Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL2-2.4012.492.2017.2.MŁ
z 15 grudnia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 26 października 2017 r. (data wpływu 2 listopada 2017 r.), uzupełnionym pismem z dnia 29 listopada 2017 r. (data wpływu 5 grudnia 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku obowiązku korekty odliczeń z tytułu zaniechanej inwestycji – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 listopada 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku obowiązku korekty odliczeń z tytułu zaniechanej inwestycji. Dnia 5 listopada 2017 r. wniosek został uzupełniony o doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu do wniosku z dnia 29 listopada 2017 r.).

Wnioskodawca prowadzi działalność w formie spółki z ograniczoną odpowiedzialnością ze 100% udziałem jednostki samorządu terytorialnego. Wnioskodawca został powołany aby realizować zadania publiczne gminy i powiatu m.in. w zakresie kultury fizycznej oraz wspierania osób niepełnosprawnych. Aby zbliżyć się do realizacji celu Wnioskodawca w ramach prowadzanej działalności podjął się realizacji inwestycji (budowy środka trwałego) w postaci hotelu przy centrum sportowo-rehabilitacyjnym, na budowę którego ponosił w latach 2005-2016 nakłady inwestycyjne. Docelowo, hotel miał być przeznaczony wyłącznie do wykonywania czynności opodatkowanych. W związku z docelowym przeznaczeniem, w przypadku poniesienia nakładów dokumentowanych fakturami, dla których Wnioskodawcy przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego, skorzystał on z tego prawa wykazując każdorazowo w deklaracji miesięcznej VAT-7 nabycie towarów i usług zaliczonych u podatnika do środków trwałych.

Negocjacje związane z wyborem głównego wykonawcy hotelu, trwają od 2013 r. W dniu 30 sierpnia 2013 r. zamieszczono na BIP ogłoszenie o rozbudowę obecnego kompleksu o centrum konferencyjno-hotelowe w trybie partnerstwa publiczno-prywatnego. Na ogłoszenie wpłynęły dwie oferty, które nie spełniały wymogów formalnych, w związku z czym musiały zostać odrzucone. Podjęto decyzję o przeprowadzeniu dialogu technicznego, w którym umieszczono zapytania dotyczące dotychczasowego przebiegu zamówienia. W dialogu wzięły udział cztery przedsiębiorstwa. W 2014 r. rozpoczęto procedurę o udzielenie zamówienia publicznego w trybie dialogu konkurencyjnego na wybór partnera prywatnego do przedsięwzięcia budowy centrum hotelowego z funkcjami sportowymi i odnową biologiczną, z terminem składania wniosków do 25 kwietnia 2014 r. Wpłynęły dwie oferty z czego wyłącznie jedna była kompletna. Negocjacje z podmiotem, który złożył ofertę trwały od czerwca do listopada 2014 r., rozmowy zostały zawieszone, 4 grudnia 2014 r. Po wznowieniu negocjacji w kolejnym roku, w dniu 24 lipca 2015 r., Zarząd Wnioskodawcy zaprosił podmiot do złożenia oferty, wyznaczając ostateczny termin złożenia na 2 września 2015 r. W postępowaniu nie złożono oferty, w związku z czym Zarząd Wnioskodawcy unieważnił postępowanie. W kolejnych latach próbowano zainteresować podmioty realizacją projektu, jednak nie udało się pozyskać podmiotu, który byłby zainteresowany realizacją przedmiotowej inwestycji w obiekt hotelowy.

W międzyczasie zmieniły się również okoliczności rynkowe inwestycji. Znacznie wzmocniła się baza hotelowa w okolicy (wskutek inwestycji profesjonalnych podmiotów hotelowych), a pierwotnie założone korzyści z tytułu realizacji inwestycji poważnie wpłynęły na ocenę efektywności realizowanego przedsięwzięcia. W przypadku, gdy hotel Wnioskodawcy miałby stanowić konkurencję dla aktualnej bazy hotelowej, jego realizacja musiałaby pochłonąć znacznie większe środki niż pierwotnie założono.

W związku z powyższymi okolicznościami, Zarząd Wnioskodawcy rozważa zaniechanie przedmiotowej inwestycji. Sytuacja taka oznaczałaby zmianę przeznaczenia nabywanych środków trwałych przed ich oddaniem do użytkowania. W związku z tym Zarząd Wnioskodawcy powziął wątpliwość w sprawie konieczności skorygowania podatku od towarów i usług z tytułu odliczeń n podstawie art. 91 ust. 8 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.).

W związku z otrzymanym wezwaniem o sygnaturze (0112-KDIL2-2.4012.492.2017.1.MŁ), Wnioskodawca stwierdza, że dotychczasowa inwestycja nie będzie już wykorzystywana przez podmiot w jego działalności, która to działalność będzie kontynuowana w takim samym zakresie jak dotychczas. Jednak, w konsekwencji zaniechania inwestycji, Spółka dokona jej wycofania z ksiąg rachunkowych prowadzonych dla celów księgowych oraz podatkowych i odniesie w poczet kosztów jako ubytek na majątku spowodowany okolicznościami niezależnymi od podatnika, który poniósł szkodę. Tym samym Jednostka nie będzie już wykorzystywała inwestycji ani do czynności podlegających opodatkowaniu, ani do czynności nie podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca jest zobowiązany do skorygowania kwoty podatku naliczonego, odliczonego od nabywanych towarów i usług w związku z zaniechaniem realizowanej inwestycji, dokonanej z powodu niemożności wyłonienia oferenta zainteresowanego aby zrealizować inwestycję oraz zmiany warunków rynkowych realizacji inwestycji?

Zdaniem Wnioskodawcy, nie ma on obowiązku skorygowania wartości odliczonego podatku zgodnie z art. 91 ust. 8 ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.), w dalszej części oznaczanej jako uVAT.

Uzasadnienie

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. uVAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary, w myśl art. 2 pkt 6 uVAT, należy rozumieć rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zgodnie z art. 2 pkt 22 uVAT przez sprzedaż – rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Stosownie do art. 7 ust. 1 uVAT przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Natomiast przez świadczenie usług, stosownie do art. 8 ust. 1 uVAT, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

W myśl art. 15 ust. 1 uVAT podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Zgodnie z art. 15 ust. 2 uVAT działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Stosownie do art. 86 ust. 1 uVAT, w zakresie w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Zgodnie z art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a uVAT, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Ponadto w myśl art. 87 ust. 1 uVAT, w przypadku gdy kwota podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, jest w okresie rozliczeniowym wyższa od kwoty podatku należnego, podatnik ma prawo do obniżenia o tę różnicę kwoty podatku należnego za następne okresy lub do zwrotu różnic na rachunek bankowy.

Podkreślić należy, że ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 uVAT oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 uVAT. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwot podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Z powyższego wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do czynności opodatkowanych. Przedstawiona wyżej zasada wyklucza możliwość dokonania odliczenia podatku naliczonego przez podmiot niebędący czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT oraz podatku naliczonego związanego z towarami usługami, które nie są wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku i niepodlegających temu podatkowi.

Powołane wyżej przepisy dotyczące prawa do odliczenia podatku naliczonego, stanowią implementację przepisów wspólnotowych odnoszących się do tego zagadnienia.

Podstawowym aktem określającym ramy prawne opodatkowania podatkiem od wartości dodanej od dnia 1 stycznia 2007 r. jest Dyrektywa Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L z 11.12.2006, Nr 347, str. 1, z późn. zm.), zwaną dalej Dyrektywą 2006/112/WE, a wcześniej Szósta Dyrektywa Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji przepisów dotyczących podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku – 77/388/EWG (Dz. Urz. WE L Nr 145, str. 1, z późn. zm.).

Do fundamentalnych cech podatku od wartości dodanej, wynikających z postanowień art. 1 Dyrektywy 2006/112/WE, należy zaliczyć zasadę neutralności podatku. Cechą podatku od wartości dodanej, wskazaną w ust. 2 art. 1 ww. Dyrektywy, jest faktyczne obciążenie ciężarem podatku od wartości dodanej jedynie konsumpcji towarów i usług. Z treści tego przepisu należy wnioskować, że podatek ten nie powinien obciążać podmiotów biorących udział w obrocie towarami i usługami, niebędących ich ostatecznymi odbiorcami. Należy jednak zwrócić uwagę, że zgodnie z postanowieniami art. 1, podatek powinien być naliczany na wszystkich stadiach obrotu, z etapem sprzedaży detalicznej włącznie. Mechanizmem zapewniającym obciążenie podatkiem wyłącznie ostatecznych odbiorców towarów i usług, przy jednoczesnym naliczaniu podatku na każdym etapie obrotu, jest wskazane w ust. 2, prawo do odliczenia od podatku należnego podatku zapłaconego przy nabyciu towarów i usług. Ograniczenie prawa do odliczenia podatku przez podatnika, podobnie jak wszelkie odstępstwa od zasady powszechności opodatkowania, powinny mieć charakter wyjątkowy i mogą być wprowadzane jedynie na podstawie wyraźnych przepisów prawa.

Szczegółowe zasady realizacji prawa do odliczenia podatku zawierają przepisy Tytułu X Dyrektywy. Z tego powodu należy uznać, że przepisy tego Tytułu należą bez wątpienia do najistotniejszych regulacji Dyrektywy VAT. Neutralność podatku od wartości dodanej dla podatnika wyraża się m.in. dążeniem do poszukiwania, wdrażania i ochrony rozwiązań legislacyjnych zapewniających stan prawny, w którym wartość podatku zapłaconego przez podatnika w cenie zakupywanych przez niego towarów i usług wykorzystywanych do celów działalności opodatkowanej, nie będzie stanowić dla podatnika ostatecznego kosztu. Podatnik musi mieć zapewnioną możliwość odzyskania podatku naliczonego związanego ze swoją działalnością opodatkowaną. Wszelkie korzystne dla podatnik konsekwencje wynikające z koncepcji neutralności podatku, są traktowane w doktrynie wspólnego systemu VAT, jako fundamentalne prawo podatnika, nie zaś jako jego przywilej.

Zgodnie z art. 168 Dyrektywy 2006/112/WE (odpowiednik art. 17 ust. 2 Szóstej Dyrektywy), jeżeli towary i usługi wykorzystywane są na potrzeby opodatkowanych transakcji podatnika, podatnik jest uprawniony, w państwie członkowskim, w którym dokonuje tych transakcji, do odliczenia następujących kwot od kwoty VAT, którą jest zobowiązany zapłacić:

1. VAT należnego lub zapłaconego w tym państwie członkowskim od towarów i usług, które zostały mu dostarczone lub które mają być mu dostarczone przez innego podatnika;
2. VAT należnego od transakcji uznanych za dostawy towarów i świadczenie usług zgodnie z art. 18 lit. a i art. 27;
3. VAT należnego od wewnątrzwspólnotowych nabyć towarów zgodnie z art. 2 ust. 1 lit. b pkt (i);
4. VAT należnego od transakcji uznanych za wewnątrzwspólnotowe nabycia towarów zgodnie z art. 21 i 22;
5. VAT należnego lub zapłaconego z tytułu importu towarów na terytorium tego państwa członkowskiego.
   
   

W tym miejscu należy podkreślić również, że Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej wielokrotnie stwierdzał, iż prawo do odliczenia zostało wprowadzone, aby całkowicie uwolnić przedsiębiorcę od kosztów podatku VAT zapłaconego lub podlegającego zapłacie w toku jego działalności gospodarczej. Wspólny system podatku od wartości dodanej konsekwentnie zapewnia, że każda działalność gospodarcza, niezależnie od jej celu i efektu, pod warunkiem, że sama podlega VAT, jest opodatkowana w sposób całkowicie neutralny.

Powyższe stwierdzenie obrazuje rolę, jaką prawo do odliczenia podatku naliczonego odgrywa systemie podatku od wartości dodanej.

Potwierdzeniem powyżej przedstawionej linii orzecznictwa jest m.in. wyrok TSUE w sprawie C-268/83 D.A. Rompelman i E.A. Rompelman-Van Deelen, z którego wynika, że regulacja dotycząca odliczenia, ma za cel całkowicie odciążyć podmiot podlegający opodatkowaniu VAT od podatku od wartości dodanej, który jest winien zapłacić w związku ze swoją działalnością gospodarczą. Wspólny system wartości dodanej zapewnia, że obciążenie podatkiem VAT jest całkowicie neutralne wobec każdego przedsiębiorstwa, niezależnie od celów i wyników przedsiębiorstwa, pod warunkiem, że takie przedsiębiorstwo samo w sobie podlega opodatkowaniu VAT.

Dopełnieniem tej tezy jest orzeczenie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawie C-37/95 pomiędzy Państwem Belgijskim a Ghent Coal Terminal NV, w którym Trybunał stwierdził (odwołując się do zasady neutralności podatku VAT), że w sytuacji kiedy nabycie towarów i usług zostało poczynione z zamiarem wykorzystania ich do działalności opodatkowanej, ale z powodów pozostających poza kontrolą podatnika, nie wykorzystał on nabytych towarów i usług w prowadzeniu tej działalności, prawo podatnika do odliczenia podatku VAT zostaje zachowane. W świetle powołanego wyroku należy stwierdzić, że w przypadku gdy zakup danego towaru przez Wnioskodawcę jest dokonany z zamiarem wykorzystania tego towaru do działalności opodatkowanej podatkiem od towarów i usług, to pomimo utraty danego towaru z przyczyn niezależnych, tj. w sposób niezawiniony, czy jak to ujął Trybunał – „z powodów pozostających poza kontrolą podatnika”, jego prawo do odliczenia w związku z nabyciem tego towaru zostaje zachowane.

Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, że wskazane wyżej przepisy ustawy oraz orzeczenia, umożliwiają podatnikowi, w ramach działalności opodatkowanej, odliczenie podatku VAT z tytułu nabycia towarów i usług stanowiących inwestycje z przeznaczeniem na działalność opodatkowaną. Ponadto, prawo to przysługuje także w przypadku, gdy z powodów niezależnych od podatnika, nabyte towary i usługi nigdy nie zostaną wykorzystane do prowadzenia działalności opodatkowanej. Prawo to bowiem nie może być uzależnione od okoliczności niezależnych od woli podatnika. W przypadku zatem nabycia towarów i usług związanych z podejmowaną inwestycją, w związku z którą podatnikowi przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego, a która następnie zostanie zaniechana, z uwagi na okoliczności pozostające poza kontrolą podatnika, nie ma on obowiązku dokonywania korekty odliczenia podatku naliczonego.

Taką linię orzeczniczą można wysnuć również z analizy rodzimego orzecznictwa. Przykładowo w uzasadnieniu do wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 22 sierpnia 2012 r. (I FSK 1679/11), można wyczytać: „Dodatkowo należy stwierdzić, że sama okoliczność podjęcia przez podatnika decyzji o rezygnacji z kontynuowania inwestycji nie może oznaczać, że to wyłącznie podatnik ponosi odpowiedzialność za zaniechanie inwestycji. Tego rodzaju ocena działań podatnika stanowi niedopuszczalne uproszczenie przy dokonywaniu oceny stanu faktycznego sprawy. Zdaniem Sądu przy ocenie związku zaniechania inwestycji z wolą podatnika koniecznym było uwzględnienie okoliczności, którymi podatnik kierował się podejmując decyzję o zaniechaniu inwestycji. W sytuacji, gdy okoliczności te sprowadzają się do zmiany ogólnej sytuacji ekonomicznej czyniącej inwestycję nieopłacalną, nie można twierdzić tak jak to czyni organ w zaskarżonej decyzji, że rezygnacja z inwestycji spowodowana jest okolicznościami za które podatnik ponosi odpowiedzialność, co oznacza także, że wydatki poniesione na inwestycję nie zostały poniesione w celu wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu”. Podobnie w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 25 czerwca 2015 r. I FSK 110/14, można odnaleźć stwierdzenie: ,,Zatem podatnik, który poczynił zakupy z intencją wykorzystania ich do celów prowadzonej działalności gospodarczej, zachowuje prawo do odliczenia pomimo faktu, że ostatecznie – wskutek okoliczności obiektywnych i niezależnych od woli podatnika – zakupione towary nie zostały do zamierzonego celu przeznaczone”. Nie sposób nie wspomnieć o wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 10 kwietnia 2013 r. (I FSK 707/12): „Nie mogą zmieniać prawa do odliczenia następujące po skorzystaniu z tego prawa okoliczności, zachodzące niezależnie od woli podatnika; pozostające poza jego kontrolą”. Jak również Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 5 czerwca 2012 r. (I FSK 1352/11) stwierdza: „Niemniej pewne okoliczności, z którymi powinna się wiązać utrata prawa do odliczenia, a tym samym konieczność dokonania korekty, nie powodują utraty tego prawa. Mogą to być jednak wyłącznie okoliczności zachodzące bez woli podatnika, a więc od niego niezależne, np. inwestycje zaniechane, ale z przyczyn tego właśnie rodzaju, tj. „pozostających poza jego kontrolą (wyrok ETS w sprawie C-37/95 oraz C-110/94). Zawsze należy więc brać pod uwagę okoliczności towarzyszące temu zachowaniu, a w szczególności, czy były one konsekwencją zdarzeń od podatnika niezależnych, czy też podejmowanych świadomie decyzji gospodarczych”.

Z taką linią orzeczniczą zgadzają się Minister Finansów, o czym świadczą chociażby następujące interpretacje indywidualna:

• Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 16 lipca 2009 r., nr IPPP2-443-524/09/10-5/S/KK/IŻ,
• Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 5 marca 2013 r., nr ILPP1/443-1172/12-4/KG,
• Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z 25 września 2013 r., nr ITPP2/443-632/13/EB,
• Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z 22 października 2013 r., nr IPTPP2/443-695/13-2/IR,
• Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z 27 marca 2013 r., nr IPTPP2/443-7/13-4/PR,
• Dyrektora Izba Skarbowa w Warszawie z dnia 7 grudnia 2016 r., nr 1462-IPPPI.4512.882.2016.2.IGo.
  
  

W przedstawionej sytuacji, wskutek braku możliwości znalezienia oferenta zainteresowanego aby podjąć się realizacji inwestycji, jak również przez zmianę warunków gospodarczych i bazy hotelowej na rynku lokalnym na przestrzeni ostatnich lat, Zarząd Wnioskodawcy rozważa zaniechanie budowy hotelu. Oba te czynniki pozostają poza kontrolą Wnioskodawcy, a zatem podtrzymuje on swoje stanowisko, iż w przypadku zaniechania realizacji inwestycji, nie będzie on zobowiązany korygować dotychczas odliczonego podatku od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego w opisie sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.