Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL3-3.4011.276.2018.1.TW
z 24 września 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 10 czerwca 2018 r. (data wpływu 24 lipca 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 lipca 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek – uzupełniony pismem z 18 września 2018 r. (data wpływu 21 września 2018 r.) – o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca w kwietniu 2018 r. zakupił nieruchomość zabudowaną budynkiem stanowiącym zabytek i wpisanym do Rejestru Zabytków. Wnioskodawca jest osobą fizyczną prowadzącą działalność gospodarczą i zakup dokonany został w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Mając na względzie konieczność przywrócenia budynkowi posadowionemu na w/w nieruchomości, który przez wiele lat nie był w żaden sposób remontowany, swojej funkcji użytkowej i technicznej poprzedni właściciel nieruchomości pozyskał ostateczną decyzję zatwierdzającą projekt budowlany i udzielającą pozwolenia pozwolenie na budowę. Poprzedni właściciel rozpoczął pierwsze prace remontowe mających na celu zabezpieczenie istniejącej substancji budynku (dotyczące wzmocnienia murów i konstrukcji), w tym też związane z zadaszeniem. Jednakże ze względów osobistych wstrzymał dalsze prace budowlane. Nieruchomość została sprzedana przed skończeniem prac objętych pozwoleniem na budowę.

Budynek ten został po zakupie przyjęty do użytkowania. Jednakże, aby spełniał wszystkie swoje funkcje, wymaga dalszych koniecznych prac remontowych. Prace te nie były bowiem realizowane od wielu lat. W zakresie niezbędnych robót w szczególności wchodzą: wymiana w miejsce istniejących stolarki okiennej i drzwiowej, wszystkich instalacji, elewacji, orynnowania, remont pomieszczeń (szpachlowanie, gładzie, malowanie, położenie terakoty, paneli i wykładziny), wymiana urządzeń sanitarnych, remont schodów. Realizacja prac budowlanych do końca jest niezbędna do pełnego przywrócenia funkcji budynku. Wnioskodawca zamierza dokończyć wszystkie prace związane z przywrócenie budynkowi funkcji użytkowej i technicznej. Nadto Wnioskodawca zamierza również zmienić układ niektórych pomieszczeń poprzez ich powiększenie lub zmniejszenie.

W tym stanie rzeczy podjął działania zmierzające do częściowej modyfikacji poprzedniego projektu budowlanego pod swoje potrzeby i po zakończeniu prac projektowych zamierza wystąpić o wydanie nowego pozwolenia na budowę.

Planowane prace w znacznej części będą miały charakter remontu w rozumieniu art. 3 pkt 8 ustawy z dnia 7 lipca 1994 Prawo budowlane. Wszystkie prace będą wykonane przez podmioty zajmujące się zawodowo robót budowlanych. Po zakończeniu prac remontowych w budynku znajdować się będzie restauracja i biuro należące do Wnioskodawcy, a reszta pomieszczeń będzie wynajmowana. Wykonawca zamierza wydatki związane z pracami, które będą spełniać definicję remontu, a służyć będą wymianie zużytych elementów na nowe, zakwalifikować bezpośrednio jako koszty uzyskania przychodu. Natomiast w zakresie, gdzie dojdzie do przebudowy (np. w części dotyczącej zmiany układu części pomieszczeń), czy też modernizacji, np. w zakresie zamontowania klimatyzacji, której aktualnie w budynku nie ma, stosować będzie zasady związane z odpisami amortyzacyjnymi.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy roboty budowlane zmierzające do zachowania dotychczasowej substancji budynku, mające na celu tylko utrzymanie go we właściwym stanie technicznym i użytkowym, stanowiące rodzaj napraw i wymiany zużytych elementów niepowodujące zmiany w konstrukcji obiektu zakwalifikować można jako remont i jako takie zaliczyć je bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodu prowadzonej działalności gospodarczej?

Zdaniem Wnioskodawcy część prac budowlanych – związana z utrzymaniem właściwego stanu technicznego środka trwałego może zostać rozliczona bezpośrednio w kosztach podatkowych, a dotyczy to w szczególności kosztów związanych z wymianą stolarki okiennych, elewacji, orynnowania, wymianą instalacji (zwłaszcza wodno-kanalizacyjnej, elektrycznej, telekomunikacyjnej, grzewczej), remontem poszczególnych pomieszczeń poprzez szpachlowanie, gipsowanie, malowanie tudzież położenie tapet, wymiana podłogi (terakota, panele, wykładziny), wymiana urządzeń sanitarnych oraz wymiana schodów.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych kosztami uzyskania przychodu są koszty poniesione w celu osiągniecia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zgodnie z ugruntowaną linią orzeczniczą za koszt uzyskania przychodu uznaje się każdy racjonalny i gospodarczy uzasadniony wydatek związany z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodu lub też zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodu. Chyba że przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wyłączają dany wydatek z kosztów.

Zgodnie zaś z art. 22a ustawy kosztami uzyskania przychodów są odpisy amortyzacyjne środków trwałych, do których zalicza się również budynki wykorzystywane na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Za koszty uzyskania przychodu nie zalicza się zaś wydatków na ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych stanowiących podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku przekracza 10 000,00 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Stąd też uznać należy, że sposób zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków ponoszonych na środek trwały uzależniony jest od charakteru tych wydatków. Wydatki o charakterze remontowym podlegają zaliczeniu bezpośrednio na koszty uzyskania przychodu prowadzonej działalności gospodarczej. Natomiast wydatki o charakterze ulepszeniowym podlegają do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu poprzez odpisy amortyzacyjne dokonywane od podwyższenia wartości początkowej środka trwałego. W tym stanie rzeczy konieczne jest wskazanie, co należy rozumieć przez ulepszenie, a co przez remonty.

Z przywołanego powyżej art. 22g ust. 17 ww. ustawy wynika, że ulepszenie polega na przebudowie, rozbudowie, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji środka trwałego. Wyliczenie zawarte w omawianym przepisie stanowi katalog zamknięty, co oznacza, że tylko wydatki związane chociaż z jedną z tych prac, które w konsekwencji skutkują wymienionymi efektami, mogą zostać uznane za wydatki ulepszające ten środek. Przebudową jest rezultat prac budowlanych, którego istotą jest zmiana struktury wewnętrznej obiektu już istniejącego, nie powodująca jednak zwiększenia ani jego powierzchni, ani też kubatury. Rozbudowa polega na zwiększeniu, w wyniku prac budowlanych, powierzchni lub kubatury budynku. Rekonstrukcja to ponowna budowa, w efekcie której nastąpi odtworzenie określonych elementów obiektu w tej przestrzeni, którą dotychczas elementy te zajmowały. Zazwyczaj dotyczy elementów zużytych tub zniszczonych. Adaptacja natomiast polega na przystosowaniu obiektu do nowej funkcji, której dotychczas nie pełnił, a modernizacja to unowocześnienie, tj. wyposażenie obiektu bądź jego elementów składowych w takie urządzenia lub cechy, których wcześniej nie miał, a które są wytworem nowszej myśli technicznej. Ulepszenie środka trwałego polega zatem na dokonywaniu nakładów na tenże środek, które powodują wzrost wartości użytkowej tego środka.

Przepisy prawa podatkowego nie zawierają natomiast definicji remontu, dlatego też zasadne jest w tym przypadku odwołanie się do definicji sformułowanej w innych aktach prawnych, a w szczególności w przepisach prawa budowlanego.

Zgodnie z art. 3 pkt 8 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2010 r. Nr 243 poz. 1623, z późn. zm.) remontem jest wykonywanie w istniejącym obiekcie budowlanym robót budowlanych polegających na odtworzeniu stanu pierwotnego, a niestanowiących bieżącej konserwacji, przy czym dopuszcza się stosowanie wyrobów budowlanych innych niż użyto w stanie pierwotnym.

Istotą remontu są zatem wszystkie działania przywracające pierwotny stan techniczny użytkowy środka trwałego, w tym również polegające na wymianie zużytych składników technicznych następujące w toku eksploatacji środka trwałego i będące wynikiem tej eksploatacji, niezwiększające jego wartości początkowej. Podkreślenia wymaga fakt, że przy remoncie mogą być stosowane materiały odpowiadające aktualnym standardom technologicznym. Wymiana zużytych elementów środka trwałego na nowe ma charakter odtworzeniowy, przywracający jedynie jego pierwotną wartość użytkową. Różnica pomiędzy nakładami ponoszonymi na remont a nakładami ponoszonymi na ulepszenie środków trwałych polega na tym, że remont zmierza do podtrzymania, odtworzenia wartości użytkowej środka trwałego i jest rodzajem naprawy, wymiany zużytych elementów, natomiast w wyniku ulepszenia środek trwały zostaje unowocześniony lub przystosowany do spełniania innych, nowych funkcji, zyskuje istotną zmianę cech użytkowych (takie stanowisko zajął Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi w interpretacji indywidualnej z dnia 21 czerwca 2016 r. sygn. 1061-IPTPB1.4511.265.2016.2.KLK).

Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 26 stycznia 2016 r. sygn. akt II FSK 2919/13 wskazał m.in., że różnica między nakładami na remont, a nakładami na ulepszenie środków trwałych polega na tym, że pierwsze z nich zmierzają do podtrzymania, odtworzenia wartości użytkowej środków trwałych (naprawy), a drugie do podjęcia czy rozszerzenia działalności w drodze przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, powodującej istotną zmianę cech użytkowych. Wszystkie działania przywracające pierwotny stan techniczny i użytkowy środka trwałego wraz z wymianą zużytych składników technicznych – można uznać za remont.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w wyroku z dnia 1 sierpnia 2017 r. sygn. akt I SA/Rz 338/17 wyjaśniając, na czym polega różnica między remontem a ulepszeniem środków trwałych, wskazał, że zasadnicza różnica pomiędzy remontem a ulepszeniem środków trwałych polega na tym, że remont zmierza do podtrzymania, odtworzenia wartości użytkowej środka trwałego i jest rodzajem naprawy, wymiany zużytych elementów, natomiast w wyniku ulepszenia środek trwały zostaje unowocześniony lub przystosowany do spełnienia innych, nowych funkcji, zyskuje istotną zmianę cech użytkowych.

Jak wynika z przywołanego powyżej stanu faktycznego zasadnicza część prac dotyczy odtworzenia wartości użytkowej i technicznej budynku. Przywołane elementy (takie jak instalacje, stolarka, ściany) są bowiem aktualnie w bardzo złym stanie technicznym i niepodjęcie żadnych działań doprowadzić może finalnie do ich zniszczenia, czy degradacji. Przykładowo stolarka jest nieszczelna, dziurawa, instalacje są nieszczelne, podłogi są zdewastowane, momentami wybrakowane. Elewacja nie była remontowana od wielu lat, zawiera pęknięcia, dziury. Stąd też wydatki te wyczerpują w całości definicje remontu. W pozostałym zaś zakresie, gdzie rzeczywiście dojdzie do zmiany układu pomieszczeń, unowocześnienia chociażby poprzez zainstalowanie klimatyzacji, czy instalacji alarmowych, których dotychczas w budynku nie było stanowić one będą ulepszenie i jako takie rozliczane będą w kosztach uzyskania przychodu pośrednio poprzez odpisy amortyzacyjne.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.): kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zatem, aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

• musi być poniesiony w celu uzyskania przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,
• nie może być wymieniony w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wśród wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów,
• musi być należycie udokumentowany.
  
  

Generalnie należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tych kosztów. Przy czym związek przyczynowy między poniesieniem wydatku a osiągnięciem przychodu bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu, bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów. Należy przy tym zauważyć, że konieczność poniesienia określonego wydatku nie może wynikać z zaniedbań, braku nadzoru lub sprzecznych z prawem działań podatnika.

Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu uzyskiwano oraz aby takie źródło dalej istniało. Natomiast za koszty służące zabezpieczeniu źródła przychodów należy uznać koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, w sposób gwarantujący bezpieczne funkcjonowanie tego źródła. Istotą tego rodzaju kosztów jest więc ich obligatoryjne poniesienie w celu nie dopuszczenia do utraty źródła przychodu w przyszłości.

W myśl art. 22 ust. 8 ww. ustawy: kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Stosownie natomiast do treści art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

– o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1, 3-9 i 1-15, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 10 000 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 10 000 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji (art. 22g ust. 17 ww. ustawy).

Jednocześnie zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. c omawianej ustawy: nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych – wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d, oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

Z powyższych przepisów wynika, że sposób zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów w prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej wydatków ponoszonych na środek trwały jest uzależniony od charakteru tych wydatków. Wydatki o charakterze remontowym podlegają bezpośrednio zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodu prowadzonej przez niego pozarolniczej działalności gospodarczej, o ile spełniają przesłanki uznania ich za ww. koszty, wskazane w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Natomiast wydatki o charakterze ulepszeniowym podlegają do zaliczeniu do ww. kosztów przez odpisy amortyzacyjne dokonywane od podwyższonej wartości początkowej środka trwałego. Jeżeli jednak wydatki te nie przekroczą kwoty 10 000 zł, to mogą podlegać zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów jednorazowo w dacie poniesienia.

Z cytowanego powyżej art. 22g ust. 17 omawianej ustawy wynika, że ulepszenie polega na przebudowie, rozbudowie, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji środka trwałego. Wyliczenie zawarte w omawianym przepisie stanowi katalog zamknięty, co oznacza, że tylko wydatki związane chociaż z jedną z tych prac, które w konsekwencji skutkują wymienionymi efektami, mogą zostać uznane za wydatki ulepszające ten środek. Przebudową jest rezultat prac budowlanych, którego istotą jest zmiana struktury wewnętrznej obiektu już istniejącego, nie powodująca jednak zwiększenia ani jego powierzchni, ani też kubatury. Rozbudowa polega na zwiększeniu, w wyniku prac budowlanych, powierzchni lub kubatury budynku. Rekonstrukcja to ponowna budowa, w efekcie której nastąpi odtworzenie określonych elementów obiektu w tej przestrzeni, którą dotychczas elementy te zajmowały. Zazwyczaj dotyczy elementów zużytych lub zniszczonych. Adaptacja natomiast polega na przystosowaniu obiektu do nowej funkcji, której dotychczas nie pełnił, a modernizacja to unowocześnienie, tj. wyposażenie obiektu bądź jego elementów składowych w takie urządzenia lub cechy, których wcześniej nie miał, a które są wytworem nowszej myśli technicznej.

Ulepszenie środka trwałego polega zatem na dokonywaniu nakładów na ten środek, które powodują wzrost wartości użytkowej tego środka.

Przepisy prawa podatkowego nie zawierają również definicji remontu, dlatego też zasadne jest w tym przypadku odwołanie się do definicji sformułowanej w innych aktach prawnych, a w szczególności w przepisach prawa budowlanego.

Zgodnie z art. 3 pkt 8 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2018 r., poz. 1202, z późn. zm.): ilekroć w ustawie jest mowa o remoncie – należy przez to rozumieć wykonywanie w istniejącym obiekcie budowlanym robót budowlanych polegających na odtworzeniu stanu pierwotnego, a niestanowiących bieżącej konserwacji, przy czym dopuszcza się stosowanie wyrobów budowlanych innych niż użyto w stanie pierwotnym.

Istotą remontu są zatem wszystkie działania przywracające pierwotny stan techniczny i użytkowy środka trwałego, w tym również polegające na wymianie zużytych składników technicznych następujące w toku eksploatacji środka trwałego i będące wynikiem tej eksploatacji, niezwiększającej jego wartości początkowej. Podkreślenia wymaga fakt, że przy remoncie mogą być stosowane materiały odpowiadające aktualnym standardom technologicznym. Remont następuje w toku eksploatacji środka trwałego przez podatnika i jest wynikiem tej eksploatacji (zużycia). Wymiana zużytych elementów środka trwałego na nowe ma charakter odtworzeniowy, przywracający jedynie jego pierwotną wartość użytkową i niezmieniający jego charakteru.

Różnica między nakładami ponoszonymi na remont a nakładami ponoszonymi na ulepszenie środków trwałych polega na tym, że remont zmierza do podtrzymania, odtworzenia wartości użytkowej środka trwałego i jest rodzajem naprawy, wymiany zużytych elementów, natomiast w wyniku ulepszenia środek trwały zostaje unowocześniony lub przystosowany do spełniania innych, nowych funkcji, zyskuje istotną zmianę cech użytkowych.

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca w kwietniu 2018 r. zakupił nieruchomość zabudowaną budynkiem stanowiącym zabytek i wpisanym do Rejestru Zabytków. Wnioskodawca jest osobą fizyczną prowadzącą działalność gospodarczą i zakupu dokonał w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą. Budynek ten został po zakupu przyjęty do użytkowania. Jednak, aby spełniał wszystkie swoje funkcje wymaga dalszych koniecznych prac remontowych. Prace te nie były bowiem realizowane od wielu lat. W zakresie niezbędnych robót w szczególności wchodzą: wymiana w miejsce istniejących stolarki okiennej i drzwiowej, wszystkich instalacji, elewacji, orynnowania, remont pomieszczeń (szpachlowanie, gładzie, malowanie, położenie terakoty, paneli i wykładziny), wymiana urządzeń sanitarnych, remont schodów. Realizacja prac budowlanych do końca jest niezbędna do pełnego przywrócenia funkcji budynku. Wnioskodawca zamierza dokończyć wszystkie prace związane z przywrócenie budynkowi funkcji użytkowej i technicznej. Planowane prace w znacznej części będą miały charakter remontu w rozumieniu art. 3 pkt 8 ustawy Prawo budowlane. Wykonawca zamierza wydatki związane z pracami, które będą spełniać definicję remontu, a będą służyć wymianie zużytych elementów na nowe, zamierza zakwalifikować bezpośrednio jako koszty uzyskania przychodów.

Mając na uwadze powyższy opis oraz powołane przepisy prawa podatkowego, należy stwierdzić, że skoro przeprowadzone prace mają na celu wyłączenie odtworzenie pierwotnego stanu technicznego, wymianę zużytych elementów na nowe i w wyniku ich przeprowadzenia nie nastąpi wzrost wartości użytkowej, wydatki poniesione przez Wnioskodawcę w związku z ich przeprowadzeniem należy uznać za wydatki remontowe. Zatem wskazane we wniosku wydatki mogą zostać zaliczone bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów w dacie ich poniesienia jako wydatki o charakterze remontowym.

Reasumując – roboty budowlane zmierzające do zachowania dotychczasowej substancji budynku, mające na celu tylko utrzymanie go we właściwym stanie technicznym i użytkowym, stanowiące rodzaj napraw i wymiany zużytych elementów, niepowodujące zmiany w konstrukcji obiektu należy zakwalifikować jako remont i jako takie zaliczyć je bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodu prowadzonej działalności gospodarczej.

Odnosząc się do powołanej przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnej, Organ informuje, że została ona wydana w indywidualnej sprawie i nie ma zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Jednocześnie należy wskazać, że powołane w treści wniosku orzeczenia sądów administracyjnych nie mogą wpłynąć na ocenę prawidłowości niniejszej kwestii. Nie negując tych orzeczeń, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego należy stwierdzić, że – zdaniem Organu podatkowego – tezy badanych rozstrzygnięć nie mają zastosowania w niniejszym postępowaniu.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy:

• zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia,
• zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.
  
  

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.