2017.10.06 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-3.4012.301.2017.1.MT
z 6 października 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 29 sierpnia 2017 r. (data wpływu 29 sierpnia 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania usług organizacji wyjazdów biznesowych - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 sierpnia 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania usług organizacji wyjazdów biznesowych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

L Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej jako „Spółka”) w ramach prowadzonej działalności gospodarczej świadczy usługi organizacji wyjazdów krajowych i zagranicznych. Spółka posiada uprawnienia biura podróży W ramach prowadzonej działalności Spółka zawarła z kontrahentem umowę ramową na mocy których organizuje wyjazdy poza granicę kraju (dalej jako „Wyjazd”). Organizowane wyjazdy mogą przyjmować charakter wyjazdów turystycznych, szkoleniowych, konferencyjnych. Uczestnikami organizowanych na rzecz kontrahentów Wyjazdów są ich pracownicy, współpracownicy, członkowie organów zarządzających, przedstawiciele innych firm współpracujących z danym kontrahentem. Zgodnie z treścią zawartej umowy Spółka zobowiązana jest do:

doradztwa w zakresie działań promocyjnych i imprez turystycznych, w tym przygotowywania scenariuszy oraz mechaniki tych działań,
opracowywania dokumentacji związanej z działaniami promocyjnymi i imprezami turystycznymi, a w szczególności programów wyjazdów i działań promocyjnych, zorganizowania wyjazdów i imprez turystycznych: w przypadku gdy wyjazd turystyczny stanowi nagrodę w konkursie, którego organizatorem jest S, S może powierzyć Agencji obsługę techniczną konkursu, w szczególności dostarczenie protokołów przekazania przedmiotowych nagród.
organizowania oraz wykonywania czynności związanych z bieżącą obsługą Imprez, w tym:
1. rezerwacji i zakupu biletów lotniczych (klasa oraz koszt do indywidualnych ustaleń w Zleceniach),
2. zapewnienia sal szkoleniowych wraz z niezbędnym sprzętem na zlecenie S,
3. przygotowywania dokumentacji na potrzeby rozliczenia Imprez.
4. ubezpieczenia każdego z uczestników wyjazdów (szczegóły dotyczące wartości ubezpieczenia do indywidualnego ustalenia w Zleceniu),
5. obsługa ewentualnych reklamacji.
przekazywania raportów dot. realizacji przedmiotowym usług w trybie uzgodnionym z S (np.. wykaz przekazanych ofert w odpowiedzi na zapytanie w danym okresie).
wykonywania innych czynności zleconych Agencji w związku z organizacją Imprez.

Jednocześnie oferowana usługa organizacji Wyjazdu polega także na:

zakwaterowaniu uczestników w hotelu na czas trwania Wyjazdu,
zapewnienie wyżywienia dla uczestników Wyjazdu,
obecność koordynatora Spółki przez cały okres trwania Wyjazdu,
nabywanie na rzecz uczestników Wyjazdu biletów wstępu na targi branżowe, konferencje, sympozja.
organizacji tzw czasu wolnego uczestników Wydarzenia tj. przykładowo zwiedzanie miasta, rejs statkiem, wyjście na koncert.

Spółka w celu realizacji organizacji Wyjazdu nabywa od innych podmiotów usługi i towary we własnym imieniu i na własny rachunek.

Organizowane przez Spółkę Wyjazdy niezależnie od dodatkowych atrakcji jakie są udostępniane dla uczestników Wyjazdu, mają co do zasady biznesowy charakter, nie jest to typowy wyjazd turystyczny.

Opisana powyżej usługa świadczona przez Spółkę stanowi jednolitą usługę, polegającą na organizacji Wyjazdu od momentu rozpoczęcia Wyjazdu do jego zakończenia. Na usługę składają się poszczególne czynności, które jednak nie zmieniają jej kompleksowego charakteru. Spółka jako zarejestrowany czynny podatnik VAT dokumentuje świadczoną usługę fakturą. Do opodatkowania podatkiem VAT powyższej usługi Spółka stosuje procedurę szczególną w postaci VAT Marży dla biur podróży, o której mowa w art. 119 ustawy z dnia 11 marca 2004 roku o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2017 r., poz. 1221 z późn. zm. - dalej jako „Ustawa”).

