Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-2.4011.346.2018.4.JG1
z 10 września 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 7 czerwca 2018 r. (data wpływu 14 czerwca 2018 r.) uzupełnionym pismem (data nadania 31 lipca 2018 r., data wpływu 7 sierpnia 2018 r.) na wezwanie organu z dnia 12 lipca 2018 r. znak 0114-KDIP3-2.4011.346.2018.1.JG1 o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych realizacji umowy koprodukcyjnej w wyniku uwzględnienia zażalenia z dnia 14 sierpnia 2018 r. (data wpływu 16 sierpnia 2018 r.) na postanowienie o pozostawieniu wniosku bez rozpatrzenia z dnia 7 sierpnia 2018 r. znak: 0114-KDIP3-2.4011.346.2018.2.JG1 – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 czerwca 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych realizacji umowy koprodukcyjnej.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), w związku z czym Organ podatkowy pismem z dnia 12 lipca 2018 r., nr 0114-KDIP3-2.4011.346.2018.1.JG1 (doręczonym w dniu 24 lipca 2018 r.) wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Jednocześnie w dniu 7 sierpnia 2018 r. wpłynęło uzupełnienie wniosku.

W dniu 7 sierpnia 2018 r. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej wydał dla Wnioskodawcy postanowienie nr 0114-KDIP3-2.4011.346.2018.2.JG1 o pozostawieniu wniosku z dnia 7 czerwca 2018 r. (data wpływu 14 czerwca 2018 r.) bez rozpatrzenia, stwierdzając, że w ustawowym terminie Wnioskodawca nie uzupełnił wniosku. Ww. postanowienie zostało doręczone w dniu 13 sierpnia 2018 r.

Wnioskodawca na postanowienie o pozostawieniu wniosku bez rozpatrzenia z dnia 7 sierpnia 2018 r., nr 0114-KDIP3-2.4011.346.2018.2.JG1 wniósł pismem z dnia 14 sierpnia 2018 r. (data wpływu 16 sierpnia 2018 r.) zażalenie.

Po rozpatrzeniu przedmiotowego zażalenia Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej postanowieniem z dnia 10 września 2018 r., nr 0114-KDIP3-2.4011.346.2018.3.JG1 uchylił w całości zaskarżone postanowienie z dnia 7 sierpnia 2018 r., nr 0114-KDIP3-2.4011.346.2018.2.JG1.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Jako osoba fizyczna nie prowadząca działalności gospodarczej Wnioskodawca zawarł umowę koprodukcyjną, której przedmiotem jest wyprodukowanie filmu fabularnego (dalej jako Film). Dla celów realizacji Filmu, jako jeden z jego koproducentów, Wnioskodawca wniósł tak zwany wkład rzeczowy w postaci przysługujących Wnioskodawcy wartości niematerialnych, w zamian za co, po wyprodukowaniu Filmu, Wnioskodawca uzyska prawa do części Filmu, proporcjonalnie do oszacowanej w umowie wartości wniesionego przez Niego wkładu rzeczowego w stosunku do całości kosztorysu Filmu. Zawarta przez Wnioskodawcę umowa jest umową warunkową w tym znaczeniu, iż nie można przewidzieć, czy Film zostanie zrealizowany, gdyż to zależy od wielu obiektywnych czynników, na które producent oraz żaden z koproducentów nie mają wpływu. Umowa przewiduje w tym zakresie zwolnienie z obowiązków wzajemnych świadczeń oraz rozliczenie możliwych do ustalenia kosztów.

Na wniesiony przez Wnioskodawcę wkład rzeczowy do Filmu składają się następujące wartości niematerialne:

1. zgoda na wykorzystywanie wizerunku własnego Wnioskodawcy oraz Jego zmarłego rodzica w zakresie niezbędnym do produkcji Filmu oraz działań służących jego reklamie,
2. zgoda na posługiwanie się znakiem towarowym stanowiącym pseudonim artystyczny zmarłego rodzica Wnioskodawcy w celach związanych z Filmem,
3. zgoda na wykorzystanie w Filmie artystycznych wykonań ściśle określonych utworów słowno-muzycznych, wykonanych przez zmarłego rodzica Wnioskodawcy.
   
   

Zgodnie z zawartą umową koprodukcyjną, Film oraz jego elementy stanowią wspólną własność producenta i koproducentów, w częściach odpowiednio do wniesionej wartości poszczególnych wkładów na jego produkcję w stosunku do całości kosztów tej produkcji. Prawa do Filmu obejmują prawa do nieograniczonego w czasie i przestrzeni rozporządzania Filmem na poszczególnych polach eksploatacji, takich jak wyświetlanie czy zwielokrotnianie.

W umowie koprodukcyjnej określono, iż momentem wymiany wzajemnych świadczeń pomiędzy stronami jest data odbioru Filmu, przyjęta umownie jako zespół czynności podejmowanych na przeglądzie kolaudacyjnym, na którym producent oraz koproducenci podejmują decyzje o jego przyjęciu lub określają zakres koniecznych zmian wraz ze wskazaniem terminu ich realizacji. Po odbiorze Filmu, producent wystawi na Wnioskodawcę fakturę VAT dokumentującą przeniesienie przysługujących mu praw do części Filmu.

Zgodnie z umową koprodukcyjną, po wyprodukowaniu Filmu, jako współuprawniony, Wnioskodawca będzie czerpał korzyści z jego eksploatacji. Umowa koprodukcji określa procentowo udział Wnioskodawcy we wpływach z eksploatacji całego Filmu na poszczególnych polach eksploatacji.

Do zawierania umów z użytkownikami Filmu oraz do poboru przychodów z eksploatacji Filmu uprawniony jest producent. Następnie producent zobowiązany jest do wypłaty na rzecz poszczególnych koproducentów, w tym Wnioskodawcy, przypadającej poszczególnym koproducentom części tych przychodów.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku).

Czy przeniesienie przez producenta na rzecz Wnioskodawcy części praw do całości Filmu powoduje powstanie wobec niego obowiązku podatkowego z tytułu osiągnięcia dochodów z praw majątkowych zgodnie z art. 18 u.p.d.o.f.?

Zdaniem Wnioskodawcy, realizacja postanowień zawartych w umowie koprodukcyjnej w zakresie, w jakim dotyczy przeniesienia na Wnioskodawcę części praw do Filmu po jego faktycznym wyprodukowaniu, nie powoduje powstania obowiązku podatkowego z tytułu uzyskania przez niego dochodów z praw majątkowych, określonych w art. 18 u.p.d.o.f. Zdarzenie to nie spowoduje uzyskania przez Wnioskodawcę statusu podatnika w rozumieniu art. 7 ustawy Ordynacja podatkowa.

Obowiązek podatkowy wynikający z art. 18 u.p.d.o.f. zrealizuje się dopiero po uzyskaniu przez Wnioskodawcę pożytków z eksploatacji Filmu oraz dokonania przez producenta wypłaty na Jego rzecz przypadającego mu udziału w przychodach związanych z eksploatacją Filmu.

W przedstawionym stanie faktycznym wniesienie przez Wnioskodawcę wkładu rzeczowego celem przyczynienia się do wyprodukowania Filmu oraz uzyskania przez niego praw do części Filmu po jego wyprodukowaniu, nie spowoduje powstania obowiązku podatkowego z art. 18 u.p.d.o.f. Czynności te, w ocenie Wnioskodawcy nie stanowią czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, nie mieszczą się one bowiem w katalogu zdarzeń mieszczących się w treści art. 18 u.p.d.o.f..

W analizowanym stanie faktycznym działania podejmowane w ramach umowy koprodukcyjnej zmierzają do wykreowania dzieła audiowizualnego w postaci Filmu, z którego następnie producent oraz wszyscy koproducenci zamierzają czerpać korzyści w postaci wynagrodzenia otrzymywanego od osób trzecich za akty eksploatacji Filmu. Zastrzec należy, iż celem gospodarczym umowy koprodukcji nie jest zwykła, typowa wymiana dóbr pomiędzy producentem a koproducentami. Żaden z tych podmiotów nie jest zainteresowany uzyskiwaniem korzyści wyłącznie z zaangażowania własnych wkładów rzeczowych, ale z ich specyficznego przetworzenia w procesie produkcji filmowej na zupełnie nową jakość, zarówno w ujęciu prawnym jak i artystycznym i finansowym.

W proces ten zaangażowany jest producent oraz wielu koproducentów. Produkcja filmowa prowadzi do powstania wielostronnych, wzajemnych relacji podmiotów współtworzących Film, nakierowanych na ukończenie dzieła audiowizualnego, jego utrwaleniu w ostatecznej formie oraz podjęcia czynności zmierzających do jego gospodarczej eksploatacji. Produkcja filmowa nie stanowi natomiast działań, które można by rozpatrywać jednostkowo, wyłącznie poprzez pryzmat wybranej konkretnej umowy koprodukcji. Jest to swoisty konglomerat umów o wyraźnie sprecyzowanym celu gospodarczym. Nadmienić należy, iż koproducent zyskuje także pewien wpływ na ostateczny kształt artystyczny powstającego dzieła, co dodatkowo przemawia za koniecznością rozpatrywania umowy koprodukcji za umowę o jakościowo odmiennym celu, aniżeli prosta wymiana dóbr pomiędzy producentem a poszczególnym koproducentem.

Każdy z przyszłych współwłaścicieli Filmu zamierza uzyskiwać w przyszłości dochody z jego eksploatacji. Celem umów koprodukcji jest zatem czerpanie korzyści z całego Filmu, a nie wyłącznie z obciążenia składników majątkowych stanowiących przedmiot wkładu rzeczowego do produkcji Filmu. W konsekwencji zasadne jest przyjęcie, iż przeniesienie na Wnioskodawcę przez producenta części praw do Filmu w wykonaniu umowy koprodukcji nie stanowi czynności opodatkowanej podatkiem dochodowym od osób fizycznych. W związku z tym, po stronie producenta nie powstanie także obowiązek poboru zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych. Wynika to wprost z faktu, iż do powstania obowiązku płatnika z art. 41 ust.1 u.p.d.o.f. konieczne jest w pierwszej kolejności ustalenie, czy powstał obowiązek podatkowy u osoby uzyskującej dane świadczenie i czy może ona mieć status podatnika.

Podnieść należy, iż powyższe stanowisko znajduje swe uzasadnienie w treści art. 8 ust.1 u.p.d.o.f. Zgodnie z tym przepisem, przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych, określa się u każdego podatnika proporcjonalnie do jego udziału w zysku. Przepis ten zawiera w sobie także normę nakazującą zaliczenie tych przychodów do poszczególnego źródła przychodów, zgodnie z art. 10 ust.1 u.p.d.o.f.

Treść art. 8 ust.1 u.p.d.o.f. pozwala na przyjęcie poglądu, iż dopiero powstanie przychodów ze współwłasności lub wspólnego przedsięwzięcia, czyli dopiero po uzyskaniu pożytków powstających z takich składników majątkowych, stanowi przychód podatkowy w rozumieniu ustawy. Przychód ten następnie należy prawidłowo zakwalifikować do odpowiedniego źródła przychodów.

Działania podatników zmierzające do powstania składników majątkowych wskazanych w art. 8 ust.1 u.p.d.o.f. należy ocenić jako działania neutralne podatkowo. Same w sobie nie wiążą się z powstaniem przychodu podatkowego, a jedynie zmierzają do tego, aby taki przychód mógł w ogóle w przyszłości powstać. Mają one charakter zbliżony do nakładów o charakterze inwestycyjnym, tworzących źródło przychodów w rozumieniu art. 10 ust.1 u.p.d.o.f.

Umowa koprodukcji opisana w niniejszym wniosku mieści się w pojęciu wspólnego przedsięwzięcia, o jakim mowa w art. 8 ust. 1 u.p.d.o.f. Wspólne przedsięwzięcie w analizowanym stanie faktycznym polega na podjęciu złożonego zespołu czynności faktycznych i prawnych zmierzających do wyprodukowania Filmu. Efektem tych działań będzie powstanie dzieła audiowizualnego, podlegającego ochronie zgodnie z przepisami ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Dopiero wtedy możliwa staje się jego gospodarcza eksploatacja oraz uzyskiwanie przychodów podlegających opodatkowaniu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 7 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) podatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, podlegająca na mocy ustaw podatkowych obowiązkowi podatkowemu.

Stosownie zaś do art. 5 pkt 5 ustawy z dnia 30 czerwca 2005 r. o kinematografii (Dz. U. z 2018 r., poz. 597, z późn. zm.), koproducent filmu to podmiot, który wspólnie z producentem organizuje, prowadzi i ponosi odpowiedzialność za produkcję filmu lub który współfinansuje produkcję filmu oraz nabywa współudział w autorskich prawach majątkowych.

Przepis art. 5 pkt 6 ww. ustawy o kinematografii stanowi natomiast, że producent filmu to osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna, o której mowa w art. 33^¹ § 1 Kodeksu cywilnego, która podejmuje inicjatywę, faktycznie organizuje, prowadzi i ponosi odpowiedzialność za kreatywny, organizacyjny i finansowy proces produkcji filmu.

W świetle przepisu art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1191, z późn. zm.) prawo autorskie przysługuje twórcy, o ile ustawa nie stanowi inaczej.

Ustawa o prawie autorskim i prawach pokrewnych w rozdziale 6 zawiera przepisy szczególne dotyczące utworów audiowizualnych. Z przepisu art. 69 ww. ustawy wynika, że współtwórcami utworu audiowizualnego są osoby, które wniosły wkład twórczy w jego powstanie, a w szczególności: reżyser, operator obrazu, twórca adaptacji utworu literackiego, twórca stworzonych dla utworu audiowizualnego utworów muzycznych lub słowno muzycznych oraz twórca scenariusza.

Ponadto na podstawie przepisu art. 70 ust. 1 ww. ustawy domniemywa się, że producent utworu audiowizualnego nabywa na mocy umowy o stworzenie utworu albo umowy o wykorzystanie już istniejącego utworu wyłączne prawa majątkowe do eksploatacji tych utworów w ramach utworu audiowizualnego jako całości.

Z kolei przechodząc na grunt ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stwierdzić należy, że zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r. poz. 1509) przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe.

Art. 9 ust. 1 ww. ustawy stanowi, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

1. Przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.
2. Wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2-2c, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.
   2a. Wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:
   
   1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia - według cen stosowanych wobec innych odbiorców;
   2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione - według cen zakupu;
   3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku - według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;
   4. w pozostałych przypadkach - na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.
   2b. Jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika.
   
   
   

Z kolei zgodnie z art. 18 ww. ustawy za przychód z praw majątkowych uważa się w szczególności przychody z praw autorskich i praw pokrewnych w rozumieniu odrębnych przepisów, praw do projektów wynalazczych, praw do topografii układów scalonych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również z odpłatnego zbycia tych praw.

Jak wynika z przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego oraz jego uzupełnienia wynika, że Wnioskodawca zawarł umowę koprodukcyjną, której przedmiotem jest wyprodukowanie filmu fabularnego. Dla celów realizacji Filmu, jako jeden z jego koproducentów, Wnioskodawca wniósł tak zwany wkład rzeczowy w postaci przysługujących Wnioskodawcy wartości niematerialnych, w zamian za co, po wyprodukowaniu Filmu, Wnioskodawca uzyska prawa do części Filmu, proporcjonalnie do oszacowanej w umowie wartości wniesionego przez Niego wkładu rzeczowego w stosunku do całości kosztorysu Filmu. Zawarta przez Wnioskodawcę umowa jest umową warunkową w tym znaczeniu, iż nie można przewidzieć, czy Film zostanie zrealizowany, gdyż to zależy od wielu obiektywnych czynników, na które producent oraz żaden z koproducentów nie mają wpływu. Zgodnie z zawartą umową koprodukcyjną, Film oraz jego elementy stanowią wspólną własność producenta i koproducentów, w częściach odpowiednio do wniesionej wartości poszczególnych wkładów na jego produkcję w stosunku do całości kosztów tej produkcji. Po odbiorze Filmu, producent wystawi na Wnioskodawcę fakturę VAT dokumentującą przeniesienie przysługujących mu praw do części Filmu. Do zawierania umów z użytkownikami Filmu oraz do poboru przychodów z eksploatacji Filmu uprawniony jest producent. Następnie producent zobowiązany jest do wypłaty na rzecz poszczególnych koproducentów, w tym Wnioskodawcy, przypadającej poszczególnym koproducentom części tych przychodów.

W świetle powyższego należy uznać, że w przedstawionym zdarzeniu przyszłym mamy do czynienia ze wspólnym przedsięwzięciem, w którym strony wspólnie, poprzez wkład pracy, wkład finansowy i rzeczowy tworzą wspólne dzieło. Własność tego dzieła przysługuje im w odpowiednich proporcjach, zgodnie z przysługującym im prawem zawartym w umowie. Wkładem tym, ze strony Wnioskodawcy, są przekazane producentowi przysługujące Wnioskodawcy wartości niematerialne celem wykorzystania ich we wspólnym przedsięwzięciu, w zamian za co, po wyprodukowaniu Filmu, Wnioskodawca uzyska prawa do części Filmu, proporcjonalnie do oszacowanej w umowie wartości wniesionego przez Niego wkładu rzeczowego w stosunku do całości kosztorysu Filmu. Zawarta przez Wnioskodawcę umowa jest umową warunkową w tym znaczeniu, iż nie można przewidzieć, czy Film zostanie zrealizowany. Umowa przewiduje w tym zakresie zwolnienie z obowiązków wzajemnych świadczeń oraz rozliczenie możliwych do ustalenia kosztów. Tym samym realizacja postanowień zawartych w umowie koprodukcyjnej w zakresie, w jakim dotyczy przeniesienia na Wnioskodawcę części praw do Filmu po jego faktycznym wyprodukowaniu, nie powoduje powstania obowiązku podatkowego z tytułu uzyskania przez niego dochodów z praw majątkowych, określonych w art. 18 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznano za prawidłowe.

Zastrzec jednak należy, że tut. Organ podatkowy dokonał oceny prawnej stanowiska Wnioskodawcy tylko w zakresie objętym treścią zadanego pytania interpretacyjnego. W związku z tym, nie odniósł się do stanowiska Wnioskodawcy w zakresie obowiązków poboru zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych przez producenta i wynikających z tego obowiązków płatnika.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.