Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT-1.4011.384.2018.RK
z 14 września 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy – przedstawione we wniosku z dnia 26 czerwca 2018 r. (data wpływu 2 lipca 2018 r.), uzupełnionym pismem z dnia 3 sierpnia 2018 r. (data wpływu 7 sierpnia 2018 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie prawa do zwrotu nienależnie zapłaconego podatku – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 lipca 2018 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych oraz podatku od towarów i usług.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 25 lipca 2018 r., Nr 0114-KDIP1-3.4012.348.2018.2.JG, Nr 0113-KDIPT2-1.4011.384.2018.1.RK, na podstawie art. 13 § 2a, art. 169 § 1 i § 2 w zw. z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 26 lipca 2018 r. (data doręczenia 30 lipca 2018 r.). Wnioskodawca uzupełnił powyższy wniosek pismem nadanym za pośrednictwem operatora pocztowego w dniu 6 sierpnia 2018 r., które wpłynęło w dniu 7 sierpnia 2018 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny (ostatecznie sformułowany w uzupełnieniu wniosku):

Wnioskodawca prowadzi od dnia 1 maja 1997 r. działalność gospodarczą w zakresie usług budowlanych. Przeważający kod PKD prowadzonej działalności to 43.22.Z. Formą opodatkowania jest podatek liniowy 19%. Jako rodzaj dokumentacji podatkowej dla celów działalności gospodarczej w 2012 r. oraz w 2018 r. Wnioskodawca wybrał podatkową księgę przychodów i rozchodów.

W dniu 15 lutego 2012 r. Wnioskodawca prowadzący działalność gospodarczą pod nazwą … zawarł z firmą X… Spółka jawna, umowę na wykonanie kotłowni technologicznej wraz z zakupem urządzeń w hali produkcji styropianu, tj. na wykonanie instalacji gazowej doziemnej i wewnętrznej, kotłowni parowej wraz ze stacją uzdatniania wody i kompleksowej instalacji pary wody i kanalizacji, zgodnie z dokumentacją techniczną w hali produkcyjnej styropianu, w miejscowości ….

W dniu 31 maja 2012 r. Wnioskodawca wystawił Firmie X …Spółka jawna fakturę końcową VAT nr …., opiewającą na kwotę 135 300,00 zł. Termin płatności, zgodnie z umową, upływał w dniu 15 czerwca 2012 r. Firma X …Spółka jawna dokonała częściowej zapłaty za fakturę VAT nr …. w dniu 18 lutego 2012 r. w kwocie 20 300 zł. Była zatem nadal zobowiązana do zapłaty z faktury VAT nr … kwoty 115 000,00 zł. Z uwagi na brak zapłaty, w dniu 8 marca 2013 r. Wnioskodawca wytoczył przeciwko Firmie X… Spółka jawna powództwo o zapłatę kwoty 115 000,00 zł.

Sąd Okręgowy w …wydał w dniu 5 kwietnia 2015 r. w sprawie … nakaz zapłaty zasądzający od Firmy X… Spółka jawna kwotę 115 000 zł. Ponieważ Firma X… Spółka jawna złożyła zarzuty od nakazu zapłaty i wniosła o powołanie biegłego sądowego, Sąd Okręgowy przeprowadził postępowanie dowodowe. Sąd Okręgowy, biorąc pod uwagę opinię biegłego, ustalił, że firma Wnioskodawcy wykonała roboty budowlane na mniejszą kwotę, niż wynika to z faktury VAT nr …. i uznał jedynie kwotę 44 613 zł i tę kwotę zasądził od Firmy X …Spółka jawna na Jego rzecz.

Wnioskodawca nie zgodził się z powyższym orzeczeniem i złożył apelację do sądu II instancji. Sąd Apelacyjny uznał za zasadną Jego apelację i podwyższył kwotę wynagrodzenia za wykonane roboty budowlane do kwoty 52 606,71 zł.

Stan faktyczny przedstawiony powyżej oznacza, że na podstawie prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego w … z dnia 5 kwietnia 2015 r., sygn. akt ..., zmienionego wyrokiem Sądu Apelacyjnego w … z dnia 30 listopada 2015 r., sygn. akt …, z dochodzonego częściowego roszczenia z faktury VAT nr …. w kwocie 115 000,00 zł Wnioskodawca otrzymał jedynie kwotę 52 606,71 zł. A tym samym doszło do nienależnego odprowadzenia podatku VAT w kwocie 21 504,07 zł i podatku dochodowego w kwocie 17 764,00 zł, zamiast 9 837,03 zł - podatku VAT i 8 126,00 zł - podatku dochodowego od wystawionej faktury VAT nr …. z dnia 31 maja 2012 r.

Faktura VAT nr …. została zaewidencjonowana w dokumentacji podatkowej z datą 31 maja 2012 r. z wartością 110 000 zł netto. Zaliczka na podatek dochodowy została odprowadzona dnia 20 listopada 2012 r. od całej kwoty, następnie rozliczona na koniec 2012 r., przy rozliczeniu rocznym. Faktura nie została skorygowana. O zwrot nadpłaty podatku dochodowego, Wnioskodawca chce ubiegać się od Urzędu Skarbowego poprzez złożenie korekty deklaracji za 2015 r. i zwrot na rachunek bankowy. Na chwilę obecną Firma X…Spółka jawna nie prowadzi żadnej działalności gospodarczej i jest w likwidacji. Z prowadzonych postępowań sądowych i egzekucyjnych wynika, że na chwilę obecną Firma X… Spółka jawna nie posiada majątku, z którego można zaspokoić roszczenie. Ponadto posiada jeszcze zadłużenie w kwocie …. zł wobec uprzywilejowanych wierzycieli: ZUS, Urząd Skarbowy, Urząd Marszałkowski, dla których … Urząd Skarbowy w … prowadzi postępowanie egzekucyjne.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku):

1. Czy Wnioskodawca może ubiegać się o zwrot nadpłaty podatku VAT (art. 89a ustawy od towarów i usług) z faktury VAT nr ….? Czy prawidłowo Wnioskodawca uznaje, że postępowanie sądowe o zapłatę wynagrodzenia wynikającego z wystawionej faktury VAT przerywa bieg przedawnienia, który wynosi 5 lat wynikający z ustawy Ordynacja podatkowa i biegnie on ponownie od daty wydania prawomocnego wyroku przez Sąd Apelacyjny w …, tj. od dnia 30 listopada 2015 r., a zatem Wnioskodawca może dokonać korekty deklaracji za 2015 r. uznając, że zachował termin przewidziany w art. 70 § 6 ustawy Ordynacja podatkowa?
2. Czy Wnioskodawca może ubiegać się o zwrot nadpłaty podatku dochodowego (art. 23 ust. 1 pkt 20 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) z faktury VAT nr ….? Czy prawidłowo Wnioskodawca uznaje, że postępowanie sądowe o zapłatę wynagrodzenia wynikającego z wystawionej faktury VAT przerywa bieg przedawnienia, który wynosi 5 lat, wynikający z ustawy Ordynacja podatkowa i biegnie on ponownie od daty wydania prawomocnego wyroku przez Sąd Apelacyjny w … tj. od dnia 30 listopada 2015 r., a zatem Wnioskodawca może dokonać korekty deklaracji za 2015 r. uznając, że zachował termin przewidziany w art. 70 § 6 ustawy Ordynacja podatkowa?
   
   

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest ocena stanowiska Wnioskodawcy w zakresie przedstawionego stanu faktycznego w odniesieniu do pytania Nr 2, dotyczącego podatku dochodowego od osób fizycznych. Natomiast w zakresie pytania oznaczonego Nr 1 w zakresie podatku od towarów i usług wydane zostało odrębne rozstrzygnięcie.

Zdaniem Wnioskodawcy, utracona kwota jest należna, ponieważ od pełnej kwoty faktury został odprowadzony podatek dochodowy. Jednakże Sąd wyrokiem zasądził na Jego korzyść jedynie część tej kwoty. W związku z powyższym w Urzędzie Skarbowym nastąpiła nadwyżka podatku dochodowego. Kwota utracona 62 393,29 zł brutto, 11 667,00 zł VAT, 50 726,29 netto. Odpis aktualizacyjny nie został dokonany, gdyż sprawa toczyła się od 2012 r. Sąd na początku zasądził całość kwoty, w związku z tym nie został sporządzony odpis, gdyż Wnioskodawca oczekiwał całości spłaty. Z powodu niespłacania, proces trwał długo, przez co termin na odpis minął.

Bieg terminu, zgodnie z ustawą Ordynacja podatkowa, biegnie od dnia 16 czerwca 2012 r. i przedawnia się z upływem 16 czerwca 2015 r. Jednakże z uwagi na fakt, że orzeczeniem Sądu Apelacyjnego z dnia 30 listopada 2015 r. skorygowano wysokość należności za wynagrodzenie z faktury VAT Nr …. do kwoty 52 606,71 zł, w tym kwoty 9 837,03 zł tytułem podatku VAT, bieg terminu zaczyna się od dnia 30 listopada 2015 r. i przedawnia się po 5 latach.

Zgodnie z art. 123 § 1 pkt 1 ustawy Kodeks cywilny, bieg terminu przedawnienia ulega przerwaniu m.in. przez każdą czynność przed sądem przedsięwziętą bezpośrednio w celu dochodzenia lub ustalenia albo zaspokojenia bądź zabezpieczenia roszczenia. Stosownie do art. 125 § 1 ustawy Kodeks cywilny, roszczenie stwierdzone prawomocnym orzeczeniem sądu lub innego organu powołanego do rozpoznawania spraw danego rodzaju albo orzeczeniem sądu polubownego, jak również roszczenie stwierdzone ugodą zawartą przed sądem albo przed sądem polubownym albo ugodą zawartą przed mediatorem i zatwierdzoną przez sąd, przedawnia się z upływem lat dziesięciu, chociażby termin przedawnienia roszczeń tego rodzaju był krótszy. Jeżeli stwierdzone w ten sposób roszczenie obejmuje świadczenia okresowe, roszczenie o świadczenia okresowe należne w przyszłości ulega przedawnieniu trzyletniemu. Wnioskodawca nie może zwrócić się do komornika o przekazanie podatku dochodowego w kwocie 9 638,00 zł (50 726,29 x 19%), gdyż nie posiada prawomocnego tytułu wykonawczego, który uprawniałby Go do żądania od komornika przekazania podatku dochodowego w kwocie 9 638,00 zł.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca dodał, że postąpi prawidłowo dokonując korekty deklaracji za 2015 r., gdyż postępowanie sądowe wytoczone przeciwko Firmie X Spółka jawna o zapłatę kwoty 115 000,00 zł przed Sądem Okręgowym w … przerwało bieg przedawnienia, wynikający z art. 70 ustawy Ordynacja podatkowa i biegnie on ponownie od daty wydania prawomocnego wyroku przez Sąd Apelacyjny w …, tj. od dnia 30 listopada 2015 r. Nie doszło zatem do przedawnienia uprawnienia do dokonania korekty deklaracji za 2015 r. i ubiegania się o zwrot nadpłaty podatku dochodowego, zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 20 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, źródłem przychodów jest pozarolnicza działalność gospodarcza.

Zgodnie z art. 5a pkt 6 ww. ustawy, ilekroć w ustawie jest mowa o działalności gospodarczej albo pozarolniczej działalności gospodarczej, oznacza to działalność zarobkową:

1. wytwórczą, budowlaną, handlową, usługową,
2. polegającą na poszukiwaniu, rozpoznawaniu i wydobywaniu kopalin ze złóż,
3. polegającą na wykorzystywaniu rzeczy oraz wartości niematerialnych i prawnych

− prowadzoną we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9.

Z powyższego wynika, że co do zasady, wszelkie przysporzenia majątkowe uzyskane w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, stanowią przychód z tej działalności, chyba że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych zalicza określony przychód do innego źródła niż pozarolnicza działalność gospodarcza.

Zgodnie z art. 14 ust. 1 ww. ustawy, za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Należy zatem przyjąć, że jeżeli w kwocie nieściągalnych wierzytelności, zawarty jest podatek od towarów i usług, to do kosztów uzyskania przychodów można zaliczyć wyłącznie wierzytelności w kwocie netto (tj. kwocie pomniejszonej o ten podatek) w wysokości, w jakiej zaliczono je do przychodów.

„Kwoty należne” to te przychody, które wynikają ze źródła przychodów, jakim jest działalność gospodarcza, i które w następstwie prowadzenia tej działalności stają się wymagalną wierzytelnością, choćby faktycznie środków z tego tytułu jeszcze nie uzyskano. Termin „kwota należna” jest w tym ujęciu tożsamy z pojęciem „wymagalne świadczenie (wierzytelność)”.

Zgodnie z art. 14 ust. 1m ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli korekta przychodu nie jest spowodowana błędem rachunkowym lub inną oczywistą omyłką, korekty dokonuje się poprzez zmniejszenie lub zwiększenie przychodów osiągniętych w okresie rozliczeniowym, w którym została wystawiona faktura korygująca lub, w przypadku braku faktury, inny dokument potwierdzający przyczyny korekty.

Dodatkowo art. 14 ust. 1n ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że jeżeli w okresie rozliczeniowym, o którym mowa w ust. 1m, podatnik nie osiągnął przychodów lub osiągnięte przychody są niższe od kwoty zmniejszenia, podatnik jest obowiązany zwiększyć koszty uzyskania przychodów o kwotę, o którą nie zostały zmniejszone przychody.

Natomiast art. 14 ust. 1o ww. ustawy wprowadza zastrzeżenie, że przepisów ust. 1m i 1n nie stosuje się, jeżeli korekta dotyczy przychodu związanego ze zobowiązaniem podatkowym, które uległo przedawnieniu.

Zgodnie z art. 14 ust. 2 pkt 7 ww. ustawy, przychodem z działalności gospodarczej są również wartość zwróconych wierzytelności, które zostały, zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 20, odpisane jako nieściągalne albo na które utworzono rezerwy zaliczone uprzednio do kosztów uzyskania przychodów.

W myśl art. 14 ust. 2a cyt. ustawy, w razie zwrotu części wierzytelności, o których mowa w ust. 2 pkt 7, przychód ustala się proporcjonalnie do udziału zwróconej części wierzytelności w jej ogólnej kwocie.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

• musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
  

• nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów,
  

• musi być należycie udokumentowany.
  
  

Stosownie do treści art. 23 ust. 1 pkt 20 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako nieściągalne, z wyjątkiem wierzytelności lub ich części, które uprzednio na podstawie art. 14 zostały zarachowane jako przychody należne, i których nieściągalność została udokumentowana w sposób określony w ust. 2.

Zgodnie z art. 23 ust. 2 cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za wierzytelności, o których mowa w ust. 1 pkt 20, uważa się te wierzytelności, których nieściągalność została udokumentowana:

1. postanowieniem o nieściągalności, uznanym przez wierzyciela jako odpowiadające stanowi faktycznemu, wydanym przez właściwy organ postępowania egzekucyjnego, albo
2. postanowieniem sądu o:
   1. oddaleniu wniosku o ogłoszenie upadłości, jeżeli majątek niewypłacalnego dłużnika nie wystarcza na zaspokojenie kosztów postępowania lub wystarcza jedynie na zaspokojenie tych kosztów, lub
   2. umorzeniu postępowania upadłościowego, jeżeli zachodzi okoliczność, o której mowa w lit. a), lub
   3. zakończeniu postępowania upadłościowego, albo
3. protokołem sporządzonym przez podatnika, stwierdzającym, że przewidywane koszty procesowe i egzekucyjne związane z dochodzeniem wierzytelności byłyby równe albo wyższe od jej kwoty.
   
   

W cytowanym przepisie art. 23 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ustawodawca dokonał ścisłego i wyczerpującego wyliczenia, jakimi środkami można dokumentować nieściągalność wierzytelności. Jest to wyliczenie kompletne, co oznacza, że jakikolwiek inny dokument niż wymieniony w tym przepisie nie może skutecznie udokumentować faktu nieściągalności wierzytelności.

Udokumentowanie nieściągalności wierzytelności w inny sposób niż wskazany w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie skutkuje powstaniem prawa do zaliczenia ich wartości do kosztów uzyskania przychodów.

Jednakże, aby wierzytelność mogła być uznana za nieściągalną i w konsekwencji zaliczona do kosztów uzyskania przychodów, z treści dokumentów wskazanych w powyższym przepisie (co do zasady) powinien wynikać fakt braku majątku dłużnika na zaspokojenie choćby części określonej wierzytelności.

Dodać jednocześnie należy, że możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako nieściągalne, które na podstawie art. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zostały zarachowane jako przychody należne, i których nieściągalność została udokumentowana w sposób przewidziany w art. 23 ust. 2 ww. ustawy, istnieje do momentu przedawnienia takiego zobowiązania.

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą od dnia 1 maja 1997 r. w zakresie usług budowlanych. Wnioskodawca zawarł ze Spółką jawną umowę na wykonanie kotłowni technologicznej wraz z zakupem urządzeń w hali produkcji styropianu. W dniu 31 maja 2012 r. Wnioskodawca wystawił Spółce fakturę końcową VAT nr …. opiewającą na kwotę 135 300,00 zł. Spółka dokonała płatności częściowej za fakturę VAT nr …. w dniu 18 lutego 2012 r. w kwocie 20 300 zł, i była nadal zobowiązana do zapłaty kwoty 115 000,00 zł. Wobec braku zapłaty, Wnioskodawca wytoczył przeciw Spółce powództwo do Sądu Okręgowego o zapłatę. Wyrokiem Sądu Okręgowego w … z dnia 5 kwietnia 2015 r., zmienionym wyrokiem Sądu Apelacyjnego w … z dnia 30 listopada 2015 r., zobowiązano Spółkę do zapłaty na rzecz Wnioskodawcy kwoty 52 606,71 zł. Doszło zatem do nienależnego odprowadzenia podatku dochodowego w kwocie 17 764,00 zł. Faktura VAT nr …. została zaewidencjonowana w dokumentacji podatkowej z datą 31 maja 2012 r. z wartością 110 000 zł netto. Faktura nie została skorygowana.

Mając na uwadze przedstawiony opis sprawy należy stwierdzić, że do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako nieściągalne, w świetle przepisu art. 23 ust. 1 pkt 20 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, konieczne jest wystąpienie łącznie obu przesłanek, tj. uprzednie zarachowanie wierzytelności jako przychodu należnego i udokumentowanie jej nieściągalności w sposób przewidziany w art. 23 ust. 2 ww. ustawy. Jak wynika z wniosku, Wnioskodawca nie dokonał odpisu wierzytelności jako nieściągalnej w podatkowej księdze przychodów i rozchodów, tak więc nie została spełniona jedna z przesłanek zawartych w art. 23 ust. 1 pkt 20 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, warunkujących zaliczenie ww. wierzytelności do kosztów uzyskania przychodu. Z wniosku nie wynika również, by Wnioskodawca udokumentował nieściągalność tej wierzytelności w sposób przewidziany w art. 23 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W związku z powyższym Wnioskodawca nie może ubiegać się o zwrot podatku dochodowego, wynikającego z faktury VAT nr ….., na podstawie art. 23 ust. 1 pkt 20 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy uznano za nieprawidłowe.

Końcowo wskazać należy, że niniejsza interpretacja odnosi się wyłącznie do analizy przepisu art. 23 ust. 1 pkt 20 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, będącego przedmiotem zapytania Wnioskodawcy, nie rozstrzyga natomiast o możliwości i skutkach podatkowych wystąpienia przez Wnioskodawcę do Organu podatkowego I instancji z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty, stosownie do Rozdziału 9 – Nadpłata ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.).

Ponadto należy zauważyć, że jak stanowi art. 70 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, zobowiązanie podatkowe przedawnia się z upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku.

W myśl art. 70 § 2 ustawy Ordynacja podatkowa, bieg terminu przedawnienia nie rozpoczyna się, a rozpoczęty ulega zawieszeniu:

1. od dnia wydania decyzji, o których mowa w art. 67a § 1 pkt 1 lub 2, do dnia terminu płatności odroczonego podatku lub zaległości podatkowej, ostatniej raty podatku lub ostatniej raty zaległości podatkowej;
2. od dnia wejścia w życie rozporządzenia w sprawie przedłużenia terminu płatności podatku, wydanego przez ministra właściwego do spraw finansów publicznych, do dnia upływu przedłużonego terminu.
   
   

Bieg terminu przedawnienia przerywa ogłoszenie upadłości. Po przerwaniu biegu terminu przedawnienia biegnie on na nowo od dnia następującego po dniu uprawomocnienia się postanowienia o ukończeniu postępowania upadłościowego (art. 70 § 3 ustawy Ordynacja podatkowa).

Jak stanowi art. 70 § 4 ustawy Ordynacja podatkowa, bieg terminu przedawnienia zostaje również przerwany wskutek zastosowania środka egzekucyjnego, o którym podatnik został zawiadomiony. Po przerwaniu biegu terminu przedawnienia biegnie on na nowo od dnia następującego po dniu, w którym zastosowano środek egzekucyjny.

W myśl art. 70 § 6 ustawy Ordynacja podatkowa, bieg terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego zostaje również zawieszony z dniem:

1. wszczęcia postępowania w sprawie o przestępstwo skarbowe lub wykroczenie skarbowe, jeżeli podejrzenie popełnienia przestępstwa lub wykroczenia wiąże się z niewykonaniem tego zobowiązania;
2. wniesienia skargi do sądu administracyjnego na decyzję dotyczącą tego zobowiązania;
3. wniesienia żądania ustalenia przez sąd powszechny istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa;
4. doręczenia postanowienia o przyjęciu zabezpieczenia, o którym mowa w art. 33d § 2, lub doręczenia zarządzenia zabezpieczenia w trybie przepisów o postępowaniu egzekucyjnym w administracji;
5. doręczenia zawiadomienia o przystąpieniu do zabezpieczenia w przypadkach określonych w art. 32a § 3 i art. 35 § 2 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2017 r., poz. 1201, 1475, 1954 i 2491 oraz z 2018 r., poz. 138 i 398).
   
   

W przedstawionych we wniosku okolicznościach nie zachodzą żadne z wymienionych w ustawie Ordynacja podatkowa okoliczności, które zawieszają, bądź też przerywają bieg terminu przedawnienia.

Ponadto w opisanym we wniosku zdarzeniu, zobowiązanie w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2012 r., stosownie do art. 70 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, przedawnia się z upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku, tj. 31 grudnia 2018 r.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy, że postępowanie sądowe o zapłatę wynagrodzenia wynikającego z wystawionej faktury VAT przerywa bieg przedawnienia, który wynosi 5 lat, wynikający z ustawy Ordynacja podatkowa i biegnie on ponownie od daty wydania prawomocnego wyroku przez Sąd Apelacyjny w …, tj. od dnia 30 listopada 2015 r., uznano za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Końcowo Organ zauważa, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretacje opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ustawy Ordynacja podatkowa, jest sam przepis prawa. Jeżeli zatem przedstawiony we wniosku stan faktyczny będzie różnił się od występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Zgodnie z art. 14na ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k - 14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w …, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.