Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP4.4012.233.2017.1.BS
z 29 czerwca 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 16 maja 2017 r. (data wpływu 25 maja 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku świadczonych usług w stanie prawnym obowiązującym od dnia 1 lipca 2017 r. – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 maja 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku świadczonych usług w stanie prawnym obowiązującym od dnia 1 lipca 2017 r.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Sp. z o.o. – dalej „Wnioskodawca” lub „Spółka” prowadzi opodatkowaną działalność gospodarczą, której głównym obszarem specjalizacyjnym jest świadczenie usług personalizacji kart płatniczych w rozumieniu ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – prawo bankowe (tekst jedn. Dz. U. z 2016 r., poz. 1998, z późn. zm. – dalej: prawo bankowe), tj. kart identyfikujących wydawcę i upoważnionego posiadacza, uprawniających do wypłaty gotówki lub dokonywania zapłaty, a niekiedy także do dokonywania wypłaty lub zapłaty z wykorzystaniem kredytu.

W ramach działalności gospodarczej Spółka będzie świadczyć na rzecz banków i innych instytucji finansowych m.in. usługi w zakresie personalizacji kart płatniczych. Celem tych usług jest umożliwienie realizowania transakcji dokonywanych przy użyciu kart płatniczych. W ramach świadczonych usług, zgodnie z zawartą umową z bankiem lub inną instytucją finansową Spółka będzie wykonywała kompleksową usługę personalizacji kart płatniczych na kartach, wcześniej zakupionych przez Spółkę od podmiotów uprawnionych do produkcji kart płatniczych, gotowych do wykonania usługi personalizacji.

Usługa personalizacji kart płatniczych ma charakter kompleksowej usługi i polega na nanoszeniu danych posiadacza karty lub innych danych alfanumerycznych na zakupioną a następnie dostarczaną do banków i instytucji finansowych kartę płatniczą oraz na kodowaniu paska magnetycznego i mikroprocesora.

Obejmuje ona przede wszystkim następujące czynności:

1. wykonanie personalizacji obejmującej:
   • nanoszenie określonych danych na kartę (awers i rewers);
     
   • nanoszenie danych na pasek magnetyczny (kodowanie paska magnetycznego);
     
   • nanoszenie danych na mikroprocesor (kodowanie mikroprocesora);
     
   • nanoszenie na kartę płatniczą dodatkowych informacji: zdjęcia; skanowanego podpisu posiadacza karty; kodu kreskowego;
2. pakowanie spersonalizowanych kart płatniczych w sposób uzgodniony z bankiem lub inną instytucją finansową np. indywidualnie w koperty razem z materiałami dodatkowymi, w opakowania zbiorcze do poszczególnych oddziałów banku;
   
3. przygotowanie raportów w formie elektronicznej odnośnie ilości spersonalizowanych kart płatniczych.
   
   

Zgodnie z powyższym opisem, przedmiotowa usługa należy do grupy usług mających na celu organizację i obsługę bezgotówkowego obrotu pieniężnego dokonywanego przy użyciu kart płatniczych, a jej celem jest umożliwienie realizowania transakcji finansowych przy użyciu kart płatniczych.

Usługa ta jest częścią procesu wprowadzania kart płatniczych do obiegu i gwarancją prawidłowego rozliczania transakcji bezgotówkowych. Personalizacja stanowi warunek niezbędny do wprowadzenia karty do używania w bezgotówkowym obrocie pieniężnym i stosowania, jako instrumentu służącego do dokonywania transakcji płatniczych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w związku z wykreśleniem z dniem 1 lipca 2017 r. art. 43 ust. 13 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług – dalej u.p.t.u., Spółka w zakresie usługi przedstawionej w opisie sprawy nadal będzie korzystać ze zwolnienia z podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 40 u.p.t.u. po tej dacie?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710, z późn. zm.)g – dalej u.p.t.u., opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Na mocy art. 7 ust. 1 u.p.t.u. – przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Natomiast stosownie do przepisu art. 8 ust. 1 u.p.t.u., przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Stawka podatku, zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy, wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Jednakże zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług oraz rozporządzeń wykonawczych do tej ustawy, przewidują dla niektórych towarów i usług stawki obniżone lub zwolnienie od podatku.

W tym miejscu należy jednak zauważyć, że stosowanie zwolnień od podatku przy dostawie towarów bądź świadczeniu usług jest wyjątkiem od obowiązującej reguły powszechności opodatkowania. Zatem stosowanie zwolnień od podatku nie podlega ani wykładni rozszerzającej, ani zawężającej, natomiast możliwość wychodzenia poza wykładnię literalną jest niedopuszczalne. W efekcie podatnik uprawniony będzie do zastosowania preferencji w postaci zwolnienia od podatku jedynie wtedy, gdy charakter czynności świadczonych przez niego w sposób jednoznaczny i nie budzący wątpliwości wyczerpuje znamiona ujęte w treści przepisu statuującego jego prawo do zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług.

W art. 43 ust. 1 pkt 40 u.p.t.u. wskazano, że zwalnia się od podatku usługi w zakresie depozytów środków pieniężnych, prowadzenia rachunków pieniężnych, wszelkiego rodzaju transakcji płatniczych, przekazów i transferów pieniężnych, długów, czeków i weksli oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu tych usług.

Natomiast zgodnie z obowiązującym do dnia 30 czerwca 2017 r. art. 43 ust. 13 u.p.t.u., zwolnienie od podatku stosuje się również do świadczenia usługi stanowiącej element usługi wymienionej w ust. 1 pkt 7 i 37-41, który sam stanowi odrębną całość i jest właściwy oraz niezbędny do świadczenia usługi zwolnionej zgodnie z ust. 1 pkt 7 i 37-41. Powyższego przepisu ust. 13 nie stosuje się do świadczenia usług stanowiących element usług pośrednictwa, o których mowa w ust. 1 pkt 7 i 37-41 (art. 43 ust. 14 u.p.t.u.).

Z kolei w myśl art. 43 ust. 15 u.p.t.u., zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 7, 12 i 37-41 oraz w ust. 13, nie mają zastosowania do:

1. czynności ściągania długów, w tym factoringu;
2. usług doradztwa;
3. usług w zakresie leasingu.
   
   

Sprecyzowanie przepisów regulujących zwolnienie od podatku od towarów i usług dla usług finansowych ma na celu zapewnienie jednolitego stosowania tego zwolnienia w odniesieniu do rynku wspólnotowego, jak również zapewnienie spójności przepisów dotyczących podatku od towarów i usług z przepisami krajowymi regulującymi funkcjonowanie rynku finansowego.

Zwolnienia od podatku usług finansowych oparte zostały na obiektywnych kryteriach, nie są natomiast uzależnione od rodzaju podmiotu świadczącego te usługi.

Powyższe zwolnienia uregulowane zostały w ustawie o podatku od towarów i usług wskutek implementacji odpowiednich przepisów Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz.UE.L 347 z 11 grudnia 2006, str. 1 z późn. zm.), zwanej dalej Dyrektywą.

I tak, zgodnie z art. 131 Dyrektywy, zwolnienia przewidziane w rozdziałach 2-9 stosuje się bez uszczerbku dla innych przepisów wspólnotowych i na warunkach ustalanych przez państwa członkowskie w celu zapewnienia prawidłowego zastosowania tych zwolnień oraz zapobieżenia wszelkim możliwym przypadkom uchylania się od opodatkowania, unikania opodatkowania i nadużyć.

W myśl art. 135 ust. 1 lit. d Dyrektywy, państwa członkowskie zwalniają transakcje, łącznie z pośrednictwem, dotyczące rachunków depozytowych, rachunków bieżących, płatności, przelewów, długów, czeków i innych zbywalnych instrumentów finansowych, z wyłączeniem windykacji należności.

Zgodnie z art. 1 pkt 3 lit. a ustawy z dnia 1 grudnia 2016 r. (Dz. U. z 2016 r. poz. 2024) o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw, z dniem 1 lipca 2017 r. w art. 43 uchyla się ustęp 13 i 14.

W uzasadnieniu do art. 1 pkt 3 ww. ustawy, ustawodawca wyjaśnił, że proponowana zmiana prowadzi do usunięcia z regulacji dotyczących zwolnień od VAT, zwolnienia dla usług stanowiących element zwolnionej od podatku usługi finansowej lub ubezpieczeniowej, wymienionej w art. 43 ust. 1 pkt 7 oraz 37-41 ustawy, stanowiących odrębną całość oraz będących właściwymi i niezbędnymi do świadczenia usługi zwolnionej. Zauważyć należy, że przepisy art. 43 ust. 1 pkt 7 i 37-41 miały na celu implementację do krajowego porządku prawnego przepisów art. 135 ust. 1 lit. a-f Dyrektywy, zgodnie z którymi zwolnieniu od tego podatku podlegają wymienione transakcje z dziedziny finansów i ubezpieczeń.

Przepisy art. 43 ust. 13 i 14 nie mają wprawdzie bezpośredniego odpowiednika w przepisach Dyrektywy, stanowiły – jak pierwotnie uznano – odzwierciedlenie tez wynikających z orzecznictwa TSUE, odnoszącego się do kwestii możliwości zastosowania, w świetle przepisów ww. Dyrektywy, zwolnienia dla części składowej usługi wykonywanej przez podmiot trzeci (np. wyroki w sprawach C-2/95 SDC, C-235/00 CSC, C-169/04 Abbey National, C-350/10 Nordea Pankki Suomi Oyj), co odniesiono także do usługi ubezpieczeń. Mając jednak na uwadze orzeczenie TSUE w sprawie C-40/15, gdzie TSUE orzekł o braku analogii transakcji ubezpieczeniowych z usługami finansowymi, oraz zawężającą wykładnię Trybunału w odniesieniu do części składowej usługi finansowej, zasadne jest usunięcie ust. 13 i 14 w art. 43 u.p.t.u.

W ww. uzasadnieniu do zmiany ustawy podkreślono jednocześnie, że celem przedmiotowej zmiany jest ściślejsze odwzorowanie przepisów Dyrektywy VAT dotyczących zakresu stosowania zwolnienia do usług finansowych i ubezpieczeniowych oraz orzecznictwa TSUE. Z uwagi na to, że interpretacja zgodna z orzecznictwem TSUE w zakresie usług finansowych może i powinna zostać wyprowadzona bezpośrednio z przepisów art. 43 ust. 1 pkt 7 i 38-41, przepis art. 43 ust. 13 jest zbędny i należy usunąć go w całości. Przy dokonywaniu interpretacji przepisów art. 43 ust. 1 pkt 7 i 38-41 u.p.t.u. uwzględniane będzie orzecznictwo TSUE dotyczące usług finansowych (w tym usług stanowiących element usług finansowych). Ze zwolnienia będą nadal korzystać usługi stanowiące element usług finansowych wymienionych w art. 43 ust. 1 pkt 7 i 38-41, jeżeli takie zwolnienie wynika z orzecznictwa TSUE. Zgodnie z orzecznictwem TSUE ze zwolnienia z tytułu usług finansowych nie mogą korzystać świadczone odrębnie usługi wspierające usługi finansowe, nawet jeśli są niezbędne do ich świadczenia, ale mają czysto techniczny charakter, np.: usługi administracyjne, usługi call center, usługi „swift” (usługa elektronicznego przesyłania wiadomości na rzecz instytucji finansowych).

Podsumowując powyższe należy podkreślić, że Wnioskodawca posiada interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 3 grudnia 2012 r., IPPP2/443-1065/12-2/BH, która potwierdza, że świadczone przez Spółkę usługi personalizacji kart na rzecz banków korzystają ze zwolnienia podatkowego wynikającego z przepisu art. 43 ust. 1 pkt 40 u.p.t.u. w zw. z art. 43 ust. 13 u.p.t.u.

Wnioskodawca ma wątpliwości, czy w związku z wykreśleniem z dniem 1 lipca 2017 r. art. 43 ust. 13 u.p.t.u., Spółka nadal – po tej dacie – będzie korzystać ze zwolnienia od podatku od towarów i usług jedynie na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 40 u.p.t.u.

Usunięcie z ustawy ust. 13 w art. 43 – jak wynika z cyt. wyżej uzasadnienia do wprowadzonych zmian – ma na celu ściślejszą implementację przepisów Dyrektywy oraz jest odpowiedzią na ugruntowane w tej materii orzecznictwo TSUE. Od dnia 1 lipca 2017 r. ze zwolnienia od VAT na mocy art. 43 ust. 1 pkt 40 u.p.t.u., nie będą mogły korzystać świadczone odrębnie usługi wspierające usługi finansowe, które same nie wpisują się w charakter usług finansowych nawet w sytuacji, gdy są niezbędne do wyświadczenia usług finansowych. Ze zwolnienia będą natomiast korzystać usługi stanowiące część składową usługi finansowej pod warunkiem jednak, że ta część składowa tworzy odrębną całość i – zgodnie z orzecznictwem TSUE – może stanowić element usług finansowych wymienionych w art. 43 ust. 1 pkt 7 i 38-41 u.p.t.u.

W opisanym przypadku Wnioskodawca świadczy na rzecz banków i innych instytucji finansowych kompleksową usługę outsourcingową polegającą na personalizacji kart płatniczych. W tym miejscu należy wyjaśnić, że jakkolwiek świadczone przez Wnioskodawcę usługi na rzecz tych podmiotów mogą stanowić element usługi złożonej ale jest to usługa złożona świadczona na rzecz klientów przez banki lub instytucje finansowe.

Istotą usługi złożonej jest to, że składa się ona z kilku i więcej odrębnych świadczeń, które są jednakże tak ściśle ze sobą powiązane, że z ekonomicznego punktu widzenia tworzą jedno kompleksowe świadczenie, a jego podział na poszczególne czynności miałby charakter sztuczny. Co ważne, usługa złożona jest świadczona przez jej wykonawcę (jeden podmiot) nawet, gdy ten aby zrealizować tą usługę nabywa od innych podmiotów usługi, które ostatecznie składać się będą na usługę złożoną. Co do zasady bowiem nie może jednej usługi złożonej wykonywać kilka podmiotów.

W celu określenia, czy świadczone przez Wnioskodawcę usługi personalizacji kart płatniczych będą korzystać ze zwolnienia od podatku od towarów i usług po 1 lipca 2017 r., konieczna jest ich ocena przy uwzględnieniu orzecznictwa TSUE.

I tak, w wyroku w sprawie C-2/95 Sparekassernes Datacenter (SDC) dotyczącym zwolnień przedmiotowych na gruncie wspólnego systemu VAT, TSUE wskazał cechy charakterystyczne usługi finansowej w kontekście ustalenia warunków stosowania zwolnienia dla konkretnych podtypów usług finansowych wymienionych w art. 13 (B) B (d) pkt 3 i 5 VI Dyrektywy (obecnie art. 135 ust. 1 lit. d i lit. f Dyrektywy 2006/112/WE). Sprawa dotyczyła usług świadczonych przez SDC (stowarzyszenie) przede wszystkim na rzecz banków oraz innych jednostek podłączonych do jego systemu informatycznego. SDC świadczyło usługi przetwarzania danych związanych z transakcjami prowadzonymi przez jego klientów, a także pewnych usług związanych ze sprawami administracyjnymi swoich członków. Trybunał orzekł, że ani sposób wykonywania usług, ani charakter prawny usługodawcy, ani nawet brak bezpośredniej umowy podmiotu wykonującego usługi z ostatecznym odbiorcą nie wykluczają zastosowania zwolnień, o których mowa w art. 13 (B) (D) pkt 3 i 5 VI Dyrektywy, pod warunkiem, że usługi świadczone przez dany podmiot są przez klienta Banku postrzegane jako element otrzymanej usługi finansowej. Ponadto, aby świadczone usługi korzystały ze zwolnienia powinny stosownie do orzecznictwa TSUE dotyczyć specyficznych i istotnych elementów związanych z daną usługą finansową. Należy też wskazać, że TSUE w ww. orzeczeniu dodał, że „Sam fakt, że jakiś element jest niezbędny do zakończenia transakcji zwolnionej z podatku, nie daje podstaw do konkluzji, że usługa, którą dany element reprezentuje jest zwolniona”.

Podobne stanowisko zostało przedstawione przez Trybunał w wyroku z dnia 13 grudnia 2001 r. w sprawie C- 235/00 CSC Financial Services Ltd. W wyroku tym TSUE stwierdził, że „obrót papierami wartościowymi polega na działaniach zmieniających sytuację prawną i finansową między stronami i działania te są porównywalne do przypadków przeniesienia lub płatności. Dostawa zwykłej usługi technicznej lub administracyjnej, nie zmieniającej sytuacji prawnej lub finansowej nie wydaje się więc być objęta zwolnieniem ustalonym w art. 13 część B lit. d pkt 5 Szóstej dyrektywy (...) Wynika z tego więc, że usługi o charakterze administracyjnym nie zmieniające prawnej bądź finansowej pozycji stron nie są objęte zwolnieniem ustalonym w art. 13 część B lit. d pkt 5”.

Ponadto, w tym miejscu należy przytoczyć orzeczenie TSUE z dnia 28 lipca 2011 r. w sprawie Nordea Pankki Suomi Oyj sygn. C-350/10, które zapadło w kwestii zastosowania zwolnienia dla usług pomocniczych do usług finansowych, wyraźnie obrazuje podejście Trybunału w wyznaczaniu kierunków wykładni przepisów prawa unijnego, które jest implementowane do porządku krajowego. Przedmiotem sprawy było objęcie zwolnieniem usług SWIFT polegających na elektronicznym przesyłaniu wiadomości sprowadzających się do wydawania dyspozycji płatności i dyspozycji dotyczących transakcji na papierach wartościowych, za pomocą których środki przekazywane są przez jedną instytucję finansową do drugiej, w sposób chroniony zabezpieczeniami. TSUE uznał, że działalność SWIFT ogranicza się do aspektów technicznych i nie obejmuje specyficznych i istotnych elementów operacji finansowych, a sam SWIFT odpowiada jedynie za należyte przesyłanie komunikatów finansowych za pomocą zatwierdzonego systemu informatycznego. U podstaw powyższego rozstrzygnięcia legła argumentacja, wskazująca, że aby móc zakwalifikować świadczone usługi jako czynności zwolnione z opodatkowania, powinny one tworzyć odrębną całość, która – jeśli ją oceniać globalnie – w konsekwencji wypełnia specyficzne i istotne funkcje usługi opisanej w tym przepisie. Co istotne z punktu widzenia przedmiotowej sprawy, jako ważną okoliczność w kontekście „operacji dotyczących przelewów” TSUE wskazał na skutek jaki one wywierają tj. powodowanie zmiany w sytuacji prawnej i finansowej. TSUE stawia wyraźne rozgraniczenie pomiędzy usługą zwolnioną w rozumieniu Dyrektywy a dostarczaniem zwykłego świadczenia fizycznego lub technicznego.

Najistotniejsze z punktu widzenia podmiotów świadczących usługi korzystające do 30 czerwca 2017 r. ze zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 7 i 37-41 u.p.t.u. w zw. z art. 43 ust. 13 u.p.t.u. zdaje się być jednakże orzeczenie TSUE z dnia 26 maja 2016 r. w sprawie C-607/14 Bookit Ltd.

W ww. orzeczeniu TSUE uznał, że zwolnienie od podatku VAT transakcji dotyczących płatności i przelewów nie ma zastosowania do usługi tzw. „przetwarzania płatności za pomocą karty debetowej lub kredytowej”, świadczonej przez podatnika będącego jej usługodawcą, w przypadku gdy dana osoba kupuje za pośrednictwem tegoż usługodawcy, bilet do kina sprzedawany przez niego w imieniu i na rachunek innego podmiotu, za który osoba ta płaci kartą debetową lub kredytową. Orzeczenie to jest zatem istotne dla wszystkich podmiotów, które świadczą usługi korzystając ze zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 13 u.p.t.u. ale również na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 38-41 u.p.t.u. o VAT (m.in. usługi przetwarzania danych transakcyjnych, usługi pomocnicze do transakcji finansowych). TSUE ww. wyroku wskazał bowiem kolejne przesłanki, które powinny być brane pod uwagę przy ocenie, czy świadczone usługi mogą korzystać ze zwolnienia od podatku VAT. Przede wszystkim TSUE po raz kolejny podkreślił, że czynności techniczne związane z usługami finansowymi nie powinny korzystać ze zwolnienia, nawet w przypadku, gdy za ich pośrednictwem inicjowana jest sama transakcja finansowa (np. przelew). TSUE w analizowanym orzeczeniu zwrócił ponadto uwagę, że aby uznać daną usługę za zwolnioną od podatku VAT należy przeanalizować, czy jej usługodawca ponosi odpowiedzialność na zasadach specyficznych dla transakcji finansowej oraz czy w przypadku opodatkowania tej usługi istniałyby problemy z ustaleniem właściwej podstawy opodatkowania VAT (co było jednym z powodów zwolnienia z VAT usług finansowych).

W kontekście powyższej analizy stwierdzić należy, że wykonywane przez Wnioskodawcę usługi w zakresie personalizacji kart płatniczych, jakkolwiek związane z usługami finansowymi realizowanymi przez banki i instytucje finansowe, poprzez obsługę pewnych procesów związanych z transakcjami płatniczymi, same w sobie jednak takimi usługami nie są.

Wnioskodawca nie dokonuje bezpośrednio świadczenia usług w zakresie transakcji płatniczych, przekazów i transferów pieniężnych, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 40 u.p.t.u. W przedmiotowej sprawie Spółka przygotowuje jedynie spersonalizowane karty płatnicze. Jak już wyżej wyjaśniono żeby część składowa usługi finansowej mogła korzystać ze zwolnienia musi ona tworzyć odrębną całość, spełniając w efekcie specyficzne i istotne funkcje podlegającej zwolnieniu danej transakcji finansowej.

W myśl przywołanych wyżej wyroków TSUE oraz wyżej dokonanej analizy przepisów prawa, stwierdzić należy, że świadczenie zwykłej usługi technicznej lub administracyjnej, która nie będzie zmieniała sytuacji prawnej lub finansowej usługobiorcy nie będzie mogła korzystać ze zwolnienia przewidzianego w art. 43 ust. 1 pkt 40 u.p.t.u. W kontekście powyższego stwierdzić należy, że świadczone przez Wnioskodawcę usługi w zakresie personalizacji kart płatniczych nie stanowią odrębnej całości spełniającej specyficzne i istotne funkcje podlegającej zwolnieniu transakcji finansowej a jedynie usługę techniczną/administracyjną, w związku z tym od dnia 1 lipca 2017 r. ww. usługa nie będzie mogła korzystać ze zwolnienia przewidzianego w art. 43 ust. 1 pkt 40 u.p.t.u.

Brak jest również podstaw do twierdzenia, że świadczone usługi mieszczą się w pojęciu usług pośrednictwa w świadczeniu usług wymienionych art. 43 ust. 1 pkt 40 u.p.t.u., ponieważ z opisu sprawy nie wynika, że Wnioskodawca będzie podejmował jakichkolwiek działania zmierzające do zawarcia przez bank lub instytucję finansową umów z innymi podmiotami lub występował jako przedstawiciel lub pełnomocnik banku lub instytucji w relacjach z jego potencjalnymi lub istniejącymi klientami.

W konsekwencji Wnioskodawca stoi na stanowisku, zgodnie z którym świadczone przez Spółkę usługi kompleksowe w zakresie personalizacji kart płatniczych od dnia 1 lipca 2017 r. nie będą objęte zwolnieniem od podatku od towarów i usług przewidzianym w art. 43 ust. 1 pkt 40 u.p.t.u.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
   
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.