Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL1-1.4012.502.2018.2.SJ
z 25 września 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 5 lipca 2018 r. (data wpływu 11 lipca 2018 r.) uzupełnionym pismem z 13 września 2018 r. (data wpływu 20 września 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

• wskazania, czy dłużnik z tytułu licytacyjnej sprzedaży nieruchomości będzie podatnikiem podatku od towarów i usług – jest prawidłowe,
• określenia stawki podatku dla sprzedaży nieruchomości w drodze licytacji komorniczej – jest nieprawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 11 lipca 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie wskazania, czy dłużnik z tytułu licytacyjnej sprzedaży nieruchomości będzie podatnikiem podatku od towarów i usług oraz określenia stawki podatku dla sprzedaży nieruchomości w drodze licytacji komorniczej. Wniosek uzupełniono 20 września 2018 r. o doprecyzowanie opisu sprawy oraz o dowód uiszczenia brakującej należnej opłaty za wydanie interpretacji indywidualnej.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym prowadzi postępowanie egzekucyjne przeciwko dłużnikowi Sp. z o.o. z nieruchomości stanowiącej lokal niemieszkalny składający się z jednej sali, pomieszczenia technicznego, pomieszczenia socjalnego, pomieszczenia sanitarno-higienicznego, ubikacji, przedsionku oraz przynależnej piwnicy o łącznej pow. 212,90 m². Lokal ten położony jest w A, dla którego prowadzona jest księga wieczysta. Dla terenu, na którym zlokalizowana jest wyceniana nieruchomość brak jest aktualnego planu zagospodarowania przestrzennego. Wg Studium Uwarunkowań i Kierunków Zagospodarowania Przestrzennego miasta, teren objęty wyceną znajduje się w jednostce przestrzennej I – „X” obejmujący historyczne centrum miasta z Rynkiem miejskim i lokacyjnym układem ulic, Obszar podlega intensywnym procesom rewaloryzacyjnym i rewitalizacyjnym. Dotychczasowa funkcja nie ulega zmianie, jak również charakter reprezentacyjnego centrum miasta. Ze względu na przewagę funkcji usługowych tworzy tzw. „wielofunkcyjny obszar centralny”. Komornik dokonał zajęcia przedmiotowej nieruchomości w dniu 23 stycznia 2018 r.

W dniu 14 maja 2018 r. komornik dokonał opisu i oszacowania ww. nieruchomości, wskazując w treści protokołu opisu i oszacowania, że kwota oszacowania jest kwotą netto, do której będzie doliczony podatek VAT w stawce aktualnie obowiązującej, tj. 23%.

Budynek, w którym położony jest przedmiotowy lokal mieszkalno-użytkowy wybudowano na początku XX wieku. Budynek eksploatowany jest przez ok. 115 lat.

Dłużnik nabył przedmiotową nieruchomość na mocy aktu notarialnego z dnia 10 marca 2014 r. Wspólnicy Spółki Cywilnej sprzedali na rzecz Sp. z o.o. (wówczas z siedzibą w B), przedmiotowy lokal niemieszkalny za cenę 904.122,57 zł w tym 23% podatku VAT, tj. 169.063,57 zł. Stawający do aktu notarialnego oświadczyli, że sprzedaż jest opodatkowana podatkiem od towarów i usług i nie jest z tego podatku zwolniona. Dłużnikowi przysługiwało prawo do odliczenia podatku VAT. Z informacji uzyskanej od Naczelnika Urzędu Skarbowego w C (wówczas właściwego) dłużnik dokonywał odliczeń podatku VAT w kwotach wyższych niż wynika z umowy sprzedaży nieruchomości.

Dłużnik nie prowadził działalności w przedmiotowej nieruchomości. Lokal był przez dłużnika wynajmowany osobom trzecim. Według PKD kod działu działalności dłużnika to 43 – wykonywanie instalacji wodno-kanalizacyjnych, cieplnych, gazowych i klimatyzacyjnych.

