2017.10.16 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT3.4011.284.2017.1.PSZ
z 16 października 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 7 sierpnia 2017 r. (data wpływu 16 sierpnia 2017 r.) uzupełnionym pismem z dnia 20 września 2017 r. (data wpływu 27 września 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia jednorazowo do kosztów uzyskania przychodów spłaty zaległych zobowiązań poprzedniego dzierżawcy – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 sierpnia 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia jednorazowo do kosztów uzyskania przychodów spłaty zaległych zobowiązań poprzedniego dzierżawcy.

Wniosek uzupełniono pismem z dnia 20 września 2017 r. (data wpływu 27 września 2017 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest wspólnikiem w spółce jawnej. Spółka jawna prowadzi księgi rachunkowe.

W dniu 20 kwietnia 2015 r. została zawarta umowa dzierżawy pomiędzy Uniwersytetem, a Sp. z. o.o.. Na mocy niniejszej umowy Uniwersytet oddał spółce z o.o., do używania i pobierania pożytków część nieruchomości. Spółka z o.o. zobowiązała się do dokonania rozbiórki budynku posadowionego na przedmiotowej nieruchomości oraz wybudowania na tym terenie i prowadzenia obiektu handlowo-usługowego. Umowa zawarta została na czas oznaczony na okres 29 lat. Przy zawarciu umowy dzierżawy spółka z o.o. zobowiązała się do zapłaty na rzecz Uniwersytetu kwoty jednorazowego wynagrodzenia w wysokości 100.000 zł netto tytułem zawarcia długoletniej umowy dzierżawy, wpłaciła także kaucję umowną w wysokości 150.000 zł tytułem zabezpieczenia należytego wykonania Umowy.

W dniu 19 kwietnia 2017 r. zawarta została umowa przeniesienia praw i obowiązków z umowy dzierżawy ze spółki z o.o. na spółkę jawną, na skutek czego nastąpiło przeniesienie na spółkę jawną ogółu praw i obowiązków przysługujących dzierżawcy, w szczególności na wstępującego przechodzi prawo do żądania zwrotu kaucji w wysokości 150.000 zł.

Z tytułu zawartej umowy spółka jawna przejęła zadłużenie Dzierżawcy do Uniwersytetu, z tytułu czynszu dzierżawnego wraz z odsetkami za zwłokę, w skład którego wchodzą następujące kwoty:

kwota 168.485 zł 54 gr (FV nr …).
kwota 16.848 zł 54 gr (FV korekta nr …),
kwota 16.848 zł 54 gr (FV korekta nr …)
kwota 19.905 zł 73 gr (niedopłata do FV …),
kwota 45.762 zł 51 gr (FV nr …),
kwota 94 zł 27 gr (nota nr …),
kwota 2.222 zł 56 gr tytułem odsetek za zwlokę.

Przejęcie zadłużenia nastąpiło zgodnie z przepisem art. 519 ustawy z dnia 2 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 459, ze zm.), przez umowę między dłużnikiem a osobą trzecią za zgodą wierzyciela.

W przypadku przejęcia długu dotychczasowy dłużnik zostaje zwolniony od obowiązku świadczenia wobec wierzyciela, a przejmujący dług (przejemca) staje się dłużnikiem wierzyciela. Przejemca wstępuje w sytuację prawną dotychczasowego dłużnika jako zobowiązany. Dłużnik dotychczasowy jest zwalniany z długu. Przejmujący dług wstępuje we wszystkie obowiązki dotychczasowego dłużnika - co do świadczenia głównego, odsetek, prowizji, innych należności.

Przejęcie zadłużenia wobec Uniwersytetu oznacza, że w miejsce dotychczasowego dłużnika, którym była Sp. z o.o. wstąpiła spółka jawna. Dotychczasowy dłużnik przestaje nim być, a jego dług przeszedł na spółkę jawną, która zobowiązała się do spłacenia długu na rachunek bankowy Uniwersytetu - tj. przejęcie zwalniające, ze skutkiem w postaci dalszego trwania zobowiązania pierwotnego.

Tytułem wynagrodzenia za przeniesienie praw i obowiązków z umowy dzierżawy spółka jawna zapłaciła wynagrodzenie w kwocie 657.339 zł 12 gr powiększone o należny podatek od towarów i usług, na podstawie faktury VAT, z dnia 24 kwietnia 2017 r., wystawionej przez spółkę z o.o. Sposób zapłaty - przelew w terminie do 26 kwietnia 2017 r.

W związku z przejęciem długu, Spółce z o.o. nie przysługiwało wynagrodzenie ze strony spółki jawnej. Z punktu widzenia dłużnika transakcja przejęcia długu powoduje skutki finansowe w związku z jego zwolnieniem z długu.

Wynagrodzenie, które spółka jawna zapłaciła na rzecz Spółki z. o.o. było znacznie wyższe niż wartość przejmowanych zobowiązań. Nie było to jednak wynagrodzenie za przejęcie długów, ale za wstąpienie jako dzierżawca, w miejsce Spółki z o.o. i tym samym przejęcie praw i obowiązków wynikających z umowy dzierżawy. Przejmowane zobowiązania nie zawierały się w kwocie zapłaconego Spółce z o.o. wynagrodzenia.

Prawo wynikające z umowy dzierżawy to np. możliwość używania i pobierania pożytków z nieruchomości, a związany z nim obowiązek to zapłata czynszu dzierżawnego.

Na nieruchomości, stanowiącej przedmiot umowy dzierżawy, będzie wybudowany salon sprzedaży, poza tym znajduje się na niej parking, który generuje przychody dla spółki jawnej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (oznaczone we wniosku nr 2).

Czy prawidłowe jest jednorazowe ujęcie kosztów, wynikających ze spłaty zaległych zobowiązań poprzedniego dzierżawcy, do celów podatku dochodowego od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, prawidłowe jest jednorazowe ujęcie kosztów, wynikających ze spłaty zaległych zobowiązań poprzedniego dzierżawcy, do celów podatku dochodowego od osób fizycznych.

Stosownie do art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy.

Przejęcie i spłata długów poprzedniego dzierżawcy, stanowiła warunek wstąpienia w miejsce spółki z o.o., jako strona umowy dzierżawy.

Jak wynika z art. 22 ust. 5d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, dla podatników prowadzących księgi rachunkowe momentem poniesienia kosztu jest co do zasady dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury.

Zgodnie z dyspozycją art. 22 ust. 5d ustawy, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 5e, 6ba, 6bb i 7b, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Zgodnie z tezą, wyrażoną w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, z dnia 12 października 2016 r. sygn. I SA/Bd 527/16: „Artykuł 22 ust. 5d u.p.d.o.f. nie wskazuje na odesłanie w kwestii ujęcia kosztu do prawa bilansowego. Przepis ten stanowi bowiem o dniu, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano), a nie o dniu, w którym uznano za koszt w księgach bądź zaksięgowano jako koszt w księgach. Poprzez regulację zawartą w tym przepisie ustawodawca zamierzał jedynie precyzyjnie uregulować dzień poniesienia kosztu podatkowego jako faktyczne ujęcie go w księgach. Nie uzależnił natomiast poniesienia kosztu od przyjętych przez podatnika zasad rachunkowości”.

Wykładnia art. 22 ust. 5d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie wskazuje na odesłanie w kwestii ujęcia kosztu do prawa bilansowego. Przepis ten stanowi bowiem o dniu, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano), a nie o dniu, w którym uznano za koszt w księgach.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje pojęcia księgowania. W potocznym rozumieniu zaksięgować znaczy wpisać do ksiąg. Za dzień poniesienia kosztu należy zatem uznać dzień wpisania w księgach rachunkowych wydatku na podstawie faktury (por. wyrok NSA z dnia 20 lipca 2011 r., II FSK 414/10; wyrok NSA z dnia 9 grudnia 2011 r., II FSK 1091/10; wyrok NSA z dnia 20 lipca 2012 r., II FSK 2406/12; wyrok NSA z 1 kwietnia 2015 r., II FSK 717/13; wyrok NSA z dnia 6 maja 2015 r., II FSK 1071/13).

W wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach, z dnia 18 września 2015 r., sygn. I SA/Ke 450/15, wskazano: „Wyraźne rozdzielenie prawa bilansowego od prawa podatkowego widoczne jest w orzecznictwie administracyjnym. Już w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 17 czerwca 1991 r., sygn. akt III SA 245/91 wyrażono nadal aktualny pogląd, że funkcją ksiąg jest rejestrowanie operacji gospodarczych i odpowiadających im operacji finansowych, zaś zapisy dokonywane w księgach nie mogą tworzyć ani też modyfikować materialnego prawa podatkowego. Z kolei w wyroku z dnia 8 czerwca 1994 r., sygn. akt III SA 1571/93, Naczelny Sąd Administracyjny zawarł tezę, że przepisy w zakresie rachunkowości określają jedynie sposób prowadzenia ksiąg i jako takie nie mogą rozstrzygać o tym, co jest, a co nie jest kosztem uzyskania przychodów. Wskazać też można na wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 4 lutego 1994 r., sygn. akt U 2/90, w którym zawarto stanowisko, że przepisy z zakresu rachunkowości, służą ustaleniu wysokości dochodu (straty) podatkowego, nie mają zaś charakteru podatkotwórczego. Wyjaśniono też, że zasada współmierności przychodów i związanych z nimi kosztów przewidziana w ustawie o rachunkowości, nie ma potwierdzenia w przepisach podatkowych. (...) skarżący może ująć jednorazowo w kosztach uzyskania przychodów koszty remontów, koszty produkcji matryc, koszty usług informatycznych i marketingowych, niezależnie od rozliczenia ich w czasie w księgach rachunkowych. Faktyczna data dokonania zapisu w księgach rachunkowych nie może bowiem zmieniać kwalifikacji danego wydatku i wpływać na moment zaliczenia go jako kosztu w rozumieniu art. 22 ust. 5d u.p.d.o.f. Nie jest ona bowiem datą ujęcia kosztu, a jedynie datą technicznego wprowadzenia informacji do systemu”.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2016 r. poz. 2032 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera wykazu wydatków, który przesądzałby o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, zatem przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągnięcie przychodów lub zabezpieczenie albo zachowanie źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości.

W takim ujęciu kosztami tymi będą zarówno wydatki pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Aby wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu spełniać łącznie następujące warunki:

pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
być właściwie udokumentowany.

Należy podkreślić, że o tym co jest celowe i potrzebne, czyli racjonalnie uzasadnione w prowadzonej działalności, decyduje podmiot prowadzący działalność gospodarczą, a nie organ podatkowy. Na podatniku spoczywa zatem obowiązek wykazania, że dany wydatek spełnia ustawowe kryteria uznania go za koszt uzyskania przychodu, tj. w szczególności obowiązek wykazania związku poniesionych kosztów z działalnością gospodarczą, zwłaszcza w sytuacji wystąpienia sporu w tej kwestii.

Z treści wniosku wynika, że w dniu 20 kwietnia 2015 r. została zawarta umowa dzierżawy pomiędzy Uniwersytetem, a Sp. z. o.o.. Na mocy niniejszej umowy Uniwersytet oddał spółce z o.o., do używania i pobierania pożytków część nieruchomości. Spółka z o.o. zobowiązała się do dokonania rozbiórki budynku posadowionego na przedmiotowej nieruchomości oraz wybudowania na tym terenie i prowadzenia obiektu handlowo-usługowego. Umowa zawarta została na czas oznaczony na okres 29 lat. Przy zawarciu umowy dzierżawy spółka z o.o. zobowiązała się do zapłaty na rzecz Uniwersytetu kwoty jednorazowego wynagrodzenia w wysokości 100.000 zł netto tytułem zawarcia długoletniej umowy dzierżawy, wpłaciła także kaucję umowną w wysokości 150.000 zł tytułem zabezpieczenia należytego wykonania Umowy.

W dniu 19 kwietnia 2017 r. zawarta została umowa przeniesienia praw i obowiązków z umowy dzierżawy ze spółki z o.o. na spółkę jawną, na skutek czego nastąpiło przeniesienie na spółkę jawną ogółu praw i obowiązków przysługujących dzierżawcy. Z tytułu zawartej umowy Wstępujący (spółka jawna) przejął zadłużenie Dzierżawcy do Uniwersytetu wynikające z umowy dzierżawy z dnia 20 kwietnia 2015 r, wraz z odsetkami za zwłokę.

Tytułem wynagrodzenia za przeniesienie praw i obowiązków z umowy dzierżawy spółka jawna zapłaciła wynagrodzenie powiększone o należny podatek od towarów i usług, na podstawie faktury VAT, z dnia 24 kwietnia 2017 r., wystawionej przez spółkę z o.o. Sposób zapłaty - przelew w terminie do 26 kwietnia 2017 r. Na nieruchomości, stanowiącej przedmiot umowy dzierżawy, będzie wybudowany salon sprzedaży, poza tym znajduje się na niej parking, który generuje przychody dla spółki jawnej.

Jak wskazano we wniosku, wynagrodzenie, które spółka jawna zapłaciła na rzecz Spółki z o.o. było znacznie wyższe niż wartość przejmowanych zobowiązań. Nie było to jednak wynagrodzenie za przejęcie długów, ale za wstąpienie jako dzierżawca, w miejsce Spółki z o.o. i tym samym przejęcie praw i obowiązków wynikających z umowy dzierżawy. Przejmowane zobowiązania nie zawierały się w kwocie zapłaconego Spółce z o.o. wynagrodzenia.

Dokonując oceny wydatków ponoszonych przez spółkę jawną na rzecz Uniwersytetu - pod kątem możliwości zaliczenia tych wydatków do kosztów uzyskania przychodu - należy rozstrzygnąć, czy spełniają one kryteria określone w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz czy nie podlegają wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 23 ust. 1 tej ustawy.

Gramatyczna wykładnia art. 22 ust. 1 ustawy jednoznacznie wskazuje, że podatnik ma możliwość odliczenia dla celów podatkowych od przychodów wszelkich wydatków, pod tym warunkiem, że mają one związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma, bądź może mieć, bezpośredni wpływ na wielkość osiągniętego przychodu albo zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodu.

W przedmiotowej sprawie przejęcie długu nastąpiło nieodpłatnie, co oznacza, że nie wiązało się z powstaniem przychodu po stronie spółki jawnej. Spłata zaległego czynszu dzierżawnego nastąpiła w wyniku przejęcia długu na podstawie art. 519 Kodeksu cywilnego. Celem tych czynności było zaspokojenie roszczeń wierzyciela i zwolnienie z długu poprzedniego dzierżawcy, w którego prawa i obowiązki wstąpiła spółka, na mocy zawartej umowy. Zgodnie ze stanowiskiem prezentowanym w orzecznictwie (wyrok NSA z dnia 16 kwietnia 2008 r. sygn. akt. II FSK 1676/06) wykonanie przejęcia nie jest kosztem przejęcia, ale spłatą przejętego długu za inny podmiot, który na tej podstawie został z długu zwolniony.

Celem poniesienia przez spółkę, której Wnioskodawca jest wspólnikiem, wydatków na spłatę zobowiązania innej osoby było więc wykonanie zobowiązania, nie zaś uzyskanie przychodu przez spółkę z tytułu prowadzonej przez nią działalności gospodarczej. Nie były to również działania, które można by uznać za ukierunkowane na zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodu.

Podkreślenia wymaga, że spłata zadłużenia nie dotyczyła zaległego czynszu z tytułu dzierżawienia nieruchomości przez spółkę jawną. Spłata ta została dokonana w celu zwolnienia poprzedniego dzierżawcy z długu, a więc osoby trzeciej (czyli dotyczy spłaty zobowiązania innego podmiotu).

Należy przy tym zauważyć, iż aby dany wydatek mógł być zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, nie może być wymieniony w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Stosownie natomiast do treści art. 23 ust. 1 pkt 8 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na spłatę innych zobowiązań, w tym z tytułu udzielonych gwarancji i poręczeń.

Wskazane w tym przepisie wydatki, nie stanowią katalogu zamkniętego, mają charakter przykładowy. Oznacza to, że nie tylko zobowiązania z tytułu gwarancji i poręczeń nie mogą być uznane za koszty uzyskania przychodu, ale także spłata innych zobowiązań. Wobec powyższego, zasadnym jest przyjęcie, że dyspozycją tego przepisu objęte zostały także te zobowiązania, których obowiązek poniesienia, co do zasady, spoczywa z mocy prawa na innym niż podatnik podmiocie. Świadczy o tym użyte przez ustawodawcę sformułowanie „spłata innych zobowiązań” oraz podkreślenie, że do tej kategorii należy także spłata długów wynikających z poręczeń i gwarancji, a więc instytucji, które z natury swojej stanowią zabezpieczenie cudzego zobowiązania i z których wynika obowiązek zapłaty zobowiązania osoby trzeciej. Do tej grupy należy zatem zaliczyć także spłatę należności za dłużnika.

W związku z tym spłata przez spółkę jawną zaległych zobowiązań poprzedniego dzierżawcy nie stanowi kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej.

Reasumując należy stwierdzić, że spłata zadłużenia za poprzedniego dzierżawcę (zaległego czynszu dzierżawnego, należnego wydzierżawiającemu od poprzedniego dzierżawcy wraz z odsetkami) nie może stanowić kosztu uzyskania przychodu spółki jawnej.

Z tego względu, kwestia potrącalności przedmiotowego wydatku stała się bezprzedmiotowa i nie mogła być przedmiotem niniejszej interpretacji.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin