Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB4.4017.3.2017.1.MCZ
z 16 listopada 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 oraz art. 14r ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2017 r., poz. 201, ze zm.) − Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Zainteresowanych przedstawione we wniosku wspólnym z 4 października 2017 r. (data wpływu – 6 października 2017 r.), uzupełnionym 20 i 27 października 2017 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej Ordynacji podatkowej w zakresie odpowiedzialności podatkowej za zobowiązania spadkodawców z tytułu dziedziczenia – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 października 2017 r. wpłynął do Organu wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej m.in. Ordynacji podatkowej w zakresie odpowiedzialności podatkowej za zobowiązania spadkodawców z tytułu dziedziczenia.

Wniosek uzupełniono 20 i 27 października 2017 r.

W uzupełnieniu Zainteresowani wskazali, że pytania oznaczone we wniosku nr 1, 2 i 3 dotyczą stanu faktycznego, a pytanie nr 4 dotyczy zdarzenia przyszłego.

We wniosku złożonym przez:

• Zainteresowanego będącego stroną postępowania: Panią E.M.;
• Zainteresowanego niebędącego stroną postępowania: Pana Z.M.

przedstawiono następujący stan faktyczny:

Postanowieniem z 31 lipca 2017 r. Sąd Rejonowy orzekł, że małżonkowie A.S. i L.S. (nieżyjący już dziadkowie Zainteresowanej będącej stroną postępowania i jej brata – Zainteresowanego niebędącego stroną postępowania) nabyli w drodze zasiedzenia z dniem 22 czerwca 1978 r. prawo własności nieruchomości położonej w K., dla której Sąd Rejonowy prowadzi księgę wieczystą. Postanowienie to uprawomocniło się 12 września 2017 r.

L.S. (dziadek) zmarł 16 lipca 1982 r., a A.S. (babcia) zmarła 28 kwietnia 1987 r.

Postępowanie o stwierdzenie nabycia spadku po L.S. (który nie zostawił testamentu) nie zostało przeprowadzone.

Natomiast postanowieniem z 15 lipca 2002 r., które uprawomocniło się 6 sierpnia 2002 r. Sąd orzekł, że spadek po A.S. na podstawie ustawy nabyły jej dzieci: U.M. (matka Zainteresowanych) i M.Z. po 1/2 części.

M.Z. zmarł (bezdzietnie) 10 lutego 1994 r. i zgodnie z postanowieniem Sądu z 30 kwietnia 2004 r., które uprawomocniło się 22 maja 2004 r., spadek po M.Z. nabyły: jego żona W.Z. i siostra U.M. (matka Zainteresowanych) po 1/2 części.

W.Z. zmarła (bezdzietnie) 27 lutego 1994 r. Postępowanie o stwierdzenie nabycia spadku po niej nie zostało skutecznie przeprowadzone, mimo pozostawienia przez nią testamentu, w którym do spadku w całości powołała swego męża M.Z., a w przypadku gdyby on nie chciał lub nie mógł dziedziczyć (co nastąpiło wobec jego wcześniejszej śmierci) przez podstawienie powołała swoją szwagierkę U.M.

Zainteresowani dopiero wystąpią z wnioskiem do sądu o stwierdzenie, że spadek po L.S. (ich dziadku) na podstawie ustawy nabyli: jego żona A.S. oraz dzieci U.M. i M.Z. po 1/3 części, a spadek po W.Z. na podstawie testamentu w całości nabyła U.M. (matka Zainteresowanych).

Wniosek do sądu o stwierdzenie zasiedzenia nieruchomości złożyła U.M., która 7 czerwca 2017 r. zmarła w toku postępowania sądowego.

Na podstawie zarejestrowanego aktu poświadczenia dziedziczenia z dnia 14 czerwca 2017 r. spadek po zmarłej U.M. nabyły dzieci: córka E.M. (Zainteresowana będąca stroną postępowania) i syn Z.M. (Zainteresowany niebędący stroną postępowania), każde w 1/2 części, którzy jednocześnie zgłosili swój udział w postępowaniu sądowym o stwierdzenie zasiedzenia. W skład majątku spadkowego po U.M. wchodzi jedynie nieruchomość (zabudowana budynkiem mieszkalnym), o zasiedzeniu której przez A.S. i L.S. orzekł Sąd w postanowieniu z 31 lipca 2017 r.

Zainteresowani w celu skorzystania z ustawowego zwolnienia z podatku od spadków i darowizn zgłoszą nabycie w drodze dziedziczenia własności rzeczy właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego w terminie 6 miesięcy od dnia powstania obowiązku podatkowego, to jest od dnia zarejestrowania aktu poświadczenia dziedziczenia.

W związku z powyższym opisem zadano m.in. następujące pytanie:

Czy Zainteresowanych jako spadkobierców swojej matki (U.M.), będącej stwierdzoną sądownie spadkobierczynią A.S. i M.Z., a także jeszcze niepotwierdzoną sądownie spadkobierczynią L.S. i W.Z., obciąża lub obciążać będzie (po stwierdzeniu przez sąd nabycia spadku po L.S. i W.Z.) obowiązek podatkowy z tytułu dziedziczenia przez U.M. ww. nieruchomości? (pytanie oznaczone we wniosku nr 2)

Zdaniem Zainteresowanych, taki obowiązek na nich nie ciąży. Zainteresowani dziedziczą po U.M. (swojej matce), będącej stwierdzoną sądownie spadkobierczynią A.S. i M.Z. a także jeszcze nie potwierdzoną sądownie spadkobierczynią L.S. i W.Z. L.S. nie pozostawił testamentu więc Zainteresowani przyjmują, że jedynymi ustawowymi spadkobiercami są jego żona A.S., córka U.M. i syn M.Z., po 1/3 części, co wynika z unormowań art. 924, art. 925 i art. 931 § 1 Kodeksu cywilnego. W.Z. pozostawiła testament, w którym do spadku przez podstawienie powołała swoją szwagierkę U.M.

Zainteresowani przywołując treść art. 6 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn, art. 98 § 1 Ordynacji podatkowej i art. 1015 § 1 i 2 Kodeksu cywilnego w brzmieniu obowiązującym w chwili otwarcia spadków po spadkodawcach U.M. stwierdzili, że brak oświadczenia spadkobiercy o odrzuceniu spadku w terminie sześciu miesięcy od dnia, kiedy dowiedział się on o powołaniu do spadku skutkuje prostym przyjęciem spadku.

Zarówno w chwili uprawomocnienia się postanowień stwierdzających nabycie przez U.M. części spadku po A.S. i po M.Z. jak i w chwili przyjęcia (upłynął ustawowy terminu, w którym możliwe było odrzucenie przez U.M. spadku po L.S. i W.Z.) nie było jeszcze postanowienia sądu o stwierdzeniu nabycia przez zasiedzenie prawa własności nieruchomości przez małżonków A.S. i L.S., tym samym po stronie U.M. jak i po stronie osób, po których ona dziedziczy (jej spadkodawców) w ogóle nie powstał obowiązek podatkowy z tytułu dziedziczenia własności nieruchomości.

W świetle art. 97 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa na spadkobierców przechodzą tylko te prawa i obowiązki spadkodawcy, które miał on (za życia) jako podatnik, i tylko te, które są związane z realizacją obowiązków wynikających z ustaw regulujących kwestie podatków.

W związku z powyższym, zdaniem Zainteresowanych taki obowiązek nie mógł przejść ani na U.M. ani na Zainteresowanych jako jej spadkobierców.

Zainteresowani uważają, że nawet gdyby takie zobowiązanie po stronie U.M. jak i jej spadkodawców powstało, to i tak w świetle art. 70 § 1 Ordynacji podatkowej uległoby ono przedawnieniu jeszcze za życia U.M.

Z uwagi na zakres niniejszej interpretacji przywołano powyżej stanowisko Zainteresowanych do tej części zagadnienia, która objęta jest zakresem niniejszej interpretacji.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Zainteresowanych w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Na wstępie należy wskazać, iż przedmiotem niniejszej interpretacji jest wyłącznie ocena stanowiska Zainteresowanych zajętego na gruncie Ordynacji podatkowej w zakresie odpowiedzialności podatkowej za zobowiązania spadkodawców z tytułu dziedziczenia (pytanie nr 2). W pozostałym zakresie wydano odrębne rozstrzygnięcia.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (Dz.U. z 2017 r., poz. 833, ze zm.), podatkowi od spadków i darowizn, zwanemu dalej „podatkiem”, podlega nabycie przez osoby fizyczne własności rzeczy znajdujących się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub praw majątkowych wykonywanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, m.in. tytułem dziedziczenia.

Z uwagi na fakt, że ustawa o podatku od spadków i darowizn nie zawiera definicji spadku – dziedziczenia, należy w tej kwestii odnieść się do przepisów uregulowanych w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz.U. z 2017 r., poz. 459, ze zm.).

W myśl art. 922 § 1 tej ustawy przez spadkobranie należy rozumieć przejście praw i obowiązków majątkowych zmarłego z chwilą jego śmierci na jedną lub kilka osób.

Z powyższej normy prawnej wynika, że spadkobiercy w zasadzie wchodzą w sytuację prawną, w jakiej pozostawał spadkodawca. Oznacza to, że w skład spadku wchodzą prawa i obowiązki, ale także uzasadnione prawne nadzieje na nabycie prawa. Prawa majątkowe są składnikiem masy spadkowej dającym nabywcy w drodze dziedziczenia legitymację prawną do występowania z wnioskiem o ich dochodzenie i realizację.

W myśl § 2 powołanego przepisu nie należą do spadku prawa i obowiązki zmarłego ściśle związane z jego osobą, jak również prawa, które z chwilą jego śmierci przechodzą na oznaczone osoby niezależnie od tego, czy są one spadkobiercami.

Zgodnie z art. 5 ustawy o podatku od spadków i darowizn obowiązek podatkowy ciąży na nabywcy własności rzeczy i praw majątkowych.

W przypadku nabycia majątku spadkodawcy w drodze dziedziczenia obowiązek podatkowy powstaje z chwilą przyjęcia spadku – art. 6 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy.

Natomiast zgodnie z art. 6 ust. 4 cyt. ustawy, w przypadku nabycia, które nie zostało zgłoszone do opodatkowania, a następnie nabycie to stwierdzono pismem obowiązek podatkowy powstaje z chwilą sporządzenia pisma. Jeżeli pismem takim jest orzeczenie sądu, to obowiązek podatkowy powstaje z chwilą uprawomocnienia się orzeczenia.

Zatem datą nabycia majątku w drodze dziedziczenia jest data otwarcia spadku, czyli data śmierci spadkodawcy, natomiast obowiązek podatkowy powstaje – co do zasady – z datą uprawomocnienia się postanowienia o nabyciu spadku lub z datą wpisu do notarialnego rejestru poświadczenia dziedziczenia.

Stosownie do art. 17a ust. 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn podatnicy podatku są obowiązani, z zastrzeżeniem ust. 2, złożyć, w terminie miesiąca od dnia powstania obowiązku podatkowego, właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego zeznanie podatkowe o nabyciu rzeczy lub praw majątkowych według ustalonego wzoru. Do zeznania podatkowego dołącza się dokumenty mające wpływ na określenie podstawy opodatkowania.

W przypadku nabycia rzeczy lub praw majątkowych niewykazanych w zeznaniu podatkowym, podatnik jest obowiązany do złożenia korekty zeznania podatkowego organowi, któremu złożono zeznanie podatkowe, w terminie 14 dni od dnia, w którym dowiedział się o ich nabyciu (art. 17a ust. 3 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 5 ustawy Ordynacja podatkowa zobowiązaniem podatkowym jest wynikające z obowiązku podatkowego zobowiązanie podatnika do zapłacenia na rzecz Skarbu Państwa, województwa, powiatu albo gminy podatku w wysokości, w terminie oraz w miejscu określonych w przepisach prawa podatkowego.

Przepisy ww. ustawy regulują sposób powstawania zobowiązań podatkowych i określają moment powstania takiego zobowiązania.

Zgodnie z art. 21 § 1 Ordynacji podatkowej zobowiązanie podatkowe powstaje z dniem:

1. zaistnienia zdarzenia, z którym ustawa podatkowa wiąże powstanie takiego zobowiązania;
2. doręczenia decyzji organu podatkowego, ustalającej wysokość tego zobowiązania.
   
   

Art. 21 § 2 ww. ustawy stanowi, że jeżeli przepisy prawa podatkowego nakładają na podatnika obowiązek złożenia deklaracji, a zobowiązanie podatkowe powstaje w sposób określony w § 1 pkt 1, podatek wykazany w deklaracji jest podatkiem do zapłaty, z zastrzeżeniem § 3.

Jeżeli przepisy prawa podatkowego nakładają na podatnika obowiązek złożenia deklaracji, wysokość zobowiązania podatkowego, o którym mowa w § 1 pkt 2, ustala się zgodnie z danymi zawartymi w deklaracji, chyba że przepisy szczególne przewidują inny sposób ustalenia wysokości zobowiązania podatkowego albo w toku postępowania podatkowego stwierdzono, że dane zawarte w deklaracji, mogące mieć wpływ na wysokość zobowiązania podatkowego, są niezgodne ze stanem faktycznym – art. 21 § 5 tejże ustawy.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że wniosek do sądu o stwierdzenie zasiedzenia nieruchomości złożyła U.M. – matka Zainteresowanych, która zmarła w czerwcu 2017 r., w toku postępowania sądowego. Zgodnie z zarejestrowanym aktem poświadczenia dziedziczenia z 14 czerwca 2017 r., spadek po zmarłej U.M. nabyły jej dzieci: córka E.M. i syn Z.M. (Zainteresowani), każde w 1/2 części. Spadkobiercy zgłosili swój udział w postępowaniu sądowym o stwierdzenie zasiedzenia. W skład majątku spadkowego po U.M. wchodzi jedynie nieruchomość zabudowana budynkiem mieszkalnym, o zasiedzeniu której przez dziadków Zainteresowanych (A.S. i L.S.) orzekł Sąd w postanowieniu z 31 lipca 2017 r. L.S. zmarł 16 lipca 1982 r., A.S. zmarła 28 kwietnia 1987 r. W.Z. zmarła 27 lutego 1994 r. Postępowanie spadkowe zostało przeprowadzone tylko po A.S.; postanowienie o stwierdzeniu nabycia spadku uprawomocniło się 6 sierpnia 2002 r. oraz po M.Z.; postanowienie o stwierdzeniu nabycia spadku uprawomocniło się 22 maja 2004 r.

Zainteresowani dopiero wystąpią z wnioskiem do sądu o stwierdzenie, że spadek po L.S. (ich dziadku) na podstawie ustawy nabyli jego żona A.S. oraz dzieci U.M. i M.Z. po 1/3 części, a spadek po W.Z. na podstawie testamentu w całości nabyła U.M. (matka Zainteresowanych).

W analizowanej sprawie obowiązek podatkowy w związku z dziedziczeniem nieruchomości, o której mowa we wniosku, po A.S. i tym samym po M.Z. ciążyłby – zgodnie z art. 5 ustawy o podatku od spadków i darowizn – na nabywcy po nich masy spadkowej, tj. na U.M., matce Zainteresowanych.

U.M. zmarła przed wydaniem przez sąd postanowienia o zasiedzeniu nieruchomości przez małżonków A.S. i L.S. (jej rodziców). Również M.Z., który odziedziczył po A.S. (co wynika z postanowienia sądu z 30 kwietnia 2004 r.), zmarł przed wydaniem przez sąd postanowienia z 31 lipca 2017 r. Do dnia śmierci matka Zainteresowanych nie mogła więc wykazać nieruchomości będącej przedmiotem zasiedzenia jako wchodzącej w skład masy spadkowej po matce (A.S.) i po bracie (M.Z.), ponieważ postanowienie o zasiedzeniu przez jej rodziców tejże nieruchomości zostało wydane przez sąd dopiero po jej śmierci. Matka Zainteresowanych nie mogła również wykazać nabycia spadku po L.S. i po W.Z., bowiem nie zostało potwierdzone, że jest ona spadkobierczynią po tych osobach. Nie mogła zatem zostać wydana dla matki Zainteresowanych decyzja o jej zobowiązaniu podatkowym w związku z nabyciem tej nieruchomości w drodze dziedziczenia.

Jak stanowi art. 97 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa spadkobiercy podatnika, z zastrzeżeniem § 2, przejmują przewidziane w przepisach prawa podatkowego majątkowe prawa i obowiązki spadkodawcy.

Zgodnie z art. 98 § 1 tej ustawy do odpowiedzialności spadkobierców za zobowiązania podatkowe spadkodawcy stosuje się przepisy Kodeksu cywilnego o przyjęciu i odrzuceniu spadku oraz o odpowiedzialności za długi spadkowe.

Stosownie do art. 98 § 2 pkt 1 ww. ustawy przepis § 1 stosuje się również do odpowiedzialności spadkobierców za zaległości podatkowe, w tym również za zaległości, o których mowa w art. 52 § 1.

Art. 100 § 1 tejże ustawy stanowi, że organ podatkowy orzeka w jednej decyzji o zakresie odpowiedzialności lub uprawnień poszczególnych spadkobierców na podstawie decyzji ostatecznych wydanych wobec spadkodawcy oraz jego zobowiązań wynikających z prawidłowych deklaracji.

Stosownie do art. 100 § 2 cyt. ustawy jeżeli deklaracja złożona przez spadkodawcę jest nieprawidłowa lub deklaracji nie złożono, orzekając o zakresie odpowiedzialności lub uprawnień spadkobierców, organ podatkowy jednocześnie ustala lub określa kwoty, o których mowa w art. 21 § 3 i 3a, art. 24 lub art. 74a.

Zgodnie z art. 102 § 2 Ordynacji podatkowej w miejsce strony zmarłej w toku postępowania w sprawach dotyczących praw i obowiązków wymienionych w art. 97 wstępują jej spadkobiercy.

Z powyżej przywołanych przepisów wynika, że spadkobierca przejmuje zobowiązania podatkowe spadkodawcy. Jednak aby taka sytuacja mogła mieć miejsce musi zostać ustalone zobowiązanie podatkowe dla spadkodawcy.

Decyzja, o której mowa w art. 100 § 1 i § 2 ustawy Ordynacja podatkowa, o odpowiedzialności spadkobierców, przenosi w sensie prawnym już istniejące zobowiązanie podatkowe spadkodawcy, w obowiązek zapłaty, w który wstąpił spadkobierca. Decyzja ta tylko potwierdza zobowiązanie po stronie spadkobiercy. Wydanie tej decyzji jest jednak możliwe jedynie wówczas, gdy zobowiązanie podatkowe zostało ukształtowane decyzją z art. 21 § 1 pkt 2 Ordynacji podatkowej, wydaną za jego życia.

Mając na uwadze powyższe przepisy prawa oraz przedstawiony we wniosku stan faktyczny należy stwierdzić, że skoro na dzień śmierci matki Zainteresowanych nie zostało potwierdzone, że opisana we wniosku nieruchomość poprzez zasiedzenie stała się własnością (współwłasnością) jej poprzedników prawnych, spadkodawców (A.S. i M.Z.) i jej ewentualnych spadkodawców (L.S. i W.Z. – co może zostać dopiero potwierdzone stosownym postępowaniem spadkowym), to w związku z uprawomocnieniem się postanowienia Sądu z 31 lipca 2017 r. wobec U.M. nie mogło toczyć się postępowanie podatkowe i zostać wydana przez urząd skarbowy decyzja ustalająca zobowiązanie podatkowe w podatku od spadków i darowizn z tytułu nabycia w drodze spadku ww. nieruchomości. U.M. bowiem w momencie ujawnienia istnienia tej nieruchomości w masie spadkowej po A.S. oraz M.Z. (tj. w momencie uprawomocnienia się wyroku potwierdzającego zasiedzenie nieruchomości na rzecz A.S. i L.S.) już nie żyła, a zatem nie mogła dla niej zostać wydana przedmiotowa decyzja. Postępowanie spadkowe po L.S. i W.Z. nie zostało jeszcze przeprowadzone, w związku z tym nie było możliwe również wydanie decyzji ustalającej zobowiązanie podatkowe dla U.M. w związku z ewentualnym nabyciem spadku po ww. osobach. Podsumowując, dla U.M. z ww. tytułu nie powstało (nie mogło powstać) zobowiązanie podatkowe.

Odpowiedzialność podatkowa Zainteresowanych może jedynie dotyczyć zobowiązań podatkowych spadkodawcy U.M., ustalonych stosowną decyzją.

Zatem jeżeli, za życia spadkodawczyni (U.M.) nie została wydana dla niej przez urząd skarbowy decyzja ustalająca zobowiązanie podatkowe w związku z dziedziczeniem opisywanej nieruchomości – nie było takiej możliwości w związku ze śmiercią Wnioskodawczyni przed ujawnieniem składnika majątkowego oraz przeprowadzeniem postępowań – to nie ma w ogóle podstaw do wydania decyzji o zakresie odpowiedzialności spadkobierców U.M. Nie doszło bowiem do powstania zobowiązania podatkowego na podstawie decyzji wydanej dla U.M., ponieważ decyzje takie nie mogły być wydane przed jej śmiercią.

Tym samym na Zainteresowanych, jako spadkobiercach po U.M. (ich matce) nie ciąży obowiązek zapłaty podatku, w związku z nabyciem ww. nieruchomości (udziału w niej) przez U.M. w spadku.

Skoro zatem z ww. tytułu po stronie U.M. nie doszło do postania zobowiązania podatkowego, to do sprawy nie ma zastosowania powołany przez Zainteresowanych we własnym stanowisku art. 70 § 1 Ordynacji podatkowej – nieistniejące zobowiązanie podatkowe nie może ulec przedawnieniu się z upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku.

Wobec powyższego, stanowisko Zainteresowanych należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Zainteresowanych i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Zainteresowanych w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Zainteresowanemu będącemu stroną postępowania (art. 14r § 2 Ordynacji podatkowej) przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2017 r., poz. 1369, ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.