Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-3.4011.494.2017.1.JK3
z 8 stycznia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 7 listopada 2017 r. (data wpływu 8 listopada 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ulgi prorodzinnej– jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 listopada 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ulgi prorodzinnej.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawczyni jest matką dwóch córek (K. ur. 16 czerwca 2006 r. i J. ur. 30 marca 2008 r.). Dnia 21 grudnia 2010 r. sąd orzekł rozwód małżeństwa zawartego 24 kwietnia 2004 r. z Michałem K. z wyłącznej winy byłego męża Wnioskodawczyni, postanowienie o wykonywaniu władzy rodzicielskiej sąd wprowadził dnia 13 stycznia 2015 r. - wcześniej obowiązywało porozumienie, które obydwoje małżonkowie podpisali w dniu rozwodu.

Ojciec dzieci władzę rodzicielską po rozwodzie zachował pełną, miał zasądzone:

• spotykanie się z córkami w każdą środę od 16:30 do 19:30,
  
• w każdy pierwszy i trzeci weekend miesiąca,
  
• 10 dni ciągiem w lipcu bądź w sierpniu,
  
• święta Bożego Narodzenia oraz Wielkanoc po połowie z Wnioskodawczynią,
  
• Boże Ciało oraz 2 godziny w dniu imienin córek.
  
  
  

Zgodnie z wyrokiem sądu początkowo dochodziło do spotkań ojca z córkami. Dziewczynki jeździły z chęcią na spotkania i cieszyły się obecnością taty, jednak ojciec usilnie dążył do włączenia w spotkania jego partnerkę. Problem i niechęć pojawiła się u dziewczynek z biegiem czasu, gdy coraz częściej ojciec miał do nich pretensje o nie odbieranie telefonów, nie słuchał ich próśb i potrzeb, a po przyjściu na świat jego córki z partnerką zaczęły czuć się odsunięte i nie chciały już do niego jeździć. W roku 2016 dzieci widziały ojca jedynie na zakończeniu roku szkolnego. Kiedyś dzwonił do córek kilka razy w tygodniu teraz w ogóle, nawet na urodziny z życzeniami nie zadzwonił w tym roku. W 2017 roku obie córki miały pierwszą komunię świętą, ojciec nie wykazał żadnego zainteresowania w tej sprawie. Nie był obecny na żadnym spotkaniu w kościele, na żadnej próbie, nie zapytał czy potrzebna jest jakakolwiek jego pomoc, w dniu pierwszej komunii przyszedł do kościoła, ale do córek nawet nie podszedł żeby złożyć życzenia czy choćby się przywitać. Od 2014 roku ojciec nie zabrał dzieci na żadne ferie ani wakacje.

Ostatnie jakiekolwiek dodatkowe pieniądze, które dał na córki (oprócz zasądzonych alimentów w kwocie 1000 zł łącznie na obie od 2010 r., które płaci miesięcznie) to: 31 października 2016 r. - 20 zł na warsztaty szkolne, 16 września 2016 r. - 129.40 zł - ubezpieczenie szkolne, składka klasowa i wycieczka, 26 października 2015 r. - 80 zł - składki klasowe, 22 października 2015 r. - 57.40 zł - ubezpieczenie, rada rodziców i fluoryzacja.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawczyni (sprawując osobiście i jedynie opiekę nad dziećmi) ma prawo do odliczenia w rocznym zeznaniu ulgi na dzieci w całości?

Zdaniem Wnioskodawczyni, skoro ojciec dzieci łoży tylko alimenty, ale nie ma praktycznie kontaktu z dziećmi czy może korzystać z połowy ulgi (po rozwodzie ustalono ustnie, że starszą córkę odlicza były mąż - młodszą Wnioskodawczyni - ale wtedy miał kontakt z dziewczynkami).

Od ponad roku ten kontakt się urwał. Dnia 24 stycznia 2017 r. Wnioskodawczyni wysłała do byłego męża sms z informacją, że chciałaby rozliczyć obie córki w swoim picie rocznym, a zwrot przeznaczyć na córki. Tego samego dnia otrzymała odpowiedź, ze były mąż już się rozliczył i że odliczył starszą córkę, oraz że te pieniądze również przeznacza na rozwój i wychowanie dziewczynek. Wnioskodawczyni zaproponowała, że od przyszłego roku, tj. 2018 będzie odliczała obie córki, ale otrzymała informację, że były małżonek się z tym nie zgadza, że płaci alimenty, nie ma ograniczonej władzy rodzicielskiej i że ta ulga mu przysługuje. Stwierdził jedynie, że ograniczony kontakt ma z dziewczynkami nie z jego winy, bo to one nie chcą się z nim widzieć, a Wnioskodawczyni na nie nie wpływała. Załączył do smsa link do komentarza MF z dnia 7 sierpnia 2013 r. sygn. DD3/033/163/IMD/13/RD-81510/13 i poinformował Wnioskodawczynię również, że w przyszłym roku też będzie odliczał tą ulgę jak do tej pory.

Wnioskodawczyni uważa, że powinna móc skorzystać z ulgi na obie córki, mimo że ojciec dzieci też ma pełną władzę rodzicielską, płaci alimenty, ale to Wnioskodawczyni sprawuje piecze nad córkami fizycznie, to Wnioskodawczyni z nimi jest na co dzień, 24h/dobę, to Wnioskodawczyni jeździ z nimi do lekarza, do sklepu, do fryzjera, zabiera je na urodziny do ich koleżanek. To Wnioskodawczyni wstaje w nocy do nich, gdy są chore i czegoś potrzebują, to Wnioskodawczyni z nimi odrabia lekcje i uczy zachowania w różnych sytuacjach. To do Wnioskodawczyni dzieci przychodzą czymś się pochwalić, opowiedzieć jak było w szkole, pożalić się, gdy są smutne, to Wnioskodawczyni opowiadają swoje tajemnice. Robienie przelewów co miesiąc to nie wychowywanie dzieci, to nie to samo co życie razem z nimi zmagając się ze sprawami życia codziennego.

Wnioskodawczyni przytoczyła wyrok sądu z dnia 27 lipca 2016 r. sygn. II FSK 2378/15 oraz z dnia 12 marca 2014 r. w Poznaniu sygn. I SA/Po 829/13.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 27f ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.), od podatku dochodowego obliczonego zgodnie z art. 27, pomniejszonego o kwotę składki, o której mowa w art. 27b, podatnik ma prawo odliczyć kwotę obliczoną zgodnie z ust. 2 na każde małoletnie dziecko, w stosunku do którego w roku podatkowym:

• wykonywał władzę rodzicielską;
  
• pełnił funkcję opiekuna prawnego, jeżeli dziecko z nim zamieszkiwało;
  
• sprawował opiekę poprzez pełnienie funkcji rodziny zastępczej na podstawie orzeczenia sądu lub umowy zawartej ze starostą.
  
  
  

Zgodnie z art. 27f ust. 2 ustawy, odliczeniu podlega za każdy miesiąc kalendarzowy roku podatkowego, w którym podatnik wykonywał władzę, pełnił funkcję albo sprawował opiekę, o których mowa w ust. 1, w stosunku do:

1. jednego małoletniego dziecka – kwota 92,67 zł, jeżeli dochody podatnika:
   1. pozostającego przez cały rok podatkowy w związku małżeńskim i jego małżonka, nie przekroczyły w roku podatkowym kwoty 112.000 zł,
      
   2. niepozostającego w związku małżeńskim, w tym również przez część roku podatkowego, nie przekroczyły w roku podatkowym kwoty 56.000 zł, za wyjątkiem podatnika samotnie wychowującego małoletnie dziecko wymienionego w art. 6 ust. 4, do którego ma zastosowanie kwota dochodu określona w lit. A;
2. dwojga małoletnich dzieci - kwota 92,67 zł na każde dziecko;
   
3. trojga i więcej małoletnich dzieci – kwota:
   1. 92,67 zł odpowiednio na pierwsze i drugie dziecko,
      
   2. 166,67 zł na trzecie dziecko,
      
   3. 225 zł na czwarte i każde kolejne dziecko.
   
   

Zgodnie z art. 27f ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za dochody, o których mowa w ust. 2 pkt 1, uważa się dochody uzyskane łącznie w danym roku podatkowym, do których mają zastosowanie zasady opodatkowania określone w art. 27, art. 30b i art. 30c, pomniejszone o kwotę składek, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 i 2a.

Odliczenie, o którym mowa w ust. 2 pkt 2 lub 3, przysługuje podatnikowi określonemu w ust. 1, który co najmniej przez jeden dzień roku podatkowego wykonywał władzę, pełnił funkcję lub sprawował opiekę, o których mowa w ust. 1, w stosunku do więcej niż jednego dziecka (art. 27f ust. 2b ww. ustawy).

W przypadku, gdy w tym samym miesiącu kalendarzowym w stosunku do dziecka wykonywana jest władza, pełniona funkcja lub sprawowana opieka, o których mowa w ust. 1, każdemu z podatników przysługuje odliczenie w kwocie stanowiącej 1/30 kwoty obliczonej zgodnie z ust. 2 za każdy dzień sprawowania pieczy nad dzieckiem (art. 27f ust. 3 ustawy).

Z przepisu art. 27 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że odliczenie dotyczy łącznie obojga rodziców, opiekunów prawnych dziecka albo rodziców zastępczych pozostających w związku małżeńskim. Kwotę tę mogą odliczyć od podatku w częściach równych lub w dowolnej proporcji przez nich ustalonej.

Według art. 27f ust. 5 ww. ustawy - odliczenia dokonuje się w zeznaniu, o którym mowa w art. 45 ust. 1, podając liczbę dzieci i ich numery PESEL, a w przypadku braku tych numerów – imiona, nazwiska oraz daty urodzenia dzieci. Na żądanie organów podatkowych, podatnik jest obowiązany przedstawić zaświadczenia, oświadczenia oraz inne dowody niezbędne do ustalenia prawa do odliczenia, w szczególności:

1. odpis aktu urodzenia dziecka;
   
2. zaświadczenie sądu rodzinnego o ustaleniu opiekuna prawnego dziecka;
   
3. odpis orzeczenia sądu o ustaleniu rodziny zastępczej lub umowę zawartą między rodziną zastępczą a starostą;
   
4. zaświadczenie o uczęszczaniu pełnoletniego dziecka do szkoły.
   
   
   

W świetle art. 27f ust. 6 przepisy ust. 1-5 stosuje się odpowiednio do podatników utrzymujących pełnoletnie dzieci, o których mowa w art. 6 ust. 4 pkt 2 i 3, w związku z wykonywaniem przez tych podatników ciążącego na nich obowiązku alimentacyjnego oraz w związku ze sprawowaniem funkcji rodziny zastępczej.

Z art. 27f ust. 7 wynika natomiast, że przepisy art. 6 ust. 8 i 9 stosuje się odpowiednio do dzieci, o których mowa w ust. 1 i 6.

Władza rodzicielska – zgodnie z art. 93 § 1 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2017 r., poz. 682) przysługuje obojgu rodzicom, a stosownie do art. 97 § 1 tejże ustawy jeżeli władza rodzicielska przysługuje obojgu rodzicom, każde z nich jest zobowiązane i uprawnione do jej wykonywania. W rozumieniu przepisów prawa rodzinnego władza rodzicielska obejmuje w szczególności obowiązek i prawo rodziców do wykonywania pieczy nad osobą i majątkiem dziecka oraz do wychowywania dziecka, z poszanowaniem jego godności i praw (art. 95 § 1 k.r.o.).

W konsekwencji, jeżeli w stosunku do danego dziecka obojgu rodzicom przysługuje władza rodzicielska, i władza ta jest wykonywana przez obojga rodziców, to każdy z rodziców ma prawo do odliczenia, w granicach przysługującego na dziecko limitu. Kwotę tę rodzice mogą odliczyć od podatku w częściach równych lub w dowolnej proporcji przez nich ustalonej. Dotyczy to zarówno rodziców pozostających w związku małżeńskim lub partnerskim, jak i rodziców rozwiedzionych czy będących w separacji.

Porozumienie rodziców co do wysokości dokonywanego odliczenia nie jest jednak wymagane w przypadku, gdy tylko jeden rodzic spełnia warunki określone w art. 27f ust. 1 ustawy.

Podkreślenia wymaga, że separacja bądź rozwód rodziców nie są równoznaczne z utratą przez rodzica prawa do wykonywania władzy rodzicielskiej. Sąd rodzinny, ogłaszając separację bądź rozwiązując związek małżeński określa także prawa rodzicielskie. Jeżeli zatem nie pozbawia tego prawa jednego z rodziców, to uznaje, że rodzice są zdolni do porozumienia w sprawach dotyczących dziecka.

Warunkiem niezbędnym do zastosowania ulgi na dzieci w stosunku do małoletniego dziecka jest wykonywanie władzy rodzicielskiej (a nie samo jej posiadanie). Nie można utożsamiać pojęcia „wykonywanie władzy rodzicielskiej” z pojęciem „przysługiwanie władzy rodzicielskiej”.

Jak bowiem wskazał Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 27 lipca 2016 r., sygn. akt. II FSK 2378/15, „ (…) dla nabycia prawa do odliczenia ulgi prorodzinnej, konieczne jest łączne spełnienie dwóch przesłanek, to jest posiadanie władzy rodzicielskiej (nawet ograniczonej na podstawie wyroku sądowego) i jej faktyczne wykonywanie w danym roku podatkowym. Czym innym jest bowiem posiadanie władzy a czym innym jej wykonywanie, a to oznacza, że utożsamianie ich na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie znajduje uzasadnienia. W celu nabycia prawa do przedmiotowej ulgi podatnik powinien wykazać zatem, że w danym roku podatkowym wykonywał, a nie tylko posiadał władzę rodzicielską (…).”

Tym samym w przypadku rodzica małoletniego dziecka o prawie do ulgi decyduje faktyczne sprawowanie władzy rodzicielskiej. Samo posiadanie władzy rodzicielskiej (bez jej faktycznego wykonywania), podobnie jak utrzymywanie sporadycznych kontaktów z dzieckiem czy alimentacja nie wystarcza do zastosowania przedmiotowego odliczenia. Pogląd taki podzielają sądy administracyjne w wydawanych orzeczeniach. Stanowisko takie potwierdza orzecznictwo Sądów Administracyjnych (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 26 lipca 2016 r., sygn. akt. II FSK 1420/15, wyrok z dnia 26 lipca 2016 r., sygn. akt II FSK 447/16 i z dnia 27 lipca 2016 r., sygn. akt. II FSK 661/16 oraz powołany powyżej wyrok z dnia 27 lipca 2016 r., sygn. akt II FSK 2378/15.

Wykonywanie władzy rodzicielskiej polega na sprawowaniu faktycznej pieczy nad małoletnim dzieckiem w sposób zapewniający jego prawidłowy rozwój, a w szczególności podejmowanie przez rodzica (rodziców) obowiązków w zakresie zaspokojenia potrzeb fizycznych, edukacyjnych i duchowych dziecka. Wykonywanie władzy rodzicielskiej należy zatem odnieść do konkretnych okoliczności faktycznych, w oparciu o zachowania i konkretną aktywność rodziców wobec dziecka.

Wykonywać pieczę (zgodnie z def. Wielkiego Słownika Języka Polskiego oraz słownika synonimów) - to m.in. sprawować nad kimś lub czymś bezpośrednią, osobistą opiekę, troszczyć się, baczyć, czuwać, nadzorować).

