Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-1.4011.355.2018.1.KS1
z 4 września 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 2 lipca 2018 r. (data wpływu 4 lipca 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia wartości początkowej środka trwałego - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 lipca 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia wartości początkowej środka trwałego.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Dnia 19.12.2017 r. Wnioskodawca kupił jako osoba fizyczna samochód osobowy po zalaniu w trakcie huraganu w USA. Cena na fakturze opiewała na 14 tys. USD (ok. 52 tys. PLN).

Stan auta był tak słaby, że wymagało ono kosztownej odbudowy w Polsce.

Wnioskodawca w ramach importu opłacił cło, VAT i akcyzę jako osoba fizyczna, nie odzyskując naliczonego VAT-u.

Po odbudowie Wnioskodawca chciałby rozpocząć jego amortyzację (w ramach limitu 20 tys. euro) jako środek trwały.

Zanim Wnioskodawca przeprowadzi księgowania i zaliczy w koszty pierwszy odpis amortyzacyjny potrzebuje ustalić czy prawidłowo rozpozna wartość początkową ŚT.

Ponieważ w trakcie odbudowy Wnioskodawca nie planował wprowadzenia auta do ewidencji jako ŚT, nie zbierał paragonów i faktur od wszystkich dostawców części i usług. Dokumenty tego typu, które Wnioskodawca posiada, pokrywają zaledwie cząstkę poniesionych przez Wnioskodawcę wydatków (przeważnie gotówkowych).

W tej sytuacji Wnioskodawca chciałby rozpoznać wartość początkową swojego auta na podstawie średniej ceny sprzedaży podobnych samochodów obecnie (na VI 2018 r.) dostępnych na rynku lub nawet wg najniższej ze zidentyfikowanych cen (chcąc być po bezpiecznej stronie). Szukając aut porównywalnych Wnioskodawca przeanalizował zamieszczone oferty.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy takie ustalenie wartości początkowej będzie prawidłowe z punktu widzenia dalszych transakcji na tym aucie w przyszłości (odpisy amortyzacyjne dla celów księgowych, a finalnie sprzedaż auta)?

Zdaniem Wnioskodawcy, wartość początkowa auta, w związku z koniecznością jego półrocznej odbudowy i ponoszenia dużej liczby wydatków gotówkowych, nie będzie prawidłowa, gdyby zastosować podejście wynikające tylko z przepisów ustawy o rachunkowości, wedle których wartość początkowa ustalona byłaby tylko na bazie ceny zakupu i udokumentowanych wydatków. Ponieważ tak ustalona cena byłaby znacznie zaniżona w obliczu ceny rynkowej auta po jego odbudowie. Zasadne jest ustalenie jego wartości początkowej w drodze samodzielnego oszacowania jej przez podatnika na podstawie ofert aut podobnych na rynku w miesiącu rozpoznania środka trwałego (biorąc pod uwagę, że określenie wartości rynkowej na ten dzień byłoby bezpiecznie niższe, z uwagi na utratę wartości rynkowej aut z biegiem czasu, niż wartość tak samo ustalona, ale w oparciu o dane z miesiąca zakupu, które są obecnie już niedostępne).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zgodnie z generalną zasadą zawartą w cytowanym przepisie, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, to pomiędzy tym wydatkiem a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek tego typu, że poniesienie wydatku ma, lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu, zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów. Podatnik ma zatem możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wszelkich wydatków, pod warunkiem, że mają one związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma wpływ na wielkość osiągniętego przychodu.

Kosztem uzyskania przychodów, stosownie do art. 22 ust. 8 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zatem, aby dany składnik majątku był uznany za środek trwały musi:

• stanowić własność lub współwłasność podatnika,
  

• zostać nabyty lub wytworzony we własnym zakresie przez podatnika,
  

• być kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania,
  

• jego przewidywany okres używania być dłuższy niż rok,
  

-być wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością albo oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przy czym uznaje się, że składnik majątku spełnia kryterium kompletności, jeżeli jest wyposażony we wszystkie elementy umożliwiające jego funkcjonowanie, zgodnie z przeznaczeniem. Natomiast sformułowanie „zdatny do użytku" należy rozumieć jako możliwość faktycznego oraz prawnego użytkowania.

Stosownie do art. 22d ust. 2 ww. ustawy, składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

W myśl art. 22f ust. 3 ww. ustawy odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zgodnie z art. 22h-22m, gdy wartość początkowa środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 10 000 zł. W przypadku gdy wartość początkowa jest równa lub niższa niż 10 000 zł, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22d ust. 1, mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 22h-22m albo jednorazowo - w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, albo w miesiącu następnym.

Podstawą dokonywania odpisów amortyzacyjnych jest wartość początkowa środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych.

Zgodnie bowiem z art. 22h ust. 1 cyt. ustawy odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Zasady ustalania wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, która stanowi podstawę obliczenia odpisów amortyzacyjnych określa art. 22g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do przepisu art. 22g ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie odpłatnego nabycia - cenę ich nabycia.

Za cenę nabycia, w myśl art. 22g ust. 3 powyższej ustawy, uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku.

W świetle powyższego, na cenę nabycia składa się cena uiszczona sprzedawcy za składnik majątku oraz koszty związane z zakupem, tj. wszystkie wydatki, które powstały w bezpośrednim związku z odpłatnym nabyciem.

Określając cenę nabycia należy również zwrócić uwagę, że warunek kompletności i zdatności do użytku musi zostać spełniony najpóźniej w dniu przyjęcia środka trwałego do używania. Komplet-ność środka trwałego oznacza, że stanowi on funkcjonalną całość, jest zupełny, całkowity i da się wykorzystać samodzielnie. Z kolei, środek trwały zdatny do użytku to taki środek, który jest przy-datny w danej działalności, właściwy i odpowiedni do funkcji jakie ma spełniać. Zatem warunek kompletności i zdatności do użytku musi zostać spełniony najpóźniej w dniu przyjęcia środka trwałego do używania.

Tak więc, uznać należy, że warunek stanu kompletnego i zdatnego do użytku (na potrzeby działal-ności gospodarczej) - zakupionego samochodu, o którym mowa we wniosku osiągnięto dopiero po zakończeniu prac związanych z jego naprawą.

Tym samym, wszystkie udokumentowane wydatki poniesione przez podatnika w związku z przystosowaniem samochodu do stanu umożliwiającego jego wykorzystanie na potrzeby działalność gospodarczej, są składnikami wartości początkowej tj. zwiększają wartość początkową tego środka trwałego.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w szczególnych sytuacjach zezwalają również na odstąpienie od ogólnych zasad ustalania wartości początkowej zakupionego albo wytworzonego środka trwałego.

Stosownie do art. 22g ust. 8 ww. ustawy, jeżeli nie można ustalić ceny nabycia środków trwałych lub ich części nabytych przez podatników przed dniem założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu, o których mowa w art. 22n, wartość początkową tych środków przyjmuje się w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez podatnika, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia.

Powyższy przepis przewiduje wprawdzie możliwość ustalenia wartości początkowej zakupionego (odpłatnie nabytego) środka trwałego na podstawie wyceny dokonanej przez podatnika, ale tylko w przypadku, gdy nie można ustalić jego ceny nabycia.

Możliwość ustalenia wartości początkowej środka trwałego w drodze wyceny dokonanej przez podatnika stanowi sytuację szczególną, wyjątek od obowiązującej zasady ustalania tejże wartości według ceny nabycia. Niemożność ustalenia wartości początkowej środka trwałego zgodnie z ww. generalną zasadą winna mieć przy tym charakter obiektywny, a więc dotyczyć np. tych sytuacji, w których podatnik w żaden sposób nie może ustalić ceny nabycia.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że dnia 19.12.2017 r. Wnioskodawca kupił jako osoba fizyczna samochód osobowy po zalaniu w trakcie huraganu. Cena na fakturze opiewała na 14 tys. USD (ok. 52 tys. PLN). Stan auta był tak słaby, że wymagało ono kosztownej odbudowy w Polsce. Wnioskodawca w ramach importu opłacił cło, VAT i akcyzę jako osoba fizyczna, nie odzyskując naliczonego VAT-u. Po odbudowie Wnioskodawca chciałby rozpocząć jego amortyzację (w ramach limitu 20 tys. Euro) jako środek trwały. W trakcie odbudowy Wnioskodawca nie planował wprowadzenia auta do ewidencji jako ŚT, nie zbierał paragonów i faktur od wszystkich dostawców części i usług. Dokumenty tego typu, które Wnioskodawca posiada, pokrywają zaledwie cząstkę poniesionych przez Wnioskodawcę wydatków (przeważnie gotówkowych).

Z powyższego wynika zatem, że w przedmiotowej sprawie nie mamy do czynienia z sytuacją, w której ustalenie ceny nabycia środka trwałego (samochodu osobowego) nie jest możliwe, ponieważ Wnioskodawca będzie posiadał dokument (fakturę, umowę kupna-sprzedaży) potwierdzający zakup ww. samochodu osobowego i określającą cenę jego zakupu. Z tej też przyczyny cena zakupu tego samochodu będzie wartością znaną, co wyklucza możliwość zastosowania art. 22g ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W takiej sytuacji, istnieje bowiem możliwość ustalenia wartości pojazdu na podstawie ceny jego zakupu. Należy tu ponadto wziąć pod uwagę, że od momentu zakupu tego pojazdu, do dnia przyjęcia go do używania w prowadzonej działalności gospodarczej upłynie niewielki okres czasu, samochód bowiem zakupiono w dniu 19.12.2017 r., a Wnioskodawca już planuje wykorzystywanie tego samochodu w Jego działalności gospodarczej.

Mając na względzie powołane wyżej przepisy oraz przedstawiony opis zdarzenia przyszłego, należy stwierdzić, że wartość początkową nabytego przez Wnioskodawcę w drodze kupna samo-chodu, stanowi cena jego zakupu powiększona o udokumentowane koszty związane z jego naprawą naliczone do dnia przekazania samochodu do używania.

Końcowo należy wskazać, że art. 23 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wprowadza ograniczenie kwotowe odpisów amortyzacyjnych od samochodu osobowego. Zgodnie z tym przepisem nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia samochodu osobowego, dokonywanych według zasad określonych w art. 22a-22o, w części ustalonej od wartości samochodu przewyższającej równowartość 20.000 euro przeliczonej na złote według kursu średniego euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia przekazania samochodu do używania.

Ponieważ w ocenie Wnioskodawcy przysługuje Mu prawo do ustalenia wartości początkowej pojazdu na podstawie ceny rynkowej z dnia przyjęcia środka trwałego do używania, Jego stanowisko w ww. kwestii uznano za nieprawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji indywidualnej.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.