Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP2-3.4010.117.2017.1.DP
z 4 sierpnia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 31 maja 2017 r. (data wpływu 7 czerwca 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia momentu, w którym należy rozpoznać przychód z tytułu realizacji usług marketingowych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 czerwca 2017 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia momentu, w którym należy rozpoznać przychód z tytułu realizacji usług marketingowych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością zajmuje się sprzedażą towarów (gier komputerowych – w pudełkach, książek, filmów). W celach promocji produktów, których jest dystrybutorem, intensyfikacji sprzedaży, promocji producentów i marek jakie oferuje, promocji własnej działalności na rynku, Spółka organizuje różnego rodzaju imprezy promocyjne, kampanie reklamowe, bierze udział lub organizuje różnego rodzaju imprezy branżowe (targi, wystawy, festiwale, konferencje).

W związku z organizacją kampanii, imprez, bądź udziału w zorganizowanych przez inne podmioty imprezach, Spółka ponosi następujące koszty:

• opłaty rejestracyjne (są to np. opłaty za możliwość udziału w targach i wystawiania się na nich);
• wynajem powierzchni (np. wynajem powierzchni w halach wystawowych na targach, wynajem lokalu w celu organizacji konferencji);
• zabudowa/ montaż i demontaż (np. montaż stoiska na targach, przygotowanie sceny w czasie konferencji);
• zakup usług Public Relations;
• usługi hostess, konferansjerów i ochrony fizycznej;
• wynajem sprzętu technicznego i oświetleniowego;
• produkcja katalogów, ulotek, plakatów, standów, banerów;
• przygotowanie ekspozycji towarów;
• koszty reklamy;
  
  

W ramach współpracy z kontrahentami, których towary dystrybuuje, Spółka otrzymuje zwrot (całkowity lub częściowy) kosztów poniesionych na wyżej wymienione działania.

Kontrahenci Spółki, o których mowa, to podmioty mające siedzibę na terenie Unii Europejskiej (nie posiadający w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności), będący czynnymi podatnikami VAT, są to producenci/dostawcy sprzedawanych przez spółkę towarów.

Producenci/dostawcy, w celu intensyfikacji sprzedaży swoich produktów przez Spółkę, będącą dystrybutorem tych produktów, przyznają Spółce tzw. budżety marketingowe.

Budżet marketingowy – jest to pula środków pieniężnych, przyznana Spółce-dystrybutorowi przez producenta, w celu dynamizacji sprzedaży produktów producenta na rynku. Taki budżet obejmuje elementy związane z wprowadzeniem produktu na rynek, wszelkie działania promocyjne – np.: reklama (internetowa, radiowa, telewizyjna, prasowa); przygotowanie banerów, standów, ulotek; usługi PR; organizacja imprez promocyjnych; działania skierowane w kierunku komunikacji z klientem i partnerem handlowym.

Budżety przyznawane są okresowo z dołu tzn. budżet marketingowy za Q1 przyznawany jest po zakończeniu kwartału (w ciągu miesiąca lub dwóch po zakończeniu kwartału) i ustalany jest na podstawie poniesionych przez Spółkę kosztów. Kontrahent niejednokrotnie poza dokumentacją dotyczącą przebiegu wydarzenia, żąda od Spółki przedstawienia faktur za zakup poszczególnych usług. W związku z tym przeniesienie ciężaru kosztów przez Spółkę na kontrahenta i wystawienie faktury VAT odbywa się w momencie przyznania budżetu (a tym samym zaakceptowania całości lub części poniesionych kosztów).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w opisanym stanie faktycznym, momentem powstania obowiązku podatkowego w podatku dochodowym od osób prawnych jest moment przyznania budżetu marketingowego czy moment zakończenia organizowanego wydarzenia/poniesienia kosztu?

Zdaniem spółki, w opisanym stanie faktycznym momentem powstania obowiązku podatkowego dla podatku dochodowego od osób prawnych jest moment przyznania budżetu marketingowego przez kontrahenta.

W momencie zakończenia imprezy/wydarzenia/poniesienia kosztu spółka nie jest w stanie określić uzyskanego w przyszłości przychodu w ramach budżetu marketingowego, gdyż nie wie czy kontrahent wyrazi zgodę na partycypowanie w kosztach. Spółka organizując takie wydarzenia, działa i zakupuje usługi w imieniu własnym i na własny rachunek, udział kontrahenta jest dobrowolny.

Do momentu zakończenia wydarzenia, zebrania faktur zakupu usług i otrzymania informacji o przyznanej puli środków z tytułu budżetu marketingowego, Spółka nie jest w stanie samodzielne określić wielkości przychodu. Należy przy tym zauważyć, że brak możliwości ustalenia jednego z elementów stosunku prawnopodatkowego czyni niemożliwym powstanie obowiązku podatkowego, a w konsekwencji ustalenie obowiązku podatkowego. Zasada ta jest powszechnie stosowana w orzecznictwie sądów administracyjnych.

W wyroku z 16 września 2010 r. (sygn. akt II FSK 1989/08) Naczelny Sąd Administracyjny uznał: „Zastosowanie znajdzie zatem zasada impossibilum nulla obligato est. Brak możliwości ustalenia jednego z elementów stosunku prawnopodatkowego czyni niemożliwym powstanie obowiązku podatkowego, a w konsekwencji ustalenie zobowiązania podatkowego.”

Identyczne wnioski znajdują się w wyrokach Sądów:

• Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 29 stycznia 2015 r (sygn. akt II FSK 127/13);
  
• Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 14 stycznia 2015 r (sygn. akt III SA/WA 3118/14).
  
  

W ocenie spółki powstaniu obowiązku podatkowego w momencie zakończenia imprezy/wydarzenia/poniesienia kosztu, a nie w momencie otrzymania informacji o uzyskanej puli środków w ramach których można przenieść ciężar kosztów na kontrahenta, sprzeciwia się nie tylko zasada impossibilium nulla obligatio est, ale również zasada racjonalności ustawodawcy. Nie jest racjonalne ustanawianie normy, zgodnie z którą podatnik ustala moment obowiązku podatkowego, w sytuacji w której wielkość przychodu nie jest mu znana.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej przez Spółkę oceny swego stanowiska.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
   
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.