Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-1.4011.215.2017.2.BK
z 12 stycznia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a i art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 201 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 3 listopada 2017 r. (data wpływu 8 listopada 2017 r.), uzupełnionym 2 i 4 stycznia 2018 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie ustalenia, czy w roku podatkowym 2017, a także w latach podatkowych następnych, na Wnioskodawcy spoczywa i będzie spoczywać obowiązek uznania, pod datą wpływu środków finansowych wpłaconych przez kontrahentów na jego rachunek bankowy, za przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, otrzymanych od kontrahentów (zleceniodawców) zaliczek na wykonanie zleconych robót budowlanych, udokumentowanych przez niego fakturami i zaewidencjonowanych w księdze rachunkowej – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 listopada 2017 r. do Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie ustalenia, czy w roku podatkowym 2017, a także w latach podatkowych następnych, na Wnioskodawcy spoczywa i będzie spoczywać obowiązek uznania, pod datą wpływu środków finansowych wpłaconych przez kontrahentów na jego rachunek bankowy, za przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, otrzymanych od kontrahentów (zleceniodawców) zaliczek na wykonanie zleconych robót budowlanych, udokumentowanych przez niego fakturami i zaewidencjonowanych w księdze rachunkowej Powyższy wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 29 grudnia 2017 r. Znak: 0111-KDIB1-1.4011.215.2017. 1.BK, 0111-KDIB3-1.4012.727.2017.2.ICZ, 0111-KDIB4 -4014.362.2017.2. MCZ wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło 2 i 4 stycznia 2018 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca (osoba fizyczna), prowadzi samodzielną działalność gospodarczą. Jest podatnikiem czynnym VAT, w zakresie podatku od towarów i usług, zobowiązanym do składania deklaracji miesięcznych. Od 1 stycznia 2017 r. w załączeniu do przesyłanych deklaracji dla podatku od towarów i usług Wnioskodawca jest zobowiązany do przesyłania jednolitego pliku kontrolnego. Głównym przedmiotem działalności Wnioskodawcy są usługi budowlane w zakresie wykonywania posadzek w obiektach handlowych lub przemysłowych na terenie kraju oraz poza jego granicami (dalej łącznie: „usługi budowlane”). Powyżej opisane roboty budowlane zostały na wniosek strony sklasyfikowane przez Wojewódzki Urząd Statystyczny w Łodzi, o czym strona została powiadomiona pismem z dnia 30 stycznia 2017 r. jako roboty betoniarskie o symbolu PKWiU 43.99.40.0., zwane dalej usługami budowlanymi. W zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych Wnioskodawca jest zobowiązany do prowadzenia ksiąg rachunkowych, a od uzyskanego dochodu z tytułu prowadzenia działalności jest zobowiązany do opłacania podatku dochodowego od osób fizycznych wg stawki w wysokości 19,00 %. Zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych, strona opłaca miesięcznie. Strona podpisując zlecenia lub umowy ze Zleceniodawcami na wykonanie usług budowlanych pobiera przed rozpoczęciem wykonania usługi od kontrahentów zaliczki na wykonanie robót budowlanych, które są ustalane w kwocie nieprzekraczającej 90,00 % kwoty brutto należnego wynagrodzenia za wykonanie usługi budowlanej. Zaliczki na wykonanie zleconych robót budowlanych są wpłacane przez kontrahentów na rachunek bankowy i dokumentowane fakturą, pod datą wpływu środków finansowych na rachunek bankowy Wnioskodawcy. Otrzymane od kontrahentów zaliczki są ewidencjonowane w księgach rachunkowych podatnika, jako przychody niepodlegające opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Po wykonaniu robót budowlanych i ich zgłoszenia dla kontrahenta, ich wykonanie jest dokumentowane fakturą określającą jednocześnie wysokość należnego przychodu netto, który jest zaewidencjonowany w księgach rachunkowych podatnika jako przychód podlegający w miesiącu zakończenia danej roboty budowalnej opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W ramach nabyć wewnątrzwspólnotowych towarów (dalej jako: „nabycia”), Wnioskodawca nabywa szereg części zamiennych do maszyn i urządzeń na terenie Unii Europejskiej oraz czasami nabywa od podatników podatku od wartości dodanej z terytorium Unii Europejskiej materiały związane z wykonywaniem posadzek lub też maszyny lub urządzenia, zwane dalej towarami. Często zdarza się, iż faktury dokumentujące ww. nabycia są doręczone po miesiącu dokonania transakcji (np. w następnym miesiącu lub następnych miesiącach kiedy była dokonana transakcja) oraz jej opłacenia, często łącznie zamówionymi towarami. Strona deklaruje podatek należny od ww. nabyć wewnątrzwspólnotowych towarów w miesiącu zawarcia transakcji oraz dokumentuje ww. nabycia fakturami wewnętrznymi.

Wnioskodawca jest również wspólnikiem spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, zwanej dalej w skrócie Spółką lub Pożyczkodawcą, oraz jednoosobowo jej prezesem zarządu. Spółka jest podatnikiem VAT czynnym i zamierza być zarejestrowana jako podatnik VAT czynny w następnych miesiącach rozliczeniowych.

Wspólnikami Spółki są dwie osoby fizyczne, tj.: Wnioskodawca oraz jego żona. Pomiędzy małżonkami nie jest zniesiona lub też ograniczona wspólność majątkowa. Między innymi w zakres działalności zgodnie z jej umową Spółki, co nie jest wykazane w Krajowym Rejestrze Sądowym, wchodzi wykonywanie ww. usług, a mianowicie: PKD 64.92.Z. Pozostałe formy udzielania kredytów oraz PKD 96.09.Z Pozostała działalność usługowa, gdzie indziej nie sklasyfikowana. Spółka posiada wolne środki finansowe i zamierza je pożyczyć Wnioskodawcy za wynagrodzeniem za zgodą zgromadzenia wspólników. Wnioskodawca zamierza uzyskane pożyczki od Spółki przeznaczyć na finasowanie prowadzenia samodzielnej działalności gospodarczej. Wnioskodawca przewiduje, iż z tytułu prowadzenia samodzielnej działalności gospodarczej będzie zobowiązany do prowadzenia ksiąg rachunkowych także w następnych latach podatkowych.

W uzupełnieniu wniosku ujętym w piśmie z 29 grudnia 2017 r. wskazano m.in., że:

• z umów zawartych z kontrahentami wynika, iż usługa budowlana uznawana jest za zakończoną po całkowitym zakończeniu (wykonaniu) zleconych przez kontrahenta prac budowlanych. Zdarza się jednak, że strony ww. umowy ustalają, iż odbiór prac budowlanych następuje etapami, których to zakres poszczególnych etapów określa umowa. Strona przewiduje, iż ww. sposób prowadzenia (wykonywania) usług budowlanych będzie kontynuowany także w następnych latach podatkowych. Wskazać należy, iż wpłacone przez kontrahenta zaliczki w każdym z tych przypadków nie podlegają zwrotowi na rachunek bankowy zleceniodawcy, a są zaliczane (przekształcają się) w zapłatę na poczet należnego stronie wynagrodzenia za wykonane przez Wnioskodawcę na rzecz kontrahenta usługi budowlane. Wnioskodawca przewiduje, iż powyżej opisany sposób rozliczeń zaliczek będzie przez niego kontynuowany w następnych latach podatkowych.
• przy założeniu, że okres rozliczeniowy, o którym mowa w wezwaniu z dnia 29 grudnia 2017 r. jest to miesiąc kalendarzowy (który to okres jest także dla Wnioskodawcy okresem rozliczeniowym w zakresie podatku od towarów i usług, a także jest to okres, za jaki Wnioskodawca jest zobowiązany do zapłaty zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych) wskazać należy, iż z zawartych umów z kontrahentami nie wynika, że rozliczenie wykonania usługi budowlanej (a tym samym jej wykonanie) następuje wyłącznie miesiącu (okresie rozliczeniowym), w którym została zawarta umowa na wykonanie usług budowlanych z kontrahentem i została wpłacona zaliczka przez kontrahenta na rachunek bankowy Wnioskodawcy. Natomiast faktem jest, że zdarza się, iż z umów zawartych z kontrahentami wynika, że rozliczenie wykonania usługi budowlanej (a tym samym jej wykonanie) nastąpi w miesiącu (okresie rozliczeniowym), w którym została zawarta przez Wnioskodawcę umowa z kontrahentem i została wpłacona zaliczka przez kontrahenta na rachunek bankowy Wnioskodawcy. Wnioskodawca przewiduje, iż powyżej opisany sposób wykonywania usług budowlanych będzie kontynuowany przez Wnioskodawcę także w następnych latach podatkowych.
• w wystawionych przez Wnioskodawcę fakturach są wskazywane daty ich wystawienia oraz daty zakończenia przez Wnioskodawcę wykonywania robót budowlanych lub daty otrzymania zaliczek na wykonanie robót budowlanych. W treści wystawionych faktur Wnioskodawca nie wskazuje okresów rozliczeniowych (miesięcy kalendarzowych), których dana faktura dotyczy. Wnioskodawca przewiduje, iż powyżej opisany sposób wystawiania faktur będzie kontynuował także w następnych latach podatkowych.
  
  

W związku z powyższym opisem zadano m.in. następujące pytanie.

Czy w roku podatkowym 2017, a także w latach podatkowych następnych, na Wnioskodawcy spoczywa i będzie spoczywać obowiązek uznania, pod datą wpływu środków finansowych wpłaconych przez kontrahentów na jego rachunek bankowy, za przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, otrzymanych od kontrahentów (zleceniodawców) zaliczek na wykonanie zleconych robót budowlanych, udokumentowanych przez niego fakturami i zaewidencjonowanych w księdze rachunkowej?

(pytanie oznaczone we wniosku nr 1)

Zdaniem Wnioskodawcy, za datę uzyskania przychodu z pozarolniczej działalności gospodarczej stosowanie do art. 14 ust. lc ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, uznaje się między innymi dzień wykonania usługi, tj. dzień wystawienia faktury dokumentującej wykonanie usługi lub też dzień uregulowania należności za wykonaną usługę. Z uwagi na powyższe dzień wpływu zaliczki wpłaconej przez kontrahenta na rachunek bankowy strony na wykonanie usługi budowlanej, aczkolwiek udokumentowanej fakturą przed jej wykonaniem, żadną miarą nie można uznać za dzień wykonania usługi budowlanej. Dlatego też reasumując powyższe należy uznać, iż na Wnioskodawcy w roku podatkowym 2017, a także w latach podatkowych następnych, nie spoczywa i nie będzie spoczywać obowiązek uznania, pod datą wpływu środków finansowych wpłaconych przez kontrahenta na rachunek bankowy strony, za przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, z tytułu otrzymanych od kontrahentów (zleceniodawców) zaliczek na wykonanie zleconych robót budowlanych, które to zaliczki zostaną przez stronę udokumentowane fakturami i są, czy też będą zaewidencjonowane w księdze rachunkowej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 2032 z późn. zm.), za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Z treści cyt. art. 14 ust. 1 ww. ustawy wynika, iż przychody należne to wszelkiego rodzaju przychody, co do których przysługuje podatnikowi uprawnienie do ich dochodzenia, czyli takie, które wynikają z konkretnego stosunku prawnego. „Należność” odnosi się zarówno do możliwości dochodzenia konkretnego świadczenia oraz do powinności jego spełnienia.

Przepis powyższy wskazuje również, iż przychodem z pozarolniczej działalności gospodarczej są kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane. Zasadnicze znaczenie ma zatem ustalenie pojęcia „kwota należna” - znaczenie tego pojęcia w zasadzie determinuje rozumienie przychodu z działalności gospodarczej. W przepisach podatkowych brak jest definicji pojęcia „kwota należna”. Konieczne jest zatem odwołanie się w tym zakresie do wykładni językowej. W myśl słownika języka polskiego – „należny” to „przysługujący, należący się komuś”. Z kolei czasownik „należeć się” oznacza tyle, co „przysługiwać komuś, stanowić dług, powinność, zapłatę”. „Kwoty należne” są to te przychody, które wynikają ze źródła przychodów, jakie stanowi działalność gospodarcza i które w następstwie prowadzenia tej działalności stają się wymagalną wierzytelnością, choćby faktycznie środków z tego tytułu jeszcze nie uzyskano.

W świetle powyższego stwierdzić należy, iż aby w ogóle możliwym było uznanie należności za przychód z prowadzonej działalności gospodarczej przychód ten musi stanowić przychód należny w tej działalności. Przy czym, termin „kwota należna”, o której mowa w art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jest tożsamy z pojęciem „wymagalne świadczenie” (wierzytelność). Oznacza to, że w istocie powstanie przychodów należnych związane jest z powstaniem wierzytelności. Ponieważ wierzytelność to termin wywodzący się z prawa cywilnego, to przychodami należnymi są przychody wymagalne w rozumieniu prawa cywilnego, tj. możliwe do prawnie skutecznego ich dochodzenia.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych precyzyjnie określają moment powstania przychodu z ww. źródła przychodów.

W myśl art. 14 ust. 1c ww. ustawy, za datę powstania przychodu, o którym mowa w ust. 1, uważa się, z zastrzeżeniem ust. 1e, 1h – 1j i 1n - 1p, dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi, albo częściowego wykonania usługi, nie później niż dzień:

1. wystawienia faktury albo
2. uregulowania należności.

Zgodnie z art. 14 ust. 1e cyt. ustawy, jeżeli strony ustalą, że usługa jest rozliczana w okresach rozliczeniowych, za datę powstania przychodu uznaje się ostatni dzień okresu rozliczeniowego określonego w umowie lub na wystawionej fakturze, nie rzadziej niż raz w roku. Z kolei w myśl art. 14 ust. 1i ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w przypadku otrzymania przychodu z działalności gospodarczej, do którego nie stosuje się ust. 1c, 1e i 1h, za datę powstania przychodu uznaje się dzień otrzymania zapłaty.

Z wyżej przytoczonych przepisów wynika generalna zasada, iż przychód podatkowy dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych, w przypadku świadczenia usług powstaje w dniu wykonania usługi. Wyjątek od tej zasady stanowi:

• wystawienie faktury w terminie wcześniejszym niż faktyczne wykonanie usługi – datą powstania przychodu będzie w tym przypadku dzień wystawienia faktury,
• uregulowanie należności przed wykonaniem usługi – datą powstania przychodu będzie w tym przypadku dzień otrzymania należności.
  
  

W świetle ww. przepisu o powstaniu przychodu podatkowego decyduje zaistnienie najwcześniejszego momentu w nim wyznaczonego, a więc dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi. Jeżeli jednak podatnik przed tym dniem wystawił fakturę lub otrzymał należność to przychód powstaje w tym dniu.

Przepis ten wprowadza ogólną zasadę decydującą o dacie powstania przychodu. Powstanie przychodu następuje w dniu zaistnienia ww. zdarzeń, a jeżeli wystąpią one po dniu wystawienia faktury, czy po dniu dokonania zapłaty należności, o momencie powstania przychodu decydują te dni, a nie fakt zaistnienia konkretnego zdarzenia.

Ustawodawca przewidział jednocześnie sytuacje, gdy przysporzenia otrzymywane przez podatnika nie stanowią jego przychodów podatkowych. Na podstawie art. 14 ust. 3 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, do przychodów, o których mowa w ust. 1 i 2, nie zalicza się pobranych wpłat lub zarachowanych należności na poczet dostaw towarów i usług, które zostaną wykonane w następnych okresach sprawozdawczych, a także otrzymanych lub zwróconych pożyczek (kredytów), w tym również uregulowanych w naturze, z wyjątkiem skapitalizowanych odsetek od tych pożyczek (kredytów).

Regulacja zawarta w tym przepisie stanowi odstępstwo od ogólnych reguł ustalania przychodów z działalności gospodarczej, a warunkiem jego zastosowania jest uznanie, że otrzymane kwoty mają charakter zaliczek (zadatków) na poczet towarów i usług, które zostaną dostarczone (wykazane) w następnych okresach sprawozdawczych.

Należy jednak zwrócić uwagę, że nie zawsze wcześniejsze otrzymanie należności (przed ostatecznym wykonaniem usługi) oznacza zaliczkę lub przedpłatę, która nie powoduje powstania przychodu z pozarolniczej działalności gospodarczej.

O kwalifikacji otrzymanej zapłaty jako przychodu lub jako przedpłaty (zaliczki) decyduje charakter tej zapłaty. Istotne dla uznania, iż dane przysporzenie majątkowe ma cechy przychodu podatkowego konieczne jest wykazanie, iż owo przysporzenie ma charakter definitywny. Owa definitywność przychodu zakłada zaś jego bezzwrotność, trwałość i ostateczność, tak, iż wpłacone środki pieniężne uznawane są za należne podmiotowi je otrzymującemu, który może nimi swobodnie dysponować. Cechy definitywności nie pozbawia przy tym fakt, iż dana usługa czy też dostawa towarów zostaną wykonane w przyszłości. Kluczowe jest jedynie wskazanie, iż dane przysporzenie w momencie otrzymania przez podatnika nie zostanie w przyszłości zwrócone.

Sensem zaś wyłączenia z art. 14 ust. 3 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest niedopuszczenie do sytuacji, w ramach której dane przysporzenie majątkowe pozbawione cechy definitywności zostałoby uznane za przychód podatkowy. Przepis ten dotyczy bowiem tylko tych przysporzeń majątkowych, które nie stanowią przychodów podatkowych. W unormowaniu tym chodzi zatem o takie zdarzenia gospodarcze, co do których zapłata w momencie jej dokonywania nie jest ostateczna, albowiem osoba wpłacająca dane przysporzenie ma możliwość wycofania się z usługi czy też dostawy towarów. Do czasu zatem wykonania usługi/dostawy towaru podatnik nie ma pewności, iż dana należność ma charakter definitywny (bezzwrotny). W konsekwencji, zastosowanie powyższej normy do wskazanej powyżej sytuacji wydaje się być w pełni racjonalne i dające prawną podstawę do przesunięcia terminu rozpoznania przychodu podatkowego.

W tym właśnie zasadza się sens, dla którego zaliczka wskazywana jest jako to zdarzenie gospodarcze podlegające pod normę z art. 14 ust. 3 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Samo pojęcie zaliczki nie jest co prawda zdefiniowane w ustawie podatkowej, nie zawiera takiej definicji również ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 roku Kodeks cywilny (t.j. Dz. U. z 2017 r., poz. 459 ze zm., dalej „KC”). Niemniej jednak, to właśnie w ostatnim z wymienionych aktów prawnych należy poszukiwać źródła tego pojęcia. Zasadza się ono w ekwiwalentności świadczeń przy umowach wzajemnych, które zakładają obowiązek świadczenia jednej strony przy istnieniu takiego obowiązku drugiej strony stosunku zobowiązaniowego. W sytuacji zaś, gdy jedna ze stron umowy wzajemnej odstępuje od świadczenia na rzecz drugiej strony zobowiązana jest zwrócić tej drugiej stronie wszystko co otrzymała od niej na mocy umowy. Co więcej, może żądać nie tylko zwrotu tego, co świadczyła, lecz również naprawienia szkody wynikłej z niewykonania zobowiązania (vide: art. 494 KC).

W konsekwencji, mając na uwadze powyższe, stwierdzić należy, że świadczenie zaliczkowe zakłada zwrot, w sytuacji gdy druga strona odstępuje od umowy. Również w ramach przedpłaty, która zakładać może obowiązek uiszczenia całej ceny przed dokonaniem usługi (dostawy towarów) konieczne jest dopuszczenie możliwości zwrotu świadczenia wraz z odstąpieniem od umowy.

Fakt, że dana wpłata stanowi przedpłatę lub zaliczkę na poczet konkretnej dostawy towaru lub konkretnej usługi, która zostanie wykonana w przyszłości, musi wynikać z postanowień zawartej umowy i powinien znaleźć odzwierciedlenie w treści dokumentacji.

Z przedstawionego we wniosku oraz jego uzupełnieniu opisu stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego wynika m.in., iż Wnioskodawca (osoba fizyczna) prowadzi działalność gospodarczą, w ramach której m.in. świadczy usługi budowlane. W związku z powyższym otrzymuje środki finansowe od kontrahentów (określane przez niego jako zaliczki) na wykonanie robót budowlanych, w kwocie nie przekraczającej 90% kwoty brutto należnego wynagrodzenia za wykonanie usługi budowlanej. Ww. zaliczki na wykonanie zleconych robót budowlanych są wpłacane przez kontrahentów na rachunek bankowy Wnioskodawcy i przez niego dokumentowane fakturą pod datą wpływu tych środków. Po wykonaniu robót budowlanych i ich zgłoszenia do kontrahenta, wystawiana jest faktura określająca wysokość należnego przychodu netto, który Wnioskodawca ewidencjonuje w księgach rachunkowych, jako przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, w miesiącu zakończenia danej roboty budowlanej. Z zawartych z kontrahentami umów wynika, iż usługę uważa się za zakończoną po całkowitym wykonaniu zleconych prac budowlanych. Zdarza się jednak, że strony ww. umów ustalają, iż odbiór prac budowlanych następuje etapami, których to zakres poszczególnych etapów określa umowa. Wpłacone przez kontrahenta zaliczki w każdym z tych przypadków nie podlegają zwrotowi na rachunek bankowy zleceniodawcy, lecz są zaliczane (przekształcają się) w zapłatę na poczet należnego stronie wynagrodzenia za wykonane usługi budowlane. Zdarzają się również sytuacje, iż z zawartych z kontrahentami umów wynika, że rozliczenie wykonania usługi budowlanej nastąpi w miesiącu, w którym została zawarta umowa o wykonanie robót budowlanych. W wystawionych przez stronę fakturach są wskazywane daty ich wystawienia oraz daty zakończenia przez Wnioskodawcę wykonywania robót budowlanych lub daty otrzymania zaliczek na wykonanie robót budowlanych. W treści wystawionych faktur nie wskazuje się okresów rozliczeniowych (miesięcy kalendarzowych), których dana faktura dotyczy. Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem VAT. Zdarzenia gospodarcze Wnioskodawca ewidencjonuje w księgach rachunkowych.

Mając na uwadze przedstawione we wniosku oraz jego uzupełnieniu okoliczności, a w szczególności fakt, że otrzymane przez Wnioskodawcę przed terminem wykonania usługi budowlanej wpłaty, określane przez niego jako „zaliczki”, jak sam twierdzi, w każdym przypadku nie podlegają zwrotowi (…) są zaliczane (przekształcają się) w zapłatę na poczet należnego stronie wynagrodzenia za wykonanie usługi budowlanej, to wpłaty, stanowią w istocie częściowe uregulowanie należności za wykonane usługi budowlane, stanowiąc tym samym przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej, zgodnie z cyt. wyżej art. 14 ust. 1c pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Otrzymane przez Wnioskodawcę środki finansowe, jako nie posiadające, już z samego założenia charakteru zwrotnego, nie spełniają bowiem warunku uznania ich za zaliczki, o których mowa w art. 14 ust. 3 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nawet jeśli ich wpłata związana jest z wykonaniem usługi w terminie późniejszym. Z tego też względu, z uwagi na definitywny charakter otrzymanego przysporzenia, Wnioskodawca zobowiązany będzie do rozpoznania przychodu podatkowego, w dacie otrzymania wpłat od kontrahentów, jeżeli nastąpi to w terminie wcześniejszym niż wystawienie faktur potwierdzających wykonanie usług.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawcy w zakresie ustalenia, czy w roku podatkowym 2017, a także w latach podatkowych następnych, na Wnioskodawcy spoczywa i będzie spoczywać obowiązek uznania, pod datą wpływu środków finansowych wpłaconych przez kontrahentów na jego rachunek bankowy, za przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, otrzymanych od kontrahentów (zleceniodawców) zaliczek na wykonanie zleconych robót budowlanych, udokumentowanych przez niego fakturami i zaewidencjonowanych w księdze rachunkowej należało uznać za nieprawidłowe.

Nadmienić także należy, że okoliczności w jakich dojdzie do uzyskania przez Wnioskodawcę przychodu podatkowego przedstawione w opisie stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego, mogą zostać zweryfikowane w toku ewentualnego postępowania podatkowego, prowadzonego przez uprawniony organ podatkowy.

Wskazać także trzeba, że jeżeli przedstawiony we wniosku opis stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego będzie różnił się od zdarzenia występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego zdarzenia. To na podatniku spoczywa obowiązek udowodnienia w toku ewentualnego postępowania podatkowego okoliczności faktycznych, z których wywodzi dla siebie korzystne skutki prawne.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny (opis zdarzenia przyszłego) sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Jednocześnie nadmienić należy, że w pozostałym zakresie objętym wnioskiem wydane zostaną odrębne rozstrzygnięcia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku, ul. Sienkiewicza 84, 15-950 Białystok, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 1369 ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skargę na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę do sądu administracyjnego wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.