Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP2-2.4010.267.2018.1.AM
z 19 września 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 11 czerwca 2018 r. (data wpływu 19 czerwca 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów finansowania dłużnego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 czerwca 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów finansowania dłużnego.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka S.A. (dalej: Wnioskodawca lub Spółka) jest polskim podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych (dalej: CIT) działającym w branży chemicznej. Spółka jest rezydentem podatkowym w Polsce.

Rok podatkowy Spółki jest równy rokowi kalendarzowemu.

W związku z prowadzoną działalnością, Spółka nabywa lub wytwarza we własnym zakresie środki trwałe oraz nabywa wartości niematerialne i prawne, które będą podlegały amortyzacji podatkowej.

Zakup lub wytworzenie środków trwałych/wartości niematerialnych i prawnych może się odbywać ze środków własnych Spółki albo z wykorzystaniem finansowania zewnętrznego. W szczególności Spółka może wykorzystywać środki finansowe pozyskane na podstawie umowy kredytu bankowego lub na podstawie umów pożyczek zawartych z innymi podmiotami (w tym z podmiotami z Grupy). Do tej pory, Spółka nie zaciągała zobowiązań w celu sfinansowania wskazanych aktywów wykorzystywanych w działalności. Nie można jednak wykluczyć takiej sytuacji w przyszłości.

W związku z faktem korzystania z finansowania zewnętrznego, Spółka może ponosić koszty pozyskania tego finansowania oraz koszty związane z korzystaniem z tych środków finansowych. Przedmiotowe wydatki mogą być poniesione lub naliczone do dnia oddania danego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania. W konsekwencji, zgodnie z przepisami ustawy o CIT, Spółka będzie zaliczała do wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, także koszty/wydatki, które spełniają definicję kosztów finansowania dłużnego wskazaną w art. 15c ust. 12 ustawy o CIT.

Tak skalkulowana wartość początkowa danego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej będzie stanowiła podstawę dokonywania odpisów amortyzacyjnych zgodnie z właściwymi przepisami ustawy o CIT. Dokonywane odpisy amortyzacyjne, co do zasady będą stanowiły koszty uzyskania przychodów Spółki.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w przypadku środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji, do których wartości początkowej zaliczone zostaną koszty finansowania dłużnego, kosztem finansowania dłużnego w danym roku podatkowym będzie taka część odpisu amortyzacyjnego dokonywanego w tym roku od danego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, która odpowiada proporcji, w jakiej całość kosztów finansowania dłużnego zaliczona do wartości początkowej tego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej pozostaje w stosunku do całej wartości początkowej tego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej?

Zdaniem Wnioskodawcy.

W przypadku środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji, do których wartości początkowej zaliczone zostały koszty finansowania dłużnego, kosztem finansowania dłużnego w danym roku podatkowym będzie taka część odpisu amortyzacyjnego dokonywanego w tym roku od danego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, która odpowiada proporcji, w jakiej całość kosztów finansowania dłużnego zaliczona do wartości początkowej tego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej pozostaje w stosunku do całej wartości początkowej tego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej.

Uzasadnienie stanowiska własnego:

Zagadnienia ogólne

Zgodnie z art. 15c ust. 1 ustawy o CIT, podatnicy są obowiązani wyłączyć z kosztów uzyskania przychodów koszty finansowania dłużnego w części, w jakiej nadwyżka kosztów finansowania dłużnego przewyższa 30% kwoty odpowiadającej nadwyżce sumy przychodów ze wszystkich źródeł przychodów pomniejszonej o przychody o charakterze odsetkowym nad sumą kosztów uzyskania przychodów pomniejszonych o wartość zaliczonych w roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16a-16m ustawy o CIT, oraz kosztów finansowania dłużnego nieuwzględnionych w wartości początkowej środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej.

Przez nadwyżkę kosztów finansowania dłużnego rozumie się kwotę, o jaką poniesione przez podatnika koszty finansowania dłużnego, podlegające zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów w roku podatkowym, przewyższają uzyskane przez podatnika w tym roku podatkowym podlegające opodatkowaniu przychody o charakterze odsetkowym (art. 15c ust. 3 ustawy o CIT).

Zgodnie z art. 15c ust. 12 ustawy o CIT, przez koszty finansowania dłużnego rozumie się wszelkiego rodzaju koszty związane z uzyskaniem od innych podmiotów, w tym od podmiotów niepowiązanych, środków finansowych i z korzystaniem z tych środków, w szczególności odsetki, w tym skapitalizowane lub ujęte w wartości początkowej środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, opłaty i prowizje, premie, część odsetkową raty leasingowej, kary i opłaty za opóźnienie w zapłacie zobowiązań oraz koszty zabezpieczenia zobowiązań, w tym koszty pochodnych instrumentów finansowych, niezależnie na rzecz kogo zostały one poniesione.

Jak wynika z powyższego, przez koszty finansowania dłużnego rozumie się wszelkiego rodzaju koszty związane z uzyskaniem od innych podmiotów środków finansowych lub z korzystaniem z tych środków, w tym w szczególności odsetki od pożyczek lub kredytów.

Jak zostało wskazane w opisie zdarzenia przyszłego, ewentualne koszty finansowe, jakie będą ponoszone przez Spółkę w związku z nabywaniem lub wytwarzaniem środka trwałego/wartości niematerialnej i prawnej, które zgodnie z ustawą o CIT powinny być zaliczane do wartości początkowej, będą związane z uzyskaniem od innych podmiotów środków finansowych oraz z korzystaniem z tych środków. Tym samym, koszty finansowe ponoszone w powiązaniu z zakupem lub w trakcie realizacji danej inwestycji, będą spełniały definicję kosztów finansowania dłużnego wskazaną w art. 15c ust. 12 ustawy o CIT.

Przepis artykułu 15c ust. 12 ustawy o CIT wskazuje jednocześnie, że za koszty finansowania dłużnego uważa się również koszty finansowe skapitalizowane lub ujęte w wartości początkowej środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej.

Koszty finansowania dłużnego a odpisy amortyzacyjne

Zgodnie z art. 15c ust. 3 ustawy o CIT, przy kalkulacji nadwyżki kosztów finansowania dłużnego należy uwzględniać koszty finansowania dłużnego podlegające zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów w danym roku podatkowym oraz przychody o charakterze odsetkowym, które są przychodami podatkowymi w tym roku podatkowym.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanej części. Jednocześnie, zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są odpisy amortyzacyjne z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Odpisów dokonuje się od wartości początkowej.

Z kolei zgodnie z art. 16 g ust.1 pkt 1 i pkt 3 ustawy o CIT, za wartość początkową uważa się w razie odpłatnego nabycia aktywa – cenę jego nabycia, a w razie wytworzenia we własnym zakresie – koszt wytworzenia. W myśl ust. 3 i 4 tego przepisu, za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania aktywa do używania, a w szczególności o odsetki i prowizje. W przypadku wytworzenia, koszt wytworzenia także ma zostać powiększony o odsetki i prowizje naliczone do dnia przekazania środka trwałego do używania.

W świetle powyższego, wszelkie koszty finansowania dłużnego ponoszone w związku z nabyciem lub wytworzeniem we własnym zakresie środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, które zgodnie z przepisami ustawy o CIT zostaną zaliczone do wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, nie będą samodzielnie stanowiły kosztów uzyskania przychodów. Wydatki te natomiast zostaną zaliczone do kosztów podatkowych poprzez dokonywane odpisy amortyzacyjne od środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych.

Tym samym, wydatki spełniające definicję kosztów finansowania dłużnego, które zgodnie z przepisami ustawy o CIT zostaną zaliczone do wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, powinny być brane pod uwagę przy kalkulacji nadwyżki kosztów finansowania dłużnego, jako element odpisów amortyzacyjnych zaliczanych do kosztów podatkowych.

Uznanie części odpisu amortyzacyjnego za koszt finansowania dłużnego

Przepisy ustawy o CIT nie regulują wprost, w jaki sposób wartość danych odpisów amortyzacyjnych powinna być uwzględniania w kalkulacji nadwyżki kosztów finansowania dłużnego. W tym kontekście Spółka pragnie wskazać, iż odpisy amortyzacyjne nie zawierają wewnętrznego wyodrębnienia poszczególnych elementów składowych, jakie zostały uwzględnione w wartości początkowej danego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej.

Mając to na uwadze, w opinii Spółki, najbardziej prawidłowym podejściem będzie rozwiązanie zakładające, że w przypadku środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, do wartości początkowej których zaliczone zostaną koszty finansowania dłużnego, każdy odpis amortyzacyjny dokonywany od takiego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, będzie zawierał w sobie określoną część kosztów finansowania dłużnego. Część ta powinna być określona w takiej samej proporcji, w jakiej całość kosztów finansowania dłużnego zaliczonych do wartości początkowej pozostaje w stosunku do wartości początkowej środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej.

W kontekście powyższego, określenie wysokości kosztów finansowania dłużnego wynikających z dokonywanych odpisów amortyzacyjnych, powinno być dokonywane w następujących sposób:

• Spółka powinna obliczyć proporcję, w jakiej wartość kosztów finansowania dłużnego ujęta w wartości początkowej danego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, pozostaje w stosunku do wartości początkowej tego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej,
  

• każdy odpis amortyzacyjny dokonywany od takiego środka trwałego lub wartości niematerialnej lub prawnej, będzie stanowił koszt finansowania dłużnego w części odpowiadającej proporcji ustalonej w powyższy sposób.
  
  
  

Swoje stanowisko Spółka pragnie zaprezentować na następującym przykładzie:

Przykład:

Wartość początkowa ŚT - 100.000 zł.

Wartość kosztów finansowania dłużnego zaliczonych do wartości początkowej ŚT - 10.000 zł. Współczynnik kosztów finansowania dłużnego - 10%.

Roczna stawka amortyzacyjna - 20%.

Wartość rocznego odpisu amortyzacyjnego - 20.000 zł.

Wartość kosztów finansowania dłużnego uwzględnianych przy kalkulacji nadwyżki kosztów finansowania dłużnego w roku podatkowym, wyniesie: 20.000 zł x 10% = 2.000 zł

Podsumowując:

• koszty finansowania dłużnego ponoszone w związku z zakupem lub w toku realizacji inwestycji, które zaliczone zostaną do wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, będą co do zasady wpływały na wysokość ewentualnej nadwyżki kosztów finansowania dłużnego w danym roku, poprzez dokonywane odpisy amortyzacyjne od tych środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych,
  

• kosztem finansowania dłużnego w danym roku podatkowym będzie taka część odpisu amortyzacyjnego od danego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, która odpowiada proporcji, w jakiej wartość wszystkich kosztów finansowania dłużnego zawartych w wartości początkowej danego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, pozostaje do całej wartości początkowej tego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej.
  
  
  

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zasady kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów określają przepisy art. 15 oraz art. 16 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1036, z późn. zm.).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami.

Kosztami uzyskania przychodów są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Zatem, do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów.

Na mocy przepisów ustawy z dnia 27 października 2017 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz.U. z 2017 r., poz. 2175, dalej: „ustawa nowelizująca”) nastąpiła nowelizacja przepisów ograniczających wysokość zaliczanych do kosztów uzyskania przychodów odsetek (kosztów finansowania dłużnego).

W ramach implementacji dyrektywy Rady (EU) 2016/1164 z dnia 12 lipca 2016 r. ustanawiającej przepisy mające na celu przeciwdziałanie praktykom unikania opodatkowania, które mają bezpośredni wpływ na funkcjonowanie rynku wewnętrznego (dalej: „dyrektywa ATAD”), dokonano modyfikacji przepisów dotyczących tzw. niedostatecznej kapitalizacji (thin cap), tj. przepisów przeciwdziałających nadmiernemu finansowaniu podatników długiem, co skutkuje erozją bazy podatkowej w państwie siedziby spółki (art. 15c i art. 15ca ww. ustawy).

Zgodnie z art. 15c ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatnicy, o których mowa w art. 3 ust. 1, są obowiązani wyłączyć z kosztów uzyskania przychodów koszty finansowania dłużnego w części, w jakiej nadwyżka kosztów finansowania dłużnego przewyższa 30% kwoty odpowiadającej nadwyżce sumy przychodów ze wszystkich źródeł przychodów pomniejszonej o przychody o charakterze odsetkowym nad sumą kosztów uzyskania przychodów pomniejszonych o wartość zaliczonych w roku podatkowym do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16a-16m ww. ustawy, oraz kosztów finansowania dłużnego nieuwzględnionych w wartości początkowej środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej.

W myśl art. 15c ust. 3 przez nadwyżkę kosztów finansowania dłużnego rozumie się kwotę, o jaką poniesione przez podatnika koszty finansowania dłużnego, podlegające zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów w roku podatkowym, przewyższają uzyskane przez podatnika w tym roku podatkowym podlegające opodatkowaniu przychody o charakterze odsetkowym.

Koszty finansowania dłużnego to, zgodnie z ust. 12 artykułu 15c, wszelkiego rodzaju koszty związane z uzyskaniem od innych podmiotów, w tym od podmiotów niepowiązanych, środków finansowych i z korzystaniem z tych środków, w szczególności odsetki, w tym skapitalizowane lub ujęte w wartości początkowej środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, opłaty, prowizje, premie, część odsetkową raty leasingowej, kary i opłaty za opóźnienie w zapłacie zobowiązań oraz koszty zabezpieczenia zobowiązań, w tym koszty pochodnych instrumentów finansowych, niezależnie na rzecz kogo zostały one poniesione.

Jak wynika z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego w związku z prowadzoną działalnością, Spółka nabywa lub wytwarza we własnym zakresie środki trwałe oraz nabywa wartości niematerialne i prawne, które będą podlegały amortyzacji podatkowej. Zakup lub wytworzenie środków trwałych/wartości niematerialnych i prawnych może się odbywać z wykorzystaniem finansowania zewnętrznego. W związku z faktem korzystania z finansowania zewnętrznego, Spółka może ponosić koszty pozyskania tego finansowania oraz koszty związane z korzystaniem z tych środków finansowych. Przedmiotowe wydatki mogą być poniesione lub naliczone do dnia oddania danego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania.

W tym miejscu wyjaśnić należy, że środki trwałe oraz wartości niematerialne i prawne służą do osiągania przychodów przez wiele lat, w związku z czym ustawodawca zdecydował, że wydatki z nimi związane powinny być również rozliczane w dłuższym okresie czasu. Dlatego też kosztem uzyskania przychodów jest ich zużycie mierzone amortyzacją, czyli odpisami amortyzacyjnymi, dokonywanymi wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a – 16m tej ustawy, z uwzględnieniem art. 16 (art. 15 ust. 6 updop).

Na podstawie art. 15 ust. 6 updop, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Art. 16 ust. 1 updop zawiera katalog, w którym ustawodawca określił wydatki, które pomimo poniesienia ich przez podatnika w celu osiągnięcia przychodów bądź zabezpieczenia lub zachowania źródła przychodów, nie mogą być uznane za koszt uzyskania przychodów dla celów podatkowych.

Stosownie do art. 16a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

• budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
  

• maszyny, urządzenia i środki transportu,
  

• inne przedmioty
  

– o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W art. 16a ust. 1 powołanej ustawy, został przedstawiony katalog środków trwałych, podlegających amortyzacji, pod warunkiem, że będą one używane przez okres dłuższy niż rok oraz będą wykorzystywane na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Zgodnie z art. 16h ust. 1 pkt 1 updop, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 16k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji, z zastrzeżeniem art. 16e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 16 ust. 1 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych:

• w razie odpłatnego nabycia uważa się cenę ich nabycia, tj. kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku (art. 16g ust. 3 w zw. z art. 16g ust. 1 pkt 1);
  

• w razie wytworzenia we własnym zakresie uważa się koszt wytworzenia, tj. wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za prace wraz z pochodnymi, i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się: kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania (art. 16g ust. 1 pkt 2).
  
  
  

Spółka będzie wykorzystywała finansowanie zewnętrzne, w tym w szczególności w postaci kredytu bankowego lub pożyczek na zakup lub wytworzenie środków trwałych/wartości niematerialnych i prawnych. Poniesione koszty pozyskania tego finansowania oraz koszty związane z korzystaniem z tych środków mogą być poniesione lub naliczone do dnia oddania danego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania. W konsekwencji, w świetle powołanych powyżej przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, Spółka będzie zaliczała koszty finansowania zewnętrznego do wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych. Tak skalkulowana wartość początkowa będzie stanowiła podstawę dokonywania odpisów amortyzacyjnych.

Co do zasady, w celu obliczenia nadwyżki kosztów finansowania dłużnego należy zsumować wszystkie poniesione w danym okresie i zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, w tym poprzez odpisy amortyzacyjne, koszty finansowania dłużnego oraz wszystkie uzyskane w tym samym okresie przychody o charakterze odsetkowym.

Aby tego dokonać Wnioskodawca jest zobowiązany rozpoznać jaka część odpisu amortyzacyjnego, zaliczonego do kosztów uzyskania przychodów w danym okresie, odnosi się do poniesionych kosztów finansowania dłużnego.

Określenie wysokości kosztów finansowania dłużnego wynikających z dokonywanych odpisów amortyzacyjnych może zostać dokonane w sposób zaprezentowany przez Wnioskodawcę, tj. poprzez obliczenie proporcji, w jakiej wartość kosztów finansowania dłużnego ujęta w wartości początkowej danego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, pozostaje w stosunku do wartości początkowej tego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej. Każdy odpis amortyzacyjny dokonywany od takiego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, będzie stanowił koszt finansowania dłużnego w części odpowiadającej proporcji ustalonej w powyższy sposób.

Wskazać bowiem należy, że kosztem finansowania dłużnego w danym okresie będzie taka część odpisu amortyzacyjnego jaka odpowiada udziałowi całości kosztów finansowania dłużnego w całkowitej wartości początkowej środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej.

W świetle powyższego należy uznać za prawidłowe stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym:

• koszty finansowania dłużnego ponoszone w związku z zakupem lub w toku realizacji inwestycji, które zaliczone zostaną do wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, będą co do zasady wpływały na wysokość ewentualnej nadwyżki kosztów finansowania dłużnego w danym roku, poprzez dokonywane odpisy amortyzacyjne od tych środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych,
  

• kosztem finansowania dłużnego w danym roku podatkowym będzie taka część odpisu amortyzacyjnego od danego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, która odpowiada proporcji, w jakiej wartość wszystkich kosztów finansowania dłużnego zawartych w wartości początkowej danego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, pozostaje do całej wartości początkowej tego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej.
  
  
  

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.