Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL5.4010.27.2017.2.AO
z 24 lipca 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 22 marca 2017 r. (data wpływu 28 marca 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie skutków podatkowych zawartej umowy leasingu:

• w części dotyczącej pytania nr 1, nr 2 i nr 3 – jest prawidłowe;
• w części dotyczącej pytania nr 4 – jest bezprzedmiotowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 28 marca 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek – uzupełniony pismem z 7 czerwca 2017 r. (data wpływu 19 czerwca 2017 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie skutków podatkowych zawartej umowy leasingu.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Sp. z o.o. (dalej również jako: „Spółka” lub „Wnioskodawca”) jest spółką celową powołaną do realizacji inwestycji budowlanej, a następnie użytkowania parkingu powstałego w ramach inwestycji budowlanej dla celów powadzonej działalności gospodarczej.

W latach 2000-2001 Miasto przeprowadziło dwuetapowy konkurs ofert na budowę i eksploatację parkingu podziemnego (na nieruchomości oznaczonej geodezyjnie jako działka nr 22, o powierzchni 7 837 m², dla której Sąd Rejonowy, Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą). Po przeprowadzeniu konkursu ofert Miasto wybrało ofertę „A” Sp. z o.o. (dalej również jako: „A”), który był zobowiązany do przygotowania całego procesu inwestycyjnego oraz do pozyskania Wykonawcy na realizację parkingu podziemnego.

W celu realizacji ww. przedsięwzięcia, Miasto zawarło umowę na realizację przedsięwzięcia z dnia 23 października 2002 r. w systemie Buduj-Eksploatuj-Przekaż z „A” oraz Sp. z o.o. (Wnioskodawca) jako Wykonawcą. Ww. umowa na realizację przedsięwzięcia była następnie aneksowana przez strony umowy. W dalszej części Wnioskodawca zaprezentował postanowienia ww. umowy na realizację przedsięwzięcia z uwzględnieniem aneksów (dalej również jako: „Umowa przedsięwzięcia”). Ponadto, na podstawie Porozumienia z dnia 1 grudnia 2005 r. zawartego pomiędzy „A” a Wnioskodawcą jako Wykonawcą, „A” przeniósł na Wnioskodawcę wszystkie swoje prawa i obowiązki wynikające z Umowy przedsięwzięcia z dnia 23 października 2002 r.

Zgodnie z Umową przedsięwzięcia, Wnioskodawca jako Wykonawca zobowiązał się do wykonania w ramach jednolitej usługi budowlanej inwestycji budowlanej (dalej również jako: „Inwestycja”) polegającej na wybudowaniu z zabezpieczonych przez siebie środków na/pod Placem (…): (1) wielokondygnacyjnego parkingu podziemnego (dalej również jako: „Parking”), (2) wraz z pomieszczeniami na stację trakcyjną (dalej również jako: „Stacja trakcyjna”) oraz (3) rewitalizacji płyty Placu (dalej również jako: „Płyta”) w postaci nawierzchni placu oraz obszarów przyległych.

W zamian za wykonanie ww. Inwestycji w Umowie przedsięwzięcia Miasto zobowiązało się do ustanowienia w formie aktu notarialnego na rzecz Wnioskodawcy jako Wykonawcy w terminie 30 dni od zakończenia budowy, prawa użytkowania na nieruchomości (oznaczonej geodezyjnie jako działka nr 22, o powierzchni 7 837 m²) na okres 39 lat, zgodnie z projektem stanowiącym Załącznik do Umowy, przy czym prawo użytkowania miało zostać ograniczone do Parkingu. Wnioskodawca w ramach prawa do użytkowania Parkingu był uprawniony do pobierania opłat za parkowanie na zasadach określonych w Umowie. Zgodnie z zapisami Umowy Plac znajdujący się nad Parkingiem zachowa status ogólnie dostępnego placu publicznego. Jak zatem wynika ze zgodnej woli stron potwierdzonej stosownymi postanowieniami umownymi, grunt nad Parkingiem i znajdujący się na nim Plac nie będą przedmiotem prawa do użytkowania przez Wnioskodawcę. ²

Tym samym, zgodnie z pierwotnymi zapisami Umowy Wnioskodawca zobowiązał się do zrealizowania ww. Inwestycji w zamian za ustanowienie użytkowana Parkingu na okres 39 lat. Aneksem z dnia 29 maja 2006 r., strony zmieniły szereg zapisów Umowy, w tym postanowiły, że Parking zostanie oddany Wnioskodawcy do odpłatnego użytkowania na podstawie umowy podatkowego leasingu finansowego, o której mowa w art. 17j ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. W szczególności w Aneksie strony postanowiły, że w zamian za wykonanie Inwestycji Miasto ustanowi na rzecz Wnioskodawcy prawo odpłatnego użytkowania Parkingu na okres 39 lat, w terminie 30 dni od podpisania protokołu odbioru budowy. W dalszych zapisach Aneksu strony ustaliły, że tytułem wynagrodzenia za ustanowienie odpłatnego użytkowana Parkingu Miasto dokonało z Wnioskodawcą rozliczenia usług budowlanych w łącznej kwocie netto 43.203.506 zł, do której zostanie doliczony podatek VAT. Podstawą określenia wynagrodzenia za odpłatne użytkowanie Parkingu stanowiła wartość usług budowlanych dotyczących Inwestycji, tj. kwota 43.203.506 zł plus podatek VAT. Strony postanowiły, że w związku z wzajemnymi świadczeniami wystawią faktury VAT zgodnie z obowiązującymi przepisami. Nadto Strony postanowiły, że w oparciu o art. 17j ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, odpisów amortyzacyjnych w okresie obowiązywania umowy użytkowania będzie dokonywał Wnioskodawca jako Wykonawca a ponadto, że wynagrodzenie nie zawiera spłaty wartości gruntu równej wydatkom na jego nabycie. W Aneksie określono również nowe brzmienie Załącznika do Umowy, zawierającego projekt umowy o ustanowienie użytkowania Nieruchomości (umowa leasingu), uwzględniającego ww. zmiany.

Protokołem Odbioru-Budowy z dnia 30 maja 2006 r. Miasto dokonało odbioru końcowego inwestycji od Wnioskodawcy. W dalszej kolejności, na podstawie umowy odpłatnego użytkowania nieruchomości zawartej w formie aktu notarialnego z dnia 30 maja 2006 r., (dalej również jako: „Umowa leasingu”), Miasto oraz Wnioskodawca jako Wykonawca postanowili, co następuje. Miasto stwierdziło, że Wykonawca wywiązał się ze zobowiązania wynikającego z Umowy przedsięwzięcia. W wykonaniu zobowiązania, Miasto ustanowiło na rzecz Wnioskodawcy na okres 39 lat, tj. do dnia 30 maja 2045 r., prawo użytkowania na nieruchomości (oznaczonej geodezyjnie jako działka numer 22, o powierzchni siedemdziesiąt osiem arów trzydzieści siedem metrów kwadratowych, dla której Sąd Rejonowy, Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi Księgę Wieczystą). Zakres wykonywania prawa użytkowania został ograniczony do korzystania z Parkingu (dalej również jako: „Prawo do Parkingu”). Zgodnie z ww. aktem notarialnym Wnioskodawca jako Użytkownik jest zobowiązany do ponoszenia opłat publiczno-prawnych przewidzianych przepisami prawa oraz do utrzymywania Parkingu na własny koszt w należytym stanie. Przekazanie zostało potwierdzone Protokołem przekazania z dnia 30 maja 2006 r. podpisanym przez Miasto jako „Przekazującym” oraz Wnioskodawcą jako „Przejmującym”.

W oparciu o postanowienia Umowy przedsięwzięcia w Umowie leasingu stwierdzono, że podstawą określania wynagrodzenia z tytułu ustanowienia Prawa do Parkingu jest kwota będąca wynagrodzeniem z tytułu wykonanych przez Wnioskodawcę w ramach Inwestycji usług budowlanych (budowa Parkingu, budowa Stacji trakcyjnej, rewitalizacja Płyty), tj. 43.203.506,00 PLN netto.

Ponadto, w oparciu o postanowienia Umowy przedsięwzięcia, w Umowie leasingu stwierdzono, że zgodnie z art. 17f ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych odpisów amortyzacyjnych w okresie obowiązywania Prawa do Parkingu będzie dokonywał Wnioskodawca. Miasto oświadczyło również, na podstawie art. 17i ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, iż wynagrodzenie z tytułu ustanowienia Prawa do Parkingu nie zawiera spłaty wartości gruntu równej wydatkom na jego nabycie.

Z tytułu wykonanych w ramach Inwestycji usług budowlanych (budowa Parkingu, budowa Stacji trakcyjnej, rewitalizacja Płyty), Wnioskodawca wystawił na Miasto fakturę VAT z dnia 31 maja 2006 r. na kwotę 43.203.506,00 PLN netto z opisem usługi „Roboty budowlane – zgodnie z Umową na realizację przedsięwzięcia Buduj-Eksploatuj-Przekaż z dnia 23.10.2002 r.”.

Z tytułu ustanowienia Prawa do Parkingu, Miasto wystawiło na Wnioskodawcę fakturę VAT z dnia 31 maja 2006 r. na kwotę 43.203.506,00 PLN z opisem usługi „Użytkowanie nieruchomości – dz. nr 22, na 39 lat tj. do dn. 30.05 2045 r. zgodnie z aktem notarialnym z dn. 30.05.2006 r.”

W dalszej kolejności, Miasto oraz Wnioskodawca dokonali rozliczenia poprzez kompensatę (dokument kompensaty z dnia 31 maja 2016 r.) wzajemnych zobowiązań, tj. zobowiązania Miasta do zapłaty Wnioskodawcy wynagrodzenie z tytułu wykonanych w ramach Inwestycji usług budowlanych na kwotę 43.203.506,00 PLN netto ze zobowiązaniem Wnioskodawcy do zapłaty Miastu wynagrodzenia z tytułu ustanowienia Prawa do Parkingu na kwotę 43.203.506.00 PLN netto. W wyniku kompensaty doszło do zaspokojenia ww. wzajemnych zobowiązań.

Wnioskodawca otrzymał nadto interpretację Naczelnika Urzędu Skarbowego z dnia 31 maja 2006 r., potwierdzającą, że będzie uprawniony do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z faktury VAT wystawionej przez Miasto za ustanowienie użytkowania nieruchomości parkingowej.

Począwszy od 1 czerwca 2006 r. Wnioskodawca wykorzystuje Parking w prowadzonej działalności gospodarczej polegającej na odpłatnym udostępnianiu miejsc parkingowych. Umowa leasingu została zakwalifikowana przez Wnioskodawcę jako umowa leasingu finansowego (art. 17a pkt 1 w zw. z art. 17f ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych) dla celów podatkowych.

W związku z kwalifikacją Umowy leasingu jako leasingu finansowego, Wnioskodawca dokonuje odpisów amortyzacyjnych od Parkingu, zaliczanych do kosztów podatkowych Wnioskodawcy, których wysokość dla celów podatkowych została określona w następujący sposób:

1. Jako wartość początkową środka trwałego, tj. Parkingu będącego przedmiotem leasingu, przyjęto wartość, za którą zostało ustanowione Prawo do Parkingu, tj. w wysokości równej wartości prac budowlanych wykonanych w ramach Inwestycji, wynoszącej 43.203.506.00 PLN netto.
2. W związku z tym, że Umowa leasingu została zawarta na czas oznaczony 39 lat, tj. do dnia 30 maja 2045 r., Wnioskodawca obliczył roczną stawkę amortyzacyjną dzieląc 100% wartości amortyzacji przez 39 (100:39), co daje roczną stawkę amortyzacyjną wynoszącą 2,56%.
3. Zgodnie z ustaloną stawką amortyzacji wynoszącą 2,56%, Wnioskodawca dokonuje odpisów amortyzacyjnych, które są obliczane w następujący sposób: 43.203.506.00 PLN (wartość początkowa środka trwałego) x 2,56% (roczna stawka amortyzacyjna), co daje 1.106.009,075 rocznie i 92.167.48 PLN miesięcznie (1.106.009,75 PLN : 12 = 92.167.48 PLN).
4. Zgodnie ze sposobem kalkulacji przedstawionym w pkt 1-3 powyżej, Wnioskodawca zalicza do kosztów podatkowych odpisy amortyzacyjne od środka trwałego w postaci Parkingu, będącego przedmiotem Umowy leasingu klasyfikowanej dla celów podatku dochodowego od osób prawnych jako umowa leasingu finansowego – w wysokości 92.167,48 PLN miesięcznie.
   
   

Wnioskodawca pragnie potwierdzić prawidłowość swojego postępowanie przedstawionego powyżej.

W piśmie z 7 czerwca 2017 r. stanowiącym odpowiedź na wezwanie do uzupełnienia wniosku Wnioskodawca uzupełnił stan faktyczny o następujące informacje.

Ad. 1.

Doprecyzowanie stanu faktycznego (Parking jako środek trwały).

Doprecyzowanie stanu faktycznego poprzez wskazanie, czy przedmiotem Umowy leasingu jest Parking czy prawo do użytkowania nieruchomości określane przez Wnioskodawcę jako „Prawo do Parkingu”?

Odpowiedź:

Przedmiotem Umowy jest prawo do odpłatnego użytkowania Parkingu. Wnioskodawca korzysta z Parkingu na podstawie „Umowy Odpłatnego Użytkowania Nieruchomości” (dalej: „Umowa” lub „Umowa leasingu”) zawartej w formie aktu notarialnego. Zgodnie z jej zapisami przedmiotem umowy jest prawo do użytkowania nieruchomości i jest ono ograniczone do korzystania z wielopoziomowego Parkingu w sposób określony w Umowie o Przedsięwzięcie oraz Regulaminie obsługi i konserwacji, z wyłączeniem pomieszczenia stacji trakcyjnej. Wydanie nieruchomości do użytkowania nastąpiło na podstawie protokołu wydania - (informacje podane we Wniosku).

Ad. 2.

W przypadku gdyby zgodnie z uzupełnieniem do pkt I wezwania przedmiotem Umowy leasingu był Parking, to należy doprecyzować stan faktyczny o informacje:

• czy Parking spełnia definicję środka trwałego zgodnie z treścią art. 16a ust. 2 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych?
• czy Umowa leasingu Parkingu zawiera postanowienie, że w podstawowym okresie tej umowy odpisów amortyzacyjnych dokonuje Wnioskodawca?
• czy suma ustalonych w Umowie leasingu opłat, pomniejszona o należny podatek od towarów i usług, odpowiada co najmniej wartości początkowej środka trwałego, tj. Parkingu?
  
  

Odpowiedź:

W ocenie Spółki Parking spełnia definicję środka trwałego na podstawie art. 16a ust. 2 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w związku z art. 17a pkt 1 tej ustawy, gdyż Spółka ma prawo do jego odpłatnego używania na podstawie Umowy spełniającej przesłanki umowy leasingu finansowego z art. 17f ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Niezależnie od tego, że przedmiotem Umowy jest Prawo do Parkingu, Parking stanowi środek trwały Spółki i jest ujęty w ewidencji środków trwałych Spółki pod nr KRŚT: 102 - Budynki Transportu i Łączności, z tego - podziemne garaże i zadaszone parkingi oraz budynki kontroli ruchu powietrznego - (informacje podane we Wniosku).

Tak, Umowa zawiera zapis, iż „zgodnie z art. 17f ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych odpisów amortyzacyjnych w podstawowym okresie niniejszej umowy będzie dokonywał Użytkownik” - (informacja podana we Wniosku).

Tak, suma ustalonych w Umowie opłat pomniejszona o należny podatek od towarów i usług odpowiada co najmniej wartości początkowej środka trwałego (Parkingu) -(informacja podana we Wniosku).

Ad. 3.

Doprecyzowanie stanu faktycznego (Prawo do Parkingu jako wartość niematerialna i prawna).

W przypadku gdyby zgodnie z uzupełnieniem do pkt I wezwania przedmiotem Umowy leasingu było Prawo do Parkingu, to należy doprecyzować stan faktyczny o informacje:

• czy określane przez Wnioskodawcę Prawo do Parkingu jako „prawo do użytkowania na nieruchomości” spełnia definicję wartości niematerialnej i prawnej zgodnie z art. 16b ust. 2 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, tj. stanowi składnik majątku w postaci np. spółdzielczego prawa do lokalu użytkowego, autorskiego lub pokrewnego prawa majątkowego, licencji, praw określonych w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. – Prawo własności przemysłowej?
• czy Prawo do Parkingu jest wykorzystywane przez Wnioskodawcę na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością?
• czy Umowa leasingu Prawa do Parkingu zawiera postanowienie, że w podstawowym okresie tej umowy odpisów amortyzacyjnych dokonuje Wnioskodawca i czy Spółka tych odpisów dokonuje?
  
  

Odpowiedź:

Prawo do Parkingu nie stanowi wartości niematerialnej i prawnej określonej w art. 16b ust. 2 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych lecz Parking stanowi środek trwały Spółki.

Parking jest wykorzystywany przez Wnioskodawcę na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, gdyż Wnioskodawca uzyskuje przychody z usług parkingowych na przedmiotowym Parkingu - (informacja podana we Wniosku).

Umowa zawiera zapis, iż „zgodnie z art. 17f ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych odpisów amortyzacyjnych w podstawowym okresie niniejszej umowy będzie dokonywał Użytkownik”. Spółka dokonuje odpisów amortyzacyjnych od Parkingu jako środka trwałego a nie od wartości niematerialnych i prawnych (informacja podana we Wniosku).

Ad. 4.

Doprecyzowanie stanu faktycznego (grunt lub prawo użytkowania wieczystego gruntu).

W przypadku, gdy przedmiot Umowy leasingu, tj. Prawo do Parkingu – określany przez Wnioskodawcę jako prawo do użytkowania na nieruchomości – nie spełniał definicji wartości niematerialnej i prawnej i stanowił grunt lub prawo wieczystego użytkowania gruntu, to należy doprecyzować zaistniały stan faktyczny o informację, czy suma ustalonych w Umowie leasingu opłat odpowiada co najmniej wartości gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów równej wydatkom na ich nabycie.

Odpowiedź:

Przedmiot Umowy nie stanowi wartości niematerialnej i prawnej oraz nie stanowi gruntu ani prawa wieczystego użytkowania gruntu. Wnioskodawca korzysta z Parkingu na podstawie „Umowy Odpłatnego Użytkowania Nieruchomością” (dalej „Umowa”) zawartej w formie aktu notarialnego. Zgodnie z jej zapisami przedmiotem umowy jest prawo do użytkowania nieruchomości i jest ono ograniczone do korzystania z wielopoziomowego Parkingu w sposób określony w Umowie o Przedsięwzięcie oraz Regulaminie obsługi i konserwacji, z wyłączeniem pomieszczenia stacji trakcyjnej. Umowa zawiera zapis, zgodnie z którym wydatki na spłatę gruntu nie są zawarte w sumie opłat - (informacja podana we Wniosku).

Grunt nie jest przedmiotem Umowy. Przedmiotem umowy jest prawo do użytkowania nieruchomości ograniczone do korzystania z wielopoziomowego Parkingu w sposób określony w Umowie o Przedsięwzięcie oraz Regulaminie obsługi i konserwacji, z wyłączeniem pomieszczenia stacji trakcyjnej - (informacja podana we Wniosku).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy prawidłowy jest sposób postępowania przedstawiony w stanie faktycznym, zgodnie z którym Wnioskodawca zakwalifikował Umowę leasingu jako umowę leasingu finansowego w rozumieniu art. 17a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w związku z art. 17f ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych?
2. Czy prawidłowy jest sposób postępowania przedstawiony w stanie faktycznym, zgodnie z którym jako wartość początkową Parkingu używanego na podstawie Umowy leasingu, przyjęto wartość, za którą Miasto ustanowiło wynagrodzenie za Prawo do użytkowania Parkingu na rzecz Wnioskodawcy?
3. Czy prawidłowy jest przedstawiony w stanie faktycznym sposób kalkulacji odpisów amortyzacyjnych od Parkingu kwalifikowanego jako środek trwały, z którego Spółka korzysta na podstawie Umowy, zgodnie z którym Spółka zalicza odpisy amortyzacyjne w wysokości wskazanej w stanie faktycznym do kosztów uzyskania przychodów?
4. W przypadku, gdyby sposób postępowania Spółki objęty pytaniami 1, 2 lub 3 został uznany za nieprawidłowy, w jaki sposób Spółka powinna zakwalifikować dla celów podatku dochodowego od osób prawnych Umowę oraz w jaki sposób zaliczać do kosztów podatkowych wydatki poniesione tytułem wynagrodzenia za prawo do użytkowania Parkingu?
   
   

Pytania nr 2, 3 i 4 zostały ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku z 7 czerwca 2017 r.

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1.

W ocenie Wnioskodawcy, prawidłowy jest sposób postępowania przedstawiony w stanie faktycznym, zgodnie z którym Wnioskodawca zakwalifikował Umowę leasingu jako umowę leasingu finansowego w rozumieniu art. 17a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w związku z art. 17f ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy.

Zgodnie z art. 17a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, przez umowę leasingu rozumie się umowę nazwaną w kodeksie cywilnym, a także każdą inną umowę, na mocy której jedna ze stron, zwana „finansującym”, oddaje do odpłatnego używania albo używania i pobierania pożytków na warunkach określonych w ustawie drugiej stronie, zwanej „korzystającym”, podlegające amortyzacji środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne, a także grunty oraz prawo wieczystego użytkowania gruntów.

Z kolei zgodnie z art. 17a pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, przez podstawowy okres umowy leasingu rozumie się czas oznaczony na jaki została zawarta ta umowa, z wyłączeniem czasu, na który może być przedłużona lub skrócona; w przypadku zmiany strony lub stron tej umowy podstawowy okres umowy uważa się za zachowany, jeżeli inne postanowienia umowy nie uległy zmianie.

Zgodnie z art. 17a pkt 3 ww. ustawy, przez odpisy amortyzacyjne rozumie się odpisy amortyzacyjne dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a – 16m, z uwzględnieniem art. 16.

Natomiast zgodnie z art. 17f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, określającym przesłanki uznania za leasing finansowy dla celów podatkowych, do przychodów finansującego, z zastrzeżeniem ust. 3, i odpowiednio do kosztów uzyskania przychodów korzystającego nie zalicza się opłat, o których mowa w art. 17b ust. 1 (tj. opłat ustalonych w umowie leasingu, ponoszonych przez korzystającego w podstawowym okresie z tytułu używania środków trwałych oraz wartość niematerialnych i prawnych), w części stanowiącej spłatę wartość początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, jeżeli są spełnione łącznie następujące warunki:

1. umowa leasingu została zawarta na czas oznaczony;
2. suma ustalonych w umowie leasingu opłat, pomniejszona o należny podatek od towarów i usług, odpowiada co najmniej wartości początkowej środków trwałych lub wartość niematerialnych i prawnych;
3. umowa zawiera postanowienie, że w podstawowym okresie umowy leasingu, odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający.
   
   

W ocenie Wnioskodawcy, rozpatrując kwestę kwalifikacji Umowy leasingu jako umowy leasingu finansowego należy wziąć pod uwagę w szczególności ww. przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W pierwszej kolejności należy odnieść się do definicji leasingu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (art. 17a pkt 1):

1. Na podstawie rozpatrywanej Umowy leasingu Miasto jako finansujący ustanowiło odpłatnie Prawo do Parkingu na rzecz Wnioskodawcy jako korzystającego. Został zatem spełniony pierwszy warunek do uznania Umowy leasingu za umowę leasingu w rozumieniu art. 17a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.
2. Parking stanowi podlegający amortyzacji środek trwały. Zgodnie z art. 16a ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1 (tj. umowy leasingu), zwane środkami trwałymi.
   
   

Ponadto, zgodnie z art. 16a ust. 2 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, amortyzacji podlegają również, z zastrzeżeniem art. 16c, niezależnie od przewidywanego okresu używania składniki majątku, wymienione w ust. 1, niestanowiące własności lub współwłasności podatnika, wykorzystywane przez niego na potrzeby związane z prowadzoną działalnością na podstawie umowy określonej w art. 17a pkt 1, zawartej z właścicielem lub współwłaścicielami tych składników – jeżeli zgodnie z przepisami rozdziału 4a odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający – zwane także środkami trwałymi.

W rozpatrywanym przypadku Parking, będący budynkiem wykorzystywanym przez Wnioskodawcę na podstawie Umowy leasingu na potrzeby związane z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością, spełnia ww. kryteria, stanowi zatem podlegający amortyzacji środek trwały w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Tym samym, spełniony został drugi warunek do uznania Umowy leasingu za umowę leasingu w rozumieniu art. 17a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Biorąc po uwagę przedmiot umowy leasingu należy nadto wyjaśnić, że pomimo tego, iż Parking jest budynkiem trwale związanym z gruntem, grunt nad Parkingiem oraz Plac na tym gruncie, zgodnie z wolą stron potwierdzoną stosownymi postanowieniami umownymi, nie są przedmiotem umowy leasingu, gdyż stanowią ogólnie dostępny plac publiczny. Ustaliwszy, że rozpatrywana Umowa leasingu spełnia przesłanki uznania za umowę leasingu w rozumieniu art. 17a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, należy rozważyć, czy Umowa leasingu spełnia przesłanki uznania za umowę leasingu finansowego w rozumieniu art. 17f ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych:

1. Zawarcie umowy na czas oznaczony – rozpatrywana Umowa leasingu została zawarta na wskazany w niej okres 39 lat od daty zawarcia, tj. do dnia 30 maja 2045 r. Umowa leasingu została zatem zawarta na czas oznaczony, co stanowi spełnienie pierwszego warunku dla uznania rozpatrywanej Umowy leasingu za umowę leasingu finansowego.
2. Suma opłat określonych w umowie leasingu odpowiada co najmniej wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych – w rozpatrywanym przypadku suma opłat określonych w Umowie leasingu wynosi 43.203.506,00 PLN netto.
   
   

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie przewiduje szczególnych zasad ustalania wartości początkowej środków trwałych przez korzystającego w przypadku leasingu finansowego, w związku z tym należy odwołać się do ogólnych zasad wynikających z art. 16g ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 16g ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych dotyczących przyjęcia jako wartości początkowej środka trwałego w razie odpłatnego nabycia – ceny nabycia.

Kwestia sposobu ustalenia wartości początkowej jest przedmiotem pytania drugiego. W tym miejscu należy wskazać, że jako wartość początkową środka trwałego w postaci Parkingu przyjęto wartość 43.203.506,00 PLN netto, odpowiadającą wartości wynagrodzenia należnego Wnioskodawcy od Miasta z tytułu wykonania jednolitej usługi budowlanej budowy Inwestycji, tj. 43.203.506,00 PLN netto. W konsekwencji, należy stwierdzić, że został również spełniony drugi warunek dla uznania Umowy leasingu za umowę leasingu finansowego, ponieważ suma opłat określonych w Umowie leasingu, tj. 43.203.506.00 PLN netto odpowiada przyjętej wartości początkowej środka trwałego, tj. Parkingu, wynoszącej również 43.203.506,00 PLN netto.

3. Umowa zawiera postanowienie, że w podstawowym okresie umowy leasingu odpisów dokonuje korzystający – w rozpatrywanym przypadku Umowa leasingu wprost przewiduje, że zgodnie z art. 17f ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w podstawowym okresie obowiązywania umowy (tj. okresie, na jaki została zawarta Umowa leasingu) odpisów amortyzacyjnych będzie dokonywał Wnioskodawca. Należy zatem stwierdzić, że został spełniony również trzeci z warunków dla uznania Umowy leasingu za umowę leasingu finansowego.
   
   

W świetle powyższego, w ocenie Wnioskodawcy, Spółka w pełni prawidłowo zakwalifikowała Umowę leasingu jako umowę leasingu finansowego w rozumieniu art. 17a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w związku z art. 17f tej ustawy.

Dodatkowo pismem z 7 czerwca 2017 r. Spółka uzupełniła argumentację zawartą w stanowisku do pytania nr 1 jak poniżej.

Zgodnie z art. 16a ust. 2 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, Parking spełnia definicję środka trwałego, gdyż Wnioskodawca użytkuje Parking odpłatnie na podstawie Umowy o której mowa w art. 17a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. W ocenie Wnioskodawcy nie ma znaczenia, że przedmiotem Umowy jest prawo do użytkowania Parkingu a nie Parking.

Na podstawie art. 16a ust. 2 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych amortyzacji podlegają również, z zastrzeżeniem art. 16c, niezależnie od przewidywanego okresu używania składniki majątku, wymienione w ust. 1 (czyli m.in. budynki), niestanowiące własności lub współwłasności podatnika, wykorzystywane przez niego na potrzeby związane z prowadzoną działalnością na podstawie umowy określonej w art. 17a pkt 1, zawartej z właścicielem lub współwłaścicielami tych składników - jeżeli zgodnie z przepisami rozdziału 4a odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający - PARKING nie stanowi własności ani współwłasności Wnioskodawcy i jest wykorzystywany przez Wnioskodawcę na potrzeby związane z prowadzoną działalnością na podstawie Umowy leasingu zawartej z właścicielem, która zawiera zapis, zgodnie z którym odpisów amortyzacyjnych dokonuje Użytkownik. Zatem spełnione są wskazane powyżej przesłanki z art. 16a ust. 2 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z art. 17a pkt 1) pdop 1) umowie leasingu - rozumie się przez to umowę nazwaną w kodeksie cywilnym, a także każdą inną umowę, na mocy której jedna ze stron, zwana dalej „finansującym”, oddaje do odpłatnego używania albo używania i pobierania pożytków na warunkach określonych w ustawie drugiej stronie, zwanej dalej „korzystającym”, podlegające amortyzacji środki trwale lub wartości niematerialne i prawne, a także grunty.

Przedmiotem Umowy jest prawo do odpłatnego użytkowania Parkingu. Wnioskodawca korzysta z Parkingu na podstawie „Umowy Odpłatnego Użytkowania Nieruchomości” (dalej: „Umowa”) zawartej w formie aktu notarialnego. Zgodnie z jej zapisami przedmiotem umowy jest prawo do użytkowania nieruchomości i jest ono ograniczone do korzystania z wielopoziomowego Parkingu w sposób określony w Umowie o Przedsięwzięcie oraz Regulaminie obsługi i konserwacji, z wyłączeniem pomieszczenia stacji trakcyjnej. Wydanie nieruchomości do użytkowania nastąpiło na podstawie protokołu wydania.

Zatem skoro Spółka:

• odpłatnie używa Nieruchomości w postaci wielopoziomowego Parkingu w celu uzyskiwania przychodów z opłat parkingowych, oraz
• wynagrodzenie za to używanie jest równe co najmniej wartości początkowej Parkingu odpowiadającej wydatkom na jego wybudowanie, oraz
• Umowa zawiera zapis, że odpisów amortyzacyjnych od Parkingu w podstawowym okresie Umowy dokonuje Użytkownik (Wnioskodawca),

to spełnione są wszystkie przesłanki do zaliczenia w koszty Spółki odpisów amortyzacyjnych od Parkingu.

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie określają szczególnego sposobu ustalania wartości początkowej środków trwałych będących przedmiotem leasingu finansowego, ani szczególnych zasad dokonywania odpisów amortyzacyjnych. Sposób ustalania wartości początkowej wynika pośrednio z definicji pojęcia spłaty wartości początkowej określonego w art. 17a pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Zgodnie z art. 17a pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, przez spłatę wartości początkowej rozumie się faktycznie otrzymaną przez finansującego w opłatach ustalonych w umowie leasingu równowartość wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, określoną zgodnie z art. 16g, w podstawowym okresie umowy leasingu.

W związku z powyższym, ustalenia wartości początkowej należy dokonać odwołując się do ogólnych zasad określonych w art. 16g ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Uwzględniając charakter Umowy leasingu jako umowy leasingu finansowego, należy odwołać się do przepisów art. 16g ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych odnoszących się do nabycia środka trwałego. Zgodnie z art. 16g ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-14, uważa się w razie odpłatnego nabycia cenę ich nabycia. Natomiast zgodnie z art. 16g ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania (...).

Zatem wartość początkową środków trwałych w leasingu finansowym stanowi suma kapitałowej części opłat leasingowych. Na opłaty te składają się koszty budowy Parkingu wraz z rewitalizacją płyty oraz stacją transformatorową, gdyż wszystkie te prace wiążą się z inwestycją parkingową. W szczególności, w związku z budową Parkingu powstała konieczność przebudowy Placu usytuowanego na gruncie nad Parkingiem oraz rewitalizacja płyty Placu.

W rozpatrywanym przypadku, Spółka użytkuje odpłatnie Parking na podstawie Umowy zawartej na okres 39 lat, tj. do dnia 30 maja 2045 r. za kwotę 43.203.506,00 PLN netto, równą wynagrodzeniu z tytułu wykonanych w ramach Inwestycji usług budowlanych związanych z inwestycja parkingową, którą to wartość, w ocenie Wnioskodawcy, prawidłowo przyjęto jako wartość początkową Parkingu. Jednocześnie, Umowa leasingu ani żaden inny dokument nie przewiduje podziału kwoty wynagrodzenia za użytkowanie Parkingu na część odsetkową i część kapitałową. Takie postępowanie jest, w ocenie Wnioskodawcy, w pełni zasadne z uwagi na to, że kwota całego wynagrodzenia za leasing podlegała zapłacie z góry, poprzez dokonanie jej kompensaty z wynagrodzeniem za usługi budowlane. Tymczasem opłaty odsetkowe w umowach leasingu pełnią funkcję dodatkowego wynagrodzenia za finansowanie, które w niniejszej umowie leasingu nie występuje. Jak bowiem powyżej wskazano, na podstawie dokumentu kompensaty z dnia 31 maja 2016 r. Miasto oraz Wnioskodawca dokonali rozliczenia poprzez kompensatę wzajemnych zobowiązań. W wyniku kompensaty doszło do zaspokojenia ww. wzajemnych zobowiązań w dniu 31 maja 2006 r., czyli na początku umowy leasingu.

Ponadto należy wskazać, że zgodnie z art. 17f ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, jeżeli wysokość kwoty spłaty wartości środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych przypadających na poszczególne opłaty nie jest określona w umowie leasingu, ustala się ją proporcjonalnie do okresu trwania tej umowy. Aby ustalić powyższą proporcję, należy podzielić wartość początkową przedmiotu leasingu przez liczbę rat, w których następuje spłata przedmiotu leasingu. W świetle ww. przepisu, przyjmując wartość początkową w wysokości 43.203.506,00 PLN netto, płatną w ramach jednej raty leasingowej w wysokości 43.203.506,00 PLN netto, należy uznać, że w ramach Umowy leasingu, stanowiącej umowę leasingu finansowego, występuje wyłącznie część kapitałowa raty leasingowej (Wartość początkowa 43.203.506,00 PLN netto: I ratę = 43.203.506,00 PLN netto), natomiast część odsetkowa nie występuje. W konsekwencji, po stronie Wnioskodawcy nie występuje część odsetkowa raty leasingowej, podlegająca zaliczeniu do kosztów podatkowych Wnioskodawcy na zasadach ogólnych. Zaliczeniu do kosztów podatkowych Wnioskodawcy podlegają natomiast odpisy amortyzacyjne kalkulowane od określonej w powyższy sposób wartości początkowej Parkingu, wynoszącej 43.203.506,00 PLN netto.

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 3.

W ocenie Wnioskodawcy, prawidłowy jest przedstawiony w stanie faktycznym sposób kalkulacji odpisów amortyzacyjnych od Prawa do Parkingu kwalifikowanego jako środek trwały będący przedmiotem Umowy leasingu, zgodnie z którym Spółka zalicza odpisy amortyzacyjne w wysokości wskazanej w stanie faktycznym do kosztów uzyskania przychodów.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy.

Zgodnie z art. 16ł ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, od środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, przekazanych do używania na podstawie innych umów niż wymienione w ust. 1, odpisów amortyzacyjnych od tych składników dokonują odpowiednio finansujący lub korzystający na zasadach określonych w art. 16h-16k i art. 16m, z uwzględnieniem przepisów rozdziału 4a. W świetle powyższego przepisu, amortyzując przedmiot leasingu, korzystający obowiązany jest stosować ogólne zasady amortyzacji.

W rozpatrywanym przypadku Wnioskodawca dokonuje odpisów amortyzacyjnych tzw. metodą liniową. Zgodnie z art. 16i ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 16j-16ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1.

Ponadto, należy zwrócić uwagę na art. 16i ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zgodnie z którym podatnicy mogą obniżać podane w Wykazie stawek amortyzacyjnych stawki dla poszczególnych środków trwałych. Zmiany stawki dokonuje się począwszy od miesiąca, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji albo od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego.

Na podstawie Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (t. j. Dz. U. Nr 112, poz. 1317, z 2002 r. Nr 18, poz. 169 oraz z 2004 r. Nr 260, poz. 2589, dalej również jako „KŚT”) w stanie prawnym obowiązującym w dniu przyjęcia Parkingu do używania, Wnioskodawca klasyfikuje Parking używany na podstawie Umowy leasingu do grupy 1 – Budynki i lokale oraz spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego i spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego, podgrupa 10 – Budynki niemieszkalne, rodzaj 102 – Budynki transportu i łączności.

Zgodnie z Załącznikiem nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych Wykaz rocznych stawek amortyzacyjnych, roczna stawka amortyzacji dla środków trwałych klasyfikowanych w ramach KŚT do rodzaju 102 – Podziemne garaże i zadaszone parkingi wynosi 4,5% rocznie.

W ocenie Wnioskodawcy, Parking będący przedmiotem leasingu został prawidłowo zaklasyfikowany w ramach KŚT do rodzaju 102 - Podziemne garaże i zadaszone parkingi. W związku z tym, co do zasady, stawka amortyzacyjna zgodnie z załącznikiem nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych Wykaz rocznych stawek amortyzacyjnych wynosi 4,5% rocznie.

Jednocześnie, jak wskazano powyżej, zgodnie z art. 16i ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatnicy mogą obniżać podane w Wykazie stawek amortyzacyjnych. Jak wynika ze stanu faktycznego, Wnioskodawca skorzystał z prawa do obniżenia stawki amortyzacyjnej. W związku z tym, że Umowa leasingu została zawarta na czas oznaczony 39 lat, tj. do dnia 30 maja 2045 r., Wnioskodawca obliczył roczną stawkę amortyzacją dzieląc 100% wartości amortyzacji przez 39 (100:39), co daje roczną stawkę amortyzacyjną wynoszącą 2,56%. Zgodnie z ustaloną stawką amortyzacji wynoszącą 2,56%, Wnioskodawca dokonuje odpisów amortyzacyjnych kalkulowanych od przyjętej wartości początkowej środka trwałego w postaci Parkingu, wynoszącej 43.203.506,00 PLN netto. W konsekwencji, kalkulacja odpisów amortyzacyjnych przebiega następująco: 43.203.506,00 PLN netto (wartość początkowa środka trwałego) x 2,56% (roczna stawka amortyzacyjna), co daje 1.106.009,075 rocznie i 92.167,48 PLN miesięcznie (1.106.009,75 PLN : 12 = 92.167,48 PLN). Wnioskodawca zalicza do kosztów podatkowych odpisy amortyzacyjne od środka trwałego w postaci Parkingu, będącego przedmiotem Umowy leasingu klasyfikowanej dla celów podatku dochodowego od osób prawnych jako umowa leasingu finansowego – w wysokości 92.167,48 PLN miesięcznie.

W świetle powyższego, w ocenie Wnioskodawcy, Wnioskodawca prawidłowo ustalił stawkę amortyzacyjną (stawka obniżona w wysokości 2,56% rocznie zamiast stawki 4,5% rocznie wynikającej z Wykazu stawek amortyzacyjnych), a w konsekwencji zalicza do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne w prawidłowej wysokości.

Stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 4.

W ocenie Spółki, gdyby organ uznał, że Spółka nie jest uprawniona do zaliczenia w koszty uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od Parkingu, wówczas wynagrodzenie za użytkowanie Parkingu winno być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów na zasadach ogólnych określonych w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, proporcjonalnie przez okres trwania Umowy, tj. przez 39 lat. Zgodnie z tym przepisem, w stanie prawnym obowiązującym w 2006 r., kosztami uzyskania przychodów są wszelkie koszty poniesione w celu uzyskania przychodów, za wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ustawy. Jednocześnie na podstawie art. 15 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych koszty są potrącalne w okresie, którego dotyczą. Koszty poniesione tytułem wynagrodzenia za użytkowanie nie mieszczą się w katalogu kosztów określonych w art. 16 ustawy i są niewątpliwie związane z przychodami Spółki gdyż Spółka uzyskuje przychody z usług parkingowych realizowanych na przedmiotowym Parkingu. Zatem wydatki na użytkowanie Parkingu spełniają przesłanki kosztów określone w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Jednocześnie zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 15 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, koszty powinny być potrącalne w okresie, którego dotyczą. Oznacza to, zdaniem Spółki, że wydatki poniesione tytułem wynagrodzenia za użytkowanie Parkingu powinny być rozłożone w okresie, w którym Spółka ma prawo użytkowania Parkingu, a tym samym prawo do uzyskiwania przychodów z opłat parkingowych, tj. przez 39 lat. W okresie do 2006 r. przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawierały szczegółowych regulacji odnoszących się do zasad potrącania kosztów odnoszących się do przychodów uzyskanych w dłuższym czasie (np. z tytułu wieloletnich umów). Orzecznictwo sądowe wielokrotnie wskazywało, że zgodnie z art. 15 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (w brzmieniu do końca 2006 r.) koszty potrącane są w roku którego dotyczą a nie w roku poniesienia kosztu. Jak stwierdził NSA (w wyroku z 2 listopada 2003 r., sygn. akt III S.A. 3379/02) „Przepis ten stanowi, że koszty potrąca się w roku, którego dotyczą. Skoro koszty ponosi się w celu uzyskania przychodów (art. 15 ust. 1 tej ustawy), to można je potrącić w roku podatkowym, w którym przychód ten wystąpił, albo - racjonalnie oceniając - powinien wystąpić”.

W związku z tym ustawodawca dopasował treść przepisów do istniejącego orzecznictwa dotyczącego potrącania kosztów. Z dniem 01.01.2007 r., na mocy ustawy z dnia 16.11.2006 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2006 r. Nr 217, poz. 1589), zasady zaliczania do kosztów uzyskania przychodów wydatków innych niż bezpośrednio związane z uzyskiwanymi przychodami regulują postanowienia art. 15 ust. 4d i 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Jak wynika z art. 15 ust. 4d w/w ustawy, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą. Tak więc również w aktualnym stanie prawnym, koszty są potrącalne w okresie, którego dotyczą, w szczególności, koszty dotyczące okresów dłuższych niż rok podlegają zaliczeniu do kup proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

O ile zatem Spółka nie byłaby uprawniona do zaliczania w koszty odpisów amortyzacyjnych od przedmiotowego Parkingu, wówczas wydatki z tytułu opłat za użytkowanie Parkingu w okresie 39 lat, poniesione w 2006 r., winna zaliczyć do kosztów proporcjonalnie do okresu, którego dotyczy Umowa, tj. przez okres 39 lat. Aby ustalić powyższą proporcję, należy podzielić wynagrodzenie za użytkowanie Parkingu w wysokości 43 203 506,00 PLN netto, płatne w ramach jednej raty w 2006 r., na 39 lat, co daje kwotę 1.107.782,20 PLN rocznie, a co zarazem stanowi 2,564% wartości wynagrodzenia netto rocznie. Zatem Spółka byłaby uprawniona do zaliczenia w koszty uzyskania przychodów 2,564% wysokości wynagrodzenia corocznie przez okres 39 lat.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest:

• prawidłowe – w części dotyczącej pytania nr 1, nr 2 i nr 3
• bezprzedmiotowe – w części dotyczącej pytania nr 4.
  
  

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

W związku z tym, że w części dotyczącej pytania nr 1, nr 2 i nr 3 uznano stanowisko Wnioskodawcy za prawidłowe, odpowiedź w części dotyczącej pytania nr 4 stała się bezprzedmiotowa.

Jednocześnie odnosząc się do wskazanych przez Wnioskodawcę w stanie faktycznym konkretnych danych liczbowych, co do których Spółka przedstawia własne stanowisko w sprawie, tut. Organ informuje, że przepis art. 14b Ordynacji podatkowej nakłada na organ podatkowy obowiązek udzielenia pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów prawa podatkowego. Podkreślenia wymaga, że przy wydawaniu niniejszej interpretacji, tut. Organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku, nie weryfikując wysokości kwot wskazanych przez Wnioskodawcę. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych w trybie art. 14b ustawy Ordynacja podatkowa nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego i to na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku postępowania dowodowego okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Dodatkowo wskazuje się, że kwestie właściwej klasyfikacji środków trwałych zostały unormowane w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 3 października 2016 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) (Dz.U. z 2016 r., poz. 1864).

Klasyfikacja Środków Trwałych jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustaleniu stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych. O zaliczeniu danego środka do odpowiedniej klasyfikacji (grupy, podgrupy i rodzaju) środków trwałych decyduje jego przeznaczenie oraz konstrukcja i wyposażenie.

Zgodnie z komunikatem Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 24 stycznia 2005 r. w sprawie trybu udzielania informacji dotyczących standardów klasyfikacyjnych (Dz.Urz. GUS Nr 1, poz. 11), zasadą jest, że zainteresowany podmiot sam klasyfikuje prowadzoną działalność, swoje produkty (wyroby i usługi), towary, środki trwałe i obiekty budowlane według zasad określonych w poszczególnych klasyfikacjach i nomenklaturach, wprowadzonych rozporządzeniami Rady Ministrów lub stosowanych bezpośrednio na podstawie przepisów Wspólnoty Europejskiej.

Natomiast w przypadku trudności w ustaleniu właściwego grupowania m.in. środka trwałego według Klasyfikacji Środków Trwałych, zainteresowany podmiot może zwrócić się z wnioskiem do Urzędu Statystycznego w Łodzi, który udziela informacji w zakresie stosowania takiej klasyfikacji.

Mając na względzie powyższe wyjaśnienia zauważyć należy, że organ podatkowy nie jest uprawniony do dokonywania klasyfikacji środków trwałych do odpowiedniej grupy. Klasyfikacji tej powinien dokonać sam podmiot gospodarczy przy ewentualnej pomocy uprawnionego organu statystycznego.

Z uwagi na powyższe, prawidłowość dokonanej przez podatnika klasyfikacji środka trwałego na gruncie KŚT do odpowiedniej grupy nie jest przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.