Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT1-3.4012.351.2017.3.PR
z 4 października 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 26 czerwca 2017 r. (data wpływu 26 czerwca 2017 r.), uzupełnionym w dniu 22 sierpnia oraz 6 i 12 września 2017 r. (daty wpływu) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku transakcji sprzedaży nieruchomości zabudowanej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 czerwca 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek, uzupełniony w dniach 22 sierpnia oraz 6 i 12 września 2017 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku transakcji sprzedaży nieruchomości zabudowanej.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Dnia 25 kwietnia 1995 r. Pani G.B.J. oraz Pan J.J. działający w imieniu własnym nabyli, na mocy umowy sprzedaży sporządzonej w formie aktu notarialnego od spółki (dalej jako: „Spółka”) prawo użytkowania wieczystego nieruchomości.

Na terenie nieruchomości, gdzie ustanowione było prawo użytkowania wieczystego nieruchomości znajdowały się budynki, m.in. w postaci magazynu, „3 (trzech) pawilonów” oraz dworku zabytkowego stanowiących odrębne nieruchomości. Na mocy ww. umowy sprzedaży doszło także do przeniesienia własności wyżej opisanych budynków, stanowiących odrębne nieruchomości.

Z tytułu umowy sprzedaży prawa użytkowania wieczystego wraz z budynkami Spółka wystawiła fakturę VAT, gdzie jako wartość podatku od towarów i usług wskazano stawkę % „ZW”. Tym samym cena sprzedaży prawa użytkowania wieczystego wraz z budynkami została określona jako transakcja zwolniona z opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

Następnie na wniosek Pani G.B.J. oraz Pana J.J. decyzją z dnia 24 listopada 1998 r. Urząd Rejonowy w miejscowości K. orzekł o przekształceniu prawa użytkowania wieczystego w prawo własności i ustalił z tego tytułu opłatę za przekształcenie.

Przekształcone prawo użytkowania wieczystego wraz z budynkami (dalej jako: „Nieruchomość”) było wykorzystywane w celach usługowych – kompleks świadczył usługi hotelowe oraz gastronomiczne wraz z organizacją imprez. Nieruchomość składała się z „3 (trzech) budynków: 2 (dwóch) pawilonów oraz dworku zabytkowego”.

Następnie ww. pawilony zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych odpowiednio dnia 1 czerwca 1996 r. oraz 1 lipca 1996 r. poprzez oświadczenie, w ramach jednoosobowej działalności gospodarczej prowadzonej przez osobę fizyczną – Pana J.J., który był czynnym – zarejestrowanym – podatnikiem podatku od towarów i usług. Działalność gospodarcza była prowadzona do dnia 31 stycznia 2011 r.

W czasie prowadzenia działalność gospodarczej przeprowadzono następujące modernizacje:

1. w 2002 r. modernizacja jednego z pawilonów - kwota netto modernizacji 102.609,99 złotych, odliczony podatek od towarów i usług z tytułu niniejszej modernizacji w kwocie 22.574,19 złotych;
2. w 2007 r. modernizacja dworku zabytkowego - kwota netto modernizacji 107.848,32 złotych, odliczony podatek od towarów i usług z tytułu niniejszej modernizacji w kwocie 23.726,63 złotych.

Ww. modernizacje, o których mowa w pkt 1 oraz 2 były finansowane ze środków własnych Pana J.J., tj. wypracowanych z dochodów prowadzonej działalności. Przedmiotowe modernizacje zostały uwzględnione w ewidencji środków trwałych jako podwyższenie wartości nieruchomości do amortyzacji.

Następnie w dniu zakończenia z dniem 31 stycznia 2011 r. prowadzonej przez Pana J.J. działalności gospodarczej, dokonano korekty podatku od towarów i usług, zwracając niniejszy podatek – zgodnie bowiem z obowiązującymi przepisami firma była zobowiązana oddać odliczony podatek od towarów i usług z tytułu modernizacji, albowiem od jej zakończenia nie upłynęło 10 lat - w następujących wysokościach:

1. z tytułu modernizacji jednego z pawilonów – korekta podatku od towarów i usług wyniosła 2.257,42 złotych;
   
2. z tytułu modernizacji dworku zabytkowego – korekta podatku od towarów i usług wyniosła 14.235,96 złotych;
   
   
   

• tj. łącznie: dokonano zwrotu do Urzędu Skarbowego z tytułu korekty podatku naliczonego od nabycia środków trwałych kwoty 16.493,00 złotych.

W związku z zakończeniem dnia 31 stycznia 2011 r. prowadzenia działalności gospodarczej, Wnioskodawca planuje zbyć nieruchomość, która nie znajduje się w ewidencji środków trwałych, a stanowi własność Pani G.B. J. oraz J.J.

W świetle przedstawionego stanu faktycznego, Wnioskodawca, w związku z zakończeniem działalności gospodarczej przez Pana J.J., chciałby dokonać zbycia nieruchomości.

Z uzupełnienia wniosku wynika, że przedmiotem zbycia będzie nieruchomość gruntowa, na której znajdują się następujące budynki:

• dworek zabytkowy,
• dwa pawilony,
• magazyn (obecnie garaż wolnostojący), który nigdy nie był wprowadzony do ewidencji środków trwałych.

Wydatki poniesione na ulepszenie dworku zabytkowego stanowiły ulepszenie w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, ale nie przekroczyły one 30% wartości początkowej nieruchomości .

Wydatki poniesione w związku z ulepszeniem zostały odliczone w ramach podatku od towarów i usług, natomiast w ramach podatku dochodowego zostały one doliczone do amortyzacji budynku.

W latach 2000-2002 r. zostały poniesione wydatki na ulepszenie – oprócz dworku zabytkowego – jednego z dwóch pawilonów. Wydatki zostały poniesione w kwocie 102.609,99 złotych, przy czym stanowiły one ulepszenie w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, ale nie przekroczyły one 30% wartości początkowej nieruchomości.

Wydatki poniesione w związku z ulepszeniem zostały odliczone w ramach podatku od towarów i usług, natomiast w ramach podatku dochodowego zostały one doliczone w ramach amortyzacji budynku. Budynek (pawilon) był w całości wykorzystywany do czynności opodatkowanych od dnia 1 lipca 1996 r. do dnia 31 stycznia 2011 r. (zakończenia prowadzenia działalności gospodarczej).

Ponadto z uzupełnienia wynika, że magazyn (garaż wolnostojący) nigdy nie był wprowadzony do ewidencji środków trwałych i nie był ani nie jest wykorzystywany w prowadzeniu działalności gospodarczej. Wnioskodawca nie ponosił jakichkolwiek wydatków na ulepszenie magazynu/warsztatu (wobec czego nie było możliwości przekroczenia 30% ich wartości początkowej). Nieruchomość wraz ze znajdującymi się na niej budynkami jest przedmiotem umowy najmu od dnia 1 lutego 2011 r. do dnia dzisiejszego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy zbycie nieruchomości będzie zwolnione od podatku od towarów i usług zgodnie z treścią art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710, ze zm., dalej jako: „Ustawa o VAT”).

Zdaniem Wnioskodawcy, w przedmiotowej sprawie zbycie nieruchomości będzie zwolnione od podatku od towarów i usług zgodnie z treścią art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT, co wynika z następującej wykładni przepisów prawa.

Zgodnie z art. 14 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT: „Opodatkowaniu podatkiem podlegają towary własnej produkcji i towary, które po nabyciu nie były przedmiotem dostawy towarów, w przypadku: 2) zaprzestania przez podatnika, o którym mowa w art. 15, będącego osobą fizyczną wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu, obowiązanego, na podstawie art. 96 ust. 6, do zgłoszenia zaprzestania działalności naczelnikowi urzędu skarbowego”.

Wnioskodawca jako osoba fizyczna prowadząca działalność gospodarczą spełniał wymóg, o którym mowa w art. 14 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT. Nadto, stosownie do treści art. 96 ust. 6 ustawy o VAT Pan J.J. w związku z zaprzestaniem wykonywania czynności podlegającej opodatkowaniu, zgłosił to naczelnikowi urzędu skarbowego, które to stanowiło podstawę do wykreślenia Pana J.J. z rejestru jako podatnika VAT.

W świetle art. 14 ustawy o VAT przy zaprzestaniu prowadzenia działalności gospodarczej zasadą jest opodatkowanie towarów. Zgodnie bowiem z art. 5 ust. 3 ustawy o VAT: „Opodatkowaniu podatkiem podlegają również towary w przypadku, o którym mowa w art. 14. Przepis ust. 2 stosuje się odpowiednio”.

Jednakże zgodnie z art. 14 ust. 4 ustawy o VAT: „Przepisy ust. 1 i 3 stosuje się do towarów, w stosunku do których przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego”.

W przedmiotowej sprawie nie przysługiwało Wnioskodawcy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, albowiem nieruchomość została zakupiona przez osoby fizyczne i dopiero później wprowadzona do ewidencji środków trwałych, a sama transakcja była zwolniona z podatku od towarów i usług. W konsekwencji nie znajduje w niniejszej sprawie art. 14 ustawy o VAT, w tym zasada, zgodnie z którą przy zaprzestaniu prowadzenia działalności gospodarczej towary podlegają opodatkowaniu.

W tym stanie rzeczy zastosowanie winien znaleźć art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT, zgodnie z którym: „1. Zwalnia się od podatku: pkt 10) dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy: a) dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim, b) pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata”.

Zgodnie z definicją legalną zawartą w art. 2 pkt 14 Ustawy o VAT, przez pierwsze zasiedlenie rozumie się oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich: 1. wybudowaniu lub 2. ulepszeniu (jeśli wydatki poniesione na ulepszenie stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej).

W przedmiotowej sprawie, w związku z tym że nabycie 25 kwietnia 1995 r. było zwolnione z opodatkowania bezspornym jest, iż nie mieliśmy do czynienia z pierwszym zasiedleniem - względnie z nabyciem „przed pierwszym zasiedleniem” – co wyklucza wyjątek, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 lit. a) Ustawy o VAT.

Co więcej, modernizacje nieruchomości miały miejsce odpowiednio w 2002 r. oraz 2007 r., co z kolei wyklucza wyjątek, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 lit. b) ustawy o VAT.

Na marginesie zaznaczyć należy, iż w analogicznej sprawie Dyrektor Izby Skarbowej w dniu 30 czerwca 2015 r., sygn. akt ILPP5/4512-1-66/15-2/KG wydał indywidualną interpretację, zgodnie z którą: „(...) nieruchomości pozostające w majątku podatnika na dzień zaprzestania wykonywania czynności opodatkowanych, o czym mowa w art. 14 ust. 2 ustawy o VAT powinny być bezwzględnie opodatkowane, o ile przy ich nabyciu przysługiwało podatnikowi prawo odliczenia podatku naliczonego.

Niemniej jednak w przekonaniu Wnioskodawcy, zwolnienie zawarte w art. 43 ust. 1 pkt 10 ww. ustawy obejmuje także nieruchomości pozostające w majątku podatnika na dzień zaprzestania wykonywania przez niego czynności opodatkowanych, o czym mowa w art. 14 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT. W związku z tym, w przypadku posiadania w majątku firmy nieruchomości, w razie likwidacji działalności (zaprzestania wykonywania czynności opodatkowanych, o czym mowa w art. 14 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT) Wnioskodawca nie będzie obowiązany do uiszczenia VAT, skorzysta bowiem ze zwolnienia, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT, gdyż będą zachodziły przesłanki do objęcia zwolnieniem dostawy Nieruchomości, o czym mowa w ramach tej regulacji. Przepis art. 43 ust. 1 pkt 10 ww. ustawy powinien znajdować zastosowanie do opodatkowania towarów pozostałych na dzień likwidacji działalności opodatkowanej, o czym mowa w ramach art. 14 ustawy o VAT”.

Reasumując, sprzedaż Nieruchomości w świetle przedstawionych okoliczności faktycznych oraz znajdujących zastosowanie przepisów prawa, powinna być zwolniona z opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r, poz. 1221, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary, stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy, rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, należy rozumieć przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również:

1. przeniesienie z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienie z mocy prawa własności towarów w zamian za odszkodowanie;
2. wydanie towarów na podstawie umowy dzierżawy, najmu, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze zawartej na czas określony lub umowy sprzedaży na warunkach odroczonej płatności, jeżeli umowa przewiduje, że w następstwie normalnych zdarzeń przewidzianych tą umową lub z chwilą zapłaty ostatniej raty prawo własności zostanie przeniesione;
3. wydanie towarów na podstawie umowy komisu: między komitentem a komisantem, jak również wydanie towarów przez komisanta osobie trzeciej;
4. wydanie towarów komitentowi przez komisanta na podstawie umowy komisu, jeżeli komisant zobowiązany był do nabycia rzeczy na rachunek komitenta;
5. ustanowienie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego, ustanowienie spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu oraz przekształcenie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego na spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, a także ustanowienie na rzecz członka spółdzielni mieszkaniowej odrębnej własności lokalu mieszkalnego lub lokalu o innym przeznaczeniu oraz przeniesienie na rzecz członka spółdzielni własności lokalu lub własności domu jednorodzinnego;
6. oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste;
7. zbycie praw, o których mowa w pkt 5 i 6.

W świetle art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jak stanowi art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże w treści ustawy, jak i przepisów wykonawczych wydanych na podstawie jej upoważnienia przewidziano opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

1. dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim;
2. pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

W art. 2 pkt 14 ustawy, ustawodawca zdefiniował pojęcie „pierwszego zasiedlenia”, przez które rozumieć należy oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

1. wybudowaniu lub
2. ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Należy zauważyć, że w kwestii rozumienia definicji pierwszego zasiedlenia wypowiedział się NSA w wyroku z dnia 14 maja 2015 r. o sygn. I FSK 382/14. Sąd w wyroku tym stwierdził, że: „(…) definicja »pierwszego zasiedlenia (zajęcia)« zawarta w dyrektywie 112 ma charakter autonomiczny. Zatem nie było konieczne jej definiowanie w ustawie o VAT, poza przypadkami wskazanymi w treści art. 12 ust. 2 zdanie drugie dyrektywy 112 czyli przebudowy budynku. Z powyższego wynika, że polski ustawodawca nie miał uprawnienia do precyzowania warunków zastosowania kryterium pierwszego zasiedlenia w odniesieniu do sytuacji zaistniałych po wybudowaniu budynku. Polski ustawodawca zdecydował się na doprecyzowanie ww. pojęcia celem wyjaśnienia zakresu zwolnienia z VAT. Porównując zakresy definicji »pierwszego zasiedlenia« wynikające z ustawy o VAT i dyrektywy 112 należy stwierdzić, że ustawodawca polski dokonał zawężenia ww. definicji w porównaniu do definicji unijnej. Wykładnia językowa, systematyczna i celowościowa dyrektywy 112 wskazuje wyraźnie, że ww. pojęcie należy rozumieć szeroko jako »pierwsze zajęcie budynku, używanie«. Zatem w taki sposób powinna być odczytywana definicja przewidziana w treści art. 2 pkt 14 ustawy o VAT. Sąd krajowy celem zapewnienia skuteczności normom dyrektywy 112 stwierdził zatem częściową niezgodność art. 2 pkt 14 lit. a) ustawy o VAT z art. 12 ust. 1 lit. a) i 2 dyrektywy 112, jak też art. 135 ust. 1 lit. j) dyrektywy 112. Mowa tu o części dotyczącej użytego w treści art. 2 pkt 14 lit. a) ustawy o VAT warunku »w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu«. Warunek ten w istocie doprowadza do sztucznego różnicowania sytuacji podmiotu gospodarczego, który po wybudowaniu budynku część oddał w najem a część budynku wykorzystywał na potrzeby własnej działalności gospodarczej albowiem w obydwóch przypadkach doszło do korzystania z budynku. W pozostałym zaś zakresie należy dokonać wykładni prounijnej art. 2 pkt 14 lit. a) ustawy o VAT i skorygować treść w następujący sposób: pod pojęciem pierwszego zasiedlenia – rozumie się przez to użytkowanie przez pierwszego nabywcę lub użytkownika budynków, budowli lub ich części, po ich wybudowaniu”.

Jak wynika z powyższego „pierwsze zasiedlenie” budynku (po jego wybudowaniu) należy rozumieć szeroko jako pierwsze zajęcie budynku, używanie, w tym również na potrzeby własnej działalności gospodarczej. Powyższa kwestia przedstawia się inaczej, w sytuacji gdy budynek został ulepszony, a wydatki na ulepszenie w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej obiektu. Wówczas bowiem aby nastąpiło pierwsze zasiedlenie budynku – zgodnie z art. 2 pkt 14 ustawy w zw. z art. 12 ust. 2 zdanie drugie Dyrektywy 2006/112/WE – musi dojść do oddania obiektu po ulepszeniu do użytkowania w ramach czynności podlegającej opodatkowaniu (np. w najem).

Zgodnie z art. 29a ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

W przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu(art. 29a ust. 8 ustawy).

Wnioskodawca wskazał, że nieruchomość wraz ze znajdującym się na nim budynkami jest przedmiotem umowy najmu od 1 lutego 2011 r. do dnia dzisiejszego. Podkreślić należy, że najem zgodnie z przepisami ustawy o podatku od towarów i usług stanowi czynność opodatkowaną VAT.

Analiza przedstawionego zdarzenia przyszłego oraz treści powołanych przepisów pozwala na stwierdzenie, że sprzedaż przedmiotowej nieruchomości zabudowanej dworkiem zabytkowym, dwoma pawilonami oraz magazynem (obecnie garaż wolnostojący) będzie zwolniona od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o podatku od towarów i usług. Nie zaszły bowiem wyjątki w nim przedstawione, tj. dostawa przedmiotowych obiektów nastąpi po upływie okresu dłuższego niż dwa lata od pierwszego zasiedlenia w rozumieniu art. 2 pkt 14 ustawy.

Z uwagi na uregulowanie wynikające z art. 29a ust. 8 ustawy, ze zwolnienia będzie również korzystać sprzedaż gruntu, na którym posadowione są przedmiotowe obiekty.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Tut. organ informuje, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione w opisanym zdarzeniu przyszłym i we własnym stanowisku, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być, zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej rozpatrzone.

Jednocześnie należy podkreślić, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Końcowo należy wskazać, iż niniejsza interpretacja nie ma mocy wiążącej dla Pana żony, która chcąc uzyskać interpretację indywidualną winna wystąpić z odrębnym wnioskiem o jej udzielenie. W konsekwencji regulacje zawarte w art. 14k-14n ustawy Ordynacja podatkowa nie będą miały zastosowania dla Pana żony.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.