Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-3.4011.376.2017.1.SJ
z 3 stycznia 2018 r.
Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
INTERPRETACJA INDYWIDUALNA
Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 25 października 2017 r. (data wpływu 13 listopada 2017 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości uznania za koszty uzyskania przychodu wydatków na naprawę samochodu wykorzystywanego w działalności gospodarczej – jest prawidłowe.
UZASADNIENIE
W dniu 13 listopada 2017 r. wpłynął do tutejszego Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości uznania za koszty uzyskania przychodu wydatków na naprawę samochodu wykorzystywanego w działalności gospodarczej.
We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:
W dniu 9 września 2017 r. doszło do zdarzenia, w wyniku którego uległ uszkodzeniu środek trwały, jakim jest samochód marki Skoda Octavia. W momencie zdarzenia samochód posiadał aktualne ubezpieczenie OC, AC, a także NNW. Ubezpieczyciel zadecydował o wypłacie tzw. szkody całkowitej, ponieważ w jego ocenie, naprawa auta nie była uzasadniona. W związku z tym, przyznane zostało Wnioskodawcy odszkodowanie w wysokości 10 332 zł. Kwotę tę, Wnioskodawca zaksięgował jako przychód prowadzonej przez Niego działalności. Z chwilą wypłaty wspomnianej szkody całkowitej, ubezpieczyciel, zgodnie z przepisami, zakończył polisę AC.
Po zebraniu z warsztatów propozycji cenowych na naprawę samochodu, Wnioskodawca zdecydował się na jego naprawę. Wybrana przez Niego oferta opiewała na kwotę 8 000 zł, co jest dla Wnioskodawcy w pełni uzasadnione ekonomicznie i opłacalne, gdyż stanowi ok. 77% wysokości odszkodowania.
Na skutek tego, kwotę naprawy Wnioskodawca zaksięgował w koszty uzyskania przychodu, ponieważ za koszty uzyskania przychodów, zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 48 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się „strat powstałych w wyniku utraty lub likwidacji samochodów oraz kosztów ich remontów powypadkowych, jeżeli samochody nie były objęte ubezpieczeniem dobrowolnym”, a Skoda Octavia w momencie zdarzenia miała ubezpieczenie AC. Przepisy te odnoszą się zarówno do samochodów osobowych, jak i ciężarowych, gdyż ustawodawca nie dokonał tu żadnego rozróżnienia.
Naprawiony środek trwały – w tym przypadku Skoda Octavia, pozwoli Wnioskodawcy w przyszłości generować przychody dla Jego działalności.
Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: „Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów” – wydatki na naprawę pojazdu służbowego bez wątpienia będą takimi kosztami.
W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:
Czy koszty naprawy mogły zostać zaksięgowane w koszty uzyskania przychodu?
Zdaniem Wnioskodawcy, wydatki na naprawę pojazdu służbowego jakim jest Skoda Octavia, bez wątpienia są kosztami uzyskania przychodów, ponieważ jak mówi art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, są to koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, oraz zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów, a naprawa Skody Octavii pozwoli w przyszłości generować przychody dla działalności Wnioskodawcy. W momencie zdarzenia samochód był również objęty dobrowolnym ubezpieczeniem, co jest kolejnym argumentem, w opinii Wnioskodawcy, potwierdzającym Jego tezę.
W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.
Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.
Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera wykazu wydatków, który przesądzałby o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, zatem przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów. W takim ujęciu kosztami tymi będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.
Należy podkreślić, że o tym co jest celowe i potrzebne w prowadzonej działalności, decyduje podmiot prowadzący działalność gospodarczą, a nie organ podatkowy. Na podatniku spoczywa zatem obowiązek wykazania związku poniesionych kosztów z działalnością gospodarczą, w tym okoliczności, że ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiągniętych przychodów, zwłaszcza w sytuacji wystąpienia sporu w tej kwestii.
Aby wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:
- pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
- nie znajdować się na liście wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
- być właściwie udokumentowany.
Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że w dniu 9 września 2017 r. doszło do zdarzenia, w wyniku którego uległ uszkodzeniu środek trwały, jakim jest samochód marki Skoda Octavia. W momencie zdarzenia samochód posiadał aktualne ubezpieczenie OC, AC, a także NNW. Ubezpieczyciel zadecydował, o wypłacie tzw. szkody całkowitej, ponieważ w jego ocenie, naprawa auta nie była uzasadniona. W związku z tym, przyznane zostało Wnioskodawcy odszkodowanie w wysokości 10 332 zł. Kwotę tą, Wnioskodawca zaksięgował jako przychód prowadzonej przez Niego działalności. Z chwilą wypłaty wspomnianej szkody całkowitej, ubezpieczyciel, zgodnie z przepisami, zakończył polisę AC.
Po zebraniu z warsztatów propozycji cenowych na naprawę samochodu, Wnioskodawca zdecydował się na jego naprawę. Wybrana przez Wnioskodawcę oferta opiewała na kwotę 8 000 zł, co jest dla Wnioskodawcy w pełni uzasadnione ekonomicznie i opłacalne, gdyż stanowi ok. 77% wysokości odszkodowania.
Na skutek tego, kwotę naprawy Wnioskodawca zaksięgował w koszty uzyskania przychodu. Naprawiony środek trwały, Skoda Octavia w momencie zdarzenia miała ubezpieczenie AC, a w przyszłości pozwoli Wnioskodawcy generować przychody dla Jego działalności.
Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 48 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat powstałych w wyniku utraty lub likwidacji samochodów oraz kosztów ich remontów powypadkowych, jeżeli samochody nie były objęte ubezpieczeniem dobrowolnym.
Przepisy ustawy stanowią zatem, że poza wymogiem celowości (związku z działalnością gospodarczą), jedynym warunkiem, od którego ustawodawca uzależnia możliwość zaliczenia wydatków na remont powypadkowy pojazdu samochodowego do kosztów uzyskania przychodów jest wymóg, żeby pojazd był objęty ubezpieczeniem dobrowolnym.
Istotne jest także właściwe udokumentowanie wydatku związanego z powypadkowa naprawą samochodu – tak, aby dowody ich poniesienia mogły stanowić podstawę zapisów w prowadzonych dla potrzeb podatkowych urządzeniach księgowych. Obowiązkiem podatnika, jako odnoszącego ewidentną korzyść z faktu zaliczenia określonego wydatku w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie związku pomiędzy poniesieniem kosztu, a uzyskaniem przychodu, zgodnie z dyspozycją powołanego art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Musi to być zatem taki wydatek, którego związek z prowadzoną działalnością nie budzi wątpliwości, a obowiązek wykazania tego związku należy do podatnika.
Mając na względzie powołane wyżej przepisy oraz przedstawiony stan faktyczny stwierdzić należy, że koszty remontu powypadkowego samochodu stanowiącego środek trwały, objętego ubezpieczeniem dobrowolnym, stanowić będą koszt uzyskania przychodów prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej, stosownie do art. 22 ust. 1 w związku z art. 23 ust. 1 pkt 48 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.
Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.
Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.
Zgodnie z art. 14na ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:
- z zastosowaniem art. 119a;
- w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).
Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekle prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.
doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.