Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-3.4011.275.2017.1.MS1
z 9 października 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 4 lipca 2017 r. (data wpływu 11 lipca 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych zwrotu przez Wnioskodawcę kosztów biletu okresowego dla pracowników socjalnych i asystentów rodziny -jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 lipca 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych zwrotu przez Wnioskodawcę kosztów biletu okresowego dla pracowników socjalnych i asystentów rodziny.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Ośrodek Pomocy Społecznej (Wnioskodawca) zamierza zmniejszyć koszty związane z obowiązkiem zwrotu pracownikom socjalnym oraz asystentom rodziny kosztów przejazdów z miejsca pracy do miejsc wykonywania przez nich czynności zawodowych, w szczególności związane z zakupem dla tychże pracowników biletów jednorazowych. Ośrodek dysponuje jedynie 1 samochodem służbowym, który nie obsługuje wszystkich pracowników socjalnych i asystentów rodziny pracujących codziennie w terenie.

Do zakresu obowiązków pracowników socjalnych należy m.in. świadczenie pracy socjalnej, przeprowadzanie wywiadów środowiskowych w miejscu zamieszkania lub pobytu osoby ubiegającej się o pomoc. W tym celu musi on dotrzeć do ww. osób.

W świetle ustawy z dnia 9 czerwca 2011 r. o wspieraniu rodziny i systemie pieczy zastępczej asystent rodziny prowadzi pracę z rodziną w miejscu jej zamieszkania lub w miejscu wskazanym przez rodzinę (art. 14). Zatem również asystent rodziny musi wykonywać czynności służbowe poza siedzibą pracodawcy. Czynności te asystent rodziny wykonuje przez 7 dni w tygodniu, także w soboty i niedziele. Praca asystenta rodziny jest wykonywana w ramach stosunku pracy w systemie zadaniowego czasu pracy (art. 17 ust. 1 ww. ustawy).

W związku z powyższym Ośrodek Pomocy Społecznej jako pracodawca będzie zwracać pracownikom socjalnym oraz asystentom rodziny koszty dojazdu z siedziby pracodawcy do miejsca wykonywania czynności zawodowych w postaci częściowego zwrotu tym pracownikom kosztów zakupu biletu okresowego. Rozważane jest wprowadzenie zwrotu pracownikom 70 % ceny zakupu biletu okresowego.

Wychodząc w teren pracownik socjalny oraz asystent rodziny wpisuje wyjście w książce wyjść służbowych. W ten sposób ewidencjonowane jest wykonywanie obowiązków pracowniczych poza siedzibą pracodawcy. Bilety są niezbędnym środkiem do wykonywania pracy, tj. dotarcia przez ww. pracowników do miejsc wykonywania obowiązków służbowych. Pracownicy nie mogą dotrzeć tam pieszo z uwagi na wykonywanie obowiązków na terenie całej Dzielnicy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy zwrot kosztów biletu okresowego wypłacany pracownikowi socjalnemu lub asystentowi rodziny zatrudnionym w Ośrodku Pomocy Społecznej stanowiący określony procent ceny zakupu tego biletu podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych w sytuacji, gdy bilet ten wykorzystywany jest przez tychże pracowników do dojazdów z siedziby pracodawcy do miejsc wykonywania czynności zawodowych (służbowych)?

Zdaniem Wnioskodawcy, zwrot kosztów biletu okresowego wypłacany pracownikowi socjalnemu lub asystentowi rodziny zatrudnionym w Ośrodku Pomocy Społecznej stanowiący określony procent ceny zakupu tego biletu w sytuacji, gdy bilet ten wykorzystywany jest przez tychże pracowników do dojazdów z siedziby pracodawcy do miejsc wykonywania czynności zawodowych (służbowych) nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z art. 121 ust. 3c ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej pracownikowi socjalnemu, do którego obowiązków należy świadczenie pracy socjalnej w środowisku przysługuje zwrot kosztów przejazdów z miejsca pracy do miejsc wykonywania czynności zawodowych, w przypadku braku możliwości zapewnienia dojazdu środkami pozostającymi w dyspozycji zatrudniającego go pracodawcy.

Asystent rodziny musi wykonywać czynności służbowe poza siedzibą pracodawcy. Zatem pracodawca musi zapewnić pracownikom zatrudnionym na tym stanowisku zwrot kosztów dojazdów do miejsca wykonywania czynności zawodowych (służbowych). Wskazują na to regulacje art. 14 oraz 17 ust. 1 ustawy z dnia 9 czerwca 2011r. o wspieraniu rodziny i systemie pieczy zastępczej. Pracownik socjalny oraz asystent rodziny nie odnoszą żadnej korzyści finansowej z faktu, że pracodawca zwraca im koszty dojazdu do miejsca wykonywania czynności służbowych. Na okoliczność, że pracodawca ze względów ekonomicznych wybiera formę częściowego zwrotu tym pracownikom kosztów zakupu biletu okresowego nie mają oni żadnego wpływu. Gdy pracodawca wydaje im bilety jednorazowe umożliwiające im dojazd do miejsc wykonywania czynności zawodowych, koszty zakupy tychże biletów w skali 1 miesiąca kalendarzowego niejednokrotnie sięgają trzykrotności kwoty 70 % zwrotu kosztów zakupu biletu miesięcznego. Zatem ww. sposób zwrotu kosztów dojazdu do miejsca wykonywania pracy znacząco zmniejsza wydatki pracodawcy na zapewnienie pracownikom dojazdów a przy tym znajduje akceptację wśród pracowników.

W tej sytuacji u pracownika socjalnego oraz asystenta rodziny nie powstaje przychód w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Z treści art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Natomiast art. 12 ust. 1 ustawy wskazuje, iż za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy, uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym. Ponadto treść tego przepisu wskazuje, że do przychodów pracownika zaliczyć należy praktycznie wszystkie otrzymane przez niego świadczenia, które mógł on otrzymać od pracodawcy. Są nimi bowiem nie tylko wynagrodzenia, czyli świadczenia wprost wynikające z zawartej umowy o pracę, ale również wszystkie inne przychody (świadczenia), niezależnie od podstawy ich wypłaty, jeżeli w jakikolwiek sposób wiążą się z faktem wykonywania pracy.

Zgodnie z art. 31 ww. ustawy, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nie posiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy-wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Zgodnie z przepisem art. 38 ust. 1 ustawy o PIT, płatnicy, o których mowa w art. 31 i art. 33-35, przekazują, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2a, kwoty pobranych zaliczek na podatek w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki, na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jeżeli między kwotą potrąconego podatku a kwotą wpłaconego podatku występuje różnica, należy ją wyjaśnić w deklaracji, o której mowa w ust. la.

Jednocześnie, art. 39 ust. 1 ustawy o PIT wskazuje, że w terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym, co do zasady, płatnicy, o których mowa w m.in. w art. 31 ustawy o PIT, są obowiązani przesłać podatnikowi i urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika wykonuje swoje zadania, imienne informacje sporządzone według ustalonego wzoru.

Zgodnie z art. 12 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za pracownika w rozumieniu ustawy uważa się osobę pozostającą w stosunku służbowym, stosunku pracy, stosunku pracy nakładczej lub spółdzielczym stosunku pracy.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Ośrodek Pomocy Społecznej jako pracodawca będzie zwracać pracownikom socjalnym oraz asystentom rodziny koszty dojazdu z siedziby pracodawcy do miejsca wykonywania czynności zawodowych w postaci częściowego zwrotu tym pracownikom kosztów zakupu biletu okresowego. Rozważane jest wprowadzenie zwrotu pracownikom 70 % ceny zakupu biletu okresowego. Wychodząc w teren pracownik socjalny oraz asystent rodziny wpisuje wyjście w książce wyjść służbowych. W ten sposób ewidencjonowane jest wykonywanie obowiązków pracowniczych poza siedzibą pracodawcy.

Mając na uwadze powyższy opis zdarzenia przyszłego i przedstawione przepisy prawa stwierdzić należy, że pracownicy otrzymają świadczenie od swojego pracodawcy, które nie zostało objęte jakimkolwiek ze zwolnień przedmiotowych ujętych w art. 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji zwrot kosztów za przejazdy służbowe publicznymi środkami transportu (stanowiący określony procent ceny zakupu biletu okresowego) wypłacany przez Wnioskodawcę pracownikom socjalnym oraz asystentom rodziny, którzy swoje obowiązki służbowe wykonują poza siedzibą pracodawcy – będzie stanowił dla tych pracowników przychód, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Należy bowiem przyjąć, że gdyby racjonalny ustawodawca chciał wyłączyć tego rodzaju świadczenia z opodatkowania, ująłby odpowiedni zapis w ustawie analogicznie do zwolnienia z art. 21 ust. 1 pkt 23b, art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a czy art. 21 ust. 1 pkt 112 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Powyższe oznacza, że Wnioskodawca jako płatnik będzie obowiązany do obliczenia, pobrania i odprowadzenia do właściwego urzędu skarbowego zaliczki na podatek dochodowy z ww. tytułu.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się bezie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.