Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-1.4011.192.2017.2.AG
z 17 października 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1, art. 14r ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku wspólnym z dnia 12 lipca 2017 r. (data wpływu 13 lipca 2017 r.), uzupełnionym pismem z dnia 27 września 2017 r. (data wpływu 28 września 2017 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych zbycia nieruchomości zabudowanej budynkiem z dwoma lokalami mieszkalnymi, w tym lokalem wykorzystywanym w prowadzonej działalności gospodarczej – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 lipca 2017 r. został złożony ww. wniosek wspólny o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych oraz podatku od towarów i usług.

Powyższy wniosek nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 3 oraz w art. 14f § 1 i § 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., Nr 201, z późn. zm.), w związku z czym Organ podatkowy pismem z dnia 14 września 2017 r., Nr 0113-KDIPT2-1.4011.192.2017.1.AG, 0113-KDIPT1-2.4012.420.2017.1.MC, na podstawie art. 169 § 1 i § 2 w zw. z art. 14h wymienionej ustawy, wezwał Wnioskodawczynię będącą stroną postępowania do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia. Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 15 września 2017 r., a doręczono w dniu 20 września 2017 r. Uzupełnienie ww. wniosku wpłynęło w dniu 28 września 2017 r., nadane zostało w polskiej placówce pocztowej operatora publicznego w dniu 27 września 2017 r.

We wniosku złożonym przez:

• Zainteresowaną będącą stroną postępowania:
  

…, zam.: ul …, NIP …;

• Zainteresowanego niebędącego stroną postępowania:
  

…, zam.: ul. …, PESEL …;

przedstawiono następujące zdarzenia przyszłe:

W 2007 r. Wnioskodawczyni nabyła wraz z mężem, w ramach wspólności ustawowej małżeńskiej, nieruchomość zabudowaną budynkiem mieszkalnym w stanie nienadającym się do użytku. Zakup został opodatkowany podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

Na podstawie stosownych zezwoleń w latach 2007-2008 nastąpiła rozbiórka istniejącego budynku mieszkalnego i jego odbudowa, jako budynku z dwoma lokalami mieszkalnymi. W jednym z lokali mieszkalnych Wnioskodawczyni wraz z mężem zamieszkali, zaś drugi przeznaczony został na obiekt noclegowy, wykorzystywany w ramach prowadzonej przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej pod nazwą „…” (REGON …), opodatkowanej podatkiem dochodowym od osób fizycznych na zasadach ogólnych (podatkiem liniowym), na podstawie prowadzonej podatkowej księgi przychodów i rozchodów. Odbudowa budynku mieszkalnego zrealizowana została poza działalnością gospodarczą, bez prawa do odliczenia podatku od towarów i usług, przed rozpoczęciem działalności gospodarczej.

Jako przedsiębiorca, Wnioskodawczyni jest podatnikiem podatku VAT, w związku z czym zakupy środków trwałych i wyposażenia niezbędnego do prowadzenia działalności gospodarczej dokonane zostały z odliczeniem podatku naliczonego.

Wnioskodawczyni wspólnie z mężem zamierza przejść na emeryturę i sprzedać nieruchomość wraz z całym wyposażeniem domu.

W piśmie z dnia 27 września 2017 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku, Wnioskodawczyni wskazała, że powierzchnia zakupionej w 2007 r. przez Nią i Jej męża działki wynosiła 0,5306 ha, zaś powierzchnia budynku około 450 m² - 500 m² (brak informacji w akcie notarialnym oraz dokumentacji technicznej). Nieruchomość została nabyta w celach mieszkaniowych własnych oraz syna z rodziną. W trakcie przebudowy budynku syn wycofał się z planów powrotu do Polski. Zgodnie z planem nowobudowany budynek miał przeznaczenie wyłącznie mieszkalne. W końcowej fazie robót, w związku z wycofaniem się syna z planów powrotu do Polski, konieczne było zaplanowanie zagospodarowania niewykorzystanego lokalu mieszkalnego, co nie spowodowało zmian w dokumentacji technicznej budynku i w zakresie robót budowlanych.

Budynek ten, zgodnie z pozwoleniom na budowę oraz według rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB) (Dz. U. Nr 112, poz. 1316, z późn. zm.) klasyfikowany jest do grupy PKOB 112 - budynek mieszkalny jednorodzinny o dwóch lokalach (Decyzja … Prezydenta Miasta … z dnia 4 czerwca 2007 r.), według rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2010 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (Dz. U. Nr 242, poz. 1622) do KŚT 110 – budynek mieszkalny. Powierzchnia lokalu mieszkalnego Nr 1 wynosi 610,40 m², a lokalu mieszkalnego Nr 2 – 71,60 m².

Wnioskodawczyni działalność gospodarczą prowadzi od dnia 1 lipca 2008 r., w zakresie: Hotele i podobne obiekty zakwaterowania (PKD 55.10.Z.). Mąż Wnioskodawczyni działalności gospodarczej nie prowadzi.

Jeden z lokali mieszkalnych wykorzystywany jest przez Wnioskodawczynię do celów działalności gospodarczej od dnia 4 grudnia 2008 r.

W odpowiedzi na pytanie Organu: Czy lokal ten stanowi w firmie Wnioskodawczyni środek trwały, który zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych winien być ujęty w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, Wnioskodawczyni wskazała, że amortyzacja części budynku wykorzystywanego w działalności gospodarczej mogła być naliczana w sposób określony w art. 22g ust. 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Lokal mieszkalny wykorzystywany dla celów działalności gospodarczej wprowadzony został do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych i był amortyzowany.

Wnioskodawczyni poinformowała ponadto, że całkowita powierzchnia użytkowa odbudowanego budynku, o którym mowa we wniosku, wynosi 682 m², w tym część budynku przeznaczona na cele mieszkaniowe - 71,60 m², a część budynku przeznaczona na cele noclegowe - 610,40 m².

W związku z powyższym opisem w uzupełnieniu wniosku zadano następujące pytania:

1. Czy sprzedaż nieruchomości obciążona będzie podatkiem dochodowym od osób fizycznych?
2. Czy sprzedaż nieruchomości podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług?
   
   

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest ocena stanowiska Wnioskodawczyni w zakresie pytania Nr 1 w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych, natomiast w zakresie pytania Nr 2, dotyczacego podatku od towarów i usług wydane zostanie odrębne rozstrzygnięcie.

Zdaniem Wnioskodawczyni, przedstawionym w uzupełnieniu wniosku, sprzedaż nieruchomości jest zwolniona od podatku dochodowego od osób fizycznych na podstawie art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ponieważ nastąpi po upływie 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Treść powyższego przepisu wskazuje, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają wszelkiego rodzaju dochody uzyskane przez podatnika, z wyjątkiem tych, które zostały enumeratywnie wymienione w katalogu zwolnień przedmiotowych zawartym w powyższej ustawie bądź, od których zaniechano poboru podatku.

Wyszczególnienia źródeł przychodów osiągniętych przez osoby fizyczne ustawodawca dokonał w art. 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie natomiast do art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy, źródłem przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,

-jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a) - c) - przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie.

Powyższy przepis formułuje generalną zasadę, że odpłatne zbycie nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości przed upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie rodzi obowiązek podatkowy w postaci zapłaty podatku dochodowego. Tym samym, jeżeli odpłatne zbycie nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości nastąpi po upływie 5 lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym miało miejsce nabycie lub wybudowanie - nie jest źródłem przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a tym samym przychód uzyskany z odpłatnego zbycia w ogóle nie podlega opodatkowaniu.

Natomiast, zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 3 tej ustawy, źródłem przychodów jest pozarolnicza działalność gospodarcza.

W myśl art. 10 ust. 2 pkt 3 powołanej ustawy, przepisów ust. 1 pkt 8 nie stosuje się do odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, z zastrzeżeniem ust. 3, nawet jeżeli przed zbyciem zostały wycofane z działalności gospodarczej, a pomiędzy pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki majątku zostały wycofane z działalności i dniem ich odpłatnego zbycia, nie upłynęło 6 lat.

W myśl art. 10 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przepisy ust. 1 pkt 8 mają zastosowanie do odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej: budynku mieszkalnego, jego części lub udziału w takim budynku, lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość lub udziału w takim lokalu, gruntu lub udziału w gruncie albo prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, związanych z tym budynkiem lub lokalem, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub udziału w takim prawie oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udziału w takim prawie.

Zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Zgodnie z art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z odpłatnego zbycia składników majątku będących:

1. środkami trwałymi albo wartościami niematerialnymi i prawnymi, podlegającymi ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych,
2. składnikami majątku, o których mowa w art. 22d ust. 1, z wyłączeniem składników, których wartość początkowa ustalona zgodnie z art. 22g nie przekracza 1 500 zł,
3. składnikami majątku, które ze względu na przewidywany okres używania równy lub krótszy niż rok nie zostały zaliczone do środków trwałych albo wartości niematerialnych i prawnych,
4. składnikami majątku stanowiącymi spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego lub udział w takim prawie, które zgodnie z art. 22n ust. 3 nie podlegają ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych

-wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą lub przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej, z zastrzeżeniem ust. 2c; przy określaniu wysokości przychodów przepisy ust. 1 i art. 19 stosuje się odpowiednio.

W myśl art. 22a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Stosownie do art. 22a ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji podlegają również, z zastrzeżeniem art. 22c, niezależnie od przewidywanego okresu używania:

1. przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych, zwane dalej „inwestycjami w obcych środkach trwałych”,
2. budynki i budowle wybudowane na cudzym gruncie,
3. składniki majątku, wymienione w ust. 1, niestanowiące własności lub współwłasności podatnika, wykorzystywane przez niego na potrzeby związane z prowadzoną działalnością na podstawie umowy określonej w art. 23a pkt 1, zawartej z właścicielem lub współwłaścicielami tych składników - jeżeli zgodnie z przepisami rozdziału 4a odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający

-zwane także środkami trwałymi.

Według art. 22d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

W świetle powyższego, zaliczenie przychodu ze sprzedaży składnika majątku wykorzystywanego w prowadzonej działalności do przychodów z działalności gospodarczej jest możliwe, jeśli spełnione zostaną łącznie następujące warunki:

• składnik majątku wykorzystywano dla celów prowadzonej działalności gospodarczej,
  

• składnik ten stanowi/stanowił środek trwały w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
  

• składnik majątku podlegał ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.
  
  

Przy czym, przychodami z działalności gospodarczej są zarówno przychody z odpłatnego zbycia składników majątku stanowiących środek trwały w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą aktualnie, jak i przychody uzyskane ze sprzedaży tych składników majątku, które zostały/zostaną z działalności gospodarczej z różnych względów wycofane. Jeżeli jednak między pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki majątku zostały/zostaną wycofane z działalności i dniem ich odpłatnego zbycia upłynęło 6 lat, to przychód ze sprzedaży tych składników majątku nie stanowi przychodu z działalności gospodarczej.

Generalnie przychód ze sprzedaży budynku lub części budynku, stanowiących własność podatnika, wykorzystywanych przez podatnika do celów prowadzonej działalności gospodarczej, podlegających ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, stanowi jego przychód z działalności gospodarczej, o którym mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Powyższa zasada ma zastosowanie również w przypadku sprzedaży nieruchomości, w tym budynków, stanowiących współwłasność łączną małżonków, a wykorzystywanych do celów działalności gospodarczej przez jednego z małżonków. W sytuacji sprzedaży przez współwłaścicieli takiej nieruchomości, współwłaściciel nieruchomości sprzedaje również środek trwały jakim jest/była część budynku wykorzystywana przez niego w działalności gospodarczej.

W myśl art. 14 ust. 2c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, do przychodów, o których mowa w ust. 2 pkt 1, nie zalicza się przychodów z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej: budynku mieszkalnego, jego części lub udziału w takim budynku, lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość lub udziału w takim lokalu, gruntu lub udziału w gruncie albo prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, związanych z tym budynkiem lub lokalem, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub udziału w takim prawie oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udziału w takim prawie.

W świetle powyższego przepisu w sytuacji, gdy przedmiotem odpłatnego zbycia jest wykorzystywany na potrzeby związane z działalnością gospodarczą budynek mieszkalny, jego część lub udział w takim budynku, lokal mieszkalny stanowiący odrębną nieruchomość lub udział w takim lokalu, grunt lub udział w gruncie albo prawo użytkowania wieczystego gruntu lub udział w takim prawie, związane z tym budynkiem lub lokalem, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego lub udział w takim prawie oraz prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udział w takim prawie, to wówczas przychody uzyskane z tej umowy sprzedaży nie stanowią przychodu z działalności gospodarczej.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawczyni w 2007 r. nabyła wraz z mężem, w ramach wspólności ustawowej małżeńskiej, nieruchomość zabudowaną budynkiem mieszkalnym w stanie nienadającym się do użytku. W latach 2007-2008 budynek ten został rozebrany, a na działce wybudowano budynek z dwoma lokalami mieszkalnymi, o łącznej powierzchni użytkowej 682 m². W jednym z lokali mieszkalnych o powierzchni 71,60 m² Wnioskodawczyni wraz z mężem zamieszkali, zaś drugi o powierzchni 610,40 m² przeznaczony został na obiekt noclegowy, wykorzystywany w ramach prowadzonej przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej pod nazwą „… Powyższa działalność gospodarcza sklasyfikowana została w PKD w sekcji 55.10.Z. - Hotele i podobne obiekty zakwaterowania. Lokal o powierzchni 610,40 m² wykorzystywany jest do celów działalności gospodarnej od dnia 4 grudnia 2008 r.

Budynek ten, zgodnie z pozwoleniom na budowę miał przeznaczenie wyłącznie mieszkalne. W końcowej fazie robót, w związku z wycofaniem się syna z planów powrotu do Polski, konieczne było zaplanowanie sposobu wykorzystania jednego z lokali mieszkalnych. Według Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych budynek klasyfikowany jest do grupy PKOB 112 - budynek mieszkalny jednorodzinny o dwóch lokalach, według Klasyfikacji Środków Trwałych to budynek mieszkalny (KŚT 110). Lokal mieszkalny wykorzystywany dla celów działalności gospodarczej wprowadzony został do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych prawnych i był amortyzowany.

Mąż Wnioskodawczyni działalności gospodarczej nie prowadzi. Wnioskodawczyni wspólnie z mężem zamierza przejść na emeryturę i sprzedać nieruchomość wraz z całym wyposażeniem domu.

Stosunki majątkowe między małżonkami zostały uregulowane w ustawie z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2017 r., poz. 682).

Zgodnie z art. 31 § 1 ww. ustawy, z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków.

W myśl art. 43 § 1 tej ustawy, oboje małżonkowie mają równe udziały w majątku wspólnym.

W świetle powyższych przepisów, wspólność wynikająca ze stosunku małżeństwa jest współwłasnością łączną. Cechą charakterystyczną tego typu współwłasności jest to, że niemożliwe jest ustalenie wielkości udziału małżonków we współwłasności (współwłasność bez udziałowa) oraz to, że żaden z małżonków w czasie jej trwania nie może rozporządzać swymi prawami do majątku wspólnego. Zatem, każdy z małżonków ma zarówno prawo do udziału w majątku wspólnym, jak i w odniesieniu do poszczególnych składników majątku wspólnego. Nie można więc w trakcie trwania wspólności majątkowej małżeńskiej wyodrębnić część należącą do żony i część należącą do męża.

Przy czym stwierdzić należy, że odpłatne zbycie składnika majątkowego stanowiącego przedmiot majątku wspólnego małżonków, wykorzystywanego w działalności gospodarczej przez jednego z małżonków, stanowi w całości przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej, jedynie tego podmiotu, który faktycznie przedmiotowy składnik wykorzystywał do celów prowadzonej działalności gospodarczej.

Zauważyć należy, że klasyfikując obecnie środki trwałe do poszczególnych grup należy posiłkować się Klasyfikacją Środków Trwałych. Zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 3 października 2016 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (Dz. U. z 2016 r., poz. 1864), Klasyfikacja Środków Trwałych jest usystematyzowanym wykazem środków trwałych (obiektów) służących do celów ewidencyjnych, ustalania stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych. W Klasyfikacji Środków Trwałych za podstawową jednostkę ewidencji przyjmuje się pojedynczy element majątku trwałego spełniający określone funkcje w procesie wytwarzania wyrobów i świadczenia usług. Może nim być m.in. budynek, maszyna, pojazd mechaniczny. Jedynie w nielicznych przypadkach dopuszcza się w ewidencji przyjęcie za pojedynczy obiekt - obiektu zbiorczego, którym może być zespół przewodów rurociągowych lub zespół latarni jednego typu, użytkowanych na terenie zakładu, ulicy, osiedla, zespoły komputerowe.

Zgodnie z Klasyfikacją Środków Trwałych przez budynek należy rozumieć zadaszone obiekty budowlane, na trwale połączone z gruntem, wraz z wbudowanymi instalacjami i urządzeniami technicznymi, wykorzystywane dla potrzeb stałych. Przystosowane są do przebywania ludzi, zwierząt lub ochrony przedmiotów.

W świetle przepisów ww. rozporządzenia, budynki dzielą się na mieszkalne i niemieszkalne, i tak:

• budynki mieszkalne - są to obiekty budowlane, których co najmniej połowa całkowitej powierzchni użytkowej jest wykorzystywana do celów mieszkalnych; w przypadkach, gdy mniej niż połowa całkowitej powierzchni użytkowej wykorzystywana jest na cele mieszkalne, budynek taki klasyfikowany jest jako niemieszkalny zgodnie z jego przeznaczeniem,
  

• budynki niemieszkalne - są to obiekty budowlane wykorzystywane głównie dla potrzeb niemieszkalnych.
  
  

Podział budynków na mieszkalne i niemieszkalne w KŚT oparto na Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB) wprowadzonej rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB) oraz przypisano każdemu rodzajowi KŚT odpowiedni symbol Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) wprowadzonej rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 4 września 2015 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU).

Przy czym, w przypadku budynków (lokali) o różnym przeznaczeniu o zaliczeniu obiektu do właściwej podgrupy i rodzaju decyduje główne jego przeznaczenie. Należy tu mieć na uwadze, że budynek wykorzystywany w części do celów działalności gospodarczej jako obiekt noclegowy nie stanowi budynku mieszkalnego, ma on bowiem charakter użytkowy, gdyż jest wykorzystywany w działalności gospodarczej, zgodnie z profilem prowadzonej działalności gospodarczej.

Dodać należy, że to na podatniku ciąży obowiązek dokonania prawidłowej klasyfikacji środka trwałego do odpowiedniej grupy KŚT. W przypadku trudności w ustaleniu właściwego grupowania składnika majątku zainteresowany podmiot może zwrócić się z wnioskiem o wskazanie symbolu (grupy) środka trwałego oraz wydanie opinii do Urzędu Statystycznego. Powyższe wynika z Komunikatu Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 24 stycznia 2005 r. w sprawie trybu udzielania informacji dotyczących standardów klasyfikacyjnych (Dz. Urz. GUS Nr 1, poz. 11), zgodnie z którym zasadą jest, że zainteresowany podmiot sam klasyfikuje prowadzoną działalność, swoje produkty (wyroby i usługi), towary, środki trwałe i obiekty budowlane, według zasad określonych w poszczególnych klasyfikacjach i nomenklaturach, wprowadzonych rozporządzeniami Rady Ministrów lub stosowanych bezpośrednio na podstawie przepisów Wspólnoty Europejskiej.

Mając na uwadze przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe oraz powołane przepisy prawa podatkowego stwierdzić należy, że w sytuacji sprzedaży części budynku o powierzchni 610,40 m², przeznaczonej na obiekt noclegowy, wykorzystywany w ramach prowadzonej przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej pod nazwą „…”, ujętej w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych i amortyzowanej, wraz z częścią gruntu wykorzystywaną na potrzeby prowadzonej w ww. zakresie działalności gospodarczej, Wnioskodawczyni osiągnie przychód ze sprzedaży środka trwałego wykorzystywanego w działalności gospodarczej, czyli przychód z działalności gospodarczej, wskazany w art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Fakt, że przedmiotowa nieruchomość stanowi współwłasność łączną Wnioskodawczyni i Jej męża nie ma wpływu w opisanej sytuacji na kwalifikację przychodu, który osiągnięty zostanie z tytułu sprzedaży tej części nieruchomości do innego źródła przychodów, niż wskazany wyżej przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej.

Natomiast, sprzedaż lokalu wykorzystywanego na własne cele mieszkaniowe Wnioskodawczyni oraz Jej męża wraz z pozostałym gruntem nie zostanie objęta normą art. 14 ust. 2 pkt 1 cytowanej ustawy, skoro ta część nieruchomości nie była wykorzystywana na potrzeby działalności gospodarczej prowadzonej przez Wnioskodawczynię. Zatem, do odpłatnego zbycia tej części budynku i gruntu zastosowanie znajdzie art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Skoro sprzedaż tej części nieruchomości nastąpi po upływie 5 lat od końca roku kalendarzowego, w którym miało miejsce nabycie gruntu, to uzyskany z tego tytułu przychód nie będzie stanowił źródła przychodu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) ww. ustawy, tym samym nie będzie podlegał opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Ponieważ Wnioskodawczyni uznała, że sprzedaż ww. nieruchomości jest zwolniona od podatku dochodowego od osób fizycznych na podstawie art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, Jej stanowisko w sprawie uznano za nieprawidłowe.

Informuje się, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu opisu sprawy przedstawionego we wniosku, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji indywidualnej.

Zgodnie z art. 14na ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Zainteresowanej będącej stroną postępowania przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.