Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL3-3.4011.141.2017.1.TW
z 8 listopada 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 1 września 2017 r. (data wpływu 8 września 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów:

• jest nieprawidłowe – w części dotyczącej stawki amortyzacyjnej,
• jest prawidłowe – w pozostałej części.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 8 września 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek – uzupełniony pismem z 17 października 2017 r. (data wpływu 24 października 2017 r.) – o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Podatnik prowadzi działalność gospodarczą polegającą na budowie domów z bali drewnianych (PKD 41.20.Z). Jako formę opodatkowania wybrał podatek liniowy. Podatnik prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów, a transakcje z osobami fizycznymi ewidencjonuje na kasie fiskalnej.

Podatnik zamierza rozszerzyć działalność o usługi związane z wynajmowaniem domku letniskowego (PKD 55.20.Z „Obiekty noclegowe turystyczne i miejsca krótkotrwałego zakwaterowania”). Usługi te zamierza opodatkować także podatkiem liniowym i rejestrować na kasie fiskalnej.

W dniu 18 sierpnia 2017 r. Podatnik nabył wierzytelność z tytułu nakładów na nieruchomość (nakłady na dom letniskowy z bali drewnianych na terenie Ośrodka Wypoczynkowego) oraz podpisał z X umowę dzierżawy działki, na której dom letniskowy się znajduje.

Podatnik będzie wynajmował dom przez cały rok.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy podatnik może nabytą wierzytelność z tytułu nakładów na nieruchomość wprowadzić do ewidencji środków trwałych jako budynek wybudowany na cudzym gruncie i amortyzować?
2. Czy właściwa stawka amortyzacyjna to 2,5% czy 10% (dom letniskowy jest trwale związany z gruntem?
3. Czy koszty poniesione na remont i wyposażenie domu letniskowego będą stanowiły koszty uzyskania przychodu?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy może nabytą wierzytelność z tytułu nakładów na nieruchomość wprowadzić do ewidencji środków trwałych jako budynek wybudowany na cudzym gruncie do grupy 1 jako „Inne budynki niemieszkalne”.

Właściwa stawka amortyzacyjna to 2,5% (dom letniskowy jest trwale związany z gruntem).

Wszelkie koszty poniesione na remont i wyposażenie domku letniskowego będą stanowiły koszty uzyskania przychodu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie kosztów uzyskania przychodów:

• w części dotyczącej stawki amortyzacyjnej – jest nieprawidłowe,
• w pozostałej części – jest prawidłowe.
  
  

Z informacji przedstawionych we wniosku informacji wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą polegającą na budowie domów z bali drewnianych. Jako formę opodatkowania wybrał podatek liniowy. Wnioskodawca prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów. Wnioskodawca zamierza rozszerzyć działalność o usługi związane z wynajmowaniem domku letniskowego. Wnioskodawca nabył wierzytelność z tytułu nakładów na nieruchomość (nakłady na dom letniskowy z bali drewnianych) oraz podpisał umowę dzierżawy działki, na której dom letniskowy się znajduje (dom letniskowy jest trwale związany z gruntem). Wnioskodawca będzie wynajmował dom przez cały rok. Z wniosku wynika, że Wnioskodawca poniósł wydatki na remont i wyposażenie domku letniskowego.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.): kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zatem, aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

• musi być poniesiony w celu uzyskania przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,
• nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów,
• musi być należycie udokumentowany.
  
  

Generalnie należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tych kosztów. Przy czym związek przyczynowy między poniesieniem wydatku a osiągnięciem przychodu bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu, bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów. Należy przy tym zauważyć, że konieczność poniesienia określonego wydatku nie może wynikać z zaniedbań, braku nadzoru lub sprzecznych z prawem działań podatnika.

Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu uzyskiwano oraz aby takie źródło dalej istniało. Natomiast za koszty służące zabezpieczeniu źródła przychodów należy uznać koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, w sposób gwarantujący bezpieczne funkcjonowanie tego źródła. Istotą tego rodzaju kosztów jest więc ich obligatoryjne poniesienie w celu nie dopuszczenia do utraty źródła przychodu w przyszłości.

Stosownie do art. 23 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

1. nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
2. nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,
3. ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych

– wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d, oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

W myśl art. 22 ust. 8 ww. ustawy: kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Z treści przepisu art. 22a ust. 1 cytowanej ustawy wynika, że: amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

– o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Brzmienie powyższych przepisów wskazuje, że amortyzacja podatkowa stanowi formę rozłożonego w czasie, obciążania kosztów podatkowych wartością używanych w prowadzonej działalności gospodarczej przedmiotów, które zużywają się w okresie dłuższym niż 1 rok. Okres amortyzacji jest zwykle zbliżony do standardowego okresu użytkowania danego rodzaju środków trwałych, co znajduje odzwierciedlenie w wysokości stawek amortyzacyjnych wskazanych w Wykazie rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym załącznik nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jedną z podstawowych cech decydujących o możliwości zaliczenia składników majątkowych do kategorii środków trwałych, w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a tym samym decydujących o możliwości zaliczania do koszów uzyskania przychodu odpisów amortyzacyjnych od ich wartości początkowej, jest fakt ich wykorzystywania w prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej bądź wynajmowania lub wydzierżawiania podmiotom trzecim.

Należy wskazać, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych w art. 22a ust. 2 stanowi, że: amortyzacji podlegają również, z zastrzeżeniem art. 22c, niezależnie od przewidywanego okresu używania:

1. przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych, zwane dalej „inwestycjami w obcych środkach trwałych”,
2. budynki i budowle wybudowane na cudzym gruncie,
3. składniki majątku, wymienione w ust. 1, niestanowiące własności lub współwłasności podatnika, wykorzystywane przez niego na potrzeby związane z prowadzoną działalnością na podstawie umowy określonej w art. 23a pkt 1, zawartej z właścicielem lub współwłaścicielami tych składników – jeżeli zgodnie z przepisami rozdziału 4a odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający

– zwane także środkami trwałymi.

Przez „inwestycje w obcych środkach trwałych” należy rozumieć nakłady ponoszone na ulepszenie istniejącego już środka trwałego, który nie stanowi własności (współwłasności) podatnika, jest jednak przez niego wykorzystywany na podstawie stosownej umowy (najmu, dzierżawy, użyczenia itp.).

W niniejszej sprawie nie mamy do czynienia z taką inwestycją w obcym środku trwałym. W rozpatrywanej sprawie poniesione przez Wnioskodawcę wydatki nie zmierzają do ulepszenia, czy też przystosowania do prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej niestanowiącego własności Wnioskodawcy środka trwałego.

W związku z tym, że we wniosku jest mowa o domku letniskowym, który jest trwale związany z gruntem, to należy go uznać za środek trwały zgodnie z art. 22a ust. 2 pkt 2 cytowanej ustawy, jako budynek/budowla wybudowany/wybudowana na cudzym gruncie.

W celu interpretacji powyższego przepisu należy zwrócić uwagę na przepis art. 22a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, gdzie wskazano, że amortyzacji podlegają stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością.

Zatem powyższy przepis wyjaśnia, że amortyzacji podlegają ww. obiekty, pod warunkiem że podatnik jest ich właścicielem lub współwłaścicielem.

Natomiast wyżej przytoczona regulacja art. 22a ust. 2 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest regulacją specjalną w stosunku do ust. 1 tego artykułu, gdyż dotyczy amortyzacji budynków i budowli wybudowanych na cudzym gruncie bez dodatkowego zastrzeżenia (właściwego dla ww. ust. 1) w postaci tytułu własności do budynku lub budowli.

Zatem w myśl tego przepisu amortyzacji podlegają wybudowane budynki i budowle na cudzym gruncie. W świetle tak sformułowanego przepisu nie jest koniecznym posiadanie tytułu własności do wybudowanych obiektów.

Tym samym przez dokonanie zakupu wierzytelności z tytułu nakładów na nieruchomość wybudowaną na dzierżawionym gruncie Wnioskodawca nabył środek trwały, o którym mowa w art. 22a ust. 2 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zatem wydatki te stanowią koszty uzyskania przychodów przez odpisy amortyzacyjne, o ile dokonywane są zgodnie z przepisami art. 22a-22o tej ustawy.

Odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, o czym stanowi art. 22i ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W konsekwencji budynek, o którym mowa we wniosku, winien być amortyzowany według stawki liniowej wskazanej w Wykazie rocznych stawek amortyzacyjnych, zawartym w Załączniku Nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z tym Wykazem stawka dla grupy 1, podgrupy 10, rodzaj 109 Klasyfikacji Środków Trwałych „domki kempingowe, budynki zastępcze – trwale związane z gruntem” wynosi 10%.

Jednocześnie należy podkreślić, że zgodnie z komunikatem Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 24 stycznia 2005 r. w sprawie trybu udzielania informacji dotyczących standardów klasyfikacyjnych (Dz.Urz. GUS Nr 1, poz. 11): zasadą jest, że zainteresowany podmiot sam klasyfikuje prowadzoną działalność, swoje produkty (wyroby i usługi), towary, środki trwałe i obiekty budowlane według zasad określonych w poszczególnych klasyfikacjach i nomenklaturach, wprowadzonych rozporządzeniami Rady Ministrów lub stosowanych bezpośrednio na podstawie przepisów Wspólnoty Europejskiej. Natomiast w przypadku trudności w ustaleniu właściwego grupowania m.in. środka trwałego według Klasyfikacji Środków Trwałych, zainteresowany podmiot może zwrócić się z wnioskiem do Urzędu Statystycznego w Łodzi, który udziela informacji w zakresie stosowania takiej klasyfikacji.

W związku z powyższym Organ nie jest uprawniony do dokonywania klasyfikacji środków trwałych do odpowiedniej grupy. Klasyfikacji tej powinien dokonać sam podmiot gospodarczy przy ewentualnej pomocy uprawnionego organu statystycznego.

Zatem jeżeli domek letniskowy będący przedmiotem wniosku został przez Wnioskodawcę zakwalifikowany do rodzaju 109 Klasyfikacji Środków Trwałych „domki kempingowe, budynki zastępcze – trwale związane z gruntem”, to może on zastosować stawkę amortyzacyjną w wysokości 10%.

Odnosząc się do remontu domku letniskowego należy wskazać, że zgodnie z art. 22g ust. 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1, 3-9 i 1-15, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3500 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3500 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Sposób zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej wydatków ponoszonych na środek trwały uzależniony jest od charakteru tych wydatków.

Wydatki o charakterze remontowym podlegają zaliczeniu bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodu prowadzonej przez niego pozarolniczej działalności gospodarczej, o ile spełniają przesłanki uznania ich za ww. koszty, wskazane w art. 22 ust. 1 omawianej ustawy.

Natomiast wydatki o charakterze ulepszeniowym podlegają zaliczeniu do ww. kosztów przez odpisy amortyzacyjne dokonywane od podwyższonej wartości początkowej środka trwałego. Jeżeli jednak wydatki te nie przekroczą kwoty 3500 zł, mogą podlegać zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodu jednorazowo w dacie poniesienia.

Z cytowanego powyżej art. 22g ust. 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że ulepszenie polega na przebudowie, rozbudowie, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji środka trwałego. Wyliczenie zawarte w omawianym przepisie stanowi katalog zamknięty, co oznacza, że tylko wydatki związane chociaż z jedną z tych prac, które w konsekwencji skutkują wymienionymi efektami, mogą zostać uznane za wydatki ulepszające ten środek. Przebudową jest rezultat prac budowlanych, którego istotą jest zmiana struktury wewnętrznej obiektu już istniejącego, nie powodująca jednak zwiększenia ani jego powierzchni, ani też kubatury. Rozbudowa polega na zwiększeniu, w wyniku prac budowlanych, powierzchni lub kubatury budynku. Rekonstrukcja to ponowna budowa, w efekcie której nastąpi odtworzenie określonych elementów obiektu w tej przestrzeni, którą dotychczas elementy te zajmowały. Zazwyczaj dotyczy elementów zużytych lub zniszczonych. Adaptacja natomiast polega na przystosowaniu obiektu do nowej funkcji, której dotychczas nie pełnił, a modernizacja to unowocześnienie, tj. wyposażenie obiektu bądź jego elementów składowych w takie urządzenia lub cechy, których wcześniej nie miał, a które są wytworem nowszej myśli technicznej.

Ulepszenie środka trwałego polega zatem na dokonywaniu nakładów na ten środek, które powodują wzrost wartości użytkowej tego środka.

Przepisy prawa podatkowego nie zawierają również definicji remontu, dlatego też zasadne jest w tym przypadku odwołanie się do definicji sformułowanej w innych aktach prawnych, a w szczególności w przepisach prawa budowlanego.

Zgodnie z art. 3 pkt 8 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2017 r., poz. 1332, z późn. zm.): ilekroć w ustawie jest mowa o remoncie – należy przez to rozumieć wykonywanie w istniejącym obiekcie budowlanym robót budowlanych polegających na odtworzeniu stanu pierwotnego, a niestanowiących bieżącej konserwacji, przy czym dopuszcza się stosowanie wyrobów budowlanych innych niż użyto w stanie pierwotnym.

Istotą remontu są zatem wszystkie działania przywracające pierwotny stan techniczny i użytkowy środka trwałego, w tym również polegające na wymianie zużytych składników technicznych następujące w toku eksploatacji środka trwałego i będące wynikiem tej eksploatacji, niezwiększającej jego wartości początkowej. Podkreślenia wymaga fakt, że przy remoncie mogą być stosowane materiały odpowiadające aktualnym standardom technologicznym. Remont następuje w toku eksploatacji środka trwałego przez podatnika i jest wynikiem tej eksploatacji (zużycia). Wymiana zużytych elementów środka trwałego na nowe ma charakter odtworzeniowy, przywracający jedynie jego pierwotną wartość użytkową i niezmieniający jego charakteru.

Różnica między nakładami ponoszonymi na remont a nakładami ponoszonymi na ulepszenie środków trwałych polega na tym, że remont zmierza do podtrzymania, odtworzenia wartości użytkowej środka trwałego i jest rodzajem naprawy, wymiany zużytych elementów, natomiast w wyniku ulepszenia środek trwały zostaje unowocześniony lub przystosowany do spełniania innych, nowych funkcji, zyskuje istotną zmianę cech użytkowych.

Jak wskazano w niniejszej interpretacji powyżej, z wniosku wynika, że wydatki poniesione przez Wnioskodawcę miały charakter remontowy. Mając na uwadze taka informację, należy uznać, że podlegają one zaliczeniu bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodu.

Z kolei odnosząc się do kwestii związanej z poniesionymi wydatkami na wyposażenie do domku letniskowego, należy stwierdzić, że w myśl § 3 pkt 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz. U. z 2017 r., poz. 728): przez wyposażenie rozumie się rzeczowe składniki majątku, związane z wykonywaną działalnością, niezaliczone, zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym, do środków trwałych.

Ewidencja wyposażenia obejmuje wyposażenie, którego wartość początkowa, w rozumieniu odrębnych przepisów, przekracza 1500 zł (§ 4 pkt 2 ww. rozporządzenia).

Należy powtórzyć, że składniki majątku uznaje się za środki trwałe, jeżeli stanowią własność lub współwłasność, są kompletne i zdatne do użytku w dniu oddania do używania, a przewidywany okres ich używania będzie przekraczał rok (art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Jednak zgodnie z art. 22d ust. 1 ww. ustawy: podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, o których mowa w art. 22a i 22b, których wartość początkowa, określona zgodnie z art. 22g, nie przekracza 3500 zł; wydatki poniesione na ich nabycie stanowią wówczas koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania.

Ustawodawca dopuszcza również – w odniesieniu do składników majątku, których wartość początkowa w dniu przyjęcia do używania jest równa lub niższa niż 3500 zł – możliwość dokonania jednorazowego odpisu amortyzacyjnego (w miesiącu oddania do używania lub w miesiącu następnym).

Jak bowiem stanowi art. 22f ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zgodnie z art. 22h-22m, gdy wartość początkowa środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 3500 zł. W przypadku gdy wartość początkowa jest równa lub niższa niż 3500 zł, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22d ust. 1, mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 22h-22m albo jednorazowo – w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego lub wartości niematerialnej lub prawnej, albo w miesiącu następnym.

Wobec powyższego – wydatki poniesione przez Wnioskodawcę na wyposażenie domku letniskowego, jeżeli wartość jednostkowa danego elementu wyposażenia nie przekracza 3500 zł i wyposażenie nie zostanie zaliczone do środków trwałych, można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów bezpośrednio w miesiącu oddania składników wyposażenia do używania. Natomiast w sytuacji, gdy elementy wyposażenia będą podlegały amortyzacji (tj. w sytuacji, gdy wartość początkowa elementu wyposażenia jest wyższa niż 3500 zł), to wówczas kosztem uzyskania przychodów będą odpisy amortyzacyjne według stawek ustawowych, możliwe jest przy tym dokonanie jednorazowego odpisu amortyzacyjnego (tj. w sytuacji, gdy wartość początkowa elementu wyposażenia jest równa lub niższa niż 3500 zł).

Reasumując – podatnik może nabytą wierzytelność z tytułu nakładów na nieruchomość wprowadzić do ewidencji środków trwałych jako budynek wybudowany na cudzym gruncie i go amortyzować. Właściwa roczna stawka amortyzacyjna to 10%. Wydatki poniesione na remont i wyposażenie domu letniskowego będą – na zasadach opisanych w niniejszej interpretacji – stanowiły koszty uzyskania przychodu.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.