Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT1-3.4012.705.2017.2.EB
z 9 stycznia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 11 października 2017 r. (data wpływu 11 października 2017 r.), uzupełnionym w dniu 30 listopada 2017 r. (data wpływu), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania sprzedaży licytacyjnej nieruchomości dłużnika – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 października 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek, uzupełniony w dniu 30 listopada 2017 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania sprzedaży licytacyjnej nieruchomości dłużnika.

We wniosku oraz uzupełnieniu przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Dłużnicy K. P. i A. P. są właścicielami nieruchomości gruntowej zabudowanej położonej w W., dla której Sąd Rejonowy prowadzi księgę wieczystą o numerze XXX. Dłużniczka K. P. posiada udział 3/4 w prawie własności nieruchomości, dłużnik A. P. posiada udział 1/4 w tym prawie. Nieruchomość składa się z działki oznaczonej numerem ewidencyjnym 406/1 o powierzchni 714 m². Na nieruchomości usytuowany jest budynek mieszkalny wolnostojący.

Na budynek składają się:

• piwnica – pomieszczenia pomocnicze,
• parter – pokój, pokój, pomieszczenie pomocnicze, łazienka, pokój, klatka schodowa,
• 1 piętro – kuchnia, łazienka, pokój, pokój, korytarz, pomieszczenie na półpiętrze.

Powierzchnia użytkowa budynku mieszkalnego: 130,09 m². Powierzchnia użytkowa parteru bez klatki schodowej: 54,36 m². Powierzchnia użytkowa I piętra bez klatki schodowej: 57,70 m².

Na nieruchomości obowiązuje aktualny plan zagospodarowania przestrzennego: Uchwała Rady Miasta z dnia 18 grudnia 2001 r.; teren oznaczony jednostką T3 – tereny mieszkaniowo usługowe.

Nieruchomość została nabyta przez K. i Z. P. dnia 20 maja 1997 r. w drodze umowy sprzedaży nieruchomości za cenę 62.500 zł. Nieruchomość została nabyta do majątku wspólnego małżonków na cele mieszkalne i w celu prowadzenia działalności gospodarczej. Nieruchomość wymagała kapitalnego remontu, była po częściowym spaleniu i zniszczeniu instalacji elektrycznej. Na skutek zgonu Z. P. dnia 6 października 2006 r. udział w nieruchomości po zmarłym nabyli żona spadkodawcy K. P. i syn spadkodawcy A. P., w 1/2 części spadku każde z nich. W związku z tym K. P. obecnie posiada udział 3/4 w prawie własności nieruchomości, dłużnik A. P. posiada udział 1/4 w tym prawie. W skład majątku spadkowego wchodził udział 1/2 wskazanej nieruchomości, a wartość spadku określono na 94.429 zł. Od nabycia spadku podatek został przez dłużników zapłacony w całości.

Nakłady poniesione na nieruchomość w latach 1997-2003 wyniosły ok. 70.000 zł, od materiałów wykorzystanych do ulepszenia nieruchomości został odliczany podatek naliczony. Kolejne nakłady właściciele nieruchomości ponieśli po 2000 r., do 2004 r. ponieśli nakłady na nieruchomość w wysokości ok. 30.000 zł.

Do 2005 r. część nieruchomości – parter – była wykorzystywana na prowadzenie działalności gospodarczej w postaci sklepu i serwisu rowerowego. Od około 2-3 lat I piętro domu jest nieodpłatnie użyczane do prowadzenia działalności fotograficznej oraz jest użytkowane przez spółkę zajmującą się reklamą. Nieruchomość jest też wykorzystywana przez K. P. na cele mieszkalne. Nieruchomość nie jest ubezpieczona. Dłużnik A. P. nie jest podatnikiem VAT czynnym. K. P. była podatnikiem VAT czynnym, prowadziła działalność gospodarczą. Obecnie K. P. nie prowadzi działalności gospodarczej. Część nieruchomości była wykorzystywana do prowadzenia działalności gospodarczej do 2005 r. (wg. oświadczenia). Przy nabyciu nieruchomości dłużnikowi nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego. Wydatki na ulepszenie nieruchomości stanowiły ulepszenie w rozumieniu przepisów prawa podatkowego, ich wartość przekroczyła 30% wartości początkowej obiektu. Od wydatków poniesionych w latach 2000-2004 przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego. Ulepszenia polegały na dokonaniu generalnego remontu nieruchomości. Dokonano wymiany dachu, drzwi, okien, podłóg. Budynek nie był przedmiotem najmu, ani dzierżawy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy sprzedaż zajętej nieruchomości w drodze licytacji publicznej przez komornika sądowego podlega obowiązkowi opodatkowania podatkiem od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy, sprzedaż zajętej nieruchomości w drodze licytacji publicznej przez komornika sądowego nie podlega obowiązkowi opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z dyspozycją art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r, poz. 1221, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ww. ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii, o czym stanowi art. 2 pkt 6 ww. ustawy.

Stosownie do treści art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Jak stanowi art. 8 ust. 2 pkt 1 ustawy, za odpłatne świadczenie usług uznaje się również użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika, w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Pod pojęciem działalności gospodarczej, na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy, rozumie się wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Na podstawie art. 29a ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a 30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Jak stanowi art. 29a ust. 8 ustawy, w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

Stawka podatku, zgodnie z przepisem art. 41 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy, w brzmieniu obowiązującym od dnia 31 grudnia 2013 r., w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże w treści ustawy, jak i przepisów wykonawczych do niej, przewidziano opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

1. dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
2. pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

W art. 2 pkt 14 ustawy ustawodawca określił, co należy rozumieć pod pojęciem pierwszego zasiedlenia. Zgodnie z tym przepisem, przez pierwsze zasiedlenie rozumie się oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

1. wybudowaniu lub
2. ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Z kolei przepisy Dyrektywy 2006/112/WE Rady, posługują się pojęciem „pierwszego zasiedlenia”, jednakże nie definiują tego pojęcia oraz nie wprowadzają dodatkowych warunków go określających.

Należy zauważyć, że w kwestii rozumienia definicji pierwszego zasiedlenia wypowiedział się NSA w wyroku z dnia 14 maja 2015 r. o sygn. I FSK 382/14. Sąd w wyroku tym stwierdził: „Porównując zakresy definicji »pierwszego zasiedlenia« wynikające z ustawy o VAT i dyrektywy 112 należy stwierdzić, że ustawodawca polski dokonał zawężenia ww. definicji w porównaniu do definicji unijnej. Wykładnia językowa, systematyczna i celowościowa dyrektywy 112 wskazuje wyraźnie, że ww. pojęcie należy rozumieć szeroko jako »pierwsze zajęcie budynku, używanie«. Zatem w taki sposób powinna być odczytywana definicja przewidziana w treści art. 2 pkt 14 ustawy o VAT.”

Ponadto należy wskazać, że w kwestii pierwszego zasiedlenia w kontekście interpretacji pojęcia „ulepszenia” wypowiedział się TSUE w wyroku z dnia 16 listopada 2017 r. w sprawie C-308/16, w którym wskazał »(…) artykuł 12 ust. 1 i 2 oraz art. 135 ust. 1 lit. j) dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwiają się one przepisom krajowym, takim jak będące przedmiotem postępowania głównego, które uzależniają zwolnienie z podatku od wartości dodanej w związku z dostawą budynków od spełnienia warunku, zgodnie z którym pierwsze zasiedlenie tych budynków następuje w ramach czynności podlegającej opodatkowaniu. Wskazane przepisy tejże dyrektywy należy interpretować w ten sposób, że nie sprzeciwiają się one, aby takie przepisy krajowe uzależniały owo zwolnienie od warunku, zgodnie z którym w wypadku „ulepszenia” istniejącego budynku poniesione wydatki nie mogą przekroczyć 30% początkowej wartości tego budynku, o ile rzeczone pojęcie „ulepszenia” jest interpretowane w taki sam sposób jak pojęcie „przebudowy” zawarte w art. 12 ust. 2 dyrektywy 2006/112, to znaczy tak, że odnośny budynek powinien być przedmiotem istotnych zmian przeprowadzonych w celu zmiany jego wykorzystania lub w celu znaczącej zmiany warunków jego zasiedlenia«.

Analiza treści wniosku oraz przywołanych przepisów prawa podatkowego prowadzi do stwierdzenia, że sprzedaż licytacyjna części budynku, która – jak wynika z treści wniosku – była wykorzystywana wyłącznie na cele mieszkalne nie będzie stanowiła czynności wykonywanej w ramach działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. Podobnie w przypadku części budynku – parteru – która do 2005 r. była wykorzystywana przez dłużniczkę do celów działalności gospodarczej należy uznać, że od tego momentu stanowi majątek osobisty. Wobec tego sprzedaż budynku w ww. częściach nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Z treści wniosku wynika ponadto, że część nieruchomości – I piętro – jest wykorzystywana do działalności gospodarczej, zatem sprzedaż tej części będzie stanowiła sprzedaż majątku przedsiębiorstwa dłużnika, zatem będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Należy jednak zauważyć, że sprzedaż ta będzie zwolniona od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy. Co prawda – jak wskazał Pan we wniosku – dłużniczka poniosła wydatki na ulepszenia budynku przewyższające 30% jego wartości początkowej, od których przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego, jednak od około 2-3 lat piętro budynku jest nieodpłatnie użyczane. Jednak należy zauważyć, że stosownie do treści art. 8 ust. 2 pkt 1 ustawy, ze względu na prawo do odliczenia podatku naliczonego od wydatków związanych z tym budynkiem, użyczenie to będzie zrównane z odpłatną usługą, o charakterze zbliżonym do usługi najmu czy dzierżawy. Wobec tego należy uznać, że po dokonaniu ulepszeń doszło do pierwszego zasiedlenia w rozumieniu art. 2 pkt 14 ustawy i minęły co najmniej dwa lata od pierwszego zasiedlenia. Reasumując należy uznać, że w tej części sprzedaż majątku dłużnika będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, jednak będzie zwolniona od podatku na podstawie ww. przepisu

Ponadto podkreślić należy, że grunt dzieli byt prawny obiektu budowlanego, który się na nim znajduje. Oznacza to, że do dostawy gruntu stosuje się analogiczne zasady opodatkowania jak przy dostawie budynku lub budowli trwale z nim związanych. Zatem do opodatkowania podatkiem od towarów i usług sprzedaży gruntu zastosowanie znajdą odpowiednio te same zasady opodatkowania, jak do budynków i budowli będących przedmiotem zbycia, w myśl przywołanego art. 29a ust. 8 ustawy.

Tym samym należy stwierdzić, że mimo, iż Wnioskodawca prawidłowo wywiódł skutki podatkowe oceniając całościowo stanowisko uznano za nieprawidłowe.

Należy wskazać, że przedmiotem interpretacji nie była kwestia prawa do odliczenia podatku naliczonego od wydatków związanych z opisanym budynkiem, a powyższe przyjęto jako element przedstawionego zdarzenia przyszłego.

Jednocześnie należy zaznaczyć, że niniejszą interpretację wydano przy założeniu, że część mieszkalna była wykorzystywana – na co wskazuje treść wniosku – wyłącznie na cele mieszkaniowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.