Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP2-2.4016.5.2017.1.AG
z 12 stycznia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 17 listopada 2017 r. (data wpływu 20 listopada 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od niektórych instytucji finansowych w zakresie obowiązku składania deklaracji podatkowej właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego oraz obliczania i wpłacania podatku – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 listopada 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od niektórych instytucji finansowych w zakresie obowiązku składania deklaracji podatkowej właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego oraz obliczania i wpłacania podatku.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

W momencie realizacji zdarzenia przyszłego polegającego na zawarciu przez Spółkę niżej opisanych umów, Spółka będzie podlegać obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania w rozumieniu Ustawy o CIT ze względu na istnienie siedziby i wykonywanie faktycznego zarządu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej oraz okoliczność, że Ustawa o CIT ma co do zasady zastosowanie do wszystkich przychodów z wszelkiego rodzaju działalności prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, niezależnie od tego czy są one wynikiem działalności gospodarczej o charakterze zarobkowym w rozumieniu Ordynacji Podatkowej.

Ponadto, Spółka będzie przedsiębiorcą w rozumieniu art. 431 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r., poz. 459 ze zm.; dalej: „Kodeks Cywilny”), ponieważ będzie prowadzić we własnym imieniu działalność gospodarczą, przy czym wyłącznie ze względu na profesjonalne wykonywanie działalności w sposób zorganizowany i ciągły, nie zaś cel zarobkowy z uwagi na charakter niżej opisanych umów. Działalność gospodarcza w rozumieniu Kodeksu Cywilnego będzie prowadzona w imieniu i na rachunek Spółki, ale nie w interesie zarobkowym Spółki, a na rzecz całej grupy kapitałowej Y. obejmującej przede wszystkim H. oraz wszelkie inne podmioty znajdujące się bezpośrednio lub pośrednio pod kontrolą (w tym bezpośrednie i pośrednie podmioty zależne) H. (dalej: „Grupa”). W każdym przypadku Grupa obejmuje podmioty zależne lub współzależne pośrednio lub bezpośrednio od H. lub Spółki.

W konsekwencji, Spółka będzie funkcjonować w Grupie jako tzw. podmiot non-profit w formie organizacyjno-prawnej spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, gdyż stosownie do treści art. 151 § 1 ustawy z dnia 15 września 2000 r. kodeks spółek handlowych (Dz. U. z 2017 r., poz. 1577 ze zm.) umożliwi ona funkcjonowanie w każdym celu prawnie dopuszczalnym, przeciwnie do spółek osobowych mających na celu prowadzenie przedsiębiorstwa.

Jednocześnie należy wskazać, że odpowiednio w momencie lub w związku z zawarciem niżej opisanych umów Spółka najprawdopodobniej:

1. będzie w dalszym ciągu zarejestrowana jako podatnik VAT w Polsce, przy czym nie będzie prowadzić działalności gospodarczej w rozumieniu Ustawy o VAT (Spółka używa słowa „najprawdopodobniej” ze względu na to, że status podatkowy Spółki na gruncie Ustawy o VAT w tym względzie zależny jest od oceny przedstawionego poniżej stanowiska Spółki; wskutek wątpliwości w tym zakresie Spółka nie jest w stanie określić tej okoliczności zdarzenia przyszłego na moment składania wniosków, w szczególności właściwy dla Spółki naczelnik urzędu skarbowego może w trakcie trwania postępowań w przedmiocie wydania interpretacji indywidualnych wykreślić z urzędu Spółkę z rejestru jako podatnika VAT na podstawie art. 96 ust. 8 Ustawy o VAT), oraz
2. nie będzie prowadzić działalności gospodarczej w rozumieniu Ustawy o PIT (Spółka używa słowa „najprawdopodobniej” ze względu na to, że status podatkowy Spółki na gruncie Ustawy o PIT w tym względzie zależny jest od oceny przedstawionego poniżej stanowiska Spółki; wskutek wątpliwości w tym zakresie Spółka nie jest w stanie określić tej okoliczności zdarzenia przyszłego na moment składania wniosków).
   
   

Uwzględniając powyższe, Grupa za pośrednictwem Spółki będzie prowadzić program finansowania szkoleń w celu zaspokojenia przyszłego zapotrzebowania Y. na zawodowy personel poprzez umożliwienie wspieranym rezydentom, tj. osobom fizycznym posiadającym miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu Kodeksu Cywilnego (dalej: „Osoby Fizyczne”), poszerzania wiedzy i uzyskania wymaganej licencji pilota w ramach kursów organizowanych przez uznany na rynku podmiot organizujący szkolenia lotnicze (dalej: „Program”). Umożliwienie poszerzania wiedzy i uzyskania wymaganej licencji pilota będzie polegać na zaoferowaniu wybranym Osobom Fizycznym pożyczek przeznaczonych wyłącznie na sfinansowanie części czesnego za kursy oraz pokrycie niektórych kosztów szkoleń pomocniczych.

Realizując Program szkolenia na pilotów Y. Spółka w przyszłości (najprawdopodobniej począwszy od 2017 roku) będzie zawierać umowy pożyczek z wybranymi Osobami Fizycznymi (stroną każdej umowy będzie Spółka oraz dana Osoba Fizyczna, a umowy ze Spółką będą stanowić z perspektywy Osób Fizycznych czynności prawne niezwiązane bezpośrednio z ich działalnością gospodarczą lub zawodową; dalej: „Umowy”). Umowy będą stanowić umowy o kredyt konsumencki w rozumieniu Ustawy o Kredycie Konsumenckim, ponieważ w przypadku każdej Umowy kwota finansowania udzielonego przez Spółkę w euro nie przekroczy równowartości kwoty 255 550 zł w walucie innej niż waluta polska, a stosownie do art. 3 ust. 2 pkt 1 Ustawy o Kredycie Konsumenckim za umowę o kredyt konsumencki uważa się w szczególności umowę pożyczki. W związku z prowadzonym Programem Spółka będzie w trakcie jego trwania zarejestrowana jako instytucja pożyczkowa.

Umowy będą obowiązywać przez kilka lat, a okres dokonywania spłat udzielonej kwoty finansowania przekroczy czas trwania kursów. Należy również podkreślić, że Umowy zostaną zawarte wyłącznie z takimi osobami fizycznymi, które pomyślnie przejdą proces aplikacji i selekcji do Programu, w tym spełnią szczegółowo określone kryteria kwalifikujące, przede wszystkim kryteria medyczne i finansowe.

Mając na względzie powyższe, kluczowe postanowienia Umów, wskazujące zdaniem Spółki na niezarobkowy charakter prowadzonej przez Spółkę działalności, będą obejmować:

1. brak oprocentowania w zakresie udzielonych przez Spółkę i terminowo spłacanych przez Osoby Fizyczne kwot finansowania, tj. stała stopa oprocentowania w okresie obowiązywania Umów będzie wynosić 0%;
2. całkowity koszt udzielonego przez Spółkę finansowania (z wyłączeniem kosztów notarialnych) obejmujący dwie prowizje płatne przez wszystkie Osoby Fizyczne na rachunek Spółki: prowizja wstępna i prowizja końcowa, przy czym przy spełnieniu określonych warunków przez Osoby Fizyczne (w szczególności Osoby Fizyczne zawrą i nie wypowiedzą przez odpowiedni okres umów o pracę z podmiotem z Grupy, lub nastąpi wypowiedzenie Umów z przyczyn wynikających z działalności operacyjnej Grupy) Spółka zrzeknie się prawa do otrzymania prowizji końcowej;
3. obowiązek przeznaczenia udzielonych środków na pokrycie kosztów szkoleniowych, którego wykonanie będzie zabezpieczał sposób realizacji płatności: Spółka będzie realizować płatności bezgotówkowo (w formie przelewów) w imieniu Osób Fizycznych na rzecz podmiotu organizującego szkolenia lotnicze i nie będzie dokonywać żadnych wypłat bezpośrednio na rzecz Osób Fizycznych;
4. całkowita kwota udzielonego finansowania będzie podlegać spłacie w ratach zgodnie z ustalonym harmonogramem spłat, przy czym przy spełnieniu szeregu warunków Spółka zrzeknie się prawa do otrzymania od Osób Fizycznych części kwot udzielonego finansowania, a niewykluczone jest również przyznanie dalszych warunków preferencyjnych w zakresie spłat;
5. zobowiązanie po stronie Osób Fizycznych do uczestniczenia i zakończenia kursów, poświęcania wystarczającego czasu, uwagi i umiejętności na naukę oraz dołożenia wszelkich starań na rzecz uzyskania odpowiedniego poziomu wiedzy oraz zaliczenia kursów z wysokimi wynikami;
6. Spółka może naliczać odsetki za opóźnienie z tytułu braku płatności w terminie przez Osoby Fizyczne jakichkolwiek należnych Spółce kwot wynikających z Umów.
   
   

Kursy szkolenia dla Osób Fizycznych ubiegających się o wydanie licencji pilota w związku z którymi zostaną zawarte Umowy, będą przeprowadzane na podstawie umów szkoleniowych zawartych przez Osoby Fizyczne bezpośrednio z wybranym podmiotem organizującym szkolenia lotnicze (Spółka nie będzie stroną tych umów), który będzie również stroną umowy o współpracy z podmiotem należącym do Grupy określającej odpowiednie standardy szkoleniowe kursów.

Należy podkreślić, że Osoby Fizyczne nie będą podmiotami powiązanymi ze Spółką w rozumieniu art. 11 ust. 1, ust. 4 i ust. 5 Ustawy o CIT przed zawarciem Umów, ponieważ:

1. nie będą brać udziału bezpośrednio lub pośrednio w zarządzaniu Spółką lub w jej kontroli ani nie będą posiadać udziału w kapitale Spółki w kwalifikowanej wysokości określonej w art. 11 ust. 5a Ustawy o CIT;
2. żadna z Osób Fizycznych nie będzie przed zawarciem Umów powiązana rodzinnie (małżeństwo oraz pokrewieństwo lub powinowactwo do drugiego stopnia) z osobami pełniącymi w Spółce funkcje zarządzające lub kontrolne albo nadzorcze oraz nie będzie związana ze Spółką umową o pracę lub podobnym stosunkiem zatrudnienia zarówno przed, jak i w dniu zawarcia każdej z Umów.
   
   

W kontekście powyższego należy zaznaczyć, że w trakcie trwania kursów szkolenia jedynym bezpośrednim powiązaniem Osób Fizycznych ze Spółką będą zawarte Umowy. Jednakże, zamiarem Spółki i efektem Programu ma być przedłożenie Osobom Fizycznym (po spełnieniu wszelkich warunków wynikających lub wskazanych w zawartych Umowach) ofert zatrudnienia od podmiotu z Grupy, nie wyłączając Spółki. W konsekwencji, w trakcie obowiązywania Umów, czyli po dniu zawarcia każdej z Umów i tym samym w ocenie Spółki dokonania transakcji w rozumieniu art. 9a ust. 1 pkt 1 lit. a) Ustawy o CIT, Osoby Fizyczne mogą zostać zatrudnione w ramach Grupy, co w przypadku zatrudnienia Osób Fizycznych przez Spółkę mogłoby doprowadzić do powstania powiązań wynikających ze stosunku pracy po dniu zawarcia każdej z Umów.

Zawarcie Umów i ich obsługa prawno-administracyjna będzie jedyną aktywnością i celem istnienia Spółki. Innymi słowy, Spółka nie będzie prowadzić jakiejkolwiek działalności, której przedmiot wykraczałby poza opisany powyżej zakres wynikający bezpośrednio z funkcjonowania Programu. Jednocześnie, inne podmioty z Grupy nie będą prowadzić na terytorium Polski analogicznej aktywności gospodarczej do tej prowadzonej przez Spółkę, w szczególności nie będą udzielać finansowania na rzecz innych osób fizycznych (niż wyżej wymienione Osoby Fizyczne, które będą związane Umowami ze Spółką) mających miejsce zamieszkania w Polsce w rozumieniu art. 25 Kodeksu Cywilnego.

Spółka nie wyklucza jednocześnie, że inny podmiot z Grupy (lub inne podmioty z Grupy) będzie prowadzić program finansowania szkoleń zbliżony do Programu na terytorium innego niż Polska państwa i w oparciu o przepisy obowiązujące na obszarze podlegającym jurysdykcji prawnej tego państwa. W żadnym przypadku taki program nie będzie jednak skierowany do osób fizycznych mających miejsce zamieszkania w Polsce w rozumieniu art. 25 Kodeksu Cywilnego. Przez ww. skierowanie programu do osób fizycznych Spółka rozumie promowanie takiego programu w Polsce, w szczególności z wykorzystaniem środków masowego przekazu takich jak internet (strony internetowe w języku polskim), telewizja, radio czy prasa.

Żaden podmiot z Grupy, w tym Spółka, nie będzie stanowić w momencie zawarcia Umów, jak również w okresie ich obowiązywania któregokolwiek z podmiotów bądź jednostek organizacyjnych wskazanych w art. 4 pkt 1-8 Ustawy o Podatku Bankowym.

Końcowo Spółka podkreśla, że o powiązaniu Osób Fizycznych ze Spółką nie będzie jej zdaniem świadczyć ewentualne związanie Osób Fizycznych umową o pracę lub podobnym stosunkiem zatrudnienia z innym niż Spółka podmiotem z Grupy w momencie zawarcia każdej z Umów, czego Wnioskodawca nie może wykluczyć. W przypadku odmiennej oceny Spółka wnosi o wydanie interpretacji indywidualnej w zakresie wykładni przepisów Ustawy o CIT w stosunku do relacji z tymi Osobami Fizycznymi, które nie będą związane jakimkolwiek stosunkiem zatrudnienia z którymkolwiek z podmiotów z Grupy w momencie zawarcia każdej z Umów.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy zawarcie w bieżącym lub w kolejnym roku podatkowym/latach podatkowych i obowiązywanie na przestrzeni kilku następnych lat podatkowych opisanych we wniosku Umów, których stronami będą Osoby Fizyczne, nie będzie skutkować w trakcie obowiązywania Umów obowiązkiem sporządzania dokumentacji podatkowych w rozumieniu art. 9a Ustawy o CIT i wykazywania jakichkolwiek przychodów podatkowych w zakresie wykraczającym ponad kwoty odpowiadające otrzymanym od Osób Fizycznych kwot prowizji, ewentualnych odsetek za opóźnienie i dodatnich różnic kursowych?
2. Czy zawarcie w bieżącym lub w kolejnym roku kalendarzowym/latach kalendarzowych i obowiązywanie na przestrzeni kilku następnych lat opisanych we wniosku Umów, których stronami będą Osoby Fizyczne, sprawi, że:
   • Spółka będzie wykonywać działalność gospodarczą w rozumieniu art. 5a pkt 6 Ustawy o PIT, a jednocześnie
   • Osoby Fizyczne będą uzyskiwać przychody w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 9 i art. 20 ust. 1 Ustawy o PIT w związku z brakiem oprocentowania w zakresie udzielonych przez Spółkę i terminowo spłacanych przez Osoby Fizyczne kwot finansowania (stała stopa oprocentowania w okresie obowiązywania Umów będzie wynosić 0%)
   – w związku z czym Spółka będzie w zakresie ww. braku oprocentowania podmiotem dokonującym wypłaty świadczeń, o których mowa w art. 20 ust. 1 Ustawy o PIT obowiązanym do sporządzania informacji o wysokości przychodów w rozumieniu art. 42a Ustawy o PIT i ich stosownego przesyłania?
3. Czy zawarcie w bieżącym lub w kolejnym roku kalendarzowym/latach kalendarzowych i obowiązywanie na przestrzeni kilku następnych lat opisanych we wniosku Umów, których stronami będą Osoby Fizyczne, sprawi, że Spółka będzie wykonywać działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 Ustawy o VAT, natomiast w przypadku uznania Spółki przez organ za podatnika VAT prowadzącego opodatkowaną działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 Ustawy o VAT oraz art. 8 ust. 1 Ustawy o VAT, Spółka będzie uprawniona do zastosowania zwolnienia przewidzianego w art. 43 ust. 1 pkt 38 Ustawy o VAT w zakresie wskazanych we wniosku kwot prowizji i jedynie obowiązana do ich wykazywania w deklaracjach sporządzanych i składanych zgodnie z art. 99 Ustawy o VAT dopiero w momencie otrzymania całości lub części zapłaty od poszczególnych Osób Fizycznych (przy założeniu, że zajdzie jakakolwiek z okoliczności wskazanych w art. 99 ust. 7 pkt 1-3 Ustawy o VAT, co należy oceniać za każdy okres rozliczeniowy odrębnie (miesiąc/kwartał))?
4. Czy zawarcie w bieżącym lub w kolejnym roku kalendarzowym/latach kalendarzowych i obowiązywanie na przestrzeni kilku następnych lat opisanych we wniosku Umów, których stronami będą Osoby Fizyczne, przy jednoczesnym braku udzielania finansowania w rozumieniu art. 3 Ustawy o Kredycie Konsumenckim przez inne podmioty z Grupy na rzecz innych osób fizycznych, tj. innych niż Osoby Fizyczne, z którymi Spółka zawrze Umowy, mających miejsce zamieszkania w Polsce w rozumieniu art. 25 Kodeksu Cywilnego, sprawi, że do momentu osiągnięcia kwoty 200 mln zł sumy wartości aktywów Spółki wynikającej z zestawienia obrotów i sald ustalonego na ostatni dzień miesiąca na podstawie zapisów na kontach księgi głównej Spółki, Spółka nie będzie miała obowiązku składania właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego deklaracji podatkowych na podstawie Ustawy o Podatku Bankowym oraz obliczania i wpłacania podatku od niektórych instytucji finansowych, ponieważ inne podmioty z Grupy nie będą podatnikami w rozumieniu art. 5 ust. 3 zdanie drugie Ustawy o Podatku Bankowym, a w konsekwencji przy obliczaniu progu 200 mln zł sumy wartości aktywów Spółki nie zaistnieje obowiązek brania pod uwagę (wliczania) wartości aktywów innych niż Spółka podmiotów w Grupie?
   
   

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytanie nr 4, dotyczące podatku od niektórych instytucji finansowych. W części dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych (pytanie nr 1), podatku dochodowego od osób fizycznych (pytanie nr 2) oraz podatku od towarów i usług (pytanie nr 3) wniosek zostanie rozpatrzony odrębnie.

Stanowisko Wnioskodawcy.

W ocenie Spółki, zawarcie w bieżącym lub w kolejnym roku kalendarzowym/latach kalendarzowych i obowiązywanie na przestrzeni kilku następnych lat opisanych we wniosku Umów, których stronami będą Osoby Fizyczne, przy jednoczesnym braku udzielania finansowania w rozumieniu art. 3 Ustawy o Kredycie Konsumenckim przez inne podmioty z Grupy na rzecz innych osób fizycznych, tj. innych niż Osoby Fizyczne, z którymi Spółka zawrze Umowy, mających miejsce zamieszkania w Polsce w rozumieniu art. 25 Kodeksu Cywilnego, sprawi, że do momentu osiągnięcia kwoty 200 mln zł sumy wartości aktywów Spółki wynikającej z zestawienia obrotów i sald ustalonego na ostatni dzień miesiąca na podstawie zapisów na kontach księgi głównej Spółki, Spółka nie będzie miała obowiązku składania właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego deklaracji podatkowych na podstawie Ustawy o Podatku Bankowym oraz obliczania i wpłacania podatku od niektórych instytucji finansowych, ponieważ inne podmioty z Grupy nie będą podatnikami w rozumieniu art. 5 ust. 3 zdanie drugie Ustawy o Podatku Bankowym, a w konsekwencji przy obliczaniu progu 200 mln zł sumy wartości aktywów Spółki nie zaistnieje obowiązek brania pod uwagę (wliczania) wartości aktywów innych niż Spółka podmiotów w Grupie.

W świetle art. 1 Ustawy o Podatku Bankowym, ustawa ta reguluje opodatkowanie podatkiem aktywów niektórych instytucji finansowych, natomiast art. 3 stwierdza, że przedmiotem opodatkowania tym podatkiem są aktywa podmiotów będących podatnikami podatku. Dalsze postanowienia Ustawy o Podatku Bankowym określają zakres podmiotowy (podmioty będące podatnikami), podstawę opodatkowania, stawkę podatku, zasady poboru podatku, właściwość organów podatkowych oraz zwolnienia i ulgi podatkowe. W ocenie Wnioskodawcy, Ustawa o Podatku Bankowym nie określa jednak w sposób precyzyjny przedmiotu opodatkowania i sposobu obliczania podstawy opodatkowania, w tym przede wszystkim łącznika podmiotowo-przedmiotowego, od którego zależy zastosowanie kluczowych postanowień Ustawy o Podatku Bankowym.

Mając na względzie powyższe Spółka chciałaby uzyskać potwierdzenie w zakresie tego, że:

• właściwym łącznikiem podmiotowo-przedmiotowym jest posiadanie określonej wysokości aktywów przez Spółkę z uwagi na prowadzenie działalności gospodarczej w rozumieniu Kodeksu Cywilnego, kwalifikującej Spółkę jako instytucję pożyczkową w rozumieniu Ustawy o Kredycie Konsumenckim, skierowanej względem Osób Fizycznych posiadających miejsce zamieszkania w rozumieniu art. 25 Kodeksu Cywilnego w Polsce,
  

• a przy ocenie obowiązku brania pod uwagę aktywów innych niż Spółka podmiotów z Grupy należy analizować również to, czy podmioty te wykonują działalność gospodarczą właściwą dla podatników podatku od niektórych instytucji finansowych (instytucji pożyczkowych) względem osób fizycznych mających miejsce zamieszkania (w rozumieniu Kodeksu Cywilnego) w Polsce.
  
  

Zgodnie z art. 4 pkt 9 Ustawy o Podatku Bankowym, podatnikami podatku są instytucje pożyczkowe w rozumieniu art. 5 pkt 2a Ustawy o Kredycie Konsumenckim, który z kolei stanowi, że użyte w Ustawie o Kredycie Konsumenckim określenie instytucja pożyczkowa oznacza kredytodawcę innego niż:

1. bank krajowy, bank zagraniczny, oddział banku zagranicznego, instytucja kredytowa lub oddział instytucji kredytowej w rozumieniu ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Prawo bankowe (Dz. U. z 2015 r., poz. 128 ze zm.),
2. spółdzielcza kasa oszczędnościowo-kredytowa oraz Krajowa Spółdzielcza Kasa Oszczędnościowo-Kredytowa,
3. podmiot, którego działalność polega na udzielaniu kredytów konsumenckich w postaci odroczenia zapłaty ceny lub wynagrodzenia na zakup oferowanych przez niego towarów i usług.
   
   

Zgodnie z art. 5 pkt 2 Ustawy o Kredycie Konsumenckim, określenie kredytodawca oznacza przedsiębiorcę w rozumieniu przepisów Kodeksu Cywilnego, który w zakresie swojej działalności gospodarczej lub zawodowej udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi kredytu. Art. 5 pkt 1 Ustawy o Kredycie Konsumenckim definiuje z kolei konsumenta jako konsumenta w rozumieniu przepisów Kodeksu Cywilnego.

W tym kontekście, zdaniem Spółki, należy podkreślić, że Ustawa o Kredycie Konsumenckim stanowi część prawa prywatnego i zawiera przepisy szczególne względem Kodeksu Cywilnego, co wynika pośrednio z art. 4 ust. 1 Ustawy o Kredycie Konsumenckim, w świetle którego do umów o kredyt konsumencki nie stosuje się przepisów rozdziału I działu IV tytułu XI księgi trzeciej Kodeksu Cywilnego. Wnioskując a contrario należy uznać, przy uwzględnieniu całości regulacji, iż w zakresie nieuregulowanym w przepisach Ustawy o Kredycie Konsumenckim znajdują zastosowanie przepisy Kodeksu Cywilnego. W konsekwencji, jeżeli Ustawa o Podatku Bankowym odsyła do Ustawy o Kredycie Konsumenckim przy definiowaniu podatnika, to pośrednio odsyła również do przepisów prawa prywatnego, przede wszystkim Kodeksu Cywilnego.

Jak wskazano w opisie zdarzenia przyszłego, Spółka będzie przedsiębiorcą w rozumieniu art. 431 Kodeksu Cywilnego, do którego odsyła przy definiowaniu kredytodawcy Ustawa o Kredycie Konsumenckim, ponieważ będzie prowadzić we własnym imieniu działalność gospodarczą, przy czym wyłącznie ze względu na profesjonalne wykonywanie działalności w sposób zorganizowany i ciągły, nie zaś cel zarobkowy z uwagi na charakter Umów. Działalność gospodarcza w rozumieniu Kodeksu Cywilnego będzie prowadzona w imieniu i na rachunek Spółki, ale nie w interesie zarobkowym Spółki, a na rzecz całej Grupy. W świetle art. 431 Kodeksu Cywilnego przedsiębiorcą jest bowiem osoba fizyczna, osoba prawna i jednostka organizacyjna, o której mowa w art. 331 § 1, prowadząca we własnym imieniu działalność gospodarczą lub zawodową.

Umowy zawierane przez Osoby Fizyczne ze Spółką będą stanowić z perspektywy Osób Fizycznych czynności prawne niezwiązane bezpośrednio z ich działalnością gospodarczą lub zawodową, czyli Osoby Fizyczne będą występować w charakterze konsumentów. Jednocześnie Osoby Fizyczne będą posiadać miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu Kodeksu Cywilnego. Zgodnie z art. 25 Kodeksu Cywilnego miejscem zamieszkania osoby fizycznej jest miejscowość, w której osoba ta przebywa z zamiarem stałego pobytu (jednocześnie art. 28 Kodeksu Cywilnego precyzuje, że można mieć tylko jedno miejsce zamieszkania). Ponadto, co do zasady Osoby Fizyczne będą obywatelami polskimi, ale ta okoliczność zdaniem Spółki nie powinna mieć znaczenia z perspektywy stosowania Ustawy o Podatku Bankowym, stąd nie została wskazana w opisie zdarzenia przyszłego (przepisy polskiego prawa prywatnego, w tym Ustawy o Kredycie Konsumenckim, do której postanowień odsyła Ustawa o Podatku Bankowym, znajdują zastosowanie niezależnie od tego czy dana osoba fizyczna jest obywatelem polskim czy też takiego statusu prawnego jest pozbawiona).

Stosownie do treści art. 3 ust. 1 Ustawy o Kredycie Konsumenckim przez umowę o kredyt konsumencki rozumie się umowę o kredyt w wysokości nie większej niż 255 550 zł albo równowartość tej kwoty w walucie innej niż waluta polska, który kredytodawca w zakresie swojej działalności udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi. Umowy będą stanowić umowy o kredyt konsumencki w rozumieniu Ustawy o Kredycie Konsumenckim, ponieważ w przypadku każdej Umowy kwota finansowania udzielonego przez Spółkę w euro nie przekroczy równowartości kwoty 255 550 zł w walucie innej niż waluta polska, a stosownie do art. 3 ust. 2 pkt 1 Ustawy o Kredycie Konsumenckim, za umowę o kredyt konsumencki uważa się w szczególności umowę pożyczki.

Ponadto, zdaniem Spółki, ze względu na kwoty prowizji i potencjalne zobowiązania podatkowe w podatku od czynności cywilnoprawnych (w przypadku uznania, że Spółka nie prowadzi działalności gospodarczej w rozumieniu Ustawy o VAT) należne od Osób Fizycznych nie znajdzie zastosowania art. 4 ust. 1 pkt 1 Ustawy o Kredycie Konsumenckim, zgodnie z którym Ustawy o Kredycie Konsumenckim nie stosuje się do umów, w których konsument nie jest zobowiązany do zapłaty oprocentowania oraz innych kosztów związanych z udzieleniem lub spłatą kredytu konsumenckiego.

Uwzględniając powyższe Spółka uznaje, że zawarcie w bieżącym lub w kolejnym roku kalendarzowym/latach kalendarzowych i obowiązywanie na przestrzeni kilku następnych lat opisanych we wniosku Umów, których stronami będą Osoby Fizyczne, sprawi, że Spółka będzie instytucją pożyczkową w rozumieniu Ustawy o Kredycie Konsumenckim, przy czym wyłącznie z uwagi na to, że Spółka będzie prowadzić we własnym imieniu działalność gospodarczą jako przedsiębiorca w rozumieniu Kodeksu Cywilnego skierowaną do Osób Fizycznych, czyli takich osób fizycznych, które będą mieć miejsce zamieszkania w rozumieniu art. 25 w zw. z art. 28 Kodeksu Cywilnego w Polsce (na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej).

Gdyby zatem Spółka wykonywała działalność gospodarczą w rozumieniu Kodeksu Cywilnego, a polegającą na udzielaniu finansowania w rozumieniu art. 3 Ustawy o Kredycie Konsumenckim i skierowaną do innych osób fizycznych (tj. innych niż Osoby Fizyczne, o których mowa we wniosku) posiadających miejsce zamieszkania poza granicami terytorialnymi Rzeczypospolitej Polskiej, to Spółka, niezależnie od obywatelstwa tych innych osób fizycznych, nie stanowiłaby instytucji pożyczkowej w rozumieniu art. 5 pkt 2a Ustawy o Kredycie Konsumenckim, a w konsekwencji nie byłaby podatnikiem w świetle art. 4 pkt 9 Ustawy o Podatku Bankowym.

Analogicznie, brak udzielania finansowania w rozumieniu art. 3 Ustawy o Kredycie Konsumenckim przez inne podmioty z Grupy na rzecz innych osób fizycznych (tj. innych niż Osoby Fizyczne, z którymi Spółka zawrze Umowy) mających miejsce zamieszkania w Polsce (na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej) w rozumieniu art. 25 Kodeksu Cywilnego sprawi, że te inne podmioty z Grupy nie będą mogły być traktowane jako instytucje pożyczkowe w rozumieniu art. 4 pkt 9 Ustawy o Podatku Bankowym, a w rezultacie inne podmioty z Grupy nie będą podatnikami podatku od niektórych instytucji finansowych. Okoliczność ta będzie mieć, zdaniem Spółki, kluczowe znaczenie dla ustalania podstawy opodatkowania w rozumieniu art. 5 ust. 3 zdanie drugie Ustawy o Podatku Bankowym, a przeciwny pogląd skutkowałby opodatkowaniem polskim podatkiem od niektórych instytucji finansowych instytucji pożyczkowych na całym świecie niezależnie od tego, jakim osobom fizycznym udzielałyby one finansowania (co byłoby niecelowe, nieracjonalne i niespójne z art. 4 pkt 1-8 Ustawy o Podatku Bankowym wskazującym na objęcie zakresem podmiotowym wyłącznie wykonujących w Polsce działalność skierowaną do polskich konsumentów podmiotów krajowych bądź zarejestrowanych w Polsce oddziałów podmiotów zagranicznych).

Należy również zauważyć, że postanowienia Ustawy o Kredycie Konsumenckim stanowią w istotnym zakresie implementacje prawa unijnego, w tym dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/48/WE z dnia 23 kwietnia 2008 r. w sprawie umów o kredyt konsumencki oraz uchylającej dyrektywę Rady 87/102/EWG z dnia 23 kwietnia 2008 r. (Dz. Urz. UE. L, nr 133, str. 66). Celem przepisów Ustawy o Kredycie Konsumenckim jest w tym kontekście ochrona konsumentów mieszkających na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, do których skierowana może być działalność prowadzona przez polskie instytucje finansowe, nie zaś konsumentów posiadających miejsce zamieszkania w rozumieniu art. 25 Kodeksu Cywilnego w innych państwach, w tym w pozostałych państwach członkowskich Unii Europejskiej.

Zgodnie z art. 5 ust. 3 zdanie pierwsze Ustawy o Podatku Bankowym w przypadku podatników, o których mowa w art. 4 pkt 9, podstawą opodatkowania jest nadwyżka sumy wartości aktywów podatnika, wynikająca z zestawienia obrotów i sald, ustalonego na ostatni dzień miesiąca na podstawie zapisów na kontach księgi głównej, zgodnie z przepisami ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości lub standardami rachunkowości stosowanymi przez podatnika na podstawie art. 2 ust. 3 tej ustawy – ponad kwotę 200 mln zł. Art. 5 ust. 3 zdanie drugie Ustawy o Podatku Bankowym stwierdza, że wartość tę oblicza się łącznie dla wszystkich podatników zależnych lub współzależnych pośrednio lub bezpośrednio od jednego podmiotu lub grupy podmiotów powiązanych ze sobą.

W konsekwencji, Spółka uważa, że przy obliczaniu progu 200 mln zł (stanowiącego sumę wartości aktywów Spółki, wynikającą z zestawienia obrotów i sald, ustalonego na ostatni dzień miesiąca na podstawie zapisów na kontach księgi głównej Spółki) nie zaistnieje obowiązek brania pod uwagę (wliczania) aktywów innych niż Spółka podmiotów w Grupie, gdyż te inne podmioty z Grupy nie będą podatnikami w rozumieniu art. 4 Ustawy o Podatku Bankowym. Zdaniem Spółki, nie zmienia tego okoliczność, że inny podmiot z Grupy (lub inne podmioty z Grupy) może prowadzić program finansowania szkoleń zbliżony do Programu na terytorium innego niż Polska państwa i w oparciu o przepisy obowiązujące na obszarze podlegającym jurysdykcji prawnej tego państwa przy założeniu, że taki program nie byłby skierowany do osób fizycznych mających miejsce zamieszkania w Polsce w rozumieniu art. 25 Kodeksu Cywilnego.

W powyższym zakresie, dotyczącym sposobu ustalania podstawy opodatkowania, Spółka podziela pogląd wyrażony przez Ministra Finansów w interpretacji ogólnej wydanej w dniu 3 marca 2016 r. (sygn. PK1.8201.1.2016), w którym potwierdzono, że przy ustalaniu podstawy opodatkowania (wartości aktywów) należy łącznie brać pod uwagę (wliczać) jedynie aktywa takich podmiotów, które są podatnikami podatku od niektórych instytucji finansowych:

• „każde (w tym pośrednie) powiązanie kapitałowe między podatnikami, o których mowa w art. 4 pkt 5-8 ustawy powinno być uwzględniane przy określaniu powiązań, o których mowa w art. 5 ust. 2 zdanie 2 ustawy.
  
  
  

Art. 5 ust. 2 zdanie 2 ustawy istotnie nie precyzuje sposobu rozliczania tzw. kwoty wolnej (2 mld zł) przez podatników, których podstawa opodatkowania ustalana jest w sposób łączony, zatem posiadają oni dowolność w tym zakresie. Niemniej jednak, w opinii Ministra Finansów, zasadnym sposobem rozliczania tzw. kwoty wolnej od podatku między podmiotami, powiązanymi na podstawie art. 5 ust. 2 zdanie 2 ustawy, jest rozwiązanie, zgodnie z którym kwota wolna od podatku powinna być przypisana i rozliczana pomiędzy tymi podmiotami proporcjonalnie do posiadanych przez nie aktywów, składających się na łączną podstawę opodatkowania, po uwzględnieniu proporcjonalnego udziału aktywów każdego z podatników w ogólnej kwocie aktywów do opodatkowania.

[…]

W związku z analogicznym brzmieniem przepisów art. 5 ust. 2 i 3 ustawy, wyjaśnienia przedstawione w zakresie przepisu art. 5 ust. 2 (pkt III) pozostają aktualne w zakresie interpretacji przepisu art. 5 ust. 3 ustawy”.

Zatem, w ocenie Spółki, zawarcie w bieżącym lub w kolejnym roku kalendarzowym/latach kalendarzowych i obowiązywanie na przestrzeni kilku następnych lat opisanych we wniosku Umów, których stronami będą Osoby Fizyczne, przy jednoczesnym braku udzielania finansowania w rozumieniu art. 3 Ustawy o Kredycie Konsumenckim przez inne podmioty z Grupy na rzecz innych osób fizycznych, tj. innych niż Osoby Fizyczne, z którymi Spółka zawrze Umowy, mających miejsce zamieszkania w Polsce w rozumieniu art. 25 Kodeksu Cywilnego, sprawi, że do momentu osiągnięcia kwoty 200 mln zł sumy wartości aktywów Spółki, Spółka nie będzie miała obowiązku składania właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego deklaracji podatkowych na podstawie Ustawy o Podatku Bankowym oraz obliczania i wpłacania podatku od niektórych instytucji finansowych, ponieważ inne podmioty z Grupy nie będą podatnikami w rozumieniu art. 5 ust. 3 zdanie drugie Ustawy o Podatku Bankowym, a w konsekwencji przy obliczaniu progu 200 mln zł sumy wartości aktywów Spółki nie zaistnieje obowiązek brania pod uwagę (wliczania) wartości aktywów innych niż Spółka podmiotów w Grupie.

Powyższe wynika z art. 8 Ustawy o Podatku Bankowym. W świetle art. 8 ust. 1 Ustawy o Podatku Bankowym podatnicy są obowiązani, bez wezwania właściwego organu podatkowego:

1. składać właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego deklaracje podatkowe według ustalonego wzoru,
2. obliczać i wpłacać podatek na rachunek właściwego urzędu skarbowego.
   
   

Jednakże, art. 8 ust. 2 Ustawy o Podatku Bankowym stanowi, że obowiązek, o którym mowa w ust. 1 pkt 1, nie dotyczy podatników, w przypadku których wielkość podstawy opodatkowania określona zgodnie z art. 5 ust. 1-3, po zastosowaniu obniżeń określonych w art. 5 ust. 4-9, nie powoduje powstania obowiązku wpłacenia podatku na rachunek właściwego urzędu skarbowego.

Zatem, dopiero po przekroczeniu kwoty 200 mln zł sumy wartości aktywów Spółki, Spółka będzie miała obowiązek składania właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego deklaracji podatkowych według ustalonego na podstawie Ustawy o Podatku Bankowym wzoru oraz obliczania i wpłacania podatku od niektórych instytucji finansowych na rachunek właściwego urzędu skarbowego.

Podsumowując, w ocenie Spółki, zawarcie w bieżącym lub w kolejnym roku kalendarzowym/latach kalendarzowych i obowiązywanie na przestrzeni kilku następnych lat opisanych we wniosku Umów, których stronami będą Osoby Fizyczne, przy jednoczesnym braku udzielania finansowania w rozumieniu art. 3 Ustawy o Kredycie Konsumenckim przez inne podmioty z Grupy na rzecz innych osób fizycznych, tj. innych niż Osoby Fizyczne, z którymi Spółka zawrze Umowy, mających miejsce zamieszkania w Polsce w rozumieniu art. 25 Kodeksu Cywilnego, sprawi, że do momentu osiągnięcia kwoty 200 mln zł sumy wartości aktywów Spółki wynikającej z zestawienia obrotów i sald ustalonego na ostatni dzień miesiąca na podstawie zapisów na kontach księgi głównej Spółki, Spółka nie będzie miała obowiązku składania właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego deklaracji podatkowych na podstawie Ustawy o Podatku Bankowym oraz obliczania i wpłacania podatku od niektórych instytucji finansowych, ponieważ inne podmioty z Grupy nie będą podatnikami w rozumieniu art. 5 ust. 3 zdanie drugie Ustawy o Podatku Bankowym, a w konsekwencji przy obliczaniu progu 200 mln zł sumy wartości aktywów Spółki nie zaistnieje obowiązek brania pod uwagę (wliczania) wartości aktywów innych niż Spółka podmiotów w Grupie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.