2018.09.26 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej - 3063-ILPP2-1.4512.146.2016.8.AWA

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
3063-ILPP2-1.4512.146.2016.8.AWA
z 26 września 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) oraz art. 223 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2016 r., poz. 1948, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej po ponownym rozpatrzeniu sprawy w związku z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 12 kwietnia 2018 r., sygn. akt I SA/Po 553/17 (data wpływu prawomocnego orzeczenia 26 czerwca 2018 r.) stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 24 października 2016 r. (data wpływu 26 października 2016 r.), uzupełnionym pismem z dnia 15 grudnia 2016 r. (data wpływu 19 grudnia 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku VAT czynności przekazania budynków wspólnikowi Spółki w związku z jej rozwiązaniem (likwidacją) – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 października 2016 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku VAT czynności przekazania budynków wspólnikowi Spółki w związku z jej rozwiązaniem (likwidacją). Powyższy wniosek został uzupełniony pismem z dnia 15 grudnia 2016 r. o doprecyzowanie opisanego zdarzenia przyszłego, potwierdzenie wpłaty brakującej opłaty do wniosku oraz o pełnomocnictwo, z którego wynika prawo osoby podpisanej na wniosku do występowania w imieniu Wnioskodawcy z wnioskiem o wydanie interpretacji indywidualnej.

Dotychczasowy przebieg postępowania.

W dniu 5 stycznia 2017 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów wydał dla Wnioskodawcy indywidualną interpretację nr 3063-ILPP2-1.4512.146.2016.2.AWa, w której uznał w całości za nieprawidłowe stanowisko Wnioskodawcy wskazując, że wykazanie w ramach remanentu likwidacyjnego:

budynku położonego w A będzie zwolnione od podatku w myśl art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy,
budynku położonego w B będzie opodatkowane 23% stawką podatku od towarów i usług na podstawie art. 41 ust. 1 w zw. z 146a pkt 1 ustawy.

Ponadto następującej w konsekwencji rozwiązania (likwidacji) Spółki jawnej czynności przekazania ww. obiektów jednemu ze wspólników Spółki nie można uznać za dostawę towarów lub świadczenie usług, lecz za rozporządzanie majątkiem Spółki, w stosunku do którego rozliczenie podatkowe oparte jest/będzie o art. 14 ustawy. Wobec powyższego czynność przekazania obu nieruchomości jednemu ze wspólników Spółki nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Wnioskodawca na interpretację przepisów prawa podatkowego z dnia 5 stycznia 2017 r., nr 3063-ILPP2-1.4512.146.2016.2.AWa wniósł pismem z dnia 23 stycznia 2017 r. wezwanie do usunięcia naruszenia prawa.

W odpowiedzi na powyższe wezwanie do usunięcia naruszenia prawa Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów pismem z dnia 22 lutego 2017 r., nr 3063-ILPP2-1.4512.146.2016.3.AWa stwierdził brak podstaw do zmiany ww. indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego.

Wnioskodawca na interpretację przepisów prawa podatkowego z dnia 5 stycznia 2017 r., nr 3063-ILPP2-1.4512.146.2016.2.AWa złożył skargę z dnia 17 marca 2017 r. (data wpływu 28 marca 2017 r.).

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu wyrokiem z dnia 12 kwietnia 2018 r., sygn. akt I SA/Po 553/17 uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną z dnia 5 stycznia 2017 r., nr 3063-ILPP2-1.4512.146.2016.2.AWa.

W myśl art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2018 r., poz. 1302), ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie organy, których działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia, a także sądy, chyba że przepisy prawa uległy zmianie.

Wskutek powyższego, wniosek Strony w zakresie zwolnienia od podatku VAT czynności przekazania budynków wspólnikowi Spółki w związku z jej rozwiązaniem (likwidacją) wymaga ponownego rozpatrzenia przez tut. Organ.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka jawna (dalej: Wnioskodawca lub Spółka) jest podatnikiem VAT czynnym, prowadzącym działalność gospodarczą w zakresie m.in. sprzedaży hurtowej i detalicznej samochodów i furgonetek, a także naprawy pojazdów samochodowych, prowadzonej w salonach samochodowych. Spółka jest właścicielem dwóch budynków:

Jeden położony w B został zakupiony przez Spółkę w roku 2003.
Drugi budynek położony w A wybudowany został w latach 2004-2006 i w tym też roku 2006 oddany został do użytkowania.

Oba budynki wykorzystywane są w ramach prowadzonej przez Spółkę działalności gospodarczej.

Na budynku w B w roku 2008 i 2009 w ramach modernizacji poniesiono nakłady przewyższające 30% wartości początkowej budynku. Nakłady zostały zaliczone do wartości początkowej budynku. Natomiast budynek w A wybudowano w latach 2004, 2005 i 2006.

Od wszystkich wydatków poniesionych na przeprowadzenie tych prac odliczono VAT naliczony.

W roku 2016 lub 2017 planowane jest rozwiązanie (likwidacja) Spółki. Jej majątek, po spłaceniu zobowiązań oraz pozostawieniu odpowiednich kwot na pokrycie zobowiązań niewymagalnych lub spornych, zostanie podzielony pomiędzy wspólników, stosownie do postanowień umowy Spółki. Na dzień likwidacji Spółka sporządzi spis z natury. W związku z likwidacją, budynki mogą przypaść jednemu ze wspólników, który może prowadzić działalność gospodarczą. Wszystkie wyżej wymienione budynki mogą być wykorzystywane także do działalności opodatkowanej wspólnika.

W piśmie z dnia 15 grudnia 2016 r., stanowiącym uzupełnienie do wniosku, Wnioskodawca –w odpowiedzi na pytania sformułowane przez tut. Organ – doprecyzował opisane zdarzenie przyszłe o następujące informacje:

Czy Spółce przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego w związku z nabyciem w roku 2003 budynku położonego w B?
Odp. Tak.
Czy poniesione w roku 2008 i 2009 w ramach modernizacji nakłady przewyższające 30% wartości początkowej budynku położonego w B stanowiły ulepszenie w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym?
Odp. Tak.
1. czy po dokonanym ulepszeniu ww. budynku został on oddany do użytkowania w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu (np. udostępniony na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub innej umowy cywilnoprawnej o podobnym charakterze) i czy od tego momentu do chwili jego przekazania upłynie okres krótszy niż 2 lata?
  Odp. Budynek był wykorzystywany przez podatnika (właściciela), nie był udostępniany na podstawie jakiejkolwiek umowy cywilnoprawnej.
2. czy w stanie ulepszonym opisany wyżej budynek był wykorzystywany przez Spółkę do wykonywania czynności opodatkowanych przez okres co najmniej 5 lat?
  Odp. Tak.
Czy w odniesieniu do poszczególnych budynków doszło już do ich pierwszego zajęcia (używania)? Jeśli tak, to kiedy i czy od tego momentu do chwili rozwiązania (likwidacji) Spółki upłynie okres krótszy niż 2 lata?
Odp. Tak, pierwsze używanie budynków nastąpiło:
- w B w roku 2003,
- w A w roku 2006.
Czy ww. nieruchomości były wykorzystywane przez Spółkę wyłącznie na cele działalności zwolnionej od VAT?
Odp. Nie.
Czy wydatki poniesione w latach 2008-2009 na ulepszenie budynku położonego w B przekroczyły kwotę 15.000 zł?
Odp. Tak.
Kiedy oddano do użytkowania nakłady poniesione w związku z przeprowadzoną modernizacją budynku w B?
Odp. W roku 2009.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy słuszne jest stanowisko Wnioskodawcy, że rozwiązanie (likwidacja) Spółki, w konsekwencji której Budynki, stosownie do postanowień umowy Spółki, przypadną jednemu ze wspólników, będzie zwolniona od podatku od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy, rozwiązanie (likwidacja) Spółki, w konsekwencji której, stosownie do postanowień umowy Spółki, Budynki wraz z gruntem przypadną jednemu ze wspólników, będzie zwolniona od podatku od towarów i usług.

Zgodnie z art. 22 § 1 ustawy z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych (t. j. Dz. U. z 2013 r. poz. 1030, z późn. zm., dalej: KSH), spółką jawną jest spółka osobowa, która prowadzi przedsiębiorstwo pod własną firmą, a nie jest inną spółką handlową.

Na podstawie art. 58 KSH, rozwiązanie spółki powodują:

przyczyny przewidziane w umowie spółki;
jednomyślna uchwała wszystkich wspólników;
ogłoszenie upadłości spółki;
śmierć wspólnika lub ogłoszenie jego upadłości;
wypowiedzenie umowy spółki przez wspólnika lub wierzyciela wspólnika;
prawomocne orzeczenie sądu.

Art. 67 § 1 KSH stanowi, że w przypadkach określonych w art. 58 należy przeprowadzić likwidację spółki, chyba że wspólnicy uzgodnili inny sposób zakończenia działalności spółki.

W myśl art. 82 § 1 i § 2 KSH, z majątku spółki spłaca się przede wszystkim zobowiązania spółki oraz pozostawia się odpowiednie kwoty na pokrycie zobowiązań niewymagalnych lub spornych. Pozostały majątek dzieli się między wspólników stosownie do postanowień umowy spółki. W przypadku braku stosownych postanowień umowy spłaca się wspólnikom udziały. Nadwyżkę dzieli się między wspólników w takim stosunku, w jakim uczestniczą oni w zysku.

Zgodnie z art. 84 § 1 i § 2 KSH, likwidatorzy powinni zgłosić zakończenie likwidacji i złożyć wniosek o wykreślenie spółki z rejestru. W przypadku rozwiązania spółki bez przeprowadzenia likwidacji, obowiązek złożenia wniosku ciąży na wspólnikach. Rozwiązanie spółki następuje z chwilą wykreślenia jej z rejestru.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary należy rozumieć rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 ustawy o VAT).

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Kwestie dotyczące opodatkowania przy likwidacji działalności spółki i zaprzestaniu działalności przez osobę fizyczną regulują przepisy art. 14 ww. ustawy.

Na podstawie art. 14 ust. 1 ustawy, opodatkowaniu podatkiem podlegają towary własnej produkcji i towary, które po nabyciu nie były przedmiotem dostawy towarów, w przypadku:

rozwiązania spółki cywilnej lub handlowej niemającej osobowości prawnej,
zaprzestania przez podatnika, o którym mowa w art. 15, będącego osobą fizyczną wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu, obowiązanego, na podstawie art. 96 ust. 6, do zgłoszenia zaprzestania działalności naczelnikowi urzędu skarbowego.

Przepisy ust. 1 i 3 stosuje się do towarów, w stosunku do których przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego (art. 14 ust. 4 ustawy o VAT).

W świetle art. 14 ust. 5 ustawy, w przypadkach, o których mowa w ust. 1 i 3, podatnicy są obowiązani sporządzić spis z natury towarów na dzień rozwiązania spółki lub zaprzestania wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu, zwany dalej „spisem z natury”.

Podatnicy są obowiązani załączyć informację o dokonanym spisie z natury, o ustalonej na jego podstawie wartości i o kwocie podatku należnego, do deklaracji podatkowej składanej za okres obejmujący dzień rozwiązania spółki lub zaprzestania wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu.

Przywołany powyżej art. 14 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, nakazując, w sytuacji wskazanej w tym przepisie, opodatkowanie towarów, różnicuje je na towary własnej produkcji oraz towary, które po nabyciu nie były przedmiotem dostawy. Zatem towary podzielono na takie, które zostały wytworzone przez podatnika oraz takie, które zostały przez niego nabyte. W obu tych grupach mogą mieścić się towary, które stanowią tzw. środki obrotowe, jak towary handlowe, surowce oraz towary, które zaliczone zostały przez podatnika do jego środków trwałych. Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że w przypadku likwidacji działalności spółki jawnej, opodatkowaniu podlegają zarówno towary handlowe, jak też środki trwałe czy wyposażenie, w stosunku do których przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Spółka jest właścicielem dwóch Budynków, z których jeden zakupiła w roku 2003, a drugi wybudowała we własnym zakresie w latach 2004-2006.

Oba budynki wykorzystywane są w ramach prowadzonej przez Spółkę działalności gospodarczej.

W przypadku każdego z tych budynków można zatem powiedzieć, że nastąpiło ich pierwsze zasiedlenie. Zgodnie bowiem z art. 2 pkt 14 ustawy o VAT, przez pierwsze zasiedlenie rozumie się oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich wybudowaniu lub ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej. Należy dodać, że w kwestii rozumienia definicji pierwszego zasiedlenia wypowiedział się także Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 14 maja 2015 r., o sygn. I FSK 382/14. Sąd w wyroku tym stwierdził, że „Wykładnia językowa, systematyczna i celowościowa Dyrektywy 112 wskazuje wyraźnie, że ww. pojęcie należy rozumieć szeroko jako „pierwsze zajęcie budynku, używanie”. Zatem, w taki sposób powinna być odczytywana definicja przewidziana w treści art. 2 pkt 14 ustawy o VAT”.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części z wyjątkiem gdy: dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim, lub pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Planowane jest rozwiązanie (likwidacja) Spółki. Na dzień likwidacji Spółka sporządzi spis z natury. Majątek Spółki będzie dzielony między wspólników zgodnie z postanowieniami umowy. Zgodnie z planem podziału, własność Budynków może zostać przeniesiona na jednego ze wspólników. Z przedstawionego przez Wnioskodawcę zdarzenia przyszłego wynika, że w efekcie likwidacji Spółki, czynność przekazania Budynków jednemu z jej wspólników należy uznać za dostawę towarów, bowiem nastąpi przeniesienie prawa do rozporządzania Budynkami. Jednak czynność ta będzie zwolniona od podatku od towarów i usług. Po pierwsze dostawa budynków nie będzie dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim, a po drugie, pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynie okres dłuższy niż 2 lata.

Także wydatki poniesione w ramach ulepszeń na budynek nie będą mieć tu znaczenia. Z uwagi na art. 43 ust. 7a ustawy VAT, tj. cyt. „Warunku, o którym mowa w ust. 1 pkt 10a lit. b, nie stosuje się, jeżeli budynki, budowle lub ich części w stanie ulepszonym były wykorzystywane przez podatnika do czynności opodatkowanych przez co najmniej 5 lat”.

Analizowane nakłady zostały poniesione najpóźniej do roku 2010, a zatem upłynął już okres 5 lat, o których mowa w przepisie art. 43 ust. 7a.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Na wstępie należy zaznaczyć, że niniejszą interpretację oparto na przepisach prawa podatkowego obowiązujących w dacie wydania pierwotnej interpretacji, bowiem niniejsza interpretacja stanowi ponowne rozstrzygnięcie tej samej sprawy w wyniku orzeczenia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 12 kwietnia 2018 r., sygn. akt I SA/Po 553/17.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W oparciu o art. 5 ust. 3 ustawy, opodatkowaniu podatkiem podlegają również towary w przypadku, o którym mowa w art. 14. Przepis ust. 2 stosuje się odpowiednio.

Przez towary – na mocy art. 2 pkt 6 ustawy – rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Natomiast przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się – w świetle art. 8 ust. 1 ustawy – każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ustawy (…).

W przytoczonych przepisach została zrealizowana zasada powszechności opodatkowania wyrażona w art. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 z 11.12.2006, str. 1, z późn. zm.), zwanej dalej Dyrektywą 2006/112/WE. Definicja świadczenia usług stanowi dopełnienie definicji dostawy towarów i tym samym opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają wszystkie czynności odpłatnego obrotu profesjonalnego.

Zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy, opodatkowaniu podatkiem podlegają towary własnej produkcji i towary, które po nabyciu nie były przedmiotem dostawy towarów, w przypadku:

rozwiązania spółki cywilnej lub handlowej niemającej osobowości prawnej;
zaprzestania przez podatnika, o którym mowa w art. 15, będącego osobą fizyczną wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu, obowiązanego, na podstawie art. 96 ust. 6, do zgłoszenia zaprzestania działalności naczelnikowi urzędu skarbowego.

Jak wynika z art. 96 ust. 6 ustawy, jeżeli podatnik zarejestrowany jako podatnik VAT zaprzestał wykonywania czynności podlegającej opodatkowaniu, jest on obowiązany zgłosić zaprzestanie działalności naczelnikowi urzędu skarbowego; zgłoszenie to stanowi dla naczelnika urzędu skarbowego podstawę do wykreślenia podatnika z rejestru jako podatnika VAT.

Ponadto w myśl art. 14 ust. 2 ustawy, przepisu ust. 1 nie stosuje się do podatników, u których sprzedaż jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9.

Stosownie do treści art. 14 ust. 3 ustawy, przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio, w przypadku gdy podatnik, o którym mowa w art. 15, będący osobą fizyczną nie wykonywał czynności podlegających opodatkowaniu co najmniej przez 10 miesięcy. Nie dotyczy to podatników, którzy zawiesili wykonywanie działalności gospodarczej na podstawie przepisów o swobodzie działalności gospodarczej.

Przepisy ust. 1 i 3 stosuje się do towarów, w stosunku do których przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego – art. 14 ust. 4 ustawy.

Natomiast zgodnie z art. 14 ust. 5 ustawy, w przypadkach, o których mowa w ust. 1 i 3, podatnicy są obowiązani sporządzić spis z natury towarów na dzień rozwiązania spółki lub zaprzestania wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu, zwany dalej „spisem z natury”. Podatnicy są obowiązani załączyć informację o dokonanym spisie z natury, o ustalonej na jego podstawie wartości i o kwocie podatku należnego, do deklaracji podatkowej składanej za okres obejmujący dzień rozwiązania spółki lub zaprzestania wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu.

Obowiązek podatkowy w przypadku, o którym mowa w ust. 1, powstaje w dniu rozwiązania spółki lub zaprzestania wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu (art. 14 ust. 6 ustawy).

Według art. 14 ust. 8 ustawy, podstawą opodatkowania jest wartość towarów podlegających spisowi z natury, ustalona zgodnie z art. 29a ust. 10.

Przywołany powyżej art. 14 ust. 1 pkt 1 ustawy, nakazując, w sytuacji wskazanej w tym przepisie, opodatkowanie towarów, różnicuje je na towary własnej produkcji oraz towary, które po nabyciu nie były przedmiotem dostawy.

Zatem, towary podzielono na takie, które zostały wytworzone przez podatnika oraz takie, które zostały przez niego nabyte. W obu tych grupach mogą mieścić się towary, które stanowią tzw. środki obrotowe, jak towary handlowe, surowce oraz towary, które zaliczone zostały przez podatnika do jego środków trwałych.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że w przypadku likwidacji działalności spółki jawnej, opodatkowaniu podlegają zarówno towary handlowe, jak też środki trwałe czy wyposażenie, w stosunku do których przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Z informacji zawartych we wniosku wynika, że Wnioskodawca, będący spółką jawną, jest podatnikiem VAT czynnym, prowadzącym działalność gospodarczą w zakresie m.in. sprzedaży hurtowej i detalicznej samochodów i furgonetek, a także naprawy pojazdów samochodowych, prowadzonej w salonach samochodowych. Spółka jest właścicielem dwóch budynków położonych:

w B, który został zakupiony przez Spółkę w roku 2003. Spółce przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego w związku z jego nabyciem. Na ww. budynku w roku 2008 i 2009 w ramach modernizacji poniesiono nakłady, stanowiące ulepszenie w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, przewyższające 30% jego wartości początkowej. Nakłady zostały zaliczone do wartości początkowej wskazanego obiektu. Budynek po dokonanym ulepszeniu był wykorzystywany przez podatnika (właściciela), nie był udostępniany na podstawie jakiejkolwiek umowy cywilnoprawnej. W stanie ulepszonym opisany wyżej budynek był wykorzystywany przez Spółkę do wykonywania czynności opodatkowanych przez okres co najmniej 5 lat. Wydatki poniesione w latach 2008-2009 na ulepszenie budynku położonego w B przekroczyły kwotę 15.000 zł. W roku 2009 oddano do użytkowania nakłady poniesione w związku z przeprowadzoną modernizacją ww. budynku. Pierwsze używanie budynku nastąpiło w roku 2003.
w A, który został wybudowany w latach 2004-2006 i w tym też roku 2006 oddany do użytkowania. Pierwsze używanie ww. budynku nastąpiło w roku 2006.

Od wszystkich wydatków poniesionych na przeprowadzenie tych prac odliczono VAT naliczony. Oba budynki wykorzystywane są w ramach prowadzonej przez Spółkę działalności gospodarczej. Ww. nieruchomości nie były wykorzystywane przez Spółkę wyłącznie na cele działalności zwolnionej od VAT.

Wątpliwości Wnioskodawcy w analizowanej sprawie dotyczą wskazania, czy przekazanie budynków jednemu ze wspólników Spółki w związku z jej likwidacją będzie korzystało ze zwolnienia od podatku od towarów i usług.

Należy wskazać, że w myśl art. 22 § 1 ustawy z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych (Dz. U. z 2016 r., poz. 1578, z późn. zm.), zwanej dalej k.s.h., spółką jawną jest spółka osobowa, która prowadzi przedsiębiorstwo pod własną firmą, a nie jest inną spółką handlową.

Spółka osobowa może we własnym imieniu nabywać prawa, w tym własność nieruchomości i inne prawa rzeczowe, zaciągać zobowiązania, pozywać i być pozywana (art. 8 § 1 k.s.h.).

Na mocy art. 58 k.s.h., rozwiązanie spółki powodują:

przyczyny przewidziane w umowie spółki;
jednomyślna uchwała wszystkich wspólników;
ogłoszenie upadłości spółki;
śmierć wspólnika lub ogłoszenie jego upadłości;
wypowiedzenie umowy spółki przez wspólnika lub wierzyciela wspólnika;
prawomocne orzeczenie sądu.

Stosownie do treści art. 67 § 1 k.s.h., w przypadkach określonych w art. 58 należy przeprowadzić likwidację spółki, chyba że wspólnicy uzgodnili inny sposób zakończenia działalności spółki.

Z przywołanych wyżej przepisów wynika, że w spisie z natury, sporządzonym na podstawie art. 14 ust. 5 ustawy, ujmuje się towary, które na dzień rozwiązania Spółki cywilnej lub handlowej niemającej osobowości prawnej, po nabyciu nie były przedmiotem dostawy, a w stosunku do których podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawcy przysługiwało prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego zarówno przy nabyciu (zakupie) w roku 2003, jak i wydatkach poniesionych na modernizację w roku 2008 i 2009 budynku położonego w B oraz przy budowie w latach 2004-2006 budynku położonego w A.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że w odniesieniu do obu budynków, będących przedmiotem zapytania, Spółce przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Zatem, w spisie z natury, o którym mowa w art. 14 ust. 5 ustawy, sporządzanym w związku z likwidacją Spółki, Wnioskodawca będzie zobowiązany ująć opisane we wniosku budynki.

Należy zauważyć, że sporządzając spis z natury Wnioskodawca winien rozliczyć podatek należny od objętych spisem towarów na zasadach, jakie obowiązują przy ich dostawie, z uwzględnieniem możliwości skorzystania ze zwolnień przewidzianych w art. 43 ustawy.

Na mocy art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednocześnie należy zaznaczyć, że w oparciu o art. 146a pkt 1 ustawy, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2017 r., w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i ust. 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

W art. 43 ust. 1 pkt 10 i pkt 10a ustawy, ustawodawca przewidział zwolnienie od podatku VAT dla dostawy nieruchomości zabudowanych spełniających określone w przepisach warunki.

Stosownie do art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Z powyższego uregulowania wynika, że dostawa budynków, budowli lub ich części jest generalnie zwolniona od podatku od towarów i usług. Wyjątek stanowi dostawa w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim oraz jeżeli pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

Zatem, dla ustalenia zasad opodatkowania dostawy budynków, budowli lub ich części kluczowym jest ustalenie, kiedy nastąpiło pierwsze zasiedlenie i jaki upłynął okres od tego momentu.

Przez pierwsze zasiedlenie – według art. 2 pkt 14 ustawy – rozumie się oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

wybudowaniu lub
ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Z kolei przepisy Dyrektywy 2006/112/WE posługują się pojęciem „pierwszego zasiedlenia”, jednakże nie definiują tego pojęcia oraz nie wprowadzają dodatkowych warunków go określających.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE, państwa członkowskie mogą uznać za podatnika każdego, kto okazjonalnie dokonuje transakcji związanej z działalnością, o której mowa w art. 9 ust. 1 akapit drugi, w szczególności jednej z następujących transakcji:

dostawa budynku lub części budynku oraz związanego z nim gruntu, przed pierwszym zasiedleniem;
dostawa terenu budowlanego.

Jak stanowi art. 12 ust. 2 zdanie drugie Dyrektywy 2006/112/WE, państwa członkowskie mogą określić szczegółowe zasady stosowania kryterium, o którym mowa w ust. 1 lit. a), do przebudowy budynków oraz zdefiniować pojęcie „gruntu związanego z budynkiem”.

Tym samym państwa członkowskie mają możliwość określenia szczegółowych zasad stosowania kryterium pierwszego zasiedlenia jedynie w odniesieniu do sprecyzowanej kategorii czynności, tj. przebudowy budynków.

W konsekwencji, zarówno zgodnie z przepisami Dyrektywy 2006/112/WE oraz w świetle utrwalonego w tej materii orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, pierwsze zasiedlenie budynku należy rozumieć szeroko jako „pierwsze zajęcie budynku, używanie”. W efekcie, aby w tej sytuacji można było mówić o pierwszym zasiedleniu, musi dojść do zajęcia budynku, jego używania, w tym również na potrzeby własnej działalności gospodarczej.

Należy zauważyć, że w kwestii rozumienia definicji pierwszego zasiedlenia wypowiedział się NSA w wyroku z dnia 14 maja 2015 r., o sygn. I FSK 382/14. Sąd w wyroku tym stwierdził, że: „Wykładnia językowa, systematyczna i celowościowa dyrektywy 112 wskazuje wyraźnie, że ww. pojęcie należy rozumieć szeroko jako »pierwsze zajęcie budynku, używanie«. Zatem w taki sposób powinna być odczytywana definicja przewidziana w treści art. 2 pkt 14 ustawy o VAT. Sąd krajowy celem zapewnienia skuteczności normom dyrektywy 112 stwierdził zatem częściową niezgodność art. 2 pkt 14 lit. a) ustawy o VAT z art. 12 ust. 1 lit. a) i 2 dyrektywy 112, jak też art. 135 ust. 1 lit. j) dyrektywy 112. Mowa tu o części dotyczącej użytego w treści art. 2 pkt 14 lit. a) ustawy o VAT warunku ((w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu)). Warunek ten w istocie doprowadza do sztucznego różnicowania sytuacji podmiotu gospodarczego, który po wybudowaniu budynku część oddał w najem a część budynku wykorzystywał na potrzeby własnej działalności gospodarczej albowiem w obydwóch przypadkach doszło do korzystania z budynku. W pozostałym zaś zakresie należy dokonać wykładni prounijnej art. 2 pkt 14 lit. a) ustawy o VAT i skorygować treść w następujący sposób: pod pojęciem pierwszego zasiedlenia – rozumie się przez to użytkowanie przez pierwszego nabywcę lub użytkownika budynków, budowli lub ich części, po ich wybudowaniu”.

Jak wynika z powyższego, „pierwsze zasiedlenie” budynku (po jego wybudowaniu) należy rozumieć szeroko jako pierwsze zajęcie budynku, używanie, w tym również na potrzeby własnej działalności gospodarczej.

Pojęcie „pierwszego zasiedlenia” – jak wskazał WSA w Poznaniu w wyroku z dnia 12 kwietnia 2018 r., sygn. akt I SA/Po 553/17 w niniejszej sprawie – znalazło odzwierciedlenie również w orzeczeniu wydanym przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w dniu 16 listopada 2017 r. w sprawie C-308/16 Kozuba Premium Selection sp. z o.o. przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie. „TSUE stwierdził, że przepisu art. 12 ust. 2 dyrektywy 112 nie można interpretować w ten sposób, że państwa członkowskie korzystają z marginesu pozwalającego im na zmianę samego pojęcia „pierwszego zasiedlenia” w swoich przepisach krajowych, gdyż mogłoby to podważać skuteczność wskazanego zwolnienia. Zaznaczył, że literalna wykładnia art. 12 i art. 135 ust. 1 lit. j dyrektywy 112, jak również analiza kontekstu i celów założonych w tej dyrektywie świadczą o tym, że nie przyznaje ona państwom członkowskim uprawnienia do wprowadzenia warunków w odniesieniu do przewidzianych tam zwolnień czy też ograniczenia ich. Zdaniem Trybunału wynika stąd, że państwa członkowskie nie są w szczególności upoważnione do uzależnienia zwolnienia z VAT w zakresie dostaw budynków następujących po ich pierwszym zasiedleniu od warunku, który nie został przewidziany w dyrektywie 112, zgodnie z którym takie pierwsze zasiedlenie ma nastąpić w ramach czynności podlegającej opodatkowaniu. TSUE podkreślił również, że nałożenie wymogu ilościowego, zgodnie z którym koszty przebudowy budynków muszą osiągnąć określoną procentową wielkość początkowej wartości odnośnego budynku (w ustawie polskiej co najmniej 30% wartości początkowej), aby miało miejsce opodatkowanie VAT, stanowi wyraz skorzystania z możliwości określenia przez państwa członkowskie, zgodnie z art. 12 ust. 2 dyrektywy 112, zasad stosowania kryterium „pierwszego zasiedlenia”, o którym mowa w ust. 1 lit. a tegoż artykułu”.

„TSUE we wskazanym wyżej wyroku sprecyzował również treść, zawartego w art. 12 ust. 2 dyrektywy 112, pojęcia „przebudowy”, zaznaczając że nie jest to termin jednoznaczny i nie definiuje go art. 12 ust. 2 ww. dyrektywy. Trybunał wskazał, że termin ten sugeruje, iż odnośny budynek powinien być przedmiotem istotnych zmian, przeprowadzonych w celu zmiany jego wykorzystania lub w celu znaczącej zmiany warunków jego zasiedlenia, podkreślając że w odniesieniu do starych budynków wartość dodana (zwiększona wartość danego towaru) występuje, jeżeli doszło do zasadniczej przebudowy, tak że dany budynek może zostać przyrównany do nowego budynku”.

„W konkluzji ww. wyroku Trybunał orzekł, że art. 12 ust. 1 i 2 oraz art. 135 ust. 1 lit. j dyrektywy 112 należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwiają się one przepisom krajowym, takim jak będące przedmiotem postępowania głównego (czyli m.in. art. 2 pkt 14 i art. 43 ust. 1 pkt 10 u.p.t.u.), które uzależniają zwolnienie z podatku od wartości dodanej w związku z dostawą budynków od spełnienia warunku, zgodnie z którym pierwsze zasiedlenie tych budynków następuje w ramach czynności podlegającej opodatkowaniu”.

Z powyższego wynika, że zarówno w przypadku wybudowania obiektu, jak również po jego ulepszeniu pojęcie „pierwsze zasiedlenie” należy rozumieć w sposób tożsamy. Oznacza to, że w sytuacji dokonywania ulepszeń wykorzystanie obiektu do własnej działalności należy uznać za jego ponowne „pierwsze zasiedlenie”.

WSA w Poznaniu w wyroku dotyczącym rozpatrywanej sprawy, biorąc pod uwagę opisany wyżej wyrok Trybunału z dnia 16 listopada 2017 r., C-308/16 Kozuba Premium Selection Sp. z o.o. przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Warszawie – dokonując jednocześnie prounijnej wykładni art. 2 pkt 14 u.p.t.u., stwierdził, że „zawarta w tym przepisie definicja pierwszego zasiedlenia pomija warunek „w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu”.

Tym samym, WSA w Poznaniu uznał, że stanowisko Spółki odnośnie spornego pojęcia „pierwszego zasiedlenia” znalazło odzwierciedlenie w orzeczeniu wydanym przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w dniu 16 listopada 2017 r. w sprawie C-308/16. Pojęcie to stanowi oś sporu w niniejszej sprawie, przy czym spór ten dotyczy tylko jednego z dwóch budynków opisanych we wniosku, tj. budynku położonego w B, nabytego w roku 2003 i zmodernizowanego przez Spółkę w latach 2008-2009.

Należy również wskazać, że w przypadku nieruchomości niespełniających przesłanek do zwolnienia od podatku na podstawie powołanego wyżej przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, ustawodawca umożliwia podatnikom – po spełnieniu określonych warunków – skorzystanie ze zwolnienia wskazanego w pkt 10a tego przepisu w powiązaniu z art. 43 ust. 7a ustawy.

Stosownie do treści art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10, pod warunkiem że:

w stosunku do tych obiektów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego,
dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ich ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów.

Z kolei, na podstawie art. 43 ust. 7a ustawy, warunku, o którym mowa w ust. 1 pkt 10a lit. b, nie stosuje się, jeżeli budynki, budowle lub ich części w stanie ulepszonym były wykorzystywane przez podatnika do czynności opodatkowanych przez co najmniej 5 lat.

Jak wynika z powyższego, prawo do zwolnienia od podatku, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy przysługuje wówczas, gdy w stosunku do obiektów, będących przedmiotem sprzedaży, nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego oraz dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ulepszenie tych obiektów, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów, chyba że budynki, budowle lub ich części w stanie ulepszonym były wykorzystywane przez podatnika do czynności opodatkowanych przez co najmniej 5 lat. A zatem wykorzystywanie obiektów przez okres co najmniej 5 lat do czynności opodatkowanych pozwala podatnikowi na zastosowanie zwolnienia od podatku nawet w sytuacji, gdy ponosił on wydatki wyższe niż 30% ich wartości początkowej, w związku z którymi to wydatkami miał prawo do odliczenia podatku VAT, w sytuacji jednak, gdy nie miał prawa do odliczenia podatku VAT przy nabyciu tych obiektów.

Analizując powyższe przepisy stwierdzić należy, że jeżeli dostawa budynków, budowli lub ich części będzie mogła korzystać ze zwolnienia z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, wówczas badanie przesłanek wynikających z przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy stanie się bezzasadne.

Jeżeli nie zostaną spełnione przesłanki zastosowania zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 i 10a ustawy, należy przeanalizować możliwość skorzystania ze zwolnienia od podatku w oparciu o przepis art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Według art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Zwolnienie od podatku określone w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy dotyczy wszystkich towarów – zarówno nieruchomości, jak i ruchomości – przy nabyciu (imporcie lub wytworzeniu) których nie przysługiwało podatnikowi prawo do odliczenia podatku VAT i wykorzystywanych – niezależnie od okresu ich używania przez podatnika (kilka dni, miesięcy czy lat) – wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku VAT.

Analiza przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, regulujących wyżej wskazane prawo do zwolnienia od podatku dostaw budynków, budowli lub ich części, prowadzi do wniosku, że w odniesieniu do tych towarów może wystąpić jedna z ww. podstaw do zastosowania zwolnienia od tego podatku. Istotne jest wobec tego każdorazowe kompleksowe zbadanie okoliczności towarzyszących dostawie danego obiektu. Zauważyć bowiem należy, że stosowanie zwolnień od podatku ma charakter wyjątkowy i nie podlega ani wykładni rozszerzającej, ani zawężającej, natomiast możliwość wychodzenia poza wykładnię literalną jest niedopuszczalna. W efekcie, podatnik uprawniony jest do zastosowania ww. preferencji, gdy charakter dokonywanych przez niego czynności, w sposób jednoznaczny i niebudzący wątpliwości, wyczerpuje znamiona ujęte w treści przepisu statuującego jego prawo do zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług.

Należy ponadto wskazać, że kwestię opodatkowania dostawy gruntu, na którym posadowione zostały budynki lub budowle, rozstrzyga przepis art. 29a ust. 8 ustawy, zgodnie z którym w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

W świetle tego przepisu, przy sprzedaży budynków lub budowli, dokonywanej wraz z dostawą gruntu, na którym są one posadowione, grunt dzieli byt prawny budynków w zakresie opodatkowania podatkiem od towarów i usług. Oznacza to, że do dostawy gruntu stosuje się analogiczną stawkę podatku, jak przy dostawie budynków, budowli lub ich części trwale z gruntem związanych. Jeżeli dostawa budynków albo budowli lub ich części korzysta ze zwolnienia od podatku, ze zwolnienia takiego korzysta również dostawa gruntu, na którym obiekt jest posadowiony. Powyższy przepis obejmuje swoim zakresem także grunty będące w użytkowaniu wieczystym.

W celu ustalenia czy w analizowanej sprawie zastosowanie znajdzie zwolnienie od podatku, czy też opodatkowanie stawką podstawową należy w pierwszej kolejności rozstrzygnąć czy względem opisanych we wniosku nieruchomości zabudowanych nastąpiło pierwsze zasiedlenie.

Analizując informacje zawarte w opisie sprawy w kontekście definicji pierwszego zasiedlenia – w rozumieniu nadanym przepisami Dyrektywy 2006/112/WE oraz orzecznictwem TSUE, jak i wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 12 kwietnia 2018 r., sygn. akt I SA/Po 553/17 wydanym dla celów niniejszej sprawy, należy stwierdzić, że zarówno w odniesieniu do budynku położonego w A, jak i budynku położonego w B nastąpiło pierwsze zasiedlenie.

Budynek położony w A bowiem był/jest użytkowany przez Wnioskodawcę w ramach prowadzonej przez Niego działalności gospodarczej i nie był ulepszany w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym. Skutkiem powyższego, ww. obiekt został po raz pierwszy zasiedlony (zajęty, używany). Jednocześnie z uwagi na fakt, że na nieruchomość, o której mowa wyżej, nie były ponoszone nakłady na jej ulepszenie przekraczające 30% wartości początkowej tego obiektu, a ponadto od jego pierwszego zasiedlenia do chwili wykazania go w remanencie likwidacyjnym upłynie okres dłuższy niż 2 lata, w odniesieniu do tego budynku zostaną spełnione przesłanki do zastosowania zwolnienia od podatku określone w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy.

Natomiast na budynku położonym w B w roku 2008 i 2009 w ramach modernizacji poniesiono nakłady przekraczające 30% wartości jego początkowej. Nakłady zostały zaliczone do wartości początkowej budynku. Jak wynika z opisu sprawy budynek ten również jest użytkowany w działalności gospodarczej Wnioskodawcy, zatem pierwsze zasiedlenie nastąpiło w momencie jego zajęcia (używania) po dokonanym ulepszeniu, którego wartość wydatków przekroczyła 30% wartości początkowej. Zatem, czynność wykazania w ramach remanentu likwidacyjnego tego budynku nastąpi po pierwszym zasiedleniu, a ponieważ od momentu pierwszego zasiedlenia do chwili wykazania go w remanencie likwidacyjnym upłynie okres dłuższy niż 2 lata, w odniesieniu do tego budynku również zostaną spełnione warunki do zastosowania zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy.

Skutkiem powyższego, zwolnieniem od podatku objęty będzie również grunt, na którym posadowione są opisane wyżej nieruchomości, co wynika z art. 29a ust. 8 ustawy.

Tym samym, w odniesieniu do ww. czynności bezprzedmiotowe stało się badanie przesłanek do zastosowania zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10a i pkt 2 ustawy.

Podsumowując, czynność wykazania w ramach remanentu likwidacyjnego zarówno budynku położonego w A, jak i budynku położonego w B, będzie korzystała ze zwolnienia od podatku na podstawie 43 ust. 1 pkt 10 ustawy.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy na postawione we wniosku pytanie dotyczące możliwości zastosowania zwolnienia od podatku, zgodnie z którym: „rozwiązanie (likwidacja) Spółki, w konsekwencji której, stosownie do postanowień umowy Spółki, Budynki wraz z gruntem przypadną jednemu ze wspólników, będzie zwolniona od podatku od towarów i usług” należało uznać za prawidłowe. Wyjaśnić jednakże należy, że następującej w konsekwencji rozwiązania (likwidacji) Spółki jawnej czynności przekazania ww. obiektów jednemu ze wspólników Spółki – co również potwierdził Sąd w niniejszej sprawie – nie można uznać za dostawę towarów lub świadczenie usług, lecz za rozporządzanie majątkiem Spółki, w stosunku do którego rozliczenie podatkowe oparte jest/będzie o art. 14 ustawy.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania pierwotnej interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin