2018.01.04 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB4.4015.182.2017.2.BJ
z 4 stycznia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2017 r., poz. 201, ze zm.) – Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z 05 listopada 2017 r. (data wpływu – 15 listopada 2017 r.), uzupełnionym 11 grudnia 2017 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od spadków i darowizn w zakresie skutków podatkowych spłaty przez współkredytobiorcę kredytu hipotecznego zaciągniętego na zakup lokalu mieszkalnego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15 listopada 2017 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej m.in. podatku od spadków i darowizn w zakresie skutków podatkowych spłaty przez współkredytobiorcę kredytu hipotecznego zaciągniętego na zakup lokalu mieszkalnego.

Z uwagi na fakt, iż wniosek nie spełniał wymogów formalnych, w piśmie z 28 listopada 2017 r. znak: 0111-KDIB4.4015.182.2017.1.BJ, 0111-KDIB4.4014.373.2017.1.BJ wezwano o jego uzupełnienie. Wniosek uzupełniono 11 grudnia 2017 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Rodzice kupili Wnioskodawczyni mieszkanie. Połowa wartości mieszkania została sfinansowana z wkładu własnego rodziców, a na drugą połowę (100 tys. złotych) został wzięty kredyt przez Wnioskodawczynię i mamę Wnioskodawczyni. Mama Wnioskodawczyni jest kredytobiorcą, a Wnioskodawczyni jest współkredytobiorcą. Poręczycielem jest tata Wnioskodawczyni. Jedynym właścicielem mieszkania jest Wnioskodawczyni.

Jako, że w czasie ubiegania się o kredyt Wnioskodawczyni dopiero zaczynała pracę i nie miała odpowiedniej zdolności finansowej, bank nie mógł udzielić jej samej kredytu, dlatego też został on wzięty na Wnioskodawczynię i jej mamę. Ponieważ mieszkanie jest własnością Wnioskodawczyni, a Wnioskodawczyni jest osobą pracującą, sama spłaca raty kredytu.

Wkład własny rodziców Wnioskodawczyni na mieszkanie (100 tysięcy złotych) został przelany na konto Wnioskodawczyni jako darowizna (w ratach odpowiadających transzom zapisanym w umowie z deweloperem), a następnie przelany przez Wnioskodawczynię na konto dewelopera. Odpowiednie dokumenty dotyczące darowizn zostały złożone w Urzędzie Skarbowym. Ta kwestia jest jasna.

Poruszone we wniosku zagadnienie dotyczy kredytu mieszkaniowego, który został zaciągnięty przez Wnioskodawczynię i jej mamę. Transze, zgodnie z umową o kredyt mieszkaniowy, są wypłacane przez bank bezpośrednio na konto dewelopera.

Pracownicy Urzędu Skarbowego nie są w stanie podać Wnioskodawczyni dokładnej informacji czy w związku z kredytem zaciągniętym przez Wnioskodawczynię i jej mamę na mieszkanie będące własnością Wnioskodawczyni podlega jeszcze jakiemuś obowiązkowi podatkowemu. Z informacji uzyskanych w Urzędzie Skarbowym wynika, że tak, bo bank przelewa pieniądze bezpośrednio do dewelopera i w tym wypadku jest to traktowane jako „darowizna banku” dla Wnioskodawczyni, ponieważ mama Wnioskodawczyni jest kredytobiorcą, a Wnioskodawczyni współkredytobiorcą, a mieszkanie jest własnością Wnioskodawczyni. Według Urzędu Skarbowego, bank powinien przelewać pieniądze na konto mamy Wnioskodawczyni, następnie mama Wnioskodawczyni powinna przelewać je na konto Wnioskodawczyni z dopiskiem „darowizna”. Wnioskodawczyni powinna zgłosić tą darowiznę wypełniając odpowiednie dokumenty, a następnie ze swojego konta przelać pieniądze na konto dewelopera.

Bank, który udziela kredytu twierdzi, że taka sytuacja nie jest możliwa, gdyż zaciągnięty przez Wnioskodawczynię i mamę Wnioskodawczyni kredyt jest kredytem mieszkaniowym, a więc bank musi przelewać pieniądze bezpośrednio na konto dewelopera, tak też jest zapisane w umowie kredytowej. Ponadto bank, zgodnie z warunkami umowy, kontroluje także czy odpowiednie prace zostały przez dewelopera wykonane (zapisane w umowie) i dopiero po takiej kontroli przelewa pieniądze.

W piśmie z 06 grudnia 2017 r. (wpływ – 11 grudnia 2017 r.), stanowiącym uzupełnienie wniosku, Wnioskodawczyni wskazała, że 22 września 2016 r. nabyła na rynku pierwotnym lokal mieszkalny wraz ze związanym z jego własnością udziałem w nieruchomości wspólnej, przynależnym do niego pomieszczeniem gospodarczym wraz z prawem do wyłącznego korzystania z przydomowego ogrodu oraz miejsca postojowego, za cenę 198.530,00 zł. Środki na zakup przedmiotowego lokalu w wysokości 98.530,00 zł pochodziły z darowizny od rodziców na rzecz Wnioskodawczyni, które zostały następnie przelane przez Wnioskodawczynię na konto bankowe dewelopera. Kwota 100.000 zł pochodzić będzie w z kredytu hipotecznego udzielonego przez bank na podstawie umowy o kredyt hipoteczny z 19 października 2016 r., ze spłatą do 10 października 2036 r., w tym okres karencji w spłacie kapitału do 09 stycznia 2018 r. Kredyt jest zatem przeznaczony na częściowe sfinansowanie zakupu lokalu mieszkalnego, którego właścicielem jest Wnioskodawczyni. Wypłata kredytu nastąpi bezgotówkowo na podstawie przedłożonego aktu notarialnego oraz dyspozycji Kredytobiorcy w 3 transzach w formie przelewu na rachunek dewelopera, po spełnieniu warunków określonych w umowie kredytowej.

Z uwagi na fakt, że w czasie, kiedy Wnioskodawczyni ubiegała się o kredyt, rozpoczynała pracę i nie posiadała zdolności kredytowej, kredyt został zaciągnięty wspólnie z mamą Wnioskodawczyni. Kredytobiorcami zostali więc Wnioskodawczyni i mama Wnioskodawczyni. Zabezpieczeniem spłaty kredytu stała się m.in. hipoteka umowna na rzecz banku przedmiotowego lokalu mieszkalnego, umowa poręczenia wg prawa cywilnego zawarta z ojcem Wnioskodawczyni, jak również dyspozycja spłaty kredytu z ROR mamy Wnioskodawczyni w Banku i pełnomocnictwo do rachunku ROR mamy.

W akcie notarialnym – umowie sprzedaży, jako kupujący występuje jedynie Wnioskodawczyni. Jednakże raty kredytu spłaca obecnie mama Wnioskodawczyni ze swojego rachunku z ROR (dyspozycja spłaty kredytu z ROR mamy Wnioskodawczyni w Banku). W umowie kredytu zawarte zostało postanowienie, zgodnie z którym, w okresie wykorzystania kredytu/karencji w spłacie kredytu, Kredytobiorca spłaca należne bankowi odsetki. Kredytobiorca zobowiązuje się do spłaty odsetek w terminach określonych w harmonogramie spłat stanowiącym załącznik do Umowy kredytowej. Zgodnie ze stanowiskiem Banku kredytobiorcy odpowiadają solidarnie za zadłużenie wynikające z umowy. Ponadto zgodnie z postanowieniami umowy kredytowej, Kredytobiorca zobowiązuje się do spłaty kapitału wraz z odsetkami, w terminach i kwotach określonych w harmonogramie spłaty będącym integralną częścią umowy.

W związku z powyższym opisem (po przeformułowaniu w uzupełnieniu wniosku) zadano następujące pytania.

Czy spłata rat kredytu przez mamę Wnioskodawczyni (która wspólnie z Wnioskodawczynią jest współkredytobiorcą) wiąże się z powstaniem obowiązku podatkowego określonego w art. 6 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku od spadków i darowizn po stronie Wnioskodawczyni (u drugiego współkredytobiorcy), w sytuacji gdy kredyt został przeznaczony na zakup lokalu mieszkalnego będącego własnością Wnioskodawczyni?
Czy od rat spłaconego przez mamę kredytu Wnioskodawczyni powinna złożyć w urzędzie skarbowym zgłoszenia SD-Z2?

Zdaniem Wnioskodawczyni, spłata rat kredytu przez mamę Wnioskodawczyni – współkredytobiorcę, nie powoduje powstania u Wnioskodawczyni obowiązku podatkowego w podatku od spadków i darowizn. Spłata rat kredytu przez mamę dokonana na rzecz banku nie stanowi darowizny na rzecz córki w rozumieniu art. 888 Kodeksu cywilnego. Kredyt zaciągnięty został przez dwie osoby i to one są zobowiązane do jego spłaty. Każdy z kredytobiorców spłacając ratę otrzymanego kredytu kosztem swojego majątku spełnia obowiązek, o którym mowa w umowie kredytowej.

W związku z powyższym do spłat rat kredytu, o którym mowa we wniosku, nie mają zastosowania przepisy ustawy o podatku od spadków i darowizn, w szczególności art. 1 ust. 1 pkt 2 oraz art. 6 ust. 1 pkt 4. W konsekwencji, z tytułu spłaty rat kredytu przez mamę Wnioskodawczyni nie ciąży na Wnioskodawczyni obowiązek składania zgłoszenia SD-Z2.

Przywołując treść art. 1 ust. 1 i 2 ustawy o podatku od spadków i darowizn, Wnioskodawczyni stwierdziła, że katalog czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od spadków i darowizn określony w art. 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn jest katalogiem zamkniętym, co oznacza, że opodatkowaniu podlegają wyłącznie czynności, które zostały enumeratywnie wymienione w tym przepisie, tj. czynności prawne, których skutkiem jest nieodpłatne nabycie rzeczy lub praw majątkowych przez osoby fizyczne.

Dalej wskazała na art. 5 oraz art. 6 ust. 1 pkt 4 ustawy i odwołała się do definicji darowizny zawartej w art. 888 § 1 ustawy Kodeks cywilny, wskazując, iż z przepisu tego wynika, że podstawową cechą umowy darowizny jest bezpłatne świadczenie darczyńcy na rzecz obdarowanego kosztem swojego majątku. Darowizna należy do czynności, których celem jest dokonanie aktu przysporzenia majątkowego (świadczenie musi wzbogacić obdarowanego) i zobowiązanie darczyńcy musi być zamierzone jako nieodpłatne. Świadczenie ma charakter nieodpłatny, gdy druga strona umowy nie zobowiązuje się do jakiegokolwiek świadczenia w zamian za otrzymane świadczenie. Istotą darowizny – jako czynności nieodpłatnej – jest więc brak po drugiej stronie ekwiwalentu w postaci świadczenia wzajemnego.

Darowizna może polegać zarówno na przesunięciach do majątku obdarowanego określonych przedmiotów majątkowych, jak i na innych postaciach dyspozycji majątkowych darczyńcy prowadzących do zmniejszenia jego majątku, a po stronie majątku obdarowanego do zwiększenia aktywów lub zmniejszenia pasywów.

W wyniku zawarcia umowy darowizny może dochodzić do określonych zmian w położeniu prawno-majątkowym darczyńcy i obdarowanego. Przedmiotem darowizny mogą bowiem strony uczynić wszelkie postacie zwolnienia obdarowanego od określonych zobowiązań. Może to nastąpić w drodze zrzeczenia się przez darczyńcę wierzytelności, jaka służyła mu w stosunku do obdarowanego lub poprzez przejęcie długu obdarowanego względem osoby trzeciej, będącej jego wierzycielem. Darczyńca może wreszcie wypełnić zobowiązanie ciążące na obdarowanym względem osoby trzeciej.

Z treści wniosku wynika, że stronami zawartej umowy kredytowej oprócz Wnioskodawczyni, jest także mama Wnioskodawczyni. Wobec tego przy rozpatrywaniu przedmiotowej sprawy należy także zwrócić uwagę na brzmienie art. 366 § 1 Kodeksu cywilnego, w myśl którego kilku dłużników może być zobowiązanych w ten sposób, że wierzyciel może żądać całości lub części świadczenia od wszystkich dłużników łącznie, od kilku z nich lub od każdego z osobna, a zaspokojenie wierzyciela przez któregokolwiek z dłużników zwalnia pozostałych (solidarność dłużników). W myśl natomiast § 2 tego przepisu aż do zupełnego zaspokojenia wierzyciela wszyscy dłużnicy solidarni pozostają zobowiązani.

Z istoty solidarnej odpowiedzialności dłużników wynika więc, że aż do zupełnego zaspokojenia wierzyciela wszyscy dłużnicy solidarni pozostają zobowiązani. Każdy z dłużników solidarnych odpowiada więc za całość długu, a nie tylko część, jaką można by mu przypisać poprzez np. równy podział kwoty długu pomiędzy zobowiązanych.

W sytuacji więc, gdy strona zobowiązania solidarnego spłaca całość zadłużenia bez woli czynienia tego w celu obdarowania pozostałych stron tego zobowiązania, a jedynie w zamiarze zwolnienia się z długu, poprzez samą zapłatę całości, czy też części zobowiązania solidarnego nie może dojść do obdarowania kogokolwiek. Dłużnik solidarny spłaca bowiem własny dług, a nie cudzy.

Wskazać jednak należy, że stosownie do art. 376 § 1 Kodeksu cywilnego, jeżeli jeden z dłużników solidarnych spełnił świadczenie, treść istniejącego między współdłużnikami stosunku prawnego rozstrzyga o tym, czy i w jakich częściach może on żądać zwrotu od współdłużników. Jeżeli z treści tego stosunku nie wynika nic innego, dłużnik, który świadczenie spełnił, może żądać zwrotu w częściach równych. Treść powyższego przepisu wskazuje więc, że z chwilą spełnienia świadczenia przestaje istnieć jakikolwiek stosunek pomiędzy wierzycielem a współdłużnikami solidarnymi. Natomiast dłużnik, który spełnił świadczenie, przestaje być współdłużnikiem solidarnym i staje się wierzycielem dla pozostałych współdłużników.

W związku z powyższym stwierdzić należy, że jeżeli mama Wnioskodawczyni będąca współkredytobiorcą dokonuje spłaty kredytu, to w przypadku spłaty nawet całości zobowiązania wynikającego z zawartej umowy kredytu, na Wnioskodawczyni jako współkredytobiorcy nie ciąży obowiązek podatkowy w podatku od spadków i darowizn. W rezultacie Wnioskodawczyni nie ma również obowiązku składania zgłoszenia o nabyciu własności rzeczy lub praw majątkowych (SD-Z2), o którym mowa w art. 4a ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn.

Na poparcie swego stanowiska Wnioskodawczyni przywołała interpretację organu podatkowego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Na wstępie należy wskazać, że przedmiotem niniejszej interpretacji jest ocena stanowiska Wnioskodawczyni w zakresie ustawy o podatku od spadków i darowizn. W pozostałym zakresie wniosku, dotyczącym podatku od czynności cywilnoprawnych, wydane zostało odrębne rozstrzygnięcie.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 1983r. o podatku od spadków i darowizn (Dz.U. z 2017 r., poz. 833, ze zm.) podatkowi od spadków i darowizn, zwanemu dalej „podatkiem”, podlega nabycie przez osoby fizyczne własności rzeczy znajdujących się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub praw majątkowych wykonywanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, tytułem:

dziedziczenia, zapisu zwykłego, dalszego zapisu, zapisu windykacyjnego, polecenia testamentowego;
darowizny, polecenia darczyńcy;
zasiedzenia;
nieodpłatnego zniesienia współwłasności;
zachowku, jeżeli uprawniony nie uzyskał go w postaci uczynionej przez spadkodawcę darowizny lub w drodze dziedziczenia albo w postaci zapisu;
nieodpłatnej: renty, użytkowania oraz służebności.

Katalog tytułów opodatkowania wymieniony w powyższym przepisie art. 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn ma charakter zamknięty, co oznacza, że nabycie jedynie w drodze tych czynności prawnych może podlegać opodatkowaniu podatkiem od spadków i darowizn.

Podatkowi podlega również nabycie praw do wkładu oszczędnościowego na podstawie dyspozycji wkładem na wypadek śmierci oraz nabycie jednostek uczestnictwa na podstawie dyspozycji uczestnika funduszu inwestycyjnego otwartego albo specjalistycznego funduszu inwestycyjnego otwartego na wypadek jego śmierci (art. 1 ust. 2 ww. ustawy).

Jak stanowi art. 5 cyt. ustawy, obowiązek podatkowy ciąży na nabywcy własności rzeczy i praw majątkowych.

Stosownie do treści art. 6 ust. 1 pkt 4 przedmiotowej ustawy, obowiązek podatkowy powstaje – przy nabyciu w drodze darowizny – z chwilą złożenia przez darczyńcę oświadczenia w formie aktu notarialnego, a w razie zawarcia umowy bez zachowania przewidzianej formy – z chwilą spełnienia przyrzeczonego świadczenia; jeżeli ze względu na przedmiot darowizny przepisy wymagają szczególnej formy dla oświadczeń obu stron, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą złożenia takich oświadczeń.

Ustawa o podatku od spadków i darowizn nie zawiera pojęcia „darowizna”, dlatego w tym zakresie należy stosować prawną definicję tego pojęcia unormowaną w przepisach ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz.U. z 2017 r., poz. 459).

Zgodnie z art. 888 § 1 Kodeksu cywilnego, przez umowę darowizny darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swego majątku. Treść tego świadczenia określa umowa darowizny. W związku z tym, że darowizna ma charakter umowny, istotnym jej elementem jest także przyjęcie darowizny przez obdarowaną osobę.

Darowizna jest świadczeniem na rzecz obdarowanego pod tytułem darmym i dobrowolnym, przy czym nie wynika ani z żadnego stosunku zobowiązaniowego, ani też z ustawy. Przy czym, nie stanowią darowizny bezpłatne przysporzenia, m.in. w przypadku, gdy zobowiązanie do bezpłatnego świadczenia wynika z umowy uregulowanej innymi przepisami Kodeksu. Jeżeli świadczenie dokonane jest na podstawie innego tytułu niż umowa darowizny – nie podlega podatkowi od spadków i darowizn.

Decydujące znaczenie dla dokonania tej oceny prawnopodatkowej ma zatem treść umowy wiążącej strony.

W myśl postanowień art. 366 § 1 Kodeksu cywilnego, kilku dłużników może być zobowiązanych w ten sposób, że wierzyciel może żądać całości lub części świadczenia od wszystkich dłużników łącznie, od kilku z nich lub od każdego z osobna, a zaspokojenie wierzyciela przez któregokolwiek z dłużników zwalnia pozostałych (solidarność dłużników). W myśl natomiast § 2 tego przepisu, aż do zupełnego zaspokojenia wierzyciela, wszyscy dłużnicy solidarni pozostają zobowiązani.

Zatem w sytuacji, gdy strona zobowiązania solidarnego spłaca całość zadłużenia bez woli czynienia tego w celu obdarowania pozostałych stron tego zobowiązania, a jedynie w zamiarze zwolnienia się z długu, poprzez samą zapłatę całości, czy też części zobowiązania solidarnego nie może dojść do obdarowania kogokolwiek. Dłużnik solidarny spłaca bowiem własny dług, a nie cudzy.

Z treści wniosku oraz jego uzupełnienia wynika, iż Wnioskodawczyni wspólnie z mamą zaciągnęła kredyt hipoteczny na zakup mieszkania, którego wyłącznym właścicielem jest Wnioskodawczyni. Raty kredytu – jak wynika ze sprostowania zawartego w uzupełnieniu wniosku – spłaca obecnie mama Wnioskodawczyni jako dłużnik solidarnie zobowiązany; spłata kredytu przez mamę Wnioskodawczyni następuje w celu wykonania własnego zobowiązania.

Jak wynika z powyższego, w przedstawionym stanie faktycznym wystąpiły następujące czynności:

zawarcie umowy sprzedaży – nabycie własności lokalu mieszkalnego przez Wnioskodawczynię,
zawarcie z bankiem umowy kredytu przez Wnioskodawczynię wspólnie z jej mamą, celem częściowego sfinansowania ww. zakupu i spłata rat kredytu przez mamę Wnioskodawczyni (współkredytobiorcę) zobowiązaną solidarnie do spłaty kredytu.

Wnioskodawczyni uważa, że jeżeli mama Wnioskodawczyni będąca współkredytobiorcą dokonuje spłaty kredytu, to w przypadku spłaty nawet całości zobowiązania wynikającego z zawartej umowy kredytu na Wnioskodawczyni jako współkredytobiorcy nie ciąży obowiązek podatkowy w podatku od spadków i darowizn.

Dokonując oceny skutków prawnopodatkowych w podatku od spadków i darowizn należy mieć na względzie przedmiot opodatkowania tym podatkiem, którym jest nabycie własności rzeczy lub praw majątkowych m.in. tytułem darowizny, w rozumieniu art. 888 Kodeksu cywilnego.

W opisanym stanie faktycznym, źródłem spłaty rat kredytu przez mamę Wnioskodawczyni jest umowa kredytu hipotecznego. Taka umowa stanowi odrębny od umowy darowizny stosunek zobowiązaniowy. Spłaty kredytu przez współkredytobiorcę, tj. dłużnika solidarnego z umowy kredytu, nie można zakwalifikować jako darowizny. Oznacza to, że powyższe nie skutkuje powstaniem obowiązku podatkowego określonego w ustawie o podatku od spadków i darowizn po stronie Wnioskodawczyni.

Jak wskazano powyżej, przedmiotem opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn jest nabycie własności rzeczy lub praw majątkowych tytułem wymienionym w art. 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn. Katalog tytułów nabycia wymieniony w tym przepisie ma charakter zamknięty, co oznacza, że opodatkowaniu tym podatkiem może podlegać nabycie własności rzeczy lub praw majątkowych wyłącznie w drodze tych czynności prawnych.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz powołane wyżej uregulowania prawne należy zgodzić się ze stanowiskiem Wnioskodawczyni, że spłata przez mamę Wnioskodawczyni (dłużnika solidarnego) rat kredytu, choć przeznaczonego na nabycie lokalu mieszkalnego przez Wnioskodawczynię, nie przesądza o darowiźnie oraz powstaniu obowiązku podatkowego w podatku od spadków i darowizn dla Wnioskodawczyni.

W związku z powyższym z tytułu spłaty rat kredytu przez mamę na Wnioskodawczyni nie ciąży obowiązek składania zgłoszenia SD-Z2.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Na marginesie jedynie należy zaznaczyć, iż odrębną kwestią jest sposób wykorzystania środków pieniężnych przez kredytobiorcę, uzyskanych z kredytu. Ta kwestia nie podlega jednak ocenie, gdyż nie jest przedmiotem wniosku.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2017 r., poz. 1369, ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin