Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-1.4011.397.2018.3.BO
z 25 września 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 10 lipca 2018 r. (data wpływu 17 lipca 2018 r.), uzupełnionym pismem z dnia 13 września 2018 r. (data wpływu 14 września 2018 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu podatku od wartości dodanej opłaconego w Szwajcarii – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 lipca 2018 r. do tutejszego Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 29 sierpnia 2018 r., Nr 0113-KDIPT2-1.4011.397.2018.1.BO, na podstawie art. 169 § 1 w związku z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawczynię do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 29 sierpnia 2018 r. (data doręczenia 11 września 2018 r.). Wnioskodawczyni uzupełniła ww. wniosek pismem z dnia 13 września 2018 r. (data wpływu 14 września 2018 r.), nadanym za pośrednictwem Poczty Polskiej w dniu 13 września 2018 r.

We wniosku i jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni jest czynnym podatnikiem VAT, o którym mowa w art. 15 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.). Prowadzi działalność gospodarczą, polegającą na wykonywaniu usług projektowych i architektonicznych, zarówno w Polsce, jak i poza jej granicami. Jednoosobową działalność gospodarczą prowadzi od dnia 8 sierpnia 2014 r. Nieograniczony obowiązek podatkowy posiada na terenie Rzeczypospolitej Polskiej, zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509). Dochód z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej opodatkowany jest na zasadach podatku liniowego, a dokumentacja podatkowa prowadzona jest w formie podatkowej księgi przychodów i rozchodów. W ramach prowadzonej działalności została zawarta umowa na wykonanie projektu architektonicznego obiektu publicznego. Zarówno przedmiot, jak i zakres działalności realizowany na terenie Szwajcarii, wymagał wystąpienia o nadanie numeru VAT na potrzeby rozliczania podatku od wartości dodanej na terenie Szwajcarii. Całość dochodów wynikających z prowadzonej działalności podlega podatkowi dochodowemu w Polsce. Rozliczenie transakcji ze zleceniodawcą odbywa się na podstawie faktur wystawianych dla kontrahenta ze Szwajcarii. Od wartości faktur, wystawionych w Szwajcarii, obliczany jest podatek od wartości dodanej i opłacany do szwajcarskiego urzędu. Z przepisów wspólnotowych i krajowych wynika, że o miejscu świadczenia, a tym samym o opodatkowaniu usługi związanej z nieruchomością, decyduje wyłącznie miejsce położenia nieruchomości, z którą dana usługa jest ściśle związana - niezależnie od tego, dla jakiego podmiotu jest wykonywana oraz gdzie znajduje się siedziba usługobiorcy. Potwierdził to Dyrektor IS w Warszawie w interpretacji indywidualnej z dnia 9 czerwca 2015 r. (IPPP3/443-808/13/15-5/S/ISZ), który wyjaśnił, że zastosowanie omawianej reguły ustalania miejsca świadczenia jest niezależne od statusu stron transakcji, w szczególności od tego, czy usługobiorca jest podatnikiem (przedsiębiorcą), czy konsumentem (osobą niebędącą podatnikiem). Nie ma także znaczenia to, czy usługodawca ma siedzibę (miejsce zamieszkania, stałe miejsce prowadzenia działalności) w państwie, gdzie jest położona nieruchomość. Nie jest istotne, czy usługodawca ewentualnie świadczy usługi ze swojego stałego miejsca prowadzenia działalności. Miejscem świadczenia dla usług związanych z nieruchomościami jest państwo, w którym nieruchomość jest położona. Zasada ta ma zastosowanie wówczas, gdy usługę można przyporządkować do konkretnej nieruchomości, która jest możliwa do zlokalizowania, co do miejsca jej położenia. W związku z powyższym opłacony w Szwajcarii podatek od wartości dodanej jest definitywny i bezpośrednio związany z uzyskanym przychodem. Wnioskodawczyni nabrała wątpliwości, czy wydatek w postaci opłaconego podatku do szwajcarskiego urzędu powinna zaliczyć do poniesionych kosztów uzyskania przychodu. Zdaniem Wnioskodawczyni może stanowić on koszt uzyskania przychodu, zgodnie z art. 22 ust. 1 uwzględniając art. 43 ust. b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy opłacony w Szwajcarii podatek od wartości dodanej, w związku z uzyskanymi przychodami z usług architektonicznych świadczonych w Szwajcarii, stanowi koszt uzyskania przychodu w Polsce na podstawie art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych z dnia 26 lipca 1991 r.?

Zdaniem Wnioskodawczyni, doprecyzowanym w uzupełnieniu wniosku, opłacony podatek od wartości dodanej należny od przychodów dotyczących usług architektów i projektowych na terenie Szwajcarii może stanowić koszt uzyskania przychodów w Polsce. Zgodnie z art. 22 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 cyt. ustawy. Aby zatem dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

• musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
  

• nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów,
  

• musi być należycie udokumentowany oraz definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie może zostać podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona.
  
  

Kosztami uzyskania przychodów są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki, związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Zdaniem Wnioskodawczyni, podatek należny zapłacony do szwajcarskiego urzędu skarbowego jest kosztem uzyskania przychodu. Ponadto, zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509), za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uzyskanej w walucie obcej uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług przeliczony zgodnie z zapisem art. 11a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W sytuacji Wnioskodawczyni faktury wystawiane są dla klienta szwajcarskiego w walucie z wyszczególnieniem podatku od wartości dodanej w wysokości 7,7%, a sam podatek naliczany i odprowadzany bezpośrednio do szwajcarskiego urzędu skarbowego w okresach półrocznych. Do przychodów do opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych faktury dokumentujące sprzedaż (art. 10 ust. 1 pkt 3) ujmowane są w wartości z naliczonym szwajcarskim podatkiem od wartości dodanej (czyli w wartości brutto). Faktury sprzedażowe nie zawierają należnego podatku VAT w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług, o której mowa w art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych z uwagi na miejsce świadczenia usług (według miejsca położenia nieruchomości zgodnie z art. 28e ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.). Odprowadzany podatek od wartości dodanej do urzędu szwajcarskiego nie był dotychczas ujmowany w kosztach uzyskania przychodu Wnioskodawczyni. Mając na uwadze przedstawiony we wniosku opis sytuacji oraz obowiązujące uregulowania prawne stwierdzić należy, że zapłacony w Szwajcarii podatek od wartości dodanej stanowi koszt uzyskania przychodu prowadzonej działalności gospodarczej. W związku z tym Wnioskodawczyni ma prawo do zaliczenia w poczet kosztów uzyskania przychodów podatku od wartości dodanej, wynikającego z wystawionych faktur, na podstawie art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w momencie jego poniesienia. Przytoczone uprzednio uregulowania prawne - w świetle dyrektywy zakładającej pierwszeństwo literalnej wykładni przepisów podatkowych - przesądzają bowiem, że na gruncie przedmiotowej sprawy zasada neutralności podatku od towarów i usług dotyczy wyłącznie przypadków związanych z możliwością rozliczania podatku od towarów i usług w systemie krajowym.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509), za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

W myśl art. 22 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Należy zauważyć, że powyższa definicja kosztów uzyskania przychodów, sformułowana przez ustawodawcę w cyt. art. 22 ust. 1 ww. ustawy, ma charakter ogólny, natomiast unormowania odnoszące się do kosztów są rozlegle i charakteryzują się znacznym stopniem komplikacji.

Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu, a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Innymi słowy, podstawową cechą kosztu podatkowego jest związek tego kosztu z przychodem (ewentualnie z zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów).

Istotne znaczenie ma również cel, w jakim został poniesiony.

Aby zatem określony wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

1. musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
2. nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów,
3. musi być należycie udokumentowany.
   
   

Kosztami uzyskania przychodów są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów. Konstrukcja kosztów uzyskania przychodów oparta jest więc na swoistej klauzuli generalnej, zgodnie z którą podatnik ma możliwość odliczania wszelkich kosztów, pod tym jednak warunkiem, że wykaże ich bezpośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, bądź zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodu. Jednakże na podatniku spoczywa nie tylko obowiązek wykazania związku poniesionych kosztów z prowadzoną działalnością gospodarczą, wykazania, że ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiągniętych przychodów, ale także obowiązek właściwego ich udokumentowania.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 43 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów podatku od towarów i usług, z tym że jest kosztem uzyskania przychodów:

1. podatek naliczony:
   • jeżeli podatnik zwolniony jest od podatku od towarów i usług lub nabył towary i usługi w celu wytworzenia albo odprzedaży towarów lub świadczenia usług zwolnionych od podatku od towarów i usług,
     
   • w tej części, w której zgodnie z przepisami o podatku od towarów i usług podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty lub zwrot różnicy podatku od towarów i usług – jeżeli naliczony podatek od towarów i usług nie powiększa wartości środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej,

2. podatek należny:
   • w przypadku importu usług oraz wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, jeżeli nie stanowi on podatku naliczonego w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług; kosztem uzyskania przychodów nie jest jednak podatek należny w części przekraczającej kwotę podatku od nabycia tych towarów i usług, która mogłaby stanowić podatek naliczony w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług,
     
   • w przypadku przekazania lub zużycia przez podatnika towarów lub świadczenia usług na potrzeby reprezentacji i reklamy, obliczony zgodnie z odrębnymi przepisami,
     
   • od nieodpłatnie przekazanych towarów, obliczony zgodnie z odrębnymi przepisami, w przypadku gdy wyłącznym warunkiem ich przekazania jest uprzednie nabycie przez otrzymującego towarów lub usług od przekazującego w określonej ilości lub wartości,

3. kwota podatku od towarów i usług, nieuwzględniona w wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, podlegających amortyzacji zgodnie z art. 22a-22o, lub dotycząca innych rzeczy lub praw niebędących środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi podlegającymi tej amortyzacji - w tej części, w jakiej dokonano korekty powodującej zmniejszenie podatku odliczonego zgodnie z przepisami ustawy o podatku od towarów i usług.
   
   

Jednoznaczna definicja ustawowa pojęcia stanowiącego treść normy prawnej zawartej w art. 23 ust. 1 pkt 43 ww. ustawy wyklucza inne jego rozumienie.

Zgodnie z art. 5a pkt 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ilekroć w ustawie jest mowa o ustawie o podatku od towarów i usług, oznacza to ustawę z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221 z późn. zm.; dalej jako: ustawa o VAT). Zatem, przez podatek od towarów i usług, wymieniony w art. 23 ust. 1 pkt 43 ustawy od podatku dochodowego od osób fizycznych, należy rozumieć podatek, o którym mowa w ww. ustawie o podatku od towarów i usług.

Stosownie do art. 5 ustawy o podatku od towarów i usług, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej podatkiem, podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju,
2. eksport towarów,
3. import towarów,
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju,
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

W myśl natomiast art. 2 pkt 11 ustawy o podatku od towarów i usług, ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o podatku od wartości dodanej, rozumie się przez to podatek od wartości dodanej nakładany na terytorium państwa członkowskiego, z wyjątkiem podatku od towarów i usług nakładanego tą ustawą.

Zatem, przez podatek od towarów i usług należy rozumieć podatek, o którym mowa w ustawie o podatku od towarów i usług. Powyższe oznacza, że ustawa o podatku od towarów i usług wyraźnie rozróżnia pojęcie podatku od wartości dodanej i pojęcie podatku od towarów i usług.

Sformułowanie „podatek od towarów i usług” jest określeniem podatku od wartości dodanej obowiązującym wyłącznie w Polsce, a nie w innych krajach. Tym samym, nie można utożsamiać podatku od wartości dodanej (obrotowego) obowiązującego w innym państwie niż Polska, z podatkiem od towarów i usług obowiązującym w Polsce.

Sformułowanie podatek od towarów i usług, zawarte w art. 23 ust. 1 pkt 43 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odnosi się bowiem wyłącznie do podatku, o którym mowa w art. 5 ustawy o podatku od towarów i usług, a nie do podatku od wartości dodanej, który został zdefiniowany w art. 2 pkt 11 ww. ustawy.

Z informacji przedstawionych w opisie stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni jest czynnym podatnikiem VAT, o którym mowa w art. 15 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku do towarów i usług. Prowadzi od dnia 8 sierpnia 2014 r. jednoosobową działalność gospodarczą, polegającą na wykonywaniu usług projektowych i architektonicznych, zarówno w Polsce, jak i poza jej granicami. Nieograniczony obowiązek podatkowy posiada na terenie Rzeczypospolitej Polskiej. Dochód z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej opodatkowany jest na zasadach podatku liniowego. W ramach prowadzonej działalności została zawarta umowa na wykonanie projektu architektonicznego obiektu publicznego, której przedmiot i zakres realizowany jest na terenie Szwajcarii. Całość dochodów wynikających z prowadzonej działalności podlega podatkowi dochodowemu w Polsce. Od wartości faktur wystawionych dla kontrahenta w Szwajcarii obliczany jest podatek od wartości dodanej i opłacony do szwajcarskiego urzędu. Opłacony w Szwajcarii podatek od wartości dodanej jest definitywny i bezpośrednio związany z uzyskanym przychodem. Faktury dokumentujące sprzedaż, w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych, do przychodów do opodatkowania ujmowane są w wartości z naliczonym szwajcarskim podatkiem od wartości dodanej (czyli w wartości brutto).

Ze względu na fakt, że szwajcarski podatek obrotowy nakładany zgodnie z przepisami obowiązującymi w powyższym zakresie na terytorium Szwajcarii nie może być utożsamiany z polskim podatkiem od towarów i usług, w przedmiotowej sprawie nie znajdzie zastosowania ww. art. 23 ust. 1 pkt 43 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle przedstawionych przepisów, brak jest podstaw prawnych, aby uzyskane na terytorium Szwajcarii przychody pomniejszać o zapłacony tam podatek od wartości dodanej, bowiem jak wskazano wyżej, podatek ten nie jest tożsamy z podatkiem od towarów i usług, o którym mowa w art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Ponadto, przytoczone uprzednio uregulowania prawne – w świetle dyrektywy zakładającej pierwszeństwo literalnej wykładni przepisów podatkowych – przesądzają, że na gruncie przedmiotowej sprawy zasada neutralności podatku od towarów i usług dotyczy wyłącznie przypadków związanych z możliwością rozliczania podatku od towarów i usług w systemie krajowym.

Dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych podatek od wartości dodanej, nakładany zgodnie z przepisami obowiązującymi w powyższym zakresie na terytorium Szwajcarii, nie może być więc utożsamiany z polskim podatkiem od towarów i usług. Zatem, ograniczenia w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów zapłaconego podatku od towarów i usług nie dotyczą sytuacji opisanej we wniosku.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku opis stanu faktycznego oraz obowiązujące uregulowania prawne stwierdzić należy, że przychodem podlegającym opodatkowaniu w Rzeczypospolitej Polskiej z tytułu prowadzonej przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej na terytorium Szwajcarii winny być przychody uzyskane ze świadczonych usług na terytorium Szwajcarii wykazywane w wartości brutto, a więc bez ich pomniejszenia o podatek od wartości dodanej.

Jednakże opłacony w Szwajcarii podatek od wartości dodanej, w związku z uzyskanymi przychodami z usług architektonicznych świadczonych w Szwajcarii, może stanowić koszt uzyskania przychodów w Polsce. Zatem, Wnioskodawczyni ma prawo do zaliczenia w poczet kosztów uzyskania przychodów podatku od wartości dodanej zapłaconego za usługi wykonane przez Nią na terytorium Szwajcarii.

Uwzględniając zatem powyższe, stanowisko Wnioskodawczyni zawarte w złożonym wniosku o wydanie indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego należy uznać za prawidłowe.

Należy przy tym zastrzec, że przy wydawaniu niniejszej interpretacji tutejszy Organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Tym samym, jeżeli przedstawiony we wniosku opis będzie różnił się od stanu faktycznego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawczyni w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny będzie zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego na dzień wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), przepisów art. 14k - 14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.