Właściwym uprzednio organem podatkowym dla dłużnika był Naczelnik Urzędu Skarbowego w C, a ostatnio złożoną deklaracją był formularz VAT-7 złożony w dniu 2 grudnia 2015 r. Następnie właściwym organem podatkowym dla dłużnika był Naczelnik Urzędu Skarbowego D, a dłużnik złożył ostatnią deklarację VAT-7 w dniu 9 września 2016 r. Obecnie właściwym organem podatkowym jest Naczelnik Urzędu Skarbowego w E. W urzędzie tym dłużnik figuruje od 1 stycznia 2017 r. w tym czasie dłużnik nie składał żadnych deklaracji. Z odpowiedzi na zapytanie, czy przy zakupie nieruchomości dłużnik dokonał odliczenia podatku VAT od tej nieruchomości, Urząd Skarbowy poinformował, że nie były przeprowadzane kontrole w ww. spółce, i bez przeprowadzenia kontroli podatkowej/czynności sprawdzających, brak możliwości sprawdzenia czy spółka dokonała odliczeń należnego VAT od zakupionej nieruchomości. Z dniem 29 czerwca 2017 r. dłużnik został wykreślony z rejestru VAT w trybie art. 96 ust. 9a pkt 7 ustawy o ptu.

Dłużnik nie jest obecnie zarejestrowany jako podatnik VAT.

Komornik poinformował, że nie jest w posiadaniu innych informacji dotyczących stanu faktycznego.

W uzupełnieniu do wniosku Zainteresowany wskazał, że: dłużnik Sp. z o.o. nie ponosił nakładów w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym na ulepszenie przedmiotowej nieruchomości. Najemca nieruchomości również nie ponosił nakładów w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym na ulepszenie przedmiotowej nieruchomości.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy w momencie sprzedaży nieruchomości przez komornika (wystawienia stosownych faktur VAT) dłużnik będzie podatnikiem podatku od towarów i usług?
2. W przypadku uznania, że dłużnik jest podatnikiem podatku od towarów i usług: czy wystawione przez komornika faktury VAT dokumentujące sprzedaż przedmiotowych nieruchomości powinny zawierać VAT wg stawki 23%?
3. Czy do ceny nabycia uzyskanej ze sprzedaży nieruchomości dłużnika stanowiącej lokal niemieszkalny składający się z jednej sali, pomieszczenia technicznego, pomieszczenia socjalnego, pomieszczenia sanitarno-higienicznego, ubikacji, przedsionku oraz przynależnej piwnicy o łącznej pow. 212,90 m², powinien zostać doliczony podatek VAT i w jakiej stawce?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 1 i 2

W przedmiotowej sprawie sprzedaż komornicza nieruchomości dotyczy majątku podmiotu gospodarczego, jakim jest dłużnik i w dacie sprzedaży nieruchomości tego dłużnika (oraz wystawienia stosownej faktury VAT przez komornika sądowego) będzie on czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Komornik sądowy wystawiając faktury z tytułu sprzedaży nieruchomości, powinien je wystawić w imieniu i na rzecz dłużnika. W wystawionych fakturach VAT powinien wykazać VAT (wg stawki 23%).

Ad. 3

Do ceny uzyskanej ze sprzedaży należy doliczyć i odprowadzić podatek VAT w stawce 23%.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest:

• prawidłowe – w zakresie wskazania, czy dłużnik z tytułu licytacyjnej sprzedaży nieruchomości będzie podatnikiem podatku od towarów i usług oraz
• nieprawidłowe – w zakresie określenia stawki podatku dla sprzedaży nieruchomości w drodze licytacji komorniczej.
  
  

Zgodnie z dyspozycją art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą – opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy – przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Towarami są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 ustawy).

Natomiast przez sprzedaż należy rozumieć odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów – art. 2 pkt 22 ustawy.

W świetle powyższych przepisów, nieruchomość lokalowa spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jej sprzedaż stanowi dostawę towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy.

Nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług musi być wykonana przez podatnika.