Wątpliwości Spółki dotyczą możliwości zastosowania do opisanej powyżej kompleksowej usługi organizacji Wyjazdu opodatkowania na zasadach procedury VAT Marża dla biur podróży w przypadku gdy organizowany wyjazd nie jest wyjazdem stricte turystycznym ale ma charakter wyjazdu biznesowego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Spółka postępuje prawidłowo stosując do świadczonej przez siebie usługi organizacji Wyjazdu procedurę VAT marża zgodnie z brzmieniem art. 119 Ustawy o podatku od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku opodatkowania podatkiem VAT świadczenia kompleksowej usługi organizacji Wyjazdu opisanej w stanie faktycznym, Spółka posiada prawo do zastosowania procedury VAT Marża zgodnie z brzmieniem art. 119 Ustawy.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 Ustawy opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Z kolei z art. 7 ust. 1 Ustawy wynika, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Stosownie do treści art. 8 ust. 1 Ustawy przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

Z konstrukcji podatku od towarów i usług wynika, że podatnik, który wykonuje czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT, zobowiązany jest opodatkować daną czynność w momencie powstania obowiązku podatkowego Co do zasady podstawą opodatkowania podatkiem VAT jest zgodnie z brzmieniem art. 29a Ustawy jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika

Jednakże przepisy Ustaw przewidują kilka wyjątków od powyższej zasady Przepis art. 119 Ustawy wprowadza szczególny sposób opodatkowania usług turystycznych, którego istotą jest opodatkowanie marży stanowiącej wynagrodzenie podatników świadczących usługi turystyki.

Zgodnie z art. 119 ust. 1 Ustawy, podstawą opodatkowania przy wykonywaniu usług turystyki jest kwota marży pomniejszona o kwotę należnego podatku, z zastrzeżeniem ust. 5.

Stosownie do ust. 2 artykułu 119 Ustawy, przez marżę, o której mowa w ust. 1, rozumie się różnicę między kwotą, którą ma zapłacić nabywca usługi, a faktycznymi kosztami poniesionymi przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty: przez usługi dla bezpośredniej korzyści turysty rozumie się usługi stanowiące składnik świadczonej usługi turystyki, a w szczególności transport, zakwaterowanie, wyżywienie, ubezpieczenie.

Jak wskazuje art. 119 ust. 3 Ustawy, przepis ust. 1 stosuje się bez względu na to, kto nabywa usługę turystyki, w przypadku gdy podatnik działa na rzecz nabywcy usługi we własnym imieniu i na własny rachunek oraz przy świadczeniu usługi nabywa towary i usługi od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty.

W myśl ust. 3a art. 119 Ustawy, podatnicy, o których mowa w ust. 3, są obowiązani prowadzić ewidencję, o której mowa w art. 109 ust. 3, z uwzględnieniem kwot wydatkowanych na nabycie towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty, oraz posiadać dokumenty, z których wynikają te kwoty.

Zgodnie z art. 119 ust. 4 Ustawy, podatnikom, o których mowa w ust. 3, nie przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwoty podatku naliczonego od towarów i usług nabytych dla bezpośredniej korzyści turysty.

Zgodnie z opisem stanu faktycznego Spółka świadczy na rzecz swoich kontrahentów usługę organizacji Wyjazdu zagranicznego, którego uczestnikami są pracownicy kontrahenta, jego współpracownicy, członkowie organów zarządczych kontrahenta jak również reprezentanci innych podmiotów gospodarczych współpracujących z kontrahentem. W ramach świadczonej usługi Spółka nabywa od innych podmiotów poszczególne towaru i usługi dla bezpośredniej korzyści uczestnika Wyjazdu Przedstawiony powyżej przepis art. 119 Ustawy odnosi się do usług turystyki, jednakże Ustawa o podatku od towarów i usług nie zawiera definicji legalnej pojęcia „usługi turystyki”. Nie zawiera także odesłań do definicji zawartych w innych aktach normatywnych.

Odnajdujemy ją natomiast w treści art. 307 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. (Dz. Urz UE L 347. str. 1 ze zm.) - poprzednio art. 26 ust. 2 zdanie pierwsze Szóstej Dyrektywy. Stosownie do powołanego art. 307 Dyrektywy 2006/112A/VE Rady, transakcje dokonywane przez biura podróży w zakresie realizacji podróży uznawane są za pojedynczą usługę świadczoną przez biuro podróży na rzecz turysty. Pojęcie „pojedynczej usługi” w rozumieniu tego przepisu obejmuje świadczenia nabywane od innych podatników.

Należałoby więc przyjąć, że przez usługę turystyki rozumie się usługę świadczoną na rzecz turysty, która obejmuje swym zakresem cząstkowe usługi, bez których dana impreza turystyczna nie mogłaby się odbyć. Zatem za usługi turystyki należy uznać zorganizowane lub indywidualne wyjazdy wypoczynkowe połączone z rekreacją i rozrywką (tzn. kompleksowym programem imprez). Zgodne jest to także z potocznym rozumieniem słowa turystyka - w słowniku języka polskiego „turystyka” to dłuższe lub krótsze wyjazdy wypoczynkowe, połączone zwykle ze zwiedzaniem, uprawianiem sportu, wycieczkami itp. (Słownik języka polskiego, Wydawnictwo PNN Biblioteka Gazety Wyborczej).

Z kolei „Słownik Języka Polskiego” (Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2005, str. 1052), pojęcie to definiuje jako: „zorganizowane wyjazdy poza miejsce stałego zamieszkania na dłuższy lub krótszy pobyt, wędrówki po obcym terenie w celach krajoznawczych lub zdrowotnych”. Natomiast Światowa Organizacja Turystyki (WTO) zaleca dla celów statystycznych następującą definicję turystyki: „Turystyka obejmuje ogół czynności osób, które podróżują i przebywają w celach wypoczynkowych, zawodowych lub innych nie dłużej niż rok bez przerwy poza swoim codziennym otoczeniem, z wyłączeniem wyjazdów, w których głównym celem jest działalność zarobkowa”.

A zatem, usługa turystyki, o której mowa w art. 119 ustawy o VAT, to świadczenie złożone, na które składa się szereg usług (obcych i własnych) takich jak np. hotel, wyżywienie, transport, mających na celu zorganizowanie pobytu klientowi poza miejscem jego zamieszkania. Usługi te są tak ściśle powiązane, że obiektywnie tworzą one w aspekcie gospodarczym jedną całość (jedną usługę, jeden produkt). Wobec tego aby daną usługę uznać za usługę turystyki, powinna ona być usługą składającą się z więcej niż jednego świadczenia, świadczący usługę musi działać na rzecz nabywcy we własnym imieniu i na własny rachunek, oraz przy świadczeniu usługi musi nabywać towary i usługi od innych podmiotów dla bezpośredniej korzyści turysty. A contrario, w sytuacji gdy świadczący usługę nie działa we własnym imieniu i na własny rachunek, nie nabywa usług dla bezpośredniej korzyści turysty od innych podmiotów, a także usługa ta jest usługą pojedynczą (nie jest złożona z co najmniej dwóch świadczeń), usługa taka nie może być uznana za usługę turystyki, o której mowa w cytowanym wcześniej art. 119 ust. 1 ustawy.

Odnosząc się do kwestii nabywcy usługi turystyki, należy wskazać, że z art. 119 ust. 3 ustawy, wynika, że procedurę marży stosuje się bez względu na to, kto nabywa usługę turystyki, w przypadku gdy podatnik działa na rzecz nabywcy usługi we własnym imieniu i na własny rachunek i przy świadczeniu usługi nabywa towary i usługi od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty. W opisywanym stanie faktycznym Spółka spełnia powyższy warunek. Nabywa bowiem towary i usługi od innych podmiotów gospodarczych we własnym imieniu i na własny rachunek. Nabyte towary i usługi służą bezpośrednio korzyści uczestników Wyjazdu.

Dodatkowo należy wskazać, że sam fakt nieświadczenia przez Spółkę usług wiążących się z organizacją wypoczynku lub rekreacji, nie wyklucza zastosowania procedury szczególnej. Jak wynika z Dyrektywy 112, procedura szczególna ma zastosowanie do „transakcji dokonywanych przez biura podróży, o ile biura te występują we własnym imieniu wobec nabywców oraz gdy wykorzystują one do realizacji podróży towary dostarczane i usługi świadczone przez innych podatników”. Dyrektywa 112 nie posługuje się wyrażeniem „usługi turystyki” jak przepis krajowy i co do zasady obejmuje zakresem procedury szczególnej każdą sytuację, w której dochodzi do sprzedaży przez biuro podróży (w rozumieniu Dyrektywy) usługi nabytej uprzednio od innego podatnika Co więcej - jak wynika z art. 306 ust. 2 Dyrektywy 112 - organizatorzy wycieczek, są traktowani jak biura podróży.

Istotne jest także to, że Spółka nie jest organizatorem konferencji, spotkań, szkoleń, a jedynie organizuje przejazd, pobyt na miejscu oraz ewentualnie dodatkowe atrakcje dla uczestników w czasie wolnym.

Reasumując zdaniem Spółki świadczone przez nią usługi organizacji Wyjazdów mogą być dla potrzeb podatku VAT opodatkowane na zasadach szczególnych (VAT Marża) o których mowa w art. 119 Ustawy o podatku od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą o VAT”, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Co do zasady, podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika – art. 29a ustawy o VAT.

Stosownie do art. 119 ust. 1 ustawy o VAT, podstawą opodatkowania przy wykonywaniu usług turystyki jest kwota marży pomniejszona o kwotę należnego podatku, z zastrzeżeniem ust. 5.

Zgodnie z art. 119 ust. 2 ustawy o VAT, przez marżę, o której mowa w ust. 1, rozumie się różnicę między kwotą, którą ma zapłacić nabywca usługi, a faktycznymi kosztami poniesionymi przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty; przez usługi dla bezpośredniej korzyści turysty rozumie się usługi stanowiące składnik świadczonej usługi turystyki, a w szczególności transport, zakwaterowanie, wyżywienie, ubezpieczenie.

Powyższe regulacje odnoszą się do usług, które w całości składają się na usługę turystyczną świadczoną przez organizatora. Użycie w cytowanym przepisie słowa „w szczególności” oznacza, że jest to katalog otwarty. Konsekwentnie, inne usługi nabyte od innych podmiotów dla bezpośredniej korzyści turysty będą stanowić składnik świadczonej usługi turystyki.

Jak stanowi art. 119 ust. 3 ustawy o VAT, przepis ust. 1 stosuje się bez względu na to, kto nabywa usługę turystyki, w przypadku gdy podatnik:

działa na rzecz nabywcy usługi we własnym imieniu i na własny rachunek;
przy świadczeniu usługi nabywa towary i usługi od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty.

Łączne spełnienie powyższych przesłanek przesądza o obligatoryjności zastosowania szczególnej procedury opodatkowania marżą usług turystyki.

Głównym celem wprowadzenia uregulowań składających się na szczególną procedurę opodatkowania podatkiem VAT biur podróży było uniknięcie trudności, jakie wynikałyby dla podmiotów gospodarczych ze stosowania ogólnych zasad podatku VAT do transakcji obejmujących świadczenia nabywane od podmiotów trzecich. Zastosowanie zasad ogólnych w odniesieniu do miejsca i podstawy opodatkowania oraz odliczenia podatku naliczonego powodowałoby bowiem praktyczne trudności dla przedsiębiorstw z powodu wielości i lokalizacji świadczonych usług, co mogłoby stanowić dla nich przeszkodę w prowadzeniu działalności.

Podobne uregulowania zawiera art. 306 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE. L. 2006.347.1 ze zm.), - poprzednio art. 26 ust. 1 Szóstej Dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji przepisów Państw Członkowskich, dotyczących podatków obrotowych – Wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa opodatkowania (77/388/EEC ze zm.) - zgodnie z którym Państwa członkowskie stosują procedurę szczególną do transakcji dokonywanych przez biura podróży, o ile te biura występują we własnym imieniu wobec nabywców oraz gdy wykorzystują one do realizacji podróży towary dostarczane i usługi świadczone przez innych podatników. W myśl ust. 2 tego artykułu, organizatorzy wycieczek turystycznych są traktowania jak biura podróży. Stosownie do art. 307 Dyrektywy 2006/112/WE Rady, transakcje dokonywane przez biura podróży w zakresie realizacji podróży uznawane są za pojedynczą usługę świadczoną przez biuro podróży na rzecz turysty. Pojęcie „pojedynczej usługi” w rozumieniu tego przepisu obejmuje łącznie świadczenia nabywane od innych podatników.

Ustawa o podatku od towarów i usług jak również Dyrektywa 112 nie zawierają definicji pojęć „biuro podróży” oraz „organizator wycieczek turystycznych”. W sprawach połączonych C-308/96 i C-94/97 Commissioners of Customs and Excise v T.P. Madgett, R.M. Baldwin and The Howden Court Hotel Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej (TSUE) uznał, że specjalne zasady opodatkowania agentów turystycznych i biur podróży, określone w artykule 26 VI Dyrektywy 77/388, mają zastosowanie do podmiotów gospodarczych, nawet jeśli nie są one formalnie agentami turystycznymi ani biurami podróży, o ile organizują one wycieczki lub wyjazdy zorganizowane we własnym imieniu i powierzają innym podatnikom wykonanie usług związanych z tą działalnością. To stanowisko podtrzymano następnie w wyroku w sprawie C-200/04 ISt internationale Sprach und Studienreisen GmbH (pkt 22). Szeroka wykładnia art. 306 i n. dyrektywy 112 popierana jest także w orzecznictwie krajowym (wyrok NSA z 4 lutego 2016 r., I FSK 1768/14, a także wyrok WSA w Gliwicach z 28 marca 2011 r., III SA/Gl 2746/10, CBOSA).

Z powyższego orzecznictwa wynika, że procedura szczególna wynikająca z art. 119 ustawy o VAT, ma zastosowanie nie tylko w stosunku do typowych biur podróży ale także w stosunku do innych podmiotów, które dokonują podobnych czynności w ramach swojej działalności gospodarczej.

Należy zauważyć, że ustawa o VAT nie zawiera definicji legalnej „usług turystyki”. Z kolei „Słownik Języka Polskiego” (Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2005, str. 1052), pojęcie to definiuje jako: „zorganizowane wyjazdy poza miejsce stałego zamieszkania na dłuższy lub krótszy pobyt, wędrówki po obcym terenie w celach krajoznawczych lub zdrowotnych”. Natomiast Światowa Organizacja Turystyki (WTO) zaleca dla celów statystycznych następującą definicję turystyki: „Turystyka obejmuje ogół czynności osób, które podróżują i przebywają w celach wypoczynkowych, zawodowych lub innych nie dłużej niż rok bez przerwy poza swoim codziennym otoczeniem, z wyłączeniem wyjazdów, w których głównym celem jest działalność zarobkowa”.

Odnosząc się do kwestii nabywcy usługi turystyki, należy wskazać, że z art. 119 ust. 3 ustawy o VAT, wynika, że procedurę marży stosuje się bez względu na to, kto nabywa usługę turystyki, w przypadku gdy podatnik działa na rzecz nabywcy usługi we własnym imieniu i na własny rachunek i przy świadczeniu usługi nabywa towary i usługi od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty.

W tym miejscu należy wskazać, że Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej oddalił w całości skargi Komisji Europejskiej przeciwko Polsce, Włochom, Republice Czeskiej, Grecji, Francji, Finlandii i Portugalii oraz uwzględnił w części skargę przeciwko Hiszpanii, w której Komisja wniosła o stwierdzenie uchybienia zobowiązaniom w związku z naruszeniem obowiązków wskazanych w Dyrektywie 112. Skargi te dotyczyły procedury szczególnej dla biur podróży. Komisja przedstawiła stanowisko, wedle którego procedura szczególna dla biur podróży ma zastosowanie jedynie w przypadku usług turystycznych podróżnym. Zarzuciła ona wskazanym państwom członkowskim, że zezwoliły na zastosowanie tej procedury w przypadku sprzedaży usług turystycznym wszelkim klientom. W wyrokach w sprawach C-189/11, C-193/11, C-236/11, C-269/11, C-293/11, C-296/11, C-309/11 i C-450/11 Trybunał stwierdził, że istnieją znaczne różnice pomiędzy wersjami językowymi dyrektywy, ponieważ niektóre z nich posługują się słowem „podróżny” lub słowem „klient”, czasami używając ich zamiennie w różnych przepisach. Trybunał stwierdził, że w takim przypadku najlepiej interpretować przepis zgodnie z ogólną systematyką i celem uregulowania, którego część stanowi. Trybunał stwierdził, że podejście polegające na zastosowaniu procedury szczególnej do wszelkich klientów jest najbardziej zdatne do osiągnięcia celów tej procedury, gdyż zezwala biurom podróży na korzystanie z uproszczonych zasad niezależnie od rodzaju klienta, na rzecz którego wykonują oni usługi, a tym samym sprzyja zrównoważonemu podziałowi wpływów pomiędzy państw członkowskie. Trybunał dokonał już wykładni słowa „podróżny”, nadając mu szersze znaczenie, niż obejmujące tylko konsumenta końcowego.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Spółka w ramach prowadzonej działalności gospodarczej świadczy usługi organizacji wyjazdów krajowych i zagranicznych oraz posiada uprawnienia biura podróży W ramach prowadzonej działalności Spółka zawarła z kontrahentem umowę ramową na mocy których organizuje wyjazdy poza granicę kraju (Wyjazd). Organizowane wyjazdy mogą przyjmować charakter wyjazdów turystycznych, szkoleniowych, konferencyjnych. Uczestnikami organizowanych na rzecz kontrahentów Wyjazdów są ich pracownicy, współpracownicy, członkowie organów zarządzających, przedstawiciele innych firm współpracujących z danym kontrahentem. Zgodnie z treścią zawartej umowy Spółka zobowiązana jest do m.in.: doradztwa w zakresie działań promocyjnych i imprez turystycznych, w tym przygotowywania scenariuszy oraz mechaniki tych działań; opracowywania dokumentacji związanej z działaniami promocyjnymi i imprezami turystycznymi, a w szczególności programów wyjazdów i działań promocyjnych, zorganizowania wyjazdów i imprez turystycznych: w przypadku gdy wyjazd turystyczny stanowi nagrodę w konkursie, którego organizatorem jest S, S może powierzyć Agencji obsługę techniczną konkursu, w szczególności dostarczenie protokołów przekazania przedmiotowych nagród; organizowania oraz wykonywania czynności związanych z bieżącą obsługą Imprez; przekazywania raportów dot. realizacji przedmiotowym usług w trybie uzgodnionym z S; wykonywania innych czynności zleconych Agencji w związku z organizacją Imprez.

Jednocześnie oferowana usługa organizacji Wyjazdu polega także na: zakwaterowaniu uczestników w hotelu na czas trwania Wyjazdu; zapewnienie wyżywienia dla uczestników Wyjazdu; obecność koordynatora Spółki przez cały okres trwania Wyjazdu; nabywanie na rzecz uczestników Wyjazdu biletów wstępu na targi branżowe, konferencje, sympozja; organizacji tzw czasu wolnego uczestników Wydarzenia tj. przykładowo zwiedzanie miasta, rejs statkiem, wyjście na koncert.

W przypadku nabywania na rzecz uczestników Wyjazdów biletów na wydarzenia, Spółka nie jest organizatorem tych wydarzeń (konferencje, targi, sympozja), pośredniczy jedynie przy nabywaniu biletów wstępu. Spółka w celu realizacji organizacji Wyjazdu nabywa od innych podmiotów usługi i towary we własnym imieniu i na własny rachunek. Organizowane przez Spółkę Wyjazdy niezależnie od dodatkowych atrakcji jakie są udostępniane dla uczestników Wyjazdu, mają co do zasady biznesowy charakter, nie jest to typowy wyjazd turystyczny. Usługa świadczona przez Spółkę stanowi jednolitą usługę, polegającą na organizacji Wyjazdu od momentu rozpoczęcia Wyjazdu do jego zakończenia. Na usługę składają się poszczególne czynności, której jednak nie zmieniają jej kompleksowego charakteru. Spółka jako zarejestrowany czynny podatnik VAT dokumentuje świadczoną usługę fakturą. Do opodatkowanie podatkiem VAT powyższej usługi Spółka stosuje procedurę szczególną w postaci VAT Marży dla biur podróży.

Przedmiotem wątpliwości Wnioskodawcy jest czy może zastosować do świadczonej usługi organizacji wyjazdu o charakterze biznesowym procedurę VAT marża na podstawie art. 119 ustawy o VAT.

Jak wskazano wcześniej obowiązek stosowania procedury VAT-marża wynika z występujących w danym zdarzeniu elementów, tj. podatnik musi świadczyć usługę turystyki, przy jej świadczeniu musi działać na rzecz nabywcy we własnym imieniu i na własny rachunek oraz świadcząc tę usługę musi nabywać towary i usługi od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty.

Z cytowanych powyżej przepisów oraz przytoczonego orzecznictwa wynika, że procedura szczególna stosowana jest przez biura podróży oraz inne podmioty, które wykonują podobne czynności w ramach swojej działalności gospodarczej i nabywają towary i usługi od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty. Słowu „turysta” (podróżny), jak twierdzi Trybunał, należy nadać szersze znaczenie, niż obejmujące tylko konsumenta końcowego. A zatem, procedura szczególna może być także stosowana do usług skierowanych do biznesu tj. nabywanych przez firmy, w tym na przykład dla pracowników danego przedsiębiorstwa w celu konsumpcji przez nich oferowanych towarów i usług w trakcie podróży służbowych.

Tut. Organ stwierdza, że procedura opodatkowania marżą ma zastosowanie bez względu na to, kto nabywa usługę turystyki (np. usługa turystyczna jest nabywana przez kontrahenta z przeznaczeniem dla jego pracowników) świadczone przez Wnioskodawcę tego rodzaju usługi stanowią usługi turystyki. Jednak warunkiem, którego nie można pominąć, jest końcowe przeznaczenie usługi, a nie status podmiotu będącego nabywcą usług.

Sama czynność organizacji konferencji, targów branżowych lub seminariów nie stanowi usługi turystyki, co oznacza, że podmioty organizujące tego typu imprezy nie korzystają z procedury szczególnej, o której mowa w art. 119 ustawy o VAT. Pomimo tego, że na organizację konferencji składają się zazwyczaj również usługi dodatkowe jak np. udostępnienie i przygotowanie sal konferencyjnych, zapewnienie wyżywienia, noclegów, parkingu oraz inne czynności składające się na obsługę techniczną konferencji, bez których to usług dana impreza nie mogłaby się odbyć, to wszystkie te usługi razem mogą tworzyć jedną całość tzw. „pakiet konferencyjny” opodatkowany stawką właściwą dla usługi zasadniczej polegającej na organizacji konferencji, targów branżowych lub seminariów, przy czym należy wskazać, że sposób opodatkowania takiej usługi musi uwzględniać miejsca jej świadczenia.

Należy nadmienić, że w skład takiego pakietu, celem zastosowania jednolitych zasad opodatkowania podatkiem VAT, nie mogą wchodzić inne usługi takie jak np. zwiedzanie miasta, rejs statkiem czy wyjście na koncert, z tego względu, że nie są one niezbędne do czynności zorganizowania konferencji, targów branżowych czy seminariów. Oznacza to, że w takich sytuacjach zastosowanie znajdują zasady dotyczące opodatkowania tych usług.

W przedmiotowej sprawie, Wnioskodawca wskazał że oferowana usługa organizacji Wyjazdu polega na zakwaterowaniu uczestników w hotelu na czas trwania Wyjazdu, zapewnienie wyżywienia dla uczestników Wyjazdu, obecność koordynatora Spółki przez cały okres trwania Wyjazdu, nabywanie na rzecz uczestników Wyjazdu biletów wstępu na targi branżowe, konferencje, sympozja, a także organizację czasu wolnego uczestników Wydarzenia np. zwiedzanie miasta, rejs statkiem czy wyjście na koncert. Spółka w celu realizacji organizacji Wyjazdu nabywa od innych podmiotów usługi i towary we własnym imieniu i na własny rachunek. Opisana usługa organizacji wyjazdów biznesowych stanowi jednolitą usługę, polegającą na organizacji Wyjazdu od momentu rozpoczęcia Wyjazdu do jego zakończenia.

Mając na uwadze opis sprawy oraz przytoczone przepisy prawa należy stwierdzić, że świadczone przez Wnioskodawcę usługi Wyjazdu należy zaklasyfikować do wyjazdów mających na celu sprawy zawodowe, biznesowe czy związane z wykonywaniem obowiązków służbowych. Jednakże należy wskazać, że świadczona przez Wnioskodawcę usługa organizacji Wyjazdów składa się z szeregu elementów składowych, ale ich składnikiem wiodącym jest niewątpliwie samo organizowanie podróży turystycznych (zorganizowanie transportu, wyżywienia, noclegów, biletów wstępu czy wyjść na koncerty). Na przedmiotowe uznanie nie ma wpływu fakt, że klienci realizują podczas wyjazdu cele inne niż wyłącznie rekreacyjne (spotkania biznesowe), gdyż Wnioskodawca nie jest organizatorem konferencji, spotkań, szkoleń, a jedynie organizuje przejazd, pobyt na miejscu oraz ewentualnie dodatkowe atrakcje dla uczestników w czasie wolnym. Wnioskodawca wskazał, że organizowane wyjazdy mogą przyjmować charakter wyjazdów turystycznych.

Tym samym organizowane wyjazdy biznesowe stanowiące świadczenie złożone, na które składa się szereg usług (obcych i własnych), których istotę stanowią elementy połączone z rekreacją i rozrywką spełniają warunki pozwalające uznać je za usługi turystyczne.

Ponadto z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca świadczy przedmiotowe usługi we własnym imieniu i na własny rachunek, a podmiotem korzystającym bezpośrednio z organizowanego przez Wnioskodawcę Wyjazdu są pracownicy kontrahenta nabywającego od Wnioskodawcy usługę.

Mając powyższe okoliczności na uwadze należy stwierdzić, że Wnioskodawca świadcząc usługi organizacji Wyjazdów, powinien zastosować procedurę szczególną, wynikającą z art. 119 ust. 1 ustawy o VAT, ponieważ spełnione są wszystkie warunki wynikające z art. 119 ustawy o VAT.

W związku z tym, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin