2018.01.03 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-2.4010.417.2017.1.AW
z 3 stycznia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2017 r. poz. 201 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 22 listopada 2017 r. (data wpływu 29 listopada 2017 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy poniesiona przez Wnioskodawcę opłata za złożenie wniosku o wydanie opinii o celowości inwestycji w sektorze zdrowia zwiększa wartość początkową środków trwałych wytworzonych w ramach inwestycji zgodnie z art. 16g ust. 4 ustawy o CIT i stanowi koszt uzyskania przychodu zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy o CIT – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 listopada 2017 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy poniesiona przez Wnioskodawcę opłata za złożenie wniosku o wydanie opinii o celowości inwestycji w sektorze zdrowia zwiększa wartość początkową środków trwałych wytworzonych w ramach inwestycji zgodnie z art. 16g ust. 4 ustawy o CIT i stanowi koszt uzyskania przychodu zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy o CIT.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Powiatowy Zakład Opieki Zdrowotnej (dalej „Szpital” lub „PZOZ”) jest podmiotem leczniczym w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej (Dz.U. z 2016 r. poz. 1638 z późn. zm.), posiada osobowość prawną, status samodzielnego publicznego zakładu opieki zdrowotnej, jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych. Celem PZOZ zgodnie z jego Statutem, jest udzielanie świadczeń zdrowotnych i promocja zdrowia. W ramach realizacji tego celu Szpital dąży do udzielania świadczeń zdrowotnych służących zachowaniu, ratowaniu, przywracaniu i poprawie zdrowia, mieszkańców powiatu i powiatów ościennych.

Powiatowy Zakład Opieki Zdrowotnej realizuje swój cel w ramach prowadzenia trzech przedsiębiorstw: Stacjonarne i Całodobowe Świadczenia Szpitalne, Stacjonarne i Całodobowe Świadczenia Zdrowotne inne niż Szpitalne, Ambulatoryjne Świadczenia Zdrowotne.

W skład komórek organizacyjnych Przedsiębiorstwa pod nazwą Stacjonarne i Całodobowe Świadczenia Szpitalne wchodzą oddziały m.in. Oddział Chorób Zakaźnych, Oddział Kardiologiczny. Oddziały Szpitalne udzielają świadczeń opieki zdrowotnej polegających na wstępnej diagnostyce oraz leczeniu pełnego zakresu schorzeń, zgodnie z profilem i obowiązującymi wymogami, standardami leczenia. Oddział Chorób Zakaźnych specjalizuje się w diagnostyce i leczeniu zachowawczym chorób wątroby i dróg żółciowych. Przy oddziale funkcjonuje Poradnia Hepatologiczna obejmująca swym nadzorem pacjentów po leczeniu szpitalnym oraz nie wymagających hospitalizacji z obszaru powiatu i powiatów ościennych. Oddział Kardiologiczny z pracownią diagnostyczną zapewnia kompleksową opiekę z zakresu świadczeń wysoko specjalistycznych włącznie z implantacją nowoczesnej generacji stymulatorów serca, kardiowerterów jak również: badania echokardiograficzne za pomocą aparatu z kolorowym Dopplerem, echokardiografia przezprzełykowa, echokardiograficzna próba dobutaminowa, testy wysiłkowe na bieżni ruchomej, 24 godzinne badania EKG metodą Holtera i ciśnienia tętniczego, całodobowy dyżur hemodynamiczny.

Głównym płatnikiem należności za wykonywane świadczenia zdrowotne jest Wojewódzki Oddział Narodowego Funduszu Zdrowia. Aby Szpital z należytą starannością mógł realizować wyznaczone zadania winien spełniać wymagania określone w ustawie z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej (Dz.U. z 2016 r. poz. 1638 z późn. zm.), rozporządzeniu Ministra Zdrowia z dnia 26 czerwca 2012 r. w sprawie szczegółowych wymagań, jakimi powinny odpowiadać pomieszczenia i urządzenia podmiotu wykonującego działalność leczniczą (Dz.U. z 2012 r. poz. 739).

Dla prawidłowego realizowania wyznaczonych celów bardzo ważne jest ciągłe doskonalenie kadry, jak również doposażanie oddziałów i pracowni w nowoczesną aparaturę i sprzęt medyczny. Wychodząc naprzeciw tym wymaganiom w planie inwestycyjnym na rok 2017 PZOZ ujął m.in. zadania: „Przebudowy pomieszczeń (…)” oraz „Doposażenie Powiatowego Zakładu Opieki Zdrowotnej (…)”.

Źródła finansowania do zadania dotyczącego Oddziału Chorób Zakaźnych obejmują: środki własne PZOZ, dotacje celową z innych części budżetowych oraz środki z innych źródeł niż dotacje celowe z budżetu państwa, zaś do zadania dedykowanego chorobom układu krążenia stanowią: środki własne Szpitala oraz środki z Unii Europejskiej w ramach programu pn. „Regionalny Program Operacyjny Województwa na lata 2014-2020”.

W dniu 21 lipca 2016 r. Sejm Rzeczypospolitej Polskiej uchwalił ustawę o zmianie ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2016 r. poz. 1355), która to ustawa wprowadza do publicznego systemu opieki zdrowotnej konstrukcję Instrumentu Oceny Wniosków Inwestycyjnych w Sektorze Zdrowia (IOWIŚZ). Głównym założeniem funkcjonowania nowego systemu teleinformatycznego IOWISZ ma być racjonalne, celowe i gospodarne wydatkowanie środków na inwestycje w sektorze usług zdrowotnych. Zgodnie z treścią art. 95d ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz.U. z 2016 r. poz. 1793 z późn. zm.) wojewoda albo minister właściwy do spraw zdrowia wydaje opinię o celowości inwestycji polegającej na utworzeniu na obszarze województwa nowego:

podmiotu, który ma wykonywać działalność leczniczą w zakresie leczenia szpitalnego, lub nowych jednostek lub komórek organizacyjnych podmiotu leczniczego, przy pomocy których ma być wykonywana działalność lecznicza w zakresie leczenia szpitalnego, lub innej inwestycji w tym zakresie o wartości przekraczającej 3 miliony zł w okresie 2 lat, realizowanej przez podmiot wnioskujący,
podmiotu wykonującego działalność leczniczą, który ma wykonywać działalność leczniczą w zakresie ambulatoryjnej opieki specjalistycznej, lub nowych jednostek lub komórek organizacyjnych zakładu leczniczego podmiotu leczniczego, przy pomocy których ma być wykonywana działalność lecznicza w zakresie ambulatoryjnej opieki specjalistycznej, lub innej inwestycji w tym zakresie o wartości przekraczającej 2 miliony zł w okresie 2 lat, realizowanej przez podmiot wnioskujący,
podmiotu wykonującego działalność leczniczą, który ma wykonywać działalność leczniczą w zakresie leczenia szpitalnego, ambulatoryjnej opieki specjalistycznej lub podstawowej opieki zdrowotnej, lub nowych jednostek lub komórek organizacyjnych zakładu leczniczego podmiotu leczniczego, przy pomocy których ma być wykonywana działalność lecznicza w zakresie leczenia szpitalnego, ambulatoryjnej opieki specjalistycznej lub podstawowej opieki zdrowotnej, lub innej inwestycji w tym zakresie, na które podmiot wnioskujący zamierza uzyskać dofinansowanie ze środków europejskich.

Opinię wydaje się, zgodnie z art. 95e ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz.U. z 2016 r. poz. 1793 z późn. zm.), na wniosek podmiotu wykonującego działalność leczniczą albo podmiotu zamierzającego wykonywać działalność leczniczą. Wniosek wygenerowany za pośrednictwem systemu teleinformatycznego IOWISZ podlega opłacie w kwocie 4.000,00 zł, która to stanowi dochód budżetu państwa.

Powiatowy Zakład Opieki Zdrowotnej przystępując do realizacji ww. zadań inwestycyjnych złożył dnia 29 czerwca 2017 r. i 16 sierpnia 2017 r. do Wojewody wnioski o wydanie opinii o celowości przedmiotowych inwestycji. Do wniosków dołączył potwierdzenie wymaganej opłaty. Wnioski zostały poddane ocenie Oddziału Wojewódzkiego NFZ oraz Wojewody i zgodnie z art. 95f ust. 8 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz.U. z 2016 r. poz. 1793 z późn. zm.) w związku z par. 4 rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 15 września 2016 r. w sprawie formularza Instrumentów Oceny Wniosków Inwestycyjnych w Sektorze Zdrowia (Dz.U. z 2016 r. poz. 1793 z późn. zm.) wnioski otrzymały wymaganą liczbę punktów, która uzasadniała wydanie dnia 2 sierpnia i 11 września 2017 r. pozytywnej opinii o celowości inwestycji w zakresie „Przebudowy pomieszczeń (…)” oraz „Doposażenia Powiatowego Zakładu Opieki Zdrowotnej (…)”.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy poniesiona przez Powiatowy Zakład Opieki Zdrowotnej opłata za złożenie wniosku o wydanie opinii o celowości inwestycji w sektorze zdrowia zwiększa wartość początkową środków trwałych wytworzonych w ramach inwestycji zgodnie z art. 16g ust. 4 ustawy o CIT i stanowi koszt uzyskania przychodu zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy o CIT?

Zdaniem Wnioskodawcy, wydatki poniesione na opłatę za złożenie wniosku o wydanie opinii o celowości inwestycji w sektorze zdrowia w związku z realizację zadań inwestycyjnych „Przebudowy pomieszczeń (…)” oraz „Doposażenia Powiatowego Zakładu Opieki Zdrowotnej (…)” należy zaliczyć do wydatków na inwestycję.

Zgodnie z art. 4a pkt 1 ustawy o CIT, inwestycje to środki trwałe w budowie w rozumieniu ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz.U. z 2016 r. poz. 1047 z późn. zm. dalej „ustawa o rachunkowości”). W myśl art. 3 ust. 1 pkt 16 ustawy o rachunkowości środki trwałe w budowie to „(...) zaliczane do aktywów trwałych środki trwałe w okresie ich budowy, montażu lub ulepszenia już istniejącego środka trwałego (...)”. Poprzez same środki trwałe ustawa o rachunkowości rozumie „Rzeczowe aktywa trwałe i zrównane z nimi o przewidywanym okresie ekonomicznej użyteczności dłuższym niż rok, kompletne, zdatne do użytku i przeznaczone na potrzeby jednostki”. Jednocześnie, w celu ustalenia wartości wytwarzanych środków trwałych zastosowanie powinny znaleźć przepisy art. 16g ust. 1 pkt 2 oraz art. 16g ust. 4 ustawy o CIT. Zgodnie z tymi przepisami „(...) za koszt wytworzenia uważa się wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za prace wraz z pochodnymi, i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych (...)”. Zgodnie z Krajowym Standardem Rachunkowości nr 11 „Środki trwałe” pkt 6.6 „Cena nabycia i (lub) koszt wytworzenia, w tym koszt finansowania zewnętrznego stanowiące wartość początkową środka trwałego obejmują ogół kosztów pozostających w związku przyczynowo-skutkowym z jego pozyskaniem, w tym budową”. Brak zamkniętej listy wydatków, poniesionych w związku z wytworzeniem środka trwałego pozwala na interpretację, że do wartości początkowej zalicza się koszty, nie wymienione wprost, które są związane z inwestycją i gdyby nie owa inwestycja, nie zostałyby poniesione. Zważywszy zaś, że jedną z części każdego procesu inwestycyjnego jest etap jego planowania, to zdaniem Szpitala nakłady z nim związane, które PZOZ był zobligowany ponieść stanowią koszty, o których mowa w art. 16g ust. 4 ustawy o CIT.

Potwierdzeniem powyższego stanowiska jest m.in. interpretacja indywidualna wydana dnia 6 marca 2017 r. przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej numer 2461-IBPB-1-2 4510.91.2017.1.AK. W konsekwencji, w oparciu o wskazane powyżej przepisy, a także praktykę instytucji skarbowych, zdaniem PZOZ koszty opłaty od wniosku o wydanie opinii o celowości inwestycji w sektorze zdrowia można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów. Zgodnie bowiem z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2016 r. poz. 1888 z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych wprost w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika;
jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona;
pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą;
poniesiony został w celu uzyskania, zachowania albo zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów;
został właściwie udokumentowany;
nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o CIT nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wydatków enumeratywnie wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, stanowić mogą koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami. Powiatowy Zakład Opieki Zdrowotnej opłatę od wniosku pokrył z własnych środków, nie będzie ubiegał się o ich zwrot. Opinia o celowości inwestycji ma służyć dalszej realizacji zadań inwestycyjnych, które wpłyną na poprawę jakości udzielanych świadczeń zdrowotnych. Szpital uznaje, że wydatek ten jest nieodzowny dla wytworzenia środków trwałych w ramach inwestycji i zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy o CIT kosztem uzyskania przychodów będą odpisy z tytułu zużycia przedmiotowych środków trwałych (odpisy amortyzacyjne).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2017 r. poz. 2343 z późn. zm., dalej: „updop”), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem, a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
został właściwie udokumentowany,
nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 updop, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 16 ust. 1 updop, mogą stanowić koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiągniętymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów.

Przepisy updop, dokonują podziału kosztów na koszty bezpośrednio związane z przychodami i koszty pośrednie (inne niż bezpośrednio związane z przychodami).

Zgodnie z ugruntowanym poglądem, kosztami uzyskania przychodów bezpośrednio związanymi z przychodami są takie wydatki, których poniesienie przekłada się wprost (w sposób bezpośredni) na uzyskanie konkretnych przychodów. W ich przypadku możliwe jest „zidentyfikowanie” wpływu danego kosztu na wielkość osiągniętych przychodów. Do tej kategorii należą głównie te koszty, które mogą być przydzielone, przypisane do określonych wyrobów bądź usług. Klasycznym przykładem bezpośredniego związku kosztów z przychodami jest relacja, w jakiej pozostają wydatki na nabycie lub wytworzenie jednostki towaru i przychód ze zbycia tej jednostki towaru.

Natomiast, pośrednie koszty uzyskania przychodów to takie wydatki, których nie da się przypisać wprost do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia. Nie pozostają one w uchwytnym związku z konkretnymi przysporzeniami podatnika – brak jest możliwości ustalenia, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód. Do tego rodzaju kosztów zalicza się m.in. koszty ogólnego zarządu, koszty administracyjne, wydatki na utrzymanie obiektów, obsługę prawną, ubezpieczenia, świadczenia na rzecz pracowników. Każdy z ww. wydatków jest związany z działalnością prowadzoną przez podatnika i przyczynia się w sposób ogólny do osiągania przez niego przychodów. Nie można jednak ustalić, uzyskaniu jakiego konkretnego przychodu dany wydatek służy.

Stosownie do art. 15 ust. 6 updop, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.

Jak stanowi art. 16 ust. 1 pkt 48 updop, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonywanych, według zasad określonych w art. 16a-16m, od tej części ich wartości, która odpowiada poniesionym wydatkom na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie tych środków lub wartości niematerialnych i prawnych, odliczonym od podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym albo zwróconym podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. a updop, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów.

Jednocześnie, w myśl art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. b updop, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie, innych niż wymienione w lit. a, środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części – wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów, w przypadku odpłatnego zbycia środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na czas ich poniesienia.

Składniki majątku stanowiące środki trwałe i wartości niematerialne i prawne zostały wymienione przez ustawodawcę w art. 16a-16c updop.

W myśl art. 16a ust. 1 updop, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
maszyny, urządzenia i środki transportu,
inne przedmioty,

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zgodnie z powyższym, wymienione w pkt 1-3 środki trwałe będą podlegały amortyzacji po spełnieniu następujących warunków:

zostały nabyte lub wytworzone we własnym zakresie,
stanowią własność lub współwłasność podatnika – amortyzacji podatkowej podlegają wyłącznie środki trwałe, do których przysługuje podatnikowi prawo własności, z wyjątkiem środków używanych przez leasingobiorcę na podstawie umowy leasingu finansowego oraz tych wymienionych w art. 16a ust. 2 updop,
są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania – ustawodawca nie określił bliżej tych warunków, jednakże należy stwierdzić, że warunki te spełnia składnik majątku, który jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne pozwalające na jego funkcjonowanie zgodnie z przeznaczeniem, ponadto sprawne technicznie i zalegalizowane prawnie w formie stosownych uprawnień, homologacji i pozwoleń na użytkowanie,
przewidywany okres ich używania jest dłuższy niż rok – o tym, jak długo będzie używany dany składnik decyduje sam podatnik,
są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu,
nie są wymienione w katalogu środków trwałych wymienionych w art. 16c updop.

Jednocześnie, w myśl art. 4a pkt 1 updop, inwestycja oznacza środek trwały w budowie w rozumieniu ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (…).

Zgodnie natomiast z art. 3 ust. 1 pkt 16 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz.U. z 2017 r. poz. 2342) ilekroć w ustawie jest mowa o środkach trwałych w budowie – rozumie się przez to zaliczane do aktywów trwałych środki trwałe w okresie ich budowy, montażu lub ulepszenia już istniejącego środka trwałego.

Na mocy art. 16h ust. 1 pkt 1 updop, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 16k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji, z zastrzeżeniem art. 16e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 16 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

W art. 16g updop, zostały wskazane zasady ustalania wartości początkowej składników majątku trwałego stanowiącej podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych.

Stosownie do postanowień art. 16g ust. 1 pkt 1 updop, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-14, uważa się w razie odpłatnego nabycia cenę ich nabycia.

Zgodnie z treścią art. 16g ust. 3 updop, za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku.

Stosownie do art. 16g ust. 13 updop (w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2017 r.) jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1 i 3-11, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3500 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3500 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że w planie inwestycyjnym na rok 2017 Wnioskodawca działający jako Powiatowy Zespół Opieki Zdrowotnej ujął m.in. zadania: „Przebudowy pomieszczeń (…)” oraz „Doposażenie Powiatowego Zakładu Opieki Zdrowotnej (…)”.

Zgodnie z treścią art. 95d ust. 1 ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych wojewoda albo minister właściwy do spraw zdrowia wydaje opinię o celowości inwestycji polegającej na utworzeniu na obszarze województwa nowego podmiotu, który ma wykonywać działalność leczniczą.

Opinię wydaje się, zgodnie z art. 95e tej ustawy na wniosek podmiotu wykonującego działalność leczniczą albo podmiotu zamierzającego wykonywać działalność leczniczą. Wniosek wygenerowany za pośrednictwem systemu teleinformatycznego IOWISZ podlega opłacie w kwocie 4.000,00 zł, która to stanowi dochód budżetu państwa.

Powiatowy Zakład Opieki Zdrowotnej przystępując do realizacji ww. zadań inwestycyjnych złożył dnia 29 czerwca 2017 r. i 16 sierpnia 2017 r. do Wojewody wnioski o wydanie opinii o celowości przedmiotowych inwestycji. Do wniosków dołączył potwierdzenie wymaganej opłaty. Wnioski zostały poddane ocenie Oddziału Wojewódzkiego NFZ oraz Wojewody zgodnie z art. 95f ust. 8 ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych w związku z par. 4 rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 15 września 2016 r. w sprawie formularza Instrumentów Oceny Wniosków Inwestycyjnych w Sektorze Zdrowia wnioski otrzymały wymaganą liczbę punktów, która uzasadniała wydanie pozytywnej opinii o celowości inwestycji.

Odnosząc powyższe do przedstawionego wcześniej opisu sprawy należy wskazać, że opłata za złożenie wniosku o wydanie opinii o celowości inwestycji w sektorze zdrowia zwiększa wartość początkową ulepszonych środków trwałych (art. 16g ust. 13 updpo) lub nabywanych środków trwałych (art. 16g ust. 3 updop).

Wobec powyższego należy stwierdzić, że wydatek poniesiony przez Wnioskodawcę na wydanie opinii o celowości inwestycji jest nieodzowny dla ulepszenia/nabycia środków trwałych w ramach inwestycji i zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy o CIT kosztem uzyskania przychodów będą odpisy z tytułu zużycia przedmiotowych środków trwałych (odpisy amortyzacyjne), o ile wydatki poniesione na wydanie opinii o jakich mowa we wniosku nie zostały Wnioskodawcy zwrócone w jakiejkolwiek formie (art. 16 ust. 1 pkt 48 updop).

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (zdarzeniem przyszłym) podanym przez wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach, ul. Prosta 10, 25-001 Kielce w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2017 r. poz. 1369 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin