Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-1.4010.186.2017.1.BK
z 25 stycznia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 201 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 11 grudnia 2017 r. (data wpływu 15 grudnia 2017 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy w przypadku przeprowadzenia uzasadnionej względami biznesowymi likwidacji nie w pełni umorzonego środka trwałego (linii produkcyjnej), Spółka będzie upoważniona do zaliczenia w ciężar kosztów podatkowych straty powstałej w wyniku likwidacji – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15 grudnia 2017 r. do Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy w przypadku przeprowadzenia uzasadnionej względami biznesowymi likwidacji nie w pełni umorzonego środka trwałego (linii produkcyjnej), Spółka będzie upoważniona do zaliczenia w ciężar kosztów podatkowych straty powstałej w wyniku likwidacji.

We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca - Sp. z o.o. (dalej: „Spółka”) posiada siedzibę działalności gospodarczej na terytorium Polski oraz prowadzi działalność gospodarczą w zakresie produkcji izolacji technicznych, których sprzedaż podlega opodatkowaniu CIT oraz VAT. Spółka jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług (dalej: „VAT”) oraz podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych (dalej: „CIT”).

Wnioskodawca w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, wykorzystuje należące do Spółki linie produkcyjne, składające się m.in. z szeregu maszyn i urządzeń. Przedmiotowe linie produkcyjne zaliczane są przez Spółkę do środków trwałych w rozumieniu CIT, od których dokonywane są odpisy amortyzacyjne. Przy nabyciu linii produkcyjnych, jak również towarów i usług zwiększających wartość początkową poszczególnych linii, Spółka korzystała z prawa do odliczenia VAT na podstawie faktur dokumentujących poszczególne nabycia.

Z uzasadnionych względów biznesowych Spółka planuje przeprowadzić likwidację jednej z posiadanych linii produkcyjnych. Przedmiotowa likwidacja nie jest spowodowana utratą przydatności gospodarczej przedmiotowego środka trwałego na skutek zmiany rodzaju działalności. Spółka po dokonaniu likwidacji w dalszym ciągu będzie prowadziła działalność gospodarczą w zakresie produkcji izolacji technicznych.

Likwidacja zostanie przeprowadzona poprzez spisanie protokołu likwidacyjnego. Po jego sporządzeniu, Spółka nie będzie wykorzystywać linii produkcyjnej na potrzeby prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej. Spółka nie wyklucza przy tym, że w zależności od potrzeb biznesowych, cała linia produkcyjna lub jej wybrane składniki (maszyny i urządzenia) mogą zostać w przyszłości sprzedane lub zezłomowane.

W związku z powyższym opisem zadano m.in. następujące pytanie:

Czy w przypadku przeprowadzenia, uzasadnionej względami biznesowymi, likwidacji nie w pełni umorzonego środka trwałego (linii produkcyjnej), Spółka będzie upoważniona do zaliczenia w ciężar kosztów podatkowych straty powstałej w wyniku przedmiotowej likwidacji?

(pytanie oznaczone we wniosku nr 1)

Zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku przeprowadzenia uzasadnionej względami biznesowymi likwidacji nie w pełni umorzonego środka trwałego (linii produkcyjnej), Spółka będzie upoważniona do zaliczenia w ciężar kosztów podatkowych straty powstałej w wyniku przedmiotowej likwidacji.

Uzasadniając powyższe twierdzenie Wnioskodawca wskazał, że zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 1888, z późn. zm. – winno być: t.j. Dz.U. z 2017 r. poz. 2343 z późn. zm., dalej: „ustawa o CIT”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub (winno być: ze źródła przychodów lub w celu) zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Oznacza to, iż dla możliwości uznania danego wydatku za koszt uzyskania przychodów spełnione zostać muszą łącznie następujące przesłanki:

• dany wydatek musi zostać poniesiony w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,
• dany rodzaj wydatków nie może znajdować się w katalogu kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów (zawartym w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT).

Zgodnie natomiast z art. 16 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

1. nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
2. nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,
3. ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 16g ust. 13 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych

-wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów, w przypadku odpłatnego zbycia środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na czas ich poniesienia.

Przy czym, zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy o CIT, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Z kolei, zgodnie z art. 16a ust. 1 ustawy o CIT, odpisom amortyzacyjnym (winno być: amortyzacji), podlegają z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

--o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Biorąc pod uwagę powyższe, wydatki na nabycie składników majątkowych (maszyn i urządzeń) o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, które podatnicy wykorzystują na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą nie stanowią kosztów uzyskania przychodów w momencie ich poniesienia. Podatnicy natomiast są zasadniczo uprawnieni do zaliczania w koszty podatkowe:

• odpisów amortyzacyjnych dokonywanych od przedmiotowych składników majątkowych zgodnie z przepisami ustawy o CIT, lub
• w przypadku ich sprzedaży, wydatków poniesionych na ich nabycie, zaktualizowanych zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszonych o sumę odpisów amortyzacyjnych.
  
  

W ocenie Wnioskodawcy, należy jednak zwrócić uwagę, że w przypadku podjęcia decyzji o likwidacji środka trwałego, może niejednokrotnie dochodzić do braku możliwości sprzedaży poszczególnych składników przez podatników np. z uwagi na ograniczenia umowne co do odsprzedaży kompletnych środków trwałych, ochronę tajemnicy produkcyjnej, etc. Ewentualnie, zezłomowanie danego środka trwałego może się wiązać z uzyskaniem znacznie niższej kwoty, niż rzeczywista wartość tego środka. W konsekwencji, likwidacja środka trwałego może się wiązać z powstaniem znacznych strat po stronie podatników.

Zgodnie natomiast z art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy o CIT, do kosztów uzyskania przychodów nie zalicza się strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności. Zdaniem Wnioskodawcy, interpretacja tego przepisu prowadzi do wniosku, że jeżeli powodem likwidacji środków trwałych nie jest zmiana rodzaju prowadzonej przez podatnika działalności, koszty związane ze stratą powstałą w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, co do zasady stanowią koszty podatkowe.

Na potwierdzenie ww. stanowiska Wnioskodawca przytoczył treść interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej 11 kwietnia 2017 r. Znak: 0461-ITPB3.4510.51.2017.1.PS, w której Organ wskazał, że „w przypadku, gdy likwidacja środków trwałych została dokonana z tej przyczyny, że dotychczas wykorzystywany w działalności gospodarczej środek trwały utracił przydatność z racji zmiany rodzaju działalności, to poniesiona strata nie stanowi kosztu podatkowego. Jeżeli jednak wszelkie działania w zakresie racjonalnej gospodarki środkami trwałymi w ramach prowadzonej już działalności gospodarczej skutkują likwidacją niektórych z tych środków, są ekonomicznie i gospodarczo uzasadnione, nie mogą być kwalifikowane jako zmiana rodzaju działalności gospodarczej w rozumieniu art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. W takim wypadku - a contrario - straty z likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, spowodowane tego rodzaju zdarzeniami mogą być uznane za koszty uzyskania przychodu w wysokości niezamortyzowanej wartości tych środków”. Jego zdaniem, podobne stanowisko zostało zaprezentowane przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej z 23 listopada 2015 r. o Znak: IBPB-1 -1/4510-94/15/ZK, w której organ podatkowy potwierdził stanowisko wnioskodawcy, iż „Spółka będzie mogła zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów kwotę odpowiadającą wartości początkowej likwidowanych Środków Trwałych, pomniejszoną o dokonane odpisy amortyzacyjne (tzw. stratę powstałą w wyniku likwidacji). Prawo to będzie przysługiwać Spółce zarówno w przypadku likwidacji spowodowanej nieprzydatnością Środków Trwałych, związaną z ich fizycznym zużyciem, jak również w sytuacji rezygnacji z produkcji określonego typu wiązek”. Stanowisko takie zostało również potwierdzone w interpretacji indywidualnej ww. Organu z 23 listopada 2015 r. Znak: IBPB-1-1/4510-96/15/ZK.

Biorąc pod uwagę powyższe, w ocenie Wnioskodawcy nie ulega wątpliwości fakt, że linia produkcyjna posiadana przez Spółkę została nabyta / wytworzona na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. W ramach przedmiotowej działalności, Spółka wykorzystuje przedmiotową linię produkcyjną do wytwarzania produktów - izolacji technicznych - które następnie są przez Spółkę sprzedawane odpłatnie podmiotom zewnętrznym. W związku z przedmiotową sprzedażą Spółką uzyskuje więc dochody podlegające opodatkowaniu CIT.

Dlatego też, w ocenie Wnioskodawcy, nabycie linii produkcyjnej było ekonomicznie i gospodarczo uzasadnione. Podjęcie natomiast decyzji o likwidacji nie w pełni umorzonego środka trwałego (linii produkcyjnej) z uzasadnionych przyczyn biznesowych, w przypadku gdy Spółka będzie w dalszym ciągu kontynuować prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie produkcji izolacji termicznych, potwierdza fakt, że przedmiotowa likwidacja nie następuje z uwagi na zmianę rodzaju działalności Spółki. W konsekwencji, w ocenie Spółki nie znajdzie zastosowania przepis art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy o CIT.

Podsumowując, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że w przypadku przeprowadzenia uzasadnionej względami biznesowymi likwidacji nie w pełni umorzonego środka trwałego (linii produkcyjnej), Spółka będzie upoważniona do zaliczenia w ciężar kosztów podatkowych straty powstałej w wyniku przedmiotowej likwidacji.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Organ wydający niniejszą interpretację podkreśla, że jeżeli przedstawiony we wniosku opis zdarzenia przyszłego będzie różnił się od rzeczywistego stanu faktycznego, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego zdarzenia. Należy też zauważyć, że na podatniku spoczywa obowiązek udowodnienia w toku ewentualnego postępowania podatkowego okoliczności faktycznych, z których wywodzi dla siebie korzystne skutki prawne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a,
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Jednocześnie nadmienić należy, że w pozostałym zakresie objętym wnioskiem, wydane zostaną odrębne rozstrzygnięcia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78-79, 50-126 Wrocław, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę do sądu administracyjnego wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.