Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-1.4011.195.2017.2.BS
z 12 grudnia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 201 z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 12 października 2017 r. (data wpływu 18 października 2017 r.), uzupełnionym 4 grudnia 2017 r., o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie możliwości kontynuowania amortyzacji podatkowej wg stawki 10% – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 października 2017 r. do tut. Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie możliwości kontynuowania amortyzacji podatkowej wg stawki 10%. Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 22 listopada 2017 r. Znak: 0111-KDIB1-1.4011.195.2017.1.BS wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło 4 grudnia 2017 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W 2004 roku zakupiono środek trwały (budynek wybudowany w okresie międzywojennym) przylegający do innych budynków, będących własnością Wnioskodawcy, również wybudowanych w okresie międzywojennym. Zakupiony środek trwały był remontowany i amortyzowany według stawki 10%. Ostatecznie amortyzacja zakończyła się w 2014 roku. W kolejnych latach poszczególne budynki były remontowane, a poniesione nakłady co roku powiększały wartość środka trwałego. Począwszy od 2015 roku do połowy 2017 roku przeprowadzony został kolejny etap remontu oraz rozbudowa kompleksu. Budynek zakupiony w 2004 r. został przebudowany i technologicznie włączony do całego kompleksu. Wartość inwestycji przekraczała 30% wartości początkowej. Rozbudowana część nie może funkcjonować oddzielnie, gdyż wejścia realizowane są przez pozostałe, wcześniej wyremontowane budynki. Kompleks budynków stanowi integralną całość. W przekonaniu Wnioskodawcy powinien on prowadzić amortyzację środka trwałego dalej według stawki 10 %.

W uzupełnieniu wniosku, ujętym w piśmie z 30 listopada 2017 r., wskazano, m.in., że:

1. Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą od 2001 r., rozlicza się „podatkiem liniowym”, prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów,
2. Wnioskodawca jest jedynym właścicielem 3 budynków, które przylegają do siebie ścianami i tworzą kompleks,
3. wskazany we wniosku budynek zakupiony w 2004 r. oraz dwa pozostałe tworzące kompleks stanowią 3 odrębne środki trwałe,
4. inwestycja, o której mowa we wniosku dotyczy budynku zakupionego w 2004 r.,
5. wykonano prace o charakterze ulepszeniowym budynku zakupionego w 2004 r.: częściowa rozbiórka, wytworzenie nowych elementów konstrukcyjnych, rozbudowa (zwiększenie powierzchni zabudowy o ok. 25%), wymiana stolarki, wymiana dachu, prace wykończeniowe. Zmianie nie uległa liczba kondygnacji oraz funkcja i przeznaczenie budynku (nadal jest wykorzystywany do prowadzenia działalności gospodarczej) oraz nadal jest połączony funkcjonalnie z sąsiednimi budynkami,
6. wydatki poniesione na rozbudowę budynku były o charakterze wyłącznie ulepszeniowym, o którym mowa w art. 22g ust 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Poniesione wydatki to: opracowanie dokumentacji technicznej, zakup materiałów budowlanych, instalacyjnych, wykończeniowych oraz rozliczenie prac budowlanych,
7. budynek został wprowadzony do ewidencji środków trwałych w 2004 roku i amortyzowany do 2014 roku , natomiast zwiększono wartość środka trwałego o nakłady inwestycyjne w sierpniu 2017 roku. KŚT 103,
8. w wyniku rozbudowy nie powstał nowy środek trwały, jest to ulepszony (uległ rozbudowie, przebudowie i modernizacji) środek trwały wcześniej amortyzowany stawką 10%.
   
   

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku z 30 listopada 2017 r.)

Czy można kontynuować amortyzację wg stawki 10%?

Zdaniem Wnioskodawcy, prawidłowa stawka amortyzacyjna dla ww. inwestycji to 10% czyli taka sama jak została ustalona w roku 2004.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 2032 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W myśl art. 22 ust. 8 ww. ustawy stanowi, że kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Stosownie do art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Natomiast w myśl art. 22c pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów - zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Stosownie do postanowień art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. c) cyt. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, wydatków na ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych.

Zgodnie z art. 22g ust. 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1, 3-9 i 11-15, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3500 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3500 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Podstawą do zwiększenia wartości początkowej środków trwałych o wartość wydatków poniesionych na ich ulepszenie, co wiąże się z brakiem możliwości zaliczenia tych wydatków bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów, jest spełnienie warunków zawartych w wyżej powołanym przepisie, tzn. musi nastąpić ulepszenie środków trwałych, a suma wydatków z tego tytułu musi przekroczyć 3.500 zł w danym roku podatkowym.

Zgodnie z art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów

Stosownie do art. 22h ust. 2 ww. ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Możliwość ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacji przewiduje art. 22j ust. 1 ww. ustawy.

Zgodnie z treścią art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 – z wyjątkiem:

• trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,
• kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m3, domków kempingowych i budynków zastępczych
• dla których okres amortyzacji - nie może być krótszy niż 3 lata.
  
  

Z treści złożonego wniosku oraz jego uzupełnienia wynika, m.in. że w 2004 r. zakupiono środek trwały (budynek wybudowany w okresie międzywojennym) przylegający do innych budynków, będących własnością Wnioskodawcy, również wybudowanych w okresie międzywojennym. Zakupiony środek trwały był remontowany i amortyzowany według stawki 10%. Ostatecznie amortyzacja zakończyła się w 2014 roku. W kolejnych latach poszczególne budynki były remontowane, a poniesione nakłady co roku powiększały wartość środka trwałego. Począwszy od 2015 roku do połowy 2017 roku przeprowadzony został kolejny etap remontu oraz rozbudowa kompleksu. Budynek zakupiony w 2004 r. został przebudowany i technologicznie włączony do całego kompleksu. Wartość inwestycji przekraczała 30% wartości początkowej. Rozbudowana część nie może funkcjonować oddzielnie, gdyż wejścia realizowane są przez pozostałe, wcześniej wyremontowane budynki. Kompleks budynków stanowi integralną całość. W przekonaniu Wnioskodawcy powinien on prowadzić amortyzację środka trwałego dalej według stawki 10%. Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą od 2001 r., rozlicza się „podatkiem liniowym”, prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów, jest jedynym właścicielem 3 budynków, które przylegają do siebie ścianami i tworzą kompleks. Wskazany we wniosku budynek zakupiony w 2004 r. oraz dwa pozostałe tworzące kompleks stanowią 3 odrębne środki trwałe, inwestycja, o której mowa we wniosku dotyczy budynku zakupionego w 2004 r. Wnioskodawca wykonał prace o charakterze ulepszeniowym budynku zakupionego w 2004 r.: częściowa rozbiórka, wytworzenie nowych elementów konstrukcyjnych, rozbudowa (zwiększenie powierzchni zabudowy o ok. 25%), wymiana stolarki, wymiana dachu, prace wykończeniowe. Zmianie nie uległa liczba kondygnacji oraz funkcja i przeznaczenie budynku (nadal jest wykorzystywany do prowadzenia działalności gospodarczej) oraz nadal jest połączony funkcjonalnie z sąsiednimi budynkami. Wydatki poniesione na rozbudowę budynku były o charakterze wyłącznie ulepszeniowym, o którym mowa w art. 22g ust. 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Poniesione wydatki to: opracowanie dokumentacji technicznej, zakup materiałów budowlanych, instalacyjnych, wykończeniowych oraz rozliczenie prac budowlanych. Budynek został wprowadzony do ewidencji środków trwałych w 2004 roku i amortyzowany do 2014 roku , natomiast zwiększono wartość środka trwałego o nakłady inwestycyjne w sierpniu 2017 roku. KŚT 103, w wyniku rozbudowy nie powstał nowy środek trwały, jest to ulepszony (uległ rozbudowie, przebudowie i modernizacji) środek trwały wcześniej amortyzowany stawką 10%.

Mając na uwadze przedstawiony przez Wnioskodawcę opis stanu faktycznego oraz powyższe przepisy prawa podatkowego, stwierdzić należy, że poniesione nakłady, które stanowią ulepszenie środka trwałego, zwiększają jego wartość początkową i od tak ustalonej wartości początkowej Wnioskodawca może dokonywać odpisów amortyzacyjnych według metody amortyzacji wybranej w momencie przyjęcia do używania tego środka trwałego, aż do jego pełnego zamortyzowania. Należy zaznaczyć, że w efekcie ulepszenia środka trwałego nie powstał nowy środek trwały, lecz dokonano modernizacji istniejącego już budynku, będącego środkiem trwałym wprowadzonym przez Wnioskodawcę do ewidencji środków trwałych w 2004 r., który był amortyzowany wg 10% stawki amortyzacyjnej.

W związku z powyższym, jeżeli w istocie ww. budynek został właściwie zakwalifikowany przez Wnioskodawcę do grupy 103 KŚT, dla którego (po spełnieniu odpowiednich ustawowych przesłanek) można było ustalić indywidualną stawkę amortyzacyjną w wysokości 10% w skali roku (kwestia ta nie jest jednak przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej), to po dokonaniu ulepszenia ww. środka trwałego Wnioskodawca może zastosować tą samą stawkę amortyzacyjną wynoszącą 10% rocznie, liczoną od wartości budynku uwzględniającej dokonane ulepszenie (rozbudowę, przebudowę i modernizację). Przy czym, amortyzacja winna zostać zakończona, gdy wartość odpisów amortyzacyjnych po podwyższeniu wartości początkowej zrówna się z wysokością nakładów poniesionych na ulepszenie (rozbudowę) środka trwałego. Pamiętać bowiem należy, że środek trwały został już w okresie wcześniejszym zamortyzowany.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy uznano za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 1369 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.