzorczej z tytułu pełnionej funkcji. Z uwagi na charakter wykonywanej pracy nie można zatem uznać, że członkowie Rady Nadzorczej podróżując na posiedzenia Rady Nadzorczej, przebywają w podróży. Przejazdy te związane są z pełnioną przez nich funkcją w ramach powołania na członków Rady Nadzorczej i nie mają charakteru incydentalnego, tymczasowego i krótkotrwałego.

Wobec tego pokrywane przez Spółkę koszty przejazdu na posiedzenia Rady Nadzorczej oraz związane z tym koszty zakwaterowania – jako przychód członków Rady Nadzorczej nie korzystają ze zwolnienia od opodatkowania na mocy art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jednocześnie Organ zauważa, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretacje opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego przedstawionego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ustawy Ordynacja podatkowa, jest sam przepis prawa. Jeżeli zatem przedstawiony we wniosku stan faktyczny będzie różnił się od występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.