Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-2.4011.195.2017.1.AKR
z 28 lipca 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 11 kwietnia 2017 r. (data wpływu 14 kwietnia 2017 r.), uzupełnionym pismem z dnia 5 lipca 2017 r. (data wpływu 10 lipca 2017 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika wynikających z zawarcia umów zleceń z obywatelami Ukrainy nieposiadającymi certyfikatu rezydencji – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 kwietnia 2017 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika wynikających z zawarcia z obywatelami Ukrainy umów zleceń oraz umów o pracę.

Wniosek nie spełniał wymogów określonych w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), w związku z powyższym pismem z dnia 21 czerwca 2017 r., Nr 0113-KDIPT2-2.4011.68.2017.1.AKR, wezwano Wnioskodawcę na podstawie art. 169 § 1 i § 2 w zw. z art. 14h ustawy Ordynacja podatkowa, do jego uzupełnienia w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie wysłane zostało w dniu 21 czerwca 2017 r. (skutecznie doręczone w dniu 28 czerwca 2017 r.). W dniu 10 lipca 2017 r. wpłynęło uzupełnienie wniosku (nadane w dniu 5 lipca 2017 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca realizując usługi logistyczne dla własnych klientów, zatrudnia oraz zleca czynności obywatelom Ukrainy. Usługi są wykonywane na terenie RP, wszyscy zatrudnieni pracownicy jak i zleceniobiorcy wykonują czynności zawarte w umowach na terytorium RP.

Wszyscy pracownicy jak i zleceniobiorcy realizują pracę w oparciu o następujące podstawy prawne:

• oświadczenia o zamiarze powierzenia wykonywania pracy obywatelowi Ukrainy,
  

• zezwolenia na pracę,
  

• karty pobytu.
  
  

Kontrakt z klientami jest długoterminowy, a Wnioskodawca zabezpieczając realizację korzysta z wszystkich trzech ww. sposobów zatrudnienia. Pozwala to na pracę (lub wykonywanie czynności na podstawie zlecenia) w okresie do 183 dni w przypadku oświadczenia, w przypadku zezwolenia na pracę w okresie roku (12 miesięcy) oraz od dwóch do trzech lat w przypadku otrzymania karty pobytu. Praktyka w załatwianiu dokumentacji dotyczącej legalności zatrudnienia polega na uzyskiwaniu w pierwszej kolejności oświadczeń. Kolejnym krokiem Wnioskodawcy jest pomoc w pozyskiwaniu przez zatrudnionych (lub realizujących czynności w związku z umową zlecenia) zezwoleń na pracę i kart pobytu.

W bieżącym okresie Wnioskodawca ma na stanie jako płatnik:

1. zleceniobiorców - wykonujących czynności na podstawie oświadczenia (posiadających certyfikat rezydencji Ukrainy), których okres pobytu nie przekracza 183 dni w Polsce,
2. zleceniobiorców - wykonujących czynności na podstawie oświadczenia (nieposiadających certyfikatu rezydencji Ukrainy), których okres pobytu nie przekracza 183 dni pobytu w Polsce,
3. zleceniobiorców - wykonujących czynności na podstawie zezwolenia na pracę i/lub karty pobytu (posiadających certyfikat rezydencji Ukrainy), których okres pobytu w Polsce wynosi powyżej 183 dni,
4. zleceniobiorców - wykonujących czynności na podstawie zezwolenia na pracę i/lub karty pobytu (nieposiadających certyfikatu rezydencji Ukrainy), których okres pobytu w Polsce wynosi powyżej 183 dni,
5. pracowników wykonujących pracę na podstawie umowy o pracę.
   
   

W uzupełnieniu wskazano, że przedstawiony we wniosku stan faktyczny dotyczy 2017 r. Obywatele Ukrainy zatrudnieni przez Wnioskodawcę na podstawie umowy o pracę nie przedstawiają certyfikatów rezydencji. Spółka uznała, że z uwagi na art. 15 Konwencji między Rządem Rzeczpospolitej Polskiej a Rządem Ukrainy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylania się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, sporządzonej w Kijowie dnia 12 stycznia 1993 r., nie istnieje konieczność rozpatrywania gdzie znajduje się centrum interesów życiowych - pracownicy nie spełniają zapisów punktu 3 i 4. Opisane we wniosku umowy zlecenia zostały zawarte z osobami fizycznymi nieprowadzącymi działalności gospodarczej. Zakres opisywanych umów zleceń nie dotyczy prac w ramach wolnego zawodu. Zleceniobiorcy, którzy nie przedstawili Wnioskodawcy certyfikatu rezydencji z urzędu ukraińskiego to osoby, które zazwyczaj przyjechały do Polski z myślą o dłuższym pobycie lub możliwym pozostaniu na stałe. Na dzień dzisiejszy Wnioskodawca rozstrzyga kwestię obowiązku podatkowego w oparciu o posiadane dokumenty (certyfikat ukraiński lub jego brak oraz uzyskany certyfikat polski) lub okres pobytu zleceniobiorcy w Polsce.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy prawidłowo realizując obowiązki płatnika Wnioskodawca ma prawo (w związku z przytoczonymi podstawami prawnymi) rozpoznać obowiązek podatkowy w oparciu zarówno o okres pobytu pracowników (zleceniobiorców), stan faktyczny, jak i złożone dokumenty (oświadczenia, certyfikaty), co za tym idzie czy w konkretnych sytuacjach płatnik powinien pobrać czy zaniechać poboru podatku od wynagrodzeń w przypadku:

1. zleceniobiorców - wykonujących czynności na podstawie oświadczenia (posiadających certyfikat rezydencji Ukrainy), których okres pobytu w Polsce nie przekracza 183 dni,
2. zleceniobiorców - wykonujących czynności na podstawie oświadczenia (nieposiadających certyfikatu rezydencji Ukrainy), których okres pobytu w Polsce nie przekracza 183 dni pobytu,
3. zleceniobiorców - wykonujących czynności na podstawie zezwolenia na pracę i/lub (posiadających certyfikat rezydencji Ukrainy), których okres pobytu w Polsce przekracza 183 dni pobytu,
4. zleceniobiorców - wykonujących czynności na podstawie zezwolenia na pracę i/lub karty pobytu (nieposiadających certyfikatu rezydencji Ukrainy), których okres pobytu w Polsce wynosi powyżej 183 dni,
5. pracowników wykonujących pracę na podstawie umowy o pracę.
   
   

Przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej jest rozstrzygnięcie w zakresie stanu faktycznego w odniesieniu do zleceniobiorców wymienionych w pkt 2 i 4 tj. nieposiadających certyfikat rezydencji Ukrainy. W zakresie zleceniobiorców wymienionych w pkt 1 i 3 tj. posiadających certyfikat rezydencji Ukrainy oraz pracowników wykonujących pracę na podstawie umowy o pracę wymienionych w pkt 5 zostaną wydane odrębne rozstrzygnięcia.

Zdaniem Wnioskodawcy (w odniesieniu do zleceniobiorców wymienionych w pkt 2 i 4 tj. nieposiadających certyfikatu rezydencji Ukrainy), realizując obowiązki płatnika powinien On w związku z art. 13, art. 27, art. 29 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz art. 14 pkt 1, art. 15 pkt 2a Konwencji między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Ukrainy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, sporządzonej w Kijowie w dniu 12 stycznia 1993 r. (Dz. U. z 1994 r., Nr 63, poz. 269, z późn. zm.), zastosować następujące sposoby rozliczenia podatku dochodowego od wynagrodzeń odnośnie do:

• zleceniobiorców - wykonujących czynności na podstawie oświadczenia (nieposiadających certyfikatu rezydencji Ukrainy), których okres pobytu w Polsce nie przekracza 183 dni pobytu - zgodnie z art. 29 ust. 1 pkt 1, płatnik zobowiązany jest do poboru podatku w formie 20% ryczałtu i wystawieniu informacji rocznej IFT,
  

• zleceniobiorców - wykonujących czynności na podstawie zezwolenia na pracę i/lub karty pobytu (nieposiadających certyfikatu rezydencji Ukrainy), których okres pobytu w Polsce wynosi powyżej 183 dni - płatnik ze względu na rozpoznanie okresu powyżej 183 dni pobytu na podstawie art. 15 Konwencji uznaje, że podatnik ma prawo rozliczać się w Polsce na zasadach ogólnych, na tej podstawie dokonuje poboru podatku w myśl art. 13, a na koniec roku wystawia informację PIT-11.
  
  

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

Natomiast art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, stanowi, że osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Stosownie do art. 3 ust. 2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się w szczególności dochody (przychody) z:

1. pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;
2. działalności wykonywanej osobiście na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;
3. działalności gospodarczej prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,
4. położonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieruchomości, w tym ze sprzedaży takiej nieruchomości.
   
   

Na podkreślenie zasługuje fakt, że katalog dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, o którym mowa w powoływanych przepisie art. 3 ust. 2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie jest katalogiem zamkniętym. Tak więc, ustawodawca dopuszcza istnienie także innych dochodów, które należy uznać za osiągnięte na terytorium Polski. W przepisie tym przewidziano opodatkowanie oparte na zasadzie źródła. Jeżeli źródło przychodów nierezydenta znajduje się na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej, to Rzeczpospolita Polska ma prawo opodatkować dochody uzyskane z tego źródła na zasadach obowiązujących w tym państwie (ograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych powołane wyżej przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca realizując usługi logistyczne dla własnych klientów, zatrudnia oraz zleca czynności obywatelom Ukrainy. Usługi są wykonywane na terenie RP, wszyscy zatrudnieni pracownicy jak i zleceniobiorcy wykonują czynności zawarte w umowach na terytorium RP. Wszyscy pracownicy jak i zleceniobiorcy realizują pracę w oparciu o następujące podstawy prawne: oświadczenia o zamiarze powierzenia wykonywania pracy obywatelowi Ukrainy, zezwolenia na pracę, karty pobytu. Kontrakt z klientami jest długoterminowy, a Wnioskodawca zabezpieczając realizację korzysta z wszystkich trzech ww. sposobów zatrudnienia. Pozwala to na pracę (lub wykonywanie czynności na podstawie zlecenia) w okresie do 183 dni w przypadku oświadczenia, w przypadku zezwolenia na pracę w okresie roku (12 miesięcy) oraz od dwóch do trzech lat w przypadku otrzymania karty pobytu. W 2017 r. Wnioskodawca realizuje obowiązki płatnika wobec: zleceniobiorców - wykonujących czynności na podstawie oświadczenia (posiadających certyfikat rezydencji Ukrainy), których okres pobytu w Polsce nie przekracza 183 dni, zleceniobiorców - wykonujących czynności na podstawie oświadczenia (nieposiadających certyfikatu rezydencji Ukrainy), których okres pobytu w Polsce nie przekracza 183 dni, zleceniobiorców - wykonujących czynności na podstawie zezwolenia na pracę i/lub karty pobytu (posiadających certyfikat rezydencji Ukrainy), których okres pobytu w Polsce wynosi powyżej 183 dni, zleceniobiorców - wykonujących czynności na podstawie zezwolenia na pracę i/lub karty pobytu (nieposiadających certyfikatu rezydencji Ukrainy), których okres pobytu w Polsce wynosi powyżej 183 dni, pracowników wykonujących pracę na podstawie umowy o pracę. Obywatele Ukrainy zatrudnieni przez Wnioskodawcę na podstawie umowy o pracę nie przedstawiają certyfikatów rezydencji. Wnioskodawca uznał, że z uwagi na art. 15 Konwencji między Rządem Rzeczpospolitej Polskiej a Rządem Ukrainy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylania się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, sporządzonej w Kijowie dnia 12 stycznia 1993 r., nie istnieje konieczność rozpatrywania gdzie znajduje się centrum interesów życiowych - pracownicy nie spełniają zapisów punktu 3 i 4. Umowy zlecenia zostały zawarte przez Wnioskodawcę z osobami fizycznymi nieprowadzącymi działalności gospodarczej. Zakres opisywanych umów zleceń nie dotyczy prac w ramach wolnego zawodu. Zleceniobiorcy, którzy nie przedstawili Wnioskodawcy certyfikatu rezydencji z urzędu ukraińskiego to osoby, które zazwyczaj przyjechały do Polski z myślą o dłuższym pobycie lub możliwym pozostaniu na stałe. Wnioskodawca rozstrzyga kwestię obowiązku podatkowego w oparciu o posiadane dokumenty (certyfikat ukraiński lub jego brak oraz uzyskany certyfikat polski) lub okres pobytu zleceniobiorcy w Polsce.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Na mocy art. 13 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się przychody z tytułu wykonywania usług, na podstawie umowy zlecenia lub umowy o dzieło, uzyskiwane wyłącznie od:

1. osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą, osoby prawnej i jej jednostki organizacyjnej oraz jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej,
2. właściciela (posiadacza) nieruchomości, w której lokale są wynajmowane, lub działającego w jego imieniu zarządcy albo administratora – jeżeli podatnik wykonuje te usługi wyłącznie dla potrzeb związanych z tą nieruchomością

− z wyjątkiem przychodów uzyskanych na podstawie umów zawieranych w ramach prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej oraz przychodów, o których mowa w pkt 9.

Obowiązki płatników podatku dochodowego określone zostały w art. 41 i art. 42 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b), najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Natomiast w myśl art. 41 ust. 4 ww. ustawy, płatnicy, o których mowa w ust. 1, są obowiązani pobierać zryczałtowany podatek dochodowy od dokonywanych wypłat (świadczeń) lub stawianych do dyspozycji podatnika pieniędzy lub wartości pieniężnych z tytułów określonych w art. 29, art. 30 ust. 1 pkt 2, 4-5a, 13-16 oraz art. 30a ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 4d, 5 oraz 10.

Zgodnie z art. 41 ust. 9a ww. ustawy, jeżeli miejsce zamieszkania podatnika dla celów podatkowych zostało udokumentowane certyfikatem rezydencji niezawierającym okresu jego ważności, płatnik przy poborze podatku uwzględnia ten certyfikat przez okres kolejnych dwunastu miesięcy od dnia jego wydania.

Na podstawie art. 42 ust. 1 ww. ustawy, płatnicy, o których mowa w art. 41, przekazują kwoty pobranych zaliczek na podatek oraz kwoty zryczałtowanego podatku w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki (podatek) - na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby (…).

W terminie do końca stycznia roku następującego po roku podatkowym płatnicy, o których mowa w art. 41, są obowiązani przesłać do urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby, roczne deklaracje, według ustalonego wzoru. Jednakże roczne deklaracje dotyczące podatku pobranego zgodnie z art. 30a ust. 2a płatnicy, o których mowa w art. 41 ust. 10, przesyłają do urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania. Przepis art. 38 ust. 1b stosuje się odpowiednio (art. 42 ust. 1a ww. ustawy).

W myśl art. 42 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym, z zastrzeżeniem art. 45ba ust. 4, płatnicy, o których mowa w ust. 1, są obowiązani przesłać podatnikom, o których mowa:

1. w art. 3 ust. 1, oraz urzędom skarbowym przy pomocy których naczelnicy urzędów skarbowych właściwi według miejsca zamieszkania podatnika wykonują swoje zadania - imienne informacje o wysokości dochodu, o którym mowa w art. 41 ust. 1, sporządzone według ustalonego wzoru (PIT-11);
2. w art. 3 ust. 2a, oraz urzędom skarbowym, przy pomocy których naczelnicy urzędów skarbowych właściwi w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonują swoje zadania - imienne informacje sporządzone według ustalonego wzoru (IFT1/IFT-1R), również gdy płatnik w roku podatkowym sporządzał i przekazywał informacje w trybie przewidzianym w ust. 4.
   
   

Na pisemny wniosek podatnika, o którym mowa w art. 3 ust. 2a, płatnik, w terminie 14 dni od dnia złożenia tego wniosku, jest obowiązany do sporządzenia i przesłania podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania, imiennej informacji, o której mowa w ust. 2 pkt 2 (art. 42 ust. 4 ww. ustawy).

Zaznaczyć należy, że w myśl art. 42 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, informacje, o których mowa w ust. 2 pkt 2, sporządzają i przekazują również podmioty, o których mowa w art. 41, gdy na podstawie umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub ustawy nie są obowiązane do poboru podatku, o którym mowa w art. 29-30a. Przepisy ust. 3 i 4 stosuje się odpowiednio.

Z opisu stanu faktycznego wynika, że w 2017 r. Wnioskodawca wypłaca wynagrodzenia m.in:

• zleceniobiorcom nieposiadającym certyfikatu rezydencji Ukrainy, których okres pobytu w Polsce nie przekracza 183 dni pobytu,
  

• zleceniobiorcom nieposiadającym certyfikatu rezydencji Ukrainy, których okres pobytu w Polsce wynosi powyżej 183 dni,
  
  

Zatrudnieni przez Wnioskodawcę na umowy zlecenia oraz umowy o pracę pracownicy są obywatelami ukraińskimi. W związku z tym, że w odniesieniu do zleceniobiorców, którzy nie posiadają certyfikatu rezydencji Ukrainy oraz zatrudnionych na umowę o pracę Wnioskodawca nie wskazał, gdzie znajduje się ich miejsce zamieszkania dla celów podatkowych (ośrodek interesów życiowych) Organ przyjmuje, że jako obywatele ukraińscy posiadają miejsce zamieszkania dla celów podatkowych (ośrodek interesów życiowych) na Ukrainie.

Zasady opodatkowania w Polsce przychodów uzyskanych przez osoby posiadające ograniczony obowiązek podatkowy (nierezydentów) reguluje m.in. art. 29 ww. ustawy. Za nierezydentów w sytuacji przedstawionej we wniosku uznaje się zleceniobiorców posiadających certyfikat rezydencji Ukrainy oraz zleceniobiorców nieposiadających certyfikatu rezydencji Ukrainy, których okres pobytu w Polsce nie przekracza 183 dni.

Stosownie do art. 29 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, podatek dochodowy od uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez osoby, o których mowa w art. 3 ust. 2a, przychodów z działalności określonej w art. 13 pkt 2 i 6-9 oraz z odsetek innych niż wymienione w art. 30a ust. 1, z praw autorskich lub z praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego, w tym także środka transportu, oraz za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how) – pobiera się w formie ryczałtu w wysokości 20% przychodu.

Przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska. Jednakże zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub niepobranie (niezapłacenie) podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania dla celów podatkowych miejsca zamieszkania podatnika uzyskanym od niego certyfikatem rezydencji (art. 29 ust. 2 ww. ustawy).

Z treści art. 29 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jednoznacznie wynika, że znajduje on zastosowanie jedynie w odniesieniu do podatników określonych w art. 3 ust. 2a ww. ustawy. Należy również podkreślić, że zastosowanie ww. przepisu nie jest uzależnione od przedstawienia przez podatnika certyfikatu rezydencji. W myśl art. 29 ust. 2 ww. ustawy jego posiadanie przez podatnika jest bowiem jedynie warunkiem zastosowania stawki podatkowej wynikającej z umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub niepobrania podatku zgodnie z taką umową.

Stosowanie zasad opodatkowania przewidzianych w art. 29 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w przypadku gdy podatnik nie przedstawił certyfikatu rezydencji, dokonywane jest zatem poprzez odniesienie do definicji osoby mającej miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej określonej w art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 14 ust. 1 Konwencji między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Ukrainy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, sporządzonej w Kijowie w dniu 12 stycznia 1993 r. (Dz. U. z 1994 r., Nr 63, poz. 269, z późn. zm.), dochody, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie osiąga z wykonywania wolnego zawodu albo z innej działalności o samodzielnym charakterze, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że osoba ta dysponuje zwykle stałą placówką w drugim Umawiającym się Państwie dla wykonywania swej działalności. Jeżeli dysponuje ona taką stałą placówką, to dochody mogą być opodatkowane w drugim Państwie, jednak tylko w takim zakresie, w jakim mogą być przypisane tej stałej placówce.

Powyższe oznacza, że dochód z tytułu osobiście świadczonych usług przez osobę mającą miejsce zamieszkania na Ukrainie osiągany na terytorium Polski może być opodatkowany w Polsce, pod warunkiem, że osoba ta prowadzi działalność w Polsce za pomocą stałej placówki położonej w Polsce.

Natomiast, jeżeli osoba mająca miejsce zamieszkania na Ukrainie nie prowadzi działalności za pomocą stałej placówki położnej w Polsce, to dochód przez nią uzyskany może być opodatkowany tylko w państwie jej rezydencji.

Jednakże, warunkiem zastosowania art. 14 ust. 1 ww. Konwencji jest udokumentowanie miejsca zamieszkania podatnika na Ukrainie za pomocą certyfikatu rezydencji. Warunek ten wynika wprost z art. 29 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Mając na uwadze powołane przepisy prawa oraz przedstawiony stan faktyczny należy stwierdzić, że od kwot wypłacanych obywatelowi ukraińskiemu, z którym Wnioskodawca podpisał umowę zlecenia, mającemu miejsce zamieszkania na Ukrainie (nieposiadającemu certyfikatu rezydencji Ukrainy), którego okres pobytu w Polsce nie przekracza 183 dni, Wnioskodawca będzie zobowiązany do pobierania zryczałtowanego podatku dochodowego na zasadach wynikających z art. 29 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, czyli w wysokości 20% przychodu. W odniesieniu do zleceniobiorców nieposiadających certyfikatu rezydencji Ukrainy, których okres pobytu w Polsce nie przekracza 183 dni, zgodnie z cytowanym wyżej art. 42 ust. 2 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, Wnioskodawca obowiązany jest wystawić imienną informację IFT-1/IFT-1R. Informacja IFT-1/IFT-1R obejmuje bowiem przychody (dochody), o których mowa w art. 29 ustawy, uzyskiwane przez osoby podlegające w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu.

Natomiast w przypadku zleceniobiorcy mającego miejsce zamieszkania na Ukrainie i nieposiadającemu certyfikatu rezydencji Ukrainy, którego pobyt na terytorium Polski przekracza 183 dni w trakcie roku podatkowego, zostaje spełniony warunek, o którym mowa w art. 3 ust. 1a pkt 2 cyt. ustawy podatkowej. W związku z tym, osoba ta staje się podatnikiem podlegającym w Polsce opodatkowaniu na zasadach przewidzianych dla nieograniczonego obowiązku podatkowego, zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przychody wypłacane tej osobie nie będą podlegały opodatkowaniu zgodnie z art. 29 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, ponieważ ten przepis znajduje zastosowanie wyłącznie w przypadku opodatkowania przychodów osób niemających zamieszkania na terytorium Polski. W tej sytuacji właściwe będzie opodatkowanie podatkiem dochodowym na zasadach ogólnych.

W konsekwencji, kwoty wypłacane ww. zleceniobiorcy - ze względu na fakt, że osoba ta nie posiada certyfikatu rezydencji Ukrainy - po przekroczeniu 183 dni pobytu w Polsce w roku podatkowym, należy opodatkować na zasadach ogólnych od początku okresu przebywania na terytorium Polski w danym roku podatkowym.

W odniesieniu zatem do tej osoby zgodnie z cytowanym wyżej art. 42 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, Wnioskodawca obowiązany jest wystawić imienną informację o dochodach oraz pobranych zaliczkach na podatek dochodowy PIT-11.

Stanowisko Wnioskodawcy Organ uznał za prawidłowe, pomimo wskazania w odniesieniu do zleceniobiorców nieposiadających certyfikatu rezydencji Ukrainy, których pobyt na terytorium Polski przekracza 183 dni w trakcie roku podatkowego art. 15 ww. Konwencji dotyczącego pracowników najemnych, a nie zleceniobiorców.

Jednocześnie Organ zauważa, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretacje opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) jest sam przepis prawa. Jeżeli zatem, przedstawiony we wniosku stan faktyczny będzie różnił się od występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego …., w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.