2017.12.08 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB2-3.4010.78.2017.2.AB
z 8 grudnia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 201 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 15 września 2017 r. (data wpływu 22 września 2017 r.), uzupełnionym pismem z 13 listopada 2017 r. (data wpływu 20 listopada 2017 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów:

odszkodowań wypłaconych pracownikom na podstawie ugód sądowych i nieprawomocnego wyroku sądowego,
odsetek zapłaconych na podstawie nieprawomocnego wyroku sądowego,
kosztów sądowych zapłaconych na rzecz Skarbu Państwa,
kosztów procesu zwróconych pracownikowi

jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 września 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej m.in. podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odszkodowań wypłaconych pracownikom na podstawie ugód sądowych, nieprawomocnego wyroku sądowego, odsetek zapłaconych na podstawie nieprawomocnego wyroku, kosztów procesu zwróconych pracownikowi oraz kosztów sądowych zapłaconych na rzecz Skarbu Państwa. Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 31 października 2017 r. Znak: 0111-KDIB2-3.4010.78.2017.1.AB, 0111-KDIB2-3.4011.180.2017.1.AB, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku. Uzupełnienia dokonano pismem z 13 listopada 2017 r. (data wpływu 20 listopada 2017 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Powiatowy Zakład Opieki Zdrowotnej (dalej: „Szpital” lub „PZOZ”) jest podmiotem leczniczym w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 1638 ze zm.), posiada osobowość prawną mającą statut samodzielnego publicznego zakładu opieki zdrowotnej, jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych. W związku z prowadzoną działalnością gospodarczą zatrudnia pracowników, a tym samym jest podatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych. W listopadzie 2016 r. w związku ze zdarzeniem, które miało miejsce na Oddziale Położniczo-Ginekologicznym z Salą Porodową, dyrekcja Powiatowego Zakładu Opieki Zdrowotnej złożyła pracownikom, którzy mieli związek z zaistniałym zdarzeniem, oświadczenie woli o rozwiązaniu umowy o pracę bez zachowania okresu wypowiedzenia, w trybie art. 52 § 1 pkt 1 Kodeksu pracy, z winy pracownika z powodu ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych, starannego i rzetelnego wykonywania obowiązków. Na skutek powyższego oświadczenia z pracownikami została rozwiązana umowa o pracę zawarta na czas nieokreślony. Zwolnieni pracownicy wnieśli przeciwko Szpitalowi pozew do sądu o przywrócenie do pracy, odszkodowanie za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia.

W kwietniu 2017 r. PZOZ zawarł z pracownikami ugodę sądową na mocy której:

oświadczył, że cofa oświadczenie z listopada 2016 r. o rozwiązaniu bez wypowiedzenia umowy o pracę,
wypłaci na rzecz pracowników odszkodowanie w wysokości określonej w ugodzie za czas pozostawania bez pracy wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie,
zobowiązał się do przestrzegania wobec pracowników wszelkich zasad wynikających z Kodeksu pracy i obowiązujących wewnętrznych aktów prawnych, w tym równego traktowania z innymi pracownikami.

W maju 2017 r. PZOZ z kolejną pracownicą zawarł ugodę sądową na mocy której:

zobowiązał się przywrócić pracownicę do pracy na stanowisku położna na dotychczasowych warunkach pracy i płacy na okres uprawniający do uzyskania nagrody jubileuszowej oraz uprawnień emerytalnych,
wypłaci jednorazowo świadczenie stanowiące kwotę 3 miesięcznego wynagrodzenia w terminie 14 dni od daty uprawomocnienia się postanowienia wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w przypadku uchybienia terminowi płatności.

Szpital w terminie wywiązał się z podpisanych ugód i w terminach w nich wskazanych wypłacił pracownikom należne świadczenie.

W czerwcu 2017 r. Sąd Rejonowy - IV Wydział Pracy, wydał wyrok w sprawie niezgodnego z prawem rozwiązania umowy o pracę z kolejnym pracownikiem. Na mocy wyroku Powiatowy Zakład Opieki Zdrowotnej został zobowiązany do wypłaty na rzecz byłego pracownika odszkodowania wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w kwotach wskazanych w wyroku. Wyrok był nieprawomocny lecz zawierał klauzulę natychmiastowej wykonalności dlatego Szpital w lipcu 2017 r. wypłacił zasądzone świadczenie wraz z ustawowymi odsetkami.

W sierpniu 2017 r. Sąd Rejonowy - IV Wydział Pracy, wydał wyrok w kolejnej sprawie na mocy którego:

przywrócił kolejną pracownicę do pracy na poprzednich warunkach pracy i płacy,
zasądził od Wnioskodawcy na rzecz powódki określoną kwotę tytułem wynagrodzenia za okres pozostawania bez pracy,
nakazał zapłacić Szpitalowi na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe,
zasądził na rzecz powódki kwotę tytułem zwrotu kosztów procesu.

W uzupełnieniu wniosku z 13 listopada 2017 r. (data wpływu 20 listopada 2017 r.) Wnioskodawca wyjaśnił, że:

Świadczenia wypłacone pracownikom na podstawie zawartych w kwietniu 2017 r. i maju 2017 r. ugód sądowych stanowią odszkodowanie, o którym mowa w art. 45 i art. 471 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 1666 ze zm., dalej: „kodeks pracy”).
Jeżeli chodzi o wyroki sądowe, to:
- odnośnie wyroku z czerwca 2017 r. - wypłacone świadczenie stanowi odszkodowanie, o którym mowa w art. 45 i art. 471 Kodeksu pracy;
- odnośnie wyroku z sierpnia 2017 r. - wypłacone świadczenie stanowi wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy, o którym mowa w art. 47 Kodeksu pracy.
Wysokość i zasady świadczeń wypłaconych odpowiednio na podstawie:
- ugody sądowej zawartej w kwietniu 2017 r. – odszkodowanie;
- ugody sądowej zawartej w maju 2017 r. – odszkodowanie;
- wyroku sądowego z czerwca 2017 r. – odszkodowanie;
- wyroku sądowego z sierpnia 2017 r. - wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy określone są przez przepisy ustawy Kodeks pracy z dnia 26 czerwca 1974 r. (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 1666 ze zm.).
Świadczenia zostały wypłacone pracownikom z tytułu zawartych ugód sądowych (z kwietnia 2017 r. i maja 2017 r.) oraz z tytułu wydanych wyroków sądowych (z czerwca 2017 r. i sierpnia 2017 r.).
Wysokość wypłaconych świadczeń na podstawie zawartych ugód sądowych (z kwietnia 2017 r. i maja 2017 r.) została ustalona na podstawie negocjacji stron, co wynika wprost z treści art. 917 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz.U. z 2017 r. poz. 459 ze zm.).
Co do wszystkich wypłaconych świadczeń, pracownicy mogliby je osiągnąć gdyby pracodawca nie rozwiązał z nimi umów o pracę.
Świadczenia przekazane wszystkim pracownikom w zakresie wskazanym we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej nie wiązały się z prowadzoną przez tych pracowników działalnością gospodarczą.

W związku z powyższym opisem zadano m.in. następujące pytania:

Czy wypłacone przez Powiatowy Zakład Opieki Zdrowotnej odszkodowania, których obowiązek wypłaty wynika z zawartej ugody sądowej, nieprawomocnego wyroku stanowią koszt uzyskania przychodu w momencie wypłaty w myśl art. 15 ust. 4g ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 1888 ze zm.)?
Czy wypłacone przez Powiatowy Zakład Opieki Zdrowotnej na podstawie nieprawomocnego wyroku odsetki stanowią koszt uzyskania przychodu w momencie wypłaty w myśl art. 16 ust. 1 pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 1888 ze zm.)?
Czy wypłacone przez Powiatowy Zakład Opieki Zdrowotnej koszty sądowe nie stanowią kosztów uzyskania przychodu w momencie wypłaty w myśl art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 1888 ze zm.)?
Czy wypłacone przez Powiatowy Zakład Opieki Zdrowotnej zasądzone na rzecz pracownika koszty procesu nie stanowią kosztów uzyskania przychodu w momencie wypłaty w myśl art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2016 r.poz. 1888 ze zm.)?

Zdaniem Wnioskodawcy, wypłacone byłym pracownikom odszkodowanie stanowi koszt podatkowy, gdyż spełnia wszelkie warunki określone w art. 15 ust. 1 ustawy CIT, zgodnie bowiem z powołanym artykułem kosztem uzyskania przychodu są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu z wyjątkiem kosztów wymienionych wprost w art. 16 ust. 1 ustawy CIT. Wydatków poniesionych w związku z zatrudnieniem pracowników nie da się bezpośrednio przyporządkować do faktycznie uzyskanych przychodów, należą one do kategorii kosztów pośrednich. Przepisy prawa pracy nakładają na pracodawcę obowiązki określonych świadczeń w tym m.in. wypłatę odszkodowań z tytułu nieprawidłowego rozwiązania umowy o pracę. Odszkodowanie było zatem realizacją należności przysługujących pracownikom z tytułu rozwiązania umowy o pracę. Wypłata odszkodowania winna być zatem traktowana tak jak wypłata należności wynikających z umowy o pracę, a tym samym jak wydatek poniesiony w celu uzyskania przychodów. W myśl art. 15 ust. 4 lit. g ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych należności z tytułów, o których mowa w art. 12 ust. 1 ustawy PIT oraz zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacone przez zakład stanowią koszty uzyskania przychodów w miesiącu, za który są należne, pod warunkiem, że zostały wypłacone lub postawione do dyspozycji w terminie wynikającym z przepisów prawa pracy, umowy lub innego stosunku prawnego łączącego strony. Dlatego też Wnioskodawca wydatki na rzecz pracowników uznaje za koszt uzyskania przychodu, skoro ustawodawca dokładnie określa zasadę ich zaliczalności do określonych okresów podatkowych. Oczywistym również jest, iż niewypłacenie lub nie pozostawienie do dyspozycji pracowników należnych im, wynikających z umowy kwot, ma tylko taki skutek, że stanowią one koszt uzyskania przychodów w miesiącu faktycznej wypłaty bądź postawienia do dyspozycji pracownika. Dodatkowo należy zaznaczyć, że wypłata należnych świadczeń dokonana została na rzecz pracowników i byłych pracowników. Zdaniem Wnioskodawcy, wypłata należności wynikających z umowy o pracę winna być traktowana jak wydatek poniesiony w celu uzyskania przychodów, niezależnie od tego czy jest dokonana na rzecz aktualnego, czy byłego pracownika. Nie ma również znaczenia, że między stronami doszło w trakcie postępowania przed sądem pracy do zawarcia ugody bądź wydania wyroku i to one były podstawą wypłaty, gdyż ugoda (wyrok sądowy) ta w istocie realizowała należności wynikające z umowy o pracę. Wydatek z tytułu odszkodowania za nieprawidłowe rozwiązanie umowy o pracę nie został też wymieniony w art. 16 ust. 1 ustawy CIT, jako wyłączony z kosztów uzyskania przychodów.

Biorąc powyższe pod uwagę, zdaniem Wnioskodawcy w związku z faktem zawarcia ugody sądowej, nieprawomocnym wyrokiem zawierającym klauzulę natychmiastowej wykonalności kwota odszkodowania wypłaconego na rzecz pracowników i byłego pracownika winna stanowić koszt uzyskania przychodów w momencie wypłaty. Potwierdzeniem powyższego stanowiska są wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego z 10 kwietnia 2014 r., sygn. akt II FSK 1122/12, II FSK 1123/12 oraz z 17 listopada 2015 r., sygn. akt II FSK 2565/13.

Odsetki od wypłaconego odszkodowania nie zostały ujęte w katalogu kosztów niestanowiących kosztów podatkowych. Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 11 ustawy CIT, nie zalicza się do kosztów podatkowych naliczonych, lecz niezapłaconych lub umorzonych odsetek od zobowiązań. Zatem, odsetki wypłacone od wypłaconego odszkodowania mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w dacie wypłaty.

Zarówno zapłacone na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe, jak i zwrócone pracownicy koszty procesu, nie stanowią kosztów uzyskania przychodu. Proces sądowy nie był bowiem ukierunkowany na osiągnięcie przez Wnioskodawcę przychodu, ani też w celu zabezpieczenia czy zachowania źródła przychodu, miał on na celu tylko uniknięcie lub ograniczenie ciążących na Wnioskodawcy zobowiązań. Stanowisko takie prezentuje Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 4 grudnia 2014 r., sygn. akt II FSK 2704/12.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Na wstępie należy zaznaczyć, że przedmiotem niniejszej interpretacji jest ocena stanowiska Wnioskodawcy dotycząca podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odszkodowań wypłaconych pracownikom na podstawie ugód sądowych, nieprawomocnego wyroku sądowego, wypłaconych odsetek na podstawie nieprawomocnego wyroku, zapłaconych na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych oraz zwróconych pracownikowi kosztów procesu. W zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych wydane zostanie odrębne rozstrzygnięcie.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 1888 ze zm., dalej: „updop”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (…).Konstrukcja przepisu, dotyczącego kosztów uzyskania przychodów, daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 16 ust. 1 updop), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni, bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Tak więc, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki, związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 updop.

Zatem, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, między tym kosztem, a przychodem musi istnieć związek przyczynowo-skutkowy. Chodzi tu o związek tego typu, że poniesienie kosztu ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu.

Przez koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami należy rozumieć te koszty, których poniesienie wpływa bezpośrednio na uzyskanie przychodu z danego źródła. Są to więc wszelkie koszty, których poniesienie jest niezbędne, aby określone źródło przychodów przyniosło konkretne przychody. Aby uznać dany wydatek za koszt uzyskania przychodów nie jest konieczne w każdym przypadku wykazanie między nim, a przychodem bezpośredniego związku. Należy zaznaczyć, że kosztami uzyskania przychodów są wszystkie wydatki poniesione w celu uzyskania przychodów, w tym również w celu zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości. Wobec powyższego, kosztami będą również koszty pośrednie związane z uzyskiwanymi przychodami, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym, dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas, gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

W większości przypadków związek z przychodem nie nasuwa żadnych wątpliwości. Są jednak sytuacje, w których ów związek przyczynowy nie jest tak jednoznaczny. Wszystkie te sytuacje należy zatem rozwiązywać według zasad racjonalnego rozumowania, odrębnie w odniesieniu do każdego przypadku. Należy w tym miejscu podkreślić, że koszt uzyskania przychodów jest kosztem działalności gospodarczej, która ze swej istoty zmierza do osiągnięcia przychodów. Podatnik oceniając związek wydatku z prowadzoną działalnością gospodarczą winien zakładać, że dany koszt może obiektywnie przyczynić się do osiągnięcia przychodu. Ponadto, należy mieć na względzie, że podatnik uznając wydatek za koszt uzyskania przychodu odnosi ewidentne korzyści, albowiem o ten koszt zmniejsza podstawę opodatkowania. Na nim więc spoczywa ciężar udowodnienia, że określony wydatek jest kosztem uzyskania przychodu. Uznanie danego wydatku za koszt uzyskania przychodów jest możliwe tylko wtedy, gdy z prawidłowo i rzetelnie udokumentowanych zdarzeń wynika ponad wszelką wątpliwość, że jest to wydatek celowy i racjonalnie uzasadniony. Zatem, to podatnik zobowiązany jest wykazać nie tylko fakt poniesienia danego wydatku, ale także jego celowość i racjonalność. Przy ustalaniu kosztów uzyskania przychodów, nie można uznać za koszt wydatków, których charakter budzi wątpliwości.

Zatem, warunkiem uznania wydatku poniesionego przez podatnika za koszt uzyskania przychodów, jest łączne spełnienie następujących przesłanek:

został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
został właściwie udokumentowany,
nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego uzupełnionego pismem z 13 listopada 2017 r. (data wpływu 20 listopada 2017 r.) wynika, że Wnioskodawca rozwiązał z pracownikami umowy o pracę zawarte na czas nieokreślony bez zachowania okresu wypowiedzenia, w trybie art. 52 § 1 pkt 1 Kodeksu Pracy, z powodu ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych. Zwolnieni pracownicy wnieśli pozew do sądu o przywrócenie do pracy oraz odszkodowanie za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia. W kwietniu i maju 2017 r. Wnioskodawca zawarł ugody sądowe na mocy których m.in. zobowiązał się że wypłaci na rzecz pracowników odszkodowania w wysokości określonej w ugodzie. Wnioskodawca w terminie wywiązał się z podpisanych ugód i w terminach w nich wskazanych wypłacił pracownikom należne świadczenie.

Z kolei na mocy wyroku Sądu Rejonowego z czerwca 2017 r. Wnioskodawca został zobowiązany do wypłaty na rzecz pracownika odszkodowania wraz z ustawowymi odsetkami. Wyrok był nieprawomocny lecz zawierał klauzulę natychmiastowej wykonalności dlatego w lipcu 2017 r. Wnioskodawca wypłacił zasądzone świadczenie wraz z ustawowymi odsetkami.

Natomiast wyrokiem Sądu Rejonowego z sierpnia 2017 r. Wnioskodawca został zobowiązany m.in. do wypłaty na rzecz pracownika określonej kwoty tytułem wynagrodzenia za okres pozostawania bez pracy, o którym mowa w art. 47 Kodeksu pracy, zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych, zwrócenia pracownikowi kosztów procesu.

Oceniając podatkowe skutki wypłaty odszkodowań w zakresie możliwości zaliczenia ich wraz z odsetkami do kosztów uzyskania przychodów w podatku dochodowym od osób prawnych należy uznać i w tym zakresie zgodzić się z Wnioskodawcą, że odszkodowania, o których mowa we wniosku oraz zapłacone z tego tytułu odsetki nie zostały wymienione w art. 16 ust. 1 updop, wśród kosztów, które ustawodawca wyłączył z kosztów uzyskania przychodów.

Powyższe oznacza, że takie odszkodowania - co do zasady, jeżeli tylko miałyby związek z przychodem lub miałyby na celu zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów - mogą stanowić koszt uzyskania przychodów.

Należy jednak pamiętać, że samo wyliczenie kosztów, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, nie stwarza domniemania, że wszelkie pozostałe koszty, które nie są zamieszczone w art. 16 updop, zostaną ex lege uznane za koszty uzyskania przychodów.

Jak wskazano wyżej decydującym kryterium przy kwalifikacji prawnej danego kosztu (tu odszkodowań z odsetkami), jako kosztu uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 updop, pozostaje kryterium celu poniesienia kosztu. Kryterium to wiąże się z zamiarem działania podatnika zdeterminowanym na osiągnięcie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie ich źródła, tym samym z istnieniem związku przyczynowego, który wyraża się we wpływie (bezpośrednim lub pośrednim) ponoszonego kosztu na powstanie lub zwiększenie osiąganego przychodu lub we wpływie na zachowanie albo zabezpieczenie jego źródła.

W odniesieniu do odszkodowań oraz odsetek wypłaconych przez Wnioskodawcę trudno doszukać się związku pomiędzy poniesionym wydatkiem a przychodami podatnika oraz wpływu tego wydatku na osiągane przez niego przychody, jak również na zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów.

W ocenie tut. Organu, nieuprawniony jest również pogląd Wnioskodawcy, że „ (…) ugoda (wyrok sądowy) ta w istocie realizowała należności wynikające z umowy o pracę.” Wypłacone odszkodowania oraz odsetki, mimo że mogą zostać uznane za związane z działalnością gospodarczą, nie mają na celu uzyskania przychodu lub zabezpieczenia albo zachowania źródła przychodu. Celem wypłaty odszkodowań było zwolnienie z ciążącego zobowiązania i wynagrodzenie szkody pracownika. Brak jest zatem podstaw do uznania odszkodowań wypłaconych pracownikom za swoisty ekwiwalent należności przysługujących pracownikowi od pracodawcy z tytułu wypowiedzenia umowy o pracę zastępujący wynagrodzenie, które otrzymywane jest przez pracowników w zamian za świadczenie pracy. Przedmiotowe odszkodowanie jest swoistą dolegliwością (sankcją) za niezgodne z prawem działanie pracodawcy. Tym samym brak jest podstaw do uznania za koszt podatkowy odszkodowań wraz z odsetkami, które powstały w wyniku niezgodnego z prawem działania podatnika w związku z rozwiązaniem umowy o pracę.

Reasumując, odszkodowania wraz z odsetkami wypłacone przez Wnioskodawcę na mocy ugód sądowych i wyroku sądowego, których źródło związane jest z naruszeniem przepisów prawa, mimo że nie zostały wymienione w katalogu wyjątków w art. 16 ust. 1 updop, nie mogą zostać zakwalifikowane jako koszt podatkowy, ponieważ nie spełniają przesłanek wynikających z art. 15 ust. 1 updop, tj. odszkodowania takie nie zostały wypłacone w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Odnosząc się do powołanych we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej wyroków – wspierających argumentację Wnioskodawcy – Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, ze względów wskazanych w powyższym uzasadnieniu, nie podziela prezentowanego w nich stanowiska. Zauważyć również należy, że postępowanie w sprawie dot. wydania interpretacji indywidualnej jest postępowaniem szczególnym, mającym charakter uproszczony, odrębny od postępowania podatkowego, uregulowanego w dziale IV Ordynacji podatkowej. W jego wyniku, organ udzielając interpretacji, przedstawia swój pogląd dotyczący rozumienia treści przepisów prawa podatkowego i sposobu ich zastosowania w odniesieniu do sytuacji indywidualnej wskazanej przez Wnioskodawcę. Nie można zatem utożsamiać „trybu interpretacji” z postępowaniem podatkowym, a w konsekwencji żądać, aby wydając interpretacje organ, odnosił się osobno do każdego powołanego we wniosku wyroku sądowego, czy też prowadził szeroko rozumianą polemikę z każdym poglądem Wnioskodawcy. Powołane przez Wnioskodawcę wyroki zostały potraktowane jako element stanowiska w sprawie, którego ze względów wskazanych w niniejszej interpretacji tut. Organ nie podziela.

Na marginesie należy wskazać również, że stanowisko zaprezentowane przez Organ w niniejszej interpretacji jest akceptowane w najnowszym orzecznictwie sądów administracyjnych m.in.:

wyrok WSA z 28 stycznia 2015 r., sygn. akt: III Sa/Wa 1629/14;
wyrok NSA z 4 grudnia 2014 r., sygn. akt: II FSK 2704/12.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wypłaconych pracownikom odszkodowań wraz z odsetkami należało uznać za nieprawidłowe.

Wnioskodawca powziął również wątpliwość, czy zapłacone na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe oraz zwrócone pracownikowi koszty procesu nie stanowią kosztów uzyskania przychodu.

Jako że przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie przewidują bezpośredniego wyłączenia kosztów sądowych, w tym zwróconych pracownikowi kosztów postępowania sądowego z kosztów uzyskania przychodów, zasadnicze znaczenie dla dokonania oceny możliwości zaliczenia określonych wydatków do kosztów uzyskania przychodu będzie miało – jak wskazano to powyżej – określenie, czy są one ponoszone w celu osiągnięcia przychodów, zabezpieczenia lub zachowania źródła przychodów, co wynika wprost z art. 15 ust. 1 updop.

Istotne w rozpatrywanej sprawie jest to, że za koszty podatkowe uważa się również koszty pośrednio związane z przychodami oraz dotyczące całokształtu działalności podatnika. Ustawodawca nie stawia wprost wymogu, by poniesiony koszt przyniósł określony przychód, lecz był poniesiony w celu jego osiągnięcia lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Odnosząc zatem powyższe do przedstawionego opisu sprawy należy stwierdzić, że zapłacone na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe oraz zwrócone pracownikowi koszty postępowania sądowego pozostają w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą. Tym samym, pomimo tego, że nie można poniesionych przez Wnioskodawcę kosztów powiązać z konkretnym przychodem, to jednak wiążą się one z prowadzoną przez niego działalnością oraz zostały poniesione w celu ochrony jego interesów. Między stronami istniał bowiem spór prawny, a Wnioskodawca spodziewał się rozstrzygnięcia go na swoją korzyść. Wnioskodawca bronił zatem słuszności rozwiązania umowy o pracę. Działania Wnioskodawcy podyktowane były więc ochroną jego interesów. Skoro zatem Wnioskodawca ponosi te wydatki na obronę swoich praw to w konsekwencji może zaliczyć je do kosztów podatkowych.

Podsumowując, zapłacone na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe oraz zwrócone pracownikowi koszty postępowania sądowego w związku z przegraną przed Sądem Pracy mogą zostać zaliczone przez Wnioskodawcę do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 updop. Poniesienie przedmiotowych wydatków miało bowiem na celu zabezpieczenie źródła przychodów, jakim jest działalność gospodarcza.

Zatem, stanowisko Wnioskodawcy, że zapłacone na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe, jak i zwrócone pracownikowi koszty procesu, nie stanowią kosztów uzyskania przychodu jest nieprawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach, ul. Prosta 10, 25-366 Kielce - w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2017 r., poz. 1369 ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin