Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-3.4011.398.2018.1.IM
z 26 września 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 20 sierpnia 2018 r. (data wpływu 21 sierpnia 2018 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie wysokości kosztów uzyskania przychodów z tytułu pracy twórczej – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 sierpnia 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie wysokości kosztów uzyskania przychodów z tytułu pracy twórczej.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest osobą fizyczną, nauczycielem akademickim i pracownikiem naukowym w dwóch jednostkach państwowych. Wnioskodawca prowadzi wykłady oraz inne zajęcia dydaktyczne dla studentów I i II stopnia studiów, oraz opiekuje się regularnie kilkunastoma dyplomantami i doktorantami. Ponadto realizuje statutowe zadania badawcze oraz prace badawczo-rozwojowe w ramach kierowanych przez Wnioskodawcę dużymi projektami badawczymi finansowanymi przez Narodowe Centrum, Fundację oraz fundusze europejskie w ramach Programów. Wnioskodawca jest autorem stu kilkudziesięciu prac naukowych opublikowanych w zagranicznych czasopismach naukowych (w 2017 r. Wnioskodawca opublikował 15 prac w najbardziej prestiżowych czasopismach naukowych), kilkunastu patentów i zgłoszeń patentowych, a także dzieł i zleceń (w formie recenzji prac naukowych w czasopismach zagranicznych, prac habilitacyjnych, wniosków profesorskich i grantów). Wieloletni dorobek dydaktyczny i naukowy stały się niematerialnym kapitałem pedagogicznym i twórczym. Wnioskodawca wypromował ponad 20 doktorów i kilkudziesięciu dyplomantów, Wnioskodawca jest naukowcem o uznanej pozycji w Polsce i zagranicą. W swojej pracy naukowej łączy badania podstawowe z aplikacjami, czego wyrazem obok licznych patentów i zgłoszeń patentowych jest założony przez Wnioskodawcę Sp.z o.o. (przedstawiciele Sp. z o.o. reprezentowali m.in. Polskę na Targach - jednej z największych na świecie tego typu imprez technologiczno-przemysłowych).

Wnioskodawca rzetelnie rozliczył się z USK przedkładając terminowo PIT-37/2017, zapłacił zobowiązanie podatkowe w wysokości 17.150,00 zł (słownie złotych: siedemnaście tysięcy sto pięćdziesiąt złotych 00/100).

Deklaracje podatkowe PIT-11 Wnioskodawca otrzymał z państwowych instytucji naukowych, tj. Instytutu oraz Politechniki - Wnioskodawca jest tam etatowym pracownikiem jako profesor zwyczajny.

Pracownica USK w rozmowie telefonicznej podważyła koszty uzyskania przychodów z zatrudnienia etatowego w/w instytucjach, ponieważ one przekroczyły 1/2 kwoty górnej granicy pierwszego przedziału skali podatkowej.

Przychody 251.725,55 zł - KUP 28.893,89zł = 222.831,66 zł

Przychody 130.116,99zł - KUP 33.602,85zł = 96.514,14zł

Ogółem 381.842,54 zł - KUP 62.496,74 zł = 319.345,80 zł.

Powyższe wyliczenie daje syntetyczne przekroczenie granicy kosztów uzyskania przychodów, jednak poszczególne instytucje budżetowe – pracodawcy Wnioskodawcy analitycznie nie przekroczyli przedmiotowych kosztów uzyskania i nie potrącili większej kwoty zaliczki.

Zgodnie z przepisem, obowiązek poboru zaliczki według wyższej stawki podatku, tj. 32% powstaje począwszy od miesiąca następującego po miesiącu, w którym dochód pracownika uzyskany od początku roku podatkowego przekroczył u danego pracodawcy kwotę 85.528 zł.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy jako osoba fizyczna płacąca podatek dochodowy wynikający z etatowego zatrudnienia w państwowych instytucjach naukowych (Politechnika oraz Instytut) zgodnie z otrzymanymi deklaracjami podatkowymi PIT-11/2017 z obydwu zakładów pracy, zawierającymi koszty uzyskania przychodów mieszczące się odrębnie w granicach 1/2 kwoty górnej granicy pierwszego przedziału skali podatkowej, Wnioskodawca ma prawo uiścić należny podatek dochodowy do USK uwzględniając faktycznie poniesione koszty uzyskania przychodów zgodnie z przepisem Ustawy o PDOF art. 22 ust. 10, 10a za 2017 r. pozwalający przyjąć koszty uzyskania w wysokości kosztów faktycznie poniesionych?

