Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB3-3.4013.257.2017.1.MAZ
z 25 stycznia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2017 r., poz. 201, ze zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 24 listopada 2017 r. (data wpływu - 27 listopada 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku akcyzowego, w zakresie możliwości zwolnienia od akcyzy energii elektrycznej – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 listopada 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, dotyczącej podatku akcyzowego, w zakresie możliwości zwolnienia od akcyzy energii elektrycznej.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca – … Sp. z o.o. (dalej jako: „Spółka” lub „Wnioskodawca”) jest producentem aluminiowych komponentów do układów hamulcowych. W zakładzie produkcyjnym Spółki zlokalizowanym w …, Wnioskodawca wytwarza aluminiowe zaciski hamulcowe, pompki hamulcowe oraz pompy wtryskowe.

Spółka zamierza skorzystać ze zwolnienia, o którym mowa w art. 30 ust. 7a pkt 3 ustawy o podatku akcyzowym. W tym celu Spółka dochowa warunków korzystania z tego zwolnienia, określonych w art. 30 ust. 7b ustawy o podatku akcyzowym.

W trakcie realizowanego przez Spółkę procesu produkcyjnego opisanego poniżej, zużywane są różne nośniki energii, w tym energia elektryczna.

Spółka nabywa surowiec w postaci pierwotnego aluminium od podmiotów trzecich i magazynuje go w wydzielonym miejscu w zakładzie produkcyjnym. Nabywany surowiec nie wymaga żadnych dodatkowych czynności przed poddaniem go topieniu. Tym samym jest on transportowany do pieców topialnych bezpośrednio z magazynu za pomocą wózków widłowych, zasilanych gazem ziemnym. Z wózków widłowych surowiec jest przenoszony do windy zasilanej energią elektryczną, która podaje surowiec do pieca.

Spółka posiada dwa nowoczesne piece topialne zasilane gazem ziemnym. Z pieca, płynne aluminium jest transportowane w kadziach za pomocą wózków widłowych do pieców podtrzymujących, zasilanych energią elektryczną, które utrzymują odpowiednio wysoką temperaturę surowca. Następnie ciekłe aluminium przelewane jest w odpowiednie formy pracujące w technologii grawitacyjnej, gdzie w dalszym toku procesu produkcji ulega powolnemu krzepnięciu.

Elementy ruchome pieca i stacji odlewniczej są pneumatyczne i pracują dzięki przekazywanemu do nich sprężonemu powietrzu. Spółka sama wytwarza sprężone powietrze potrzebne do produkcji, w sprężarkach zasilanych energią elektryczną.

Po etapie krzepnięcia uzyskiwane są odlewy wyrobów z nadlewem, tj. częścią, która technologicznie powstaje w wyniku odlewania jednak wymaga usunięcia. Dlatego też na kolejnym etapie wyspecjalizowany robot odbiera zastygnięte, ale ciągle gorące wyroby i kieruje na stację piły, gdzie nadlewy są obcinane.

Powyżej opisana część procesu produkcyjnego ma miejsce na jednej linii produkcyjnej, tj. wszystkie maszyny biorące udział są ze sobą połączone i czynności wskazane powyżej następują po sobie automatycznie, przy czym każda następująca czynność nie może odbyć się bez czynności ją poprzedzającej. Nie ma również możliwości wydzielenia którejkolwiek z powyższych czynności.

Na kolejnym etapie produkcji wyroby są szlifowane ręcznie w celu usunięcia ostrych krawędzi, które powstają na styku łączenia się dwóch części formy odlewniczej.

Tak przygotowane wyroby transportowane są za pomocą wózka widłowego do pieca zasilanego energią elektryczną, w którym zachodzi obróbka termiczna metalu. Jest to niezbędny etap produkcji, w wyniku którego wyrobom nadawane są odpowiednie właściwości fizyczne. Proces obróbki termicznej polega na gwałtownym podgrzaniu wsadu do wysokiej temperatury i ponownym jego schłodzeniu. Pełen cykl trwa od 16 do 18 godzin. W czasie powyższego procesu we wsadzie (w elementach metalowych) zachodzą przemiany fizyko¬chemiczne metalu, dzięki którym wyroby są bardziej odporne na oddziaływania mechaniczne.

Tak przygotowane wyroby podlegają kontroli jakości, a następnie są pakowane i wysyłane do klientów.

Podsumowując, Spółka prowadzi działalność gospodarczą polegającą na produkcji aluminiowych komponentów do układów hamulcowych. Procesy produkcyjne zachodzące w Spółce można podzielić na następujące etapy:

1. Topienie surowca.
2. Odlewanie wyrobów.
3. Krzepnięcie i chłodzenie wyrobów.
4. Obcinanie nadlewów i ich szlifowanie.
5. Obróbka termiczna wyrobów.
6. Kontrola jakości.
7. Pakowanie gotowych wyrobów.
   
   

Na każdym z powyższych etapów produkcyjnych dochodzi do zużycia energii elektrycznej, niemniej jednak, w opinii Spółki nie każdy etap produkcyjny może zostać zaklasyfikowany jako proces metalurgiczny.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy energia elektryczna zużywana na potrzeby procesu produkcyjnego prowadzonego przez Spółkę, z wyłączeniem energii zużywanej na potrzeby: (i) obcinania nadlewów i szlifowania obrzeży wyrobów, (ii) kontroli jakości wyrobów, (iii) pakowania wyrobów gotowych, a także z wyłączeniem energii elektrycznej zużywanej na potrzeby socjalno-administracyjne, będzie mogła zostać objęta zwolnieniem od podatku akcyzowego, na podstawie art. 30 ust. 7a pkt 3 ustawy o podatku akcyzowym, po spełnieniu warunków formalnych określonych w ustawie?

Zdaniem Wnioskodawcy, energia elektryczna zużywana na potrzeby procesu produkcyjnego prowadzonego przez Spółkę, z wyłączeniem energii zużywanej na potrzeby: (i) obcinania nadlewów i szlifowania obrzeży wyrobów, (ii) kontroli jakości wyrobów, (iii) pakowania wyrobów gotowych, a także z wyłączeniem energii elektrycznej zużywanej na potrzeby socjalno-administracyjne, będzie mogła zostać objęta zwolnieniem od podatku akcyzowego na podstawie art. 30 ust. 7a pkt 3 ustawy o podatku akcyzowym, po spełnieniu warunków formalnych określonych w ustawie.

Uzasadnienie stanowiska.

1.

Dyrektywy wydawane przez Unię Europejską wiążą państwa członkowskie Unii Europejskiej w odniesieniu do celu w nich określonego. Stanowią akty prawne, na mocy których prawodawcy państw członkowskich Unii Europejskiej zostają zobowiązani do wprowadzenia (implementacji) stosownych regulacji służących określeniu celu wskazanego dyrektywą.

W odniesieniu do opodatkowania produktów energetycznych i energii elektrycznej podatkiem akcyzowym została wydana Dyrektywa Rady 2003/96/WE z dnia 27 października 2003 r. w sprawie restrukturyzacji wspólnotowych przepisów ramowych dotyczących opodatkowania produktów energetycznych i energii elektrycznej (Dz.U.UE.L.2003.283.51) (dalej jako: „Dyrektywa Energetyczna”). W art. 2 ust. 4 lit. b) tiret drugie Dyrektywy Energetycznej zastrzeżone zostało, że jej postanowienia nie znajdują zastosowania do produktów energetycznych podwójnego zastosowania, tj. wykorzystywanych zarówno jako paliwo do ogrzewania, jak też w innych celach, tj. do redukcji chemicznej oraz w procesach elektrolitycznych i metalurgicznych.

Na gruncie polskiego porządku prawnego wyłączenie to zostało zrealizowane poprzez zwolnienie w odniesieniu do energii elektrycznej, które zostało wprowadzone do ustawy o podatku akcyzowym na mocy art. 30 ust. 7a pkt 3. Zgodnie z brzmieniem powyższego artykułu, zwalnia się od akcyzy energię elektryczną wykorzystywaną w procesach metalurgicznych. Warunkami skorzystania z tego zwolnienia jest, zgodnie z ust. 7b tego samego artykułu, wykorzystanie energii elektrycznej przez podmiot będący podatnikiem akcyzy od tej energii oraz przekazywanie przez podmiot wykorzystujący energię elektryczną do właściwego naczelnika urzędu celnego [winno być: skarbowego], do 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym podmiot wykorzystał energię elektryczną, oświadczenia o ilości wykorzystanej energii i sposobie jej wykorzystania.

Spółka będzie podatnikiem podatku akcyzowego w zakresie energii elektrycznej oraz będzie dopełniać obowiązku składania wymaganych oświadczeń w terminach określonych w ustawie.

2.

Jednocześnie ani Dyrektywa Energetyczna, ani ustawa o podatku akcyzowym nie zawierają bezpośrednio definicji „procesu metalurgicznego”. Ustalenie zaś zakresu znaczeniowego tego pojęcia ma istotne znaczenie dla oceny, czy zużycie energii elektrycznej w danym procesie przemysłowym będzie korzystało ze zwolnienia z akcyzy. Brak definicji legalnej „procesów metalurgicznych” w Dyrektywie Energetycznej oznacza, że państwa członkowskie realizując wyłączenie z zakresu zastosowania dyrektywy w swoich porządkach prawnych, muszą dokonać implementacji przede wszystkim w oparciu o cele Dyrektywy Energetycznej oraz mieć wzgląd na rolę tej dyrektywy w systemie prawa unijnego.

W tym świetle należy przede wszystkim zauważyć, że cele Dyrektywy Energetycznej w odniesieniu do wyłączenia z zakresu jej zastosowania, tj. w istocie wyłączenia spod opodatkowania akcyzą produktów energetycznych (w tym energii elektrycznej) zużywanych w procesach metalurgicznych powinny być interpretowane w zgodzie z preambułą tej Dyrektywy. Zgodnie z motywem 22. preambuły: „Produkty energetyczne powinny zasadniczo stanowić przedmiot ram wspólnotowych, gdy są wykorzystywane jako paliwa do ogrzewania lub paliwa silnikowe. W tym zakresie, zgodnie z naturą i logiką systemu podatkowego, z zakresu tych ram wyłączone jest wykorzystywanie produktów energetycznych podwójnego zastosowania i wykorzystywanie produktów energetycznych nie jako paliw, a także procesy mineralogiczne”. Analiza motywu 22. preambuły wskazuje więc, że produkty uważane za mające podwójne zastosowanie realizują cel Dyrektywy, gdy są wyłączone z opodatkowania. Doprecyzowane zostało przy tym wyraźnie w treści przepisów (art. 2 ust. 4 lit. b Dyrektywy Energetycznej), że za takie podwójne zastosowanie uważane są w szczególności procesy metalurgiczne.

Takie podejście prawodawcy unijnego nie może dziwić. Prawodawca ten zdaje sobie bowiem sprawę ze specyficznych uwarunkowań przemysłu metalurgicznego, który z istoty swej działalności poddany jest szczególnej konkurencji w wymiarze globalnym, a jednocześnie jest kluczowy z punktu widzenia polityki bezpieczeństwa poszczególnych państw. Z tego właśnie względu prawodawca zastosował podejście, zgodnie z którym akcyza, w myśl Dyrektywy Energetycznej, nie jest w ogóle wymagana. W tym kontekście prawodawca uwzględnił znaczenie nośników energii w hutnictwie, których opodatkowanie negatywnie oddziaływałoby na zdolność europejskiego przemysłu metalurgicznego do rywalizacji z hutnictwem spoza Europy, gdzie nośniki energii są znacznie łatwiej dostępne i przez to tańsze. Zatem to wyłączenie wpisuje się w istotę polityki i integracji europejskiej, dla której to integracji podwalinę stanowiło zawiązanie w 1952 r., a następnie przekształcenie w poprzedniczkę Unii Europejskiej, tj. w Europejską Wspólnotę Gospodarczą, historycznej Europejskiej Wspólnoty Węgla i Stali.

Tym samym, za zgodną z celem Dyrektywy Energetycznej i całego prawodawstwa unijnego należy uznać wprowadzenie wyłączenia akcyzowego w odniesieniu do „procesów metalurgicznych”, które rozumiane być musi jako uwzględnienie szczególnej roli przemysłu metalurgicznego z punktu widzenia najbardziej elementarnych interesów i polityki Unii Europejskiej.

Takie ujęcie wymusza w efekcie, stosując wykładnię prowspólnotową, zgodną z celami Dyrektywy Energetycznej, interpretację pojęcia „procesu metalurgicznego” jako całości procesów zachodzących w przemyśle metalurgicznym, ukierunkowanych na wytworzenie produktów tego przemysłu.

Stąd też za prawidłowe należy uznać podejście polskiego ustawodawcy, polegające na wprowadzeniu do ustawy o podatku akcyzowym pojęcia „proces metalurgiczny”, bez jego ograniczania definicją, która mogłaby być wobec uwarunkowań technologicznych zbyt wąska, a przez to ograniczająca istotę zwolnienia z art. 30 ust. 7a pkt 3 ustawy o podatku akcyzowym.

Niemniej, ustalenie definicji procesu metalurgicznego ma kluczowe znaczenie dla określenia, czy proces produkcji aluminiowych komponentów do układów hamulcowych jest faktycznie procesem metalurgicznym.

Wobec powyższego, a w szczególności z uwagi na specjalistyczny charakter określenia „proces metalurgiczny” zasadne wydaje się ustalenie znaczenia wspomnianego określenia, poprzez odniesienie do literatury fachowej z zakresu metalurgii. Jak zauważa się bowiem w literaturze naukowej: „Powszechnie się przyjmuje, iż w razie konfliktu różnych dyrektyw językowych w pierwszym rzędzie odwołać się należy do dyrektywy języka prawnego, a następnie, jeśli dany termin czy zwrot należy do wyrażeń specjalistycznych określonej dziedziny nauki czy techniki, do reguły znaczenia specjalnego, a dopiero w dalszej kolejności wolno jest się oprzeć na dyrektywie języka potocznego.”(L. Morawski, Wykładnia w orzecznictwie sądów. Komentarz, TNOiK Toruń 2002, s. 118).

Metalurgia definiowana jest jako „dziedzina wiedzy obejmująca metody i procesy otrzymywania metali z rud, ich rafinację, wytwarzanie stopów oraz dalszą ich obróbkę, mającą na celu nadanie im odpowiednich kształtów i właściwości” (A. Tabor, J.S. Rączka, J.S. Kowalski, E. Kraus, Metalurgia, Politechnika Krakowska, Kraków 1999, s. 9).

Zgodnie z definicją zawartą w publikacji A. Góreckiego, „procesy metalurgiczne - są to procesy otrzymywania surówki w podwyższonych temperaturach, najczęściej w wyniku redukcji tlenków. Za procesy metalurgiczne uważa się procesy polegające na otrzymywaniu rafinacji oraz przetwarzaniu metali i ich stopów.” (A. Górecki „Technologia ogólna: podstawy technologii mechanicznych, WSIP 2014 r).

Ponadto, należy wziąć także pod uwagę definicję zawartą w Słowniku Języka Polskiego (http://sjp.pl/metalurgia), zgodnie z którą metalurgia to: 1. nauka o otrzymywaniu metali i nadawaniu im pożądanych własności; 2. dział przemysłu zajmujący się produkcją metali i wyrobów metalowych; przemysł metalowy.

Szczegółowa definicja metalurgii została zawarta także w Encyklopedii PWN (http://encyklopedia.pwn.pl/haslo/metalurgia;3940023.html), która brzmi następująco: „metalurgia [gr.], dział nauki i techniki zajmujący się procesami otrzymywania metali z rud, ich rafinacji (rafinacja metali), wytwarzania stopów oraz obróbki mającej na celu nadanie im odpowiednich kształtów i właściwości. M. dzieli się na m. żelaza (otrzymywanie surówki, przerabianej następnie na stal) i m. metali nieżelaznych. Proces metalurgiczny obejmuje: wstępną przeróbkę rudy - rozdrobnienie i wzbogacenie (m.in. grawitacyjne, ogniowe, magnet, lub przez flotację) oraz spiekanie miałkich rud (aglomeracja), właściwy proces prowadzący do otrzymania metalu, zw. procesem hutniczym oraz rafinację metalu; zależnie od stosowanych metod m. dzieli się na: pirometalurgię, obejmującą procesy redukcji tlenków metali w wysokich temperaturach i procesy utleniania zanieczyszczeń (świeżenie), hydrometalurgię oraz elektrometalurgię (otrzymywanie metali w piecach elektr.), a także metalurgię próżniową i metalurgię proszków. Rozwój m. jest ściśle związany z rozwojem hutnictwa; początek tworzenia podstaw m. przypada na koniec XVIII oraz pocz. XIX w. i jest uwarunkowany rozwojem takich dyscyplin nauki, jak chemia, fizyka, metaloznawstwo”.

Powyższe definicje wskazują, że jako proces metalurgiczny należy rozumieć całość czynności niezbędnych w procesach związanych z produkcją metali i wyrobów metalowych.

Zasadność odniesienia się przy definiowaniu pojęcia procesu metalurgicznego do literatury fachowej została potwierdzona przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach w indywidualnej interpretacji wydanej w dniu 26 lutego 2014 r. (sygn. IBPP4/443-572/13/BP), w której Dyrektor Izby Skarbowej stwierdził, że: „do określenia pojęcia „procesy metalurgiczne” należy się także posiłkować definicjami zawartymi w odrębnej literaturze.”

Z tej pespektywy procesy, które mają miejsce w zakładach Spółki, a które są przedstawione w opisie stanu faktycznego niniejszego wniosku, jako że przedstawiają ciąg czynności i procesów niezbędnych do wytworzenia aluminiowych komponentów do układów hamulcowych, stanowią „procesy metalurgiczne”.

3.

Z uwagi na to, że przepisy Dyrektywy Energetycznej stanowią punkt wyjścia dla porządku prawnego wszystkich państw członkowskich, wskazówkę jak rozumieć i stosować pojęcie „procesów metalurgicznych” może stanowić także sposób implementacji wyłączenia produktów energetycznych podwójnego zastosowania, w tym wypadku produktów wykorzystywanych w procesach metalurgicznych, z zakresu regulacji Dyrektywy Energetycznej w innych państwach członkowskich. Szczególnie w odniesieniu do tych państw, które były państwami założycielskimi zarówno Europejskiej Wspólnoty Węgla i Stali, a także wyrosłych na gruncie Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej i w efekcie Unii Europejskiej, a przy tym są podobnie jak Polska krajami z rozbudowanym przemysłem ciężkim. Mając to na uwadze, poniżej Spółka odniesie się w szczególności do przypadków Niemiec i Francji, które wprowadziły w swoich ustawodawstwach definicje procesu metalurgicznego.

Ustawodawca niemiecki dokonał implementacji art. 2 ust 4 lit. b Dyrektywy Energetycznej poprzez wprowadzenie sekcji 51 (1) nr 1 lit. b Podatkowego Kodeksu Energetycznego. Przepisy te przewidują własną definicję „procesów metalurgicznych”. W świetle tych postanowień procesy metalurgiczne oznaczają:

• wytwarzanie i przetwórstwo metali (np. aluminium),
• kucie, prasowanie, tłoczenie, walcowanie metalu w ramach procesu jego produkcji,
• obróbka i powlekanie metalu.
  
  

Definicja ta obejmuje więc pełny proces produkcji metali.

Z kolei w prawodawstwie francuskim akt wykonawczy wydany w celu implementacji norm unijnych w zakresie opodatkowania akcyzą produktów energetycznych stanowi, że produkty energetyczne uważa się za mające podwójne zastosowanie, gdy są wykorzystywane w celach grzewczych oraz gdy ich spalanie jest niezbędne do uzyskania innych produktów, które będą wykorzystywane w tych celach.

Procesy metalurgiczne oznaczają procesy produkcyjne lub przeróbki w wysokich temperaturach metali żelaznych i nieżelaznych, i ich stopów, wyszczególnione poniżej:

• brykietowanie węgla, węgla drzewnego, rudy żelaza, produkcja syntetycznego grafitu,
• prażenie lub spiekanie rudy metalu, łącznie z rudą siarczkową,
• produkcja koksu,
• produkcja stali, żelaza, żeliwa, stopów żelaza,
• obróbka rud metali nieżelaznych, produkcja metali i stopów nieżelaznych,
• produkcja stopów krzemu lub węgliku krzemu w piecu elektrycznym,
• wytapianie ołowiu i stopów zwierających ołów,
• wytapianie metali żelaznych i ich stopów,
• wytapianie metali nieżelaznych i ich stopów,
• mechaniczna obróbka metali i stopów metali poprzez walcowanie, wyciskanie, rozciąganie, a także obróbka cieplna poprzez kucie, punktowanie,
• chłodzenie szybkie, wyżarzanie, hartowanie metali i stopów metali,
• ogrzewanie i procesy przemysłowe przeprowadzane z użyciem stopionej stali w celu walcowania, wyciskania i rozciągania.
  
  

Powyższa definicja także obejmuje pełen proces niezbędny do produkcji metali.

Uwzględniając powyższe, w opinii Wnioskodawcy, opisany w stanie faktycznym proces produkcji aluminiowych komponentów do układów hamulcowych jest procesem metalurgicznym.

Warto przy tym zauważyć, że szereg innych państw członkowskich (zarówno z tzw. „piętnastki”, jak też państw członkowskich, które w późniejszym okresie dołączyły do Unii Europejskiej), aby zdefiniować „procesy metalurgiczne” odwołało się do klasyfikacji statystycznej, wynikającej z postanowień Rozporządzenia Rady (EWG) nr 3037/90 z dnia 9 października 1990 r. w sprawie statystycznej klasyfikacji działalności gospodarczej we Wspólnocie Europejskiej (Dz.U.UE.L.1990.293.1 ze zm.; dalej jako: „Rozporządzenie NACE z 1990 r.” lub „NACE Rev. 1”) lub zastępującego go Rozporządzenia (WE) nr 1893/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 grudnia 2006 r. w sprawie statystycznej klasyfikacji działalności gospodarczej NACE Rev. 2 i zmieniające rozporządzenie Rady (EWG) nr 3037/90 oraz niektóre rozporządzenia WE w sprawie określonych dziedzin statystycznych (Dz.U.UE.L.2006.393.1 ze zm.; dalej jako: „Rozporządzenie NACE z 2006 r.” lub „NACE Rev. 2”).

Tak też zgodnie z belgijskimi przepisami akcyzowymi, przez „procesy metalurgiczne” rozumie się procesy prowadzące do uzyskania produktów sklasyfikowanych według następujących kodów DI klasyfikacji NACE lub według kodów Prodcom:

• 23.10 Wytwarzanie produktów koksowania węgla;
• 27.10 Produkcja żeliwa i stali oraz stopów żelaza
• 27.41 Produkcja metali szlachetnych
• 27.42 Produkcja aluminium, aż do kodu 27.42.25.00 włącznie;
• 27.43 Produkcja ołowiu, cynku i cyny, z wyłączeniem kodów 27.43.23.00, 27 43.26.00 i 27.43.29.00;
• 27.44 Produkcja miedzi, aż do kodu 27.44.25.00 włącznie;
• 27.45 Produkcja pozostałych metali nieżelaznych, z wyłączeniem kodów 27.45.24.30, 27.45.24.50, 27.45.30.17 (kod 8102 99 00), 27.45.30.23 (kod 8103 90 90), 27.45.30.25 (kod 8104 90 00), 27.45.30.27 (kod 8105 90 00), 27.45.30.33 (kod 8106 00 90), 27.45.30.37, 27.45.30.43 (kody 8108 90 10, 8108 90 70, 8108 90 90), 27.45.30.45 (kod 8109 90 00), 27.45.30.47 (kod 8110 90 00), 27.45.30.53 (kod 8111 00 90), 27.45.30.55 (kody 8112 19 00, 8112 29 00, 8112 30 90, 8112 40 90, 8112 59 00, 8112 99 10, 8112 99 30 i 8112 99 80) oraz 27.45.30.57 (kod 8113 00 90).
  
  

Ponadto, odesłanie do klasyfikacji statystycznej NACE w zakresie definiowania pojęcia „procesów metalurgicznych” znajduje się również w prawodawstwie Rumunii (odesłanie do kodu 24 NACE Rev. 2), jak i Bułgarii (odesłanie do kodu DJ 27 NACE Rev. 1). W prawodawstwie czeskim „procesy metalurgiczne” zostały zdefiniowane w przepisach akcyzowych poprzez odwołanie się do klasyfikacji statystycznej NACE Rev. 1. W szczególności, zgodnie z czeskimi przepisami akcyzowymi „procesy metalurgiczne” obejmują obróbkę cieplną rud oraz ich koncentratów, a także produkcję podstawowych metali oraz produktów metalurgicznych objętych kodem DJ 27 według klasyfikacji NACE.

Podsumowując, jakkolwiek różną technikę legislacyjną zastosowały poszczególne kraje, które zdecydowały się zdefiniować pojęcie „procesy metalurgiczne” to można je podzielić zasadniczo na dwie grupy:

• wprowadzające definicję opisową - w tych przypadkach wyraźnie widać, że poszczególne kraje starały się pokryć definicją pełne spektrum procesów, aż do wytworzenia wyrobów przemysłu metalurgicznego,
• odwołujące się do klasyfikacji działalności - w tych przypadkach już samo odwołanie do klasyfikacji działalności, której istotą jest wytworzenie określonych produktów sprawia, że definicja procesów metalurgicznych zawiera całość procesów zachodzących wewnątrz przedsiębiorstwa metalurgicznego.
  
  

W efekcie należy stwierdzić, że jakkolwiek z praktycznego punktu widzenia przydatne może być wprowadzanie takich definicji legalnych, to jednak podejście, które zastosowała Polska, chociaż prowadzi do tożsamych wniosków co do szerokiego zakresu zastosowania, to jest tym właściwsze, że nie rodzi ryzyka, że wprowadzona definicja nie jest wystarczająco szeroka, np. jako efekt postępu technologicznego nieuwzględnionego w historycznie stworzonych definicjach procesu metalurgicznego.

4.

Celem uzupełnienia warto także odnieść się do wyjaśnień do Polskiej Klasyfikacji Działalności (PKD), określonych w Rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 24 grudnia 2007 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Działalności (PKD) (Dz.U. z 2007 r. Nr 251, poz. 1885). Polska Klasyfikacja PKD jest bowiem oparta na NACE Rev. 2. Zgodnie z tymi wyjaśnieniami dział 24 PKD i odpowiednio 24 NACE Rev. 2 obejmuje:

• wytapianie i/lub oczyszczanie metali żelaznych i nieżelaznych z rudy, surówki lub złomu przy zastosowaniu procesów elektrometalurgicznych i innych technik metalurgicznych,
• wytwarzanie stopów i nadstopów metali poprzez dodanie pierwiastków chemicznych do czystych metali.
  
  

Wyrób powstały w wyniku wytapiania i oczyszczania, występujący zazwyczaj w formie wlewków, jest poddany operacji walcowania, ciągnienia i wytłaczania w celu otrzymania arkuszy, blach, taśm, prętów, drutów lub rur, tub i profili drążonych, a w formie ciekłej, przeznaczony jest do produkcji odlewów i części z metalu.

W szczególności:

24.42.A Produkcja aluminium hutniczego.

Podklasa ta obejmuje:

• produkcję aluminium z tlenku glinu,
• produkcję aluminium z rafinacji elektrolitycznej odpadów lub złomu aluminium,
• produkcję stopów aluminium,
• produkcję półproduktów aluminiowych.
  
  

Podklasa ta nie obejmuje:

• odlewnictwa metali nieżelaznych, sklasyfikowanego w 24.53.Z, 24.54.A i 24.54.B.

24.42.B Produkcja wyrobów z aluminium i stopów aluminium.

Podklasa ta obejmuje:

• produkcję drutów z aluminium, poprzez ciągnienie,
• produkcję tlenku glinu,
• produkcję folii aluminiowej służącej do pakowania,
• produkcję laminatów z folii aluminiowej, która stanowi podstawowy składnik wyrobu.
  
  

Podklasa ta nie obejmuje:

• odlewnictwa metali nieżelaznych, sklasyfikowanego w 24.53.Z, 24.54.A i 24.54.B.

24.5 Odlewnictwo metali.

Grupa ta obejmuje wytwarzanie półwyrobów i różnorodnych odlewów w procesie odlewniczym.

Grupa ta nie obejmuje odlewnictwa wyrobów finalnych, takich jak:

• kotły i grzejniki, sklasyfikowanego w 25.21.Z,
• artykuły gospodarstwa domowego, sklasyfikowanego w 25.99.Z.
  
  

24.53.Z Odlewnictwo metali lekkich

Podklasa ta obejmuje:

• odlewnictwo półwyrobów z aluminium, magnezu, tytanu itp.,
• odlewnictwo części z metali lekkich.
  
  

Należy zatem stwierdzić, że także w zakresie ewentualnego odwołania się do PKD, jako krajowego odbicia unijnej klasyfikacji działalności jaką jest NACE, występuje zbieżność stosowania zwolnienia akcyzowego z celami Dyrektywy Energetycznej, w zakresie w jakim interpretują je także inne kraje członkowskie wskazane powyżej.

5.

Należy także podkreślić, że pojęcie „proces metalurgiczny” było już wielokrotnie przedmiotem analizy zarówno organów podatkowych jak i sądów administracyjnych.

W interpretacji indywidualnej z dnia 14 czerwca 2016 r. wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach (sygn. IBPP4/4513-87/16/BP), opartej na bardzo zbliżonym stanie faktycznym jak opisany przez Spółkę w niniejszym wniosku (wnioskodawca również produkował systemy hamulcowe), organ uznał, że „w sprawie objętej wnioskiem na proces metalurgiczny, który korzystają ze zwolnienia od akcyzy w oparciu o przepis art. 30 ust. 7a pkt 3 ustawy składają się następujące po sobie opisane czynności zachodzące w zakładzie w „DG” określone jako topienie (pkt 1), odlewanie (pkt 2), chłodzenie odlewów (pkt 3) oraz część etapu wybicia oraz oczyszczania odlewów”.

Powyższe jednoznacznie potwierdza stanowisko Spółki w zakresie uznania, że energia elektryczna zużywana na potrzeby procesu produkcyjnego prowadzonego przez Spółkę, z wyłączeniem energii zużywanej na potrzeby: (i) obcinania nadlewów i szlifowania obrzeży wyrobów, (ii) kontroli jakości wyrobów, (iii) pakowania wyrobów gotowych, a także z wyłączeniem energii elektrycznej zużywanej na potrzeby socjalno-administracyjne, jest energią zużywaną w procesie metalurgicznym.

Co więcej, w zakresie poprawnej interpretacji pojęcia procesów metalurgicznych wypowiedziały się także sądy administracyjne.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie (dalej jako: „WSA w Krakowie”) w wyroku z dnia 8 lipca 2016 r. (sygn. akt I SA/Kr 573/16) wskazał, że „oceniając charakter przedmiotowego zwolnienia Sąd stwierdza, że jakkolwiek słusznie podniósł organ, że wszelkiego rodzaju zwolnienia nie mogą być interpretowane rozszerzająco to jednak interpretacja takich zwolnień powinna uwzględniać cel, jaki realizują, stąd musi być dokonywana w taki sposób, by nie uniemożliwić osiągnięcia celu tego zwolnienia”.

Na podobnym stanowisku stanął Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu (dalej jako: „WSA we Wrocławiu”) w wyroku z dnia 30 listopada 2016 r. (sygn. akt I SA/Wr 852/16). W orzeczeniu tym WSA we Wrocławiu wskazał, że „w skład procesu technologicznego prowadzonego przez spółkę wchodzi wiele czynności, w przypadku których brak realizacji jakiejkolwiek z nich eliminuje możliwość jego przeprowadzenia. Co oznacza brak możliwości uzyskania produktu końcowego metalu. (...) Bezpośrednie powiązanie oraz niezbędność w procesie, kwalifikuje je jako równoważne elementy procesu metalurgicznego. Metalurgia to dziedzina zajmująca się procesem produkcji metali, co oznacza, że proces metalurgiczny to ogół czynności niezbędnych i koniecznych do produkcji metali i wyrobów metalowych”.

Ponadto WSA we Wrocławiu w cytowanym powyżej wyroku stwierdził wprost, że „podziela stanowisko zaprezentowane przez WSA w Krakowie w wyroku z dnia 8 lipca 2016 r., sygn. akt I SA/Kr 573/16, przyjmując je jako własne, albowiem istota sporu dotyczy tego samego zagadnienia, tj. wykorzystania energii elektrycznej przy produkcji metalu w tym przypadku cynku elektrolitycznego.”

Należy także wskazać, że zakres pojęcia „procesy metalurgiczne” był przedmiotem rozważań na gruncie wcześniej obowiązujących przepisów niż art. 30 ust. 7a pkt 3 ustawy o podatku akcyzowym.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy (dalej jako: „WSA w Bydgoszczy”) w wyroku z dnia 22 kwietnia 2015 r. (sygn. akt I SA/Bd 163/15) stanął na stanowisku, iż „należy uznać, że wykładnia językowa nie daje jednoznacznej odpowiedzi, jak rozumieć na gruncie ustawy akcyzowej pojęcie „procesu metalurgicznego.” (...) Dostępne opisy tych procesów wskazują, że składają się one z procesów zasadniczych oraz ubocznych, nie ma jednak, zdaniem Sądu, podstaw do eliminacji od zwolnienia w podatku gazu użytego w ramach procesów metalurgicznych o charakterze ubocznym, o ile proces taki mieści się w pojęciu dalszej obróbki metalu i zmierza do uzyskania produktu takiego procesu. Ustawa formułuje zwolnienie w art. 31b ust. 1 pkt 4 u.p.a. jako zwolnienie przedmiotowe, co przy braku doprecyzowania zawartego w nim pojęcia „procesy metalurgiczne” wskazuje, że nie ma podstaw do ograniczania tego zwolnienia do wybranych procesów metalurgicznych sensu stricte.

W świetle powyższego, zdaniem Sądu nie ma uzasadnienia wąska, w istocie wyłącznie językowa, wykładnia przepisów dokonana przez organ w zaskarżonej interpretacji. Szczególnie przepisy dotyczące regulacji pozostających w znacznej mierze zharmonizowanych, postrzegane muszą być przez pryzmat celów, które realizują na rzecz wspólnego europejskiego rynku, którego częścią jest rynek polski. Taki jest cel działania unijnego prawodawcy. Ponownie rozpatrując sprawę organy obowiązane będą uwzględnić przedstawioną wyżej interpretację art. 31b ust. 1 pkt 4 u.p.a.”

6.

Podsumowując, brak w Dyrektywie Energetycznej definicji procesów metalurgicznych oznacza, że prawodawca unijny nie zamierzał tego pojęcia zawężać, czy też modyfikować. Pozostaje to w oczywistej korelacji z wykładnią celowościową roli przedmiotowego wyłączenia, z punktu widzenia znaczenia przemysłu metalurgicznego dla bezpieczeństwa i gospodarki europejskiej.

W efekcie, implementując postanowienia Dyrektywy Energetycznej co do celu, państwo członkowskie powinno zastosować możliwie szerokie rozumienie tego pojęcia.

W rezultacie Spółka stoi na stanowisku, że opisany w stanie faktycznym niniejszego wniosku proces produkcyjny z wyłączeniem etapów: (i) obcinania nadlewów i szlifowania obrzeży wyrobów, (ii) kontroli jakości wyrobów, (iii) pakowania wyrobów gotowych, a także z wyłączeniem energii elektrycznej zużywanej na potrzeby socjalno-administracyjne, stanowi proces metalurgiczny, o którym mowa w przepisach zacytowanych w stanowisku Spółki.

W konsekwencji, zużycie przez Spółkę energii elektrycznej w procesach metalurgicznych, przedstawionych w opisie stanu faktycznego, będzie korzystało ze zwolnienia z podatku akcyzowego, o którym mowa w art. 30 ust. 7a pkt 3 ustawy o podatku akcyzowym, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2016 r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Stosownie do art. 2 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 6 grudnia 2008 r. roku o podatku akcyzowym (Dz.U. z 2017 r., poz. 43, ze zm.; dalej jako: „ustawa”), wyroby akcyzowe oznaczają - wyroby energetyczne, energię elektryczną, napoje alkoholowe wyroby tytoniowe oraz susz tytoniowy, określone w załączniku nr 1 do ustawy.

W poz. 33 załącznika nr 1 wymieniono energię elektryczną o kodzie CN 2716 00 00.

Na podstawie art. 9 ust. 1 ustawy, w przypadku energii elektrycznej przedmiotem opodatkowania akcyzą jest:

1. nabycie wewnątrzwspólnotowe energii elektrycznej przez nabywcę końcowego;
2. sprzedaż energii elektrycznej nabywcy końcowemu na terytorium kraju, w tym przez podmiot nieposiadający koncesji na wytwarzanie, przesyłanie, dystrybucję lub obrót energią elektryczną w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne, który wyprodukował tę energię;
3. zużycie energii elektrycznej przez podmiot posiadający koncesję, o której mowa w pkt 2;
4. zużycie energii elektrycznej przez podmiot nieposiadający koncesji, o której mowa w pkt 2, który wyprodukował tę energię;
5. import energii elektrycznej przez nabywcę końcowego;
6. zużycie energii elektrycznej przez nabywcę końcowego, jeżeli nie została od niej zapłacona akcyza w należnej wysokości i nie można ustalić podmiotu, który dokonał sprzedaży tej energii elektrycznej nabywcy końcowemu.
   
   

Za zużycie energii elektrycznej nie uznaje się strat powstałych w wyniku przesyłania lub dystrybucji energii elektrycznej, z wyłączeniem energii zużytej w związku z jej przesyłaniem lub dystrybucją oraz energii elektrycznej pobranej nielegalnie - art. 9 ust. 2 ustawy.

Obrót energią elektryczną i jej zużycie w ww. okolicznościach podlega zatem z zasady opodatkowaniu akcyzą.

Stosownie do art. 11 ust. 1 ustawy, w przypadku energii elektrycznej obowiązek podatkowy powstaje:

1. z dniem nabycia wewnątrzwspólnotowego energii elektrycznej przez nabywcę końcowego;
2. z momentem wydania energii elektrycznej nabywcy końcowemu, w przypadku sprzedaży energii elektrycznej na terytorium kraju;
3. z dniem zużycia energii elektrycznej, w przypadkach, o których mowa w art. 9 ust. 1 pkt 3, 4 i 6;
4. z dniem powstania długu celnego, w przypadku importu energii elektrycznej przez nabywcę końcowego.
   
   

Na podstawie art. 13 ust. 1 ustawy, podatnikiem akcyzy jest osoba fizyczna, osoba prawna oraz jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, która dokonuje czynności podlegających opodatkowaniu akcyzą lub wobec której zaistniał stan faktyczny podlegający opodatkowaniu akcyzą (…).

Zgodnie z art. 30 ust. 7a pkt 3 ustawy, zwalnia się od akcyzy energię elektryczną wykorzystywaną w procesach metalurgicznych.

W myśl art. 30 ust. 7b ustawy, warunkiem zwolnienia, o którym mowa w ust. 7a, jest:

1. wykorzystywanie energii elektrycznej przez podmiot będący podatnikiem akcyzy od tej energii;
2. przekazywanie przez podmiot wykorzystujący energię elektryczną do właściwego naczelnika urzędu skarbowego, do 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym podmiot wykorzystał energię elektryczną, oświadczenia o ilości wykorzystanej energii i sposobie jej wykorzystania.
   
   

Stosownie do art. 30 ust. 7c ustawy, oświadczenie, o którym mowa w ust. 7b pkt 2, powinno zawierać:

1. nazwę i adres siedziby podmiotu wykorzystującego energię elektryczną oraz jego numer identyfikacji podatkowej (NIP);
2. ilość wykorzystanej energii elektrycznej;
3. sposób wykorzystania energii elektrycznej;
4. datę i miejsce sporządzenia oświadczenia oraz czytelny podpis osoby składającej oświadczenie.
   
   

Powyższe przepisy stanowią implementację postanowień Dyrektywy Rady 2003/96/WE z 27 października 2003 r. w sprawie restrukturyzacji wspólnotowych przepisów ramowych dotyczących opodatkowania produktów energetycznych i energii elektrycznej (Dz.U. WE L Nr 283, s. 51 z późn. zm.; Dz.U. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 9, t. 1, s. 405; dalej jako: „Dyrektywa” lub „Dyrektywa 2003/96/WE”). Wskazana regulacja określa zasady opodatkowania podatkiem akcyzowym produktów energetycznych i energii elektrycznej. Pozostawiając poszczególnym państwom margines swobody, dyrektywa energetyczna ustala zakres wyrobów opodatkowanych, minimalne stawki podatku, zwolnienia od podatku oraz mechanizmy jego pobierania. Poszczególne państwa Unii Europejskiej, w tym Polska, (zgodnie z zasadą lojalności) zobligowane zostały do opodatkowania określonych zastosowań ww. wyrobów. Przy czym istotne jest to, że zasadą nadrzędną jest opodatkowanie tych produktów, przy wyraźnie ograniczonej możliwości stosowania zwolnień.

Zgodnie z art. 2 ust. 1 i 2 Dyrektywy, energia elektryczna, węgiel kamienny, węgiel brunatny, koks oraz gaz ziemny stanowią „produkty energetyczne” podlegające tej regulacji. Stosownie natomiast do art. 2 ust. 4 lit. b cyt. Dyrektywy 2003/96/WE, dyrektywa nie ma zastosowania do następującego wykorzystania produktów energetycznych i energii elektrycznej:

• produktów energetycznych wykorzystywanych do celów innych niż paliwo silnikowe lub paliwa do ogrzewania,
• podwójnego zastosowania produktów energetycznych
• Produkt energetyczny ma podwójne zastosowanie w przypadku gdy jest wykorzystywany zarówno jako paliwo do ogrzewania oraz w celach innych niż jako paliwo silnikowe i paliwo do ogrzewania. Wykorzystywanie produktów energetycznych do redukcji chemicznej oraz w procesach elektrolitycznych i metalurgicznych uważa się za podwójne zastosowanie,
• energii elektrycznej wykorzystywanej zasadniczo do celów redukcji chemicznej oraz w procesach elektrolitycznych i metalurgicznych,
• energii elektrycznej, w przypadku gdy stanowi ona ponad 50 % kosztu produktu. „Koszt produktu” oznacza sumę wszystkich nabytych towarów i usług oraz koszty personelu i amortyzację środków trwałych na poziomie zakładu, którego definicję przedstawiono w art. 11. Te koszty są obliczane średnio w odniesieniu do jednostki. „Koszt energii elektrycznej” oznacza rzeczywistą wartość nabycia energii elektrycznej lub koszt wyprodukowania energii elektrycznej, jeśli jest ona pozyskiwana w zakładzie,
• procesów mineralogicznych
• „Procesy mineralogiczne” oznaczają procesy sklasyfikowane w nomenklaturze NACE pod kodem DI 26 „produkcja produktów z pozostałych surowców niemetalicznych” w rozporządzeniu Rady (EWG) nr 3037/90 z dnia 9 października 1990 r. w sprawie statystycznej klasyfikacji działalności gospodarczej we Wspólnocie Europejskiej.
  
  

Wyłączenie to nie oznacza jednak, że ww. produkty energetyczne i energia elektryczna podlegają obowiązkowemu zwolnieniu z opodatkowania. Wyłączenie to oznacza jedynie, że państwo członkowskie przy opodatkowaniu energii elektrycznej wykorzystywanej m.in. w procesach metalurgicznych nie jest związane z regułami harmonizacyjnymi na poziomie wspólnotowym. Tym samym zakres zwolnienia energii elektrycznej wykorzystywanej w procesach metalurgicznych może być określany dowolnie przez każde z państw członkowskich.

Ze względu na brak w przepisach ustawy, jak również w przepisach wspólnotowych, definicji procesów metalurgicznych należy odwołać się do znaczenia tego pojęcia w literaturze.

Zgodnie z definicją zawartą w publikacji „Technologia ogólna: podstawy technologii mechanicznych” pod red. Aleksandra Góreckiego – procesy metalurgiczne są to procesy otrzymywania surówki w podwyższonych temperaturach, najczęściej w wyniku redukcji tlenków. Za procesy metalurgiczne uważa się procesy polegające na otrzymywaniu, rafinacji oraz przetwarzaniu metali i ich stopów m.in. przy użyciu prądu elektrycznego.

Właściwy proces metalurgiczny to proces otrzymywania surówki w podwyższonych temperaturach, najczęściej w wyniku redukcji tlenków – „Podstawy technologii maszyn” J. Zawora, Warszawa 2001.

Metalurgia to szereg powiązanych ze sobą procesów technologicznych mających na celu otrzymanie technicznie czystego produktu z surowców, którymi najczęściej są rudy wytapianych metali - „Podstawy metalurgii i odlewnictwa” Chudzikiewicz R., Briks W., Warszawa: PWN 1977.

Metalurgia - dziedzina nauki i techniki zajmująca się procesami otrzymywania metali i stopów z rud, ich rafinacją oraz obróbką - encyklopedia PWN. Ta sama encyklopedia definiuje właściwy proces prowadzący do otrzymania metalu zwany procesem hutniczym.

Tym samym metalurgia definiowana jako dziedzina nauki i techniki znaczeniowo jest dużo szerszym pojęciem aniżeli proces metalurgiczny, który obejmuje jedynie pewien wycinek technologii produkcji metali, zwykle otrzymywanie metali i ich stopów w wyniku wytapiania, a następnie odlewania.

Odwołać się również należy w tym miejscu do znaczenia pojęcia produkcja i proces.

Zgodnie z internetowym słownikiem języka polskiego, produkcja to zorganizowana działalność mająca na celu wytwarzanie jakichś towarów, usług lub dóbr kultury; też: to, co zostało wytworzone (http://sjp.pwn.pl/slowniki/produkcja).

Natomiast proces jest to ciąg następujących po sobie zmian powiązanych przyczynowo i stanowiących kolejne etapy rozwoju czegoś lub celowego działania. Zgodnie z Małym Słownikiem Języka Polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 1993 r., str. 708 „proces” to przykładowo przebieg regularnie następujących po sobie zjawisk, pozostających między sobą w związku przyczynowym; kolejno następujące po sobie zmiany fizykochemiczne: p. technologiczny, p. fermentacyjny, p. zapalny, p. gnilny.

Należy zauważyć, że pojęcie procesu ma węższy zakres niż produkcja, która może składać się z samego procesu, lecz może być też efektem kilku procesów lub też kompilacją procesów oraz czynności nie stanowiących procesu jak i też w ramach produkcji może nie zachodzić żaden proces.

Z kolei zgodnie z definicjami zaczerpniętymi z Leksykonu Naukowo-Technicznego Wydawnictwa Naukowo-Technicznego WNT, Warszawa 1984, „proces produkcji” oznacza zespół czynności przetwarzania surowców, materiałów i półwyrobów w wyroby; proces produkcyjny zawsze dotyczy określonego wyrobu i przebiega w określonych komórkach produkcyjnych; podstawową częścią procesu produkcji jest proces technologiczny; ponadto w jego skład wchodzą procesy pomocnicze (magazynowanie; transport, kontrola itd.)”. Ten sam leksykon podaje również definicję procesu technologicznego, zgodnie z którą jest to podstawowa część procesu produkcyjnego, podczas której następuje zmiana kształtu przedmiotu i jego własności fizycznych, chemicznych i innych.

W tym miejscu należy wskazać, że w dotychczasowym orzecznictwie podatkowym Naczelnego Sądu Administracyjnego i Sądu Najwyższego wydaje się być utrwalone stanowisko, że przy wszelkiej interpretacji przepisów prawa podatkowego, próbach odkodowywania zawartych w nich norm prawnych należy posługiwać się przede wszystkim wykładnią językową, polegająca na ustaleniu treści normy prawnej na podstawie możliwego sensu słów, za pomocą których sformułowano dany przepis. Podkreślić jednak należy, że proces ten nie może jednak ograniczać się jedynie do semantycznych czy syntaktycznych reguł języka. Konieczne jest zatem także odwołanie się do tego, co prawodawca przez dane słowa chce osiągnąć.

Przypomniał o tym Naczelny Sąd Administracyjny, w szczególności w uchwale składu pięciu sędziów z dnia 24 czerwca 1996 r., sygn. akt FPK 6/96 (ONSA 1996, z. 3, poz. 106), powołując się na pogląd wyrażony przez Ryszarda Mastalskiego. Podkreśla on, że nazwy przejęte przez prawo podatkowe z innych gałęzi prawa nie mogą oznaczać tych samych pojęć, służą bowiem do budowania określonych pojęć właśnie w prawie podatkowym i stanowią wraz z innymi cechami ustaw podatkowych część składową nowych kompleksów pojęć, uzyskując cechy swoiste, niezbędne do założonych przez normodawcę celów opodatkowania. Prawo podatkowe bowiem, aby mogło wypełniać swoje zadania, może być wiązane tylko własnymi pojęciami. Dokonując wykładni językowej prawa podatkowego, która powinna być uściślana i rozwijana w kontekście wykładni systemowej i funkcjonalnej, należy przede wszystkim szukać „podatkowego” rozumienia pojęć używanych przez ustawodawcę i zważać na to, czy przyjęcie innego, na przykład cywilnoprawnego punktu widzenia nie prowadzi do uchylania się danego podmiotu od opodatkowania albo też do zmniejszenia jego obciążeń podatkowych (R. Mastalski: Interpretacja prawa podatkowego, źródła prawa podatkowego i jego wykładnia, Wrocław 1989, s. 98-100) – por. uchwała składu pięciu sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 30 sierpnia 1999 r., sygn. akt FPK 1/99.

Ponadto zgodnie z ugruntowanym orzecznictwem sądowym wszelkiego rodzaju przywileje podatkowe są w swojej istocie odstępstwem od jednej z głównych zasad podatkowych, a mianowicie zasady sprawiedliwości podatkowej, przejawiającej się w powszechności opodatkowania oraz równości podatkowej. Zatem rzeczą zupełnie wyjątkową jest sytuacja, w której pewna grupa podmiotów korzysta z uprawnień, których nie posiada większość. Z powyższego wynika, że wszelkiego rodzaju uprzywilejowanie w systemie prawa podatkowego jako wyjątek, odstępstwo od zasady sprawiedliwości podatkowej (powszechności i równości opodatkowania) nie może być oderwane od zasad wykładni gramatycznej i odbywać się według wykładni rozszerzającej. Zasadą jest bowiem, jak to sformułowano w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 7 maja 1997 r. (III RN 22/97 - OSNAPU 1998, nr 5, poz. 142), ścisła interpretacja przepisów wprowadzających przywileje podatkowe (por. również wyroki: NSA sygn. akt I GSK 1866/14, TSUE C-169/00 oraz C-150/99).

Wprowadzając od 1 stycznia 2016 r. zwolnienie od podatku akcyzowego dla energii elektrycznej wykorzystywanej m.in. w procesach metalurgicznych, ustawodawca uruchomił narzędzie wsparcia dla danego sektora gospodarki. Wsparcie takie jednak nie może prowadzić do dyskryminacji innych podmiotów powszechnie opodatkowanych akcyzą od zużycia energii elektrycznej, a celem ustawodawcy było objęcie zwolnieniem ściśle określonych procesów, nie zaś określonych przedsiębiorstw, co wynika wprost z art. 2 ust. 4 lit. b Dyrektywy 2003/96/WE.

W związku z powyższym wskazać należy, że wykładni art. 2 ust. 4 lit. b Dyrektywy dokonał 7 września 2017 r. TSUE w wyroku w sprawie C-465/15.

Trybunał wskazał w tym orzeczeniu, że art. 2 ust. 4 lit. b Dyrektywy 2003/96/WE powinien być interpretowany w świetle motywu 22 tej Dyrektywy, który stanowi, że produkty energetyczne powinny zasadniczo stanowić przedmiot ram wspólnotowych, gdy są wykorzystywane jako paliwa do ogrzewania lub paliwa silnikowe. Z motywu tego wynika również, że z naturą i logiką systemu podatkowego związane jest to, że z zakresu zastosowania tych ram wyłączone są w szczególności produkty energetyczne podwójnego zastosowania oraz że energia elektryczna wykorzystywana w ten sam sposób powinna być traktowana w analogiczny sposób.

Z powodu zamienności produktów energetycznych i energii elektrycznej, prawodawca unijny opowiedział się za analogicznym traktowaniem tych produktów w celu określenia zakresu zastosowania Dyrektywy 2003/96/WE, a tym samym w celu ich opodatkowania zgodnie z tą Dyrektywą. Ustalenie w taki sposób jej materialnego zakresu zastosowania pozwala bowiem na ustalenie minimalnych poziomów opodatkowania na skalę Unii Europejskiej w sposób łączny zarówno dla produktów energetycznych, jak i dla energii elektrycznej i ostatecznie ma na celu osiągnięcie podwójnego celu zamierzonego przez wspomnianą dyrektywę w motywach 2–6, 7, 11 i 12, to znaczy z jednej strony zapewnienia prawidłowego funkcjonowania rynku wewnętrznego w sektorze energii elektrycznej, a z drugiej strony wspierania celów polityki ochrony środowiska.

Z powyższych względów, w ocenie Trybunału, wykładnia pojęcia „energii elektrycznej wykorzystywanej zasadniczo do celów redukcji chemicznej oraz w procesach elektrolitycznych i metalurgicznych”, przewidzianego w art. 2 ust. 4 lit. b tiret trzecie Dyrektywy 2003/96/WE, która to wykładnia byłaby szersza od tej zastrzeżonej dla pojęcia „produktów energetycznych [wykorzystywanych] do celów redukcji chemicznej oraz w procesach elektrolitycznych i metalurgicznych” w rozumieniu tiret drugie tego przepisu, skutkowałaby zerwaniem zamierzonego przez prawodawcę unijnego analogicznego traktowania produktów energetycznych i energii elektrycznej wykorzystywanych w ten sam sposób w celu określenia zakresu zastosowania tej dyrektywy.

Wykładnia taka skutkowałaby bowiem wyłączeniem energii elektrycznej z opodatkowania ustalonego przez Dyrektywę 2003/96/WE ze szkodą dla produktu energetycznego wykorzystywanego w ten sam sposób, który z kolei podlegałby opodatkowaniu zgodnie z tą Dyrektywą. Z uwagi na zamienność produktów energetycznych i energii elektrycznej taka wykładnia skutkowałaby korzystniejszym traktowaniem stosowania energii elektrycznej ze szkodą dla produktów energetycznych, co ostatecznie byłoby sprzeczne z podwójnym celem zamierzonym przez Dyrektywę 2003/96/WE.

Wobec powyższych argumentów TSUE [badając zakres zwolnienia (wyłączenia) energii elektrycznej wykorzystywanej do napędu dmuchawy niezbędnej do wtłoczenia powietrza do celów redukcji chemicznej w wielkim piecu] stwierdził, że „(…) jeżeliby przyjąć, że dmuchawa działałaby nie dzięki energii elektrycznej, lecz raczej dzięki produktowi energetycznemu, takiemu jak olej napędowy, to jednak olej ten nie należałby do pojęcia produktu energetycznego o „podwójnym zastosowaniu” w rozumieniu art. 2 ust. 4 lit. b) tiret drugie zdanie pierwsze dyrektywy 2003/96, umożliwiającego mu korzystanie z wyłączenia z zakresu zastosowania tej dyrektywy, ponieważ wykorzystywanie danego produktu energetycznego służyłoby jedynie wytwarzaniu siły napędowej, co odpowiadałoby zatem wykorzystaniu jako paliwo. W ten sposób z powodów, o których mowa w pkt 26–28 niniejszego wyroku, tiret trzecie tego przepisu nie może być interpretowane w ten sposób, iż wyklucza ono z zakresu zastosowania wspomnianej dyrektywy energię elektryczną wykorzystywaną w tych samych celach co taki produkt energetyczny, bez zerwania z zamierzonym przez prawodawcę Unii analogicznym traktowaniem produktów energetycznych i energii elektrycznej w celu określenia zakresu zastosowania dyrektywy 2003/96. Z uwagi na ogół powyższych rozważań na przedstawione pytanie trzeba odpowiedzieć, że art. 2 ust. 4 lit. b) tiret trzecie dyrektywy 2003/96 należy interpretować w ten sposób, iż energia elektryczna wykorzystywana do zasilania dmuchaw przeznaczonych do sprężania powietrza, które następnie jest stosowane w wielkim piecu w procesie produkcji surówki hutniczej w drodze redukcji chemicznej rudy żelaza, nie stanowi „energii elektrycznej wykorzystywanej zasadniczo do celów redukcji chemicznej” w rozumieniu tego przepisu”.

Wobec powyższego, w świetle art. 2 ust. 4 lit. b Dyrektywy 2003/96/WE, wyłączeniu z zakresu Dyrektywy nie będzie podlegać energia elektryczna, która zostanie wykorzystana do wytwarzania siły napędowej urządzeń wykorzystywanych w procesach, o których mowa w ww. przepisie, tj. m.in. w procesach metalurgicznych. W takim bowiem przypadku energia elektryczna (podobnie jak np. olej, czy wyroby gazowe) jest wykorzystywana jako paliwo do napędu, które co do zasady podlega opodatkowaniu.

Mając zatem na uwadze wskazane wyżej definicje, dokonując ich syntezy i biorąc pod uwagę zasadę ścisłej interpretacji przepisów wprowadzających przywileje podatkowe oraz w szczególności orzeczenie TSUE w sprawie C-465/15, stwierdzić należy, że zwolnieniu z akcyzy na podstawie art. 30 ust. 7a pkt 3 ustawy podlega energia elektryczna (po spełnieniu pozostałych warunków formalnych przewidzianych przepisami ustawy), która jest bezpośrednio zużyta w procesie metalurgicznym, rozumianym jako ciąg następujących po sobie zmian fizykochemicznych, powiązanych przyczynowo i stanowiących etapy produkcji, zmierzającej do wytworzenia określonego produktu – metalu w odpowiedniej formie, z wyłączeniem czynności przygotowawczych do tej produkcji, a także następujących w trakcie produkcji (nie mających bezpośredniego wpływu na proces metalurgiczny) oraz po samym wytworzeniu wyrobu metalowego.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca produkuje aluminiowe komponenty do układów hamulcowych w procesie produkcyjnym, składającym się z siedmiu etapów. W procesie produkcyjnym Spółka zużywa różne nośniki energii. Na każdym z etapów produkcji dochodzi do zużycia energii elektrycznej.

Wątpliwość Wnioskodawcy dotyczy możliwości skorzystania, na podstawie art. 30 ust. 7a pkt 3 ustawy, ze zwolnienia od akcyzy energii elektrycznej, wykorzystywanej w procesie produkcji aluminiowych komponentów do układów hamulcowych. Przy czym Wnioskodawca wskazał, że wyłączona ze zwolnienia od akcyzy będzie energia elektryczna zużywana na potrzeby: obcinania nadlewów i szlifowania obrzeży wyrobów, kontroli jakości wyrobów, pakowania wyrobów gotowych oraz na potrzeby socjalno-administracyjne.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny, należy zgodzić się z Wnioskodawcą, że opisany proces produkcyjny, rozpatrywany całościowo, nie jest tożsamy z pojęciem procesu metalurgicznego. Niewątpliwie w zakres procesu metalurgicznego nie mogą wchodzić wskazane przez Spółkę etapy obcinania nadlewów i szlifowania obrzeży wyrobów, kontroli jakości wyrobów i pakowania wyrobów gotowych. Jak wskazał organ, przeprowadzając powyżej analizę językową używanych definicji, proces produkcyjny jest pojęciem znacznie szerszym, obejmującym szereg czynności przygotowawczych do samego procesu metalurgicznego oraz pomocniczych, jak również czynności następujące po jego zakończeniu. Bez wątpienia poza procesem produkcyjnym jest też zużycie energii elektrycznej na potrzeby socjalno-administracyjne.

Tym samym pozostałe, opisane we wniosku etapy procesu produkcyjnego, tj. topienie surowca, odlewanie wyrobów, krzepnięcie i chłodzenie wyrobów oraz obróbka termiczna wyrobów, będą składały się na proces metalurgiczny, przebiegający u Wnioskodawcy. Podkreślenia wymaga jednak, że w tym procesie metalurgicznym Spółka wykorzystuje różne nośniki energii: energię elektryczną, gaz ziemny oraz sprężone powietrze. Zastosowanie różnych nośników energii nie powoduje, że jakiś element procesu produkcji traci prawo bycia uznanym za element procesu metalurgicznego. Potwierdza to pośrednio Wnioskodawca w opisie stanu faktycznego oraz w obszernych dywagacjach nt. istoty procesu metalurgicznego, czemu dał wyraz we własnym stanowisku w sprawie oceny prawnej zaistniałego stanu faktycznego. Rozbieżność stanowisk organu oraz Wnioskodawcy nie sprowadza się zatem do różnego pojmowania samego procesu metalurgicznego i czynności, które go tworzą.

Decydujące znaczenie dla możliwości zastosowania w niniejszej sprawie zwolnienia od akcyzy, przewidzianego w art. 30 ust. 7a pkt 3 ustawy, ma bowiem kwestia bezpośredniości wykorzystania energii elektrycznej w procesie metalurgicznym, w wyniku którego Spółka wytwarza aluminiowe komponenty do układów hamulcowych. Analizując zakres zwolnienia w świetle wyroku TSUE w sprawie C-465/15 należy odróżnić wykorzystanie energii elektrycznej stricte do procesu metalurgicznego od jej zastosowania do napędu urządzeń, które w tym procesie są używane lub do innych czynności o charakterze przygotowawczym, pobocznym, pozaprodukcyjnym.

Istotą przepisu art. 30 ust. 7a pkt 3 ustawy jest zwolnienie z akcyzy energii elektrycznej efektywnie zużytej w trakcie procesu metalurgicznego, w wyniku którego powstaje metal lub w trakcie którego metal poddawany jest obróbce, zmieniającej jego właściwości fizykochemiczne. Mowa jest zatem o pewnym „wycinku” procesu produkcji metali, a nie o całokształcie produkcji. Użyte bowiem przez ustawodawcę w liczbie mnogiej sformułowanie „w procesach metalurgicznych” bynajmniej nie dotyczy całości procesów zachodzących w toku produkcji, czy też produkcji jako całości, lecz obejmuje jedynie ściśle określone etapy, z uwagi na fakt, że w ramach procesu produkcyjnego może nastąpić kilka procesów metalurgicznych.

Wskazać w tym miejscu należy, że nie można uznać, iż sprężarki produkujące sprężone powietrze uczestniczą bezpośrednio w którymkolwiek ze wskazanych etapów procesu produkcyjnego aluminiowych komponentów do układów hamulcowych. Sprężarki są wykorzystywane jedynie w sposób pośredni w procesie produkcyjnym, w czynnościach o charakterze przygotowawczo-pomocniczym, jako urządzenia wytwarzające jeden z nośników energii zużywanej w procesie produkcji. Użycie sprężarek nie ma bezpośredniego oddziaływania na surowiec wykorzystywany do wytworzenia aluminiowych komponentów. Mając na względzie, że proces metalurgiczny należy rozumieć w sposób bardzo ścisły w swoim charakterze, produkcję sprężonego powietrza należy uznać za czynność pomocniczą, nie mieszczącą się w żadnym z elementów składających się na ten proces.

W niniejszej sprawie, rozpatrując całościowo przedstawione zagadnienie i traktując pojęcie procesu metalurgicznego w sposób ścisły, nie można również uznać, że energia elektryczna zasilająca windę podającą surowiec do pieca może korzystać ze zwolnienia od akcyzy. Podawanie surowca do pieca jest czynnością o charakterze wyłącznie transportowym. Na tym etapie nie dochodzi do żadnego rodzaju oddziaływania fizykochemicznego na surowiec, zmieniającego jego strukturę i właściwości, przy wykorzystaniu energii elektrycznej. Zużywana energia elektryczna służy bowiem do celów napędowych urządzenia, które nie przetwarza surowca.

Ścisła interpretacja przepisów wprowadzających przywileje podatkowe wymaga dokonania wykładni ścisłej, aby inne podmioty, nie korzystające z przywileju podatkowego, jakim niewątpliwie jest zwolnienie z akcyzy, nie były dyskryminowane. Rozszerzanie procesu metalurgicznego na inne czynności, obiektywnie i racjonalnie niezwiązane z kształtowaniem się cech fizykochemicznych wytwarzanych aluminiowych komponentów do układów hamulcowych, jest zatem niedopuszczalne.

Zgodnie z celem Dyrektywy, energia elektryczna może być wyłączona z zakresu Dyrektywy jedynie wówczas, jeżeli sama jest stosowana w procesie metalurgicznym i jest dla tego procesu nieodzowna, a nie wtedy, gdy jest przeznaczana np. do przygotowania tego procesu, a taką czynnością jest produkcja sprężonego powietrza. Prawidłowość takiego sposobu rozumowania potwierdza przywołany wyrok TSUE w sprawie C-465/15.

Energia elektryczna ma przyczyniać się w sposób bezpośredni i kluczowy do przeprowadzenia samego procesu metalurgicznego. Skuteczność i cele Dyrektywy byłyby zagrożone, gdyby wyłączeniem objęte zostały urządzenia uczestniczące m.in. w produkcji sprężonego powietrza, obcinaniu nadlewów lub szlifowaniu obrzeża. Trzeba bowiem mieć na uwadze zasadę ogólną opodatkowania zużycia energii elektrycznej jako paliwa napędowego lub grzewczego, stosowanego bezpośrednio w procesach metalurgicznych.

Zastrzec jednocześnie należy, że zużycie energii elektrycznej wykorzystywanej na etapach topienia surowca, odlewania wyrobów, krzepnięcia i chłodzenia oraz obróbki termicznej wyrobów można zakwalifikować jako zwolnione od opodatkowania akcyzą wyłącznie w takim zakresie, w jakim jest wykorzystywane do procesu metalurgicznego w ścisłym tego słowa znaczeniu. Celem zwolnienia od akcyzy, o którym mowa w art. 30 ust. 7a pkt 3 ustawy, jest bowiem wsparcie dla danego podmiotu w ściśle określonym zakresie. Natomiast nie można całej działalności traktować kompleksowo, a przywileju podatkowego traktować jak narzędzia do zmniejszania kosztów działalności. W art. 30 ust. 7a pkt 3 ustawy jest mowa wyłącznie o pewnym ściśle określonym wycinku produkcji, tj. najbardziej energochłonnym procesie technologicznym, będącym częścią całego procesu produkcyjnego wykonywanego przez Wnioskodawcę.

Powyższe stanowisko organu wynika nie tylko ze wskazanej wyżej wykładni literalnej autonomicznego prawa podatkowego, ale również z ugruntowanej w tym zakresie linii orzecznictwa sądowego, która wyraźnie wskazuje, że gdy mowa jest w ustawie o zwolnieniu energii elektrycznej wykorzystywanej do określonego celu czy procesu, to dany cel czy proces należy traktować ściśle, tj. zakres zwolnienia obejmuje jedynie zużycie energii elektrycznej w bezpośrednim procesie i nie obejmuje procesów przygotowawczych do tego procesu ani mających miejsce po zakończeniu właściwego procesu (por. prawomocny wyrok WSA w Łodzi z 18 sierpnia 2011 r., sygn. akt I SA/Łd 812, potwierdzony wyrokiem NSA z 21 maja 2013 r., sygn. akt I FSK 425/13; prawomocny wyrok WSA w Poznaniu z 8 listopada 2012 r., sygn. akt III SA/Po 640/12; prawomocny wyrok WSA w Gliwicach z dnia 19 września 2011 r., sygn. akt III SA/Gl 2477/10).

Odnosząc się do omówionych przez Wnioskodawcę Polskiej Klasyfikacji Działalności, wskazać należy, że ujęty tam zakres czynności, zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 24 grudnia 2007 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Działalności (PKD) (Dz.U. Nr 251, poz. 1885), będącym odpowiednikiem unijnej klasyfikacji NACE, wchodzących w skład produkcji metali (Dział 24) jest bardzo rozległy.

Warto tu mieć na uwadze wyjaśnienia zawarte w ww. rozporządzeniu w sprawie PKD, z których wynika, że wykonywana działalność, w tym rodzaj przeważającej działalności, jest kodowana według Polskiej Klasyfikacji Działalności na poziomie podklasy. Rodzaj przeważającej działalności dla osób prawnych i jednostek organizacyjnych niemających osobowości prawnej, których celem jest osiąganie zysku, oraz osób fizycznych prowadzących działalność gospodarczą ustala się na podstawie procentowego udziału poszczególnych rodzajów działalności w ogólnej wartości przychodów ze sprzedaży. Jeżeli nie jest możliwe zastosowanie tego miernika, działalność przeważającą ustala się na podstawie udziału pracujących, wykonujących poszczególne rodzaje działalności, w ogólnej liczbie pracujących. Upraszczając - przedsiębiorca musi samodzielnie określić i zdecydować, który rodzaj wykonywanej w firmie działalności będzie dominujący.

Dopasowanie kodów PKD do działalności danej firmy zależy od zakresu i zasięgu jej działania. Działalność może bowiem polegać na prostym procesie, ale może również dotyczyć całego szeregu „pod-procesów”, gdzie każdy z nich jest wymieniony w różnych podklasach, klasach, grupach, działach, a nawet sekcjach klasyfikacji. Jeżeli działalność danej firmy, np. produkcja, jest zorganizowana jako zintegrowany szereg elementarnych działalności, całość jest traktowana jako jedna działalność.

W celu zaklasyfikowania jednostki do danego poziomu (grupowania) klasyfikacji PKD, niezbędne jest określenie jej działalności przeważającej, o której była mowa wcześniej. Działalnością drugorzędną jest każdy inny rodzaj działalności podmiotu, której efektem końcowym są wyroby lub usługi wykonywane dla strony trzeciej. Działalności przeważająca i drugorzędne są zazwyczaj wykonywane przy wsparciu pewnej liczby działalności pomocniczych, takich jak np. księgowość, magazynowanie, zaopatrzenie. Tak więc działalności pomocnicze to te, które są wykonywane wyłącznie po to, by wesprzeć działalność przeważającą lub drugorzędną firmy poprzez dostarczanie wyrobów lub usług wyłącznie na jej potrzeby.

Zatem klasyfikację działalności dokonuje się w pozycji odpowiadającej przeważającej działalności danego podmiotu. Natomiast na przeważającą działalność mogą składać się różne działalności z różnych dziedzin, które gdyby występowały samodzielnie byłyby zaklasyfikowane do odrębnych klasyfikacji zgodnie z ich cechami.

Wobec powyższego zakres czynności, które zgodnie z rozporządzeniem w sprawie PKD wchodzą w skład produkcji metali określonej w dziale 24 jest bardzo rozległy i zawiera zarówno czynności stanowiące procesy metalurgiczne, jak i szereg innych czynności niebędących tymi procesami.

W sytuacji, gdy na produkcję metali jako działalność kompleksową, o której jest mowa m.in. w rozporządzeniu w sprawie PKD, składają się różne czynności i procesy z różnych dziedzin, które warunkują uzyskanie tego metalu, nie ma dostatecznego uzasadnienia, by językowe znaczenie pojęcia „procesy metalurgiczne”, w rozumieniu ustawy podatkowej wprowadzającej przywilej podatkowy, rozszerzać na inne jeszcze pojęcia, mające swoje odrębne i czytelne znacznie (jak kruszenie złomu, zagospodarowanie odpadów, pakowanie produktów), podczas gdy proces metalurgiczny sprowadza się do pewnej przemiany fizykochemicznej metalu (por. prawomocny wyrok WSA w Gliwicach z 19 września 2011 r., sygn. akt III SA/Gl 2477/10).

Reasumując należy stwierdzić, że ze zwolnienia od akcyzy, na podstawie art. 30 ust. 7a pkt 3 ustawy, korzystać może energia elektryczna zużywana bezpośrednio, tj. wyłącznie do procesu metalurgicznego, następującego podczas etapów topienia surowca, odlewania wyrobów, krzepnięcia i chłodzenia oraz obróbki termicznej wyrobów, przy założeniu spełnienia warunków formalnych określonych w ustawie. Nie będzie zatem objęta zakresem, wskazanego powyżej, zwolnienia od akcyzy energia elektryczna wykorzystywana na etapie obcinania nadlewów i szlifowania obrzeży wyrobów, kontroli jakości wyrobów, pakowania wyrobów gotowych, a także zużywana na potrzeby socjalno-administracyjne. Zwolniona od akcyzy nie będzie również energia elektryczna zużywana do wytwarzania sprężonego powietrza, a także napędzająca windę podającą surowiec do pieca. Podczas produkcji sprężonego powietrza, jak również podawania surowca do pieca, nie dochodzi bowiem do żadnego oddziaływania energii elektrycznej na materiał poddawany procesowi metalurgicznemu. Zdaniem organu, energia elektryczna w ww. zakresie posłuży jako „paliwo napędowe” do napędu sprężarek, co w świetle wskazanego wyżej wyroku TSUE w sprawie C-465/15 wyklucza możliwość zwolnienia tej energii z podatku akcyzowego.

Tym samym, oceniając całościowo, stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za nieprawidłowe.

W postępowaniu zmierzającym do wydania interpretacji, rolą organu jest ocenić stanowisko Wnioskodawcy przez pryzmat zadanego pytania w stosunku do przedstawionego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego. Każda interpretacja musi być rozpatrywana indywidualnie, gdyż każdy odmienny element stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego ma istotny wpływ na prawidłowość stanowiska.

Odnosząc się do powołanych w stanowisku Wnioskodawcy wyroków, które zdaniem Wnioskodawcy przemawiają za słusznością przedstawionego stanowiska, podkreślić należy, że kształtowanie się orzecznictwa jest procesem rozłożonym w czasie i co do zasady wymaga większej liczby wyroków poszczególnych składów orzekających. Równocześnie, jak zauważa NSA w orzeczeniu z 31 sierpnia 2017 r., sygn. akt II FSK 2211/15, istnienie orzecznictwa sądów administracyjnych nie odbiera organowi wydającemu interpretację prawa do samodzielnej oceny zdarzeń i wykładni przepisów w sprawach innych niż ta, w której konkretny wyrok zapadł. Organ wydający interpretację ma wręcz obowiązek dokonania samodzielnej oceny przedstawionego we wniosku zagadnienia. Rzeczą organu i w konsekwencji sądu kontrolującego zaskarżone interpretacje indywidualne jest ocena, czy i na ile określone orzeczenia sądów administracyjnych są przydatne w konkretnej sprawie.

Mając powyższe na uwadze, odnosząc się do powołanych we wniosku interpretacji indywidualnych, zauważyć należy, że interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane są w indywidualnych sprawach podatników. W konsekwencji interpretacje te kształtują niewątpliwie sytuację prawną tych podatników, w sprawach będących przedmiotem rozstrzygnięcia, lecz dotyczą konkretnych stanów faktycznych i nie mają mocy prawa powszechnie obowiązującego, co oznacza, że należy je traktować indywidualnie (prawomocny wyrok WSA w Łodzi z 27 marca 2015 r., sygn. akt III SA/Łd 109/15).

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego lub zmiany stanu prawnego.

Zgodnie z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu sprawy. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2017 r., poz. 1369, ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.