Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
IBPBI/2/423-1126/13-1/ANK
z 4 stycznia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2017 r. poz. 201 z późn. zm.) oraz art. 223 ust. 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. – Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz.U. z 2016 r. poz. 1948 ze zm.), po ponownym rozpatrzeniu, w związku z wyrokami Naczelnego Sądu Administracyjnego z 10 sierpnia 2017 r. sygn. akt II FSK 1816/15 oraz Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z 4 marca 2015 r., sygn. akt I SA/Gl 299/14, wniosku z 26 sierpnia 2013 r. (data wpływu do Organu 30 sierpnia 2013 r.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione w ww. wniosku o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zastosowania art. 15b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

Dotychczasowy przebieg postępowania

W dniu 30 sierpnia 2013 r. wpłynął do Organu wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie w zakresie zastosowania art. 15b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W dniu 29 listopada 2013 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, wydał interpretację indywidualną Znak: IBPBI/2/423-1126/13/AP, w której uznał stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe.

Interpretacja została skutecznie doręczona 3 grudnia 2013 r. Pismem z 12 grudnia 2013 r. (data wpływu do Organu 17 grudnia 2013 r.), wniesiono wezwanie do usunięcia naruszenia prawa na które udzielono odpowiedzi pismem z 15 stycznia 2014 r., Znak: IBPBI/2/4232-114/13/AP odmawiając zmiany ww. indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego. Odpowiedź na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa została skutecznie doręczona 17 stycznia 2014 r. Pismem opatrzonym datą 14 lutego 2014 r. (data wpływu do Organu 19 lutego 2014 r.), wniesiono skargę na ww. interpretację indywidualną. Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, pismem z 19 marca 2014 r., Znak: IBPBI/2/4240-12/14/AP udzielił odpowiedzi na skargę przesyłając ją, wraz z aktami sprawy do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach. W wyniku rozpatrzenia skargi Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach wyrokiem z 4 marca 2015 r., sygn. akt I SA/Gl 299/14 uchylił zaskarżoną interpretację.

Od powyższego wyroku, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, wniósł skargę kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego. Naczelny Sąd Administracyjny, wyrokiem z 10 sierpnia 2017 r. sygn. akt II FSK 1816/15 oddalił skargę kasacyjną. Prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z 4 marca 2015 r., sygn. akt I SA/Gl 299/14 wraz z aktami sprawy wpłynął do Organu 14 grudnia 2017 r.

W myśl art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 1369 z późn. zm.) ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie organy, których działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia, a także sądy, chyba że przepisy prawa uległy zmianie.

Wskutek powyższego, wniosek Strony wymaga ponownego rozpatrzenia przez tut. Organ.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Spółka zawarła z jednym z banków działających na terytorium Polski umowę, której przedmiotem jest spłata przez bank wierzytelności handlowych, których dłużnikiem jest Spółka. Owe wierzytelności to udokumentowane fakturami należności z tytułu nabycia przez Spółkę towarów lub usług. W umowie tej zastrzeżono, że nie przenosi ona na rzecz banku żadnych obowiązków Spółki wobec dostawcy towarów lub usług. Zgodnie z wymogami banku Spółka oświadczyła, że wyraża zgodę na spłatę wierzytelności wskazanych przez Spółkę we wniosku o spłatę należności. Bank z mocy prawa wchodzi w prawa zaspokojonego wierzyciela, zgodnie z art. 518 § 1 pkt 3 Kodeksu cywilnego, na wskutek spłaty wierzytelności wskazanej przez Spółkę. W umowie ustalono również maksymalną, łączną kwotę wierzytelności (limit wierzytelności), jaką bank może spłacić w imieniu Spółki. W umowie tej postanowiono także o sposobie ustalania wynagrodzenia pobieranego przez bank za świadczoną usługę. W skrócie schemat wykonanej usługi na rzecz Spółki można przedstawić następująco. Spółka zleca bankowi dokonanie zapłaty należności na rzecz dostawcy, w powiązaniu z konkretną fakturą. Spółka zlecając bankowi dokonanie spłaty wierzytelności określa datę, kiedy ta spłata ma być zrealizowana, w taki sposób, aby dostawca towarów lub usług otrzymał należności pieniężne przed upływem terminów płatności (uregulowania) określonych w art. 15b ust. 1 i 2 updop. Natomiast rozliczenia z bankiem, który wszedł w prawa zaspokojonego wierzyciela (dostawcy) dokonywane są w terminach dłuższych niż terminy płatności określone w art. 15b ust. 1 i ust. 2 updop.

Końcowo należy wyjaśnić, że omawiana umowa należy do kategorii umów nazywanych faktoringiem odwrotnym. Istotą faktoringu odwrotnego, jest to, że umownym klientem instytucji faktoringowej nie jest podmiot występujący w charakterze dostawcy, ale odbiorca towaru czy usługi. Natomiast w ramach samej usługi, na wniosek klienta, finansowani są jego dostawcy. Zatem sam klient nie jest - jak to ma miejsce w przypadku faktoringu klasycznego – bezpośrednim beneficjentem takiego finansowania, ale są nim podmioty dostarczające mu surowce, półprodukty, towary czy usługi.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy prawidłowe jest stanowisko Spółki, że zapłata należności na rzecz dostawcy towarów i usług, z wykorzystaniem usługi bankowej tzw. faktoringu odwrotnego, przed upływem terminów płatności przewidzianych w art. 15b ust. 1 i ust. 2 updop, powoduje wygaśnięcie po stronie Spółki obowiązku dokonania korekty kosztów uzyskania przychodu?

Zdaniem Wnioskodawcy, ustawą z dnia 16 listopada 2012 r. o redukcji niektórych obciążeń administracyjnych w gospodarce (Dz.U. z 2012 r. poz. 1342, dalej zwaną „ustawą deregulacyjną”), wprowadzone zostały m.in. zmiany do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Zmiany w obu powyższych ustawach są analogiczne i dotyczą zasadniczo dwóch obszarów, tj. zatorów płatniczych oraz zasad leasingu.

W uzasadnieniu rządowego projektu ustawy deregulacyjnej (druk sejmowy nr 833) zapisano, że celem projektowanych zmian jest w szczególności poprawa płynności finansowej przedsiębiorców, ograniczenie zatorów płatniczych w gospodarce oraz zwiększenie dyscypliny płatniczej między przedsiębiorcami. Jeżeli chodzi o likwidację tzw. zatorów płatniczych, to do ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2011 r. nr 74, poz. 397 ze zm., dalej: „updop”) dodany został art. 15b. W ust. 1 tego artykułu ustawodawca postanowił, że w przypadku zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwoty wynikającej z faktury (rachunku), a jeżeli nie istniał obowiązek wystawienia faktury (rachunku) – kwoty wynikającej z umowy albo innego dokumentu, i nieuregulowania tej kwoty w terminie 30 dni od daty upływu terminu płatności, podatnik jest obowiązany do zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów o kwotę wynikającą z tych dokumentów. Natomiast z ust. 2 wynika, że jeżeli termin płatności jest dłuższy niż 60 dni, zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów o kwotę wynikającą z dokumentów, o których mowa w ust. 1, dokonuje się z upływem 90 dni od daty zaliczenia tej kwoty do kosztów uzyskania przychodów, o ile nie została ona uregulowana w tym terminie.

W ocenie Spółki, dokonanie zapłaty na rzecz wybranych dostawców towarów lub usług, z wykorzystaniem usługi bankowej określanej mianem tzw. faktoringu odwrotnego, z zachowaniem terminów przewidzianych w art. 15b ust. 1 i ust. 2 updop, skutkuje tym, że po stronie Spółki nie powstanie obowiązek dokonania korekty kosztów uzyskania przychodu, z powodów wskazanych w omawianym przepisie.

Przedstawione stanowisko wydaje się być oczywiste i niebudzące żadnych wątpliwości.

Dla porządku należy wyjaśnić, że dostawca towaru lub usługi otrzyma wynagrodzenie przed upływem terminów obligujących nabywcę do dokonania korekty kosztów uzyskania przychodu. Spółka, w związku z dokonaną przez bank zapłatą, przestaje być dłużnikiem dostawcy, co daje podstawę do stwierdzenia, że uregulowała należności wobec dostawcy towarów lub usług. Bank z mocy prawa wchodzi w prawa zaspokojonego wierzyciela, zgodnie z art. 518 § 1 pkt 3 Kodeksu cywilnego wskutek spłaty wierzytelności wskazanej przez Spółkę. Dalsze rozliczenia pomiędzy Spółką a bankiem dokonywane są bez jakiegokolwiek udziału dostawcy towarów lub usług.

W ocenie Spółki ustalone z bankiem terminy, do dokonania opisanych powyżej rozliczeń, chociaż są dłuższe od terminów przewidzianych w art. 15b ust. 1 i ust. 2 updop, których dochowanie nie powoduje powstania obowiązku korekty kosztów uzyskania przchodu, nie powodują po stronie Spółki obowiązku dokonania korekty kosztów uzyskania przychodu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania pierwotnej interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, w dwóch egzemplarzach – (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2017 r. poz. 1369 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.