2017.06.28 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-3.4012.67.2017.2.ISZ
z 28 czerwca 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 29 marca 2017 r. (data wpływu 5 kwietnia 2017 r.), uzupełnionym pismem z dnia 25 maja 2017 r. (data wpływu 31 maja 2017 r.) na wezwanie tut. Organu z dnia 8 maja 2017 r. (skutecznie doręczone w dniu 22 maja 2017 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości zastosowania kodu pozwalającego na identyfikację przewoźnika jako określenie nazwy podatnika zamieszczanej na wystawionym bilecie jednorazowym za przejazd na odległość nie mniejszą niż 50 km (stanowiącym fakturę) – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 kwietnia 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości zastosowania kodu pozwalającego na identyfikację przewoźnika jako określenie nazwy podatnika zamieszczanej na wystawionym bilecie jednorazowym za przejazd na odległość nie mniejszą niż 50 km (stanowiącym fakturę).

Wniosek uzupełniony został w dniu 25 maja 2017 r., (data wpływu 31 maja 2017 r.) na wezwanie Organu z dnia 8 maja 2017 r.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka S.A.(dalej: „Wnioskodawca”, „Spółka”, jest nowoczesną i dynamiczną spółką, posiadającą ponad 65-letnie doświadczenie w przewozach pasażerskich na ogólnopolskim, jak i europejskim rynku komunikacyjnym. Sprzedaż biletów pasażerom na połączenia (dalej: „bilety własne”, „oferta własna”) prowadzona jest:

stacjonarnie przez kasy bądź biletomaty Spółki;
w pojeździe przez kierowców Spółki;
stacjonarnie przez agentów Spółki;
online za pośrednictwem witryny internetowej Spółki;
online za pośrednictwem witryny internetowej Dworzec Online;
online za pośrednictwem zewnętrznych portali sprzedażowych.

Wnioskodawca prowadzi także działalność agencyjną w zakresie sprzedaży biletów stanowiących element oferty innych podmiotów - np. przewoźników świadczących usługę bądź też agentów działających w imieniu i na rzecz takich przewoźników (dalej: „bilety obce”, „oferta obca”) tymi samymi kanałami (z wyłączeniem wariantu b) powyżej).

Spółka jest właścicielem (wspomnianego w punkcie e) powyżej) internetowego systemu dedykowanego do kompleksowej obsługi sprzedaży biletów na przewóz osób komunikacją autobusową na terenie kraju i poza jego granicami - „Dworca Online” (dalej: „System”, „Oprogramowanie”). Wnioskodawca planuje w najbliższej przyszłości rozwijać działalność w zakresie sprzedaży biletów (własnych oraz obcych) w tym kanale.

Docelowo Spółka planuje ustrukturyzować swoją działalność w taki sposób, aby znacząca większość lub nawet 100% sprzedaży biletów (własnych i obcych) dokonywana była w ramach Dworca Online. Takie działanie wynika z jej wieloletnich starań, aby wypracować odpowiednią metodologię, która umożliwi Spółce ograniczenie procederu sprzedaży miejsc pasażerom z pominięciem kasy fiskalnej.

Zakres przedmiotowy opisywanego zdarzenia przyszłego dotyczy sprzedaży biletów uprawniających do przejazdu na trasie powyżej 50 km z:

oferty własnej Spółki, której sprzedaż nie wymaga zawierania dodatkowych umów z podmiotami trzecimi,
oferty własnej lub oferty obcej Spółki, której sprzedaż wymaga zawarcia dodatkowych umów z podmiotami trzecimi (agentami Spółki),
obcej, której sprzedaż prowadzona będzie na podstawie umów cywilnoprawnych zawartych z właścicielami tej oferty (lub agentami działającymi w imieniu i na rzecz właścicieli tej oferty), którzy rzeczywiście będą realizować przejazd na danej trasie.

Wystawiając bilet jednorazowy na przejazd na odległość nie mniejszą niż 50 km, Spółka (która jest podmiotem uprawnionym do świadczenia usług polegających na przewozie osób taborem samochodowym) planuje zawierać na nim zgodnie z dyspozycją § 3 ust. 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 3 grudnia 2013 r. w sprawie wystawiania faktur (dalej: „rozporządzenie fakturowe”) następujące dane:

numer i datę wystawienia,
imię i nazwisko lub nazwę podatnika czyli podmiotu świadczącego daną usługę transportu (nazwa przewoźnika zostanie wyrażona w formie generowanego przez Spółkę unikalnego kodu przewoźnika, który w oparciu o legendę dostępną w Regulaminie pozwoli na jednoznaczną identyfikację podmiotu świadczącego usługę),
numer, za pomocą którego podatnik jest zidentyfikowany na potrzeby podatku,
informacje pozwalające na identyfikację rodzaju usługi,
kwotę podatku,
kwotę należności ogółem.

W odniesieniu do poz. b) powyżej (nazwa podatnika), Wnioskodawca planuje zamieszczać na bilecie (zamiast pełnej nazwy) kod pozwalający na identyfikację przewoźnika świadczącego usługę transportu. Kod identyfikujący przewoźnika będzie stanowił nazwą skróconą (nie wynikającą z KRS), którą posługuje się przewoźnik i która pozwala na jego precyzyjną identyfikację.

Kod identyfikujący podatnika jest przypisany wyłącznie do Wnioskodawcy i nie jest używany/wykorzystywany przez inne podmioty. Wyjaśnienie kodu identyfikującego podatnika (nazwy skróconej nie ujawnionej w KRS) zostanie zawarte w treści dostępnych publicznie regulaminów Wnioskodawcy oraz w uregulowaniach wewnątrzkorporacyjnych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w opisanym powyżej zdarzeniu przyszłym Wnioskodawca postąpi prawidłowo zamieszczając na wystawianym bilecie jednorazowym za przejazd na odległość nie mniejszą niż 50 km (stanowiącym fakturę) kod pozwalający na identyfikację przewoźnika świadczącego usługę transportu?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z treścią § 3 ust. 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 3 grudnia 2013 r. w sprawie wystawiania faktur (dalej: „rozporządzenie fakturowe”), aby bilet jednorazowy na przejazd na odległość nie mniejszą niż 50 km, został uznany za fakturę, powinien on zawierać m.in. imię i nazwisko lub nazwę podatnika. Przepis ten jest powieleniem treści art. 106e ust. 1 pkt 3 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2016 r. poz. 710 ze zm., dalej: ustawa o VAT lub ustawa o podatku od towarów i usług). Zgodnie z tym ostatnim „faktura powinna zawierać imiona i nazwiska lub nazwy podatnika i nabywcy towarów lub usług oraz ich adresy”.

Interpretacja pojęcia „imię i nazwisko lub nazwę podatnika” pozwala na przyjęcie, że dopuszczalnym będzie stosowanie przez Wnioskodawcę unikalnych kodów (których rozwinięcie będzie dostępne w jego regulaminie) pozwalających na identyfikację podatnika (przewoźnika). Jak podniesiono w stanie faktycznym zdarzenia przyszłego taki kod będzie w istocie nazwą skróconą podmiotu (nie wynikającą z KRS).

Wskazany paragraf rozporządzenia fakturowego nie wskazuje w szczególności czy przedmiotowa nazwa powinna stanowić nazwę skróconą, nazwę pełną czy może nazwę pozwalająca na identyfikację danego podatnika w związku z innymi informacjami podanymi na bilecie - np. numerem identyfikacji podatkowej podatnika.

Na takie stanowisko wskazuje m.in. J. Martini w komentarzu do art. 106e ustawy o VAT (por. Martini 2014, wyd. 1/J. Martini, P. Skorupa, M. Wojda). Podniósł on bowiem, iż „imiona i nazwiska lub nazwy podatnika i nabywcy towarów lub usług oraz ich adresy - obecnie przepisy nie wskazują, czy dopuszczalne jest stosowanie nazwy skróconej nabywcy. Niemniej jednak, wydaje się, że nadal jest to dopuszczalne, zwłaszcza w przypadku, gdy nazwa skrócona została ujawniona w rejestrze przedsiębiorców lub Krajowym Rejestrze Sądowym;”.

Tym samym w doktrynie prawa podatkowego aprobuje się stanowisko w myśl, którego na fakturze (w tym bilecie) może widnieć pod pozycją „nazwa podatnika” nazwa skrócona nabywcy (nie wynikająca z KRS). W przypadku podatnika taką nazwą skróconą nie wynikającą z KRS w zamiarze ma być unikatowy kod pozwalający na identyfikację podatnika. Omawiany przepis posługuje się wyłącznie pojęciem „nazwy podatnika”, bez rozróżnienia o jaki rodzaj nazwy chodzi.

W ocenie J. Martiniego taka interpretacja art. 106e ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku od towarów i usług jest prawidłowa. Uznał on bowiem, iż nic nie stoi na przeszkodzie, aby pod pojęciem nazwy rozumieć nazwę skróconą, która nie została ujawniona w rejestrze przedsiębiorców lub Krajowym Rejestrze Sądowym.

Takie stanowisko zostało potwierdzone także w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z 29 maja 2009 r. nr ITPP1/443-208/13/IK. Uznano w niej za prawidłowe stanowisko podatnika, tj. iż możliwe jest posługiwanie się nazwą skróconą Spółki. Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy podniósł bowiem, iż „mając na uwadze stan faktyczny sprawy oraz powołane przepisy prawa stwierdzić należy, iż w sytuacji, gdy nazwa skrócona została wykazana w zgłoszeniu rejestracyjnym dla celów podatku VAT i jest znana organowi podatkowemu, to posługiwanie się nazwą skróconą firmy na fakturach wystawianych przez Spółkę jest prawidłowe niezależnie od tego, czy nazwa skrócona została wskazana w Krajowym Rejestrze Sądowym”. Zgodnie z powyższym, bez znaczenia jest czy nazwa skrócona została wskazana w KRS.

Zdaniem Wnioskodawcy opisane w zdarzeniu przyszłym działanie będzie prawidłowe i w żaden sposób nie naruszy interesów fiskalnych Państwa jako, że podane dane będą zgodne z zakresem danych wymaganych przepisami rozporządzenia oraz będą pozwalały na poprawną identyfikację podmiotu zobowiązanego do uiszczenia podatku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Podstawowe zasady wystawiania faktur uregulowane zostały w przepisach ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2016 r. poz. 710 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT.

Należy wskazać, że jak stanowi art. 2 pkt 31 ustawy, ilekroć w jej przepisach jest mowa o fakturze – rozumie się przez to dokument w formie papierowej lub w formie elektronicznej zawierający dane wymagane ustawą i przepisami wydanymi na jej podstawie.

Zgodnie z art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

Zgodnie z art. 106e ust. 1 pkt 3 ustawy o VAT, faktura powinna zawierać imiona i nazwiska lub nazwy podatnika i nabywcy towarów lub usług oraz ich adresy.

Stosownie do § 3 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 3 grudnia 2013 r. w sprawie wystawiania faktur (Dz.U. z 2013 r. poz. 1485), zwanym dalej rozporządzeniem, faktura dokumentująca przejazd autostradą płatną lub przejazd na odległość nie mniejszą niż 50 km, wystawiana w formie biletu jednorazowego przez podatników uprawnionych do świadczenia usług polegających na przewozie osób: kolejami normalnotorowymi, taborem samochodowym, statkami pełnomorskimi, środkami transportu żeglugi śródlądowej i przybrzeżnej, promami, samolotami i śmigłowcami, powinna zawierać:

numer i datę wystawienia,
imię i nazwisko lub nazwę podatnika,
numer, za pomocą którego podatnik jest zidentyfikowany na potrzeby podatku,
informacje pozwalające na identyfikację rodzaju usługi,
kwotę podatku,
kwotę należności ogółem.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1995 r. o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników (Dz. U. z 2012 r., poz. 1314), podatnicy, z zastrzeżeniem ust. 2a, są obowiązani do dokonania zgłoszenia identyfikacyjnego do naczelnika urzędu skarbowego albo organu właściwego na podstawie odrębnych przepisów. Zgłoszenia identyfikacyjnego dokonuje się jednokrotnie, bez względu na rodzaj oraz liczbę opłacanych przez podatnika podatków, formę opodatkowania, liczbę oraz rodzaje prowadzonej działalności gospodarczej oraz liczbę prowadzonych przedsiębiorstw.

Zgłoszenie identyfikacyjne osób fizycznych zawiera nazwisko, imiona, imiona rodziców, datę i miejsce urodzenia, płeć, nazwisko rodowe, obywatelstwo lub obywatelstwa, adres miejsca zamieszkania, adres miejsca zameldowania na pobyt stały lub czasowy, rodzaj i numer dowodu tożsamości oraz numer PESEL w przypadku osób fizycznych objętych tym rejestrem (art. 5 ust. 2 ww ustawy).

Natomiast w myśl art. 5 ust. 3 ustawy o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników, zgłoszenie identyfikacyjne podatników niebędących osobami fizycznymi zawiera: pełną i skróconą nazwę (firmę), formę organizacyjno-prawną, adres siedziby, numer identyfikacyjny REGON, organ rejestrowy lub ewidencyjny i numer nadany przez ten organ, wykaz rachunków bankowych, adresy miejsc prowadzenia działalności, adres miejsca przechowywania dokumentacji rachunkowej oraz przedmiot wykonywanej działalności określony według obowiązujących standardów klasyfikacyjnych (…).

Stosownie do art. 96 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, podmioty, o których mowa w art. 15, są obowiązane przed dniem wykonania pierwszej czynności określonej w art. 5 złożyć naczelnikowi urzędu skarbowego zgłoszenie rejestracyjne, z zastrzeżeniem ust. 3.

W myśl art. 96 ust. 12 ustawy, jeżeli dane zawarte w zgłoszeniu rejestracyjnym ulegną zmianie, podatnik jest obowiązany zgłosić zmianę do naczelnika urzędu skarbowego w terminie 7 dni, licząc od dnia, w którym nastąpiła zmiana. Obowiązek ten nie dotyczy przypadków, gdy następuje wyłącznie zmiana danych objętych obowiązkiem aktualizacji na podstawie ustawy z dnia 13 października 1995 r. o zasadach ewidencji i identyfikacji podatników i płatników (Dz. U. z 2016 r. poz. 476). Zdanie drugie nie ma zastosowania w przypadku, gdy zgłaszana zmiana powoduje zmianę właściwości organu podatkowego.

Wzór dokumentu zgłoszenia rejestracyjnego w zakresie podatku od towarów i usług (VAT-R) określony został rozporządzeniem Ministra Rozwoju i Finansów z dnia 27 grudnia 2016 r. w sprawie wzorów dokumentów związanych z rejestracją podatników w zakresie podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 2301).

Regulacje zawarte w § 1 pkt 1 ww. rozporządzenia określają wzór zgłoszenia rejestracyjnego w zakresie podatku od towarów i usług, stanowiący załącznik nr 1 do rozporządzenia (VAT-R). I taj, w części B1 tego zgłoszenia – „Dane identyfikacyjne”, w poz. 11 należy podać nazwę pełną, natomiast w poz. 12 nazwę skróconą podatnika.

Wnioskodawca we wniosku wskazał, że jest nowoczesną i dynamiczną spółką, posiadającą ponad 65-letnie doświadczenie w przewozach pasażerskich na ogólnopolskim, jak i europejskim rynku komunikacyjnym. Sprzedaż biletów pasażerom na połączenia (bilety własne, oferta własna) prowadzona jest:

stacjonarnie przez kasy bądź biletomaty Spółki;
w pojeździe przez kierowców Spółki;
stacjonarnie przez agentów Spółki;
online za pośrednictwem witryny internetowej Spółki;
online za pośrednictwem witryny internetowej Dworzec Online;
online za pośrednictwem zewnętrznych portali sprzedażowych.

Wnioskodawca prowadzi także działalność agencyjną w zakresie sprzedaży biletów stanowiących element oferty innych podmiotów - np. przewoźników świadczących usługę bądź też agentów działających w imieniu i na rzecz takich przewoźników (bilety obce, oferta obca) tymi samymi kanałami (z wyłączeniem wariantu b) powyżej).

numer i datę wystawienia,
imię i nazwisko lub nazwę podatnika czyli podmiotu świadczącego daną usługę transportu (nazwa przewoźnika zostanie wyrażona w formie generowanego przez Spółkę unikalnego kodu przewoźnika, który w oparciu o legendę dostępną w Regulaminie pozwoli na jednoznaczną identyfikację podmiotu świadczącego usługę),
numer, za pomocą którego podatnik jest zidentyfikowany na potrzeby podatku,
informacje pozwalające na identyfikację rodzaju usługi,
kwotę podatku,
kwotę należności ogółem.

Wnioskodawca planuje zamieszczać na bilecie (zamiast pełnej nazwy) kod pozwalający na identyfikację przewoźnika świadczącego usługę transportu. Kod identyfikujący przewoźnika będzie stanowił nazwą skróconą (nie wynikającą z KRS), którą posługuje się przewoźnik i która pozwala na jego precyzyjną identyfikację. Kod identyfikujący podatnika jest przypisany wyłącznie do Wnioskodawcy i nie jest używany/wykorzystywany przez inne podmioty. Wyjaśnienie kodu identyfikującego podatnika (nazwy skróconej nie ujawnionej w KRS) zostanie zawarte w treści dostępnych publicznie regulaminów Wnioskodawcy oraz w uregulowaniach wewnątrzkorporacyjnych.

Wnioskodawca podkreślił, że zakres przedmiotowy opisywanego zdarzenia przyszłego dotyczy sprzedaży biletów uprawniających do przejazdu na trasie powyżej 50 km z:

oferty własnej Spółki, której sprzedaż nie wymaga zawierania dodatkowych umów z podmiotami trzecimi,
oferty własnej lub oferty obcej Spółki, której sprzedaż wymaga zawarcia dodatkowych umów z podmiotami trzecimi (agentami Spółki),
obcej, której sprzedaż prowadzona będzie na podstawie umów cywilnoprawnych zawartych z właścicielami tej oferty (lub agentami działającymi w imieniu i na rzecz właścicieli tej oferty), którzy rzeczywiście będą realizować przejazd na danej trasie.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii, czy w opisanym powyżej zdarzeniu przyszłym Wnioskodawca postąpi prawidłowo zamieszczając na wystawianym bilecie jednorazowym za przejazd na odległość nie mniejszą niż 50 km (stanowiącym fakturę) kod pozwalający na identyfikację przewoźnika świadczącego usługę transportu.

Wskazać należy, że faktury są dokumentami potwierdzającymi rzeczywiste transakcje gospodarcze dokonywane przez podatnika. Faktura pełni szczególną rolę dowodową w prawidłowym wymiarze podatku od towarów i usług, dlatego też niezwykle istotne jest prawidłowe oznaczenie wszystkich elementów faktury. Natomiast bilet jednorazowy za przejazd na odległość nie mniejszą niż 50 km, zgodnie z § 3 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów w sprawie wystawiania faktur, stanowi fakturę. Przy czy, stosownie do lit. b) ww. przepisu, bilet ten powinien zawierać imię i nazwisko lub nazwę podatnika.

Zaznaczyć należy, że dane dotyczące podatnika, znajdujące się w wystawianych przez niego fakturach (w tym również na bilecie jednorazowym za przejazd na odległość nie mniejszą niż 50 km, stanowiącym fakturę w rozumieniu § 3 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów w sprawie wystawiania faktur), tj. nazwa podatnika, winny być znane organom podatkowym, czyli muszą być zgodne z danymi podatnika, podanymi w zgłoszeniu rejestracyjnym VAT-R. W celu jednoznacznej identyfikacji podatkowej podatnik powinien posługiwać się taką nazwą, jaką wskazał w zgłoszeniu rejestracyjnym w zakresie podatku od towarów i usług, bądź zgłoszeniu aktualizacyjnym zmieniającym nazwę.

Koniecznym jest zatem, by dane dotyczące podatnika podawane na fakturze (w tym również na bilecie jednorazowym za przejazd na odległość nie mniejszą niż 50 km, stanowiącym fakturę w rozumieniu § 3 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów w sprawie wystawiania faktur), były zgodne z danymi identyfikacyjnymi wykazanymi w tych zgłoszeniach, niezależnie od tego, czy nazwa skrócona została wskazana w Krajowym Rejestrze Sądowym (KRS).

Jak wskazał Wnioskodawca, kod identyfikujący przewoźnika będzie stanowił nazwą skróconą (nie wynikającą z KRS), którą posługuje się przewoźnik i która pozwala na jego precyzyjną identyfikację. Kod identyfikujący podatnika jest przypisany wyłącznie do Wnioskodawcy i nie jest używany/wykorzystywany przez inne podmioty. Wyjaśnienie kodu identyfikującego podatnika (nazwy skróconej nie ujawnionej w KRS) zostanie zawarte w treści dostępnych publicznie regulaminów Wnioskodawcy oraz w uregulowaniach wewnątrzkorporacyjnych.

Zatem, kod pozwalający na identyfikację przewoźnika świadczącego usługę transportu, nie będzie znany organom podatkowym, tj. nie zostanie on wskazany w zgłoszeniu/aktualizacji zgłoszenia rejestracyjnego (VAT-R).

Wobec tego, należy stwierdzić, że w opisanym we wniosku zdarzeniu Wnioskodawca postąpi nieprawidłowo zamieszczając na wystawianym bilecie jednorazowym za przejazd na odległość nie mniejszą niż 50 km (stanowiącym fakturę), zamiast pełnej nazwy, jedynie kod pozwalający na identyfikację przewoźnika świadczącego usługę transportu.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

W odniesieniu do przywołanej przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnej wydanej Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z 29 maja 2009 r. nr ITPP1/443-208/13/IK, należy zauważyć, że interpretacja ta dotyczy sytuacji, w której skrócona nazwa firmy jest znana organowi skarbowemu, bowiem podana została w zgłoszeniu rejestracyjnym VAT-R, w części B1 poz. 12. Jednocześnie od dnia złożenia ww. zgłoszenia Spółka posługuje się nazwą skróconą firmy. Natomiast w analizowanym zdarzeniu, kod identyfikacyjny przewoźnika, którym zamierza się posługiwać Wnioskodawca jest przypisany wyłącznie do Wnioskodawcy i nie jest używany/wykorzystywany przez inne podmioty. Wyjaśnienie kodu identyfikującego podatnika (nazwy skróconej nie ujawnionej w KRS) zostanie zawarte w treści dostępnych publicznie regulaminów Wnioskodawcy oraz w uregulowaniach wewnątrzkorporacyjnych. Tym samym, powołana przez Wnioskodawcę ww. interpretacja indywidualna, z uwagi na odmienny opis zdarzenia, nie może stanowić podstawy do tożsamego rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Tut. Organ informuje, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Wnioskodawcy, (tj. w zakresie możliwości zastosowania kodu pozwalającego na identyfikację przewoźnika jako określenie nazwy podatnika zamieszczanej na wystawionym bilecie jednorazowym za przejazd na odległość nie mniejszą niż 50 km stanowiącym fakturę) i nie dotyczy prawidłowości wykonywanych przez Wnioskodawcę czynności, gdyż zagadnienia te nie zostały objęte pytaniem w sprawie oceny prawnej tego zdarzenia, w związku z tym, zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, nie mogą być one rozpatrzone.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin