Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL3-1.4011.357.2018.2.AG
z 1 października 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 5 września 2018 r. (data wpływu 7 września 2018 r.), uzupełnionym w dniu 20 września 2018 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z naliczaniem pracownikom 30% diety za zagraniczne podróże służbowe – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 września 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika w związku z naliczaniem pracownikom 30% diety za zagraniczne podróże służbowe.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, w związku z czym pismem z dnia 11 września 2018 r., znak 0112-KDIL3-1.4011.357.2018.1.AG, na podstawie art. 169 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa wezwano Wnioskodawcę do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania. Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 14 września 2018 r., a w dniu 20 września 2018 r. wniosek uzupełniono (nadano w polskiej placówce pocztowej w dniu 18 września 2018 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka prowadzi działalność gospodarczą w zakresie usług serwis i naprawa maszyn i urządzeń. Rozlicza się na podstawie podatku CIT, prowadzi księgi rachunkowe zgodnie z Ustawą o rachunkowości.

Spółka na podstawie zleceń od kontrahentów zagranicznych (UE) wykonuje usługi w zakresie serwisu i naprawy maszyn w związku z czym wysyła na podstawie polecenia wyjazdu służbowego pracowników celem wykonania usługi. Z tego tytułu pracownicy otrzymują wynagrodzenie za pracę zgodnie z obowiązującymi przepisami w danym kraju Unii Europejskiej, oraz wypłacane są należne diety na podstawie Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. Przy sporządzaniu list płac Spółka do celów ustalenia zaliczki na podatek od osób fizyczny pomniejsza za każdy dzień pobytu za granicą, w którym pracownik pozostawał w stosunku pracy o kwotę stanowiącą 30% diety określonej dla danego państwa wg Rozporządzenia Ministra Polityki Społecznej.

W uzupełnieniu wniosku Zainteresowany wskazał, że Spółka ustalając pracownikom należne wynagrodzenie z tytułu umowy o pracę zgodnie z obowiązującymi przepisami w danym kraju Unii Europejskiej, ustalając podstawę do opodatkowania zwalnia część przychodów w kwocie odpowiadającej 30% diety za każdy dzień pobytu za granicą określonej w przepisach Rozporządzenia Ministra Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r.

Pracownicy wykonują swoje zadania na podstawie polecenia wyjazdu służbowego a nie oddelegowania do pracy za granicą i z tego tytułu za czas podróży służbowej pracownicy otrzymują również diety za każdy dzień pracy oraz zapewniane im są noclegi podczas wykonywania zlecenia, jak również zapewniany jest im dojazd i powrót z miejsca wykonywania pracy.

Pracownicy Spółki podlegają ustawodawstwu polskiemu. Zdaniem Spółki jest to prawidłowe ustalanie podstawy opodatkowania.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku).

Czy zdaniem organów podatkowych Spółka w przedstawionym stanie faktycznym prawidłowo ustala podstawę opodatkowania?

Zdaniem Wnioskodawcy, taki stan ustalania podstawy opodatkowania jest prawidłowy.

Własne stanowisko wynika z uzupełnienia wniosku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 cytowanej ustawy, źródłem przychodów jest stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Katalog zwolnień przedmiotowych został wymieniony w art. 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 20 ww. ustawy wolna od podatku dochodowego jest część przychodów osób, o których mowa w art. 3 ust. 1, przebywających czasowo za granicą i uzyskujących przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy, za każdy dzień pobytu za granicą, w którym podatnik pozostawał w stosunku służbowym, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczym stosunku pracy, w kwocie odpowiadającej 30% diety, określonej w przepisach w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 15.

Z przytoczonego wyżej przepisu wyraźnie wynika, że uprawnienie do zwolnienia z art. 21 ust. 1 pkt 20 ustawy przysługuje osobom przebywającym czasowo za granicą i uzyskującym przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy.

Zgodnie z treścią art. 21 ust. 15 cytowanej ustawy, zwolnienie, o którym mowa w ust. 1 pkt 20, nie ma zastosowania do wynagrodzenia:

1. pracownika odbywającego podróż służbową poza granicami Rzeczypospolitej Polskiej;
2. pracownika w związku z jego pobytem poza granicami Rzeczypospolitej Polskiej w celu udziału w konflikcie zbrojnym lub dla wzmocnienia sił państwa albo państw sojuszniczych, misji pokojowej, akcji zapobieżenia aktom terroryzmu lub ich skutkom, a także w związku z pełnieniem funkcji obserwatora w misjach pokojowych organizacji międzynarodowych i sił wielonarodowych, o ile otrzymuje świadczenia zwolnione od podatku na podstawie ust. 1 pkt 83 lub 83a;
3. uzyskiwanego przez członka służby zagranicznej.
   
   

Zatem jak wynika z powołanych przepisów, omawiane zwolnienie dotyczy pracowników przebywających czasowo za granicą i uzyskujących przychody m.in. ze stosunku pracy, a więc dotyczy sytuacji oddelegowania takich pracowników przez zakład pracy do pracy poza granicami kraju. W wyłączeniu tego zwolnienia wskazano bowiem w sposób wyraźny, że przedmiotowe zwolnienie nie dotyczy pracownika odbywającego podróż służbową poza granicami Rzeczypospolitej Polskiej (wyżej cytowany art. 21 ust. 15 pkt 1).

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Spółka w związku z zawartymi zleceniami od kontrahentów zagranicznych (UE), wysyła na podstawie polecenia wyjazdu służbowego pracowników celem wykonania usługi. Dodatkowo w uzupełnieniu wniosku Spółka podała, że pracownicy wykonują swoje zadania na podstawie polecenia wyjazdu służbowego a nie oddelegowania do pracy za granicą.

W związku z tak przedstawionym stanem faktycznym Wnioskodawca powziął wątpliwość, czy prawidłowo ustala zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych/podstawę opodatkowania pomniejszając pracownikom za każdy dzień pobytu za granicą, w którym pracownik pozostawał w stosunku pracy o kwotę stanowiącą 30% diety określonej dla danego państwa wg Rozporządzenia Ministra Polityki Społecznej.

Wnioskodawca w uzupełnieniu wniosku przedstawił własne stanowisko w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego wskazując, że taki stan ustalania podstawy opodatkowania jest prawidłowy.

Wobec tak przedstawionego opisu sprawy w kontekście zadanego pytania uznać należy, że stanowisko Spółki jest nieprawidłowe. Jak wynika bowiem z przedstawionych informacji, pracownicy przebywają w krajach Unii Europejskiej w podróży służbowej. Taki zatem stan rzeczy, jako wymieniony w wyżej cytowanym art. 21 ust. 15 pkt 1 ww. ustawy, automatycznie wyłącza możliwość zastosowania zwolnienia z opodatkowania opisanego w art. 21 ust. 1 pkt 20 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W związku z powyższym, Wnioskodawca nieprawidłowo pomniejsza przychód pracownikom za każdy dzień pobytu za granicą, w którym pracownik pozostawał w stosunku pracy o kwotę stanowiącą 30% diety określonej dla danego państwa wg Rozporządzenia Ministra Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz. U. z 2013 r., poz. 167).

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.