Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP2-1.4010.129.2017.1.PW
z 2 sierpnia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 5 czerwca 2017 r. (data wpływu 5 czerwca 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia czy odstąpienie od żądania zapłaty kwot należnych od centrali oraz odstąpienie od uregulowania kwot dłużnych do centrali nie będzie powodowało dla Wnioskodawcy powstania przychodów podatkowych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 czerwca 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia czy odstąpienie od żądania zapłaty kwot należnych od centrali oraz odstąpienie od uregulowania kwot dłużnych do centrali nie będzie powodowało dla Wnioskodawcy powstania przychodów podatkowych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest polskim oddziałem zagranicznego przedsiębiorcy z siedzibą w Irlandii zarejestrowanego w Polsce dla celów prowadzenia działalności gospodarczej. W ramach wewnętrznej struktury organizacyjnej jako oddział spółki macierzystej, Wnioskodawca realizuje profesjonalne usługi informatyczne związane z dostosowywaniem i wdrażaniem oprogramowania dla firm telekomunikacyjnych.

W zakresie wzajemnych rozrachunków dokonywanych pomiędzy spółką macierzystą (centralą), a oddziałem (Wnioskodawcą) dokonywane są rozliczenia, które mogą powodować wystąpienie kwot należnych Wnioskodawcy od centrali oraz dłużnych od Wnioskodawcy do centrali. W szczególności, tego rodzaju rozrachunki mogą wynikać m. in. z następujących okoliczności, tj.:

1. innej metodologii księgowania wzajemnych rozrachunków pomiędzy centralą a Wnioskodawcą lub/oraz innej metodologii księgowań dokonywanych przez Wnioskodawcę i centralę z tytułu rozrachunków z podmiotami trzecimi, np. Wnioskodawca, zgodnie z wymogami Ustawy o rachunkowości, przelicza rozrachunki w walucie obcej według średniego kursu NBP, a centrala po przyjętym kursie wewnątrzgrupowym;
2. realizacji kompensat należności pomiędzy Wnioskodawcą, centralą i inną jednostką lub pomiędzy centralą, a Wnioskodawcą i przyjmowania różnych kursów do rozliczania przedmiotowych rozrachunków;
   
3. dokonywania płatności kontrahentom bezpośrednio przez centralę z zagranicznego rachunku bankowego, np. zobowiązania Wnioskodawcy wobec kontrahentów, które zostały uregulowane przez centralę były następnie traktowane przez Wnioskodawcę jako zobowiązania wobec centrali, ale czasem Wnioskodawca dokonywał przeksięgowań w innym momencie niż centrala lub traktował niektóre rozliczenia jako w walucie polski złoty, a centrala jako rozliczenie w walucie obcej;
   
4. zapłaty przez centralę na rzecz Wnioskodawcy kwot z różnych tytułów i odmiennego traktowania tych kwot przez centralę i przez Wnioskodawcę, np. centrala wpłacała do Wnioskodawcy środki pieniężne, natomiast Wnioskodawca traktował otrzymanie tych środków jako oddzielne zobowiązania, a centrala traktowała wpłatę tych środków jako rozliczenie z tytułem wcześniejszych transakcji. Rozliczenie wzajemnych rozrachunków następowało zatem w różnych walutach i po różnych kursach.
   
   
   

Zaistnienie wyżej wymienionych okoliczności powodowało wystąpienie kwot należnych Wnioskodawcy od centrali oraz dłużnych od Wnioskodawcy do centrali. Obecnie w wyniku podsumowania zestawienia kwot należnych i dłużnych wynikających z ksiąg rachunkowych, Wnioskodawca per saldo otrzymał wynik, według którego posiada kwoty dłużne wobec centrali.

Jednocześnie, biorąc pod uwagę, że przedmiotowe rozliczenia dotyczą transakcji pomiędzy centralą i oddziałem (Wnioskodawcą), rozważane jest odstąpienie od dochodzenia zapłaty kwot należnych od centrali oraz potraktowanie kwot dłużnych do centrali jako „umorzonych” (oznacza to, że kwoty te nie zostaną uregulowane, a użycie w cudzysłowie słowa „umorzonych” wynika, z faktu, iż Wnioskodawca i centrala stanowią jeden podmiot, a umorzenie występuje zazwyczaj w relacji pomiędzy dwoma odrębnymi podmiotami).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy odstąpienie od żądania zapłaty wskazanych w stanie faktycznym kwot należnych od centrali oraz odstąpienie od uregulowania wskazanych w stanie faktycznym kwot dłużnych do centrali nie będzie powodowało dla Wnioskodawcy powstania przychodów podatkowych (zdarzenia te będą poza zakresem opodatkowaniu po stronie Wnioskodawcy)?

Zdaniem Wnioskodawcy, odstąpienie od żądania zapłaty wskazanych w stanie faktycznym kwot należnych od centrali oraz odstąpienie od uregulowania wskazanych w stanie faktycznym kwot dłużnych do centrali nie będzie powodowało dla Wnioskodawcy powstania przychodów podatkowych (zdarzenia te będą poza zakresem opodatkowaniu po stronie Wnioskodawcy).

UZASADNIENIE STANOWISKA WNIOSKODAWCY

Zgodnie z art. 85 ust. 1 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (dalej jako u.s.d.g ) dla wykonywania działalności gospodarczej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przedsiębiorcy zagraniczni mogą, na zasadzie wzajemności, o ile ratyfikowane umowy międzynarodowe nie stanowią inaczej, tworzyć oddziały z siedzibą na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, zwane dalej "oddziałami". Jednocześnie przedsiębiorca zagraniczny tworzący oddział może wykonywać działalność gospodarczą wyłącznie w zakresie przedmiotu działalności przedsiębiorcy zagranicznego (art. 86 u.s.d.g.). W rezultacie, z literalnego brzmienia powyższych przepisów wynika, że oddział nie jest odrębnym podmiotem od jednostki macierzystej (centrali). Oddział jest jedynie formą działania przedsiębiorcy zagranicznego w Polsce, a nie odrębnym od niego podmiotem podatkowym. Taka konkluzja znajduje również potwierdzenie w wyroku Trybunału Sprawiedliwości z dnia 18 marca 1981 r. sygn. 139/80, w którym wskazano:

„pojęcie oddziału, agencji lub każdego innego zakładu jest równoznaczne z istnieniem centrum operacyjnego, które manifestuje się w sposób trwały na zewnątrz jako przedłużenie przedsiębiorstwa macierzystego, ma dyrekcję i jest materialnie wyposażone tak, aby istniała możliwość negocjowania spraw z osobami trzecimi w taki sposób, aby ci ostatni, wiedząc, że zostanie nawiązany ewentualny stosunek prawny z przedsiębiorstwem macierzystym z siedzibą za granicą, byli zwolnieni z konieczności bezpośredniego zwrócenia się do niego i mogli prowadzić interesy z centrum operacyjnym, które stanowi jego przedłużenie”.

Jednocześnie dla celów przedmiotu opodatkowania Wnioskodawcy podatkiem dochodowym należy mieć na uwadze brzmienie art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej jako: ustawa o CIT), który wskazuje, że podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Jednocześnie, za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez tego rodzaju podatników, uważa się w szczególności dochody (przychody) z wszelkiego rodzaju działalności prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, w tym poprzez położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zagraniczny zakład (art. 3 ust. 3 pkt 1 ustawy o CIT).

Definicja zakładu wskazana w art. 4a pkt 11 ustawy o CIT określa, że ilekroć w ustawie jest mowa o zagranicznym zakładzie - oznacza to:

1. stałą placówkę, poprzez którą podmiot mający siedzibę lub zarząd na terytorium jednego państwa wykonuje całkowicie lub częściowo działalność na terytorium innego państwa, a w szczególności oddział, przedstawicielstwo, biuro, fabrykę, warsztat albo miejsce wydobywania bogactw naturalnych,
   
2. plac budowy, budowę montaż lub instalację, prowadzone na terytorium jednego państwa przez podmiot mający siedzibę lub zarząd na terytorium innego państwa,
   
3. osobę, która w imieniu i na rzecz podmiotu mającego siedzibę lub zarząd na terytorium jednego państwa działa na terytorium innego państwa, jeżeli osoba ta ma pełnomocnictwo do zawierania w jego imieniu umów i pełnomocnictwo to faktycznie wykonuje

- chyba ze umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania, której stroną jest Rzeczpospolita Polska, stanowi inaczej.

Zgodnie z powyższym odwołaniem należy sięgnąć do umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania pomiędzy Polską i Irlandią, tj. umową w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu zawartą pomiędzy Polską i Irlandią. W art. 5 umowy wskazano definicję zakładu, który powinien oznaczać stałą placówkę, poprzez którą prowadzona jest całkowicie lub częściowo działalność gospodarcza przedsiębiorstwa. Określenie "zakład" obejmuje w szczególności a) miejsce zarządu, b) filię, c) biuro, d) zakład fabryczny, e) warsztat i f) kopalnię, źródło ropy naftowej lub gazu kamieniołom albo jakiekolwiek inne miejsce wydobywania zasobów naturalnych. Plac budowy lub prace budowlane albo instalacyjne stanowią zakład tylko wtedy, gdy trwają one dłużej niż dwanaście miesięcy.

Bez względu na powyższe, zgodnie z umową uważa się, że określenie "zakład" nie obejmuje:

1. użytkowania urządzeń służących wyłącznie w celu składowania, wystawiania albo dostarczania dóbr lub towarów należących do przedsiębiorstwa;
2. utrzymywania zapasów dóbr albo towarów należących do przedsiębiorstwa wyłącznie w celu składowania, wystawiania lub dostarczania;
3. utrzymywania zapasów dóbr albo towarów należących do przedsiębiorstwa wyłącznie w celu przerobu przez inne przedsiębiorstwo;
4. utrzymywania stałej placówki wyłącznie w celu zakupu dóbr lub towarów albo w celu gromadzenia informacji dla przedsiębiorstwa;
5. utrzymywania stałej placówki wyłącznie w celu prowadzenia dla przedsiębiorstwa jakiejkolwiek innej działalności, mającej przygotowawczy lub pomocniczy charakter;
6. utrzymywania stałej placówki wyłącznie w celu wykonywania jakiegokolwiek połączenia rodzajów działalności wymienionych pod literami od a) do e), pod warunkiem jednak, że całkowita działalność stałej placówki, wynikająca z takiego połączenia, posiada przygotowawczy lub pomocniczy charakter.
   
   

Jednocześnie, jeżeli osoba, z wyjątkiem niezależnego przedstawiciela, działa w imieniu przedsiębiorstwa i osoba ta posiada i zwyczajowo wykonuje pełnomocnictwo do zawierania umów w Umawiającym się Państwie w imieniu przedsiębiorstwa, to uważa się, że przedsiębiorstwo to posiada zakład w tym Państwie w zakresie prowadzenia każdego rodzaju działalności, który osoba ta podejmuje dla przedsiębiorstwa, chyba że czynności wykonywane przez tę osobę ograniczają się do rodzajów działalności określonych w ustępie 4, które - gdyby były wykonywane za pośrednictwom stałej placówki - nie powodowałyby uznania tej placówki za zakład na podstawie postanowień niniejszego ustępu.

Nie uważa się, że przedsiębiorstwo posiada zakład w jednym z Umawiających się Państw tylko z tego powodu, że wykonuje ono w tym Państwie czynności przez maklera, generalnego komisanta albo każdego innego niezależnego przedstawiciela, pod warunkiem, że te osoby działają w ramach swojej zwykłej działalności.

Fakt, że spółka mająca siedzibę w Umawiającym się Państwie kontroluje lub jest kontrolowana przez spółkę, która ma siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie albo która prowadzi działalność w tym drugim Państwie (przez posiadany tam zakład albo w inny sposób), nie wystarcza, aby jakąkolwiek z tych spółek uważać za zakład drugiej spółki.

Zestawiając ze sobą powyższe regulacje należy wskazać, że Wnioskodawca stanowi zakład w rozumieniu ustawy o CIT, gdyż jest stałą placówką, poprzez którą podmiot mający siedzibę na terytorium jednego państwa (centrala) wykonuje całkowicie lub częściowo działalność na terytorium innego państwa (Polski), tj oddział. Analogicznie, Wnioskodawca powinien być traktowany jako zakład w rozumieniu umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania pomiędzy Polską i Irlandią, gdyż stanowi stałą placówkę, poprzez którą prowadzona jest całkowicie lub częściowo działalność gospodarcza przedsiębiorstwa (centrali) a jednocześnie, nie znajdzie zastosowania żadne wyłączenie wskazane w umowie o unikaniu podwójnego opodatkowania.

W rezultacie, w przedstawionym stanie faktycznym to centrala jest podatnikiem podatku dochodowego w Polsce poprzez położony w Polsce oddział (zakład) w postaci Wnioskodawcy. Natomiast sam fakt zarejestrowania oddziału w Polsce nie oznacza, że powstaje nowy podmiot, gdyż opodatkowaniu podlegać w dalszym ciągu jednostka macierzysta, z tym zastrzeżeniem, że od dochodów uzyskiwanych z działalności prowadzonej poprzez oddział (Wnioskodawcę) na terytorium Polski. Należy ponownie podkreślić, że oddział (Wnioskodawca) jest jedynie formą działania przedsiębiorcy zagranicznego (centrali) w Polsce, a nie odrębnym od niego podmiotem podatkowym.

Mając na uwadze powyższe, wzajemne rozliczenia pomiędzy centralą (spółką zagraniczną) a jej oddziałem (Wnioskodawcą) dokonują się w ramach jednego podmiotu (jednego podatnika). Z tego względu w odróżnieniu od środków otrzymanych od odrębnego podmiotu (zewnętrznych kontrahentów) środki finansowe otrzymane przez oddział lub płatne na rzecz jednostki macierzystej, będą obojętne podatkowo dla Wnioskodawcy. Tym samym, rozliczenia dokonane z centralą (firmą zagraniczną) a jej oddziałem uznać należy za przepływy wewnętrzne, które nie stanowią elementów przychodowych i kosztowych w oddziale w Polsce (Wnioskodawcy). Analogicznie zatem zdaniem Wnioskodawcy należy traktować odstąpienie od żądania zapłaty wskazanych w stanie faktycznym kwot należnych od centrali oraz odstąpienie od uregulowania wskazanych w stanie faktycznym kwot dłużnych do centrali, które nie będą powodowały dla Wnioskodawcy powstania przychodów podatkowych (zdarzenia te będą poza zakresem opodatkowania po stronie Wnioskodawcy).

Do analogicznych konkluzji prowadzi wykładnia innych przepisów ustawy o CIT. Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 3 i 4d ustawy o CIT przychodami, są w szczególności:

• wartość, z zastrzeżeniem ust. 4 pkt 8, umorzonych lub przedawnionych:
  1. zobowiązań w tym z tytułu zaciągniętych pożyczek (kredytów), z wyjątkiem umorzonych pożyczek z Funduszu Pracy.
     
  2. środków na rachunkach bankowych - w bankach
• wartość należności umorzonych, przedawnionych lub odpisanych jako nieściągalne w tej części, od której dokonane odpisy aktualizujące zostały uprzednio zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.
  

Natomiast jak wskazano we wcześniejszej części uzasadnienia oddział (Wnioskodawca) nie jest nowym, odrębnym podmiotem od centrali, w związku z czym nie można mówić o umorzeniu zobowiązania/należności w ramach tego samego podmiotu. Warunkiem koniecznym jest bowiem wystąpienie stosunku pomiędzy dwoma podmiotami. Natomiast me ma możliwości, aby być zobowiązanym lub żądać należności wobec samego siebie - w ramach jednego podmiotu.

Stanowisko Wnioskodawcy oraz przedstawione konkluzje znajdują potwierdzenie, zarówno w przytoczonych przepisach aktów normatywnych, jak również poniżej cytowanych interpretacjach wydawanych w analogicznych stanach faktycznych przez organy podatkowe.

Interpretacja indywidualna z dnia 8 czerwca 2016 r., sygn. IBPB-1-3/4510-400/16/TS:

„Przede wszystkim należy zwrócić uwagę, ze utworzenie na terytorium danego państwa zakładu, nie powoduje powstania nowego podmiotu podatkowego w tym państwie. Zakład nie jest podmiotem podatkowym, gdyż podmiotem takim pozostaje przedsiębiorca zagraniczny. Posiadający siedzibę w Polsce Oddział nie stanowi więc odrębnego podmiotu podatkowego w stosunku do Spółki posiadającej siedzibę w Republice Czeskiej, ale stanowi jedynie organizacyjnie i majątkowo wyodrębnioną część Spółki. Dochody wykazywane przez Oddział pozostają więc dochodami tej Spółki. Oznacza to, że pomimo swojej odrębności w stosunku do jednostki macierzystej. Oddział nie jest z punktu widzenia prawa podatkowego samodzielnym podmiotem.

Zatem, zauważyć należy, że opisane we wniosku transakcje nie spełniają kryteriów do uznania ich odpowiednio za koszty oraz przychody podatkowe, gdyż są przeprowadzane w ramach jednego podmiotu gospodarczego.

Reasumując, przelew środków pieniężnych z rachunku Oddziału w Polsce na rachunek jednostki macierzystej w Czechach i powrotny przelew do Oddziału w Polsce dla Wnioskodawcy jest neutralny podatkowo.”

Interpretacja indywidualna z dnia 3 lutego 2016 r., sygn. IPPB5/4510-1077/15-2/IŚ, w której organ potwierdził stanowisko wnioskodawcy, zgodnie z którym „Oddział stanowić będzie zakład Spółki w Polsce w rozumieniu ustawy o CIT oraz Konwencji.

Środki pieniężne otrzymane przez Oddział od Spółki, w szczególności środki przeznaczone na sfinansowanie potyczek z hodowcami, nie będą stanowić przychodu Oddziału w rozumieniu ustawy CIT.”

Interpretacja indywidualna z dnia 29 grudnia 2014 r., sygn. IPPB5/423-1005/14-4/PS

„Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 3 ustawy o CIT, za przychody uważa się m.in. wartość umorzonych zobowiązań, w tym z tytułu zaciągniętych pożyczek (kredytów). Umorzenie zobowiązań, o których mowa w powyższym przepisie obejmuje sytuacje, w których jeden podmiot umarza (w sensie cywilnoprawnym) zobowiązania należne od innego podmiotu. W związku z tym, iż w przedstawionym stanie faktycznym występuje jeden podmiot, art. 12 ust. 1 pkt 3 ustawy o CIT nie znajdzie zastosowania. Jak już bowiem zostało wskazane powyżej, Oddział nie jest nowym, odrębnym podmiotem od Centrali, w związku z czym nie można mówić o umorzeniu zobowiązania samemu sobie - w ramach jednego podmiotu.

W konsekwencji, likwidacja Oddziału bez uprzedniego uregulowania należności (wynikających z aktywów przekazanych w momencie utworzenia Oddziału, jak również późniejszych dostaw towarów), które zostały ujęte w księgach jako zobowiązania, nie spowoduje powstania przychodu w rozumieniu art. 12 ust. 1 pkt 3 ustawy o CIT.

W związku z powyższym, biorąc pod uwagę fakt, iż Oddział jak wskazano we wniosku nie jest podmiotem odrębnym od spółki zagranicznej, brak rozliczenia otrzymanych kwot nie będzie wywoływało przychodu po stronie Oddziału spółki zagranicznej.”

Interpretacja indywidualna z dnia 30 października 2009 r., sygn. ITPB3/423-445/09/DK:

„W związku z faktem, że Oddział spółki zagranicznej nie jest odrębnym od tej spółki podmiotem wzajemne rozliczenia pomiędzy spółką a jej Oddziałem dokonują się w ramach jednego podmiotu. Dlatego (w przeciwieństwie od środków otrzymanych od jakiegokolwiek odrębnego podmiotu) środki finansowe otrzymane przez Oddział od macierzystej spółki zagranicznej na dofinansowanie działalności polskiego Oddziału, będą dla tego Oddziału obojętne podatkowo. Rozliczenia dokonane pomiędzy firmą zagraniczną a jej Oddziałem uznać należy za przepływy wewnętrzne, które nie będą stanowiły elementów przychodowych i kosztowych w Oddziale w Polsce.”

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych, należy stwierdzić, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach, w określonych stanach faktycznych i nie są wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

• z zastosowaniem art. 119a;
  
• w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
  
  
  

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.