2018.09.04 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL1-3.4012.452.2018.1.AP
z 4 września 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 6 lipca 2018 r. (data wpływu 10 lipca 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia czy zawarte porozumienie i wypłata przedmiotowej kwoty jest czynnością objętą regulacjami ustawy o podatku od towarów i usług – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 lipca 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia czy zawarte porozumienie i wypłata przedmiotowej kwoty jest czynnością objętą regulacjami ustawy o podatku od towarów i usług.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest podatnikiem podatku od towarów i usług, jest on producentem artykułów gospodarstwa domowego. Oferowane przez Wnioskodawcę produkty są sprzedawane na rynku krajowym i zagranicznym.

S (spółka prawa włoskiego) uznając, iż jeden z wyrobów (dalej jako: „wyrób X”), który Wnioskodawca produkuje i wprowadza do obrotu narusza wyłączne prawa przyznane spółce S, wniosła powództwo przeciwko Wnioskodawcy, domagając się m.in.:

potwierdzenia i orzeczenia, że produkcja, handel, ekspozycja i każde inne użycie na rynku, wykonywane w ramach działalności Wnioskodawcy modelu wyrobu X narusza wyłączne prawa przyznane spółce S dotyczące wzoru wspólnotowego 1 zarejestrowanego dnia 10 maja 2005 r. oraz włoskiego patentu na wzór użytkowy 2, wydanego dnia 26 stycznia 2005 r. na podstawie wniosku złożonego dnia 11 lipca 2001 r.;
orzeczenia, że Wnioskodawca jest odpowiedzialny za prowadzenie nieuczciwej konkurencji;
wydania ostatecznego zakazu, na całym terytorium Unii Europejskiej produkcji, handlu, ekspozycji i każdego innego użycia na rynku wyrobu X oraz wyznaczenie kary pieniężnej za każde stwierdzone naruszenie lub niezastosowanie się do zakazu, a także za każdy dzień opóźnienia w wykonywaniu wydanego wyroku;
zobowiązania Wnioskodawcy do zapłaty odszkodowania za wszelkie szkody poniesione przez spółkę S na skutek naruszeń;
nakazania publikacji zarządzenia wydanego wyroku;
zwrotu całości kosztów, opłat i wynagrodzeń związanych z przedstawicielstwem w sprawie sądowej.

W analizowanym sporze sądowym stronami pozwanymi był zarówno Wnioskodawca jak i dwa inne podmioty, tj. K oraz C wobec których S równolegle wniosła ww. zarzuty tym samym pozwem sądowym.

Sąd Gospodarczy w M, Republika Włoska, orzekł w dniu 1 lipca 2013 r. o naruszeniu praw dotyczących wzoru wspólnotowego 1 przyznanego S zakazując pozwanym, w tym Wnioskodawcy, produkcji i dalszej sprzedaży tych produktów oraz ustalił nałożenie kary w wysokości 100,00 € za każde pojedyncze naruszenie zakazu, nakazał publikację na koszt oskarżonych wyroku w gazecie, skazał strony pozwane, solidarnie, na wypłatę odszkodowania na rzecz powoda, za szkody w wysokości 1.500,00 € oraz na zapłatę na rzecz strony powodowej połowy kosztów postępowania w łącznej wysokości 2.500,00 €, plus VAT i CPA (składka na prawniczy fundusz emerytalny).

Wnioskodawca oraz K złożyli apelację do Sądu Apelacyjnego w M Wydział Specjalny ds. Przedsiębiorstw, Republika Włoska. Stronami postępowania apelacyjnego była również S jako skarżąca oraz C jako strona, która nie złożyła odpowiedzi na skargę. Sąd Apelacyjny w sprawie apelacyjnej przyjął odwołanie w zakresie kwantyfikacji szkody i potwierdził w pozostałej części zaskarżony wyrok z dnia 1 lipca 2013 r. Zobowiązał również Wnioskodawcę, K i C, solidarnie, do zapłaty na rzecz S kwoty 1.200,00 €, tytułem odszkodowania oraz zobowiązał Wnioskodawcę, K i C do zwrotu S kosztów postępowania apelacyjnego, w łącznej wysokości 1.830 € plus zwrot ryczałtowy w wysokości 15%, VAT i CPA. Zarządzono w M dnia 12 czerwca 2014 r.

S wystąpiła do Sądu Okręgowego w J z wnioskiem o stwierdzenie wykonalności orzeczenia Sądu Apelacyjnego w M w postaci wyroku z dnia 12 czerwca 2014 r.

Postanowieniem z dnia 14 listopada 2017 r. Sąd Okręgowy w J stwierdził na terytorium RP wykonalność wyroku sądu zagranicznego. Wnioskodawca wniósł zażalenie na postępowanie Sądu Okręgowego w J, które zostało oddalone przez Sąd Apelacyjny w X I Wydział Cywilny, postanowieniem z dnia 23 lutego 2018 r.

Odnotować należy również, że przed Sądem Okręgowym w W toczyło się postępowanie sądowe z powództwa S przeciwko Wnioskodawcy. Powód w tej sprawie wnosił m.in.:

w pkt I o nakazanie pozwanemu zaniechania naruszania wzoru wspólnotowego 1 poprzez nakazanie pozwanemu zaniechania w szczególności wytwarzania, oferowania, wprowadzania do obrotu, importowania, eksportowania lub składowania wyrobu X o określonym kształcie niezależnie od zastosowanej kolorystyki, oferowanych wówczas przez pozwanego;
w pkt II o nakazanie pozwanemu na jego koszt w terminie 30 dni od uprawomocnienia się wyroku zniszczenia produktów o kształcie wskazanym w pkt I niezależnie od zastosowanej kolorystyki, znajdujących się we wszelkich zakładach produkcyjnych lub magazynach pozwanego;
w pkt III o nakazanie pozwanemu na jego koszt w terminie 30 dni od uprawomocnienia się wyroku zniszczenia będących własnością pozwanego części służących do wytwarzania ww. produktów;
w pkt IV o nakazanie pozwanemu na jego koszt w terminie 30 dni od uprawomocnienia się wyroku zniszczenia będących własnością pozwanego form służących do wytworzenia ww. produktów;
w pkt V o nakazanie pozwanemu usunięcia z treści strony internetowej zdjęć oraz wizualizacji produktów o kształcie wskazanym w pkt I niezależnie od kolorystyki w oferowanych wówczas przez pozwanego, w terminie 7 dni od uprawomocnienia się wyroku;
w pkt VI o nakazanie pozwanemu na jego koszt w terminie 30 dni kalendarzowych od uprawomocnienia się wyroku umieszczenia na okres 3 miesięcy na głównej stronie internetowej pozwanego w każdej jej wersji językowej informacji o orzeczeniu w niniejszej sprawie o treści wskazanej w pozwie;
w pkt VII o zobowiązanie pozwanego do opublikowania na własny koszt w czasopiśmie, na pierwszej dostępnej stronie w części redakcyjnej, informacji o orzeczeniu o treści wskazanej w pozwie;
w pkt VIII o upoważnienie powoda do dokonania zniszczenia produktów, części służących do ich wytwarzania oraz form do ich wytwarzania zgodnie z żądaniami zawartymi w pkt II, III, IV oraz publikacji informacji o wyroku zgodnie z żądaniami zawartymi w pkt VII na koszt pozwanego, na wypadek gdyby pozwany nie wykonał nałożonych na niego nakazów w terminie wskazanym w wyroku.

Wnioskodawca w pozwie wzajemnym z dnia 26 września 2016 r. wniósł natomiast o unieważnienie wzoru wspólnotowego 1 zarejestrowanego na rzecz Pozwanego Wzajemnego.

Sąd Okręgowy w W Wydział XXII (Sąd Wspólnotowych Znaków Towarowych i Wzorów Przemysłowych) wyrokiem z dnia 24 lutego 2017 r.:

w sprawie z powództwa głównego odrzucił pozew w zakresie roszczenia z pkt I pozwu oraz oddalił powództwo w dalszej części;
w sprawie z powództwa wzajemnego odrzucił pozew.

Powód główny wniósł zażalenie na postanowienie Sądu Okręgowego o odrzuceniu pozwu głównego w części oraz apelację od ww. wyroku Sądu Okręgowego o oddaleniu powództwa zaskarżając wyrok w całości. Powód wzajemny wniósł natomiast zażalenie na postanowienie o odrzuceniu pozwu wzajemnego.

Sąd Apelacyjny w W I Wydział Cywilny postanowieniem z dnia 18 lipca 2017 r. oddalił zażalenie powoda na postanowienie zawarte w pkt 1.1. oraz zażalenia powoda wzajemnego na postanowienie zawarte w pkt II. 1, 3, 4 wyroku Sądu Okręgowego w W z dnia 24 lutego 2017 r. Oprócz wyżej opisanych sporów, pomiędzy Wnioskodawcą a S toczyło się również postępowanie sądowe w Niemczech, dotyczące tych samych wzorów wspólnotowych.

W ocenie Wnioskodawcy, z tytułu braku sprecyzowania definicji „pojedyncze naruszenie zakazu” zgodnie z wyrokiem Sądu w M, mogły nastąpić znaczne roszczenia wobec Wnioskodawcy. Zgodnie ze sporządzoną analizą szacowana kwota roszczenia jakie mogło przysługiwać S z tytułu naruszenia zakazu mogła wynosić ok. 141 mln €. W dniu 30 marca 2018 r. Wnioskodawca oraz S zawarły ostatecznie porozumienie, które miało na celu zakończyć wszelkie spory sądowe zaistniałe między nimi oraz ustalić kwotę do zapłaty na rzecz S przez Wnioskodawcę.

Na mocy porozumienia, przyjmując powyższe założenia Wnioskodawca oraz S ustaliły, co następujące:

Wnioskodawca zobowiązał się:
1. do dnia podpisania porozumienia, zaprzestać i nie rozpoczynać ponownie, gdziekolwiek na świecie, produkcji, handlu, reklamy, oferty sprzedaży oraz nie wykorzystywać, w zakresie ekonomicznym, modelu wyrobu X będącego przedmiotem wspomnianych sporów sądowych. Zobowiązanie to dotyczy wszystkich zakwestionowanych wersji modelu produkowanego przez Wnioskodawcę. W drodze odstępstwa od powyższych ustaleń, dopuszcza się, aby Wnioskodawca sprzedał posiadane zapasy wyrobu X do dnia 31 maja 2018 r., zachowując zysk;
2. do zniszczenia (czyniąc bezużytecznymi) do dnia 30 kwietnia 2018 r. wszystkich form do produkcji wyrobu X, i wysłania S dokumentacji fotograficznej do wskazanej daty;
3. do przekazania S do dnia 30 kwietnia 2018 r. kopii pisma, które zostało już wysłane do wszystkich klientów, w którym informuje się, że wyroby X zostały ostatecznie wycofane z rynku i że nie będą już sprzedawane przez Wnioskodawcę;
4. do pisemnego podania S do dnia 30 kwietnia 2018 r., kompletnej listy klientów, którym wyroby X były sprzedawane w przeszłości;
5. do zapłacenia na rzecz S, kwoty 6.500.000 €. Płatność tej kwoty zostanie zrealizowana w następujący sposób: 1.000.000 € do dnia 15 kwietnia 2018 r., 2.000.000 € do dnia 30 czerwca 2018 r., 2.000.000 € do dnia 30 sierpnia 2018 r., 1.500.000 € do dnia 31 października 2018 r. Płatności zostaną zrealizowane przelewem bankowym.

W celu prawidłowego wykonania przewidzianych zobowiązań, Wnioskodawca oraz S zobowiązały się do wycofania wszystkich bieżących powództw i do niewytaczania żadnych innych w przyszłości, w związku ze sprawami będącymi przedmiotem sporów sądowych. Wyjąwszy czynność wskazaną w pkt 1), Wnioskodawca oraz S rezygnują z wszelkich roszczeń, finansowych i niefinansowych, związanych ze wspomnianymi powództwami oraz oświadczają, że akceptują wzajemne rezygnacje. Ponadto S rezygnuje z wszczynania lub kontynuowania wszelkich powództw, także wobec wszystkich klientów Wnioskodawcy, którzy nabyli i/lub rozprowadzili wyrób X. Wnioskodawca rezygnuje z wszelkich powództw i wszczynania w przyszłości sporów sądowych wobec S.

Zasadniczo, Wnioskodawca przerwał już produkcję wyrobu X pod koniec 2017 r. (przy czym w lutym 2018 r. Wnioskodawca wyprodukował jeszcze 4 szt. wyrobu X dla klienta) i nie jest zobowiązany do wycofania z rynku produktów na dzień dzisiejszy już sprzedanych.

Strony oświadczyły, że są w pełni usatysfakcjonowane i stwierdzają, że w żadnym przypadku nie będzie można zaskarżyć podpisanego porozumienia, które uznaje się za porozumienie ogólne, obejmujące wszelkie sprawy i biznesy.

Wszystkie koszty prawne poniesione przez Wnioskodawcę oraz S w związku ze sporami sądowymi, niniejszym porozumieniem i w ogóle sprawami będącymi przedmiotem Porozumienia, zostaną poniesione przez każdą ze stron we własnym zakresie, bez prawa do rekompensaty od drugiej strony. Do zawartego porozumienia stosuje się prawo włoskie.

Na moment złożenia wniosku Wnioskodawca dokonał częściowo płatności na rzecz S, zgodnie z zawartym porozumieniem, tj. 3.000.000 € w transzach po 1.000.000 € w terminach: 5 kwietnia 2018 r., 4 czerwca 2018 r., 5 czerwca 2018 r.

Na potrzeby rozliczeń z tytułu podatku od towarów i usług Wnioskodawca wykazał powyższe jako import usług w marcu 2018 r. Niemniej Wnioskodawca powziął wątpliwość co do prawidłowości powyższej kwalifikacji tego zdarzenia na potrzeby podatku VAT.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

Czy zawarcie przedmiotowego porozumienia i wypłata kwoty, o której mowa w przedstawionym stanie faktycznym, jest czynnością objętą regulacjami ustawy o podatku od towarów usług?
Kiedy – w przypadku uznania, że czynność ta jest objęta regulacjami ustawy o podatku od towarów i usług – powstaje obowiązek z tytułu zawarcia przedmiotowego porozumienia i wypłaty tej kwoty?

Zdaniem Wnioskodawcy

Ad. 1. Zawarcie przedmiotowego porozumienia i wypłata kwoty wynikającej z tego porozumienia nie jest czynnością objętą regulacjami ustawy o podatku od towarów i usług, w związku z czym nie powinna być ona wykazana w rozliczeniach z tytuły podatku VAT.

Ad. 2. Przyjmując, że ww. zdarzenie jest czynnością objętą regulacjami ustawy o podatku od towarów i usług – zawarcie porozumienia stanowi import usług, dla którego obowiązek podatkowy powinien zostać rozpoznany w dacie zawarcia porozumienia.

Uzasadnienie:

Ad. 1.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późń. zm., dalej jako: ustawa VAT) opodatkowaniu podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy VAT, przez dostawę towarów – co do zasady – rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Z kolei na podstawie art. 8 ust. 1 ustawy VAT, przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie, które nie stanowi dostawy towarów, w tym również:

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

W analizowanym przypadku nie sposób doszukiwać się opodatkowanej dostawy towaru, gdyż nie dochodzi tu w żadnym przypadku do przeniesienia prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Pozostaje zatem pytanie, czy zawarte przez Wnioskodawcę porozumienie i zdarzenie opisane powyżej stanowi świadczenie usług.

Przy określeniu, czy miała miejsce czynność podlegająca opodatkowaniu istotne jest zatem określenie czy wykonywano świadczenie i czy wynagrodzenie z tytułu wykonywania tego świadczenia miało być wypłacone. Niemniej muszą być przy tym spełnione następujące warunki:

w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, druga strona (nabywca) jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia,
świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).

Należy przy tym podkreślić, że oba ww. warunki powinny być spełnione łącznie, aby świadczenie podlegało – jako usługa – opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Dana usługa podlega zatem opodatkowaniu wówczas, gdy istnieje bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą a otrzymanym świadczeniem wzajemnym, w ten sposób, że zapłacone kwoty stanowią rzeczywiste wynagrodzenie za wyodrębnioną usługę świadczoną w ramach stosunku prawnego lub dochodzi do wymiany świadczeń wzajemnych.

Kwestia odpłatności była wielokrotnie przedmiotem rozstrzygnięć Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. I tak, przykładowo w orzeczeniu z dnia 15 lipca 1982 r. w sprawie C-89/81, TSUE stwierdził, że wskazane w sprawie czynności podlegają opodatkowaniu jedynie wtedy, gdy zostały wykonane odpłatnie. Analizując głębiej ten problem TSUE w wyroku z dnia 8 marca 1988 r. w sprawie C-102/86 stwierdził, że czynność można uznać za dokonaną odpłatnie, gdy istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie dostawcy towaru lub usługi, a ponadto odpłatność za otrzymane świadczenie (towar lub usługę) pozostaje w bezpośrednim związku z czynnością, która miałaby być opodatkowana tym podatkiem.

Pojęcie „odpłatności” pojawiło się również w orzeczeniu z dnia 5 lutego 1981 r. w sprawie C-154/80, które zapadło na tle przepisów I Dyrektywy VAT z dnia 11 kwietnia 1967 r. w sprawie harmonizacji przepisów Państw Członkowskich w zakresie podatków obrotowych (67/227/EWEC). Trybunał wskazał, że termin „zapłata” stanowi integralną część przepisów prawa wspólnotowego, które nie odwołuje się do prawa państw członkowskich dla ustalenia jego znaczenia i zakresu. Stąd też wykładnia tego wyrażenia nie może być pozostawiona dyskrecjonalnemu władztwu każdego państwa członkowskiego. Ponadto Trybunał przypomniał, że świadczenie podlega opodatkowaniu jedynie w wypadku, gdy podstawę opodatkowania stanowi świadczenie wzajemne otrzymane przez świadczącego usługę. Musi również istnieć możliwość wyrażenia w pieniądzu wartości tego świadczenia wzajemnego. W końcu – jak wskazał Trybunał – świadczenie wzajemne musi stanowić pewną wartość subiektywną, gdyż podstawą opodatkowania jest świadczenie wzajemne rzeczywiście otrzymane, nie zaś wartość otrzymana według kryteriów obiektywnych. Na uwagę zasługuje także orzeczenie w sprawie C-16/93 pomiędzy R. J. Tolsma a Inspecteur der Omzetbelasting Leeuwarden (Holandia), gdzie Trybunał zauważył, że czynność: „podlega opodatkowaniu wyłącznie wtedy, gdy istnieje związek prawny między usługodawcą i usługobiorcą, w ramach którego następuje świadczenie wzajemne, przy czym wynagrodzenie otrzymane przez usługodawcę stanowi wartość faktycznie przekazaną w zamian za usługi świadczone na rzecz usługobiorcy.

W związku z powyższym czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Bezpośredni związek pomiędzy dostawą towarów lub świadczeniem usług, a otrzymanym wynagrodzeniem istnieje wówczas, gdy jest możliwe zidentyfikowanie bezpośredniej i jasno zindywidualizowanej korzyści na rzecz dostawcy towaru lub świadczącego usługę oraz gdy świadczenie wzajemne pozostaje w bezpośrednim związku ze świadczeniem dokonanej czynności.

Istota analizowanego zdarzenia sprowadza się do tego, że stanowi ono coś na kształt wynagrodzenia za bezumowne korzystanie ze wzoru przemysłowego. Organy podatkowe rozpatrując zagadnienia podatkowe związane z bezumownym korzystaniem akcentują, że „w przypadku wystąpienia przeciwko podmiotowi korzystającemu z określonej rzeczy bez tytułu prawnego, np. z powództwem sądowym lub też w przypadku czynienia jakichkolwiek innych kroków celem wyegzekwowania tejże nieruchomości – nie można powiedzieć, że pomiędzy stronami zdarzenia istnieje określony stosunek prawny – jawny czy też dorozumiany – skutkujący realizacją wzajemnych świadczeń. W takiej sytuacji świadczenie podatnika, nieoparte na tytule prawnym, wskazującym obowiązek świadczenia usług jak i wynagrodzenia za to świadczenie – nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług (vide: DIS w Warszawie nr IPPP3/4512-705/15-4/RD z dnia 30 października 2015 r.).

Podejmując powyższą kwestię sądy administracyjne wskazują, że na gruncie podatku VAT, o usługach za wynagrodzeniem można mówić wtedy, gdy istnieje ścisły związek pomiędzy wykonywanymi czynnościami i odpłatnością za nie. Związek ów musi mieć charakter bezpośredni oraz na tyle wyraźny, aby można było stwierdzić, że zapłata (wynagrodzenie) następuje za to właśnie, konkretne świadczenie drugiej strony. Wniosek taki wypływa również z ww. orzeczenia C-16/93, w którym TSUE stwierdził, że świadczenie usług realizowane jest „za wynagrodzeniem” w rozumieniu art. 2 (1) VI Dyrektywy i stąd podlega opodatkowaniu wyłącznie wtedy, gdy istnieje związek prawny między usługodawcą a usługobiorcą, w ramach którego następuje świadczenie wzajemne, przy czym wynagrodzenie otrzymane przez usługodawcę stanowi wartość faktycznie przekazaną w zamian za usługi świadczone na rzecz usługobiorcy. Jak, np. podniósł w prawomocnym wyroku WSA w Warszawie w orzeczeniu z dnia 24 lipca 2015 r., sygn. akt III SA/Wa 231/15 „nie można przyjąć, że uzyskanie przez Skarżącego – po ujawnieniu faktu bezumownego korzystania z nieruchomości – wynagrodzenia (odszkodowania) za okres kiedy Skarżący wiedzy nie posiadał, oznacza iż świadczył on usługę na rzecz podmiotu korzystającego z nieruchomości bez umowy”. Jak wskazał Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 2 kwietnia 2014 r., I FSK 689/13, twierdzenie o istnieniu takiego świadczenia jest nieuprawnione, jeśli w ramach tej czynności nie było na początku i w trakcie jej trwania wyraźnej albo przynajmniej dorozumianej woli Skarżącego nakierowanej na realizację na rzecz korzystającego z nieruchomości określonego świadczenia i wzajemnego oczekiwania z drugiej strony, że jest ona odbiorcą tego świadczenia, co w dalszej kolejności pociągałoby za sobą konieczność świadczenia wzajemnego w postaci zapłaty (...). Przy tym zdaniem Sądu, nie jest możliwe świadome wykonywanie usługi tolerowania czynności lub sytuacji (art. 8 ust. 1 pkt 2 u.p.t.u.) z „mocą wsteczną”, czyli w przypadku, gdy świadczący w ogóle nie wie, że taką usługę wykonuje lub, że już ją wykonał. Trafność tej tezy również potwierdza wskazany wyżej wyrok NSA. Podobne stanowisko zostało przedstawione w wyroku NSA z dnia 6 września 2013 r., sygn. akt I FSK 1315/12 (...) gdzie sąd za błędne uznał traktowanie przez organ jako dorozumianej zgody właściciela gruntu jego zachowania polegającego „na powstrzymaniu się od dokonania czynności lub tolerowaniu czynności lub sytuacji nie wywiązania się przez stronę umowy z warunków wynikających z umowy” w zamian za zapłatę odpowiedniej kwoty tytułem odszkodowania, które organ uznaje wynagrodzenie. Zdaniem sądu bowiem korzystanie przez byłego dzierżawcę z gruntu po wygaśnięciu umowy dzierżawy wbrew jednoznacznie wyrażonej woli jego właściciela w sferze prawa cywilnego jest czynem niedozwolonym w rozumieniu art. 415 k.c. rodzącym uszczerbek w dobrach materialnych – szkodę właściciela gruntu. Po stronie właściciela gruntu powstaje zatem roszczenie do użytkownika o wyrównanie szkody. Z momentem więc rozwiązania umowy dzierżawy pomiędzy właścicielem, a korzystającym bezumownie z gruntu nie istnieje żaden, nawet dorozumiany stosunek umowny, z którego świadczenia miałyby charakter usługi.

Jeśli zatem Wnioskodawca korzystał ze wzoru, do którego prawa posiada S, w sposób bezumowny, a działania podejmowane przez ten podmiot nie zmierzały do usankcjonowania korzystania ze znaku, a do zniwelowania istniejącego stanu rzeczy (co znalazło wyraz w postanowieniach porozumienia, że Wnioskodawca jest zobowiązany do zniszczenia wyprodukowanych towarów), to w żaden sposób nie można mówić, że S wyraził zgodę na korzystanie ze wzoru. Tym samym nie było między ww. a Wnioskodawcą jakiegokolwiek stosunku zobowiązaniowego, który konstytuowałby świadczenie usługi.

Reasumując: zawarte porozumienie i wypłata przedmiotowej kwoty nie jest czynnością objętą regulacjami ustawy o podatku VAT (czynność ta nie stanowi świadczenia usługi w rozumieniu VAT), a tym samym nie powinno być ono wykazywane na potrzeby rozliczeń z tego tytułu.

Ad. 2.

Przyjęcie, że analizowane zdarzenie jest czynnością objętą regulacjami ustawy VAT prowadzi do wniosku, że czynność ta stanowi świadczenie usługi, w której usługodawcą jest S (udostępniający wzór), a usługobiorcą Wnioskodawca (korzystający ze wzoru), zaś wypłacana kwota jest wynagrodzeniem za taką usługę. Z uwagi na fakt, że usługobiorcą jest podmiot, który nie posiada na terenie kraju siedziby oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, podatnikiem zobowiązanym do rozliczenia podatku będzie Wnioskodawca. Zgodnie bowiem z art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy VAT, nabywający usługi jest podatnikiem w przypadku, gdy usługodawcą jest podatnik nieposiadający na terenie kraju siedziby oraz stałego miejsca prowadzenia działalności. Tym samym zdarzenie to stanowi tzw. import usług (art. 2 pkt 9 ustawy VAT).

Ustawa VAT nie przewiduje szczególnych regulacji dla określenia momentu powstania obowiązku podatkowego przy imporcie usług, a więc zastosowanie znajdują postanowienia art. 19a ustawy VAT. Zgodnie z zasadą ogólną obowiązek podatkowy powstaje w dacie wykonania usługi (art. 19a ust. 1 ustawy VAT). W odniesieniu do przyjmowanych częściowo usług, usługę uznaje się również za wykonaną, w przypadku wykonania części usługi, dla której to części określono zapłatę (ust. 2). Usługę, dla której w związku z jej świadczeniem ustalane są następujące po sobie terminy płatności lub rozliczeń, uznaje się za wykonaną z upływem każdego okresu, do którego odnoszą się te płatności lub rozliczenia, do momentu zakończenia świadczenia tej usługi. Usługę świadczoną w sposób ciągły przez okres dłuższy niż rok, dla której w związku z jej świadczeniem w danym roku nie upływają terminy płatności lub rozliczeń, uznaje się za wykonaną z upływem każdego roku podatkowego, do momentu zakończenia świadczenia tej usługi (ust. 3). Obowiązujące przepisy przewidują również takie okoliczności, jak otrzymanie zapłaty czy wystawienie faktury, warunkujące powstanie obowiązku podatkowego dla poszczególnych czynności. Brak jednak w tym katalogu usługi udostępnienia wzoru przemysłowego.

Uznać zatem należy, że w rozpatrywanym przypadku obowiązek podatkowy będzie powstawał na zasadach ogólnych, tj. w dacie wykonania usługi. W ocenie Wnioskodawcy zdarzeniem, które należy uznać za wykonanie usługi w analizowanym przypadku jest podpisanie porozumienia Wnioskodawcy ze S. Z tym bowiem momentem doszło do ostatecznego zaprzestania korzystania przez Wnioskodawcę ze spornego wzoru, co wyraża się m.in. zobowiązaniem Wnioskodawcy do zniszczenia wszystkich produktów wytworzonych przy użyciu spornego wzoru i odstąpienia od wszelkich czynności handlowych związanych z tym produktem.

W ocenie Wnioskodawcy bez znaczenia – w kontekście rozpoznania obowiązku podatkowego – jest fakt, że ustalona przez strony porozumienia kwota wypłacana jest w ratach.

Reasumując: przy założeniu, że zawarcie porozumienia i wypłata kwoty, o której mowa w stanie faktycznym, jest czynnością z zakresu ustawy VAT, to czynność ta stanowi import usług, dla której Wnioskodawca powinien rozpoznać obowiązek podatkowy w dacie podpisania porozumienia ze S.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.) ‒ zwanej dalej ustawą ‒ opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy – przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

W świetle art. 8 ust. 1 ustawy – przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Z cytowanych wyżej przepisów ustawy wynika, że przez usługę należy rozumieć każde świadczenie na rzecz danego podmiotu niebędące dostawą towarów.

Z uwagi na powyższe unormowania, pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie się na rzecz innej osoby, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie, bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy).

Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do grona usług każde świadczenie. Zauważyć jednak należy, że usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym.

W związku z powyższym, czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

Także art. 24 ust. 1 dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 z 11.12.2006, str. 1, z późn. zm.) – zwanej dalej Dyrektywą – wskazuje, że „świadczenie usług” oznacza każdą transakcję, która nie stanowi dostawy towarów.

Należy zauważyć, że pojęcie usługi zostało zdefiniowane bardzo szeroko. Powyższa definicja jest niewątpliwie szersza niż zakres tego pojęcia w potocznym jego rozumieniu. Taka konstrukcja definicji usług pozwala na objęcie zakresem przedmiotowym podatku VAT wszelkich transakcji wykonywanych w ramach działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 25 Dyrektywy, świadczeniem usług jest każde zachowanie się podmiotu w wykonaniu stosunku zobowiązaniowego, które niekoniecznie polega na fizycznym wykonaniu jakiejkolwiek czynności lub podjęciu działania. Dyrektywa obejmuje definicją świadczenia usług również zobowiązanie do zaniechania działania bądź do tolerowania czynności lub sytuacji.

W tym miejscu warto podkreślić, że nie każde zaniechanie działania lub tolerowanie czynności uważane jest za świadczenie usług. Dla stwierdzenia, czy dana czynność albo brak podejmowania czynności stanowi świadczenie usług podlegające opodatkowaniu podatkiem od wartości dodanej, należy ocenić przedmiotową transakcję w kontekście całego systemu podatku VAT, a w szczególności jego głównych założeń i celów, które zostały wyrażone w artykule 1 Dyrektywy. W myśl tego artykułu, podatek od wartości dodanej jest z założenia podatkiem nałożonym na konsumpcję towarów i usług. Chociaż płatnikiem podatku są wszystkie osoby zaangażowane w kolejne stadia transakcji gospodarczych, faktyczny i ostateczny ciężar podatku spoczywa jedynie na ostatecznym konsumencie. W świetle powyższych założeń opodatkowaniu podlegają tylko takie transakcje, w ramach których występuje możliwy do zidentyfikowania konsument towarów lub usług. W związku z powyższym zaniechanie działania lub tolerowanie czynności lub sytuacji podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywane jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta usługi.

Co się zaś tyczy odpłatności za ww. świadczenie to ustawa nie definiuje co należy rozumieć przez czynność odpłatną. Jednak dla uznania, że dostawa towarów oraz świadczenie usługi podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bezwzględnym warunkiem jest „odpłatność” za daną czynność, co wynika z ww. przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Można w tym miejscu wskazać, że kwestia odpłatności była wielokrotnie przedmiotem rozstrzygnięć Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej.

W wyroku z dnia 1 kwietnia 1982 r. w sprawie C-89/81 Hong-Kong Trade Development Council, TSUE stwierdził, że wskazane w sprawie czynności podlegają opodatkowaniu jedynie wtedy, gdy zostały wykonane odpłatnie. Natomiast Trybunał Sprawiedliwości UE w wyroku z dnia 8 marca 1988 r. w sprawie Apple and Pear Development Council stwierdził, że czynność można uznać za dokonaną odpłatnie, gdy istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie dostawcy towaru lub usługi, a ponadto odpłatność za otrzymane świadczenie (towar lub usługę pozostaje w bezpośrednim związku z czynnością, która miałaby być opodatkowana tym podatkiem).

W orzeczeniu z dnia 5 lutego 1981 r. C-154/80 Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej odniósł się do pojęcia „odpłatności”. Trybunał wskazał, że termin „zapłata” stanowi integralną część przepisów prawa wspólnotowego, które nie odwołuje się do prawa państw członkowskich dla ustalenia jego znaczenia i zakresu. Stąd też wykładnia tego wyrażenia nie może być pozostawiona dyskrecjonalnemu władztwu każdego państwa członkowskiego. Ponadto Trybunał przypomniał, że świadczenie podlega opodatkowaniu jedynie w wypadku, gdy podstawę opodatkowania stanowi świadczenie wzajemne otrzymane przez świadczącego usługę. Musi również istnieć możliwość wyrażenia w pieniądzu wartości tego świadczenia wzajemnego. W końcu – jak wskazał Trybunał – świadczenie wzajemne musi stanowić pewną wartość subiektywną, gdyż podstawą opodatkowania jest świadczenie wzajemne rzeczywiście otrzymane, nie zaś wartość otrzymana według kryteriów obiektywnych.

Trybunał wskazuje również, że czynność „podlega opodatkowaniu wyłącznie wtedy, gdy istnieje związek prawny między usługodawcą i usługobiorcą, w ramach którego następuje świadczenie wzajemne, przy czym wynagrodzenie otrzymane przez usługodawcę stanowi wartość faktycznie przekazaną w zamian za usługi świadczone na rzecz usługobiorcy” (C-16/93 pomiędzy R. J. Tolsma a Inspecteur der Omzetbelasting Leeuwarden (Holandia)).

Wobec powyższego należy wskazać, że dostawa towarów lub świadczenie usług podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wtedy, gdy są wykonane odpłatnie oraz gdy pomiędzy dostawcą towaru lub świadczącym usługę i ich beneficjentem (odbiorcą) istnieje stosunek prawny (umowa), w ramach którego spełniane są świadczenia wzajemne.

Czynność podlega zatem opodatkowaniu wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności.

Zauważyć należy, że z cytowanych wyżej przepisów ustawy o podatku od towarów i usług wynika, że przy określeniu, czy miała miejsce czynność podlegająca opodatkowaniu istotne jest określenie, czy wykonywano świadczenie i czy wynagrodzenie z tytułu wykonywania tego świadczenia miało być wypłacone. Analiza ww. przepisów ustawy prowadzi do wniosku, że istotną cechą wynagrodzenia jest istnienie bezpośredniego związku pomiędzy usługą i otrzymaną zapłatą. Kolejnym czynnikiem decydującym o tym, czy mamy do czynienia z wynagrodzeniem jest ustalenie, czy wynagrodzenie takie było należne z tytułu danego świadczenia. Czynność opodatkowana powstaje w związku z zaistnieniem stosunku prawnego określonego umową między stronami. Zatem wystąpić musi bezpośredni związek pomiędzy wykonywanymi czynnościami i wysokością otrzymanego wynagrodzenia, oparty o relacje cywilnoprawne pomiędzy podmiotami.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest podatnikiem podatku od towarów i usług, jest on producentem artykułów gospodarstwa domowego. Oferowane przez Wnioskodawcę produkty są sprzedawane na rynku krajowym i zagranicznym.

S (spółka prawa włoskiego) uznając iż jeden z wyrobów (dalej jako: „wyrób X”), który Wnioskodawca produkuje i wprowadza do obrotu narusza wyłączne prawa przyznane spółce S, wniosła powództwo przeciwko Wnioskodawcy. W analizowanym sporze sądowym stronami pozwanymi był zarówno Wnioskodawca jak i dwa inne podmioty, wobec których S równolegle wniosła zarzuty tym samym pozwem sądowym. Sąd Gospodarczy orzekł o naruszeniu praw dotyczących wzoru wspólnotowego 1 przyznanego S zakazując pozwanym, w tym Wnioskodawcy, produkcji i dalszej sprzedaży tych produktów oraz ustalił nałożenie kary w wysokości 100,00 € za każde pojedyncze naruszenie zakazu, nakazał publikację na koszt oskarżonych wyroku w gazecie, skazał strony pozwane, solidarnie, na wypłatę odszkodowania na rzecz powoda, za szkody w wysokości 1.500,00 € oraz na zapłatę na rzecz strony powodowej połowy kosztów postępowania w łącznej wysokości 2.500,00 €, plus VAT i CPA (składka na prawniczy fundusz emerytalny).

Wnioskodawca złożył apelację do Sądu Apelacyjnego – Wydział Specjalny ds. Przedsiębiorstw, Republika Włoska. Sąd Apelacyjny w sprawie apelacyjnej przyjął odwołanie w zakresie kwantyfikacji szkody i potwierdził w pozostałej części zaskarżony wyrok. Zobowiązał również Wnioskodawcę oraz dwa pozostałe podmioty, solidarnie, do zapłaty na rzecz S kwoty 1.200,00 €, tytułem odszkodowania oraz zobowiązał Wnioskodawcę oraz dwa pozostałe podmioty do zwrotu S kosztów postępowania apelacyjnego, w łącznej wysokości 1.830 € plus zwrot ryczałtowy w wysokości 15%, VAT i CPA.

S wystąpiła do Sądu Okręgowego w J z wnioskiem o stwierdzenie wykonalności orzeczenia Sądu Apelacyjnego w M. Sąd Okręgowy w J stwierdził na terytorium RP wykonalność wyroku sądu zagranicznego. Wnioskodawca wniósł zażalenie na postępowanie Sądu Okręgowego w J, które zostało oddalone przez Sąd Apelacyjny I Wydział Cywilny.

Również przed Sądem Okręgowym w W toczyło się postępowanie sądowe z powództwa S przeciwko Wnioskodawcy. Wnioskodawca w pozwie wzajemnym wniósł natomiast o unieważnienie wzoru wspólnotowego 1 zarejestrowanego na rzecz Pozwanego Wzajemnego. Sąd Okręgowy w W Wydział XXII (Sąd Wspólnotowych Znaków Towarowych i Wzorów Przemysłowych) wyrokiem:

w sprawie z powództwa głównego odrzucił pozew w zakresie roszczenia z pkt I pozwu oraz oddalił powództwo w dalszej części;
w sprawie z powództwa wzajemnego odrzucił pozew.

Sąd Apelacyjny w W I Wydział Cywilny postanowieniem oddalił zażalenie powoda na postanowienie zawarte w pkt 1.1. oraz zażalenia powoda wzajemnego na postanowienie zawarte w pkt II. 1, 3, 4 wyroku Sądu Okręgowego w W. Oprócz wyżej opisanych sporów, pomiędzy Wnioskodawcą a S toczyło się również postępowanie sądowe w Niemczech, dotyczące tych samych wzorów wspólnotowych.

W dniu 30 marca 2018 r. Wnioskodawca oraz S zawarły ostatecznie porozumienie, które miało na celu zakończyć wszelkie spory sądowe zaistniałe między nimi oraz ustalić kwotę do zapłaty na rzecz S przez Wnioskodawcę. Na mocy porozumienia, przyjmując powyższe założenia Wnioskodawca oraz S ustaliły, co następujące:

Wnioskodawca zobowiązał się:
1. do dnia podpisania porozumienia, zaprzestać i nie rozpoczynać ponownie, gdziekolwiek na świecie, produkcji, handlu, reklamy, oferty sprzedaży oraz nie wykorzystywać, w zakresie ekonomicznym, modelu wyrobu X będącego przedmiotem wspomnianych sporów sądowych. Zobowiązanie to dotyczy wszystkich zakwestionowanych wersji modelu produkowanego przez Wnioskodawcę. W drodze odstępstwa od powyższych ustaleń, dopuszcza się, aby Wnioskodawca sprzedał posiadane zapasy wyrobu X do dnia 31 maja 2018 r., zachowując zysk;
2. do zniszczenia (czyniąc bezużytecznymi) do dnia 30 kwietnia 2018 r. wszystkich form do produkcji wyrobu X, i wysłania S dokumentacji fotograficznej do wskazanej daty;
3. do przekazania S do dnia 30 kwietnia 2018 r. kopii pisma, które zostało już wysłane do wszystkich klientów, w którym informuje się, że wyroby X zostały ostatecznie wycofane z rynku i że nie będą już sprzedawane przez Wnioskodawcę;
4. do pisemnego podania S do dnia 30 kwietnia 2018 r., kompletnej listy klientów, którym wyroby X były sprzedawane w przeszłości;
5. do zapłacenia na rzecz S, kwoty 6.500.000 €. Płatność tej kwoty zostanie zrealizowana w następujący sposób: 1.000.000 € do dnia 15 kwietnia 2018 r., 2.000.000 € do dnia 30 czerwca 2018 r., 2.000.000 € do dnia 30 sierpnia 2018 r., 1.500.000 € do dnia 31 października 2018 r. Płatności zostaną zrealizowane przelewem bankowym.

Kluczowym elementem dla rozstrzygnięcia czy czynność podlega opodatkowaniu jest fakt istnienia zgody, chociażby nieformalnej, na korzystanie z przedmiotu.

W przypadku, gdy rzecz została objęta w posiadanie przez podmiot nieuprawniony, a właściciel rzeczy dążąc do uregulowania stanu niezgodnego z jego wolą wytoczy przeciwko niemu powództwo o wydanie rzeczy, zasadne jest przyjęcie, że pomiędzy właścicielem i korzystającym bezumownie z tej rzeczy nie istnieje żaden jawny lub dorozumiany stosunek prawny (umowa), w ramach którego spełnione są świadczenia wzajemne.

W tej sytuacji świadczenie podatnika nieoparte na tytule prawnym wskazującym obowiązek świadczenia usług oraz wysokość wynagrodzenia – nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Świadczenie pieniężne wypłacone w takich okolicznościach z tego tytułu nie jest płatnością za świadczenie usługi, lecz rekompensatą za pozbawienie właściciela prawa do swobodnego dysponowania rzeczą i wynikłe z tego tytułu szkody.

Mając na uwadze przywołane regulacje i przedstawiony opis sprawy należy stwierdzić, że wypłacenie przez Wnioskodawcę przedmiotowej kwoty ma charakter czynności jednostronnej i nie wiąże się z otrzymaniem od S świadczenia wzajemnego w postaci świadczenia usług, w szczególności nie można uznać, że wyraził on zgodę na korzystanie przez Wnioskodawcę ze wzoru, za co należy mu się wynagrodzenie.

W rozpatrywanym przypadku nie mamy więc do czynienia z transakcją ekwiwalentną – świadczeniem w zamian za wynagrodzenie, gdyż otrzymana przez S kwota nie wiąże się z żadnym świadczeniem na rzecz Wnioskodawcy.

Zatem, odpowiadając na zadane przez Wnioskodawcę pytanie należy stwierdzić, że zawarcie przedmiotowego porozumienia i wypłata kwoty, o której mowa w przedstawionym stanie faktycznym, nie jest czynnością objętą regulacjami ustawy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy, w kwestii objętej pytaniem nr 1, jest prawidłowe.

Jednocześnie tutejszy organ informuje, że nie udziela się odpowiedzi na pytanie drugie, ponieważ Wnioskodawca oczekiwał na nie odpowiedzi wyłącznie w sytuacji uznania, że zawarcie przedmiotowego porozumienia i wypłata kwoty, o której mowa w przedstawionym stanie faktycznym, jest czynnością objętą regulacjami ustawy.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Odnosząc się do wyroków sądu administracyjnego oraz interpretacji indywidualnej powołanych przez Wnioskodawcę należy stwierdzić, że stanowią one rozstrzygnięcia w indywidualnych sprawach i tylko do nich się zawężają i w związku z tym nie mają mocy powszechnie obowiązującego prawa.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin