Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-1.4011.269.2017.3.DJD
z 8 listopada 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 29 sierpnia 2017 r. (data wpływu za pośrednictwem platformy e-PUAP 29 sierpnia 2017 r., identyfikator poświadczenia e-PUAP - …), uzupełnionym pismem z dnia 26 września 2017 r. (data wpływu za pośrednictwem platformy e-PUAP 26 września 2017 r., identyfikator poświadczenia e-PUAP - …), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie korekty kosztów uzyskania przychodów po likwidacji działalności gospodarczej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 sierpnia 2017 r. za pośrednictwem platformy e-PUAP do tutejszego Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych oraz zryczałtowanego podatku dochodowego od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., Nr 201, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 15 września 2017 r., Nr 0113-KDIPT2-1.4011.269.2017.1.DJD, na podstawie art. 13 § 2a, art. 169 § 1 i § 2 w zw. z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawczynię do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 15 września 2017 r. (data doręczenia 21 września 2017 r. - identyfikator poświadczenia e-PUAP - ….). Wnioskodawczyni uzupełniła ww. wniosek pismem z dnia 26 września 2017 r., nadanym za pośrednictwem platformy e-PUAP (data doręczenia 26 września 2017 r. - identyfikator poświadczenia e-PUAP – …).

We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawczyni prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą od 15 lutego 1995 r. Podstawowym przedmiotem działalności jest wynajem nieruchomości własnych. Równolegle świadczy w bardzo małym zakresie usługi edukacyjne, a do 2010 r. zajmowała się sprzedażą detaliczną soczewek kontaktowych. Z tytułu uzyskiwanych przychodów od 1 marca 1998 r. stała się czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług, dokonującym sprzedaży opodatkowanej i zwolnionej. W prowadzonej działalności w zakresie najmu nieruchomości Wnioskodawczyni wykorzystuje dwa budynki.

Budynek Nr 1 – użytkowy – wytworzony przez Wnioskodawczynię i Jej męża (pozostających we wspólności majątkowej). Budynek ten znajduje się pod zarządem Wnioskodawczyni. Wszelkie przychody osiągane z tej nieruchomości stanowią Jej przychód z działalności gospodarczej, co ma odzwierciedlenie w umowach najmu z najemcami. Mąż Wnioskodawczyni prowadzi także swoją działalność w ww. budynku, jako najemca, uiszczając czynsz. Budynek został przekazany do eksploatacji w dniu 10 maja 2001 r., a w dniu 15 stycznia 2007 r. przyjęty do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych działalności gospodarczej Wnioskodawczyni. Od faktur dokumentujących wydatki poniesione na wybudowanie tego budynku Wnioskodawczyni dokonywała odliczeń podatku od towarów i usług. Budynek użytkowy został wpisany do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych z wartością początkową równą wartości wytworzenia, a miesięczne odpisy amortyzacyjne dokonywane są według stawki 2,5%. W budynku tym nie przeprowadzono znaczących nakładów remontowych, czy też ulepszeń, które wpłynęłyby na podwyższenie wartości początkowej.

Budynek Nr 2 – mieszkalny – część kamienicy (z lokalami użytkowymi PKOB-1122) otrzymanej w spadku po dziadkach, na podstawie postanowień Sądu Rejonowego w … o nabyciu spadku z dnia 17 maja 1990 r. i jego podziale z dnia 12 lipca 1991 r. Na nieruchomość tę składa się: 100% udział w 4 wyodrębnionych lokalach oraz 50% udział w niewydzielonej jej części, stanowiącej mieszkalną oficynę, pomieszczenia gospodarcze, strych, piwnicę i klatki schodowe. Początkowo wynajem nieruchomości odbywał na zasadach najmu prywatnego, opodatkowanego podatkiem dochodowym od osób fizycznych na zasadach ogólnych. W 2007 r. został włączony do działalności i opodatkowany 19% stawką podatku liniowego.

Ze względu na trudność w ustaleniu wartości początkowej wybrana została uproszczona metoda określenia wartości początkowej – wykorzystująca iloczyn metrów wynajmowanej powierzchni zgłoszonej do podatku od nieruchomości i stawki 988 zł. W budynku tym poniesiono znaczące nakłady. Faktury dokumentujące poniesienie tych nakładów w zakresie podatku od towarów i usług obniżyły podatek należny.

Nakłady, o których mowa powyżej, przedstawiają się następująco:

• 2016 r. – docieplenie budynku na kwotę 42 348,64 zł brutto, odliczony VAT 6 493,00 zł,
  

• 2016 r. – remont dachu na kwotę 9 840,00 zł brutto, odliczony VAT 1 508,80 zł,
  

• 2014 r. – remont kanalizacji na kwotę 17 300,00 zł brutto, odliczony VAT 2 555,62 zł,
  

• 2012 r. – wykonanie izolacji na kwotę 11 324,00 zł brutto, odliczony VAT 2 117,61 zł,
  

• 2010 r. – odnowienie elewacji na kwotę 29 316,60 zł brutto, odliczony VAT 4 652,20 zł,
  

• 2010 r. – wykonanie elewacji granitowej na kwotę 13 500,00 zł brutto, odliczony VAT 2 142,30 zł,
  

• 2010 r. i 2009 r. – remont wyodrębnionego lokalu użytkowego na kwotę 28 723,52 zł brutto, odliczony VAT 5 179,65 zł.
  
  

Wnioskodawczyni w swoim majątku prywatnym posiada także spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego, tzw. kawalerkę, otrzymaną w darowiźnie, którą wynajmuje okazjonalnie. Opodatkowania przychodu z najmu tego lokalu dokonuje z zastosowaniem 8,5% stawki ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych.

Z początkiem 2018 r. Wnioskodawczyni planuje zlikwidować działalność gospodarczą i przekazać wyżej opisane nieruchomości do swojego majątku prywatnego.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawczyni wskazała, że dla potrzeb działalności gospodarczej prowadzona jest podatkowa księga przychodów i rozchodów, a przychody z działalności opodatkowane są według 19% stawki podatku liniowego. Budynek użytkowy (Nr 1) ma powierzchnię 360 m² i został wytworzony w ramach wspólnoty majątkowej małżonków, z majątku prywatnego Wnioskodawczyni i Jej męża. W budynku użytkowym wynajmowanych jest 5 pomieszczeń, z zastrzeżeniem, że jedno z nich użytkuje równolegle kilku najemców. Najemcy tego budynku to osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą i jedna spółka z o.o. W budynku użytkowym, w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, podpisanych jest 11 umów najmu. Umowy te zostały zawarte na czas nieoznaczony.

Natomiast umowy najmu budynku mieszkalnego (Nr 2) zostały zawarte:

1. na czas nieoznaczony – dotyczy to lokalu użytkowego,
2. na czas oznaczony – na 10 lat, 2 lata i 1 rok – dotyczy to lokali mieszkalnych.
   
   

Budynek mieszkalny, otrzymany w spadku, nie stanowi wyłącznej własności Wnioskodawczyni lecz tworzy współwłasność z siostrą. Budynek ten posiada przewagę powierzchni mieszkalnych (PKOB-1122) i zgodnie z przepisami nie został wpisany do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Odpisy amortyzacyjne następują według metody uproszczonej od 1992 r. Nakłady poniesione w budynku mieszkalnym stanowiły remonty, które polegały na odtworzeniu ze zdewastowanej tkanki budowlanej jego pierwotnego stanu technicznego i użytkowego. Celem remontów nie była zmiana funkcji i przeznaczenia tego budynku, co ma odzwierciedlenie w utrzymaniu istniejącej, przeważającej powierzchni mieszkaniowej w budynku. Ponieważ przy uproszczonej metodzie amortyzacji nie ma możliwości zwiększenia wartości początkowej środka trwałego i odliczenia kosztów w odpisach amortyzacyjnych, nakłady poniesione w budynku mieszkalnym zostały bezpośrednio zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.

Po likwidacji działalności gospodarczej budynek Nr 1 zostanie przekazany do majątku wspólnego, a budynek Nr 2, otrzymany pierwotnie w spadku, do majątku prywatnego. Dochody uzyskane z budynku użytkowego po likwidacji działalności gospodarczej będą opodatkowane przez obojga małżonków, a dochody z najmu budynku mieszkalnego będą opodatkowane wyłącznie przez Wnioskodawczynię. Czynności podejmowane przez Wnioskodawczynię związane z najmem budynku użytkowego Nr 1 i mieszkalnego Nr 2 po likwidacji działalności gospodarczej będą miały charakter okazjonalny. W przyszłości ewentualne nowe umowy najmu będą podpisywane przez Wnioskodawczynię na minimum rok – dotyczy to lokali mieszkalnych. Jeżeli chodzi o najemców większości lokali użytkowych, to prowadzą Oni w nich swoją działalność gospodarczą, od kilku, a nawet kilkunastu lat, a Wnioskodawczyni nie przewiduje rotacji. Po likwidacji działalności gospodarczej Wnioskodawczyni nie zamierza podpisywać nowych umów z najemcami, a jedynie je aneksować ze względów formalnych.

Po zlikwidowaniu działalności gospodarczej dochody z najmu prywatnego nie będą stanowiły jedynego źródła przychodów Wnioskodawczyni, gdyż zamierza Ona nadal świadczyć usługi edukacyjne i tłumaczeniowe w ramach umów zleceń, ewentualnie umowy o pracę, jeżeli taką znajdzie.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy po zakończeniu prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej i przekazaniu ww. nieruchomości do majątku prywatnego, Wnioskodawczyni będzie zobowiązana do dokonania korekty kosztów uzyskania przychodów w likwidowanej działalności gospodarczej, jeśli tak, to w jakim zakresie?
2. Czy po zakończeniu prowadzenia pozarolniczej działalności gospodarczej, Wnioskodawczyni będzie mogła przychód uzyskany z najmu lokali znajdujących się w nieruchomościach opisanych jako budynek Nr 1 i budynek Nr 2 opodatkować korzystając z 8,5% stawki ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych?
   
   

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest ocena stanowiska Wnioskodawczyni w zakresie pytania oznaczonego we wniosku Nr 1, dotyczącego podatku dochodowego osób fizycznych, natomiast w zakresie pytania Nr 2, dotyczącego zryczałtowanego podatku dochodowego od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne, wydane zostanie odrębne rozstrzygnięcie.

Zdaniem Wnioskodawczyni, stosownie do treści art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Z powyższego przepisu wynika, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie koszty, a więc bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 powołanej ustawy. Jednakże, aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, podatnik musi wykazać jego związek z prowadzoną działalnością oraz to, że poniesienie tego wydatku miało lub mogło mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, ewentualnie na zachowanie lub zabezpieczenie źródła tego przychodu.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych wydatki na nabycie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nie są jednorazowo zaliczane do kosztów uzyskania przychodów.

Z treści art. 23 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy wynika bowiem, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków m.in. na nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów, nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a) środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części, ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych – wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d) oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1 bez względu na czas ich poniesienia.

Z uwagi na to, ze składniki majątku wykorzystywane są przez podatników w dłuższym okresie czasu, a nie tylko w roku ich nabycia ustawodawca przyjął zasadę, że wydatki te zalicza się do kosztów sukcesywnie, w miarę ich zużycia. Podatnicy mogą – stosownie do treści art. 22 ust. 8 ww. ustawy – uznać za koszty uzyskania przychodów, jedynie odpisy amortyzacyjne dokonane zgodnie z przepisami art. 22a - 22o ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z uwzględnieniem art. 23.

Z treści przepisu art. 22a ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

–o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1. zwane środkami trwałymi.

W myśl art. 22c ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów, budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami lub lokale mieszkalne, służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy, jeżeli podatnik nie podejmie decyzji o ich amortyzowaniu, dzieła sztuki i eksponaty muzealne, wartość firmy, jeżeli wartość ta powstała w inny sposób niż określony w art. 22b ust. 2 pkt 1 składniki majątku, które nie są używane na skutek zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej na podstawie przepisów o swobodzie działalności gospodarczej albo zaprzestania działalności, w której te składniki były używane, w tym przypadku składniki te nie podlegają amortyzacji od miesiąca następującego po miesiącu, w którym zawieszono albo zaprzestano tę działalność – zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Przepis art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Natomiast z art. 22g ust. 17 ww. ustawy wynika, że jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1, 3-9 i 11-15, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3 500 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3 500 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Powyższe oznacza, że wydatki o charakterze ulepszeniowym, podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodu poprzez odpisy amortyzacyjne dokonywane od podwyższonej wartości początkowej środka trwałego. Jeżeli jednak wydatki te nie przekroczą kwoty 3 500 zł, mogą podlegać zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodu jednorazowo w dacie poniesienia.

Z cytowanego powyżej art. 22g ust. 17 ww. ustawy wynika, że ulepszenie polega na przebudowie, rozbudowie, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji środka trwałego. Wyliczenie zawarte w omawianym przepisie stanowi katalog zamknięty, co oznacza, że tylko wydatki związane chociaż z jedną z tych prac. które w konsekwencji skutkują wymienionymi efektami, mogą zostać uznane za wydatki ulepszające ten środek. Przebudową jest rezultat prac budowanych, którego istotą jest zmiana struktury wewnętrznej obiektu już istniejącego, niepowodująca jednak zwiększenia ani jego powierzchni, ani też kubatury. Rozbudowa polega na zwiększeniu, w wyniku prac budowlanych, zwierzchni lub kubatury budynku. Rekonstrukcja to ponowna budowa, w efekcie której nastąpi odtworzenie określonych elementów obiektu w tej przestrzeni, którą dotychczas elementy te zajmowały. Zazwyczaj dotyczy elementów zużytych lub zniszczonych. Adaptacja natomiast, polega na przystosowaniu obiektu do nowej funkcji, której dotychczas nie pełnił, a modernizacja to unowocześnienie, tj. wyposażenie obiektu bądź jego elementów składowych w takie urządzenia lub cechy, których wcześniej nie miał, a które są wytworem nowszej myśli technicznej. Ulepszenie środka trwałego polega zatem na dokonywaniu nakładów na tenże środek, które powodują wzrost wartości użytkowej tego środka.

Z powyższych przepisów wynika, że sposób zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej, wydatków ponoszonych na środek trwały uzależniony jest od charakteru tych wydatków. Wydatki o charakterze remontowym, co do zasady, podlegają bezpośredniemu zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodu prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej, o ile spełniają przesłanki uznania ich za ww. koszty wskazane w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Natomiast, wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie środków trwałych są rozliczane w czasie i podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodu prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej – pośrednio poprzez odpisy amortyzacyjne, dokonywane od wartości początkowej tych środków. Przepisy prawa podatkowego nie zawierają definicji remontu, dlatego też zasadne jest w tym przypadku, odwołanie się do definicji sformułowanej w innych aktach prawnych, a w szczególności w przepisach prawa budowlanego.

Zgodnie z art. 3 pkt 8 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2017 r., poz. 1332, z późn. zm.), remontem jest wykonanie w istniejącym obiekcie budowlanym robót budowlanych polegających na odtworzeniu stanu pierwotnego, a niestanowiących bieżącej konserwacji, przy czym dopuszcza się stosowanie wyrobów budowlanych innych niż użyto w stanie pierwotnym.

Istotą remontu są zatem wszystkie działania przywracające pierwotny stan techniczny i użytkowy środka trwałego, w tym również polegające na wymianie zużytych składników technicznych następujące w toku eksploatacji środka trwałego i będące wynikiem tej eksploatacji, niezwiększające jego wartości początkowej. Podkreślenia wymaga fakt, że przy remoncie mogą być stosowane materiały odpowiadające aktualnym standardom technologicznym. Remont następuje w toku eksploatacji środka trwałego przez podatnika i jest wynikiem tej eksploatacji (zużycia). Wymiana zużytych elementów środka trwałego na nowe ma charakter odtworzeniowy, przywracający jedynie jego pierwotną wartość użytkową i niezmieniający jego charakteru. Różnica pomiędzy nakładami ponoszonymi na remont, a nakładami ponoszonymi na ulepszenie środków trwałych polega na tym, że remont zmierza do podtrzymania, odtworzenia wartości użytkowej środka trwałego i jest rodzajem naprawy, wymiany zużytych elementów, natomiast w wyniku ulepszenia środek trwały zostaje unowocześniony lub przystosowany do spełniania innych, nowych funkcji, zyskuje istotną zmianę cech użytkowych.

O tym, czy poniesione nakłady stanowią wydatki na remont, bezpośrednio zaliczane do kosztów uzyskania przychodów, czy też będą uznane za nakłady na ulepszenie środka trwałego i będą zaliczane do kosztów uzyskania przychodów poprzez odpisy amortyzacyjne – zgodnie z obowiązującymi w tym zakresie przepisami – decyduje zakres przeprowadzonych robót.

W przypadku budynku opisanego w zdarzeniu przyszłym jako budynek Nr 2, Wnioskodawczyni ustaliła wartość początkową przyjmując w każdym roku podatkowym wartość stanowiącą iloczyn metrów kwadratowych wynajmowanej powierzchni użytkowej tego lokalu i kwoty 988 zł (art. 22g ust. 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

W rozumieniu art. 22g ust. 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, środki trwałe uważa się za ulepszone m.in. w przypadku, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, adaptację, rekonstrukcję lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3 500 zł. Wydatki na ulepszenie środka trwałego, co do zasady, zwiększają jego wartość początkową. Dotyczy to jednak tylko tych środków trwałych, których wartość początkowa została ustalona na zasadach określonych w art. 22g ust. 1 3-9 oraz 11-15 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Oznacza to, że w takim przypadku, wydatki na ulepszenie środka trwałego można bezpośrednio zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów pod warunkiem, ze zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodów z najmu. Wydatki takie zalicza się w całości do kosztów podatkowych nawet wówczas, gdy przekroczą 3 500 zł. Ponadto, wskazując na warunki amortyzacji dokonywanej od wartości początkowej budynku ustalanej w sposób uproszczony, należy powiedzieć, że zasadą jest, że podatnicy prowadzący księgi rachunkowe lub podatkową księgę przychodów i rozchodów są obowiązani do prowadzenia ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w której zapisów należy dokonywać najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania (art. 22n ust. 1 i ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Niemniej, zgodnie z art. 22n ust. 3 ww. ustawy, nie podlegają ewidencji budynki mieszkalne m.in. lokale mieszkalne, których wartość początkową ustala się w sposób uproszczony.

Jeżeli zatem, ww. czynność polegać będzie wyłącznie na przesunięciu majątkowym (tj. wycofaniu składnika majątkowego działalności przekazaniu go na cele osobiste Wnioskodawczyni, a w przypadku budynku Nr 1 Wnioskodawczyni i Jej męża), to czynność ta nie spowoduje konieczności korekty kosztów uzyskania przychodów związanych z użytkowaniem przesuniętego składnika majątku oraz zaliczonych do kosztów podatkowych odpisów amortyzacyjnych, a także nakładów zaliczonych w dacie ich poniesienia.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawczyni.

Zaznaczyć należy, że rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest ustalanie, czy przedstawiony we wniosku zdarzenie przyszłe jest zgodne ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne. Tak więc, jeżeli opis przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego nie będzie zgodny ze zdarzeniem, które wystąpi w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawczyni.

Końcowo zaznaczyć należy, że zgodnie z art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Zatem, interpretacje indywidualne prawa podatkowego wydawane są wyłącznie na wniosek zainteresowanego i tylko w jego indywidualnej sprawie. Zainteresowanym jest każdy, kto złoży wniosek w sprawie indywidualnej, która jego dotyczy. W związku z tym zaznacza się, że interpretacja odnosi się tylko i wyłącznie do Wnioskodawczyni i nie ma zastosowania do Jej męża.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w … w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postepowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.