2018.10.02 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL4.4012.318.2018.2.JK
z 2 października 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 19 czerwca 2018 r. (data wpływu 25 czerwca 2018 r.), uzupełnionym pismem z dnia 6 sierpnia 2018 r. (data wpływu 8 sierpnia 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia, czy przeniesienie kosztu opłat stałych za usługi wodne, na rzecz Spółki, będzie stanowić po stronie Gminy czynności podlegające opodatkowaniu VAT – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 czerwca 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia, czy przeniesienie kosztu opłat stałych za usługi wodne, na rzecz Spółki, będzie stanowić po stronie Gminy czynności podlegające opodatkowaniu VAT. Wniosek uzupełniono pismem z dnia 6 sierpnia 2018 r. o doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

Gmina (dalej: Gmina lub Wnioskodawca) jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług (dalej: VAT).

Na podstawie ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (t.j. Dz. U. z 2017 r., poz. 1875 ze zm., dalej: ustawa o samorządzie gminnym), Gmina jest wyposażona w osobowość prawną i posiada zdolność do czynności cywilnoprawnych. Gmina wykonuje zadania własne (określone w art. 7 ustawy o samorządnie gminnym) samodzielnie lub poprzez powołane gminne jednostki organizacyjne. Zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 3 ustawy o samorządzie gminnym, zadania własne Gminy obejmują m.in. sprawy wodociągów i zaopatrzenia w wodę, kanalizacji, usuwania i oczyszczania ścieków komunalnych.

Do 30 września 2013 r. w strukturze organizacyjnej Gminy znajdował się Miejski Zakład Gospodarki Komunalnej i Mieszkaniowej (dalej: Zakład), funkcjonujący w formie zakładu budżetowego. Na podstawie uchwały Rady Miejskiej z dnia (…) w sprawie likwidacji samorządowego zakładu budżetowego o nazwie Miejski Zakład Gospodarki Komunalnej i Mieszkaniowej oraz jego przekształcenia w spółkę prawa handlowego (dalej: Uchwała), z dniem 30 września 2013 r., w miejsce likwidowanego Zakładu powołano Miejski Zakład Gospodarki Komunalnej Sp. z o.o. (dalej: Spółka lub MZGK).

Na podstawie § 2 ust. 1 Uchwały nowo utworzona Spółka z dniem likwidacji Zakładu wstąpiła we wszystkie prawa i obowiązki związane z działalnością Zakładu.

Spółka jest odrębną od Gminy osobą prawną, działającą w szczególności na podstawie ustawy z dnia 15 września 2000 r. – Kodeks spółek handlowych (t.j. Dz. U. z 2017 r., poz. 1577).

Od momentu powstania Spółki zakresem jej działalności jest m.in. zbiorowe zaopatrywanie w wodę i zbiorowe odprowadzanie ścieków polegających na ujmowaniu i dostarczaniu wody oraz odprowadzaniu ścieków na terenie Gminy.

W latach 2007-2014 Gmina uzyskała szereg pozwoleń wodnoprawnych w zakresie poboru wód podziemnych, poboru wód powierzchniowych oraz zrzutu ścieków. W związku z obowiązującymi od 1 stycznia 2018 r. przepisami ustawy z dnia 20 lipca 2017 r. – Prawo wodne (t.j. Dz. U. z 2017 r., poz. 1566, dalej: Prawo wodne), Gmina otrzymała od Państwowego Gospodarstwa Wodnego Wody Polskie informacje roczne ustalające wysokość opłat stałych za usługi wodne, wydane zgodnie z art. 271 ust. 1 Prawa wodnego, na podstawie uzyskanych pozwoleń wodnoprawnych.

Gmina podkreśla, że zbiorowym zaopatrzeniem w wodę i zbiorowym odprowadzaniem ścieków na terenie Gminy zajmuje się wyłącznie Spółka. Ponadto, w związku z przekształceniem Zakładu w Spółkę, MZGK jest następcą prawnym Zakładu.

W związku z otrzymanymi informacjami rocznymi ustalającymi wysokości opłat stałych oraz faktem, że poborem wód podziemnych, poborem wód powierzchniowych oraz rzutem ścieków zajmuje się wyłącznie Spółka, Gmina w porozumieniu z MZGK planuje obciążyć Spółkę kosztem ustalonych opłat stałych za usługi wodne.

Kwota, którą Gmina otrzyma od Spółki będzie stanowiła równowartość poniesionych przez Gminę kosztów.

Infrastruktura wodno-kanalizacyjna, wykorzystywana przez Spółkę do świadczenia odpłatnych usług polegających na dostarczaniu wody i odprowadzaniu ścieków, została wniesiona przez Gminę aportem do Spółki. Tym samym, pomiędzy Gminą a Spółką obecnie nie jest zawarta żadna umowa, w tym przykładowo umowa dzierżawy czy użyczenia, której elementem składowym mógłby być powyższy zwrot kosztów.

Ponadto w piśmie z dnia 6 sierpnia 2018 r., będącym uzupełnieniem do wniosku, Wnioskodawca udzielił następujących odpowiedzi na poniższe pytania:

Kiedy Gmina otrzymała od Państwowego Gospodarstwa Wodnego Wody Polskie informacje roczne ustalające wysokość opłat stałych za usługi wodne, wydane zgodnie z art. 271 ust. 1 z dnia 20 lipca 2017 r. Prawo wodne (Dz. U. z 2017 r., poz. 1566, z późn. zm.), na podstawie uzyskanych pozwoleń wodnoprawnych?
Odpowiedź Gminy:
Gmina otrzymała od Państwowego Gospodarstwa Wodnego Wody Polskie informacje roczne ustalające wysokość opłat stałych za okres od 1 stycznia 2018 r. do 31 grudnia 2018 r. w dniu 5 i 6 marca 2018 r.
Kiedy zostało wydane pozwolenie wodnoprawne, w związku z którym Gmina otrzymała informacje roczne ustalające wysokość opłat stałych za usługi wodne, wydane zgodnie z art. 271 ust. 1 Prawo wodne, na podstawie uzyskanych pozwoleń wodnoprawnych?
Odpowiedź Gminy:
Pozwolenia wodnoprawne, w związku z którymi Gmina otrzymała informacje roczne ustalające wysokość opłat stałych za usługi wodne, wydane zgodnie z art. 271 ust. 1 z dnia 20 lipca 2017 r. Prawo wodne (dalej: Prawo wodne), zostały wydane:
1. 26 września 2007 r.,
2. 19 maja 2010 r.,
3. 3 stycznia 2011 r.,
4. 5 stycznia 2011 r.,
5. 10 stycznia 2011 r.,
6. 25 czerwca 2014 r., oraz
7. 16 lipca 2014 r.
Czy pozwolenie wodnoprawne, w związku z którym Gmina otrzymała informacje roczne ustalające wysokość opłat stałych za usługi wodne, wydane zgodnie z art. 271 ust. 1 Prawo wodne, na podstawie uzyskanych pozwoleń wodnoprawnych, wydane było dla Zakładu budżetowego, który zlikwidowany został w dniu 30 września 2013 r., czy dla Gminy?
Odpowiedź Gminy:
Pozwolenia wodnoprawne, w związku z którymi Gmina otrzymała informacje roczne ustalające wysokość opłat stałych za usługi wodne, wydane zgodnie z art. 271 ust. 1 Prawo wodne, udzielone zostały na rzecz Gminy.
W przypadku, gdy pozwolenie to zostało wydane po dniu utworzenia Spółki MZGK dlaczego o pozwolenie występowała Gmina, a nie Spółka?
Odpowiedź Gminy:
Dwa pozwolenia, na podstawie których ustalono opłatę stałą za usługi wodne (z dnia 25 czerwca 2014 r. oraz 16 lipca 2014 r.), udzielone zostały na rzecz Gminy po dniu utworzenia Spółki. O wydanie pozwolenia wnioskowała Gmina z uwagi na fakt, że według art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 7 czerwca 2001 r. o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków (t.j. Dz. U. z 2018 r., poz. 1152) zbiorowe zaopatrzenie w wodę i zbiorowe odprowadzanie ścieków jest zadaniem własnym gminy. Ponadto Gmina posiada l00% udziałów w Spółce. Dodatkowo, ujęcie Wilcza Poręba i wylot kanalizacyjny na popłuczyny, nie zostały przekazane aportem na rzecz Spółki w akcie założycielskim.
Czy Spółka MZGK posiada pozwolenie wodnoprawne wydane zgodnie z przepisami ustawy Prawo wodne? Jeśli tak, to należy wskazać kiedy zostało ono wydane i na podstawie jakich przepisów ustawy Prawo wodne.
Odpowiedź Gminy:
Gmina może wskazać następujące pozwolenia wodnoprawne wydane na rzecz Spółki zgodnie z przepisami ustawy Prawo wodne wraz z podstawą prawną ich wydania:
1. pozwolenie dotyczące ujęcia wód powierzchniowych na potoku (…) w km 15+897 (…) – wydane dnia 13 marca 2017 r. na podstawie art. 37 pkt 1, art. 122 ust. 1 pkt 1, art. 127 ust. 1 i ust. 2, art. 128, art. 130, art. 131 ust. 1 i ust. 2, art. 135 pkt 2, art. 140 ust. 1 ustawy Prawo Wodne oraz art. 104 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (dalej: KPA);
2. pozwolenie dotyczące ujęcia drenażowego wód podziemnych pn. „(…)”– wydane dnia 25 listopada 2015 r. na podstawie art. 37 pkt 1, art. 122 ust. 1 pkt 1, art. 127 ust. 1 i ust. 2, art. 128, art. 131 ust. 1, ust. 2 i ust. 2b, art. 140 ust. 1 ustawy Prawo Wodne oraz art. 104 KPA;
3. pozwolenie wodnoprawne na szczególne korzystanie z wód w zakresie odprowadzenia do potoku (…) istniejącym wylotem w km 12+275 jego biegu ścieków komunalnych pochodzących z Miasta – wydane dnia 22 czerwca 2017 r. na podstawie art. 37 pkt 2, art. 122 ust. 1 pkt 1, art. 127 ust. 1 i ust. 3, art. 128, art. 131 ust. 1 i ust. 2, art. 140 ust. 1 ustawy Prawo Wodne, a także na podstawie Rozporządzenia Ministra Środowiska z dnia 18 listopada 2014 r. (Dz. U. z 2014 r., poz. 1800) w sprawie warunków, jakie należy spełnić przy wprowadzaniu ścieków do wód lub do ziemi oraz w sprawie substancji szczególnie szkodliwych dla środowiska wodnego oraz art. 104 KPA.
Czy zgodnie z przepisami ustawy Prawo wodne możliwe jest świadczenie usług wodnych bez posiadania pozwolenia wodnoprawnego wydanego dla podmiotu świadczącego usługi wodne?
Odpowiedź Gminy:
Zgodnie z art. 389 pkt 1 Prawa wodnego, jeżeli ustawa nie stanowi inaczej pozwolenie wodnoprawne jest wymagane m.in. do świadczenia usług wodnych. Zatem cytowany przepis przewiduje odstępstwa od tej zasady, o ile określone są one w ustawie. Natomiast zgodnie z art. 411 Prawa wodnego, następca prawny zakładu, który uzyskał pozwolenie wodnoprawne, przejmuje prawa i obowiązki wynikające z tego pozwolenia przy czym do przejęcia tych praw i obowiązków konieczna jest decyzja potwierdzająca organu właściwego w sprawach pozwoleń wodnoprawnych wydawana na wniosek następcy prawnego.
W związku ze stwierdzeniem zawartym w opisie sprawy, że „Gmina w porozumieniu z MZGK planuje obciążyć Spółkę kosztem ustalonych opłat stałych za usługi wodne” należy wskazać jakie będą dokładnie postanowienia zawartego porozumienia? W ramach odpowiedzi na powyższe pytanie należy szczegółowo wskazać do czego będą zobowiązane obie strony porozumienia.
Odpowiedź Gminy:
Nie zostało zawarte porozumienie pomiędzy Gminą a Spółką rozumiane jako umowa. Wskazując we Wniosku, że „Gmina w porozumieniu z MZGK planuje obciążyć Spółkę kosztem...” Gminie chodziło o to, że Spółka zostaje powiadomiona o obciążeniu i nie wnosi zastrzeżeń. Jest to konsekwencja zasad funkcjonowania Spółki. Na podstawie § 42 ust. 1 aktu założycielskiego przedmiotem działalności Miejskiego Zakładu Gospodarki Komunalnej Sp. z o.o. jest m.in. świadczenie usług użyteczności publicznej w zakresie zaopatrzenia ludności w wodę oraz zbiorowego odprowadzania ścieków, w związku z czym opłaty stałe z tego tytułu winne być ponoszone przez MZGK Sp. z o.o.
Gmina poinformowała zatem pisemnie Miejski Zakład Gospodarki Komunalnej Sp. z o.o., że obciąży Spółkę wartością opłat za usługi wodne, natomiast Spółka nie wniosła zastrzeżeń do otrzymanego pisma.
Czy zgodnie z przepisami ustawy Prawo wodne Gmina jest/będzie podmiotem zobowiązanym do ponoszenia opłat za usługi wodne? Jeśli tak, to należy wskazać z jakiego konkretnie przepisu ww. ustawy wynika ten obowiązek Gminy. Natomiast jeśli nie, to należy wskazać kto jest podmiotem zobowiązanym do ponoszenia opłat za usługi wodne, ze wskazaniem, z którego przepisu ustawy Prawo wodne wynika ten obowiązek.
Odpowiedź Gminy:
Zgodnie z tym, co Gmina już wskazała w uzasadnieniu swojego stanowiska przedstawionego we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego, zgodnie z art. 298 pkt 1 Prawa wodnego, opłatę za usługi wodne są obowiązane ponosić podmioty korzystające z usług wodnych. Zatem, w ocenie Gminy, skoro Spółka świadczy usługi zawierające się w usługach wodnych, wskazanych enumeratywnie w art. 35 ust. 3 Prawa wodnego, to na gruncie powołanych przepisów, podmiotem obowiązanym do ponoszenia opłat za usługi wodne powinien być MZGK.
W przypadku, gdy Gmina zgodnie z przepisami ustawy Prawo wodne nie jest/nie będzie podmiotem zobowiązanym do ponoszenia opłat za usługi wodne, należy wskazać:
1. z jakiego powodu Gmina nie poinformowała/nie poinformuje Państwowego Gospodarstwa Wodnego Wody Polskie, że nie jest podmiotem, który winien uiścić opłatę za usługi wodne?
2. czy Gmina zamierza poinformować Państwowe Gospodarstwo Wodne Wody Polskie, że nie jest podmiotem, który winien uiścić opłatę za usługi wodne?
3. czy Gmina wyraża/wyrazi zgodę na zapłatę kwoty, która została wskazana w informacji rocznej ustalającej wysokość opłat stałych za usługi wodne, wydanych zgodnie z art. 271 ust. 1 Prawo wodne, na podstawie uzyskanych pozwoleń wodno prawnych? Jeśli tak, to należy wskazać dlaczego Gmina wyraża/wyrazi zgodę na ww. zapłatę.
Odpowiedź Gminy:
1. zgodnie z tym, co Gmina wskazała w uzasadnieniu swojego stanowiska przedstawionego we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego, w myśl art. 411 Prawa wodnego, następca prawny zakładu, który uzyskał pozwolenie wodnoprawne, przejmuje prawa i obowiązki wynikające z tego pozwolenia, przy czym do przejęcia tych praw i obowiązków konieczna jest decyzja potwierdzająca organu właściwego w sprawach pozwoleń wodnoprawnych, wydawana na wniosek następcy prawnego.
  Jednocześnie ustawodawca nie wskazał terminu, w którym obligatoryjne jest uzyskanie powyższego potwierdzenia, a tym samym do tej pory Spółka nie wnioskowała jeszcze do organu właściwego o wydanie ww. decyzji;
2. mając powyższe na uwadze, Gmina nie zamierza poinformować Państwowego Gospodarstwa Wodnego Wody Polskie, że nie jest podmiotem, który winien uiścić opłatę za usługi wodne, bowiem obowiązek ten leży po stronie Spółki;
3. zamiarem Gminy jest obciążenie Spółki za ustalone opłaty stałe za usługi wodne, zatem nie wyraża ona zgody na pozostanie ostateczną stroną zobligowaną do zapłaty kwot, które zostały wskazane w informacjach rocznych ustalających wysokość opłat stałych za usługi wodne, wydanych zgodnie z art. 271 ust. 1 Prawo wodne, na podstawie uzyskanych pozwoleń wodnoprawnych.
W związku ze stwierdzeniem zawartym w opisie sprawy, że „W związku z obowiązującymi od 1 stycznia 2018 r. przepisami ustawy z dnia 20 lipca 2017 r. – Prawo wodne (t.j. Dz. U. z 2017 r., poz. 1566, dalej: Prawo wodne), Gmina otrzymała od Państwowego Gospodarstwa Wodnego Wody Polskie informacje roczne ustalające wysokość opłat stałych za usługi wodne, wydane zgodnie z art. 271 ust. 1 Prawa wodnego, na podstawie uzyskanych pozwoleń wodnoprawnych należy wskazać:
1. czy przed wejściem w życie ww. ustawy Gmina ponosiła jakiekolwiek opłaty na podstawie uzyskanych pozwoleń wodnoprawnych? Jeśli tak, to czy miało to miejsce po utworzeniu Spółki MZGK i kto w tym czasie był zobowiązany do ponoszenia tych opłat?
2. w jaki sposób odbywały się rozliczenia pomiędzy Spółką MZGK a Gminą przed zawarciem porozumienia oraz przed dniem wejścia w życie ww. ustawy?
Odpowiedź Gminy:
1. Gmina nie ponosiła opłat za podstawie uzyskanych pozwoleń wodnoprawnych. W latach poprzednich MZGK Sp. z o.o. ponosił koszty za pobór wód i odprowadzanie ścieków z tytułu korzystania ze środowiska (art. 273 ust. 1 pkt 2 i 3 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środowiska – przepisy uchylone ustawą Prawo wodne Dz. U. z 2017 r., poz. 1566, na podstawie art. 493 pkt 14). Z tytułu korzystania ze środowiska w latach poprzednich Spółka sporządzała dla Urzędu Marszałkowskiego Województwa wykazy zawierające informacje o zakresie korzystania za środowiska oraz o wysokości należnych opłat za dany rok;
2. przed wejściem w życie znowelizowanego Prawa wodnego pomiędzy MZGK Sp. z o.o. a Gminą nie odbywały się rozliczenia dotyczące kosztów poboru wody i odprowadzania ścieków, ponieważ Spółka sama wyliczała należną opłatę za korzystanie ze środowiska i wnosiła na rachunek Urzędu Marszałkowskiego.
Czy do opłat stałych, w związku którymi Gmina otrzymała od Państwowego Gospodarstwa Wodnego Wody Polskie informacje roczne ustalające wysokość opłat stałych za usługi wodne, wydane zgodnie z art. 271 ust. 1 Prawo wodne, na podstawie uzyskanych pozwoleń wodnoprawnych, stosuje się przepisy działu III ustawy Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) (jeśli tak, to z jakich przepisów ustawy Prawo wodne to wynika), czy też są to opłaty, do których nie stosuje się przepisów działu III Ordynacji podatkowej?
Odpowiedź Gminy:
Zgodnie z tym, co Gmina wskazała w uzasadnieniu swojego stanowiska przedstawionego we wniosku o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, w myśl art. 300 ust. 1 ustawy Prawo wodne, do ponoszenia opłat za usługi wodne oraz opłat podwyższonych stosuje się odpowiednio przepisy działu III Ordynacji podatkowej, z tym że uprawnienia organów podatkowych przysługują Wodom Polskim, właściwym organom Inspekcji Ochrony Środowiska oraz gminom. Natomiast zgodnie z art. 270 ustawy Prawo wodne, opłata za usługi wodne składa się z opłaty stałej oraz opłaty zmiennej.
W świetle przywołanych przepisów, w ocenie Gminy, do opłat stałych, w związku z którymi Gmina otrzymała informacje roczne ustalające wysokość opłat stałych za usługi wodne, wydane zgodnie z art. 271 ust. 1 Prawo wodne, na podstawie uzyskanych pozwoleń wodnoprawnych, stosuje się przepisy działu III ustawy Ordynacja podatkowa.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy przeniesienie kosztu opłat stałych za usługi wodne, na rzecz Spółki, będzie stanowić po stronie Gminy czynności podlegające opodatkowaniu VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy, przeniesienie kosztu opłat stałych za usługi wodne na rzecz Spółki nie będzie stanowić po stronie Gminy czynności podlegających opodatkowaniu VAT.

Uzasadnienie stanowiska Gminy.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2017 r., poz. 1221 ze zm., dalej: ustawa o VAT), opodatkowaniu VAT podlegają m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Jednocześnie, w myśl art. 7 ust. 1 ww. ustawy, przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Z kolei zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów.

Z brzmienia powołanych przepisów wynika, że pojęcia dostawy towarów i świadczenia usług na gruncie ustawy o VAT uzupełniają się w tym sensie, iż co do zasady, czynności podejmowane przez podatników należy uznać za świadczenie usług, o ile nie stanowią one dostawy towarów. Takie skonstruowanie zakresu czynności opodatkowanych prowadzi do zapewnienia zasady powszechności opodatkowania.

Ponadto, zgodnie z art. 8 ust. 2a, w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

Jak wynika z art. 270 ust. 1 i ust. 8 Prawa wodnego, opłaty za usługi wodne w zakresie usług za pobór wód oraz za wprowadzanie ścieków do wód lub do ziemi składają się z opłaty stałej oraz opłaty zmiennej.

Na podstawie art. 298 pkt 1 Prawa wodnego, opłatę za usługi wodne są obowiązane ponosić podmioty korzystające z usług wodnych. Jednocześnie zgodnie z art. 35 ust. 3 Prawa wodnego usługi wodne obejmują, m.in. pobór wód podziemnych lub wód powierzchniowych, odbiór i oczyszczanie ścieków oraz wprowadzanie ścieków do wód lub do ziemi, obejmujące także wprowadzanie ścieków do urządzeń wodnych.

Zdaniem Gminy, skoro Spółka świadczy usługi zawierające się w usługach wodnych, wskazanych enumeratywnie w art. 35 ust. 3 Prawa wodnego, to na gruncie powołanych powyżej przepisów, podmiotem obowiązanym do ponoszenia opłat za usługi wodne powinien być MZGK.

Fakt, że Gmina otrzymała od Państwowego Gospodarstwa Wodnego Wody Polskie informacje roczne ustalające wysokość opłat za usługi wodne wynika jedynie z tego, że pozwolenia wodnoprawne wydawane były na Gminę w związku ze świadczeniem usług wodnych przez ówcześnie istniejący Zakład, będący jednostką organizacyjną Gminy. Obecnie jednak, po przekształceniu Zakładu w Spółkę, czynności objęte ww. opłatami wykonywane są przez Spółkę, a nie przez Gminę i to Spółka powinna ostatecznie ponieść koszt tych opłat.

Wnioskodawca podkreślił, że sam ustawodawca wskazał w treści art. 411 Prawa wodnego, że następca prawny zakładu, który uzyskał pozwolenie wodnoprawne, przejmuje prawa i obowiązki wynikające z tego pozwolenia, przy czym do przejęcia tych praw i obowiązków konieczna jest decyzja potwierdzająca organu właściwego w sprawach pozwoleń wodnoprawnych, wydawana na wniosek następcy prawnego.

W tej sytuacji Gmina prawidłowo została obciążona ww. opłatami i z uwagi na to, że dotyczą one działalności Spółki, prawidłowe będzie również przeniesienie ich kosztu na Spółkę (obciążenie nimi Spółki przez Gminę).

Opłaty stałe za usługi wodne ze względu na swój charakter stanowią quasi-podatek. Wysokość tych opłat jest ściśle określona w przepisach ustawy Prawo wodne oraz w aktach wykonawczych, a podmiot obowiązany do ich ponoszenia otrzymuje informację roczną, zawierającą szczegółowy sposób obliczenia tych opłat. W przypadku gdy podmiot korzystający z tych usług, nie wniesie w określonym terminie i w stosownej wysokości opłat za usługi wodne, wysokość tych opłat określa się w drodze decyzji. Co więcej, w myśl art. 300 ust. 1 Prawa wodnego, do ponoszenia opłat za usługi wodne stosuje się odpowiednio przepisy działu III, tj. „Zobowiązania podatkowe”, ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2018 r., poz. 800 ze zm., dalej: Ordynacja podatkowa).

Tym samym, pierwotne obciążenie, które otrzymuje Gmina, nie ma charakteru wynagrodzenia za usługi, ale ma charakter publicznoprawny (podatek). W konsekwencji również obciążenie Spółki przedmiotową opłatą przez Gminę nie będzie się mieścić w definicji świadczenia usług.

Gmina zatem ani nie wyświadcza usług zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, ani też nie bierze udziału w świadczeniu usług zgodnie z art. 8 ust. 2a ustawy o VAT. Zatem, przeniesienie przedmiotowych opłat na Spółkę nie stanowi, zdaniem Gminy, czynności podlegających opodatkowaniu VAT, ani też czynności zwolnionych od VAT.

Podsumowując, zdaniem Gminy, przeniesienie kosztu opłat stałych na rzecz Spółki, za usługi wodne, nie będzie stanowić po stronie Gminy czynności podlegających opodatkowaniu VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r. poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 – w myśl art. 7 ust. 1 ustawy – rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Natomiast zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie). Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do grona usług każde świadczenie, które nie jest dostawą towarów w myśl art. 7 ustawy. Każde świadczenie niebędące dostawą towarów polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu czyjegoś zachowania stanowi zatem co do zasady usługę w rozumieniu ustawy, niemniej jednak muszą być przy tym spełnione następujące warunki:

w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, nabywca jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia;
świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).

Należy podkreślić, że oba ww. warunki winny być spełnione łącznie, aby świadczenie podlegało jako usługa, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Usługą jest tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym. W związku z powyższym czynność podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, w myśl art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności.

Aby świadczenie usługi podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, stosownie do art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, musi mieć miejsce również odpłatność, tj. gdy istnieje bezpośredni związek pomiędzy świadczeniem usługi, a otrzymanym wynagrodzeniem będącym świadczeniem wzajemnym, zaś usługodawcę musi łączyć z odbiorcą stosunek prawny, z którego wynika obowiązek świadczenia usługi oraz wysokość wynagrodzenia (świadczenia wzajemnego) za dokonanie tych czynności. Bezpośredni związek pomiędzy świadczeniem usług a otrzymanym wynagrodzeniem istnieje wówczas, gdy istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść na rzecz świadczącego usługę i jeżeli świadczenie wzajemne pozostaje w bezpośrednim związku ze świadczeniem dokonanej czynności.

Taka definicja świadczenia usług jest wyrazem realizacji powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług wszelkich transakcji wykonywanych przez podatników w ramach ich działalności gospodarczej.

W dorobku orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej przyjmuje się, że odpłatność ma miejsce wtedy, gdy istnieje bezpośredni związek pomiędzy dostawą towarów lub świadczeniem usług a otrzymanym wynagrodzeniem, przy czym wynagrodzenie jakkolwiek musi być wyrażone w pieniądzu, to jednak nie musi być w tej formie dokonane. Należy podkreślić, że na gruncie przepisów o podatku od towarów i usług bez znaczenia pozostaje to, czy kwota uzyskanego wynagrodzenia (cena) została skalkulowana tak, że stanowi tylko koszt wytworzenia towaru lub wykonania usługi, czy została powiększona także o zysk sprzedającego. Skoro przepisy nie określają formy zapłaty za świadczoną usługę należy uznać, że zobowiązanie usługobiorcy może mieć postać świadczenia nie tylko określonej sumy pieniędzy, ale także świadczenie innej usługi (usługi wzajemnej). Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

Odpłatność określana jest przez strony umowy i jeśli strony ustalą zapłatę wówczas wykonane świadczenie staje się odpłatne. W przypadku istnienia świadczenia wzajemnego otrzymanego przez świadczącego usługę, należy uznać czynności wykonywane w ramach zawartej umowy za odpłatne świadczenie usług określone w art. 8 ust. 1 ustawy podlegające opodatkowaniu na zasadach ogólnych.

Wobec powyższych rozważań dostawa towarów lub świadczenie usług podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wtedy, gdy są wykonane odpłatnie oraz gdy pomiędzy dostawcą towaru lub świadczącym usługę i ich beneficjentem (odbiorcą) istnieje jawny lub dorozumiany stosunek prawny (umowa), w ramach którego spełniane są świadczenia wzajemne.

Należy wskazać, że kwestia odpłatności była wielokrotnie przedmiotem rozstrzygnięć Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej.

I tak, w wyroku z dnia 15 lipca 1982 r. w sprawie Hong-Kong Trade Development Council, TSUE stwierdził, iż wskazane w sprawie czynności podlegają opodatkowaniu jedynie wtedy, gdy zostały wykonane odpłatnie.

Pojęcie „odpłatności” pojawiło się również w orzeczeniu z dnia 5 lutego 1981 r. C-154/80, które zapadło na tle przepisów I Dyrektywy VAT z dnia 11 kwietnia 1967 r. w sprawie harmonizacji przepisów Państw Członkowskich w zakresie podatków obrotowych (67/227/EWEC). Trybunał wskazał, że termin „zapłata” stanowi integralną część przepisów prawa wspólnotowego, które nie odwołuje się do prawa państw członkowskich dla ustalenia jego znaczenia i zakresu. Stąd też wykładnia tego wyrażenia nie może być pozostawiona dyskrecjonalnemu władztwu każdego państwa członkowskiego. Ponadto Trybunał przypomniał, że świadczenie podlega opodatkowaniu jedynie w wypadku, gdy podstawę opodatkowania stanowi świadczenie wzajemne otrzymane przez świadczącego usługę. Musi również istnieć możliwość wyrażenia w pieniądzu wartości tego świadczenia wzajemnego. W końcu – jak wskazał Trybunał – świadczenie wzajemne musi stanowić pewną wartość subiektywną, gdyż podstawą opodatkowania jest świadczenie wzajemne rzeczywiście otrzymane, nie zaś wartość otrzymana według kryteriów obiektywnych.

Na uwagę zasługuje także orzeczenie w sprawie C-16/93 pomiędzy R. J. Tolsma a Inspecteur der Omzetbelasting Leeuwarden (Holandia), w którym Trybunał zauważył, iż czynność „podlega opodatkowaniu wyłącznie wtedy, gdy istnieje związek prawny między usługodawcą i usługobiorcą, w ramach którego następuje świadczenie wzajemne, przy czym wynagrodzenie otrzymane przez usługodawcę stanowi wartość faktycznie przekazaną w zamian za usługi świadczone na rzecz usługobiorcy”.

W konsekwencji powyższego stwierdzić należy, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług będzie podlegało tylko to świadczenie (dostawa lub usługa), w przypadku którego istnieje konsument, tj. odbiorca świadczenia odnoszący z niego choćby potencjalną korzyść. Dopóki nie istnieje podmiot który odnosiłby lub powinien odnosić konkretne korzyści o charakterze majątkowym związanym z danym świadczeniem, dopóty świadczenie to nie będzie czynnością podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Taka konstrukcja definicji świadczenia usług jest wyrazem zasady powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług transakcji dokonywanych w ramach profesjonalnego obrotu gospodarczego.

Należy wskazać, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania podlegają wszelkie transakcje, których przedmiotem jest dostawa towarów lub świadczenie usług, pod warunkiem, że są one realizowane przez podatników w rozumieniu ustawy i są wykonywane w ramach działalności gospodarczej.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Gmina jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług.

Na podstawie ustawy o samorządzie gminnym, Gmina jest wyposażona w osobowość prawną i posiada zdolność do czynności cywilnoprawnych. Gmina wykonuje zadania własne (określone w art. 7 ustawy o samorządnie gminnym) samodzielnie lub poprzez powołane gminne jednostki organizacyjne. Zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 3 ustawy o samorządzie gminnym, zadania własne Gminy obejmują m.in. sprawy wodociągów i zaopatrzenia w wodę, kanalizacji, usuwania i oczyszczania ścieków komunalnych.

Do 30 września 2013 r. w strukturze organizacyjnej Gminy znajdował się Miejski Zakład Gospodarki Komunalnej i Mieszkaniowej (Zakład), funkcjonujący w formie zakładu budżetowego. Na podstawie uchwały Rady Miejskiej z dnia 28 czerwca 2013 r. w sprawie likwidacji samorządowego zakładu budżetowego o nazwie Miejski Zakład Gospodarki Komunalnej i Mieszkaniowej oraz jego przekształcenia w spółkę prawa handlowego, z dniem 30 września 2013 r., w miejsce likwidowanego Zakładu powołano Sp. z o.o. Miejski Zakład Gospodarki Komunalnej.

Na podstawie § 2 ust. 1 Uchwały, nowo utworzona Spółka z dniem likwidacji Zakładu wstąpiła we wszystkie prawa i obowiązki związane z działalnością Zakładu.

Spółka jest odrębną od Gminy osobą prawną, działającą w szczególności na podstawie ustawy z dnia 15 września 2000 r. – Kodeks spółek handlowych.

W latach 2007-2014 Gmina uzyskała szereg pozwoleń wodnoprawnych w zakresie poboru wód podziemnych, poboru wód powierzchniowych oraz zrzutu ścieków. W związku z obowiązującymi od 1 stycznia 2018 r. przepisami ustawy z dnia 20 lipca 2017 r. – Prawo wodne, Gmina otrzymała od Państwowego Gospodarstwa Wodnego Wody Polskie informacje roczne ustalające wysokość opłat stałych za usługi wodne, wydane zgodnie z art. 271 ust. 1 Prawa wodnego, na podstawie uzyskanych pozwoleń wodnoprawnych.

Gmina wskazała, że zbiorowym zaopatrzeniem w wodę i zbiorowym odprowadzaniem ścieków na terenie Gminy zajmuje się wyłącznie Spółka. Ponadto, w związku z przekształceniem Zakładu w Spółkę, MZGK jest następcą prawnym Zakładu.

Kwota, którą Gmina otrzyma od Spółki będzie stanowiła równowartość poniesionych przez Gminę kosztów.

Gmina otrzymała od Państwowego Gospodarstwa Wodnego Wody Polskie informacje roczne ustalające wysokość opłat stałych za okres od 1 stycznia 2018 r. do 31 grudnia 2018 r. w dniu 5 i 6 marca 2018 r.

Pozwolenia wodnoprawne, w związku z którymi Gmina otrzymała informacje roczne ustalające wysokość opłat stałych za usługi wodne, wydane zgodnie z art. 271 ust. 1 ustawy Prawo wodne, zostały wydane: 26 września 2007 r., 19 maja 2010 r., 3 stycznia 2011 r., 5 stycznia 2011 r., 10 stycznia 2011 r., 25 czerwca 2014 r. oraz 16 lipca 2014 r.

Pozwolenia wodnoprawne, w związku z którymi Gmina otrzymała informacje roczne ustalające wysokość opłat stałych za usługi wodne, wydane zgodnie z art. 271 ust. 1 Prawo wodne, udzielone zostały na rzecz Gminy.

Dwa pozwolenia, na podstawie których ustalono opłatę stałą za usługi wodne (z dnia 25 czerwca 2014 r. oraz 16 lipca 2014 r.), udzielone zostały na rzecz Gminy po dniu utworzenia Spółki. O wydanie pozwolenia wnioskowała Gmina z uwagi na fakt, że według art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 7 czerwca 2001 r. o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków, zbiorowe zaopatrzenie w wodę i zbiorowe odprowadzanie ścieków jest zadaniem własnym gminy. Ponadto Gmina posiada l00% udziałów w Spółce. Dodatkowo, ujęcie Wilcza Poręba i wylot kanalizacyjny na popłuczyny, nie zostały przekazane aportem na rzecz Spółki w akcie założycielskim.

Gmina może wskazać następujące pozwolenia wodnoprawne wydane na rzecz Spółki zgodnie z przepisami ustawy Prawo wodne wraz z podstawą prawną ich wydania:

pozwolenie dotyczące ujęcia wód powierzchniowych na potoku (…) w km 15+897 (…);
pozwolenie dotyczące ujęcia drenażowego wód podziemnych pn. „(…)” (…);
pozwolenie wodnoprawne na szczególne korzystanie z wód w zakresie odprowadzenia do potoku (…) istniejącym wylotem w km 12+275 jego biegu ścieków komunalnych pochodzących z Miasta.

Zgodnie z art. 389 pkt 1 Prawa wodnego, jeżeli ustawa nie stanowi inaczej pozwolenie wodnoprawne jest wymagane m.in. do świadczenia usług wodnych. Zatem cytowany przepis przewiduje odstępstwa od tej zasady, o ile określone są one w ustawie. Natomiast zgodnie z art. 411 Prawa wodnego, następca prawny zakładu, który uzyskał pozwolenie wodnoprawne, przejmuje prawa i obowiązki wynikające z tego pozwolenia przy czym do przejęcia tych praw i obowiązków konieczna jest decyzja potwierdzająca organu właściwego w sprawach pozwoleń wodnoprawnych wydawana na wniosek następcy prawnego.

Nie zostało zawarte porozumienie pomiędzy Gminą a Spółką rozumiane jako umowa. Wskazując, że „Gmina w porozumieniu z MZGK planuje obciążyć Spółkę kosztem...” Gminie chodziło o to, że Spółka zostaje powiadomiona o obciążeniu i nie wnosi zastrzeżeń. Jest to konsekwencja zasad funkcjonowania Spółki. Na podstawie 42 ust. 1 aktu założycielskiego, przedmiotem działalności MZGK Sp. z o.o. jest m.in. świadczenie usług użyteczności publicznej w zakresie zaopatrzenia ludności w wodę oraz zbiorowego odprowadzania ścieków, w związku z czym opłaty stałe z tego tytułu winne być ponoszone przez MZGK Sp. z o.o.

Gmina poinformowała pisemnie Miejski Zakład Gospodarki Komunalnej Sp. z o.o., że obciąży Spółkę wartością opłat za usługi wodne, natomiast Spółka nie wniosła zastrzeżeń do otrzymanego pisma.

Zgodnie z art. 298 pkt 1 Prawa wodnego, opłatę za usługi wodne są obowiązane ponosić podmioty korzystające z usług wodnych. Skoro Spółka świadczy usługi zawierające się w usługach wodnych, wskazanych enumeratywnie w art. 35 ust. 3 Prawa wodnego, to na gruncie powołanych przepisów, podmiotem obowiązanym do ponoszenia opłat za usługi wodne powinien być MZGK.

W myśl art. 411 Prawa wodnego, następca prawny zakładu, który uzyskał pozwolenie wodnoprawne, przejmuje prawa i obowiązki wynikające z tego pozwolenia, przy czym do przejęcia tych praw i obowiązków konieczna jest decyzja potwierdzająca organu właściwego w sprawach pozwoleń wodnoprawnych, wydawana na wniosek następcy prawnego.

Jednocześnie ustawodawca nie wskazał terminu, w którym obligatoryjne jest uzyskanie powyższego potwierdzenia, a tym samym do tej pory Spółka nie wnioskowała jeszcze do organu właściwego o wydanie ww. decyzji. Gmina nie zamierza informować Państwowego Gospodarstwa Wodnego Wody Polskie, że nie jest podmiotem, który winien uiścić opłatę za usługi wodne, bowiem obowiązek ten leży po stronie Spółki. Zamiarem Gminy jest obciążenie Spółki za ustalone opłaty stałe za usługi wodne, zatem nie wyraża ona zgody na pozostanie ostateczną stroną zobligowaną do zapłaty kwot, które zostały wskazane w informacjach rocznych ustalających wysokość opłat stałych za usługi wodne, wydanych zgodnie z art. 271 ust. 1 ustawy Prawo wodne, na podstawie uzyskanych pozwoleń wodno prawnych.

W myśl art. 300 ust. 1 ustawy Prawo wodne, do ponoszenia opłat za usługi wodne oraz opłat podwyższonych stosuje się odpowiednio przepisy działu III Ordynacji podatkowej, z tym że uprawnienia organów podatkowych przysługują Wodom Polskim, właściwym organom Inspekcji Ochrony Środowiska oraz gminom. Natomiast zgodnie z art. 270 ustawy Prawo wodne opłata za usługi wodne składa się z opłaty stałej oraz opłaty zmiennej.

W świetle przywołanych przepisów, w ocenie Gminy, do opłat stałych, w związku z którymi Gmina otrzymała informacje roczne ustalające wysokość opłat stałych za usługi wodne, wydane zgodnie z art. 271 ust. 1 ustawy Prawo wodne, na podstawie uzyskanych pozwoleń wodnoprawnych, stosuje się przepisy działu III ustawy Ordynacja podatkowa.

Przy tak przedstawionym opisie sprawy wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą ustalenia, czy przeniesienie kosztu opłat stałych za usługi wodne, na rzecz Spółki, będzie stanowić po stronie Gminy czynności podlegające opodatkowaniu VAT.

Odnosząc się do powyższych wątpliwości zauważyć należy, że zgodnie z art. 35 ust. 3 ustawy z dnia 20 lipca 2017 r. Prawo wodne (Dz. U. z 2017 r., poz. 1566, z późn. zm), usługi wodne obejmują:

pobór wód podziemnych lub wód powierzchniowych;
piętrzenie, magazynowanie lub retencjonowanie wód podziemnych i wód powierzchniowych oraz korzystanie z tych wód;
uzdatnianie wód podziemnych i powierzchniowych oraz ich dystrybucję;
odbiór i oczyszczanie ścieków;
wprowadzanie ścieków do wód lub do ziemi, obejmujące także wprowadzanie ścieków do urządzeń wodnych;
korzystanie z wód do celów energetyki, w tym energetyki wodnej;
odprowadzanie do wód lub do urządzeń wodnych – wód opadowych lub roztopowych, ujętych w otwarte lub zamknięte systemy kanalizacji deszczowej służące do odprowadzania opadów atmosferycznych albo w systemy kanalizacji zbiorczej w granicach administracyjnych miast;
trwale odwadnianie gruntów, obiektów lub wykopów budowlanych oraz zakładów górniczych, a także odprowadzanie do wód – wód pochodzących z odwodnienia gruntów w granicach administracyjnych miast;
odprowadzanie do wód lub do ziemi wód pobranych i niewykorzystanych.

Wysokość opłaty stałej, o czym stanowi art. 271 ust. 1 ustawy Prawo wodne, za:

pobór wód podziemnych,
pobór wód powierzchniowych,
odprowadzanie do wód:
1. wód opadowych lub roztopowych ujętych w otwarte lub zamknięte systemy kanalizacji deszczowej służące do odprowadzania opadów atmosferycznych albo systemy kanalizacji zbiorczej w granicach administracyjnych miast,
2. wód pochodzących z odwodnienia gruntów w granicach administracyjnych miast,
wprowadzanie ścieków do wód lub do ziemi

‒ ustalają Wody Polskie oraz przekazują podmiotom obowiązanym do ponoszenia opłat za usługi wodne w formie informacji rocznej, zawierającej także sposób obliczenia tej opłaty.

W myśl art. 271 ust. 2 ustawy Prawo wodne, wysokość opłaty stałej za pobór wód podziemnych ustala się jako iloczyn jednostkowej stawki opłaty, czasu wyrażonego w dniach i maksymalnej ilości wody podziemnej wyrażonej w m3/s, która może być pobrana na podstawie pozwolenia wodnoprawnego albo pozwolenia zintegrowanego, z uwzględnieniem stosunku ilości wody podziemnej, która może być pobrana na podstawie tych pozwoleń, do dostępnych zasobów wód podziemnych.

Jak stanowi art. 271 ust. 3 ustawy Prawo wodne, wysokość opłaty stałej za pobór wód powierzchniowych ustala się jako iloczyn jednostkowej stawki opłaty, czasu wyrażonego w dniach i maksymalnej ilości wody powierzchniowej wyrażonej w m3/s, która może być pobrana na podstawie pozwolenia wodnoprawnego albo pozwolenia zintegrowanego, z uwzględnieniem stosunku ilości wody powierzchniowej, która może być pobrana na podstawie tych pozwoleń, do SNQ.

Zgodnie z art. 271 ust. 4 ustawy Prawo wodne, wysokość opłaty stałej za odprowadzanie do wód:

wód opadowych lub roztopowych ujętych w otwarte lub zamknięte systemy kanalizacji deszczowej służące do odprowadzania opadów atmosferycznych albo systemy kanalizacji zbiorczej w granicach administracyjnych miast,
wód pochodzących z odwodnienia gruntów w granicach administracyjnych miast

‒ ustała się jako iloczyn jednostkowej stawki opłaty, czasu wyrażonego w dniach i określonej w pozwoleniu wodnoprawnym albo w pozwoleniu zintegrowanym maksymalnej ilości wód, wyrażonej w m3/s, odprowadzanych do wód.

W myśl art. 298 ww. ustawy, opłatę za usługi wodne są obowiązane ponosić:

podmioty korzystające z usług wodnych;
osoby fizyczne, osoby prawne, jednostki organizacyjne, w tym spółki nieposiadające osobowości prawnej, będące:
1. właścicielami nieruchomości lub obiektów budowlanych,
2. posiadaczami samoistnymi nieruchomości lub obiektów budowlanych,
3. użytkownikami wieczystymi gruntów,
4. posiadaczami nieruchomości lub ich części albo obiektów budowlanych lub ich części, stanowiących własność Skarbu Państwa lub jednostki samorządu terytorialnego
- które na skutek wykonywania robót i obiektów mających wpływ na zmniejszenie naturalnej retencji terenowej doprowadziły do zmniejszenia tej retencji;
podmioty wydobywające z wód powierzchniowych, w tym z morskich wód wewnętrznych wraz z wodami wewnętrznymi Zatoki Gdańskiej oraz wód morza terytorialnego, kamień, żwir, piasek oraz inne materiały, a także wycinające rośliny z wód lub brzegu.

Jak stanowi art. 389 Prawa wodnego, jeżeli ustawa nie stanowi inaczej, pozwolenie wodnoprawne jest wymagane na:

usługi wodne;
szczególne korzystanie z wód;
długotrwale obniżenie poziomu zwierciadła wody podziemnej;
rekultywację wód powierzchniowych lub wód podziemnych;
wprowadzanie do wód powierzchniowych substancji hamujących rozwój glonów;
wykonanie urządzeń wodnych;
regulację wód, zabudowę potoków górskich oraz kształtowanie nowych koryt cieków naturalnych;
zmianę ukształtowania terenu na gruntach przylegających do wód, mającą wpływ na warunki przepływu wód;
prowadzenie przez wody powierzchniowe płynące oraz przez wały przeciwpowodziowe obiektów mostowych, rurociągów, przewodów w rurociągach osłonowych lub przepustów;
prowadzenie przez śródlądowe drogi wodne oraz przez wały przeciwpowodziowe napowietrznych linii energetycznych i telekomunikacyjnych.

Natomiast stosownie do art. 411 ustawy Prawo wodne:

Następca prawny zakładu, który uzyskał pozwolenie wodnoprawne, przejmuje prawa i obowiązki wynikające z tego pozwolenia.
Organ właściwy w sprawach pozwoleń wodnoprawnych potwierdza, w drodze decyzji, przejęcie przez następcę prawnego praw i obowiązków wynikających z tego pozwolenia.
Decyzję, o której mowa w ust. 2, wydaje się na wniosek następcy prawnego.

W tym miejscu należy ponownie zaznaczyć, że pojęcie „świadczenia usług” ma bardzo szeroki zakres, bowiem nie obejmuje wyłącznie działań podatnika, lecz także jego zaniechania poprzez zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji. Usługa w rozumieniu regulacji zawartej w art. 8 ustawy o podatku od towarów i usług jest transakcją gospodarczą, co oznacza, że stosunek prawny łączący strony musi wiązać się ze świadczeniem wzajemnym. Aby uznać jakieś zdarzenie za odpłatne świadczenie usług musi wystąpić stosunek zobowiązaniowy pomiędzy podmiotami biorącymi udział w tym zdarzeniu, czyli strony muszą zobowiązać się do określonego działania bądź powstrzymania się od dokonania określonych czynności. Tym samym, aby czynności mające charakter odpłatny podlegały przepisom ustawy o podatku od towarów i usług, winny być wykonywane w okolicznościach, w związku z którymi, można wyodrębnić dwie strony transakcji: świadczącego i beneficjenta, przy czym świadczący winien występować w charakterze podatnika tego podatku.

Z przedstawionego opisu sprawy oraz wskazanych przez Wnioskodawcę przepisów wynika, że z określonych w ustawie Prawo wodne usług wodnych faktycznie korzysta nie Wnioskodawca lecz Spółka. Spółka jest zatem podmiotem obowiązanym do ponoszenia opłat za usługi wodne. Kwestią problematyczną jest to, że informacja o opłatach z tego tytułu skierowana została do podmiotu, któremu udzielono pozwolenia wodnoprawnego. Takim podmiotem z kolei jest Wnioskodawca a nie Spółka, dlatego też Wody Polskie skierowały informację o opłatach do Gminy, a nie do Spółki. Zgodnie jednak z art. 411 ust. 1 Prawa wodnego, następca prawny zakładu, który uzyskał pozwolenie wodnoprawne, przejmuje prawa i obowiązki wynikające z tego pozwolenia.

W opisie sprawy Wnioskodawca jednoznacznie wskazał, że na podstawie Uchwały nowo utworzona Spółka z dniem likwidacji Zakładu wstąpiła we wszystkie prawa i obowiązki związane z działalnością Zakładu i że w związku z przekształceniem Zakładu w Spółkę, Spółka jest następcą prawnym Zakładu oraz że to wyłącznie Spółka, będąca odrębną od Gminy osobą prawną, zajmuje się zbiorowym zaopatrzeniem w wodę i zbiorowym odprowadzaniem ścieków na terenie Gminy.

Z powyższego wynika, że Spółka faktycznie jest podmiotem korzystającym z usług wodnych, jak i podmiotem, który jako następca prawny przejął prawa i obowiązku wynikające z udzielonych w latach wcześniejszych Gminie pozwoleń wodnoprawnych.

W przedmiotowej sprawie Spółka, jako następca prawny, nie dopełniła jedynie formalnego obowiązku wystąpienia do właściwego organu z wnioskiem o wydanie decyzji potwierdzającej przejęcie przez siebie jako następcę prawnego praw i obowiązków wynikających z pozwoleń uzyskanych we wcześniejszych latach przez poprzednika prawnego.

Mając na uwadze powyższe, jak również to, że przed wejściem w życie znowelizowanego Prawa wodnego pomiędzy MZGK Sp. z o.o. a Gminą nie odbywały się rozliczenia dotyczące kosztów poboru wody i odprowadzania ścieków, ponieważ Spółka sama wyliczała należną opłatę za korzystanie ze środowiska i wnosiła na rachunek Urzędu Marszałkowskiego, na podstawie ówcześnie obowiązujących przepisów, należy stwierdzić, że w istocie podmiotem zobowiązanym do uiszczenia opłat rocznych jest Spółka, a nie Gmina.

Tym samym należałoby uznać, że kwoty opłat stałych, którymi Gmina obciąża Spółkę nie podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT, gdyż Spółka nie nabywa od Wnioskodawcy uprawnień wynikających z przejętych pozwoleń wodnoprawnych.

Należy jednak zwrócić uwagę, że Spółka na podstawie art. 411 ustawy Prawo wodne nie stała się następcą prawnym pozwoleń wydanych na Gminę w roku 2014. Z opisu sprawy wynika, że „Dwa pozwolenia, na podstawie których ustalono opłatę stałą za usługi wodne (z dnia 25 czerwca 2014 r. oraz 16 lipca 2014 r.), udzielone zostały na rzecz Gminy po dniu utworzenia Spółki. O wydanie pozwolenia wnioskowała Gmina z uwagi na fakt, że według art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 7 czerwca 2001 r. o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków (t.j. Dz. U. z 2018 r., poz. 1152) zbiorowe zaopatrzenie w wodę i zbiorowe odprowadzanie ścieków jest zadaniem własnym gminy. Ponadto Gmina posiada 100% udziałów w Spółce. Dodatkowo, ujęcie Wilcza Poręba i wylot kanalizacyjny na popłuczyny, nie zostały przekazane aportem na rzecz Spółki w akcie założycielskim”.

Z opisu sprawy nie wynika jednocześnie, czy nie zostały one w ogóle przekazane do Spółki, czy też nie zostały przekazane w akcie założycielskim, ale przekazano je innym dokumentem, czy Spółka z nich korzysta, w jaki sposób i na jakiej podstawie prawnej.

W związku z powyższym Spółka nie nabyła jako następca prawny praw i obowiązków wynikających z ww. dwóch pozwoleń. Nie oznacza to jednak, że kwoty, którymi Gmina obciąży Spółkę, a odnoszące się do tych dwóch pozwoleń, będą automatycznie stanowiły zapłatę za usługi świadczone przez Gminę na rzecz Spółki.

Nie można zatem uznać, że świadczeniem usług na rzecz Spółki będzie tolerowanie przez Gminę sytuacji, w której z pozwoleń wodnoprawnych wydanych na Gminę, korzysta Spółka. Z opisu sprawy wynika, że pomiędzy Gminą a Spółką obecnie nie jest zawarta żadna umowa, w tym przykładowo umowa dzierżawy czy użyczenia, której elementem składowym mógłby być powyższy zwrot kosztów.

Wnioskodawca wskazał też, że zgodnie z art. 298 pkt 1 Prawa wodnego, opłatę za usługi wodne są obowiązane ponosić podmioty korzystające z usług wodnych, zatem, w ocenie Gminy, skoro Spółka świadczy usługi zawierające się w usługach wodnych, wskazanych enumeratywnie w art. 35 ust. 3 Prawa wodnego, to na gruncie powołanych przepisów, podmiotem obowiązanym do ponoszenia opłat za usługi wodne powinna być Spółka.

Z wniosku wynika także, że do tej pory Gmina nie ponosiła opłat na podstawie uzyskanych pozwoleń wodnoprawnych. W latach poprzednich MZGK Sp. z o.o. ponosił koszty za pobór wód i odprowadzanie ścieków z tytułu korzystania ze środowiska (art. 273 ust. 1 pkt 2 i 3 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środowiska – przepisy uchylone ustawą Prawo wodne Dz. U. z 2017 r., poz. 1566, na podstawie art. 493 pkt 14). Z tytułu korzystania ze środowiska w latach poprzednich Spółka sporządzała dla Urzędu Marszałkowskiego wykazy zawierające informacje o zakresie korzystania za środowiska oraz o wysokości należnych opłat za dany rok. Przed wejściem w życie znowelizowanego Prawa wodnego pomiędzy MZGK Sp. z o.o. a Gminą nie odbywały się rozliczenia dotyczące kosztów poboru wody i odprowadzania ścieków, ponieważ Spółka sama wyliczała należną opłatę za korzystanie ze środowiska i wnosiła na rachunek Urzędu Marszałkowskiego.

Tym samym należy uznać, że Spółka uiszczając na rzecz Gminy opłaty odpowiadające opłatom nałożonym na Gminę z tytułu ww. pozwoleń, nie nabywa od Gminy usług, a tym samym również i te opłaty nie będą podlegały opodatkowaniu.

Mając na uwadze przedstawiony opis sprawy oraz przywołane przepisy prawa należy stwierdzić, że przeniesienie kosztu opłat stałych za usługi wodne na rzecz Spółki, nie będzie stanowić po stronie Gminy odpłatnego świadczenia usług podlegającego opodatkowaniu VAT.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy uznano za prawidłowe.

Należy zauważyć, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (oraz z opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W szczególności dotyczy to kwestii związanych z obowiązkami Wnioskodawcy i Spółki (MZGK) wynikającymi z przepisów ustawy Prawo wodne. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy:

zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia,
zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin