Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT1-1.4012.245.2017.2.DM
z 4 lipca 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 11 kwietnia 2017 r. (data wpływu 18 maja 2017 r.), uzupełnionym w dniu 19 czerwca 2017 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie rozliczenia podatku z tytułu zrealizowanych usług, które spowodowały utratę prawa do zwolnienia podmiotowego – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 maja 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek uzupełniony w dniu 19 czerwca 2017 r. o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie rozliczenia podatku z tytułu zrealizowanych usług, które spowodowały utratę prawa do zwolnienia podmiotowego.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w formie karty podatkowej od roku 2012. Przeważająca działalność gospodarcza w PKD 31.02.Z to produkcja mebli kuchennych. Do tej pory Wnioskodawca korzystał z tzw. zwolnienia podmiotowego z VAT, które przysługiwało z uwagi na to, że nie osiągał wartości sprzedaży, której przekroczenie obligowałoby do zarejestrowania się jako podatnik VAT.

Do listopada 2016 r. Wnioskodawca uzyskał sprzedaż na poziomie 73.580 zł. W dniu 1 grudnia 2016 r. Wnioskodawca wystawił rachunek na kwotę 104.550 zł zgodnie z podpisaną umową na wykonanie usługi. Spowodowało to, że Wnioskodawca utracił prawo do korzystania ze zwolnienia podmiotowego z VAT. Wnioskodawca zarejestrował się „do podatku VAT”, rachunek skorygował do zera i wystawił fakturę VAT. Wnioskodawca złożył deklarację za grudzień do odpowiedniego Urzędu Skarbowego i zapłacił podatek VAT. Kwotę netto w „prawidłowej” fakturze stanowi dla Wnioskodawcy kwota z rachunku pierwotnego, tj. 104.550 zł, do której doliczył 23% VAT. Natomiast odbiorca faktury nie zgadza się na przyjęcie faktury VAT, gdyż wg niego kwota netto z faktury jest kwotą brutto i tylko taką kwotę zapłaci. Odbiorca powołuje się na paragrafy 3 i 5 z zawartej umowy na wykonanie usługi wymiany okien z montażem i pracami wykończeniowymi.

W uzupełnieniu wniosku wskazano, że otrzymana kwota w wysokości 104.550 zł jest jedyną należną kwotą od kontrahenta. W zakresie wynagrodzenia umowa stanowi „łączny koszt wykonania robót 104.550 zł słownie: cena umowna obejmuje wszelkie koszty, łącznie z dostawą i montażem okien, kosztami siły roboczej, wszystkich narzędzi i urządzeń oraz usług Wykonawcy na budowie. Cena umowna obejmuje również demontaż starych ościeżnic”.

Wnioskodawca powołał się na paragraf 3 i 5 umowy, jako potwierdzenie i określenie treści dołączył kserokopię umowy z kontrahentem.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca prawidłowo postąpił doliczając do kwoty z rachunku pierwotnego stawkę 23% traktując ją jako kwotę netto?

Zdaniem Wnioskodawcy, postąpił prawidłowo, gdyż na podstawie art. 113 ust. 5 ustawy VAT podatnik przekraczając kwotę wolną 150 tys. ma obowiązek naliczyć od transakcji, której przekroczenie spowodowało utracenie zwolnienia, podatek VAT. Wnioskodawca wskazał, że wykonał kilkanaście telefonów do odpowiednich urzędów skarbowych i Krajowej Informacji Podatkowej, które potwierdziły jego stanowisko. Kwota z rachunku jest kwotą netto, której nie powinno się traktować jako kwoty brutto.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Z treści art. 7 ust. 1 ww. ustawy wynika, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Natomiast przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, na mocy art. 8 ust. 1 powołanej ustawy, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

W myśl art. 29a ust. 1 ww. ustawy, podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Powołany przepis odnosi się do wszystkiego, co stanowi zapłatę obejmując swym zakresem każdą formę zapłaty otrzymaną przez sprzedawcę z tytułu dostawy towarów lub wykonania usługi.

Katalog elementów dodatkowych wchodzących w skład podstawy opodatkowania określony został w art. 29a ust. 6 ustawy. I tak, stosownie do ww. przepisu podstawa opodatkowania obejmuje:

1. podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze, z wyjątkiem kwoty podatku;
2. koszty dodatkowe, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, pobierane przez dokonującego dostawy lub usługodawcę od nabywcy lub usługobiorcy.

Jak wynika z art. 113 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2014 r. do 31 grudnia 2016 r., zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatników, u których wartość sprzedaży nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 150.000 zł. Do wartości sprzedaży nie wlicza się kwoty podatku.

Natomiast w myśl art. 113 ust. 1 ww. ustawy w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2017 r., zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatników, u których wartość sprzedaży nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 200.000 zł. Do wartości sprzedaży nie wlicza się kwoty podatku.

Zgodnie z art. 113 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, do wartości sprzedaży, o której mowa w ust. 1, nie wlicza się:

1. wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów oraz sprzedaży wysyłkowej z terytorium kraju oraz sprzedaży wysyłkowej na terytorium kraju;
   
2. odpłatnej dostawy towarów i odpłatnego świadczenia usług, zwolnionych od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3, z wyjątkiem:




1. transakcji związanych z nieruchomościami,
   
2. usług, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 7, 12 i 38-41,
   
3. usług ubezpieczeniowych
   - jeżeli czynności te nie mają charakteru transakcji pomocniczych;





3. odpłatnej dostawy towarów, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji.

Na podstawie art. 113 ust. 4 ustawy, podatnicy, o których mowa w ust. 1 i 9, mogą zrezygnować ze zwolnienia określonego w ust. 1 i 9 pod warunkiem pisemnego zawiadomienia o tym zamiarze naczelnika urzędu skarbowego przed początkiem miesiąca, w którym rezygnują ze zwolnienia, a w przypadku podatników rozpoczynających w trakcie roku podatkowego wykonywanie czynności określonych w art. 5, którzy chcą zrezygnować ze zwolnienia od pierwszej wykonanej czynności – przed dniem wykonania tej czynności.

Z art. 113 ust. 5 ustawy wynika natomiast, że jeżeli wartość sprzedaży zwolnionej od podatku na podstawie ust. 1 przekroczy kwotę, o której mowa w ust. 1, zwolnienie traci moc począwszy od czynności, którą przekroczono tę kwotę.

Stosownie do art. 113 ust. 11 cyt. ustawy podatnik, który utracił prawo do zwolnienia sprzedaży od podatku lub zrezygnował z tego zwolnienia, może, nie wcześniej niż po upływie roku, licząc od końca roku, w którym utracił prawo do zwolnienia lub zrezygnował z tego zwolnienia, ponownie skorzystać ze zwolnienia określonego w ust. 1.

Zgodnie z art. 113 ust. 13 ustawy, zwolnień, o których mowa w ust. 1 i 9, nie stosuje się do podatników:

1. dokonujących dostaw:




1. towarów wymienionych w załączniku nr 12 do ustawy,
   
2. towarów opodatkowanych podatkiem akcyzowym, w rozumieniu przepisów o podatku akcyzowym, z wyjątkiem: ◾energii elektrycznej (PKWiU 35.11.10.0),
   - wyrobów tytoniowych,
   
   - samochodów osobowych, innych niż wymienione w lit. e, zaliczanych przez podatnika, na podstawie przepisów o podatku dochodowym, do środków trwałych podlegających amortyzacji,
   
   
3. budynków, budowli lub ich części, w przypadkach, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 lit. a i b,
   
4. terenów budowlanych,
   
5. nowych środków transportu;




2. świadczących usługi:




1. prawnicze,
   
2. w zakresie doradztwa, z wyjątkiem doradztwa rolniczego związanego z uprawą i hodowlą roślin oraz chowem i hodowlą zwierząt, a także związanego ze sporządzaniem planu zagospodarowania i modernizacji gospodarstwa rolnego,
   
3. jubilerskie;




3. nieposiadających siedziby działalności gospodarczej na terytorium kraju.

Należy także zauważyć, że w art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 1 grudnia 2016 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2016 r. poz. 2024) zawarto zapis, że podatnicy, u których łączna wartość sprzedaży w 2016 r. była wyższa niż 150.000 zł i nie przekroczyła 200.000 zł, mogą skorzystać ze zwolnienia, o którym mowa w art. 113 ust. 1 ustawy zmienianej w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca, podatnik zwolniony podmiotowo z VAT, zawarł umowę na wykonanie robót na kwotę łączną 104.550 zł. W dniu 1 grudnia 2016 r. Wnioskodawca wystawił rachunek, którego wysokość spowodowała utratę prawa do zwolnienia podmiotowego. W związku z powyższym Wnioskodawca zarejestrował się jako podatnik VAT, złożył deklarację oraz skorygował rachunek do zera i wystawił fakturę, w której jako kwotę netto przyjął kwotę z rachunku, tj. 104.550 zł, do której doliczył podatek 23%. Odbiorca faktury nie zgodził się na jej przyjęcie wskazując, że kwota netto z faktury jest kwotą brutto. Wskazana kwota stanowi jedyną należną kwotę od kontrahenta, co zgodne jest z zawartą umową stanowiąca, że łączny koszt wykonania robót wynosi 104.550 zł.

Mając powyższe na uwadze, jak również powołane przepisy należy wskazać, że przepis art. 113 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług wprowadza wyjątek od powszechności opodatkowania podatkiem VAT, a mianowicie zwolnienie, którym objęta jest sprzedaż dokonywana przez podatnika, u którego wartość sprzedaży nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym określonej przez ustawodawcę kwoty, tj. w stanie prawnym obowiązującym w 2016 r. 150.000 zł. Przekroczenie ww. limitu skutkuje utratą prawa do zwolnienia podmiotowego. Zwolnienie traci moc w momencie powstania obowiązku podatkowego z tytułu dostawy towarów i usług, począwszy od czynności, którą przekroczono limit. Opodatkowaniu podlega cała kwota transakcji.

W związku z powyższym, mając na uwadze przedstawiony opis stanu faktycznego, należy wskazać, że skoro w dniu w dniu 1 grudnia 2017 r. Wnioskodawca dokonał sprzedaży usług, w wyniku której został przekroczony limit uprawniający do zwolnienia z VAT, zwolnienie straciło moc począwszy od czynności, którą przekroczono tę kwotę. W tej sytuacji Wnioskodawca zobowiązany był naliczyć podatek VAT od tej sprzedaży.

W analizowanym przypadku podstawą opodatkowania – zgodnie z art. 29a ust. 1 ustawy – jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą Wnioskodawca otrzymał z tytułu zrealizowanych robót od usługobiorcy. Tak ustaloną kwotę – zgodnie z art. 29a ust. 6 ustawy – pomniejsza się o kwotę podatku od towarów i usług. Skoro zatem umówiona zapłata została określona na kwotę łączną 104.550 zł i jest to jedyna należna kwota od kontrahenta, przyjąć należy, że podstawą opodatkowania podatkiem od towarów i usług z tytułu świadczonej przez Wnioskodawcę usługi, jest zgodnie, z art. 29a ust. 1 ustawy, wszystko co stanowi zapłatę (wynagrodzenie), którą Wnioskodawca otrzymał od kontrahenta, pomniejszone o kwotę należnego podatku. Wskazuje to, że należność otrzymana od kontrahenta stanowi kwotę brutto, to znaczy kwotę zawierającą „w sobie” podatek VAT, który powinien być wyliczony metodą w „stu”.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy uznano za nieprawidłowe.

Należy zaznaczyć, że zgodnie z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, wyczerpujący opis stanu faktycznego winien wynikać z wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej, a nie z załączonych do niego dokumentów, w związku z czym załączona do wniosku umowa nr 4/2016 na wykonanie robót nie była przedmiotem merytorycznej analizy.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.