Zdaniem Wnioskodawcy, jako osoba fizyczna płacąca podatek dochodowy wynikający z etatowego zatrudnienia w dwóch państwowych instytucjach naukowych, Wnioskodawca ma prawo uiścić należny podatek dochodowy do USK uwzględniając faktycznie poniesione koszty uzyskania przychodów zgodnie z otrzymanymi deklaracjami podatkowymi PIT-11/2017 z obydwu zakładów pracy, co jest zgodne przepisem Ustawy o PDOF art. 22 ust. 10, 10a za 2017 r. pozwalającym przyjąć koszty uzyskania w wysokości kosztów faktycznie poniesionych.

Uczciwa praca etatowa skrupulatnie rozliczona w PIT-37/2017 jest ewidentnym wyjątkiem pozwalającym przyjąć koszty uzyskania przychodów w wysokości kosztów faktycznie poniesionych, bowiem Ustawa o PDOF art. 22 ust. 10, 10a za 2017 r. pozwala przyjąć koszty uzyskania w wysokości kosztów faktycznie poniesionych. W przypadku Wnioskodawcy to są koszty naliczone przez Politechnikę oraz Instytut. Wypracowane przez Wnioskodawcę godziny nauczyciela akademickiego i naukowca o uznanej renomie światowej są dobrą drogą uczciwego modelu akademickiego gospodarczego dążącego do promowania najlepszych zarówno jednostek jak i instytucji akademickich i naukowych.

Polska ma ogromny potencjał, aby tworzyć i opracowywać innowacyjne rozwiązania znane na całym świecie, ale należy nam w tym pomagać wykorzystując obowiązujące przepisy poprzez indywidualne interpretacje i stosowanie wyjątków, jak na przykład w odniesieniu do Ustawy o PDOF pozwalać przyjąć koszty uzyskania przychodów w wysokości kosztów faktycznie poniesionych według stosownej deklaracji podatkowej PIT, co stworzy realny wymiar i wyższy poziom niezawisłości, obiektywności i sprawiedliwości dla najbardziej aktywnych jednostek.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W treści art. 10 ust. 1 omawianej ustawy zostały określone źródła przychodów, gdzie w pkt 1 wymienia się: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, pracę nakładczą, emeryturę lub rentę.

Stosownie do art. 11 ust. 1 ww. ustawy: przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie do art. 12 ust. 1 cyt. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty, niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Ponadto w świetle zapisu art. 10 ust. 1 pkt 7 w związku z art. 18 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych źródłami przychodów są prawa majątkowe, za które uważa się w szczególności: przychody z praw autorskich i praw pokrewnych w rozumieniu odrębnych przepisów, praw do projektów wynalazczych, praw do topografii układów scalonych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również z odpłatnego zbycia tych praw.

Zawarte w art. 18 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wyliczenie praw majątkowych określonych w art. 10 ust. 1 pkt 7 ustawy jako odrębne źródło przychodów ma charakter otwarty, o czym świadczy użyte przez ustawodawcę sformułowanie „w szczególności”. Przyjęcie przez ustawodawcę otwartego katalogu tych przychodów pozwala na zaliczenie do tej kategorii wszystkich innych przychodów z praw majątkowych.

Forma stosunku prawnego, w ramach którego wykonane są prace twórcze, czy to będzie umowa o pracę czy też umowa o dzieło lub zlecenia, nie ma znaczenia dla kwalifikacji prac twórczych w zakresie normy kosztów uzyskania przychodów w wysokości 50%.

Wynagrodzenie wypłacone twórcom z tytułu praw autorskich w tym również z odpłatnego zbycia tych praw, z reguły będzie stanowiło dla tych osób przychody z praw autorskich, o których mowa w art. 18 ww. ustawy.

W myśl art. 9 ust. 2 ww. ustawy dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 24-25 oraz art. 30f nie stanowią inaczej, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów.

Zgodnie z treścią art. 22 ust. 1 ww. ustawy kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Aby określony wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodów winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
• właściwie udokumentowany.
  
  

Generalnie należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki, których celem jest osiągnięcie przychodów, bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tychże kosztów. Przy czym, związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu, bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu, bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów. Zauważyć przy tym należy, że konieczność poniesienia określonego wydatku nie może wynikać z zaniedbań lub sprzecznych z prawem działań podatnika.

Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu uzyskiwano, oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast za koszty służące zabezpieczeniu źródła przychodów należy uznać koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, w sposób, gwarantujący bezpieczne funkcjonowanie tego źródła. Istotą tego rodzaju kosztów jest, więc ich obligatoryjne poniesienie w celu nie dopuszczenia do utraty źródła przychodu w przyszłości.

Podstawową zasadą prawa podatkowego w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych jest więc ścisłe oraz niebudzące wątpliwości powiązanie kosztów ponoszonych przez podatnika z celem osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, przy czym cel ten musi być widoczny, a ponoszone koszty winny go bezpośrednio realizować lub co najmniej winny go zakładać jako realny. Zauważyć należy, że przez sformułowanie „w celu” należy rozumieć dążenie do osiągnięcia jakiegoś stanu rzeczy (przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu), a dążenie podatnika ma przymiot „celowości”, jeżeli na podstawie dostępnej wiedzy o związkach przyczynowo-skutkowych można zasadnie uznać, że poniesiony koszt może przynieść oczekiwane następstwo (doprowadzić do uzyskania przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu).

Osobom posiadającym status pracownika uzyskującym przychody m.in. ze stosunku pracy przysługuje co do zasady, zgodnie z przepisami art. 22 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odliczenie jednej pełnej miesięcznej normy kosztów uzyskania przychodów niezależnie od wymiaru czasu pracy.

W odniesieniu do niektórych przychodów ustawodawca dopuścił możliwość ustalania kosztów zryczałtowanych. W przypadku korzystania przez twórców z praw autorskich i praw pokrewnych w rozumieniu odrębnych przepisów lub rozporządzania przez nich tymi prawami, mają zastosowanie 50% koszty uzyskanego przychodu.

O zastosowaniu 50% kosztów uzyskania przychodów z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich decyduje wyłącznie fakt uzyskania przychodu jako wynagrodzenia za wykonanie czynności (utworu), będącej przedmiotem prawa autorskiego.

W takim przypadku koszty uzyskania przychodów ustala się zgodnie z przepisem art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2013 r. do dnia 31 grudnia 2017 r.), który stanowi, że: koszty uzyskania niektórych przychodów określa się z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich i artystów wykonawców z praw pokrewnych, w rozumieniu odrębnych przepisów, lub rozporządzania przez nich tymi prawami – w wysokości 50% uzyskanego przychodu, z zastrzeżeniem ust. 9a, z tym że koszty te oblicza się od przychodu pomniejszonego o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe oraz na ubezpieczenie chorobowe, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, których podstawę wymiaru stanowi ten przychód.

W myśl art. 22 ust. 9a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: w roku podatkowym łączne koszty uzyskania przychodów, o których mowa w ust. 9 pkt 1-3, nie mogą przekroczyć 1/2 kwoty stanowiącej górną granicę pierwszego przedziału skali podatkowej, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Powołany przepis art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje, że ustalenie, czy określony przychód został osiągnięty z tytułu praw autorskich lub pokrewnych, i podatnik jest twórcą, czy też artystą wykonawcą należy ocenić w świetle odrębnych przepisów, czyli przepisów ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych.

Na podstawie art. 22 ust. 10 ustawy, jeżeli podatnik udowodni, że koszty uzyskania przychodów były wyższe niż wynikające z zastosowania normy procentowej określonej w ust. 9 pkt 1-4 i pkt 6, koszty uzyskania przyjmuje się w wysokości kosztów faktycznie poniesionych. Przepisy ust. 5 i ust. 5a pkt 2 stosuje się odpowiednio. Przepis ten stosuje się również, jeżeli podatnik udowodni, że w roku podatkowym łączne koszty uzyskania przychodów, o których mowa w ust. 9 pkt 1-3, były wyższe niż kwota określona w ust. 9a (art. 22 ust. 10a ustawy).

Jak już wcześniej wskazano, forma stosunku prawnego, w ramach którego wykonywane są prace twórcze, czy to będzie umowa o pracę czy też umowa o dzieło, nie ma znaczenia dla kwalifikacji prac twórczych w zakresie normy kosztów uzyskania przychodów w wysokości 50%.

O zastosowaniu podwyższonych kosztów uzyskania przychodów z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich decyduje zatem fakt uzyskania przychodu jako wynagrodzenia za korzystanie z praw autorskich i pokrewnych (lub rozporządzania tymi prawami) do utworu, będącego przedmiotem prawa autorskiego w rozumieniu ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1191, z późn. zm.).

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje pojęć użytych we wskazanej regulacji, takich jak np. „twórca”, „korzystanie przez twórców z praw autorskich” lub pojęć z nimi związanych, jak np. „utwór”, zaś ustawodawca odsyła w tym względzie do odrębnych przepisów, przez które należy rozumieć ww. ustawę o prawie autorskim i prawach pokrewnych.

W myśl art. 1 ust. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych: przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia (utwór).

W świetle art. 1 ust. 2 tej ustawy: w szczególności przedmiotem prawa autorskiego są utwory:

1. wyrażone słowem, symbolami matematycznymi, znakami graficznymi (literackie, publicystyczne, naukowe, kartograficzne oraz programy komputerowe);
   
2. plastyczne;
   
3. fotograficzne;
   
4. lutnicze;
   
5. wzornictwa przemysłowego;
   
6. architektoniczne, architektoniczno-urbanistyczne i urbanistyczne;
   
7. muzyczne i słowno-muzyczne;
   
8. sceniczne, sceniczno-muzyczne, choreograficzne i pantomimiczne;
   
9. audiowizualne (w tym filmowe).
   
   
   
   

Ochroną objęty może być wyłącznie sposób wyrażania; nie są objęte ochroną odkrycia, idee, procedury, metody i zasady działania oraz koncepcje matematyczne (art. 1 ust. 21 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych). Utwór jest przedmiotem prawa autorskiego od chwili ustalenia, chociażby miał postać nieukończoną, a ochrona przysługuje twórcy niezależnie od spełnienia jakichkolwiek formalności (art. 1 ust. 3, ust. 4 cytowanej ustawy).

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ww. ustawy, prawo autorskie przysługuje twórcy, o ile ustawa nie stanowi inaczej. Natomiast z przepisu art. 8 ust. 2 ww. ustawy wynika, że domniemywa się, że twórcą jest osoba, której nazwisko w tym charakterze uwidoczniono na egzemplarzach utworu lub której autorstwo podano do publicznej wiadomości w jakikolwiek inny sposób w związku z rozpowszechnianiem utworu.

Ponadto w rozumieniu prawa autorskiego jako twórczy traktowany jest taki rezultat działalności, który na tyle związany jest z osobą twórcy, by było mało prawdopodobne, aby inna osoba podejmująca identycznie skierowany wysiłek twórczy uzyskała analogiczny lub zasadniczo zbliżony rezultat.

Stosownie do treści art. 41 ust. 1 pkt 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych: jeżeli ustawa nie stanowi inaczej autorskie prawa majątkowe mogą przejść na inne osoby w drodze dziedziczenia lub na podstawie umowy. Umowa o przeniesienie autorskich praw majątkowych lub umowa o korzystanie z utworu, zwana dalej „licencją”, obejmuje pola eksploatacji wyraźnie w niej wymienione (art. 41 ust. 2 ww. ustawy).

W konsekwencji, zastosowanie kosztów uzyskania przychodów w wysokości 50% będzie możliwe wówczas, gdy dana osoba uzyska przychód za wykonanie czynności będącej przedmiotem prawa autorskiego lub pokrewnego oraz gdy twórca dokona rozporządzenia prawami autorskimi do swojego utworu, czyli gdy przejdą one na zamawiającego dzieło (na pracodawcę Wnioskodawcy) lub gdy udzieli licencji na korzystanie z nich.

Należy podkreślić, że koszty uzyskania przychodów z tytułu korzystania przez twórców z praw autorskich, określone w art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie są ustalane w wysokości faktycznie poniesionych, ale przy zastosowaniu współczynnika procentowego – w wysokości 50% uzyskanych przychodów. Koszty te określa się procentowo, biorąc pod uwagę uzyskany przychód.

Biorąc pod uwagę przepis art. 22 ust. 9a ww. ustawy, w roku podatkowym łączne koszty uzyskania przychodów, o których mowa w art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy, nie mogą przekroczyć 1/2 kwoty stanowiącej górną granicę pierwszego przedziału skali podatkowej, o której mowa w art. 27 ust. 1, a więc 1/2 kwoty 85.528 zł.

Należy przy tym wskazać na treść art. 22 ust. 10 ustawy, zgodnie z którym jeżeli podatnik udowodni, że koszty uzyskania przychodów były wyższe niż wynikające z zastosowania normy procentowej określonej w ust. 9 pkt 1-4 i pkt 6, koszty uzyskania przyjmuje się w wysokości kosztów faktycznie poniesionych. Przepisy ust. 5 i ust. 5a pkt 2 stosuje się odpowiednio.

Przepis ust. 10 stosuje się również, jeżeli podatnik udowodni, że w roku podatkowym łączne koszty uzyskania przychodów, o których mowa w ust. 9 pkt 1-3, były wyższe niż kwota określona w ust. 9a (art. 22 ust. 10a ww. ustawy).

Przenosząc powyższe na grunt rozpatrywanej sprawy wskazać należy, że Wnioskodawca uzyskując przychód od dwóch pracodawców, powinien zsumować wykazane w informacji PIT-11 koszty uzyskania przychodów, przy czym koszty wykazane w zeznaniu rocznym nie mogą przekroczyć kwoty 42.764 zł (co wynika z art. 22 ust. 9a ustawy).

W zeznaniu rocznym Wnioskodawca mógłby zastosować wyższe koszty uzyskania przychodów, wynikające z art. 22 ust. 10 i 10a ww. ustawy, gdyby udowodnił oraz właściwie udokumentował ich poniesienie i rzeczywistą ich wysokość. Otrzymane od pracodawców informacje PIT-11 zawierają koszty uzyskania przychodów wynikające z zastosowania normy procentowej, zatem nie są dokumentem potwierdzającym faktycznie poniesione przez Wnioskodawcę koszty.

Mając na uwadze powyższe, przepisy art. 22 usta. 10 i 10a nie mają zastosowania w przedmiotowej sprawie, gdyż Wnioskodawca chce wykazać w zeznaniu rocznym sumę kosztów uzyskania przychodów wynikających z zastosowania normy procentowej i których wysokość wynika z informacji PIT-11/2017. Tym samym są to koszty, ustalone zgodnie z art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a nie koszty faktycznie poniesione, o których mowa w art. 22 ust. 10 i 10a tej ustawy.

Reasumując, Wnioskodawca powinien do przychodów osiągniętych w 2017 r. w ramach umowy o pracę za przeniesienie praw autorskich zastosować 50% koszty uzyskania przychodów, po spełnieniu wszystkich warunków wynikających z art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy. Przy czym – jak wskazano powyżej – koszty te nie mogą przekroczyć 1/2 kwoty stanowiącej górną granicę pierwszego przedziału skali podatkowej, o której mowa w art. 27 ust. 1 (art. 22 ust. 9a ustawy). Koszty uzyskania przychodów wynikające z otrzymanych przez Wnioskodawcę informacji PIT-11/2017 zostały ustalone w sposób procentowy na podstawie ww. przepisu, zatem suma tych kosztów nie stanowi kosztów faktycznie poniesionych, o których mowa w art. 22 ust. 10, 10a. W związku z powyższym, Wnioskodawcy nie przysługuje prawo do odliczenia kosztów uzyskania przychodów z tytułu praw autorskich w pełnej wysokości zgodnie z otrzymanymi informacjami PIT-11/2017.

Biorąc pod uwagę powyższe stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

Końcowo, wyjaśnić należy, że przedmiotem interpretacji jest wskazanie wysokości kosztów uzyskania przychodów przysługujących odliczeniu w zeznaniu rocznym. Natomiast tut. organ nie dokonał oceny, czy koszty przysługują, gdyż nie było to przedmiotem zapytania.

Należy wskazać, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego).

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe postępowanie jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.