W świetle zapisów art. 15 ust. 1 ustawy – podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – zgodnie z ust. 2 powołanego artykułu – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zgodnie z treścią art. 18 ustawy – organy egzekucyjne określone w ustawie z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2016 r., poz. 599, z późn. zm.) oraz komornicy sądowi wykonujący czynności egzekucyjne w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania cywilnego są płatnikami podatku od dostawy, dokonywanej w trybie egzekucji, towarów będących własnością dłużnika lub posiadanych przez niego z naruszeniem obowiązujących przepisów.

Definicja płatnika została zawarta w art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) – zgodnie z którym, płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Przepis art. 30 § 1 ww. ustawy stanowi, że płatnik, który nie wykonał obowiązków określonych w art. 8, odpowiada za podatek niepobrany lub podatek pobrany a niewpłacony.

W świetle cyt. wyżej przepisów, płatnikami podatku od towarów i usług (czyli podmiotami zobowiązanymi do obliczania, poboru podatku od podatnika i wpłaty podatku na konto organu podatkowego) mogą być organy egzekucyjne oraz komornicy sądowi. Sytuacja taka ma miejsce, gdy w wykonaniu czynności egzekucyjnych organy te dokonują dostawy towarów należących do podatnika lub przez niego posiadanych z naruszeniem przepisów. Sformułowanie „płatnikami” oznacza, że organy te nie stają się z tytułu wykonania powyższych czynności podatnikami podatku od towarów i usług, lecz pełnią jedynie rolę płatnika w odniesieniu do podatku należnego z tytułu sprzedanych (zlicytowanych) towarów należących do podatnika, w stosunku do którego toczy się postępowanie egzekucyjne.

Płatnik winien zatem wykonać trzy obowiązki: obliczyć podatek, pobrać go od podatnika oraz wpłacić organowi podatkowemu. Na gruncie VAT pobranie podatku od podatnika ma charakter specyficzny. Płatnik pobiera bowiem od nabywców ceny brutto, na cele zaś związane z egzekucją przeznacza jedynie kwoty netto uzyskane ze sprzedaży. Mamy tutaj do czynienia z pewną modyfikacją obowiązków płatnika (jest to jednak poniekąd uzasadnione charakterem podatku od towarów i usług jako podatku od obrotu).

Zaznaczenia wymaga, że komornik sądowy dokonuje transakcji w imieniu podatnika – dłużnika. Prowadzona przez niego sprzedaż towarów będących własnością dłużnika, będzie opodatkowana podatkiem od towarów i usług, gdy do rozliczenia tego podatku byłby zobowiązany dłużnik. Natomiast w przypadku, gdy powyższa czynność nie podlegałaby opodatkowaniu tym podatkiem lub byłaby od niego zwolniona, komornik sądowy nie będzie obowiązany do odprowadzenia podatku.

Tym samym komornik sądowy zobowiązany jest do przestrzegania przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz do uwzględnienia w trakcie sprzedaży licytacyjnej towarów okoliczności decydujących o jej opodatkowaniu podatkiem VAT.

Zgodnie z art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług – podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

Na podstawie art. 106b ust. 2 ustawy – podatnik nie jest obowiązany do wystawienia faktury w odniesieniu do sprzedaży zwolnionej od podatku na podstawie art. 43 ust. 1, art. 113 ust. 1 i 9 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3.

W myśl art. 106c ustawy – faktury dokumentujące dostawę towarów, o której mowa w art. 18, z tytułu której na dłużniku ciąży obowiązek podatkowy, wystawiają w imieniu i na rzecz dłużnika:

1. organy egzekucyjne określone w ustawie z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji;
2. komornicy sądowi wykonujący czynności egzekucyjne w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania cywilnego.
   
   

Z uwagi na powołane powyżej przepisy należy stwierdzić, że fakturę dokumentującą dokonanie sprzedaży wystawia podatnik, który tej sprzedaży dokonuje. Wyjątek stanowi jedynie przypadek, o którym mowa w art. 18 ustawy – dostawy towarów będących własnością dłużnika lub posiadanych przez niego z naruszeniem obowiązujących przepisów, wykonywanej w trybie egzekucji, gdzie płatnikami podatku od towarów i usług są organy egzekucyjne oraz komornicy sądowi. Przy czym fakturę w imieniu podatnika – dłużnika – wystawia organ egzekucyjny, bądź komornik sądowy dokonujący dostawy towarów będących własnością dłużnika lub posiadanych przez niego z naruszeniem obowiązujących przepisów, jeżeli na dłużniku ciąży obowiązek podatkowy związany z dostawą tych towarów. Zatem komornik sądowy zobowiązany jest do przestrzegania przepisów ustawy o podatku od towarów i usług i do uwzględnienia w trakcie sprzedaży licytacyjnej towarów okoliczności decydujących o jej opodatkowaniu podatkiem VAT.

Natomiast zgodnie z art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2018 r., poz. 1025, z późn. zm.) – przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Tak więc oddanie rzeczy innej osobie do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony na podstawie umowy najmu związane jest z wzajemnym świadczeniem najemcy polegającym na zapłacie umówionego czynszu. Z powyższego wynika, że umówiony między stronami czynsz jest wynagrodzeniem za możliwość korzystania z cudzej własności i stanowi świadczenie wzajemne należne za używanie lokalu przez jego najemcę.

Zatem biorąc pod uwagę powyższe przepisy należy stwierdzić, że najem wypełnia określoną w art. 15 ust. 2 ustawy definicję działalności gospodarczej, jeżeli wykonywany jest w sposób ciągły dla celów zarobkowych przez podmiot gospodarczy. Sam charakter stosunku prawnego, jaki kształtuje umowa najmu, wskazuje, że ma ona długotrwały charakter, a uzyskiwane korzyści z tego tytułu są w zasadzie stałe.

Odnosząc regulacje zawarte w art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy do art. 18 ustawy należy wskazać, że w przypadku, gdy dłużnik – właściciel danej nieruchomości jest podatnikiem podatku od towarów i usług, wówczas komornik jest płatnikiem podatku VAT z tytułu dostawy nieruchomości.

Z opisu sprawy wynika, że Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym prowadzi postępowanie egzekucyjne przeciwko dłużnikowi Sp. z o.o. z nieruchomości stanowiącej lokal niemieszkalny składający się z jednej sali, pomieszczenia technicznego, pomieszczenia socjalnego, pomieszczenia sanitarno-higienicznego, ubikacji, przedsionku oraz przynależnej piwnicy o łącznej pow. 212,90 m². Lokal ten położony jest w A, dla którego prowadzona jest księga wieczysta. Dla terenu, na którym zlokalizowana jest wyceniana nieruchomość brak jest aktualnego planu zagospodarowania przestrzennego. Komornik dokonał zajęcia przedmiotowej nieruchomości w dniu 23 stycznia 2018 r. W dniu 14 maja 2018 r. komornik dokonał opisu i oszacowania ww. nieruchomości, wskazując treści protokołu opisu i oszacowania, że kwota oszacowania jest kwotą netto, do której będzie doliczony podatek VAT w stawce aktualnie obowiązującej, tj. 23%. Budynek, w którym położony jest przedmiotowy lokal mieszkalno-użytkowy wybudowano na początku XX wieku. Budynek eksploatowany jest przez ok. 115 lat. Dłużnik nabył przedmiotową nieruchomość na mocy aktu notarialnego z dnia 10 marca 2014 r. Wspólnicy Spółki Cywilnej sprzedali na rzecz Sp. z o.o., przedmiotowy lokal niemieszkalny za cenę 904.122,57 zł w tym 23% podatku VAT, tj. 169.063,57 zł. Stawający do aktu notarialnego oświadczyli, że sprzedaż jest opodatkowana podatkiem od towarów i usług i nie jest z tego podatku zwolniona. Dłużnikowi przysługiwało prawo do odliczenia podatku VAT. Dłużnik nie prowadził działalności w przedmiotowej nieruchomości. Lokal był przez dłużnika wynajmowany osobom trzecim. Dłużnik nie jest obecnie zarejestrowany jako podatnik VAT. Jak wskazał Zainteresowany, dłużnik nie ponosił nakładów w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym na ulepszenie przedmiotowej nieruchomości. Najemca nieruchomości również nie ponosił nakładów w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym na ulepszenie przedmiotowej nieruchomości.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą m.in. kwestii ustalenia, czy w związku ze sprzedażą nieruchomości w drodze licytacji komorniczej dłużnik będzie podatnikiem podatku od towarów i usług.

Mając na uwadze opis sprawy w kontekście powołanych przepisów stwierdzić należy, że planowana dostawa w ramach postępowania egzekucyjnego nieruchomości – lokalu użytkowego, będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Bowiem przedmiotowa transakcja będzie dotyczyła towaru w rozumieniu ustawy oraz będzie dokonywana w imieniu i na rzecz podmiotu (dłużnika), objętego dyspozycją art. 15 ustawy jako wykonującego samodzielnie działalność gospodarczą, a więc będącego podatnikiem. Jak wynika z treści wniosku nieruchomość była wykorzystywana przez dłużnika na potrzeby działalności gospodarczej (najem na rzecz osób trzecich), opodatkowanej VAT. Z kolei, jak już wcześniej stwierdzono, najem (w tym najem nieruchomości) – odpowiada wskazanemu w art. 15 ust. 2 ustawy rodzajowi działalności gospodarczej polegającej na wykorzystywaniu towarów w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Wobec tego, skoro przedmiotowa nieruchomość była wykorzystywana do prowadzenia działalności gospodarczej, to z tytułu transakcji sprzedaży tej nieruchomości, dłużnik będzie występować w charakterze podatnika w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy. Czynność ta będzie zatem podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 7 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

W tym zakresie uznano stanowisko Wnioskodawcy za prawidłowe.

Stawka podatku – zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy – wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednakże, na podstawie art. 146a pkt 1 ustawy – w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Przy czym, zarówno w treści ustawy, jak i przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi, bądź zwolnienie od podatku, a także określił warunki stosowania tych obniżonych stawek i zwolnień.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone między innymi w art. 43 ustawy. Wskazać należy, że w art. 43 ust. 1 pkt 10 i pkt 10a ustawy, ustawodawca przewidział zwolnienie od podatku VAT dla dostawy nieruchomości zabudowanych spełniających określone w przepisach warunki.

I tak, według art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy – zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

1. dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
2. pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.
   
   

Przez pierwsze zasiedlenie – na podstawie art. 2 pkt 14 ustawy – rozumie się oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

1. wybudowaniu lub
2. ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.
   
   

Jak wynika z powyższych uregulowań, zwolnienie wynikające z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, stosuje się w odniesieniu do dostawy całości lub części budynków, budowli, jeżeli w stosunku do nich doszło do pierwszego zasiedlenia, przy czym okres pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą nie jest krótszy niż 2 lata. Wykluczenie z tego zwolnienia następuje w sytuacjach, gdy dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim oraz w sytuacji, gdy od momentu pierwszego zasiedlenia do chwili sprzedaży nie minęły co najmniej 2 lata.

Należy zwrócić uwagę, że przepisy Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 str. 1, z późn. zm.), posługują się pojęciem „pierwszego zasiedlenia”, jednakże nie definiują tego pojęcia oraz nie wprowadzają dodatkowych warunków go określających.

Zgodnie z art. 12 ust. 2 zdanie drugie Dyrektywy 2006/112/WE Rady – państwa członkowskie mogą określić szczegółowe zasady stosowania kryterium, o którym mowa w ust. 1 lit. a), do przebudowy budynków oraz zdefiniować pojęcie „gruntu związanego z budynkiem”. Tym samym państwa członkowskie mają możliwość określenia szczegółowych zasad stosowania kryterium pierwszego zasiedlenia jedynie w odniesieniu do sprecyzowanej kategorii czynności, tj. przebudowy budynków.

W konsekwencji zarówno zgodnie z przepisami Dyrektywy 2006/112/WE oraz w świetle utrwalonego w tej materii orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej pierwsze zasiedlenie budynku należy rozumieć szeroko jako „pierwsze zajęcie budynku, używanie”. W efekcie, aby w tej sytuacji można było mówić o pierwszym zasiedleniu, musi dojść do zajęcia budynku, jego używania, w tym również na potrzeby własnej działalności gospodarczej.

Należy zauważyć, że w kwestii rozumienia definicji pierwszego zasiedlenia wypowiedział się Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z 14 maja 2015 r. o sygn. I FSK 382/14. Sąd w wyroku tym stwierdził, że: „(…) definicja „pierwszego zasiedlenia (zajęcia)” zawarta w dyrektywie 112 ma charakter autonomiczny. Zatem nie było konieczne jej definiowanie w ustawie o VAT, poza przypadkami wskazanymi w treści art. 12 ust. 2 zdanie drugie dyrektywy 112 czyli przebudowy budynku”.

Analiza przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, regulujących wyżej wskazane prawo do zwolnienia od podatku dostaw budynków, budowli lub ich części, prowadzi do wniosku, że w odniesieniu do tych towarów istotne jest każdorazowe kompleksowe zbadanie okoliczności towarzyszących dostawie danego obiektu. Zauważyć bowiem należy, że stosowanie zwolnień od podatku ma charakter wyjątkowy i nie podlega ani wykładni rozszerzającej, ani zawężającej, natomiast możliwość wychodzenia poza wykładnię literalną jest niedopuszczalna. W efekcie, podatnik uprawniony jest do zastosowania ww. preferencji, gdy charakter dokonywanych przez niego czynności, w sposób jednoznaczny i niebudzący wątpliwości, wyczerpuje znamiona ujęte w treści przepisu statuującego jego prawo do zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług.

Wobec powyższego, w celu ustalenia, czy w analizowanej sprawie zastosowanie znajdzie zwolnienie od podatku, czy też czy też opodatkowanie stawką podstawową należy w pierwszej kolejności rozstrzygnąć, czy względem nieruchomości będącej przedmiotem wniosku nastąpiło pierwsze zasiedlenie.

Wnioskodawca wskazał, że przedmiotowa nieruchomość stanowiąca lokal niemieszkalny (składający się z jednej sali, pomieszczenia technicznego, pomieszczenia socjalnego, pomieszczenia sanitarno-higienicznego, ubikacji, przedsionku oraz przynależnej piwnicy o łącznej pow. 212,90 m²) została nabyta przez dłużnika w 2014 r. i była przedmiotem najmu. Od nabycia przedmiotowej nieruchomości dłużnikowi przysługiwało prawo do odliczenia podatku VAT. Zarówno dłużnik, jak i najemca w trakcie użytkowania nie poczynili wydatków na jej ulepszenie w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiących co najmniej 30% wartości początkowej lokalu.

Z kolei, z przywołanych przepisów art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy wynika, że dostawa budynków, budowli lub ich części, co do zasady, korzysta ze zwolnienia od podatku VAT. Wykluczenie z tego zwolnienia następuje w sytuacjach gdy dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim oraz w sytuacji gdy od momentu pierwszego zasiedlenia nie minęły co najmniej dwa lata.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że dostawa przedmiotowej nieruchomości będzie mogła korzystać ze zwolnienia od podatku na podstawie przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, ponieważ pierwsze zasiedlenie miało już miejsce i od tego czasu upłynął okres dłuższy niż 2 lata. Ponadto, w stosunku do przedmiotowego lokalu nie dokonywano ulepszeń stanowiących co najmniej 30% jego wartości początkowej, od których przysługiwało dłużnikowi prawo do odliczenia. Zatem w przedmiotowej sprawie nie zachodzą wyłączenia ze zwolnienia od podatku – zawarte w art. 43 ust. 1 pkt 10 lit. a i b ustawy.

Podsumowując, biorąc pod uwagę powołane przepisy prawa oraz okoliczności analizowanej sprawy należy stwierdzić, że sprzedaż w drodze licytacji lokalu niemieszkalnego będzie korzystać ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 w zw. z art. 29a ust. 8 ustawy. Zatem z tytułu sprzedaży ww. nieruchomości komornik nie powinien doliczać należnego podatku VAT.

W tym zakresie uznano stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe.

Zaznacza się, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, wydana interpretacja traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej – przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.