Z opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawczyni jest matką dwóch córek. Dnia 21 grudnia 2010 r. sąd w Warszawie orzekł rozwód małżeństwa zawartego 24 kwietnia 2004 r. z Michałem K. z wyłącznej winy byłego męża Wnioskodawczyni. Ojciec dzieci władzę rodzicielską po rozwodzie zachował pełną, miał zasądzone:

• spotykanie się z córkami w każdą środę od 16:30 do 19:30,
  
• w każdy pierwszy i trzeci weekend miesiąca,
  
• 10 dni ciągiem w lipcu bądź w sierpniu,
  
• święta Bożego Narodzenia oraz Wielkanoc po połowie z Wnioskodawczynią,
  
• Boże Ciało oraz 2 godziny w dniu imienin córek.
  
  
  

Zgodnie z wyrokiem sądu początkowo dochodziło do spotkań ojca z córkami. Dziewczynki jeździły z chęcią na spotkania i cieszyły się obecnością taty, jednak ojciec usilnie dążył do włączenia w spotkania jego partnerkę. Problem i niechęć pojawiła się u dziewczynek z biegiem czasu, gdy coraz częściej ojciec miał do nich pretensje o nie odbieranie telefonów, nie słuchał ich próśb i potrzeb, a po przyjściu na świat jego córki z partnerką zaczęły czuć się odsunięte i nie chciały już do niego jeździć. W roku 2016 dzieci widziały ojca jedynie na zakończeniu roku szkolnego. Kiedyś dzwonił do córek kilka razy w tygodniu teraz w ogóle, nawet na urodziny z życzeniami nie zadzwonił w tym roku. W 2017 roku obie córki miały pierwszą komunie świętą, ojciec nie wykazał żadnego zainteresowania w tej sprawie. Nie był obecny na żadnym spotkaniu w kościele, na żadnej próbie, nie zapytał czy potrzebna jest jakakolwiek jego pomoc, w dniu pierwszej komunii przyszedł do kościoła, ale do córek nawet nie podszedł żeby złożyć życzenia czy choćby się przywitać. Od 2014 roku ojciec nie zabrał dzieci na żadne ferie ani wakacje.

Z przytoczonych regulacji wynika, że limit omawianej ulgi określony na dziecko przysługuje łącznie obojgu rodzicom, jeżeli w stosunku do danego dziecka obojgu rodzicom przysługuje władza rodzicielska. Stąd, w przypadku wykonywania przez obojga rodziców władzy rodzicielskiej każdy z rodziców ma prawo do odliczenia, w granicach przysługującego limitu na dziecko. Istotne jest, aby odliczona kwota przez oboje rodziców nie przekroczyła rocznego limitu na każde dziecko. Kwotę tę rodzice dziecka mogą odliczyć od podatku w częściach równych lub w dowolnej proporcji przez nich ustalonej. Zasada ta dotyczy również rodziców rozwiedzionych.

Jednocześnie biorąc po uwagę umiejscowienie w przepisach ustawy sformułowania „lub w dowolnej proporcji”, tj. po wyrazach „kwotę tę rodzice dziecka mogą odliczyć od podatku w częściach równych”, to należy przyjąć, że podstawową formą podziału przysługującego odliczenia pomiędzy rodziców, z których każdy (w związku z wykonywaną władzą rodzicielską) ma prawo do zastosowania ulgi, jest podział tej kwoty w częściach równych. Możliwość skonsumowania tej kwoty przez rodziców w inny sposób niż w proporcji pół na pół, należy traktować w kategorii przywileju (wyjątku od generalnej zasady), który ma zastosowanie wyłącznie w sytuacji, gdy zgodę na ustalenie dowolnej proporcji kwoty odliczenia wyrażają oboje rodzice. Wynika to z użytego przez ustawodawcę sformułowania „w dowolnej proporcji przez nich ustalonej”, oznaczającego współudział (porozumienie) obojga rodziców w określonej proporcji innej niż odpowiadającej częściom równym. Zatem brak stosownego porozumienia pomiędzy rodzicami dziecka oznacza, że w sytuacji, gdy każdy z rodziców spełnia warunki do zastosowania przedmiotowego odliczenia, przysługującą rodzicom wspólną kwotę ulgi na każde z dzieci rodzic dzieli z drugim rodzicem w częściach równych.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że w przypadku gdy władza rodzicielska przysługuje formalnie obojgu rodzicom, a tylko jeden z rodziców faktycznie ją wykonuje, to z odliczenia całości kwoty może skorzystać tylko ten rodzic.

Samo dysponowanie prawem wykonywania władzy rodzicielskiej nie jest bowiem wystarczające do skorzystania z ulgi na dzieci.

Jeżeli rodzic dziecka pomimo posiadania praw rodzicielskich nie zajmuje się dzieckiem, a jego kontakty z dzieckiem są sporadyczne należy uznać, że nie wykonuje władzy rodzicielskiej i w związku z tym nie ma prawa do ulgi.

Skoro ojciec dzieci nie wywiązuje się w ogóle z podstawowych obowiązków rodzicielskich jakie na nim ciążą, przede wszystkim nie interesował się małoletnimi córkami, nie uczestniczył w ich wychowywaniu, nie sprawował władzy i opieki nad nimi, ograniczał się jedynie do płacenia alimentów, okazjonalnych spotkań, nie przestrzegał wyznaczonych przez Sąd dni do kontaktów z dziećmi nie sposób uznać, że wykonywał on władzę rodzicielską w rozumieniu art. 27f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tym bardziej, że obowiązek alimentacyjny nie jest uzależniony od wykonywania, czy nawet posiadania takiej władzy.

Biorąc zatem pod uwagę okoliczności przedstawione we wniosku, a w szczególności, że córki mieszkały i mieszkają zawsze z Wnioskodawczynią, na Wnioskodawczyni ciążą obowiązki związane z wychowaniem i utrzymaniem dwóch nastoletnich córek, a były mąż nie utrzymywał i nie utrzymuje dzieci codziennie, nie uczestniczy w ich wychowaniu, na co dzień, nie ingeruje w ich sprawy codzienne (np. wizyty u lekarzy, zebrania w szkołach i uroczystościach szkolnych, odrabianie lekcji, życie na co dzień,) nie sposób uznać za wystarczające dla przyjęcia, że wykonywał on władzę rodzicielską w rozumieniu art. 27f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W rezultacie, skoro były mąż Wnioskodawczyni nie wykonywał władzy rodzicielskiej, to Wnioskodawczyni przysługuje prawo do odliczenia od podatku w zeznaniu podatkowym za rok 2017 oraz w latach następnych (o ile zmianie nie ulegnie stan faktyczny i prawny) ulgi prorodzinnej w pełnej wysokości.

Zatem stanowisko Wnioskodawczyni jest prawidłowe.

Jednocześnie należy wyjaśnić, że w toku postępowania w sprawie wydania interpretacji upoważniony organ nie przeprowadza jakiegokolwiek postępowania dowodowego, a informacje niezbędne do wydania interpretacji czerpie wyłącznie z przedstawionego przez stronę opisu stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego. W rezultacie w wydanej interpretacji upoważniony organ nie rozstrzyga, który z rodziców i w jakim zakresie wykonuje władzę rodzicielską. Poczynienie pełnych ustaleń faktycznych na okoliczność, czy rodzic małoletniego dziecka faktycznie wykonywał w stosunku do dziecka władzę rodzicielską i ewentualnie w jakim okresie jest możliwe wyłącznie w postępowaniu podatkowym.

Ponadto wskazać należy, że zgodnie z art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa Minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretacje przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Zatem interpretacja dotyczy tylko Pani jako Wnioskodawczyni, nie dotyczy innych osób, tj. męża Wnioskodawczyni.

Należy wskazać, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego).

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Natomiast, odnosząc się do powołanego przez Wnioskodawczynię wyroku Sądu wskazać należy, że dotyczy on konkretnej, indywidualnej sprawy podatnika, w określonym stanie faktycznym i w tej sprawie rozstrzygnięcie w nim zawarte jest wiążące. Natomiast organy podatkowe mimo, że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami sądów i innych organów podatkowych, to nie mają możliwości zastosowania ich wprost, z tego powodu, że nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 24, 00-013 Warszawa, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.