Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-2.4010.155.2017.3.AK
z 9 listopada 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2017 r., poz. 201 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 3 lipca 2017 r. (data wpływu 18 lipca 2017 r.), uzupełnionym 22 września i 25 października 2017 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy stanowią koszty uzyskania przychodów Spółki wydatki związane ze wsparciem sprzedaży detalicznej na poszczególnych rynkach zagranicznych poniesione na:

• koszty sporów prawnych (koszty sądowe, koszty prawników) wytoczonych w danym kraju dystrybutorowi zagranicznemu, których podstawą jest współpraca ze Spółką – jest nieprawidłowe,
• w pozostałej części – jest prawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 18 lipca 2017 r. wpłynął do organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy wydatki związane ze wsparciem sprzedaży detalicznej na poszczególnych rynkach zagranicznych stanowią koszty uzyskania przychodów Spółki w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismami z 5 września 2017 r. Znak: 0111-KDIB1-2.4010.155.2017.1.AK i z 5 października 2017 r. Znak: 0111-KDIB1-2.4010.155.2017.2.AK wezwano do ich uzupełnienia. Uzupełnienia dokonano 22 września i 25 października 2017 r.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Polska spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (zwana dalej „Spółką”) zamierza sprzedawać towary zarówno w kraju jak i zagranicą. Na rynkach zagranicznych sprzedaż jest realizowana za pośrednictwem powiązanych kapitałowo spółek dystrybucyjnych, w których Spółka będzie jedynym wspólnikiem lub będzie mieć w tych spółkach udziały. Spółki te utworzone zostaną z zamiarem sprzedaży w danym kraju wyłącznie produktów oferowanych przez Spółkę. W celu osiągnięcia sprzedaży na danym rynku krajowym Spółka podejmuje działania wspierające funkcjonowanie spółek zagranicznych, tak aby umożliwić im skuteczną dystrybucję produktów.

W szczególności Spółka podejmuje:

1. Działania marketingowe:
   
   1. Spółka wykonuje i dostarcza dystrybutorom materiały informacyjne, katalogi i gadżety,
      
   2. Spółka finansuje udział w targach - bezpośrednio (np. wykup stanowiska na targach i wystawach, opłaty za targi) lub pośrednio przyjmując faktury od dystrybutorów,
      
   3. Spółka finansuje szkolenia dla sprzedawców, dystrybutorów, architektów, dekarzy, uczniów, studentów i innych grup zajmujących się dystrybucją, montażem i projektowaniem,
      
   4. Spółka finansuje reklamę medialną w danym kraju - prasa, radio, telewizja, internet - bezpośrednio lub pośrednio,
      
   5. Spółka kupuje bazy danych (architektów, dystrybutorów itp.) do wspólnego wykorzystania ze spółką zagraniczną,
2. Działania związane z serwisem gwarancyjnym:
   
   1. Spółka zatrudnia pracowników, którzy w danym kraju reagują na zgłoszenia serwisowe,
      
   2. Spółka na podstawie umów finansuje działania serwisowe spółek zagranicznych realizujących serwis gwarancyjny,
3. Działania związane ze sprzedażą za granicą:
   
   1. Spółka zatrudnia opiekunów poszczególnych rynków, koordynatorów rynków, którzy odpowiadają za kontakt z poszczególnymi dystrybutorami, uczestniczą w rozmowach handlowych z dużymi sieciami, ustalają strategie marketingowe, przedstawiają oferty Spółki i ich zmiany, uczestniczą w targach,
      
   2. Spółka ponosi koszty sporów prawnych (koszty sądowe, koszty prawników) wytoczonych w danym kraju dystrybutorowi zagranicznemu, których podstawą jest współpraca ze Spółką,
      
   3. Spółka ponosi koszty rejestracji znaków towarowych, pod którymi produkty oferowane są na danym rynku.
   
   

Mając na uwadze, że poniesione ww. koszty mają wpływ na wielkość sprzedaży spółki krajowej, możliwe jest przyjęcie stanowiska, zgodnie z którym wszelkie koszty opisane powyżej w pkt 1-3 ponosi polska Spółka. Są to bowiem działania wspierające sprzedaż dystrybutora zagranicznego oferującego produkty Spółki konsumentom z danego kraju. Zwiększona sprzedaż dystrybutora na danym rynku przekłada się na zwiększone zamówienia do Spółki. To z kolei przekłada się na wyższe przychody do opodatkowania i większe wpływy do budżetu. Budżet też zanotuje wpływy od firm realizujących zadania na zlecenie Spółki, związane ze wsparciem sprzedaży spółki dystrybucyjnej.

W odpowiedzi na wezwanie z 15 września 2017 r. (data wpływu 22 września 2017 r.) Wnioskodawca wskazał, że wszelkie materiały marketingowe przygotowywane przez Wnioskodawcę będą zawierać informacje na temat produktów wprowadzanych przez Wnioskodawcę na dany rynek za pośrednictwem spółki dystrybucyjnej. Materiały te opatrzone będą zawsze logo Wnioskodawcy, czyli polskiej firmy. Nie jest wykluczone, że w niektórych materiałach będą znajdować się dane adresowe zagranicznej spółki dystrybucyjnej, aby umożliwić klientom z danego kraju kontakt w sprawie lepszego poznania oferty Wnioskodawcy w swoim języku, co gwarantuje adres spółki zagranicznej.

Przedmiotem reklamy zawsze będą produkty, które Wnioskodawca wprowadza na dany rynek. Będzie ona skupiona na wyeksponowaniu cech produktu, które z jednej strony są najbardziej interesujące dla klienta, a z drugiej strony stanowią przewagę wobec produktów konkurencji. Reklamą będą również promocje na konkretne produkty, które mają zwiększyć zainteresowanie klientów ich zakupem. Reklama medialna produktów oferowanych przez Wnioskodawcę w danym kraju może być zorganizowana i sfinansowana bezpośrednio przez Wnioskodawcę. Może być też sfinansowana przez zagraniczną spółkę dystrybucyjną, która następnie otrzyma od Wnioskodawcy zwrot jej kosztów. Taki sposób finansowanie reklamy medialnej rozumiemy jako finansowe pośrednie.

Właścicielem znaków towarowych jest Wnioskodawca, czyli polska firma. Z odpowiedzi na wezwanie z 17 października 2017 r. (data wpływu 25 października 2017 r.) wynika, że między Wnioskodawcą, czyli polską firmą a zagraniczną spółką dystrybucyjną zawarte będą umowy, które w taki właśnie sposób przewidywały będą finansowanie działań marketingowych wymienionych w pkt 1.1)-4) wniosku.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w świetle przedstawionego stanu przyszłego wydatki związane ze wsparciem sprzedaży detalicznej na poszczególnych rynkach zagranicznych stanowią koszty uzyskania przychodów Spółki w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych?

Zdaniem Wnioskodawcy, wskazane w stanie faktycznym (winno być: zdarzeniu przyszłym) wydatki związane ze wsparciem sprzedaży detalicznej na poszczególnych rynkach zagranicznych stanowią koszt uzyskania przychodu Spółki. Zgodnie z art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p., kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Definicja kosztów uzyskania przychodu została dookreślona poprzez orzecznictwo sądów oraz doktrynę. Mając na uwadze orzecznictwo sądów administracyjnych można wskazać na kilka przesłanek, których spełnienie pozwoli uznać dany wydatek za koszt uzyskania przychodu. Są to następujące przesłanki:

1. poniesienie kosztu przez podatnika;
2. poniesiony koszt jest rzeczywisty (definitywny);
3. poniesiony koszt pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą;
4. koszt został poniesiony w celu uzyskania przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów;
5. koszt powinien być właściwie udokumentowany.
   
   

Zatem do kosztów uzyskania przychodów można zaliczyć wszelkie koszty, niewymienione w katalogu z art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p., pod warunkiem wykazania ich bezpośredniego bądź pośredniego związku z prowadzoną działalnością, których poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Tak więc, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalność gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

Należy zaznaczyć, że podejmowane przez Spółkę działania wsparcia sprzedaży mają na celu osiągnięcie bądź zwiększenie sprzedaży na poszczególnych rynkach, a w konsekwencji zwiększenie poziomu przychodów Spółki. Zwiększanie sprzedaży przez zagraniczne spółki detaliczne wpływać będzie bowiem bezpośrednio na wzrost przychodów Spółki. W konsekwencji, omawiane wydatki są związane z prowadzoną przez Spółkę działalnością i są konieczne w celu uzyskania przychodów z działalności gospodarczej.

Przedmiotowe wydatki nie zostały ujęte w katalogu kosztów niestanowiących kosztów uzyskania przychodów zawartym w treści art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p.. W konsekwencji, nie powinna budzić wątpliwości możliwość zaliczenia przedmiotowych wydatków, zgodnie z art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p., do kosztów uzyskania przychodów wnioskodawcy.

Przyjęcie odmiennego stanowiska doprowadziłoby do sytuacji niekorzystnej budżetu państwa. Jeżeli bowiem uznać, że ww. koszty powinny obciążać spółkę zagraniczną, to wszelkie usługi związane ze wsparciem sprzedaży na danych rynku świadczone byłyby przez podmioty z danego kraju. Uzyskiwały one przychody opodatkowane w danym kraju. Korzyść uzyskałby zatem budżet danego kraju. A nasz krajowy budżet poniósłby stratę. Polska Spółka i tak musiałaby w jakiś sposób pokryć spółce zagranicznej koszty poniesione na wsparcie sprzedaży produktów np. poprzez obniżenie cen exportowych, dodatkowy bonus, refakturowanie wykonanych zadań. Ten wydatek zarazem pomniejszyłby przychód do opodatkowania w Polsce.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest w części prawidłowe, w części nieprawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 1888 z późn. zm., dalej: „updop”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem, a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy. W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania, ustawodawca wyróżnia koszty podatkowe bezpośrednio związane z przychodami i inne niż bezpośrednio z nimi związane, których nie można wprost przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako zmierzające do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie).

Przepis sformułowany przez ustawodawcę ma charakter ogólny (tzw. klauzula generalna). Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej.

Z przepisu tego wynika zatem, że poniesione wydatki, po wyłączeniu zastrzeżonych w updop są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowym z przychodami (tzn. wydatki takie są uzasadnione z ekonomicznego punktu widzenia, ponieważ w rezultacie ich poniesienia podatnik może oczekiwać zwiększenia swoich przychodów), w tym służą zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów. Co istotne również, muszą być to wydatki, dzięki którym podatnik może osiągnąć przychód podlegający opodatkowaniu.

Kosztami uzyskania przychodów są wyłącznie takie koszty, które spełniają kumulatywnie warunki określone w cytowanym art. 15 ust. 1:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 updop, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Pierwsza z wymienionych przesłanek odnosi się do możliwości przypisania faktu poniesienia kosztu do osoby podatnika. Kosztem uzyskania przychodu mogą być wyłącznie koszty obciążające samego podatnika - wartość ciężarów, jakie ponosi podatnik w toku prowadzenia działalności (funkcjonowania). Poniesienie kosztu jest co do zasady związane z faktycznym i definitywnym przesunięciem określonej wartości z majątku podatnika do majątku innego podmiotu.

Przesłankę celowości kosztu uważa się za spełnioną, gdy istnieje związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem danego kosztu a powstaniem lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Nie ma przy tym znaczenia, czy dany wydatek przyniósł oczekiwany skutek w postaci osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenie ich źródła. Istotne jest, czy w momencie jego ponoszenia podatnik mógł - obiektywnie oceniając - oczekiwać takiego efektu.

Na podstawie art. 9 ust. 1 updop, podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, a także do uwzględnienia w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacji niezbędnych do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 16a-16m.

Natomiast zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 28 updop, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych.

Z uwagi na fakt, że przepisy prawa podatkowego nie definiują pojęcia „reprezentacji”, „reklama”, „marketing” można – zgodnie z zasadami wykładni językowej przepisów prawa – odnieść się do definicji słownikowej tych pojęć. W Słowniku Języka Polskiego PWN (Wydawnictwo PWN 2002 r. oraz http://sjp.pwn.pl/lista.php?co=reprezentacja) pojęcie to ma różnorodne znaczenia i oznacza:

1. grupę osób występującą w czyimś imieniu
2. reprezentowanie kogoś lub czegoś
3. grupę zawodników reprezentującą w zawodach barwy swojego kraju, klubu lub miasta
   
   

Natomiast pojęcie „reprezentować” to:

1. występować i działać w czyimś imieniu
2. być wyrazicielem czegoś, np. jakichś poglądów, idei lub wartości (Słownik Języka Polskiego PWN, http://sjp.pwn.pl/lista.php?co=reprezentOWA%C6).

Norma art. 16 ust. 1 pkt 28 updop, nie zawiera żadnych wyjątków, tak odnoszących się do miejsca, w którym obowiązki przedstawicielstwa są realizowane, jak i do wystawności lub braku wystawności w zakresie nabywania usług gastronomicznych, zakupu żywności lub napojów.

Podnieść jednocześnie należy, że w odniesieniu do reklamy całokształtu działalności firmy można zaliczyć te działania, które mają na celu przekazanie wiedzy o zaletach i wartości reklamowanej firmy (reklama firmy), realizowane poprzez rozpowszechnianie jej logo lub o poszczególnych produktach Spółki. Podobnie jak w przypadku reprezentacji, tak również w odniesieniu do reklamy, brak jest w przepisach podatkowych legalnej definicji tego pojęcia. Punktem wyjścia do dalszych analiz pozostaje zatem, słownikowe, potoczne rozumienie tego terminu.

I tak, np. według Słownika Języka Polskiego pod red. M. Szymczaka (wyd. PWN z 1996 r., Tom III s. 37), reklamą jest „rozpowszechnianie informacji o towarach ich zaletach, wartości, miejscach i możliwościach nabycia, chwalenie czegoś, zalecanie czegoś przez prasę, radio telewizję; środki (np. plakaty, napisy, ogłoszenia, itp.) służące temu celowi”. Chodzi więc o zachwalanie produktów, usług czy towarów danego producenta lub sprzedawcy, skłonienie ludzi do ich nabywania.

Enumeratywnie wymieniony w art. 16 ust. 1 updop, katalog kosztów niestanowiących kosztów podatkowych nie oznacza bowiem, że inne koszty w nim niewymienione tymi kosztami mogą być. W takim przypadku należy badać, czy dany koszt poniesiony został w celu uzyskania przychodów (zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów).

Uznanie danego wydatku za koszt uzyskania przychodów jest możliwe tylko wtedy, gdy z prawidłowo i rzetelnie udokumentowanych zdarzeń wynika ponad wszelką wątpliwość, że jest to wydatek celowy i racjonalnie uzasadniony. Zatem to podatnik zobowiązany jest wykazać nie tylko fakt poniesienia danego wydatku, ale także jego celowość i racjonalność. Przy ustalaniu kosztów uzyskania przychodów, nie można uznać za koszt wydatków, których charakter budzi wątpliwości. Generalnie można więc przyjąć, że kosztami uzyskania przychodu są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów, w tym także dla zagwarantowania jego funkcjonowania.

W kontekście pojęcia „koszty uzyskania przychodu” podnieść należy, że updop nie zawiera przy tym legalnej definicji przychodu podatkowego. Ustawodawca ograniczył się w tym zakresie do wskazania w art. 12 ust. 1 przykładowych przysporzeń, zaliczanych do tej kategorii. Zgodnie z ww. przepisem, przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, wartość otrzymanych nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie rzeczy lub praw, wartość innych nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń (art. 12 ust. 1 pkt 1-2 updop). Na podstawie art. 12 ust. 1 updop, można stwierdzić, że co do zasady przychodem jest każda wartość wchodzącą do majątku podatnika, mającą definitywny charakter, powiększająca jego aktywa, którą może on rozporządzać jak własną.

Updop nie definiuje również pojęć: „źródła przychodów”, „zachowanie źródła przychodów”, „zabezpieczenie źródła przychodów”. Korzystając z zasad wykładni językowej, można jednak wskazać, że zgodnie ze znaczeniem tych pojęć funkcjonującym na gruncie języka powszechnego:

• mianem „źródła” określane jest „to, co stanowi początek czegoś”; „przyczyna czegoś”; synonimami tego pojęcia są m.in. zarzewie, czynnik sprawczy, powód, pochodzenie;
• „zachować”, „zachowywać” oznacza „pozostać w posiadaniu czegoś”, „dochować coś w niezmienionym stanie mimo upływu czasu lub niesprzyjających okoliczności”, „podtrzymać, utrzymać coś”;
• „zabezpieczać”, „zabezpieczyć” to „zapewnić ochronę przed czymś niebezpiecznym lub szkodliwym”, „uczynić bezpiecznym”, „zapewnić utrzymanie się czegoś w dotychczasowym stanie”, „uczynić coś mocniejszym, trwalszym, odpornym na szkodliwe działanie czegoś”, „zapobiec niszczeniu czegoś” (http://sjp.pwn.pl; Słownik języka polskiego. Tom III., pod red. M. Szymczaka, Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Warszawa 1981 r.; A. Dąbrówka, E. Geller, R. Turczyn, Słownik synonimów, Warszawa 2001).
  
  

Wobec powyższego, źródłem przychodu w rozumieniu updop są wszelkie stany, zdarzenia lub czynności (a także zespoły zdarzeń lub czynności), które powodują uzyskiwanie przychodu - są przyczyną jego powstawania. Źródło przychodów można określić w sposób ogólny (np. rodzaj działalności prowadzonej przez podatnika), jak i w sposób bardziej precyzyjny (np. stosunek prawny, którego stroną jest podatnik; składnik majątku podatnika). W szczególności, źródłami przychodów są stany, zdarzenia lub czynności będące powodem (podstawą, przyczyną) uzyskania przez podatnika przysporzeń i wartości wymienionych w art. 12 ust. 1 updop. Zachowaniem albo zabezpieczeniem tych źródeł są natomiast działania podejmowane przez podatnika odpowiednio w celu ich utrzymania (zapobieżenia ich utracie) albo zapobieżenia ich niszczeniu.

Należy przy tym podkreślić, że sam fakt poniesienia danego wydatku w związku z prowadzoną działalnością nie jest decydujący dla uznania, że spełnia on przesłankę celowości, wynikającą z art. 15 ust. 1 updop. Nie każdy bowiem wydatek ponoszony - co oczywiste - w ramach prowadzonej działalności ma na celu uzyskanie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie ich źródła. W odniesieniu do kosztów nieobjętych wyłączeniem z art. 16 ust. 1 updop, można stwierdzić, że kwestia ich związku z działalnością prowadzoną przez podatnika stanowi jeden z istotnych elementów, które powinny być uwzględniane przy ocenie ich celowości - nie przesądza jednak samoistnie o możliwości zaliczenia tych kosztów do kategorii kosztów podatkowych. Każda sprawa powinna być przedmiotem odrębnej oceny pod kątem okoliczności w jakich doszło (dojdzie) do poniesienia wydatków.

Z opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Spółka zamierza sprzedawać towary zarówno w kraju jak i zagranicą. Na rynkach zagranicznych sprzedaż będzie realizowana za pośrednictwem powiązanych kapitałowo spółek dystrybucyjnych, w których Spółka będzie jedynym wspólnikiem lub będzie mieć w tych spółkach udziały. Spółki te utworzone zostaną z zamiarem sprzedaży w danym kraju wyłącznie produktów oferowanych przez Spółkę.

W celu osiągnięcia sprzedaży na danym rynku krajowym Spółka podejmuje działania wspierające funkcjonowanie spółek zagranicznych, tak aby umożliwić im skuteczną dystrybucję produktów.

W szczególności Spółka podejmuje:

1. Działania marketingowe:
   
   • Spółka wykonuje i dostarcza dystrybutorom materiały informacyjne, katalogi i gadżety,
     
   • Spółka finansuje udział w targach - bezpośrednio (np. wykup stanowiska na targach i wystawach, opłaty za targi) lub pośrednio przyjmując faktury od dystrybutorów,
     
   • Spółka finansuje szkolenia dla sprzedawców, dystrybutorów, architektów, dekarzy, uczniów, studentów i innych grup zajmujących się dystrybucją, montażem i projektowaniem,
     
   • Spółka finansuje reklamę medialną w danym kraju - prasa, radio, telewizja, internet - bezpośrednio lub pośrednio,
     
   • Spółka kupuje bazy danych (architektów, dystrybutorów itp.) do wspólnego wykorzystania ze spółką zagraniczną,
2. Działania związane z serwisem gwarancyjnym:
   
   • Spółka zatrudnia pracowników, którzy w danym kraju reagują na zgłoszenia serwisowe,
     
   • Spółka na podstawie umów finansuje działania serwisowe spółek zagranicznych realizujących serwis gwarancyjny,
3. Działania związane ze sprzedażą za granicą:
   
   • Spółka zatrudnia opiekunów poszczególnych rynków, koordynatorów rynków, którzy odpowiadają za kontakt z poszczególnymi dystrybutorami, uczestniczą w rozmowach handlowych z dużymi sieciami, ustalają strategie marketingowe, przedstawiają oferty Spółki i ich zmiany, uczestniczą w targach,
     
   • Spółka ponosi koszty sporów prawnych (koszty sądowe, koszty prawników) wytoczonych w danym kraju dystrybutorowi zagranicznemu, których podstawą jest współpraca ze Spółką,
     
   • Spółka ponosi koszty rejestracji znaków towarowych, pod którymi produkty oferowane są na danym rynku.
   
   

Spółka wskazała również, że wszelkie materiały marketingowe przygotowywane przez Wnioskodawcę będą zawierać informacje na temat produktów wprowadzanych przez Wnioskodawcę na dany rynek za pośrednictwem spółki dystrybucyjnej. Materiały te opatrzone będą zawsze logo Wnioskodawcy, czyli polskiej firmy. Nie jest wykluczone, że w niektórych materiałach będą znajdować się dane adresowe zagranicznej spółki dystrybucyjnej, aby umożliwić klientom z danego kraju kontakt w sprawie lepszego poznania oferty Wnioskodawcy w swoim języku, co gwarantuje adres spółki zagranicznej. Przedmiotem reklamy zawsze będą produkty, które Wnioskodawca wprowadza na dany rynek. Będzie ona skupiona na wyeksponowaniu cech produktu, które z jednej strony są najbardziej interesujące dla klienta, a z drugiej strony stanowią przewagę wobec produktów konkurencji. Reklamą będą również promocje na konkretne produkty, które mają zwiększyć zainteresowanie klientów ich zakupem. Reklama medialna produktów oferowanych przez Wnioskodawcę w danym kraju może być zorganizowana i sfinansowana bezpośrednio przez Wnioskodawcę. Może być też sfinansowana przez zagraniczną spółkę dystrybucyjną, która następnie otrzyma od Wnioskodawcy zwrot jej kosztów. Taki sposób finansowania reklamy medialnej Spółka określa jako finansowe pośrednie. Właścicielem znaków towarowych jest Wnioskodawca, czyli polska firma. Między Wnioskodawcą, czyli polską firmą a zagraniczną spółką dystrybucyjną zawarte będą umowy, które w taki właśnie sposób przewidywały będą finansowanie działań marketingowych wymienionych w pkt 1.1)-4) wniosku.

Odnosząc wyżej cytowanej przepisy do opisu zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku stwierdzić należy, że możliwość zaliczenia ww. wydatków do kosztów uzyskania przychodów jest uzależniona od kwestii spełniania przez nie tzw. przesłanki celowości, określonej w art. 15 ust. 1 updop.

Biorąc pod uwagę ogólne przesłanki determinujące zaliczenie określonego wydatku do kosztów uzyskania przychodów, należy stwierdzić, że Spółka nie ma podstaw do zaliczenia do podatkowych kosztów uzyskania przychodów, wydatków poniesionych na koszty sporów prawnych (koszty sądowe, koszty prawników) wytoczonych w danym kraju dystrybutorowi zagranicznemu, których podstawą jest współpraca ze Spółką ponieważ wydatki te nie spełniają podstawowej przesłanki określonej w art. 15 ust. 1 updop, tj. poniesienia w celu osiągniecia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. W tym zakresie stanowisko Spółki należy uznać za nieprawidłowe.

Natomiast wydatki poniesione na:

• wykonanie i dostarczenie dystrybutorom materiały informacyjne, katalogi i gadżety,
• finansowanie udziałów w targach - bezpośrednio (np. wykup stanowiska na targach i wystawach, opłaty za targi) lub pośrednio przyjmując faktury od dystrybutorów,
• finansowanie szkoleń dla sprzedawców, dystrybutorów, architektów, dekarzy, uczniów, studentów i innych grup zajmujących się dystrybucją, montażem i projektowaniem,
• finansowanie reklamy medialnej w danym kraju - prasa, radio, telewizja, internet - bezpośrednio lub pośrednio,
• zakup bazy danych (architektów, dystrybutorów itp.) do wspólnego wykorzystania ze spółką zagraniczną,
• zatrudnienie pracowników, którzy w danym kraju reagują na zgłoszenia serwisowe,
• finansowanie działań serwisowych spółek zagranicznych realizujących serwis gwarancyjny,
• zatrudnienie opiekunów poszczególnych rynków, koordynatorów rynków, którzy odpowiadają za kontakt z poszczególnymi dystrybutorami, uczestniczą w rozmowach handlowych z dużymi sieciami, ustalają strategie marketingowe, przedstawiają oferty Spółki i ich zmiany, uczestniczą w targach,
• koszty rejestracji znaków towarowych, pod którymi produkty oferowane są na danym rynku,

mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów Spółki. Stanowisko Wnioskodawcy w tym zakresie jest prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2017 r., poz. 1369 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.