Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-1.4011.377.2018.4.KU
z 19 września 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 19 czerwca 2018 r. (data wpływu 29 czerwca 2018 r.), uzupełnionym pismem z dnia 20 sierpnia 2018 r. (data wpływu 22 sierpnia 2018 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kwalifikacji do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na zakup wyposażenia/umeblowania mieszkań – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 czerwca 2018 r. do tutejszego Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych oraz podatku od towarów i usług.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 2 sierpnia 2018 r., Nr 0113-KDIPT1-1.4012.537.2018.1.WL, 0113-KDIPT2-1.4011.377.2018.1.KU, na podstawie art. 13 § 2a, art. 169 § 1 i § 2 w zw. z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 2 sierpnia 2018 r. (data doręczenia 17 sierpnia 2018 r.). Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek pismem z dnia 20 sierpnia 2018 r. (data wpływu 22 sierpnia 2018 r.), nadanym za pośrednictwem …. w dniu 21 sierpnia 2018 r.

We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie projektowania architektury budynków. Zamierza rozszerzyć profil prowadzonej działalności gospodarczej poprzez wprowadzenie do jej zakresu handlu mieszkaniami i lokalami użytkowymi, czyli wprowadzenie dodatkowo PKD 68.10.Z - „Kupno i sprzedaż nieruchomości na własny rachunek”. Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług oraz podatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych, opłacanego według stawki liniowej 19%. Działania Wnioskodawcy polegać będą na: nabywaniu na rynku wtórnym (od osób fizycznych lub podmiotów gospodarczych) mieszkań, budynków mieszkalnych lub lokali użytkowych, budynków niemieszkalnych (dalej zwanych wspólnie: „lokalami”), zakupie lokali bez podatku od towarów i usług, wykonaniu remontu lub ulepszenia nabytych lokali. W tym celu Wnioskodawca będzie ponosił wydatki udokumentowane fakturami, gdzie wyszczególniony będzie podatek od towarów i usług. Wydatki poniesione na remont/ulepszenie będą w różnych wysokościach. Mogą one przekroczyć 30% ceny zakupu tych lokali lub też nie. W ww. lokalach Wnioskodawca nie będzie prowadził działalności gospodarczej, nie będzie ich także wynajmował (nie będą to Jego środki trwałe). Przedmiotowe lokale będą przeznaczone wyłącznie do odsprzedaży po dokonaniu w nich remontu/ulepszenia, czyli będą stanowić towar handlowy. Po takim remoncie/ulepszeniu lokale będą sprzedawane nabywcom (w zależności od sytuacji różnego rodzaju nabywcom).

Wnioskodawca rozważa umeblowanie zakupionych lokali elementami trwałej zabudowy (kuchni - piekarnikiem, lodówką, czy korytarza szafami wnękowymi – np. typu komandor, pawlaczami, itd.) oraz wyposażenie ich w pewne elementy przenośne (np. meble, lampka nocna, łóżko, kanapa, telewizor, itd.). Ma to prowadzić do tego, że potencjalny nabywca kupi w pełni wyposażony lokal.

W piśmie z dnia 20 sierpnia 2018 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku, Wnioskodawca wskazał, że prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą od lipca 2009 r. Cena jednostkowa poszczególnych elementów wyposażenia/umeblowania będzie różna, w wartościach na tę chwilę nieznanych. Mogą to być ceny jednostkowe poniżej, jak i powyżej 10 000 zł. Zakupione elementy wyposażenia/umeblowania będą stanowiły dla Wnioskodawcy towar handlowy sensu largo, ponieważ będą sprzedane finalnemu odbiorcy, aczkolwiek:

• rzeczy niezwiązane na stałe z budynkiem (np. meble) będą stanowiły towar handlowy sensu stricto;
  

• elementy wyposażenia na stałe związane z budynkiem będą stanowiły materiał, który odda swoje właściwości głównemu przedmiotowi sprzedaży, czyli sprzedawanym lokalom.
  
  

Ponadto, Wnioskodawca nadmienił, że będzie zaliczać wydatki na zakup wyposażenia/umeblowania do kosztów uzyskania przychodów w chwili ich zakupu, ponieważ prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów. Jeżeli przedmiotowe lokale nie zostaną sprzedane do końca roku, w którym zostały poniesione wydatki na zakup wyposażenia/umeblowania, to wartość tych wydatków pomniejszy koszty podatkowe tego roku poprzez spis z natury. Końcowo wydatki te będą stanowić koszty podatkowe w roku uzyskania przychodu ze sprzedaży przedmiotowych lokali.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania, ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku:

1. Czy jeżeli wartość poniesionych przez Wnioskodawcę nakładów na remont/ulepszenie przekroczy 30% ceny zakupy lokali, to czy sprzedaż tych lokali po ich remoncie/ulepszeniu będzie zwolniona z podatku od towarów i usług, czy też będzie opodatkowana podatkiem od towarów i usług według właściwej stawki?
2. Czy jeżeli wartość poniesionych przez Wnioskodawcę nakładów na remont/ulepszenie nie przekroczy 30% ceny zakupy lokali, to czy sprzedaż tych lokali po ich remoncie/ulepszeniu będzie zwolniona z podatku od towarów i usług, czy też będzie opodatkowana podatkiem od towarów i usług według właściwej stawki?
3. Jak Wnioskodawca ma opodatkować podatkiem od towarów i usług sprzedawane wraz z lokalami elementy ich wyposażenia, opisane w zdarzeniu przyszłym?
4. Czy w związku ze sprzedażą lokali wraz z wyposażeniem oraz umeblowaniem Wnioskodawca będzie mógł zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wartość zakupionego wyposażenia oraz umeblowania?
   
   

Przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej jest ocena stanowiska Wnioskodawcy w zakresie pytania Nr 4, dotyczącego kwalifikacji do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na zakup wyposażenia/umeblowania mieszkań. Natomiast w zakresie pozostałych pytań wydane zostaną odrębne rozstrzygnięcia.

Zdaniem Wnioskodawcy (przedstawionym ostatecznie w uzupełnieniu wniosku), ponieważ ze sprzedaży elementów wyposażenia/umeblowania wraz z lokalami uzyska przychody, to na podstawie art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, będzie mógł zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów zakup wyposażenia/umeblowania.

W ocenie Wnioskodawcy, zachodzić będzie klasyczny związek przyczynowo–skutkowy, o którym mowa w art. 22 ust. 1 ww. ustawy i dlatego omawiane wydatki będą stanowić koszty uzyskania przychodów Wnioskodawcy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Kwalifikując zatem wydatek w koszty podatkowe trzeba stwierdzić, że spełnia on dwa warunki: wydatek musi być poniesiony w celu uzyskania przychodu lub zabezpieczenia albo zachowania źródła przychodów oraz nie może to być wydatek wymieniony w zamkniętym katalogu negatywnym, o którym jest mowa w przepisie art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Definicja kosztów uzyskania przychodów wskazuje ponadto, że kosztami mogą być wydatki o bardzo zróżnicowanej naturze, gdyż mogą to być wydatki bezpośrednio, jak również pośrednio związane z celem, jakim jest uzyskanie przychodu lub zabezpieczenie albo zachowanie źródła przychodów. W przypadku źródła przychodów, jakim jest odpłatne zbycie lokali przeznaczonych do dalszej odsprzedaży w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, można przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną sprzedażą, której celem jest osiągnięcie przychodów, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie projektowania architektury budynków. Zamierza rozszerzyć profil prowadzonej działalności gospodarczej poprzez wprowadzenie do jej zakresu handlu mieszkaniami i lokalami użytkowymi. Działania Wnioskodawcy polegać będą na nabywaniu na rynku wtórnym mieszkań, budynków mieszkalnych lub lokali użytkowych, czy budynków niemieszkalnych i wykonaniu w nich remontu. Wnioskodawca rozważa także umeblowanie zakupionych lokali elementami trwałej zabudowy (kuchni - piekarnikiem, lodówką, czy korytarza szafami wnękowymi – np. typu komandor, pawlaczami, itd.) oraz wyposażenie ich w pewne elementy przenośne (np. meble, lampka nocna, łóżko, kanapa, telewizor, itd.). W tym celu Wnioskodawca będzie ponosił wydatki udokumentowane fakturami. W ww. lokalach Wnioskodawca nie będzie prowadził działalności gospodarczej. Przedmiotowe lokale będą przeznaczone wyłącznie do odsprzedaży po dokonaniu w nich remontu/ulepszenia, czyli będą stanowić towar handlowy. Wnioskodawca zamierza zaliczać wydatki na zakup wyposażenia/umeblowania do kosztów uzyskania przychodów w chwili ich zakupu.

Stosownie do treści art. 22a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

– o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zatem, aby dany składnik majątku był uznany za środek trwały musi:

• stanowić własność lub współwłasność podatnika,
  

• zostać nabyty lub wytworzony we własnym zakresie przez podatnika,
  

• być kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania,
  

• jego przewidywany okres używania być dłuższy niż rok,
  

• być wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością albo oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
  
  

Przy czym uznaje się, że składnik majątku spełnia kryterium kompletności, jeżeli jest wyposażony we wszystkie elementy umożliwiające jego funkcjonowanie, zgodnie z przeznaczeniem. Natomiast sformułowanie „zdatny do użytku” należy rozumieć jako możliwość faktycznego oraz prawnego użytkowania.

Jednakże należy podkreślić, że przy klasyfikacji danego składnika majątku do środków trwałych lub towarów handlowych decydujące znaczenie ma przeznaczenie określonego składnika majątku. Jeżeli podatnik zamierza w przyszłości sprzedać nabytą uprzednio nieruchomość i z takim zamiarem zostanie ona przekazana na potrzeby tej działalności, to winna być ona uznana za towar handlowy. Jeżeli natomiast, nieruchomość ma być wykorzystywana na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej, stanowi środek trwały.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

1. nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
2. nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,
3. ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych

- wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d, oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia;

W myśl natomiast art. 22g ust. 17 ww. ustawy, jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1, 3-9 i 11-15, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 10 000 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 10 000 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Jak wynika z treści wniosku Wnioskodawca zamierza nabywać na rynku wtórnym mieszkania, budynki mieszkalne lub lokale użytkowe, czy budynki niemieszkalne i wykonać w nich remont. Wnioskodawca rozważa także umeblowanie zakupionych lokali elementami trwałej zabudowy (kuchni - piekarnikiem, lodówką, czy korytarza szafami wnękowymi – np. typu komandor, pawlaczami, itd.) oraz wyposażenie ich w pewne elementy przenośne (np. meble, lampka nocna, łóżko, kanapa, telewizor, itd.). W tym celu Wnioskodawca będzie ponosił wydatki udokumentowane fakturami.

W myśl powołanych powyżej przepisów, mając na uwadze przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe należy stwierdzić, że przedmiotowe lokale mieszkalne nie stanowią środków trwałych, a tym samym wydatków poniesionych na ich remont i wyposażenie, nie należy klasyfikować jako wydatków na ulepszenie środka trwałego.

Zgodnie z art. 24a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, spółki cywilne osób fizycznych, spółki jawne osób fizycznych oraz spółki partnerskie wykonujące działalność gospodarczą, są obowiązane prowadzić podatkową księgę przychodów i rozchodów, zwaną dalej „księgą”, z zastrzeżeniem ust. 3 i 5, albo księgi rachunkowe, zgodnie z odrębnymi przepisami w sposób zapewniający ustalenie dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, w tym za okres sprawozdawczy, a także uwzględniać w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacje niezbędne do obliczania wysokości odpisów amortyzacyjnych, zgodnie z przepisami art. 22a-22o.

Z wyżej przytoczonego przepisu wynika obowiązek prowadzenia przez osoby prowadzące działalność gospodarczą podatkowej księgi przychodów i rozchodów lub ksiąg rachunkowych. W księgach tych podatnik obowiązany jest ewidencjonować przychody i koszty mające wpływ na ustalenie podstawy opodatkowania i wysokość należnego podatku.

W myśl art. 24 ust. 2 zdanie pierwsze ww. ustawy, u podatników osiągających dochody z działalności gospodarczej i prowadzących księgi przychodów i rozchodów, dochodem z działalności jest różnica pomiędzy przychodem w rozumieniu art. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a kosztami uzyskania powiększona o różnicę pomiędzy wartością remanentu końcowego i początkowego towarów handlowych, materiałów (surowców) podstawowych i pomocniczych, półwyrobów, produkcji w toku, wyrobów gotowych, braków i odpadków, jeżeli wartość remanentu końcowego jest wyższa niż wartość remanentu początkowego, lub pomniejszona o różnicę pomiędzy wartością remanentu początkowego i końcowego, jeżeli wartość remanentu początkowego jest wyższa.

Tym samym w remanencie początkowym oraz końcowym podatnik zobowiązany jest ująć wartość towarów handlowych. Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera definicji wyżej wskazanych pojęć. Ich wyjaśnienie można odnaleźć w przepisach rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz. U. z 2017 r., poz. 728, z późn. zm.). Z uwagi na fakt, że prowadzenie podatkowej księgi przychodów i rozchodów jest uproszczoną formą ewidencjonowania zdarzeń gospodarczych związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą, konieczne jest przestrzeganie w sposób ścisły zasad wynikających z treści przepisów wskazanego powyżej rozporządzenia.

Jak wskazano w treści wniosku planowane wyposażenie lokali przeznaczonych na sprzedaż w elementy trwałej zabudowy (kuchni - piekarnikiem, lodówką, czy korytarza szafami wnękowymi – np. typu komandor, pawlaczami, itd.) oraz wyposażenie ich w pewne elementy przenośne (np. meble, lampka nocna, łóżko, kanapa, telewizor, itd.). sprzęt AGD, meble kuchenne, rolety wpłynie na zwiększenie atrakcyjności i konkurencyjności sprzedawanych na rynku nieruchomości lokali mieszkalnych.

Mając na uwadze powyższe, należy stwierdzić, że wydatki związane z planowanym wyposażeniem lokali przeznaczonych do dalszej odsprzedaży w ramach prowadzonej działalności gospodarczej w zakresie kupna i sprzedaży lokali na własny rachunek, mają na celu uzyskanie przychodów z tej działalności. Wobec tego – o ile zostały właściwie udokumentowane – spełniają kryteria określone w art. 22 ust. 1 ustawy, przez co można zaliczyć je do kosztów uzyskania przychodów.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Jednocześnie Organ zauważa, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretacje opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ustawy Ordynacja podatkowa jest sam przepis prawa. Jeżeli zatem przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe będzie różniło się od występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie rzeczywiście zaistniałego zdarzenia przyszłego.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego na dzień wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), przepisów art. 14k - 14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.